Miła, dobra, spokojna, cierpliwa i troskliwa - klasyczne cechy niebianina. Elokwentna, więc właściwie każdemu jawi się jako osoba wyjątkowo kulturalna, grzeczna i inteligentna, co z resztą jest prawdą. Już na pierwszy rzut oka nie sprawia wrażenia kruchej i delikatnej. Choć fizycznie nie różni się szczególnie do przeciętnej kobiety, to bije od niej pewność siebie. Pewna siła, lecz nie taka, którą widzi się u piratek, czy łowczyń. To coś innego, coś wewnętrznego. Duchowa siła, wymieszana ze spokojem, pewnością i delikatnością. Coś nieokreślonego dla przeciętnego człowieka. Evelyn ma bardzo silną wolę, choć może na to nie wyglądać. Potrafi kontaktować się z siłami dobra i zła, i odpierać mentalne ataki tych drugich. Jest w niej bariera, dzięki której nie zbacza z wyznaczonej dla niej ścieżki. Wierzy, że istnieje nie tylko dla siebie i ukochanych, ale też dla innych, dla ludzki, którzy cierpią i potrzebują jej pomocy. Emanuje od niej spokój. 

Lubi muzykę i przyrodę. Odgłosy ptaków, żab, cykad i świerszczy. Uspokaja ją wieczorne siedzenie na huśtawce i przysłuchiwanie się odgłosom przyrody, bo dla niej to również muzyka. Jest dostojna i piękna niezależnie, czy właśnie wstała z łóżka, czy jest zmęczona po długiej podróży. Właściwie nigdy nie traci nad sobą kontroli. Jest kochająca i czuła, nie tylko wobec bliskich. Wierzy w dobro, ale wie, że istnieje zło. Zło, którego często nie da się nawet opisać. 

Swoją charakterystyczną urodę odziedziczyła, po równie charakterystycznych rodzicach. Ma czarne jak heban włosy. Długie, lekko kręcone, zaplata je w warkocz i przerzuca go przez ramię, lub upina nisko na karku. Ma grzywkę, którą przerzuca na prawej na lewą i odwrotnie, w zależności od sytuacji. Mierzy jakież 168 cm wzrostu. Nie jest szczególnie niska, ale też nie wysoka. przy mężu wygląda bardzo niepozornie. Jest posiadaczką śniadej cery, po ojcu, który pochodził z pustynnych regionów i jest mahińczykiem. Posiada ciemnobrązowe, niczym gorzka czekolada, oczy. Krótkie, ciemne rzęsy i grube brwi. Pełne usta, delikatny, zgrabny nosek. I zdecydowanie uznawana jest za niezwykle urodziwą niewiastę. Ma ładny, lekki, niezbyt donośny głos. Długa szyja umożliwia jej noszenie bluzek z wysokimi kołnierzykami. Lubi ubierać się schludnie i odpowiednio do swojego statusu społecznego, ale nie przesadza z biżuterią. Lubi broszki, delikatne kolczyki i pierścionki, jednak te ostatnie mają dla niej szczególne znaczenie. Obrączka i pierścionek zaręczynowe są dla niej ważne z wiadomych powodów. Poza tym nosi też pierścienie, które zawierają skrytki, lub są przedmiotami magicznymi. Nie używa kolorowych mazideł do twarzy - właściwie nie nosi żadnego makijażu. Czasem nakłada czerwony barwnik na usta, ale tylko na wielkie okazje. Miała go więc na sobie zaledwie kilka razy w życiu. 

Ma ładną, kobiecą figurę, ze wąską talią. Jej brzuch nie jest idealnie płaski, raczej naturalny, leciutko wypukły, choć ubrania doskonale to maskują. Ma delikatnie zarysowane biodra. Jeśli chce je zaznaczyć wybiera suknie z baskinkami. Ma sporej wielkości piersi, ale nie przepada za ich eksponowaniem, dlatego wybiera gorsety które mają je podtrzymać, a nie jeszcze optycznie powiększyć. 

Eduard, mahińczyk o czarnych włosach i śniadej cerze i Ivella również czarnowłosa anielica. Poznali się mając zaledwie dwadzieścia lat, a kilka miesięcy później już byli małżeństwem. Kilka lat później na świat przyszła Elisabeth, później Eugenia, a jako najmłodsza Evelyn. Trzy błogosławione dziewczynki. Ich ród od bardzo dawna miał tytuł szlachecki, ale nie chełpił się nim. Większość rodziny pracowała, głownie jako mistrzowie i prywatni nauczyciele, z różnych dziedzin. Od geografii, po matematykę, historię, literaturę. Żyli z nauki. Mieli dość pieniędzy by wykształcić kolejne pokolenia, który rosły jak na drożdżach. 

Jednak Evelyn była wyjątkowa. Większość błogosławionych dziedziczy tylko kilka rasowych cech i żyje bardziej jak ludzie, niż niebianie. Ale nie Ivi, ona od dziecka czuła więcej, widziała więcej. Jej rodzice to widzieli, dlatego otaczali ją największą troską. A im starsza była dziewczynka tym bardziej byli zaniepokojeni. Widziała duchy, nieumarłych, piekielnych. Bali się, że te mogą ją skrzywdzić. Uspokoili się nieco, kiedy skończyła trzynaście lat i otrzymała amulet ze świetlistą zbroją. Dorastając sama Evelyn zaczęła zauważać, jak wiele się wokół niej dzieje. Po raz pierwszy poproszono ją o pomoc, kiedy skończyła szesnaście lat. Tylko ona w okolicach Lillavo miała specjalne zdolności i potrafiła wyczuwać niematerialne zło. Miała pomóc małemu chłopcu, sprawdzić, czy nawiedza go coś piekielnego. Wtedy pierwszy raz spojrzała prosto w oczy Piekła. Była już na tyle silna, na tyle rozwinięta i miała wystarczającą wiedzę by oprzeć się złu. Jej dobroć, znajomość modlitw i magii wyparła nawiedzającą dziecko istotę i odesłała... choć Evelyn nie miała pojęcia gdzie. Wszyscy zrozumieli, że przeznaczeniem tej dziewczyny nie jest nauczanie literatury, a coś dużo bardziej niebezpiecznego. 

Nie było szkoły, która zajmowałaby się naukami dla takich osób jak Evelyn. Chodziła więc do akademii magii, uczyła od miejscowych mistrzów, odwiedzała szamanów, druidów, wiedźmy. A samej piekielnologii uczyła ją matka. Sporo czasu spędzała też w bibliotece. Tam poznała swojego przyszłego męża. Wierzyła, że są sobie przeznaczeni. Oboje równie inteligentni i o podobnych zdolnościach. Choć był czarodziejem i istniało ogromne prawdopodobieństwo, że nigdy nie będą mieli dzieci, szybko się pobrali. Zamieszkali w dworku, który on odziedziczył po swoich krewnych. Początkowo żyli jak zwykłe małżeństwo. Ale ich zdolności nie umknęły uwadze ludzi. Co raz częściej proszono ich o pomoc. Najpierw tylko w Lillavo, później w okolicznych miastach, miasteczkach, a nawet wsiach. Wkrótce zaczęto przysyłać im listy z prośbami o pomoc. Okazało się, że dusze, upiory, piekielni, te wszystkie przesiąknięte złem byty nękały tak wielu ludzi. Nie potrafili odmawiać, kiedy prosili rodzice o uwolnienie dziecka, kiedy prosiły matki, babcie, ojcowie, mężowie i żony. Nie mogli prosić ich o zapłatę, ale z czasem wypędzenie, unicestwianie, odsyłanie zła stało się ich pracą i powołaniem. Ludzie obdarowywali ich a najróżniejsze sposoby, aż w końcu w listach z różnych części świata zaczęto proponować im ogromne sumy za pomoc. Wybierali sami, Ivi czuła gdzie powinni się udać. I w ten sposób zaczęli pomagać i zarabiać na życie w ten sam sposób. 

Runako to kot... chyba. Niektórym trudno orzec, czy to pies, kot, a może jeszcze jakieś inne stworzonko. Jest czarny, jego sierść jest długa i bardzo gęsta. Jednak od psa odróżniają go niezwykłe żółto-pomarańczowe oczy, w których źrenice zwężają się i rozszerzają w zależności od światła.  Stąd wniosek iż jest raczej kotowatym. Runi właściwie nie ma prawego ucha, zostały jego strzępki, co zaś się tyczy lewego, też nie jest ono kompletne, koniuszek jest oderwany, lub odgryziony zapewne przez jakieś zwierzę. Kocur ma też szramy na pysku. Jedna ciągnie się od lewego ucha aż pomiędzy oczy. Druga znajduje się pod prawym okiem i przecina policzek. Runako ma bardzo krótki pysk i ciemny, fioletowawy nos. Widzi bardzo dobrze, ale z węchem ma problemy. Nie posiada większej części zębów, te, które pozostały mu z przodu, są skrzywione i wystają poza pyszczek. Poza tym jest bardzo duży, waży jakieś 9-10 kg, a przez futro wydaje się być jeszcze większy. Ma piękny, gruby ogon, który nie ucierpiał przez lata tułaczki. Z uszek wystają mu kępy sierści. Reaguje na swoje imię i jest kochanym stworzonkiem. Choć dla wielu brzydkim. Ludzie często boją się kota, dodając do siebie wszystkie jego cechy, może on wyglądać groźnie. Nie lubi obcych. Najbardziej kocha Evelyn, ale darzy też czułością Williama. Jak na swój wiek jest gibki, silny i wytrwały. 

Evelyn znalazła go na werandzie ich domu jakiś 3, może 4 lata temu i przygarnęła, choć był brudny, głodny i wyglądał, no cóż... tak jak wyglądał. Ona się go nie bała. Czuła, że zwierzę jest dobre, tylko potrzebuje pomocy. I tak Runako, stał się domowym kocurem, któremu najlepiej jest w wiklinowym koszyku. Jednak, kiedy Evelyn opuszcza dom na dłuższy czas, on rusza razem z nią. Rozłąka ze swoją panią jest dla niego gorsza niż podróże. Więc jeździ w specjalnym, również wiklinowym koszu, który Evelyn przypina do siodła. 

W w okolicach Lillavo, znajduje się niewielki, drewniany dworek. Otoczony zewsząd wisteriami i małym stawem, po którym pływają różowe i białe lotosy. Do dworku prowadzi droga obsadzona fiołkowymi lilakami. Weranda z pięknie rzeźbionymi kolumnami pomalowanymi na biało. Ściany lekko błękitne, poprzetykane silnymi wspornikami pomalowanymi na biało. W oczy rzuca się wykusz z trzema oknami i niebieskimi okiennicami. Główna powierzchnia mieszkalna znajduje się na parterze. Jednak na piętrze, a właściwie na poddaszu również znajdują się pokoje. Jeden w formie "wieżyczki", otoczonej oknami. Bluszcz oplata niektóre ściany dworku. Ciemnoniebieskie dachówki ładnie kontrastują z błękitem i bielą ścian.