Loman jest marzycielem i idealistą. Ma plan na życie, dokładnie wie, czego chce. Wśród dam uważany jest za dżentelmena, ale i podrywacza, lecz on po prostu lubi towarzystwo kobiet i nie wdaje się świadomie we flirt. Mężczyzna jest niezwykle inteligentny, co pozwala mu unikać opresji dzięki użyciu forteli, a nie brutalnej siły. Świat uczynił z niego cynika. Bez dylematów moralnych odebrałby jedno życie, by uratować kilka, czy poświęciłby osobę "mniej ważną" jego oczami dla ważniejszej społecznie. Uważa też, że istnieją zbrodnie, za które śmierć będąca wyzwoleniem, a tym bardziej więzienie, gdzie zbrodniarz utrzymywany jest z królewskiego skarbca to zdecydowanie za niska kara. Mimo to nie może przejść obojętnie obok jakiegokolwiek cierpienia istot "wyższych", jak określa ludzi, elfy, krasnoludy, czy nawet wampiry, wilkołaki i demony. Marzy, by nauczyć się choć odrobinę magii, będącej poza jego zasięgiem. Marzy też o reformach w państwie, jednak zbyt długo by tu się rozwodzić. Jest niejako fanatykiem, choć gardzi religiami i przesądami, jednak jego zapał dotyczy nauki, a po części polityki.

Wysoki, bo mający 184 centymetry wzrostu nieco chuderlawy mężczyzna nie stwarza wrażenia szczególnie silnego, czy zwinnego. Oceniający go po pozorach najczęściej jednak giną w brzydki sposób lub zostają okaleczeni do końca życia. Pod krzaczastą, czarną grzywką, za parą stylowych okularów należących niegdyś do jego mistrza, toteż niedobranych idealnie do jego, znacznie większej, wady wzroku, skrywają się brązowe oczy o ostrym spojrzeniu. Brak zarostu nadawałby jego rysom łagodności i powagi, lecz Loman bywa zbyt leniwy, by brać do ręki brzytwę co dzień. 
Ubiera się zgodnie z jego ojczystą modą w tweedowe kamizelki i jedwabne koszule oraz kapelusz z orlim piórem, co może wydawać się nieco dziwne miejscowym.
Poza tym, pod połami marynarki nosi szklane, dokładnie zapieczętowane flakony, a w nich odtrudki, jady, kilka kwasów i ługów, a także materiały wybuchowe. W torbie natomiast, którą zwykle zostawia, gdy gdzieś akurat przez chwilę mieszka, znajduje się niezwykle ciężka, cenna i delikatna aparatura do destylacji, różnej maści szkło i przyrządy, a także w większości niebezpieczne- żrące lub łatwopalne odczynniki w prostych, korkowanych fiolkach bez zdobień, które alchemik strzeże, jak źrenicę oka. Wszak obróbka dobrego, ołowiowego szkła nie jest najtańsza, a Loman nie przejmuje się nadto estetyką, gdy nie jest to pragmatyczne. Z tego samego powodu mniej delikatne tkanki zwierzęce, grzyby czy suszone zioła mężczyzna przechowuje zawinięte płótno bądź zapakowane w niewielkie, ściągnięte rzemykami niebarwione, lniane woreczki - lub po prostu podwieszone na ściankach wozu. To, do czego mężczyzna się przyłożył to dokładne opisanie każdego preparatu - choć ich rozmieszczenie zna już przecież na pamięć.

Łany- malownicza wioska w okolicach Kellern, niczym nie różniąca się od tysięcy innych wiosek w tym kraju na dalekiej północy kontynentu, jeszcze za Górami Starymi. Należała do średnio zamożnego szlachcica, który, choć dużo wymagał od swoich lenników, dużo również im oddawał- opieki, wsparcia, zainteresowania, pobłażliwej sympatii. W jednym z kilkudziesięciu gospodarstw położonych wśród kapuścianych pól słychać było krzyk bólu. W byle jakich warunkach, jednak pod opieką opłaconej przez szlachcica uzdrowicielki rodziła jedna z chłopek. Dziecko, jak i matka byli bardzo słabi. Nie udało się uratować obojga. Matka zmarła dwa dni po porodzie, ostatnim tchnieniem prosząc uzdrowicielkę o uratowanie syna i nadanie mu imienia. Loman, bo tak został nazwany, wyrósł na młodzieńca słabszego niż rówieśnicy, jednak dzieciństwo spędzone na ciężkiej pracy w polu czyniło go przeciętniakiem wobec reszty społeczeństwa. Mimo kiepskiej kondycji cielesnej, umysł młodzieńca zawsze tryskał świeżością. Był inteligentny, zdolny i charyzmatyczny. Nic dziwnego, że szybko zainteresował się nim Kościół. Kapłan Świętego Ognia Ku Czci Najwyższego, Wielebny Callahan przyjął go na termin. Chłopak zadawał tysiące pytań na setki tematów, a przemyśleniami nierzadko przerastał swego nauczyciela. Nie został jednak duchownym przez całkowity brak talentu do białej magii. Wielebnemu żal było takiego talentu, toteż sprowadził do Łanów pewnego alchemika, Astara. Po kilku testach, których nawet nie zauważył, został przyjęty na termin. Robił wielkie postępy, lecz popełnił o jeden błąd za dużo. Błąd ten kosztował życie jego mistrza. Alchemik od tej pory postawił sobie za cel uratować tak wiele żyć, jak to tylko możliwe. W międzyczasie opracował "Teorię zapalaczy", traktat "O chorobach i ich przyczynach", a następnie "Ogólną teorię czynników antagonistycznych", (Tak, alchemicy lubują się w trudnych i niezrozumiałych dla ogółu słowach) co przysporzyło mu szacunku w świecie alchemii i uzdrowicielstwa, lecz również wrogów wśród fanatyków religijnych, dopatrujących się końca świata w postępie. Tym więcej wrogów pojawiło się, odkąd uwolnił pewnego demona z rąk inkwizycji, zyskując tym samym przychylność tej rasy; w swoim państwie, rzecz jasna. Alchemik dotąd zastanawia się, czy niepokój sumienia, gdyby tego nie zrobił, był wart niepokojenia go przez stale depczące mu po piętach, grzybopodobne, zmiennokształtne zwiadowczyki migotliwe, nasyłane na niego przez fanatyczny zakon, Świętą Wspólnotę. 
Alchemik szybko zauważył, że jego niesprawność jest o wiele głębsza, niż wydawało mu się na początku. Nie zniechęcił się jednak, tym mocniej walczył, by zażegnać ją jak najprędzej. Całymi dniami pracował nad rozwiązaniem, aż w końcu wynalazł miksturkę, którą nazwał Oczami Magii - niezwykle drogi przedmiot, który pod wpływem pobliskich zaklęć zmienia barwę. 
To jednak mu nie wystarczyło. Potrzebował prawdziwych oczu, a i dodatkowa para rąk by mu się przecież przydała. Alchemik postanowił wziąć sobie ucznia - a jego wybór padł na bystrego chłopaka z małej wsi, Małych Sadów, który ze wszech miar przypominał mu jego samego w młodości. Od tej pory Loman podróżuje z Hirudo, który, choć jest bardzo niepewny siebie, ma niezwykle chłonny umysł i dobrze wykorzystuje to, że uczy się od jednego z najlepszych.
Loman, choć uważany przez swego ucznia, jak i wielu innych, za jednego z najlepszych, nie zdał on egzaminu w Uczelni w Kintharis. Po tym, jak wdzięczny za uratowanie życia jego zadławionej jabłkiem narzeczonej, Glorii, książę Artur opłacił jego egzamin, alchemik hukiem wyleciał, a nazwawszy profesorów "zacofanymi rzeźnikami, czerpiącymi wiedzę o leczeniu z herbacianych fusów", dostał wilczy bilet do tej i każdej innej uczelni na kontynencie. 
Teraz jednak Loman postanowił pokazać Hirudo Bibliotekę - miejsce pełne portali do innych, często przerażających światów. Niestety, drzwi, których użył Alchemik, mające przenieć go do fantastycznego świata z daleka od tej Łuski Prasmoka, na której się wychował, nie były do końca stabilne, przez co Loman wylądował w zadziwiająco obcym miejscu znanego przecież sobie świata.

Loman od zawsze marzył o wozie. Od zawsze wyobrażał sobie, jak poznaje świat, pomagając ludziom tam, gdzie akurat się znalazł. Nie wyobrażał sobie jednak, że zwierzę, któremu przyjdzie ciężka praca, będzie żubrem. A jednak, dał się przekonać, że samica żubra będzie bardziej wytrwała, mniej wymagająca i silniejsza, niż jakiekolwiek inne zwierzę pociągowe, a do tego zapewni właścicielowi codzienną porcję tłustego mleka. Nikt jednak nie ostrzegł go, nim alchemik zdecydował się na zakup, że zwierzęta te są nadzwyczaj niepokorne. Mężczyzna co rusz obiecuje Edzie, że w końcu spróbuje żubrzyny, jednak wciąż zadowala się twarogiem, którego ma szczerze dość.
Trudno stwierdzić, ile Eda ma naprawdę lat. Handlarz zarzekał się, że Eda ma zaledwie siedem lat, lecz przyjaciel Lomana z Małych Sadów, Janek, stwierdził, że żubrzyca była pewnie dwa razy starsza. Tak czy inaczej, samica jest jeszcze w pełni sił, a Loman ma nadzieję, że pod jego troskliwym okiem zostanie tak jak najdłużej.