Rządny przygód, lecz gdy trzeba opanowany i spokojny. Potrafi skupić się w największym hałasie i hałasować w największej ciszy, jeśli wymaga tego zadanie. Z jednej strony ma duszę podróżnika, z drugiej może przez wiele tygodni siedzieć w bibliotece i studiować księgi. Umie dopasować się do sytuacji. Jest niezwykle inteligentny. Trudno określić jego poczucie humoru, gdyż rozumie ogrom nawiązań i bawi go naprawdę wiele. Choć śmieje się raczej ukradkiem, niż gromko. Lubi wysiłek umysłowy, potrzebuje nieustannej stymulacji, wierzy bowiem, że rozum należy pobudzać do działania by nie zapadł w letarg. Za fizyczną stagnacją też nie przepada, dlatego nawet długie godziny w bibliotece lubi przepleść konną przejażdżką. Pragnie by zarówno jego ciało jak umysł pozostały w dobrej kondycji. Nie jest wyrachowany, kieruje się zdrowym egoizmem. Jednak jeśli ktoś potrzebuje jego pomocy łatwo ulega sercu, które każe mu zaoferować swoją dłoń. Nie stroni od flirtów, ale nie znalazł dla siebie odpowiedniego partnera. Szuka bowiem kobiety, która chciałaby z nim podróżować, a nie siedzieć w zamku.

O dzieciach nie myśli. Wie, że raczej na swojej drodze nie spotka odpowiedniej ragarianki. Pewien jest za to, że gdy przyjdzie czas adoptuje  ragariańskie dziecko, które stanie się jego dziedzicem. Wydaje mu się, że jest raczej typem nauczyciela niż kochającego ojca, ale pewności mieć nie może. Zwłaszcza, że swego konia i kruka darzy wyjątkowym i ciepłym uczuciem. Podobnie jest z przyjaciółmi, którym jest niezwykle oddany. Zakochuje się rzadko i stara się skończyć związek nim zabrnie za daleko. Naprawdę trudno mu uwierzyć, że jakaś kobieta będzie chciała żyć po ślubie tak intensywnie jak on. A nie widzi mu się zostawianie żony w domu i rozłąka. Lubi przygody i nie boi się wyzwań. Bywa bardzo gadatliwy, ale tylko w odpowiednim towarzystwie. Potrafi wyczuć kiedy powinien być raczej powściągliwy w słowach, a kiedy może pozwolić sobie na opowieści pełne niesamowitych wydarzeń. 

Vestar mierzy 6 stóp i 2 palce, jest więc mężczyzną wysokim. Dobrze zbudowany, o wysportowanym i silnym ciele. Nie można jednak porównać go do Nordyjczyka, którego bary przypominają stodołę. Nie brakuje mu męskości, choć twarz ma gładką i delikatną. Mimo to uchodzi za bardzo przystojnego. Jeśli wierzyć legendą, iż ragarianie pochodzą od jeleniołaków, nordów i ludzi, Vestar jest tego idealnym odzwierciedleniem. Twarz i ruchy zgrabnego jelenia, siła i sylwetka norda i człowieka. 

Ma gęste, ciemnobrązowe włosy, sięgające do łopatek. Najczęściej zaczesane do tyłu. Nie przeszkadzają mu w "pracy", choć jeśli musi związuje je rzemieniem. Jego uszy są szpiczaste jak u elfa. Rogi zaś kolorem przypominają włosy, wyrastają powyżej linii zakoli, są lekko chropowate. Niezbyt długie, raczej proste, szpiczasto zakończone. Ogon ragarianina jest porośnięty króciutkim, miękkim, jasnobrązowym futrem i zakończony ciemnym "pędzelkiem". Vestar na wystawnych balach chowa go pod ubraniem. Podczas wypraw zaś jest jego "pomocnikiem", gdyż ogon ów jest chwytny. 

Hrabia ma ciemną karnację, zupełnie jakby pochodził z gorących klimatów południa. Oczy zaś mienią się odcieniami pomarańczu i bursztynu. Widzi w ciemnościach, choć nie posiada pionowych źrenic. Ma duże, ładne i silne dłonie. Jego twarz zdobi zgrabny, prosty nos i pełne usta. Brwi ma szaro-brązowe i wąskie. Rzęsy krótkie, choć gęste. W obu uszach posiada dziurki na kolczyki. Jego ubiór jest stosowny do okazji. Potrafi się wystroić i dumnie nosić biżuterię, lecz gdy podróżuje woli ubrania wygodne. Proste spodnie, mocne, długie buty, porządne koszule i ciepłe płaszcze. 

Wyróżnia go niski, lekko chrapliwy głos, nieco niepasujący do gładkiego oblicza.

Rina. Jezioro znajdujące się na zachód od Thenderionu. Akwenem i terenami wokół włada od pokoleń ród Hallgrímr. Vestar urodził się w zamku i od najmłodszych lat był przygotowywany do zadania, jakie od lat wypełniali hrabiowie jego nazwiska. 

Wielka posiadłość miała długą historię, a w niej najważniejszym punktem był fakt, że posiadała ogromną bibliotekę wypełnioną po brzegi księgami i artefaktami (w różnym rozumieniu). Broń, biżuteria, meble, ale przede wszystkim księgi, a wraz z nimi wiedza. Wiedza, którą często należało trzymać pod kluczem. Ród Vestara od wieków bowiem zajmował się odnajdywaniem przedmiotów, które, w nieodpowiednich rękach mogły być ogromnym zagrożeniem. Magiczne tomiszcza, stare runy, medaliony z zaklętymi duszami, a pomiędzy nimi po prostu przedmioty o wartości historycznej, sentymentalnej, czy takie, które należały do rzadkości. 

Vestara wychowano na strażnika i poszukiwacza. Kolekcjonera i badacza. Nigdy nie narzekał na swoje dzieciństwo, choć wypełnione było nauką. Tylko gdzieś pomiędzy nią pojawiały się uczucia rodziców. Jego brat bliźniak zmarł przy porodzie, dlatego właśnie w nim pokładano tak wielkie nadzieje. Wpojono mu miłość do wiedzy, nauczono ciekawości świata, spostrzegawczości. Nigdy nawet nie myślał o innym życiu. Podobało mu się takie jakie było. To, że mógł podróżować, poznawać nowe miejsca, ludzi, wspinać się na najwyższe szczyty i zagłębiać w najciemniejsze jaskinie. Kochał adrenalinę poszukiwań, odczytywanie wskazówek i ryzyko. Wielokrotnie był ranny, kilka razy ledwo uszedł z życiem, ale mimo to satysfakcjonowały go te przygody. Bale i sztywna etykieta nie były dla niego. Wolał szukać tajemnych ksiąg i miejsc. Zdobywać wiedzę praktyczną, bo tą teoretyczną karmił się przecież przez długie lata. 

Jego otwartość i głód przygód sprawiły, że dzieciństwo miał intensywne. Zaczynał od treningów fizycznych. Jeździectwa, strzelania z łuku, szermierki. No dobrze... Początkowo było to bieganie i wspinanie się na drzewa, lecz później było już poważniej. Kiedy nauczył się czytać jego dnie zaczynały się o świcie i kończyły późnym wieczorem. Rodzice i nauczyciele nie wbijali mu do głowy zwykłych formuł, starali się go zaciekawić przedmiotami, wiedzą i światem. To dzięki nieszablonowemu nauczaniu stał się tym kim jest dzisiaj. Jako nastolatek pomiędzy nauki wplótł kilka romansów, jednak nie było to nic poważnego. Dla pewności: żadna ze stron nie ucierpiała. A jego rodzice przymykali oczy na nocne ucieczki do dziewek (o pewnym młodzieńcu nie wspominając). Pewnie powinni byli go upomnieć, ale nie zrobili tego, bo chcieli by chłopaka ukształtowały także doświadczenia nie tylko wiedza. No i matka potajemnie dała mu zaklęty medalion, który zapobiegał niechcianemu potomstwu, ale to już inna historia... Tak czy siak Vestar wyszumiał się, a z czasem stał świetnym, choć czasem ciut narwanym poszukiwaczem. Po dziś dzień fascynuje się księgami, sztuką, artefaktami i wiedzą zawartą w tajemnych księgach. Oczywiście nie pogardzi też towarzystwem. 

Orkan to piękny i silny ogier konia sharijskiego. Najlepszy przyjaciel Vestara. Od dwóch dekad towarzyszy mu w wyprawach i powiedzenie "znają się jak łyse konie" wpasowuje się tu idealnie. Mają ze sobą wyjątkowo silną więź. Tak jak Orkan staje w obronie Vestara, tak hrabia potrafi zasłonić ogiera własnym ciałem. Nie wiadomo jak, ale z pewnością się rozumieją. Orkan zdaje się odczytywać najmniejsze zmiany w zachowaniu hrabiego, jakby miał dodatkowy zmysł odczytujący wibrację wokół przyjaciela. 

Argen
Vestar nie jest do końca pewien, czy Argen jest krukiem jeśli już to magicznym krukiem, ponieważ jest znacznie większy niż inni przedstawiciele tych ptaków. Ma zakrzywiony dziób, a jego pióra nie są tak czarne jak powinny, raczej ciemnobrązowe, wymieszane ze złotymi akcentami. W żadnej księdze nie znalazł tego gatunku, dlatego uznaje, że nazywanie go krukiem, jest po prostu ułatwieniem. Z pewnością jest to samiec, który czasem lubi latać swoimi drogami. Jakieś cztery lata temu "przyczepił" się do Vestara. Po prostu pewnego dnia pojawił się w oknie biblioteki i od tamtej pory mu towarzyszy. Ich relacja oparta jest na ogromnym szacunku. Hrabia nie trzyma Argena na siłę, ten przychodzi i odchodzi kiedy chce. Niejednokrotnie jednak ptak wskazał u drogę do miejsca, którego poszukiwał. 

Rina jest jeziorem, nad nim znajduje się zamek i ogromna posiadłość rodu Hallgrímrów. Starsza część wykonana z kamienia, nowsza już z cegieł, lecz dopasowana do dawniejszych budowli. Liczne tarasy, wieże i oczywiście ogromny budynek biblioteki znajdujący się poza głównym zamkiem. Miejsce jest malownicze, otoczone lasami, a samo jezioro ma krystalicznie czystą wodę. Do zamku przylegają liczne ogrody z fontannami i sztucznymi strumieniami. Stawy na terenie posiadłości zasiedlono kolorowymi rybami, a po parkach przechadzają się egzotyczne ptaki lubiące lekki klimat.