Oglądasz profil – Oswald

W tej karcie postaci zostały wprowadzone zmiany i wymagają one ponownej akceptacji















- Brak Avatara -

Ogólne

Godność:
Oswald "Słonobrody" Kandelason z klanu Mroźnej Bryzy
Rasa:
Krasnolud
Płeć:
Mężczyzna
Wiek:
350 lat
Wygląda na:
350 lat
Profesje:
Władca, Żeglarz, Rybak
Majątek:
Bogaty
Sława:
Sławny

Aura

Matowa aura oddaliła gdzieś bujny i emocjonujący obraz potężnej bandery. Teraz chowa się ona za gęstą mgłą obsydianu, nieco duszącą i drapiącą w gardle, lecz w ten oto sposób emanacja została owiana wieloma tajemnicami oraz skarbami doświadczeń. Statek dryfuje po łagodnych falach, unosi się lekko i opada. Wyobrażenie przypomina zamkniętą w szklanej kuli figurkę, ale z odrobiną wysiłku można przebrnąć przez grubą warstwę poświaty. Tam zaś, na cynowych wodach, unosi się łajba wykonana z żelaza, napędzana platynowymi żaglami. Nie słychać tu żadnego dźwięku, żadnych mew czy świstu powietrza, jakby czytelnik nagle utknął w samym środku imponującego malunku, jednak czuć tu morską bryzę. Woda morska smakuje niebywale gorzko i sprawia, że usta momentalnie stają się suche. Idąc dalej, gdy ma się okazję zbadać deski statku, od razu zauważa się, że jest ona wykonana z bardzo twardego materiału. Momentami odrobinę chłodnego, jakby nasiąknęła temperaturą od samych wód potężnego morza, lecz w środku rozgrzana wonią przyprawionego, lepkiego piwa. W dotyku bywa sztywna i oporna, a nadmierny nacisk powoduje rany cięte od ostrych zarysów, choć przy delikatnym muśnięciu okrętu paliczkami zdecydowanie odczuwa się przyjemną gładkość.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Oswald
Ranga:
Błądzący na granicy światów
Grupy:
Płeć gracza:
Mężczyzna

Skontaktuj się z Oswald

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
5
Rejestracja:
5 lat temu
Ostatnio aktywny:
3 lat temu
Liczba postów:
13
(0.01% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.01)
Najaktywniejszy na forum:
Serenaa
(Posty: 12 / 92.31% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
„Kim właściwie była ta piękna Pani...?”
(Posty: 12 / 92.31% wszystkich postów użytkownika)

Podpis

„Nic tak nie nęci, nie rozczarowuje i nie zniewala jak życie na morzu.”

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:silny, wytrwały, odporny
Zwinność:niedokładny
Percepcja:dobry wzrok, niedosłyszący, kiepski węch, przytępiony smak
Umysł:Żelazna wola
Prezencja:godny, przekonywujący

Umiejętności

Łowienie rybMistrz
Potrafi łapać wszelkiego rodzaju morskie stworzenia, wykorzystując do tego odpowiednie narzędzia. Harpun, sieci, wędka - wszystko mu jedno. Potrafi również oprawić swoją zdobycz, niezależnie od rozmiarów.;Bestiologia

Cechy Specjalne

Coś za cośZaleta
Uszkodzony błędnik powoduje, że wielorybnik nie odczuwa choroby morskiej, a ruchomy pokład nie utrudnia mu funkcjonowania. Z drugiej strony ma duży wpływ na występowanie tzw. choroby lądowej, od której na stałym lądzie ma się problemy z równowagą.;Żelazny chwyt

Magia:

Nowicjusz

Przedmioty Magiczne

Róg MjolniraBaśniowy
Zagrożenie dla klanowych siedzib położonych w wąskich zatokach otoczonych wysokimi klifami może przyjść głównie od strony morza. W takiej sytuacji nic dziwnego, że wszystkie jednostki pływające krasnoludów traktowane są jako wysunięte czujki. Widząc niebezpieczeństwo każdy dowódca łodzi może zadąć w róg Mjolnira, by natychmiast zaalarmować rodzinne kwatery, a rozproszoną krasnoludzką flotę wezwać do powrotu na wody macierzystych fiordów dla odparcia ataku.

Charakter

Spokojny, pewny siebie, zdystansowany i rozważny. Z racji na zaawansowany wiek już dawno wyrósł z młodzieńczej brawury, a dodatkowo surowy nauczyciel jakim jest morze wybiło mu z głowy wszelkie chojrakowanie i niepotrzebne ryzykowanie. Patrząc jednak z boku na jego zachowanie nikt nie powie, że Słonobrody postępuje zachowawczo, przesadnie ostrożne czy tchórzliwie. Akcje podejmowane przez starego wielorybnika są nieraz heroiczne i mogą nawet sprawiać wrażenie nieprzemyślanych, ale bazują zawsze na doświadczeniu przeżytych lat i ogromnej wiedzy o wykonywanym zawodzie i nieprzyjaznym środowisku pracy. Charakterny i nieprzystępny dla obcych, a nawet w znajomym towarzystwie powoli rozkręca się do zwykłej krasnoludom jowialności. Przez lata indoktrynacji w rodzinnej siedzibie jego męskie poczucie wartości zostało dość mocno stłamszone. Powoli odbudowywał je po opuszczeniu domu, jednak ciągle jest raczej nieporadny, zawstydzony i spolegliwy w kontaktach z kobietami. Nie czuje się przy nich pewnie. Nienawidzi elfów (a zwłaszcza morskich), piratów i korsarzy (niezależnie od rasy). W stosunku do trytonów i syren (z jednym wyjątkiem) zachowuje chłodny dystans. Emigrant z macierzystych fiordów, jednak mimo opuszczenia klanu Mroźnej Bryzy zawsze stara się godnie go reprezentować, pielęgnować herbowe tradycje, nigdy nie uwłaczać zasadom etykiety i nieodmiennie jest bardzo dumny ze swojego szlacheckiego pochodzenia. Ponieważ ciągle jeszcze jest nieżonaty i niestety bezpotomny dosyć mocno przejmuje się tym, że najprawdopodobniej na nim zakończy się genealogia jego familii. Nieco zdesperowany w tym względzie. Trudno zaskarbić sobie jego przyjaźń, ale zna jej wartość i potrafi rzucić się w morską kipiel za potrzebującym pomocy kamratem. Zapalony hazardzista. W tawernach przy 3-5-2, Black Jack’u czy jego ulubionych kościach spędził więcej czasu, niż ktokolwiek jest w stanie zliczyć. Licytuje ostro, obstawia wysoko, a im wyżej tym lepiej się bawi. Umie przy tym przegrywać (ale tylko, jeśli przegrał uczciwie), więc jest chyba jedynym krasnoludem, który potrafi bez lamentów rozstać się ze swoim złotem.

Wygląd

Sędziwy mężczyzna, od razu widać, że krasnolud. Wzrost około siedmiu piędzi, postura krępa, ciężka, zwarta, zbita, napakowana mięśniami, emanująca spokojem, pewnością siebie, dumą i godnością właściwą przedstawicielowi starego krasnoludzkiego rodu. Bystre spojrzenie fioletowych oczu spod krzaczastych brwi. Szlachetny orli nos. Twarz pokryta zmarszczkami, okolona siwą, zmierzwioną brodą, na której krasnoludzkim zwyczajem nosi charakterystyczną biżuterię w postaci złotych i srebrnych guzów wysadzanych drogimi kamieniami. Ust nie widać pod zarostem. Na małżowinach usznych zaciśnięte kilka stalowych obręczy i kolczyków. Wysokie czoło i błyszcząca, gładka łysina ukryta przeważnie pod śpiczastą, włochatą czapą. Kark szeroki, wielkie ramiona i ręce, dłonie zniszczone od wody, soli, sizalowych lin, pokłute szydłem i iglicą, poharatane nożem, lekko drżące od nieubłaganie postępującego reumatyzmu. Klatka piersiowa nawet pomimo właściwej dla jego rasy rozbudowanej muskulatury zauważalnie nieproporcjonalnie wielka. Całe ciało oprócz głowy pokryte tradycyjnymi tatuażami z motywami fal i wiatru. Nigdy nie korzysta z pancerzy stalowych, gdyż utrudniają pływanie. Ogranicza się jedynie do skórzanych kurt z fok i futer z niedźwiedzi polarnych. Nosi ciężkie, morskie, gumowe kalosze sięgające powyżej kolan, które chronią przed wodą, a w razie czego łatwo jednym ruchem zrzucić je z nóg. Na szyi na grubym łańcuchu nosi kosztowny ryngraf z rodowym herbem - na czerwonej tarczy dwa złote śledzie przebite srebrnym bagnetem. Za plecami, jak przystało na wielorybnika w wielkim kołczanie nosi zestaw harpunów, a jak przystało na krasnoluda również okrągłą, drewnianą tarczę. Przy pasie na skórzanych szlufkach dynda brodaty topór. Broń solidna i wyśmienicie wykonana, jednak mimo to całkiem zwyczajna bez żadnych ozdób i złoceń – oręż, choć rodowy, to wyraźnie przeznaczony do walki, a nie od parady. Jednak patrząc na uzbrojenie mężczyzny najbardziej wzrok przykuwa zatknięty za pasem bogato rzeźbiony nóż wykonany z kła morsa arktycznego. Po lądzie porusza się niepewnie i chwiejnie, jakby ciągle był pijany.

Historia

		Zarozumiałym ludziom zamieszkałym w wielkim mieście gdzieś w sercu kontynentu ciężko zatęchłym umysłem ogarnąć ogrom świata. Nie domyślają się nawet mnóstwa żyjących na nim istot. Nie dostrzegają dalej niż widać z ich najwyższych baszt i myślą, że świat należy do ludzi, a te pojedyncze dziwadła, które zabłądziły do ich miast łatwo klasyfikować przyklejając im metki, szufladkując bez zbytniego zgłębiania natury rzeczy, patrząc wyłącznie na wygląd czy rasę. Stereotypy na temat nordów są powszechnie znane: krasnolud to na pewno górnik – ewentualnie ze specjalizacją kamieniarz. W głowach im się nie mieści, że krasnoludzkie klany są bardzo zróżnicowane i podzielone. Oczywiście, te najbardziej znane rody odwiecznie hołubią górnictwo jako najważniejszy z fachów. Kopacze złota, srebra, węgla, żelaza, miedzi, kobaltu, rtęci, siarki, drogich kamieni, marmuru, mithrillu, nawet skalnego oleju i gazów ziemnych rozsławili w Alaranii naród brodaczy. Ale poza nimi są mniej liczne, ale równie bogate i pracowite klany. Na przykład takie, z których pochodzi bohater tej historii – wielorybnicze. Wszak tran to przecież płynne złoto.

Klany morskie nie tylko ze względu na wykonywany zawód były przez inne krasnoludy określane obraźliwym mianem „śmierdzących rybami”. Wykształciły bowiem i skrupulatnie utrzymywały wśród siebie matriarchat, a hierarchia władzy opierała się wyłącznie o kobiety, co prawda wąsate, ale jednak. Struktura społeczeństwa zachowywała jednak proporcje podobne do tych w innych klanach, więc średnio co piąty rodzący się krasnolud okazywał się być płci żeńskiej. Stanowiły zatem kobiety specjalną uprzywilejowaną grupę, elitę możnaby rzec, a mężczyzn traktowały jak poddanych i służących, nawet w stosunku do swoich ojców, mężów, braci czy synów bez skrupułów stosując mobbing, poniżanie, szykany i przemoc psychiczną. Konserwatywne z natury krasnoludy płci męskiej mimo oczywistej niedogodności takiego stanu rzeczy pielęgnowały go jako uświęconą wiekami tradycję, nie buntowały się, a nawet wszędzie i wobec prezentowały dumę ze swojego pochodzenia i swojej przynależności, rodzinny herb traktując jak największą świętość.

Z powodu takiego a nie innego kierownictwa mieszkańcy fiordów byli też jednymi z najbardziej skłóconych klanów. Wojny wybuchały zwykle „o nic” lub „o byle co”, z niemal dokładnie miesięczną regularnością. Synchronizacja godna zdecydowanie lepszej sprawy. Rozwiązywano je niezwykle krwawo, a bratobójcze wojny skutecznie ograniczały liczebność klanów i możliwości ich ekspansji na inne tereny. Jedyne co mogło zjednoczyć zwaśnione rody to najazdy na poukrywane we fiordach siedziby organizowane przez ich najbardziej znienawidzonych wrogów. Proekologiczne morskie elfy, które za cel stawiały sobie ochronę między innymi wielorybów próbowały nie raz siłowo rozwiązać problem „brodatych morderców morskiej fauny”, jednak wtedy zawsze natrafiały na nieprzebraną armadę krasnoludzkich drakkarów, przez którą nigdy jeszcze nie udało im się przedrzeć. Waleczność brodaczy, zwłaszcza w obronie własnego domu nie bez przyczyny jest rzeczą legendarną.

Służba we flocie, choć trudna, wymagająca i śmiertelnie niebezpieczna, była bodaj jedynym azylem, gdzie nad facetem nie wisiał złowieszczy damski skrzek. Kobity nie hańbiły się bowiem pracą, a we wszystkim wyręczały się mężczyznami. Dowódca okrętu było to zatem najwyższe, a po wyjściu z portu dodatkowo zupełnie samodzielne stanowisko kierownicze, jakie było dostępne dla przedstawicieli płci brzydkiej. Oswald urodził się jako jedyny syn królowej klanu Mroźnej Bryzy - Kandeli Gunelladottiry, jednak ze względu na opisaną hierarchię władzy nie miał szans na osiągnięcie jakichkolwiek splendorów na lądzie (co innego jego ewentualna żona, która miałaby pierwszeństwo do tronu), wybrał więc karierę morską.

Zaczynał od majtka, trudno bowiem o lepszą szkołę życia niż chłopiec okrętowy – pracujesz, uczysz się, pomagasz każdemu i we wszystkim, walczysz, sprzątasz, czyścisz, klarujesz, kuchcisz, naprawiasz i robisz jeszcze milion innych ważnych rzeczy, a śpisz i jesz jeśli wystarczy ci czasu. Zwykle musisz zdecydować, czy wolisz być głodny, czy niewyspany. Dodatkowo jako najmniej doświadczony masz największe szanse rozstać się z życiem z byle powodu, każdy w załodze ma prawo cię zrugać za zaniedbanie ceremoniału lub któregoś z mnóstwa przepisów i zaleceń dotyczących pracy na morzu, a jakby tego było jeszcze mało to musisz swoje odchorować, gdyż organizm twój słaby jest jeszcze i zupełnie nieprzystosowany do ciągłego huśtania, drgań, mroźnych podmuchów przeszywających ubranie i pędzących z wiatrem w każdym kierunku rozpylonych kropel zamarzającej morskiej wody, których kontakt z nagą skórą odczuwa się jak wbijanie w nią szpilek po samą główkę. Do tego dochodzą oczywiście przygnębiające odczucia psychiczne, które okresowo dopadają każdego marynarza bez wyjątku i bez ostrzeżenia, wpędzając na długie momenty w otępienie i melancholię. Są to przede wszystkim ta przerażająca świadomość własnej kruchości i bezsilności wobec otaczającego cię przestworu, dojmująca samotność nawet pomimo przebywania z bandą rodaków na mocno ograniczonej przestrzeni, a także zwykła tęsknota za domem i bliskimi. Intensywne, stresujące, ale mocno rozwijające i uszlachetniające osobowość doświadczenie. Po latach hartowania w najgorszych warunkach pogodowych i w wybitnie męskim towarzystwie, oraz zaliczeniu wszystkich możliwych stanowisk na okręcie Oswald wyrósł na solidnego oficera floty - zgodnie ze starą, sprawdzoną dewizą krasnoludzkiej Marynarki Wojennej: „Diament powstaje tylko w wysokiej temperaturze i przy wysokim ciśnieniu”. Poznał okręty od zęz po maszty. Nawigacja i locja z czarnej magii stały się dlań wiedzą oczywistą. Martwe fale wyczuwał nosem, a prędkość wiatru określał ze słuchu, gdy ten gwizdał między wantami. Kierunki świata wskazywał przez sen. Chmurom w ramach jednego rodzaju nadawał już własne nazwy, bo tyle dostrzegał wśród nich różnic. Harpun stanowił w zasadzie integralną kończynę, tak jakby przedłużenie ręki, a oprawiać połowy mógł nawet z zamkniętymi oczami. Zapomniał co to strach. Nie było dlań rzeczy niemożliwych. Wyrzucił ze słownika zwroty: „Nie mogę”, „Nie wiem”, „Nie umiem”, „Mam problem”. Twarda ręka, szlachetne serce, odważna dusza i głowa pełna praktycznej wiedzy stały się charakterystycznymi cechami kapitana Słonobrodego. Mimo wszystko jednak chyba do końca życia będzie nosił w sobie tę skazę na psychice, iż nie potrafi przeciwstawić się kobiecie.

Wreszcie zasłużył na samodzielne dowództwo. Początkowo mimo nabycia uprawnień nie dostał swojego własnego okrętu, bowiem zdaniem królowej żaden ze znajdujących się w tym czasie w linii nie był wystarczająco okazały i majestatyczny dla jej syna. Zdecydowano więc o rozpoczęciu budowy nowej jednostki flagowej Jej Królewskiej Mości odpowiedniej dla jedynego księcia, a do czasu jej zwodowania Oswald wypływał na morze dowodząc innymi okrętami, by dalej doskonalić swój kunszt. Powstający w suchym doku HMS „Myrmidon” stał się wreszcie jego łodzią. Smukły drakkar, który budzi podziw i zazdrość innych klanów, a zabobonny strach wśród elfów. Kandelason nadzorował jego budowę, wyposażenie i wykończenie, a potem osobiście skompletował sobie nową załogę. Wybierał marynarzy otrzaskanych z żywiołem, rozsądnych, sprawnych, fachowych, lojalnych i zaciętych, ale również takich jak on sam - samotnych, których w macierzystej siedzibie nie trzymały silne więzy rodzinne. Słonobrody nie bez powodu zastosował takie kryterium doboru swoich krasnoludów, ale okazało się to dopiero po pewnym czasie. Wiele słońc przeszło po nieboskłonie nim królowa Kandela Gunelladottir wreszcie zorientowała się, że wielka parada, festyn i radosna feta towarzyszące pożegnaniu najznamienitszego drakkara pod dowództwem jej syna Oswalda przed wyjściem w dziewiczy rejs okazało się być ostatnim momentem, gdy widziano „Myrmidona” w rodzinnym fiordzie klanu Mroźnej Bryzy. Nigdy nie powrócił. Nie wiadomo jednak dlaczego, ani co się stało z nim i z jego obsadą.

Kandelason z nikim nie podzielił się tym co nim kierowało, gdy zdecydował o porzuceniu klanu. Pomimo, że otaczała go zgrana i zaufana brać krasnoludzka, w tym jednym na zawsze pozostał samotny. Jego towarzysze przyjęli tą decyzję jako rozkaz. Ufali swojemu skiperowi jak ojcu, nie bez kozery nazywając go „pierwszym po Bogu”. Załoga „Myrmidona” nadal przemierza oceany zajmując się swoim rzemiosłem, a dodatkowo znaleźli sobie pewnego rodzaju hobby, by oczyszczać morze z pływających po nim śmieci, za punkt honoru stawiając sobie zwalczanie wszelkich piratów, korsarzy i każdego innego tałatajstwa, które z tej czy innej przyczyny ośmieli się nosić czarną banderę z charakterystycznym Jolly Rogerem. Od czasu do czasu zawijają do ludzkich portów w środkowej Alaranii, aby pohandlować zebranym przez siebie bogactwem najprzeróżniejszych owoców morza, uzupełnić wyczerpujące się zapasy, zreperować uszkodzoną sztormami łajbę, a resztę zarobionej kasy zwyczajnie przehulać.

Towarzysz

Imię:Charybda
Gatunek:mewa
Płeć:Samica
Wiek:8 lat

Słonobrody zawsze chciał mieć papugę, ale na mroźnym bezkresie północnych mórz żaden gatunek tropikalnego ptactwa nie jest w stanie przeżyć. Oswald zatem przygarnął i oswoił jedyne dostępne tam zwierzę latające: mewę siodłatą – ptaszysko wytrzymałe i równie niezmordowane jak krasnoludy. Duża bestia, rozpiętość skrzydeł prawie jednego sążnia, biała głowa i podbrzusze, szare skrzydła z wyraźnie jaśniejszymi lotkami, potężny dziób z charakterystycznym czerwonym znamieniem na końcu. Wścibska i złośliwa kleptomanka, ale poza tym posłuszna i pomocna. Imię nadano jej z uwagi na żarłoczność, bo żre wszystko i w każdych ilościach, ale właściciel czasem wzywając ją używa przydomku „gruba”. Mewa reaguje na oba zawołania i rozumie proste komendy.

Posiadłość

Lokalizacja: Gdzie fale poniosą
Okręt HMS „Myrmidon” - Szybki i zwrotny langskip bojowy klanu Mroźnej Bryzy, w czasach względnego spokoju wykorzystywany również jako trawler wielorybniczy. 150-stopowy, wąski, dębowy kadłub z solidnym poszyciem klinkierowym, wzmocniony spiżową blachą. Niska wolna burta, małe zanurzenie i płaskie dno. Wysoka dziobnica i tylnica - obie zakończone rzeźbionymi głowami smoków. Na 90-stopowym maszcie prostokątny żagiel rejowy, dodatkowo 32 pary wioseł.  Piękna i cenna jednostka. Przed zwodowaniem w długim rytuale chrztu okrętowego uroczyście ofiarowana pod opiekę wszystkim dziewięciu krasnoludzkim boginiom fal i przez to obdarzona ich błogosławieństwem. Mimo to jednak jedyną magią jaką posiada jest zgrana i zdyscyplinowana załoga nieustępliwych brodaczy pod wodzą doświadczonego kapitana Słonobrodego, którzy na poświęconym pokładzie swojego drakkara nie boją się niczego.
  • Najnowsze posty napisane przez: Oswald
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • „Kim właściwie była ta piękna Pani...?”
            Jeśli nie liczyć zwrotów grzecznościowych, to Kandelason w drodze powrotnej do tawerny milczał, choć oczywiście nie przestawał służyć swojej niewieście pomocą i silnym ramieniem. Wraz z resztą marynarzy…
    23 Odpowiedzi
    9298 Odsłony
    Ostatni post 3 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • „Kim właściwie była ta piękna Pani...?”
            Zygfryd zaklął tak szpetnie, że nawet przysłowiowy szewc mógłby się od niego nauczyć nowych sformułowań, a swiomi wiązankami zawstydziłby nie tylko żywy kamień, ale nawet to, na czym świat stoi. Dosadni…
    23 Odpowiedzi
    9298 Odsłony
    Ostatni post 3 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • „Kim właściwie była ta piękna Pani...?”
            Popchnięty facet zatoczył się niebezpiecznie i niewiele brakło, aby wywrócił się na ulicę. Nie pierwszy zresztą raz. Rozbite kolana i zdarte łokcie całkiem obficie sączyły krwią w dość eleganckie ubrani…
    23 Odpowiedzi
    9298 Odsłony
    Ostatni post 4 lat temu Wyświetl najnowszy post