Elvender jest szorstką osobą. Ma charakter typowego samotnego łowcy, który ma cel i dąży do niego po trupach. Nie lubi poznawać nowych istot, uważa, że są podstępne i fałszywe, więc do każdego napotkanego humanoida podchodzi z dystansem. Nie uznaje miłości, gdy komuś ufa, obdarza go szacunkiem - choć niewielu jest takich. Uważa się za lepszą od innych, ponieważ według niej, tylko jej życie ma faktycznie głębszy sens. Nigdy nie przyzna się do swoich błędów, bo to "warunki były nie takie", albo "dwa dni temu było inaczej w tym miejscu". Jej wielki marzeniem, jest znaleźć ojca, ponieważ wierzy, że tak naprawdę nie porzucił ich, tylko stało za tym coś większego, istotniejszy cel. Jest w tych poszukiwaniach bardzo zdeterminowana. Kiedy już postanowi sobie coś, nie da się jej od tego odciągnąć. 
Dąży do perfekcji we wszystkim co robi, zdaje sobie sprawę ze swoich wad, ale uważa je tylko za chwilowy stan, który minie, wraz z nabywaniem przez łowczynie doświadczenia. Las od zawsze był jej domem, jednak z samymi zwierzętami nigdy nie była w dobrych relacjach, może ze względu na jej profesje, albo magia je odrzuca? 

	Patrząc od góry, Elvender jest kobietą o długich kasztanowych włosach, niebieskich oczach. Na całej twarzy, posiada różnego rodzaju runiczne znaki, w większości runy ochronne. Jest szczupła i dobrze zbudowana. Nie jest wysoka, mniej więcej 1,60m. Zwykle przywdziewa zieloną tunikę, spodnie i skórzane wysokie buty. Zwykle w rękach (lub czasem na plecach) trzyma długi, zakończony z dwóch stron lekko nadwęglonym drewnem zdobiony dziwnymi znakami kostur. 
	Gdy czaruje, bądź używa zdolności czaropodobnych, niektóre z run na jej ciele świeci, na bardzo różnego kolory. 
	Jej głos jest trochę niższy niż normalnie u kobiet w jej wieku i bardzo pewny siebie. Porusza się z dużą gracją jak i prędkością, szczególnie po ściółce i ogólnie terenach leśnych. 
Postać na ciele, posiada wiele magicznych run, które wyzwalają w niej nienaturalne reakcje, na nogach - szybki bieg, bez zmęczenia. Na rękach - o wiele większą siłę. Na głowie nienaturalnie szybkie odruchy. Jednak kosztuje ją sporo wysiłku, by użyć tej zdolności, więc używa ich tylko w krytycznych momentach. 

Istnieje kilka kręgów druidycznych. Jest ich na tyle mało, że niemalże „zeszli do podziemi”, lecz zdarza się, że przechadzając się lasem, natkniesz się na czarującą postać, która gdy zorientuje się, że ktoś ją widzi, znika bez śladu. Są to różnego typu lekarze, hodowcy, ale również łowcy. Magiczne bestie nie są bardzo znane, lecz wprawny leśnik, jest w stanie wytropić wiele z gatunków, które dla zwykłego śmiertelnika są po prostu niewidoczne. Jedne żyją w podziemnych pomrocznych grotach, inne niezauważone w koronach drzew, trzecie śpią w grotach, kamuflując się w taki sposób, że przypominają kamienie czy zwykle spotykane niebezpieczne zwierzęta. Czemu je tropią? Cóż, jak każda rasa, muszą mieć swoich naturalnych wrogów, inaczej ład w świecie zostałby zachwiany. Czy to las, czy to pustynia, woda, gdy zwraca się uwagę na otaczający świat, można się wręcz potknąć o jakieś zwierze „nie z tego świata”. Elvender urodziła się właśnie w takim kręgu, choć matka i stary mędrzec, raczej nie powinni być zwani w ten sposób. Jednak tyle zostało po niegdyś sławnych w ludzkich osadach łowcach bestii. 

Krąg ten nigdy nie był szanowany, czy to w lasach, czy gdziekolwiek indziej przez innych druidów, ponieważ nie wywodzą się od prastarych „magów lasu”, lecz jest to bardziej samozwańczy lud, który samodzielnie przejął kontrolę nad magią, lecz nie do końca druidzką, ale bardziej mistyczną, magią bestii. 

Sertigast, bo tak miał na imię mędrzec niedługo po urodzeniu się El, umarł ze starości, w przeciwieństwie do druidów, Łowcy, starzeją się podobnie jak ludzie, owszem, można przedłużyć swoje życie, młodość magiczną krwią lub innymi komponentami, jednakże są to czasochłonne rytuały, a przecież prędzej czy później, czas każdego na ziemi kiedyś mija. 
Od najmłodszych lat, matka próbowała jej wpoić wszystkie zasady oraz nauki posługiwania się orężem. Wiedziała, że nie ma czasu do stracenia. Im szybciej ją wyszkoli, tym szybciej będzie mogła spać spokojnie. Yntrys, bo tak miała na imię matka, była ostatnią – po śmierci Sertigasta – z rodu Etyuia – Ostatniego rodu parającego się niewdzięcznym zawodem polowania na magiczne bestie. 

Oczywiście, w całym tym procesie, są i dobre strony. Wiele „stworzeń nie z tego świata” posiada różne cechy, części ciała, esencje, które można wykorzystywać na własną korzyść oraz na korzyść lasu, ludzi oraz kogokolwiek innego. Tak właśnie działa Magia Bestii – Wykorzystuje się komponenty uzyskane z Utae (tak również w swoim kręgu nazywali zawsze te stworzenia) mogą posłużyć do odprawiania rytuałów, o których ludziom się nie śniło. 

Elvender wychowywała się w dobrych warunkach. O jej ojcu wiemy tyle, że było to wojownik, który zakochał się w Yntrys, a później w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął. Matka nigdy nie wspominała o nim, znienawidziła go, że opuścił ją oraz swoje dziecko – nie dotrzymał przysięgi wierności. Tak więc młoda łowczyni poznała tajniki poruszania się po różnych terenach, lecz głównie leśnych, wspinaczka, pływanie czy zastawianie sideł by polować, to również umiejętności, które matka bardzo chciała nauczyć córkę. „Ostatnia”, bo tak ją czasem nazywała rodzicielka wkładała w trening całe serce. Uwielbiała uczyć się nowych rzeczy. 

Uczyła się również o różnych gatunkach Utae, od wróżek, po pegazy, jednorożce i smoki. Nie sprawdzała swojej wiedzy w praktyce, jednak teorie opanowała w całości. 
Matka zadbała również o jej podstawowe wykształcenie i społeczne umiejętności. Wynajęła nauczyciela dla Elvender, by nauczył jej podstaw pisania, czytania, liczenia i innych przydatnych w dorosłym życiu rzeczy. Nauczyciel miał na imię Tremor. Bardzo zżył się z młodą łowczynią, wiele lekcji przegadali, Elvender opowiadała mu o różnych Bestiach, za to Tremor przy rozmowie z nią wplatał różne bardziej skomplikowane słowa, by wtłoczyć je małej do głowy. Bardzo dobrze się poznali, do dnia dzisiejszego dziewczyna odwiedza go od czasu do czasu i wymienia się z nim różnymi opowieściami. 

Matka, sukcesywnie, różnego typu rytuałami, nakładała na ciało młodej kobiety magiczne runy, w formie przeróżnych tatuaży. Miały one w krytycznych momentach pobudzać jej zmysły, by uniknąć zagrożenia, bądź się go pozbyć. Nałożyła też na Elvender czar opóźnienia starości, dzięki któremu dziewczyna jest w stanie dożyć 150 lat. 
Kiedy jej trening Yntrys uznała za zakończony, młoda dziewczyna zaczęła poznawać świat samodzielnie, by nabywać doświadczenia na swoich błędach, a matka, mogła spokojnie zestarzeć się i odejść na emeryturę w ich drewnianym domku w środku lasu...

Jest to niewielki drewniany domek, gdzie mieszka wraz z matką. W kominku prawie zawsze pali się ogień, na jednej dużej półce stoi miniaturowy domek w którym od czasu do czasu widać kilka wróżek - tam mieszkają, koegzystują razem z panią domu, która daje im jeść, a one odwdzięczają się wykonując różne domowe prace. Mały drewniany stolik, niewielka kuchnia, na ścianach wiszą różne trofea, głowy jakichś tygrysów z rogami, konia z wielkimi kłami itp. Obok chatki jest ogród, którym matka bohaterki się cały czas zajmuje, rośnie tam sporo dziwnych świecących kwiatków o  dziwnym zapachu, które mają różne właściwości.