Irath przyszła na świat w dość nietypowym plemieniu, bowiem każdy jego członek należał do niezwykle rzadkiej, niemalże wymierającej rasy, jaką były smokołaki.
Unikający świata i ludzi, wędrowny lud z czasem wytworzył swoje własne tradycje i zwyczaje a jedną z nich była pora, w jaką na świat przychodziły dzieci. Wiosna, bądź wczesne lato, gdyż dzięki temu mieli większe szanse przetrwać surową zimę, ale było to też powiązane z rytuałem. Jej własne urodziny przypadły w trakcie wiosennego aspektu, co zadecydowało częściowo o przyszłości dziewczyny.
Pierwsze kilka miesięcy była pod opieką biologicznej matki. Mimo że ich społeczność była stosunkowo duża, wydawanie na świat potomstwa zachodziło stosunkowo rzadko. Z tego powodu, każde dziecko w ich plemieniu traktowano jako swego rodzaju dar i otaczano je wyjątkową opieką. Pierwsze kilka miesięcy było jednak wyjątkiem, gdyż podczas nich tylko matka miała dostęp do dziecka, przygotowując je do rytuału, który odbywał się w środku lata. Przeprowadzany zazwyczaj przez dwójkę, lub trójkę szamanów, potężny czar, który mógł być rzucony tylko tego jednego dnia. Czar ten pozbawiał niemowlę dwóch rzeczy. Pierwszą z nich była zdolność odczuwania. Ból, przyjemność, dotyk, temperatura. Nikt w ich plemieniu nie znał tych odczuć, jako że każdy był ich pozbawiony krótko po urodzeniu. Ona nie była wyjątkiem. Drugą cechą, której z powodu zaklęcia, byli pozbawieni członkowie jej ludu, był smak, dzięki czemu są w stanie zjeść praktycznie wszystko, tak długo jak jest to jadalne.
Po rytuale zazwyczaj świętowano, gdyż od tego dnia dziecko przechodziło również pod opiekę innych kobiet, tworząc pierwsze więzi, dzięki którym niemalże każdy członek plemienia stawał się jej rodziną.
Pierwsze kilka lat było spokojnych. Jako dziecko, miała przywilej rozrabiać i się wygłupiać, jednak wciąż miała obowiązek się uczyć. Nie znali bólu, zimna ani ciepła, dlatego od najmłodszych lat wpajano jej ostrożność i czujność, ale nie strach. Uczyli ją, by sprawdzać, czy nic jej się nie stało i że lepiej iść do uzdrowiciela niż ryzykować. Opowiadali jej o najróżniejszych istotach, takich jak wielkie niedźwiedzie przy ognistych skałach, na które musiał polować każdy mężczyzna, który chciał zostać uznany za wojownika, czy te, które mogły być jadalne, bez ryzyka zatrucia. Nie były to tylko historyjki mające na celu zabawienie młodej Irath. Była to jednocześnie niezbędna wiedza o otaczającym ją świecie i istotach, które mogła spotkać na swojej drodze
Początkowo była to wiedza czysto teoretyczna. Zmieniło się to dopiero gdy miała około siedem lat, gdy ich lud powoli zbliżał się w stronę wulkanu Sori-Andu i pewnej nocy do ich obozu wpadł przypadkowy Vettippu zaskakując jednego ze strażników i zabijając go, nim reszta zdążyła powalić zwierze.
Ta noc utkwiła jej w pamięci. Nie bała się. Jedynie zrozumiała jak potężne i niebezpieczne potrafią być istoty, na które polowali mężczyźni. Jeden niedźwiedź był w stanie zabić ich strażnika. Znała go, często widziała, jak ćwiczy z innymi. Wiedziała, że ciosem pięści był w stanie powalić większość małych, a nawet średnich zwierząt, dlatego zrozumiała też, jak łatwo można umrzeć.
Pamiętała, że następnego dnia uczcili jego pamięć i jak się później okazało, ów wojownik był tym który ją spłodził. Według tradycji dał jej życie, więc teraz musiała mu pozwolić żyć w sobie. W tym celu każdy z jego potomków musiał skosztować jego krwi. Wtedy też poznała swojego prawdziwego brata. Jeden z łowców. Dużo starszy od niej, przez co wtedy nie miało to dla niej znaczenia. Opiekowało się nią wielu ludzi. Każda kobieta była jej matką, a każdy wojownik ojcem, dlatego wszystkich, którzy nie zyskali jeszcze tych rang, traktowała jak rodzeństwo.
Od tamtego wydarzenia, zupełnie inaczej podchodziła do tych wszystkich opowieści. Zrozumiała, że to nie wymyślone bajki, lecz rzeczy, które stały się w przeszłości. Uświadomiła sobie, że były one przekazywane dalej by uczcić pamięć o wybitnych towarzyszach, czy przyjaciołach i w pewnym sensie spodobało jej się to. Zapragnęła, by i o niej w przyszłości mówiono. By jej legenda krążyła dalej wśród ludu, opowiadana młodym dzieciom, takim jak ona.
Wojownicy początkowo byli rozbawieni jej pomysłem i prośbą o trening walki. Już jako dziecko była drobna, przez co drwili z jej ataków, nazywając ją pszczółką, jednak nie odmawiali jej szkolenia, tak długo jak nie zaniedbywała swoich obowiązków.
W ich plemieniu każdy miał swoje miejsce. Mężczyźni ćwiczyli, polowali i strzegli obozu, często pomagając przy jakichś bardziej wymagających czynnościach, natomiast kobiety ze względu na swe drobniejsze sylwetki i lepszą zdolność opieki nad dziećmi przyjmowały różne role. Niektóre zajmowały się uzdrawianiem i praktykowaniem magii, inne zajmowały się takimi rzeczami, jak wyrób niezbędnych przedmiotów, a jeszcze inne odbierały to, co zdobyli łowcy i wojownicy i przygotowywały z tego posiłek dla całego plemienia. Nikt się nie lenił i każdy pracował dla dobra ogółu, dzięki czemu nie stosowali oni ani waluty, ani żadnej zasady wymiany. Wszystko należało do każdego, jednak nie zabraniano ludziom mieć swoich pasji, swoich zainteresowań i swoich własnych skarbów. Tak długo, jak każdy wykonywał swoje zadanie, mógł robić to co chciał, dlatego gdy tylko kończyła naukę o ziołach czy medycynie, od razu biegła do wojowników by Ci szkolili ją w walce. Oczywiście jako dziecko była słaba, więc początkowo jedynie praktykowała z młodszymi lub sama, ćwicząc swoje ciało i szybkość. Im była starsza, tym mniej czasu posiadała na zabawę w szkolenie na wojownika.
W wieku około 12 lat, gdy szamani uznali, że jej świadomość jest stabilniejsza i silniejsza, rozpoczęła naukę magii. Urodziła się w chwili gdy wiosenna roślinność budziła się do życia, co uznano jako znak, w związku z którym miała praktykować magie życia. Nie miała nic przeciwko. W ich tradycji było, że osoba, która znała magie życia, polowała razem z mężczyznami, by Ci nie poginęli, nieświadomi swoich ran. Opanowanie tej magii było jednym z pierwszych kroków ku spełnieniu jej marzenia. Już widziała te legendy o wojowniczce i uzdrowicielce, która nie lękając się śmierci, walczyła u boku najmężniejszych z mężnych, będąc niczym anioł, który zstąpił na ziemie, aby ich wspomóc. Magia, przynajmniej z początku nie była taka trudna. Wcześniejsza wiedza o medycynie, przekazywana przez opiekunów, częściowo ułatwiała zadanie. Jednak tylko przy mniejszych i lżejszych ranach. Już nie mówiąc o samej kontroli magicznej mocy i zapamiętywaniu inkantacji w pradawnym języku. Były to stare zaklęcia, których opanowanie i zrozumienie zajmowało jej długie godziny. Nie zniechęcała się jednak.
Z każdym miesiącem i rokiem widziała, jak jej umiejętności rosną. Gdy wielu łowców przychodziło z różnymi mniejszymi ranami prosto do niej, prosząc ją o pomoc. Satysfakcja, którą jej to sprawiało, była wręcz nie do opisania. Był to dla niej prosty znak - polegali na niej.
Z czasem, zaczęła towarzyszyć mężczyznom na polowaniach. Nie sama, bo wraz z nią zawsze byłą druga uzdrowicielka, nadzorując jej prace i instruując lub przejmując, co poważniejsze przypadki. Podobało jej się takie życie.
Wstawała o świcie, rozpalając z przyjaciółmi ognisko i jedząc wspólny posiłek. Kochała zapach smażonego mięsa. Rzadko je przyprawiali. Służyło to jedynie ku uciesze ich nosów i jako przyjemna pobudka dla pozostałych. Później szli na polowanie. Czasami polowali wieczorami, zależnie od tego, co chcieli zdobyć. Po polowaniu zazwyczaj leczyła rany, a jeśli nie było rannych, ćwiczyła magię. Nim się obejrzała, miała już 30 lat. Wciąż była dzieckiem, jednak powoli poznawała coraz to nowy świat. Ręcznie robione wina, dzikie tance czy inne świętowania. Zawsze najlepiej świętowało się jesienią. Zwłaszcza gdy udało im się zrobić duże zapasy na zimę. Bawili się wtedy trzy dni i trzy noce, prosząc naturę o liczną zwierzynę w następnym sezonie, ale tez składając jej dary. To również wtedy był czas gdy młodzi łowcy mogli zgłosić chęć zostania wojownikami i zapolować na Vettippu.
Nie było to częste. Zazwyczaj dwóch, trzech młodych łowców musiało być chętnych, jeśli nie chcieli zginąć, jednak zawsze było to przyjmowane z powagą i świętowane.
Pamiętała, jak jeden z łowców poprosił ją kiedyś o spędzenie z nim tej jednej nocy, gdy wszyscy ucztują. Nie miała nic przeciwko. Było to dość częste podczas ich świąt. Taki łowca pawie zawsze zostawał wojownikiem. Miał dobre geny, a jeśli jakimś cudem zdarzyłoby się, że zginął, mógł zostawić po sobie potomka. Bycie poproszoną o taki akt było swego rodzaju wywyższeniem. Wskazaniem, że wśród innych dostępnych kobiet, ją uważa za najlepsza. Oczywiście czasami wiązało to się z przyjaźnią, jednak głównym celem było spłodzenie potomka. W końcu... nie byli w stanie odczuwać przyjemności cielesnej, nie było więc powodu, by oddawali się w objęcia miłości w innym celu.
Oczywiście towarzyszyła im wtedy podczas polowania. Było jednym z łatwiejszych. Zgranie i współpraca, jaką wykazała się trójka młodzików, była godna pochwały. Tylko jeden został poważnie ranny. Na nieszczęście dla wojownika, nie zaszła w ciąże, więc nie mógł przekazać swoich dobrych genów.
Sama Irath jednak nie zamierzała zamykać się na kontakty z nim. Od dłuższego czasu była członkiem grupy łowieckiej, jednak jako jedyna nie umiała walczyć, przez co wszystko musieli brać pod uwagę obronę jej. Mimo iż nikomu to nie przeszkadzało, dla niej było to niczym cierń w oku. Legenda, o której marzyła od dziecka, się nie spełni, jeśli całe życie będzie pszczółką bronioną przez wszystkich wokół.
Poprosiła więc swego przeszłego kochanka i przyjaciela, by wyszkolił ją w walce na krótki dystans. Mimo że miał ledwie 60 lat, był nie tylko silny, ale znała go już długie lata. To zazwyczaj on pomagał jej rozpalać ognisko o świcie i obudzić resztę grupy. Mogła go uznać za dobrego towarzysza, na którym można polegać.
W przeciwieństwie do treningu z dzieciństwa, ten był zupełnie inny. Wtedy jej ciało wciąż było słabe i powolne jednak teraz, była w pełni rozwinięta. Posiadała siłę charakterystyczną dla smokołaków a szybkością dorównywała młodszym łowcom. Nie zamierzali jej oszczędzać. Niemalże codziennie toczyła treningowe pojedynki, bezwzględnie przegrywając każdy z nich. Nie przeszkadzało jej to jednak. Wiedziała, że może nigdy nie wygrać. Szanowała ich siłę i ceniła rady, które dawali jej za każdym razem. Często nie leczyła drobnych siniaków, chcąc zapamiętać, skąd nadszedł cios i jak powinna zareagować. W głowie wiele razy odtwarzała przebieg poszczególnych starć. Chciała stać się silna.
Zdobyć chociaż fragment tego, co posiedli oni.
Z czasem jej żar powoli przygasł. Treningi stały się dla niej rutyną i mimo że zawsze dawała z siebie wszystko, podchodziła do tego spokojniej, skupiając się na rozwijaniu magii życia, a walkę ćwicząc gdy miała wolną chwilę. To był jej obowiązek. Nie mogła go zaniedbywać z powodu hobby, mimo iż wielu współplemieńców przymykało na to oko. Powód był prosty. Jeśli nauczy się walczyć, nie tylko będzie im łatwiej polować, ale też będą mniejsze szanse, że sama zginie, a wtedy zupełnie straciliby źródło leczenia.
W pewnym momencie, druga uzdrowicielka przestała jej towarzyszyć podczas polowań. Podobno miała już grubo ponad 200 lat i znudziło jej się codzienne polowanie. Mówiła też, że chce pozwolić nacieszyć się młodej Irath.
Prawdę mówiąc, dziewczyna początkowo czułą pewne obawy, które szybko jednak się rozwiały gdy jeden z głupków, jakby celowo dał się zranić i z głupkowatym uśmieszkiem podszedł do niej, prosząc o pomoc.
Wiedziała, że jej ufają, postanowiła więc zaufać samej sobie.
Lubiła to życie. Mimo że proste, było szczęśliwe. Miała swoje miejsce na świecie, ludzie ją doceniali, zarówno kobiety, z którymi uwielbiała spędzać czas w obozie, jak i wojownicy, którzy z czasem zaczęli ją postrzegać jak jedną ze swoich? Ile miała wtedy lat? Około stu, gdy pierwszy raz nazwali ją wojowniczką. Mimo że jedyni, których kiedykolwiek pokonała, byli znacznie młodsi od niej, cieszyła się z tego miana. Był to znak, że zyskała w ich oczach uznanie równe temu, jakby brała udział w polowaniu na ognistego niedźwiedzia. Najwyższe wyróżnienie. Z czasem pozwolili jej nawet pomagać w szkoleniu młodzików, jakby chcąc pokazać, że nawet drobna i potencjalnie niegroźna kobieta, jest w stanie przetrzepać im skórę. Była to idealna lekcja, by nigdy nie nie doceniać przeciwników.
Później, jak się dowiedziała, była uzdrowicielka łowców przyjęła nową uczennicę. Irath ją uwielbiała; młoda, pocieszna, wesoła. Dziewczynka potrafiła się cieszyć niemalże każdym aspektem życia. Oprócz niej było jeszcze dwóch chłopców. Nieco starszych, poważniejszych. Lubiła się z nimi bawić. Czasami specjalnie dla nich zdobywała futra, by kobiety zrobiły im coś ładnego. Sama nigdy nie doczekała się potomka. Nie zależało jej na tym. Kochała każdego młodego członka ich plemienia i chciała, by mieli jak najlepiej. Rozumiała, czemu każdy w klanie tak bardzo się nad nimi rozczulał. Byli przyszłością klanu.
Minęło kilka, a może kilkanaście lat? I młoda trójka dołączyła do nich. Cykl się powtarzał. Tak jak wcześniej jej mistrzyni, tak teraz ona pilnowała Enrith i instruowała ją, jak należy wyleczyć poszczególne rany. Gdy stanęli przed trzema Vettippu, to na niej stanęła odpowiedzialność za obronę przyszłej uzdrowicielki, jak i chłopaków. Tamtego dnia zginął lider ich grupy. Nie był on pierwszą ofiarą polowań. Zdarzało się to raz na jakiś czas, jednak dla nowego pokolenia było to coś, z czym musieli się oswoić. W końcu zginął, by oni mogli żyć.
Miejsce lidera zajął jej przyjaciel, Inu. Mimo że miał dopiero około 150 lat, był silny i wiedział, co robi. Jeden z chłopaków, był jego synem, chociaż nie była pewna który, wiedziała, że nie pozwoli nikomu zginąć.
Po powrocie Enrith zapytała ją, czemu go nie uleczyła. Teoretycznie, mogła go uratować. Znała legendy i znała nawet zaklęcie, które pozwoliłoby na wskrzeszenie, jednak wiedziała, że żaden wojownik nie pragnął tego. Wiele razy z nimi o tym rozmawiała podczas wspólnych sparringów i każdy mówił jej to samo. Właściwie, byli oni w tym podobni do niej. Nie umrą, wciąż będą żywi. Tak długo jak o nich pamiętamy.
Młodej jednak to wytłumaczenie nie za bardzo się spodobało. Nic dziwnego. Miała dopiero około 20 lat. W tym wieku myśli się inaczej.
Z czasem, Enrith stawała się coraz lepsza w magii. Dwójka łowców również z czasem zaczęła być dla niej zbyt silna fizycznie i ich sparingi przerodziły się bardziej w zabawę niż w trening. dlatego w wieku około 145 lat, Irath postanowiła, że czas odejść. Początkowo wszyscy byli zaskoczeni. Oznajmiła to podczas typowych jesiennych próśb do matki natury, podobnie jak wojownicy swą chęć do walki z ognistym niedźwiedziem. Niektórzy ją rozumieli. Każdy, kto znał ją dłużej, znał jej marzenie, dlatego byli pewni, że kiedyś do nich wróci.
Inni próbowali ją przekonać, by została. W końcu była jedną z trzech uzdrowicielek. W czym jedna była już bardzo stara, a druga wciąż była niemalże dzieckiem. Ile wtedy Emrith miała lat? Około 40? Może 50? Tyle jednak wystarczyło, by mogła sama towarzyszyć wojownikom i być ich uzdrowicielką. Nie zamierzała też odejść natychmiast. To nie była dobra pora, a jej następczyni wciąż musiała opanować kilka rzeczy. Dodatkowo chciała doszlifować swoje umiejętności walki wręcz i opanować, chociaż podstawy normalnej ludzkiej mowy, którą znali tylko najstarsi.
Prawdę mówiąc, te trzy lata były dla niej najlepsze. Ludzie często do niej przychodzili, rozmawiali, prosili, by przywieźć im różne rzeczy jak substancje zapachowe, rzadkie tkaniny czy inne takie. Kobiety przyszykowały jej kilka strojów, chociaż większości nie miała jak zabrać, więc wybrała dwa, które jej się najbardziej podobały, zaś wojownicy i łowcy często spędzali z nią długie wieczory przy ognisku, wspominając różne zabawne historie z przeszłości. Młodzi czasami do nich dołączali, słuchając i śmiejąc się razem z nimi.
W swoje ostatnie prośby ku naturze, wręczyła niektórym drobne podarki. Nic cennego, większość miała za zadanie rozbawić, gdyż często były powiązane z jakąś zabawną historią, która się temu komuś trafiła. Tego wieczoru też Inu ponownie wyszedł do nią z prośbą. Tym razem nie chciał z nią spędzić nocy, tak jak lata temu. Tym razem zaproponował pojedynek. Oczywiście, że się zgodziła. Ostatnia walka nim odejdzie. Pierwszy raz miała taką dużą widownię. Zamierzała dać z siebie wszystko.
Jak się okazało, Inu miał inny pomysł. Większości młodych łowców i wojowników mogło to umknąć, jednak walczyła z nim zbyt wiele razy, wiedziała, że się podłożył, przez co jej szpony przejechały po jego piersi, odrywając dość pokaźny kawał mięsa z prawych żeber mężczyzny. Szybko go wyleczyła, hamując złość i chęć pobicia go jeszcze bardziej. Jednak kilkoro jej bliższych przyjaciół szybko zaczęło rzucać uwagi typu "Inu zawsze miał słabość do drapieżnych samic. Tak jak wtedy gdy dał się podrapać tygrysicy"
Oczywiście, nie czuli przyjemności cielesnych, wciąż jednak bywali podnieceni, wciąż jednak mieli uczucia i właśnie teraz, Irath nieświadomie była cała czerwona na twarzy.
Wiedziała, że podłożył się, bo nigdy nie udało jej się wygrać i pewnie w ten sposób chciał wszystkim pokazać jej siłę, a te komentarze miały sprawić, by ludzie się nie domyślili. Mimo to obiecała sobie, że kiedyś ich zamorduje.
Obóz plemienia opuściła dwa dni później, początkowo udając się na zachód. Trzymała się z dala od ludzi, nie chcąc zdradzić kierunku z którego przybywa, by Ci nie byli w stanie odnaleźć jej rodziny. W ten sposób dotarła do równiny Argasa, skąd dalej udała się w kierunku środkowej Alaranii.
