Tauni przez to, że była ciągle poniżana przez matkę, stała się zamknięta w sobie, charyzmatyczna i łatwo wpadająca w złość. Czasami bywa agresywna, ale to się zdarza bardzo rzadko, ponieważ zazwyczaj to przy silnych emocjach łzawi (jednak nie zawsze wygląda to na tyle, żeby nazwać to płaczem). Nie lubi przebywać zbyt długo w zamkniętych pomieszczeniach, chociaż tego kompletnie nie okazuje. Nie zawsze pokazuje swoje prawdziwe emocje lub myśli, ze względu na ciągły brak pewności w siebie, lub gdy nie wierzy osobie, która jest w pobliżu. Zaufać może nie od razu i nie każdemu, nawet jeśli wie, że nikt ją przy tym nie skrzywdzi. Jest bardzo ostrożna podczas zawierania znajomości. Choć lubi poznawać nowe osoby, to mało kto chce z nią rozmawiać, i sama przy tym nie do końca wie, dlaczego. Jeśli jednak czuje, że może tej osobie ufać, to od razu staje się otwartą i gadatliwą ptaszyną. Jest stosunki wobec religii i hazardu są obojętne, chociaż nie chciałaby w czymś takim uczestniczyć. Uwielbia magię oraz odkrywać coś nowego, jak na przykład świat. To właśnie jedna z przyczyn, dlaczego bardziej woli podróżować po Alaranii, niż siedzieć w domu. Jeśli popełni jakiś błąd to nie zawsze się od razu do niego przyzna, póki będzie uważać, że to ona ma rację, choć co prawda toleruje zdania innych i wie, że nie na wszystkim się zna. Lubi przyrodę. Przebywając w lasach, czuje się spokojnie i bezpiecznie, ale nie w nieznajomych jej puszczach, szczególnie gdy jest wtedy ciemno. W takiej sytuacji woli przebywać w towarzystwie znajomej jej osoby. A tak to podobne miejsca działają na nią uspokajająco i relaksująco. Lubi też rysować na papierze. Nauczyła się tego dzięki koleżance ze szkoły. Można by powiedzieć, że jest to jej hobby. Nigdy nie zabiłaby kogoś, nawet tego, kogo bardzo znienawidziła. Może by i życzyła mu śmierci, jednak Tauni nigdy nie posunęłaby się do takiego przestępstwa. 

Jak wygląda młoda fellarianka? Na pierwszy rzut oka - jak każdy przedstawiciel tej rasy - mniej więcej na 185 cm wzrostu i do tego jest szczupła, z lekko kremową cerą. Jej rysy twarzy są delikatne, choć czasami wydaję się zgorzkniała. Ma długie, lekko pofalowane blond włosy, o które regularnie dba. Oczy ma szmaragdowe, tajemnicze, które widocznie odziedziczyła po matce. Nogi są długie i smukłe. Nosi sukienkę w różne kwiaty, długą aż do kolan, a z lewej znajduje się niewielka broszka jaką jest biała róża. Ma też czarne pantofelki, przez co wydaje się jeszcze wyższa. No i oczywiście para średnich rozmiarów, puszczykowych skrzydeł... dosłownie. A to niesie za tym i charakterystyczne dla sów cechy. Na przykład cichy lot, chociaż i tak może ją zdradzić szelest ubrania. Melodyjny, delikatny głos stał się lekko załamany i bardziej niski. Co zaś tyczy się samej mowy, to ma drobne problemy z wymawianiem litery r oraz czasami bełkocze na tyle szybko, że nie można zrozumieć praktycznie żadnego słowa. To się zdarza szczególnie, gdy ma za dużo do powiedzenia na raz. Porusza się zazwyczaj spokojnym, pewnym krokiem, bez żadnych spowolnień, skrzywień, chociaż dla innych jej tempo wydaje się trochę za szybkie.

Tauni - jak każdy normalny przedstawiciel jej gatunku - urodziła się w Górach Fellarionu, a dokładniej w Serenii (czy jak ona jeszcze nazywa: w wiosce rzemieślników). Jej rodzice byli biedni i zarabiali grosze, chociaż tata pracował jako rzemieślnik, a mama nauczała w szkole zielarstwa. Tauni mieszkała w bardzo ciasnej chatce, gdyż nikogo z członków rodziny nie było stać na większą. Wszystkie pokoje były małe, jedynie salon był trochę szerszy. Dziwne, że da się w czymś takim mieszkać aż do dziś. W dzieciństwie Tauni nigdy nie rozumiała swoich rodziców. Dlaczego nie mogła robić tego? Dlaczego nie mogła wychodzić z domu? Czemu nie mogła się z nikim przyjaźnić? Kiedy zadawała te pytania matce, to ona albo mówiła "Ponieważ tak powiedziałam", albo tłumaczyła to niechętnie i to tak, że córeczka nic z tego nie rozumiała i miała tylko jeszcze więcej pytań. Tata ją w takiej sytuacji po prostu ignorował. A właśnie, co się tyczy jej rodziców, to mama była bardzo sroga, nerwowa i ciągle poniżała swoją córkę. Pochodziła z Vernis i bardzo żałowała, że wyszła za swego męża. Wolałaby stąd się wyprowadzić, niż mieszkać tutaj, ale nie mogła od tak po prostu zostawić swojego dziecka, więc musiała cierpieć i wychowywać maleństwo. Tata zaś był ciągle zmęczony i przeznaczał każdą wolną chwilę na odpoczynek po ciężkiej pracy. Jak się ich spyta, dlaczego nic z tym nie zrobią, to powiedzą, że tak trzeba i nic się na to nie poradzi.

Nauka latania w domu była dla Tauni bardzo uciążliwa, choćby dlatego, że ciasna chatka nie była przeznaczona na loty. Była jedynie ograniczona do machania skrzydłami na stojąco, ale wzbić się w powietrze, nie zahaczając przy tym o sufit, już raczej było niemożliwe. Za to mogła się tego uczyć w szkole. Często również praktykowała tego typu nauki poza nią - koło chatki lub gdzieś w wiosce - tak, żeby przy tym nie zauważyli ją rodzice. Po roku pojawiły się pierwsze sukcesy. Wtedy była z siebie bardzo dumna. Mogła chwilowo zawisnąć w powietrzu. Po 2 latach mogła już normalnie latać.

W szkole - która znajdowała się niedaleko domu - często jej dokuczali, chociaż sami rówieśnicy przy tym nie wiedzieli - dlaczego. Pewnie dlatego, że miała wyjątkowe, sowie skrzydła w porównaniu do innych, a reszta uczniów po prostu zazdrościła. Była jednak jedna koleżanka, której imię fellarianka już nie pamięta. Często rozmawiała z nią. Tauni opowiadała swojej koleżance, jak jej żyło się w górach, koleżanka zaś, jak rodzice zabraniali robić kolejne, dziwne rzeczy - czy to zabraniali jej rysować, czy to czytać jakąś książkę. Obie były dość biedne, więc miały, o czym porozmawiać. W tej samej szkole Tauni uczyła się też wielu ciekawych rzeczy: podstawy magii, zielarstwa, rzemieślnictwa, medycyny, literatury, geografii i wiele innych. Jednak koleżanka, jak tylko ukończyła szkołę, od razu przeniosła się o wiele dalej, ale nie wiadomo dokąd konkretnie.

Jak tylko skończyła szkołę, od razu postanowiła szukać pracy. Przy okazji poznała też jeszcze jedną fellariankę - Annę - która pochodziła z Vernis i pisała różne książki. Zaproponowała Tauni sprzedawać je, a w zamian dostawać połowę zyskanej sumy pieniędzy. Zgodziła się i od tego momentu zajmowała się handlem książek w górach na jednym bazarze, chociaż częściej sprzedawała je koło podnóży gór. Dochód miała wystarczający i mogła sobie kupić przytulną chatkę, a następnie wyprowadzić się z tej ciasnoty. Od czasu do czasu, wieczorem, udaje się na samotne wędrówki po Alaranii. Niestety, z relacjami do dziś ma problemy. Wiele chłopaków ją zdradzało, a część ludzi do dziś nie chce z nią rozmawiać, głównie dlatego, że nie mogła odnaleźć z nimi wspólny język. No i na dodatek nie przywykła jeszcze do innych stworzeń, i nadal zaskakują ją nowo poznane, ciekawe stwory. Jeśli szczerze, to niezależnie od tych trudności jest zadowolona ze swojego życia i nie planuje w najbliższym czasie wprowadzać jakichś wielkich zmian.

Gdzieś w Serenii znajduje się niewielka, drewniana chatka (choć już większa, niż dom jej rodziców), w której mieszka nasza fellarianka. Tam znajduję się wiele rzeczy codziennego użytku, których potrzebuje. W tej chatce jednak spędza bardzo mało czasu, gdyż albo musi się zajmować handlem, albo wędruje samotnie po Alarani.