Ásingerð jest samotniczką. Nigdy nikt jej nie pociągał, więc wszelkich zalotników odprawiała, nim zdążyli zrobić sobie nadzieje. Przez pierwsze lata dostojnego życia zapraszała do siebie w termin dziewczyny, lecz były to jej najbliższe kontakty. Jest bardzo dumna i kobieca, co niekiedy wykorzystuje przeciw mężczyznom. Umie być przekonująca, a jeśli nie uda jej się perswazja, nie wzdraga się przed wywieraniem wpływu na czyjeś decyzje z pomocą noża. Uwielbia książki, koty i konie, jak również kradzieże. Czasami okazuje się zbyt pewna siebie, nie potrafi się też przyznać do błędów. Boi się dopuścić kogokolwiek zbyt blisko siebie. Obawia się utraty długo budowanej reputacji wśród przestępców. Wciąż prześladuje ją przeszłość - wspomnienia mordowanych rodziców i późniejszych, przepełnionych strachem i nienawiścią lat. Boi się biedy i pogardy, powrotu na ulicę lub trafienia do więzienia. Lęk ten jest czasami niemal paniczny, jednak od przemiany potrafi kontrolować swoje emocje, dusić je w sobie, do momentu, w którym będzie bezpieczna. Uważana czasami za bezlitosną, jednak jest bardzo łagodna i współczująca względem zwierząt.

Ásingerð jest wysoka, smukła i blada. Ma czarne włosy i takież tęczówki, poprzecinane niteczkami o kolorze agatu - jest to pozostałość po tym jak wyglądały przed wypadkiem z magicznym kamieniem, kiedy Ási miała odziedziczone po matce, lodowej elfce, przemienionej w wampira, białe włosy i jasnofioletowe oczy. Nigdy się nie rumieni, czy to po wysiłku, czy z zażenowania. Wygląda na dziewiętnaście-dwadzieścia lat, nadrabia to jednak dumną postawą, pełną gracji i siły. Należy do tych osób, którym służba kłania się odruchowo, nawet jeśli noszą łachmany. Ásingerð dba jednak, by szacunek wymuszała również jej garderoba, nosząc czarne suknie o prostym kroju i bogatych, lecz delikatnych zdobieniach, często z twardymi i szerokimi naramiennikami. Jej włosy są zawsze spięte i przełożone szpilką, poza momentami, gdy jest sama w kamienicy lub domu. Często nosi woalki. Jedyną biżuterią jaką posiada i którą ma na sobie zawsze, jest aksamitka z fragmentem magicznego kamienia, który tak znacząco odmienił jej życie, a teraz pomaga jej kontrolować swoją postać. Gdy kradnie, lub zabija, nosi idealnie dopasowane, nie krępujące ruchów, czarne, skórzane spodnie i czarną koszulę. Wspomnianą aksamitkę zasłania, by nikt jej po niej nie poznał. Już od pierwszego spojrzenia wiadomo, że jest poważna i dumna. Wzbudza respekt. Czasem uśmiecha się, jednak nigdy nie pokazuje zębów. Ukrywa tym przydługie kły dhampira. Ma chłodny, gładki i dość cichy głos, przypominający dźwięk wiolonczeli niesiony wiatrem. Nigdy głosu nie podnosi, atencję wymuszając samym zimnym i karcącym tonem. Na lewym obojczyku ma wytatuowanego małego kruka. Ptak ten kojarzy jej się z rodzinnym domem, w którego sadach często spotykała te ptaki. Gdy dochodziła do szczytów drzew, na których siadały, uznawały ją za swoją. Gdy chce, porusza się cicho i szybko, potrafi też wtopić się w tłum.

Ásingerð jest jedyną córką kupca Asbiorna, handlującego końmi i owocami. Z urodzenia dhampir, o cechach lodowego elfa, odziedziczonych po swojej matce, elfce, przemienionej w wampira. Od wczesnego dzieciństwa jeździła konno i wspinała się na najwyższe gałęzie drzew w sadach, by zebrać każdy owoc. Sztukę bezszelestnego poruszania się po podłogach, ścianach i sufitach, opanowała szybko i tak dobrze, że matka nazywała ją czasem Ánda, które to słowo oznaczało według niej ducha. Nie czuła nigdy przynależności do żadnej rasy, dlatego udawała człowieka, co pozwalało jej bezproblemowo bawić się z okoliczną młodzieżą. Gdy Ási miała siedemnaście lat, ojciec jej popełnił śmiertelny błąd, nie wypłacając nawet grosza obstawie i woźnicy wozu z towarami, który przez burzę został zniszczony. Pracownicy wynajęli bandę, która pewnej nocy wtargnęła do domu Ásingerð i zabiła wszystkich, prócz samej dziewczyny, która szczęśliwie dla niej przebywała wtedy na drzewie. Widziała jednak całe zajście. Gdy mordercy odeszli, zabrała z domu pozostałe kosztowności, po czym zaczęła wędrówkę w poszukiwaniu zemsty. Prawie rok później znalazła na bazarze magiczny kamień, którego moc, miała pomóc skierować na kogoś negatywną, bądź pozytywną energię. Kupiła go i wypróbowała, jednak eksperyment nie powiódł się, a Ásingerð została przemieńcem. Zmiany następowały powoli, jednak gdy spostrzegła moc, jaką dał jej wypadek, postanowiła wywrzeć zemstę w bardziej konwencjonalny sposób. Odkryła miejsce pobytu bandy i ukrywszy się opodal karczmy, w której bawili, mordowała jednego po drugim, gdy wychodzili szukać się nawzajem. Po raz pierwszy od śmierci rodziców poczuła się szczęśliwa i bezpieczna, gdy pokonała na raz trzech, wprawdzie pijanych, ale doświadczonych zabójców. Później mieszkała głównie pod mostami dużych miast, gdzie okradała domy, odkładając pieniądze na naukę jako takiej kontroli nad przechodzeniem w postać eteryczną. Nauczyła się również szyć ubrania i nie długo zajęło jej zasłynięcie w Valladonie. Zdobyła spory majątek szyjąc ubrania dla możnych, oraz czarodziejek, jak również kradnąc, już raczej dla wprawy i radości, niż z głodu. W świecie przestępczym Valladonu była znana jako Ánda i tak ją traktowano. Nikt nie wiedział, kim jest na prawdę, ani kiedy Ásingerð okradała go z majątku bądź sekretów. Orientowali się zwykle dopiero ci, których okradała z życia. Kilkanaście lat temu kupiła ziemie i wybudowała w lesie niedaleko Sadów, mały dworek ze stajniami, do których, prócz drogich, pięknych wierzchowców, kupowała również konie uważane za bezużyteczne, by zapewnić im długie i spokojne życie. Obecnie większość czasu spędza w mieście, w kamieniczce, w której mieszka z kilkoma końmi i ogromną kocicą Charlotte. Gdy jednak nie spotyka się z klientami jedzie do dworku. Tam też chowa się na kilka lat, jeśli podejrzenia o jakiś włam krążą zbyt blisko niej. Wciąż udaje przed wszystkimi człowieka, co pomaga, gdy uważaną za dwudziestolatkę dziewczynę zaczyna kojarzyć się z kradzieżami, które są jednak identyczne, jak te sprzed trzydziestu lat. 

Charlotte jest młodą, lecz ogromną kocicą o długim szaroniebieskim futrze i jasnoniebieskich oczach. Mimo młodego wieku zwierzę, przejmując jakby charakter właścicielki, jest bardzo spokojne i dumne. Towarzyszy Ásingerð w podróżach i spędza z nią wieczory. Gdy są w dworku, Charlotte przebywa często w stajniach. Kiedy Ási jedzie do klientek, zdarza się, że kotka wskakuje na jej siodło, układa się na udzie, po czym czeka na nią przy koniu. Dzięki zdolności Ásingerð, mogą czasami rozmawiać i zawsze się rozumieją. W szczególnych przypadkach szpieguje dla niej i przekazuje jej wspomnienia.

Ukryty w lesie mały dworek z licznymi stajniami  i przyległymi pastwiskami. Jego istnienia nie są świadomi mieszkańcy pobliskiej wsi, jedynie właścicielka i służba. Zazwyczaj majątkiem zarządzają wspólnie masztalerka i majordomus. Ási odwiedza swe włości, kiedy tylko ma kilka wolnych dni, bądź chce zniknąć na dłużej z miasta, w którym posiada kamieniczkę.