Savi został wychowany głównie na powieściach o bohaterach i heroicznych najemnikach, co wykreowało w nim dużą wyobraźnię i chęć poznania świata. Pragnie przeżyć własną przygodę i zostać kimś znanym. Chciał by jego imię i nazwisko także zostało kiedyś spisane w księgach, które czytał w bibliotece. 
Jest typem człowieka, który dąży do celu, ale nie ma predyspozycji do tego. Jego głównym atutem może jest ogromna siła i znośna odporność na obrażenia, ale brakuje mu całej reszty. Sylwetki, umiejętności, przedmiotów, rodowodu i charakteru, o których się naczytał lub nasłuchał. Często go to przytłacza, ale stara się iść dalej. 

Swoje wady i porażki obraca w żart kiedy znajduje się w towarzystwie, choć wewnętrznie bardzo go dotykają. Jest wrażliwy i na ogół pocieszenie znajduje w towarzystwie zwierząt domowych. W szczególności wśród kotów. Ma tendencję do zajadania stresu i melancholii. Nie przepada za używkami i piciem dużych ilości alkoholu. Ma słabą głowę, choć zawsze chce próbować czegoś nowego. 

Rzadko się zdarza wyprowadzić Saviere'a z równowagi ale gdy to nastaje, to złość potrafi sprawić, że staje się nieobliczalny w swych działaniach. Niekiedy w złości potrafi mówić to co naprawdę myśli.
Jest lojalny, przyjazny i łatwowierny. Oczywiście, nie jest głupi i nie zaufa osobie wyglądającej jak zbir, ale zdarzają się pewne przypadki, gdzie płeć piękna może wywrzeć na nim większy wpływ.

Skrycie uważa, że został przeklęty i dlatego jest fajtłapą. Nie ważne jak bardzo się stara, swoimi dobrymi intencjami potrafi przedobrzyć i przynieść odwrotny efekt od zamierzonego.
Przez to, zaczął wierzyć w zjawisko znanym jako Karma. Uznał, że jego działania spotykają się z zwrotnością. Zastanawia się czasem, czy nie powinien być mniej miły dla innych, by odwrócić efekt.

Wysoki na sześć i pół stopy, korpulentny chłopak o długich brązowych włosach i koziej bródce. Nie odznacza się niczym szczególnym. Gruba koszula z kapturem zarzuconym na skórzaną kamizelkę, wiązaną szerokim pasem. Na dłoniach grube rękawice bez palców i duże buty do połowy łydki. Takiego można spotkać w prawie każdej wsi i jego podobnych w gospodach. Posiada swoją masę ale i wygląda na silnego. 
Pucowata twarz często w zdrowym uśmiechu wita nieznajomych, a zielono-szare oczy nie zdradzają złych zamiarów. 
Na swoje gabaryty porusza się dość sprężyście i widać, że z kondycją jest u niego w porządku. Bardzo dba o higienę co może być największym atutem. Nienawidzi być brudny i być pobrudzony. Po osobie jego rozmiarów, można się spodziewać odoru potu i innych nieprzyjemności. Tego u Saviego nie zaznasz.

Nie posiada żadnej broni i walecznego ekwipunku, poza paroma stalowymi wzmocnieniami na odzieniu.

Seviere był dotknięty przez wróżkę. Nie była to tajemnica, tuż po samym porodzie przybyłą z wizytą by obdarować Seviera swym dotykiem. Miała to być podzięka za przysługę, której wyświadczył jej ojciec Seviere'a. Szkoda tylko, że nigdy nie sprecyzowała matce jaka to byłą przysługa, a on sam nie dożył narodzin swojego syna. Ale wieść o tym była znana każdemu na wsi. Wróżka nigdy nie powróciła, choć podejrzewano, że musiała już umrzeć. Kiedyś Seviere płakał przez kilka dni bez żadnego powodu i nie wiedział dlaczego. 

Poza tym, ''magiczne dziecko'' okazało się bardzo pospolite. Nie posiadało żadnych szczególnych cech do ósmego roku życia, kiedy to pierwszy raz dar dał o sobie znak. Savi był silny, bardzo, bardzo silny na swój wiek i zdano sobie szybko sprawę, że trzeba to kontrolować. Seviere był uczony dokładności i delikatności ''na siłę''. Miał zostać ogrodnikiem, ale praca, w której miał brudne i styrane dłonie mu nie odpowiadały. Z tego powodu wkupił się w łaski starego, lecz poczciwego bibliotekarza, u którego pracował jako asystent i chłopak na posyłki. W zamian mógł nauczyć się czytać i mieć dostęp do zbioru ksiąg. To właśnie tam jako młodzieniec dostrzegł świat pełny magii i herosów. 

Księgi i kroniki bohaterów, były głównym hobby Seviere'a a później zabawy w bitwę z kolegami, gdzie patyki były mieczami a pokrywy beczek tarczami. Zabawa szybko się zakończyła kiedy Seviere użył zbyt dużo siły i pogruchotał kości jednemu z uczestników zabawy. Od tamtej chwili Seviere czuł się winny i postanowił, że odkupi swoje winy. Do tego nigdy nie doszło, starania Seviere'ana ogół kończyły się źle, a jego pechowa natura była dość znana innym, co go odizolowało od rówieśników. 

Seviere spędził większość życia w bibliotece i pracował tam dość długo. Jego winy nie były mu zapamiętane, a ludność traktowała go równo. Był tym poczciwym Savi'm co przechadzał się po polach i pomagał matce w gospodarstwie. Niczym specjalnym i zauważalnym. Ale Savi poczuł, że jego siła musi służyć do czegoś więcej. Nie chciał do końca swoich dni być tym miłym chłopcem z sąsiedztwa co mówi dzień dobry i znikać z oczu. Poczuł, że przyszedł i czas na niego, jak w tych kronikach, gdzie bohaterowie wyruszali w drogę. 
Tylko ci zazwyczaj mieli jakiś zew, który ich pchał naprzód. Seviere... Nie miał nic takiego. Żaden złoczyńca nie spalił jego wioski zmuszając go do ucieczki i zemsty. Miał przy sobie tylko to co zarobił i chęci. Ale czy to wystarczy?