Amon jest upośledzony emocjonalnie. Nie potrafi okazywać uczuć. Przynajmniej większości z nich.  Nie oznacza to, że ich nie ma, po prostu nie specjalnie umie się nimi dzielić. Rzadko się uśmiecha, ale trudno też powiedzieć kiedy jest zły, bo jego mimika bywa uboga. Są sytuacje, które sprawiają mu radość i takie, które go drażnią. Nie jest ze stali i w jakimś stopniu umie kochać, czy przywiązać się. Po prostu robi to w specyficzny, dziwny sposób. Wychowano go bez uczuć. A to, że jest demonem jeszcze wzmogło jego wyobcowanie. Nie czuje się dobrze w społeczeństwie, dlatego woli być na uboczu. Nie przepada za tłumami, ale potrafi wytrzymać wśród większej ilości ludzi. Nie jest osobą lubianą, ale mu to nie przeszkadza. Wystarczy mu, że jest tolerowany. O siebie martwi się raczej rzadko. Nie dlatego, że o siebie nie dba, po prostu uważa, że jest wystarczająco zaradny i nie ma sytuacji z której nie wybrnie. Gorzej sprawa się ma jeżeli chodzi o Simbel. Stara się ją chronić, niestety często nie wie jak. Wychowanie dziecka jak na razie jest dla niego największym wyzwaniem. Nauki i mieszkanie w "zakonie" szalonych egzorcystów, w porównaniu do opieki nad Simbel jest dla Amonita jak prosta ścieżka i przedzieranie się przez najgorsze bagna Alaranii. Nie narzeka. Chyba nawet nie umie. Po prostu bierze życie jakim jest. 

Niespecjalnie urodziwy jak na Nemorianina. Twarz ma lekko kościstą, skórę jasną, a oczy zielone. Jak każdy z jego rasy. Włosy ciemne, średniej długości, odrobinę kręcone. Jest wysoki, mierzy jakieś 190 cm, lecz szczupły. Nie brak mu mięśni, podniesie miecz, czy siekierę, obroni się, uniesie spory ciężar, ale jest raczej żylasty. Daleko mu do postawy mięsistego rzezimieszka z barami jak drzwi do gospody. Ubiera się w ciemne kolory. Czerń, granat, ciemna zieleń. Zazwyczaj nosi czarne, skórzane spodnie, czarną koszulę ze stójką z białą wstawką (ot wymyślił sobie taki znak, po którym rozpoznają już go we wsiach i miasteczkach jako tego, który wypędza duchy). I czarny płaszcz, lub pelerynę. Gdyby wychowali go nemoriańscy rodzice może wyróżniałby się z tłumu, ale   w obecnej wersji, raczej w nim ginie. 

Na nadgarstku ma tatuaż czarnej obręczy, który chroni przed opętaniem pomniejszymi bytami. Przed tymi o średniej mocy chroni go tatuaż półksiężyca na ramieniu. Na plecach również ma tatuaże ochronne. Wzdłuż kręgosłupa od szyi aż po kość ogonową: słońce, księżyc, gwiazdę, gałązkę lawendy, cztery znaki runiczne, cztery znaki w języku elfów, krople krwi, kroplę wody, zakończone gwiazdą, księżycem i słońcem. Resztę pleców pokrywają malowidła wszelkich dostępnych symboli religijnych. Od znaków piekielnych, przez te oznaczające Matkę Naturę, wampiryzm, lykantropię, po znaki charakterystyczne dla religii Najwyższego.

Na prawej kostce nosi obręcz z nieznanego mu metalu. Każdy wypędzony duch zostaje w niej zaklęty, wtedy na obręczy pojawia się jakiś znak. Nie zawsze zrozumiały dla Amona. "Bransolety" nie da się zdjąć. Założono mu ją w "zakonie" kiedy był dzieckiem. Metal rozciągał się w miarę tego jak dziecko rosło. Amonit nie wie co stanie się, jeżeli utraci swoje materialne ciało. Kilkakrotnie próbował się pozbyć tego piętna, ale skończyło się to dla niego poparzeniami połowy ciała. Wie jednak, że przez bransoletę czasem w jego głowie pojawiają się głosy wygnanych duchów. Dlatego ciągle tatuuje sobie nowe znaki ochronne. Boi się, że kiedyś wygnane dusze opętają jego umysł. 

Nemorian się nie porzuca. Fakt. Raczej mało prawdopodobne, że ktoś go porzucił, raczej został wykradziony i wrzucony do sekty, która potrzebowała uzdolnionych magicznie dzieci. Ale innego życia nie pamięta. Stary zamek położony na wzgórzu, wokół las i jezioro. On i kilkoro innych dzieci w jego wieku. Jeszcze kilkoro starszych i młodszych. Dzieciństwo miał mroczne dosłownie i w przenośni. Wychowano go na egzorcystę, kapłana nijakiej wiary, najemnika do wypędzanie duchów, demonów, piekielnych, zjaw, upiorów, bestii. Wszystkiego co dręczyć mogło czyjeś ciało i duszę. Medium, łączące dwa światy i mogące pozbyć się niewidocznych wrogów. "Bezimienni" tak kazali na siebie mówić. Wychowywali sobie pachołków, którzy mieli wyganiać duchy, brać pieniądze i wracać do "domu", by dzielić się z resztą. Większość jego rówieśników dała się zindoktrynować, ale on szarpał się odkąd tylko pamiętał. Podważał decyzję, stawiał się wyższym od siebie rangą. Brał to czego potrzebował, a czego nie chciał odrzucał. Ile razy dostał za to w łeb? Nie liczył. Za dach nad głową miał się uczyć wszystkiego, co mu nakazano. I nie było wyjątków. Więc jeśli czegoś nie chciał, należała się chłosta. Początkowo było to bolesne psychicznie i fizycznie, później zahartowało umysł, a z czasem i ciało. 

Gdy puszczono go w świat wykonał kilka zadań i kilka razy wrócił, ale szybko doszedł do wniosku, że lepiej mu będzie przenieść się na drugą stronę Łuski, z dala od idiotycznego "zakonu", któremu miał płacić za wychowanie. Miał lepsze plany na przyszłość. Umiejętności mógł szkolić gdzie indziej. A pracować na własny rachunek. Tam gdzie nikt go nie znał szybko stał się rozpoznawalny. Wypędzał duchy, zjawy, upiory, najcięższe kategorie piekielnych ustępowały przed jego siłą, być może właśnie dlatego, że nie wierzył w żadną religię, a jedynie świat pomiędzy czymś co żywe, a zupełnie martwe. Wierzył w świat ducha, który widział i był dla niego niczym drugie dno w kufrze.  Nie był lubiany. Traktowano go jak gorzkie lekarstwo, które po prostu trzeba zaaplikować. 

Zleceń miał na pęczki, więc nie brakowało mu pieniędzy. Tyle, że od czasu do czasu jacyś niebianie   grzecznie próbowali mu wyperswadować, że branie ruenów za pomaganie jest nieetyczne. Amon jednak kierował się własnym kodeksem. Etyczne, moralne, prawe... Punkt widzenia zależał od punktu siedzenia.  Dobro i zło miało wiele odcieni. Tylko życie było jakieś szare. Ale nie nauczono go zbyt wielu emocji, więc nie był szczególnie nieszczęśliwy. Właściwie wydawało mu się nawet, że jest całkiem zadowolony. Wszystko zmieniło się, bo popełnił jeden, malutki błąd. 

Przyjął prośbę od bogatej rodziny, której córkę opętała zjawa. Nie pierwszy raz jechał do wielkiej posiadłości by wypędzać duchy. Różnica między taką panienką, a wieśniaczką była taka, że rodzice sypali złotymi gryfami, a nie rzepą i jajkami. Tyle, że panna nie była opętana, ale zwyczajnie rozwydrzona i zawsze dostawała to, czego chciała. I tak właśnie się stało, dostała to, na co miała ochotę, a Amon otrzymał zapłatę i zniknął z życia rodziny. 

Pięć lat później dziewczyna stanęła w jego progu i niczym przedmiot postawiła przed nim małą dziewczynkę. 
- Jest twoja. Czas żebyś się nią zajął. Ja swoje zrobiłam - kobieta odwróciła się i odeszła, zostawiając osłupiałego mężczyznę i dziecko za sobą. Nim Amon zdążył cokolwiek zrobić dziewczyny już nie było. 

Po pierwsze pięć lat temu nie zastanawiał się nawet nad tym, że pannica może być Nemorianką. Po drugie, znał się na medycynie i widział, że nie tak łatwo zachodzi się w ciążę. Po trzecie... minęło 5 lat! Przez długą chwilę Amonit stał jak wryty. Dziewczynka przed nim nie zdradzała żadnych emocji, stała w milczeniu tak jak on. W końcu podciągnęła prawy rękaw swojej bluzki i pokazała demonowi znamię w kształcie gwiazdy na przedramieniu. Amon westchnął. Miał identyczne. Była jego. 
- Masz jakieś imię? - zapytał. 
- Simbel.
- Nie możesz mieć na imię Simbel, skoro twoje nazwisko od teraz to Abu-Simbel. Nie można się nazywać Simbel Abu - Simbel. Mówią na ciebie jakoś inaczej? 
- Bękart.
- Jakim cudem umiesz to powiedzieć, jesteś za mała.
- Nie jestem. 
- Wiesz co to znaczy? 
- Nie. 
- Niech już zostanie Simbel. 

Przez kolejne pół roku życie Amona zmieniło się nie do poznania. Już chyba wolał kiedy było szare. Teraz miało tyle kolorów, że wychodziło mu to nosem. Połowy z nich nie potrafił nazwać. Początkowo myślał, że Simbel może jest upośledzona emocjonalnie tak jak on, co napawało go pewnym spokojem. Z niewielką ilością uczuć dałby sobie radę. Niestety dziewczynka okazała się być jak łąka usiana kwieciem, tylko w nocy miała stonowane kolory. Jak miał wychować dziecko, skoro jego wychowała banda szaleńców? Jak w ogóle wychowywało się dzieci? Nie miał bladego pojęcia. Jej matki nie zamierzał szukać. Skoro oddała mu to stworzenie, to przecież nie przyjęłaby go z powrotem. Nie chciał oddawać Simbel do sierocińca. Uznał, że podejdzie do tego tak, jak do wszystkiego: zadaniowo. Będzie karmił, odziewał, uczył, zapewni dach nad głową, a jak urośnie to sama pójdzie w swoją stronę. I już. Misja jak każda inna. Początkowo nazywał siebie opiekunem, jego mózg odrzucał pojęcie "ojciec". Nie chciało mu to nawet przejść przez myśl, a co dopiero przez gardło. Z czasem przyzwyczaił się do tego słowa i dopuścił je do siebie. Aż w końcu musiał przyjąć do wiadomości, że po jego domu kręci się niewielka istota, która usilnie próbuje zmusić go do reagowania na słowo "tato". 

- Tato...
Usłyszał zza swoich pleców dziecięcy głos. Siedział akurat przy swoim biurku. 
- Tak? - odparł nawet się nie ruszając. 
- Kochasz mnie? 
- Nie rozumiem pytania - odpowiedział beznamiętnie. 
- Czy. Mnie. Kochasz?
Odwrócił się i westchnął. 
- Tak - powiedziała i chciał jeszcze coś dodać, ale zobaczył, że dziewczynka trzyma w rękach jakieś stworzenie.
- Co to jest? 
- Kot. 
- Co on tu robi? 
- Mieszka. 
- Od kiedy? 
- Od teraz. 
- Nie. Nie. Nie wydaje mi się. Simbel, co ty zamierzasz zrobić z tym czymś? 
- Opiekować się. 
- Kotem? Tym kotem, którego właśnie trzymasz? 
- Tak. 
- Nie będziemy się opiekować kotem. Jest brudny. Zapchlony i nie ma połowy ucha. Po co ci ten kot? 
- Bo nikt go nie chce. Nazwę go Bękart. 
Amonit zacisnął szczęki. 
- Nie możesz wykorzystywać tego słowa, za każdym razem kiedy czegoś chcesz - była mała, ale już wiedziała jak nim manipulować i co zrobić, żeby ruszyć w nim emocje. 
- Ty mnie nie przytulasz. Kot będzie mnie tulił. 
- Simbel... Nie wolno ci tego robić. Chodź tutaj - zarządził. 
Dziewczynka podeszła do mężczyzny, nadal ściskając kota. Ten wisiał w jej rękach niczym kukiełka. Amonit chwycił kota i przyjrzał mu się uważnie. 
- Jest chory. Trzeba go wyleczyć. To samiec. Możemy go nazwać Graf. 

I takimi właśnie sposobem Simbel powoli, lecz sukcesywnie zaczęła ingerować, w spokojnie do tej pory życie Amonita. 

Graf
Zwykły, bury kot, o żółtych oczach. Brakuje mu kawałka jednego ucha i prawdopodobnie jest ślepy na jedno oko. Mimo to potrafi polować, choć nie tak dobrze jak zdrowe koty. Przez połowiczną ślepotę zdarza mu się wpadać na przedmioty. Kiedy Simbel przyniosła go do domu był bardzo chory i nie było wiadomo, czy w ogóle przeżyje. Na nieszczęście dla Amonita kot żyje i ma się dobrze. Niestety boi się wychodzić na zewnątrz, nie odchodzi dalej niż na niewielkie podwórze na którym się załatwia, a co za tym idzie Amon musi po nim sprzątać. Graf, mimo tego, że Nemorianin nie okazuje mu wielu uczuć łazi za nim krok w krok i kiedy tylko może wskakuje na kolana. Śpi w łóżku z Simbel. Chyba, że dziewczynka akurat właduje się do łóżka ojcu, wtedy śpią we trójkę. Co gorsza Grafa nie można zostawiać samego na dłużej, więc jeżeli Amon gdzieś wyjeżdża musi targać ze sobą nie tylko córkę, ale też upośledzonego kota. Oczywiście kot nie pobiegnie za koniem, więc zostaje wsadzony do sakwy i przewieszony przez koński grzbiet. O dziwo, od początku grzecznie siedział w swojej torbie, z łepkiem wystawionym na zewnątrz. 

Szary 
Amonit nie ma wielkiego polotu jeśli chodzi o imiona. Szary, to wysoki, smukły wałach o szarej sierści. Znawcy koni określiliby jego maść jako siwą jabłkowitą, czyli szarawą w jasne kropki, z ciemnym ogonem i ciemniejszym pyskiem. Dla Nemorianina nie było jednak takiej potrzeby by określać dokładnie maść Szarego. Wałach to spokojny koń, mogący przebiec długie dystanse. Nie jest szczególnie towarzyski, nie potrzebuje dużej uwagi. Lubi jednak przebywać z Grafem. 

Kamienny dom na obrzeżach miasta, z zewnątrz nie wyróżnia się niczym charakterystycznym, jest podobny do innych, w tym samym typie architektonicznym co reszta budynków wokoło. Parapetów nie zdobią jednak żadne kwiaty od zewnątrz. Wewnątrz można zobaczyć jednak kilka donic z rzadkimi ziołami. Duże, drewniane drzwi zamykane są na kilka zamków, jakby właściciel bardzo bał się kradzieży, lub po prostu chronił swoją prywatność. Wewnątrz założono wielki skobel, dla pewności, że nikt nie wedrze się do środka. Dom ma parter, niewielkie piętro i wysoki strych. 

Na dole znajduje się duże pomieszczenie służące jednocześnie za kuchnię i salon. W kącie stoi biurko, a na ścianie przy nim, aż po sufit zobaczyć można półki. Na tych najwyższych znajdują się szklane słoje, z różną zawartością. Im niżej tym przedmioty mniej "delikatne". Simbel wielokrotnie już właziła na krzesło, na biurko i sięgała tych z niższych półek. Dlatego Amonit musiał pozmieniać  układ swoich rzeczy najniżej stawiając lekkie książki, których nie da się tak łatwo zniszczyć. Z resztą po całym domu Amon porozwieszał półki tak wysoko, by tylko on mógł do nich sięgnąć. Te półki to główna ozdoba domu. Na ścianach nie ma żadnych obrazów, arrasów, czy malowideł. Ale zdarzają się szklane pojemniki, które są bardzo ładne. Na piętrze znajduje się pokój, który służy za sypialnię. Pod oknem stoi podwójne, duże łóżko, a pod ścianą mniejsze, pojedyncze dla Simbel. Oprócz tego komoda, szafa i kufer. Na strychu zaś jest magazyn. Piwnica zaś jest zamknięta na klucz, bo tam Amonit trzyma niebezpieczne składniki i tworzy alchemiczne eliksiry.