Tava jest prawą, najbardziej roztargnioną głową. Mogłaby godzinami trajkotać o miłości od pierwszego wejrzenia i innych bzdetach. Nie podoba jej się na bagnach i często się skarży siostrom, że śmierdzi, że strasznie, że przyjemniej by im się mieszkało nad morzem albo w górach, które według niej są bardziej romantycznym terenem i sprzyjającym rozkwitowi miłości niż takie moczary. Niestety reszta sióstr nie podziela jej zdania. To wiecznie bujająca w obłokach trzpiotka. Jest bardzo lekkomyślna, podobnie jak Lega - lewa głowa, acz nie jest tak agresywna jak ona. Dla niej albo coś jest słodkie i romantyczne, albo obrzydliwe i niewarte uwagi. Przez nią przemawia bardziej smoczy charakter i charakterystyczna gorączka złota. Co prawda na bagnach niewiele jest błyskotek, ale jak tylko coś się świeci, od razu zostaje przez nią przywłaszczone. Jeśli jakieś małe acz urocze zwierzątko wpadnie do lepkiego bagna od razu chce mu pomóc i przygarnąć. Jeśli nie daj Prasmoku zajedzie w ich strony mężczyzna dość urodziwy od razu będzie chciała podjąć z nim jakiś kontakt, zdradzając tym miejsce, w którym łuskowata gadzina była ukryta i zaczynając z nim flirtować. I wtedy zazwyczaj Lega pożera takowego delikwenta i to bez ostrzeżenia, przez co między nimi wybucha nowa kłótnia.

Lega, jak już zostało wspomniane jest lewą głową, najbardziej agresywną, niecierpliwą i impulsywną. Dla niej albo coś jest do zjedzenia, albo nie. Nie grzeszy zbytnim rozumem oraz manierami. Nie brakuje jej również krwiożerczości i okrucieństwa. Uwielbia denerwować Tavę i doprowadzać ją do płaczu albo kłótni i potyczki między nimi na pazury i paszcze. Kilka razy była gotowa odgryźć prawą głowę, lecz Faer - środkowa głowa-lider, zawsze ją powstrzymywała. Lega jest typem istoty, która najpierw robi, a myśleć o tym co zrobiła, zacznie może za dwa wieki. Nie obchodzi ją co inni myślą i mówi to co jej ślina przyniesie na język. Przeważnie jest leniwa oraz wyjątkowo żarłoczna.

Faer kieruje się w życiu rozwaga i spokojem, ma największą władzę nad całym ciałem i staje na głowie by żyło im się jak najlepiej. Rozumie Tavę i jej niechęć do bagnistych terenów, lecz z ich wyglądem i brakiem umiejętności przybrania ludzkiej formy, nie mają innego wyboru jak się tu ukrywać. Jest najmądrzejszą głową i najbardziej zrównoważoną. To ona kończy spory między siostrami i potrafi opanować gniew Legi. Co nie powinno dziwić dwie boczne głowy zawsze dostosowują się do jej decyzji, z mniejszym bądź większym niezadowoleniem i marudzeniem, ale nie zabroni im przecież wyrażać swoich niechęci czy opinii. Zazwyczaj stara się podejmować decyzje z siostrami, wiadomo, zawsze coś którejś nie pasuje, albo robi jedynie na przekór tej drugiej, ale skoro dzięki tej jednej większość głosów jest za, bądź przeciw, ta druga musi przystać na to co zostało przegłosowane. Niestety dwie boczne nie doszły jeszcze choćby do minimalnego poziomu w argumentowaniu swoich racji. Najczęstszymi argumentami Tavy na ten przykład są: "Bo ja tak chcę" albo "Nie zgadzam się z tym, bo tak", natomiast u Legi ogranicza się jedynie do "Nie chce mi się". 
Faer wyjątkowo często ma dość swoich sióstr, ale nie jest pewna czy umiałaby bez nich żyć. W końcu tyle razem przeżyły i przeszły. Mimo wszystko bardzo je kochała.

Patrząc na tę zamieszkującą podmokłe tereny poczwarę, ciężko zapewne uwierzyć, że owa jaszczurzyca jest pełnokrwistym smokiem, acz wśród swoich uchodziła by za odszczepieńca i główny temat wszystkich drwin. I choć dla innych łuskowatych pradawnych najpewniej jest pośmiewiskiem, u mniej majestatycznych i potężnych mieszkańców północno-wschodniej Alaranii bez wątpienia budzi respekt i strach. Zapewne główną w tym zasługę mają jeszcze dwie spłaszczone, trójkątne głowy, których łuski na krawędziach postawione są na sztorc tworząc tym samym rząd drobnych, lecz bardzo ostrych i zabójczych - w niektórych przypadkach - kolców. Wszyscy co uszli z życiem po spotkaniu z tą "hydrą" jednogłośnie twierdzili, że ma puste oczodoły, nie ma w ogóle oczu i jest całkiem ślepa. Prawda jest jednak taka, że Faer i jej siostry mają bardzo małe i czarne oczy, które dopiero pod wpływem silnych emocji zaczynają emanować bursztynową poświatą. To co również powinno odstraszać ciekawskich to ostry kolec u dołu paszczy, na brodzie każdej z głów, który może i nie jest nazbyt często używany podczas samoobrony, ale niewątpliwie nie dodaje poczwarze uroku. Tym co jest jednak w niej najgroźniejsze, a czego nie widać na pierwszy rzut oka, są schowane w paszczy podwójne kły, które nawet przy lekkim, powierzchownym ukąszeniu mogą wstrzyknąć w ciało intruza silnie toksyczny jad zdolny dość szybko wysłać na tamten świat nie jednego herosa. Wewnątrz paszczy, której podniebienie ma kolor podchodzący do indygo mieści się również długi, rozwidlony na końcu język, który wychwytuje z powietrza jeszcze więcej zapachów niż niewielki nos na końcu jej trójkątnej głowy. 

Wygląda bardzo niebezpiecznie, nawet w porównaniu z niewielkimi gabarytami - mierzy cztery sążnie wysokości i 5 prętów długości, ale jest to jednak względny pomiar. Hydra nie ma tylnych łap, a jej mięśnie są niezwykle silne, przez co równie dobrze może pół ciała podnieść do pionu i wtedy jej długość będzie wynosiła dwa i pół pręta, a wysokość niemalże dziewięć sążni. Jak już zostało wspomniane - nie ma tylnych łap, a jej jedynymi kończynami są dwie pary przednich, chwytnych łap, zakończonych ostrymi pazurami, choć rzadko kiedy służą pradawnej do obrony. Na zgięciu łokciowym po wewnętrznej stronie ramienia, między częścią ramienną i promieniową, połączone są elastyczną błoną, która najpewniej jest niezbyt rozwiniętym skrzydłem. Podobnie z resztą jak dwa pokaźniejsze już wachlarze za osadzonymi dalej od głów przednimi kończynami. Ten już bardziej przypomina charakterystyczne dla smoków kończyny umożliwiające im latanie, lecz w przypadku Faer te błoniaste wachlarze ułatwiają jej pływanie oraz mają jedynie funkcję obronną - poprzez ich nastroszenie hydra wydaje się być jeszcze większa i groźniejsza, szczególnie że po wewnętrznej stronie wzory przypominają wielgachne oczy, które odstraszają od niej intruzów, gdy łuskowata nie ma ochoty podejmować walki. Z wierzchu pomarańczowo-zielona błona poprzetykana jest czarnymi, postrzępionymi pręgami. Dodatkowo czerwone kolce na zakończeniach jej "skrzydeł", są równie trujące co jej kły. 

Łuski na większości jej spłaszczonego ciała oraz kolce na jego krawędziach są koloru wypłowiałej zieleni, acz nie trudno jest pradawnej zmienić ich kolor na bardziej zgniły czy bagienny odcień by wtopić się w otoczenie. Po bokach smukłego, wężowego cielska znajdują się również pistacjowe pręgi obramowane czarnymi łuskami, lecz podobnie jak z kolorem, wystarczy, że hydra będzie miała takie widzimisię, a paski zmienią się w kropki, lub całkiem znikną. Segmentowa skóra na brzuchu natomiast jest w kolorze popiołu. 

Mimo dość sporego rozmiaru, smoczyca dość sprawnie porusza się po podmokłym terenie, potrafiąc bezszelestnie pełznąc i dopomagać sobie przednimi łapami. Nie ma najmniejszego problemu ze zsynchronizowaniem ruchu łap i mięśni brzucha. W wodzie natomiast kończyny wyciągnięte są luźno wzdłuż ciała, a ona porusza się wtedy wyłącznie przy pomocy długiego, giętkiego ciała. 
Głos ma warkliwy i syczący, jak u innych wielkich gadów, jednak nie można jej zarzucić, że jest nieprzyjemny.

Patrząc na nią, nikomu nie przyszłoby do głowy, że Faer oraz jej siostry mogą być tak naprawdę smokiem, a raczej trzema smokami z krwi i kości. Jak to się jednak stało, że bliżej jej do zdeformowanej, trzygłowej eugony albo jakiegoś przeklętego, wyrośniętego węża. Otóż zaczęło się dość zwyczajnie i niepozornie...
Pewnego dnia, gdzieś pośród Smoczych Pustkowi rozkwitła międzygatunkowa miłość - potężnego, zielonego smoka, którego terytorium zajmowało większą część tamtejszego terenu oraz zdjętej przez niego w locie solarnej smoczycy, przelatującej jedynie nad jego terenem. Ich znajomość z początku była na poziomie jeniec-władca, z czasem jedno chciało dobra drugiego i na odwrót, a po kilkunastu latach tworzyli nierozłączną parę. Zielonemu wydawało się, że przez ten związek częstotliwość ataków na jego teren ze strony pobratymców jeszcze bardziej się zwiększyła. Kilkakrotnie para była też napadana przez oddziały ludzi, a on mógłby przysiąc, że stały za tym Solarne, które nie chciały brać bezpośrednim konflikcie, w końcu chciały jedynie odpić jedną ze swoich. Zaczęło się robić coraz bardziej niebezpiecznie, para się starzała, a ataki stawały się coraz to agresywniejsze i bardziej przebiegłe. Za namową miłości swojego życia, poddał swoje tereny i przeniósł się z nią w bezpieczniejszą okolicę.
W czasie tej podróży i poszukiwania nowego domu zapadła decyzja o posiadaniu potomstwa, a kierując się instynktem, Solarna zapragnęła mieć trójkę małych, rozkosznych jaszczureczek, które odziedziczyły by po nich geny. Niestety nie mówiło się o przypadkach międzygatunkowych związków, przez co żadne z nich nie wiedziało, że nie jest to możliwe. Przez prawie sto lat ich życie, po znalezieniu idealnej jaskini w Smoczej Przełęczy, ograniczało się jedynie do kopulacji, polowania, kopulacji, spania i kopulacji, lecz gdy i to nie przynosiło żadnych rezultatów, zdesperowana para pradawnych, a raczej smoczyca, postanowiła przybrać elfią postać i znaleźć kogoś, kto mógłby jej i jej partnerowi pomóc. Dopiero wtedy dowiedziała się, że nie jest możliwym posiadanie w jej przypadku potomstwa z innym smokiem niż Solarny, lecz nie odeszła z kwitkiem. Czarownik, którego się radziła, miał bowiem sposób na to jak oszukać jej naturę, w zamian jedynie chciał mieć dostęp do cząstki mocy smoczych kochanków. 
Zgodziła się bez większego namysłu. Po kilku dniach przyszła ze swoim partnerem do jego wieży, gdzie podczas kolejnej kopulacji miał zostać przeprowadzony na nich jednocześnie pewien rytuał. Solarna stała się w trakcie niebywale agresywna i zdawała się całkiem zatracić w swoim pragnieniu i tym co robiła, kompletnie nie zwróciła uwagi na to, że zielony samiec ledwo dycha z wycieńczenia i zadanych przez nią ran. Gdy światło jego życia zaczęło gasnąć, jego ciało przemieniło się w niebywale kruchą skorupę, wewnątrz której znajdował się zielony, emanujący własnym blaskiem kryształ. Wewnątrz niego znajdowała się cząstka mocy, a konkretniej duszy tamtego gada. Solarna wróciła do zmysłów, ale gdy uświadomiła sobie co zrobiła i co się stało, postanowiła uciec jak najdalej od szalonego czarnoksiężnika. 
Nigdzie na Łusce nie czuła się bezpiecznie, a w im bardziej zaawansowanej ciąży była, tym trudniej było jej dalej uciekać i polować by mieć siły. Do ostatnich dni ciąży ukrywała się głęboko pod ziemią w licznych pieczarach Gór Słonych, mając w swoim potomku jedyną nadzieję na przeżycie i odkupienie win. Gdy jajko zaczęło pękać, wycieńczona smoczyca wyniosła je na powierzchnię by maleństwo przyszło na świat ogrzane promieniami słońca a nie skąpane w ciemności. Niestety cały jej świat się zawalił jak tylko zobaczyła jakiego potwór rozwijał się w jej ciele, aż nie zniosła jaja. Widząc koszmarnie zdeformowane smoczątko z trzema głowami, odskoczyła z niepokojem od maszkary i niemal natychmiast wyrzuciła z siebie całą zawartość własnego żołądka. Wyczuła cała sobą jak czarnoksiężnik się zbliża by ją pochwycić, jak śmieje się z jej głupoty i przystania na jego układ. Nie chciała skończyć jak jej kochanek, musiała uciekać, ale nie miała sumienia zostawiać tu czy też zabijać maleństwa, które jakby nie patrzeć było jej i jej partnera tak bardzo upragnionym dzieckiem. Wzięła jaszczurkę w szpony i ostatkiem sił wzbiła się w powietrze, w porównaniu jednak do odległości jakie potrafiła pokonać z Zielonym, obecnie nie odleciała daleko, zamieniła się w skorupę i rozpadła na cząstki nim jej ciało zetknęło się z grząskim podłożem Starych Mokradeł. Oślepiająco jasny kryształ, z czarno fioletowymi bruzdami, spadając roztrzaskał się o gałęzie i konary drzew, a nowo wyklute smoczątko wpadło do jednej z licznych sadzawek, w której przez jakiś czas żyła i rosła, niczym kijanka, uciekając przed stworzeniami mogącymi jej zagrozić i zżerając wszystko co było mniejsze od jej paszcz. 
Tak powstała i takie były początki Faer oraz jej sióstr z którymi swoje ciało dzieli. Musiała sama sobie radzić od pierwszych dni życia i trzeba było przyznać - wykonała swoje zadanie perfekcyjnie, inaczej przecież nie byłoby jej już tu. Jej życie nie było jednak wcale proste. Długi okres czasu była całkowicie bezbronna i musiała się ukrywać przed niemal każdym mieszkańcem mokradeł, za jedyne pożywienie mając mniejsze od niej rzeczne stworki, ryby i rośliny. Z czasem jednak jak nabierała masy oraz odporności coraz mniej rzeczy mogło jej naprawdę zagrozić. Wciąż jednak jadła, ukrywała się i spała, niemalże żyła w ciągłym stresie czy przeżyje następną minutę. 
Gdy skończyła sto pięćdziesiąt lat była już na tyle duża i pewna siebie, że postanowiła zwiedzić swoją okolicę. To właśnie w tym okresie zdarzało jej się przypatrywać życiu w pobliskich wioskach i odkrywać ruiny na mokradłach. Czas dalej leciał, ona wciąż rosła i jeszcze więcej ciekawych rzeczy miała do odkrycia. Zaczęła zwiedzać i eksplorować pobliskie tereny, szukać nowych katakumb i poszerzać swoje terytorium. Na Mokradłach miała swoje główne legowisko, do którego transportowała zgromadzone skarby podziemnymi tunelami i rzekami, aż w końcu jej terytorium nie zaczęło obejmować dzikich terenów Starych Mokradeł, Doliny Wisielców, Wielkich Bagien Ivin-Dir oraz Ruchomych Piasków Eloin. W porównaniu do całej Łuski może nie był to dla niej zbyt wielki świat, lecz zawsze jej własny, w którym znała każdy kąt, a dzięki podziemnemu systemowi, nie musiała wcale przemieszczać się po powierzchni, by z jednego krańca swojego terenu przejść na inny. Choć jej drugim domem były właśnie Wielkie bagna. 
I tak minęły prawie dwa milenia - spędzone na jedzeniu, spaniu, odkrywaniu i podróżowaniu między własnymi terenami, aż po dziś dzień.