Oglądasz profil – Alantar

W tej karcie postaci zostały wprowadzone zmiany i wymagają one ponownej akceptacji
Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Alantar Naethric
Rasa:
Czarodziej
Płeć:
Mężczyzna
Wiek:
972 lat
Wygląda na:
20 lat
Profesje:
Mag, Wędrowiec
Majątek:
Zamożny
Sława:
Znany

Aura

Początkowo zwabi cię przyjacielska i ciepła atmosfera tej emancji. Jednak wraz z pojawiającymi się, silnie przydymionymi przez upływ czasu barwami, zjawi się coś jeszcze. Nie od razu pojmiesz co. Dopiero po chwili, razem z rozbłyskiem intensywnie wysyconego, chociaż już całkiem matowego srebra w pełni zrozumiesz, że to co czujesz, to lęk... Z nieznanych przyczyn, mimo pięknych początków, czujesz się tu niepewnie i mało bezpiecznie. Topaz, który zalśni po chwili, swoimi chaotycznymi, agresywnymi rozbłyskami tylko utwierdzi cię w przekonaniu, że nie chcesz zostać tutaj dłużej niż to konieczne.
Choć barw jest niewiele, dźwięków uświadczysz znacznie szersza gamę. Najpierw głośno i wyraźnie wybrzmiewa trzask płomieni, po chwili stapiający się z głęboką melodią. Ukojenie, pomyślałbyś, ale żałosne jęki zmieszane ze śmiechem dzieci, które urwie brzęczenie znikające tak nagle jak się zjawiło, utrwalą wcześniejszy niepokój. Wokół unosi się ciężka woń kadzideł. Kolory aury zaś wiją się, z giętkością unikając dotyku, by nadmiernie nie odsłaniać swojej miękkości. Chociaż są też aksamitnie gładkie, nie brak im ostrych rantów i nie są całkiem bezbronne. Smak zaś nie jest intensywnie lepki, ale za to wyraźnie słodki z silnie pikantna nutą, której liczysz się pozbyć z ust wraz z pozostawianiem tej emanacji.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Alantar
Wiek:
28
Grupy:
Płeć gracza:
Mężczyzna

Skontaktuj się z Alantar

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
6
Rejestracja:
6 lat temu
Ostatnio aktywny:
1 tydzień temu
Liczba postów:
57
(0.06% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.03)
Najaktywniejszy na forum:
Nowa Aeria
(Posty: 29 / 50.88% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
Od życia nie uciekniesz, prawda?
(Posty: 29 / 50.88% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:raczej wytrwały, wrażliwy
Zwinność:zręczny, bardzo szybki, precyzyjny
Percepcja:dobry wzrok, wyczulony na magię
Umysł:niezwykle bystry, błyskotliwy, Żelazna wola
Prezencja:Ładny, nieokrzesany, przekonywujący

Umiejętności

Czytanie AurMistrz
Choć czytanie aur od młodości nie sprawiało mu większych problemów, dopiero po swoich dramatycznych przeżyciach naprawdę zwrócił uwagę jak owa sztuka jest pomocna.
Pismo RuniczneMistrz
Zainteresowanie które przerodziło się przez pewien w jego pasję, kiedy to szukał spokoju w swoim życiu.
KreomagowanieMistrz
Naturalna kolej rzeczy po piśmie runicznym... Szukając spokoju, sporo lat poświęcił na doskonalenie owej sztuki.
Wiedza TajemnaMistrz
Mag nie znający się na magii? Mimo prawie tysiąclecia jej pozyskiwania, zawsze znajdzie się coś, czego jeszcze nie wie.
Wiedza o światachBiegły
GeografiaBiegły
Trzeba wiedzieć gdzie się podróżuje prawda? Jeszcze za młodu przyswoił tyle ile było od niego wymagane.
PrzetrwanieBiegły
Co można rzec? Całe życie w podróży, niekiedy pośrodku niczego, kiedy indziej zwiedzając starożytne ruiny musiał nauczyć się jak sobie radzić.
AnatomiaBiegły
Wiedza z tego zakresu jest bardzo przydatna podczas leczenia magią, toteż matka przyłożyła wszelkich starań by Alantar był kompetentny.
NiebianologiaBiegły
PiekienologiaBiegły
DemonologiaBiegły
MedycynaBiegły
Podobnie do anatomii, wiedza ta przydaje się nawet gdy można użyć do czegoś magii.
BestiologiaBiegły
AlchemiaBiegły
Pochodna zielarstwa, nieprawdaż? Akurat jej nauczył się w późniejszych latach, kiedy uznał że może być pomocnym narzędziem.
Wiedza o duchachBiegły
NaturianizmBiegły
Jak przy reszcie dziedzin, młody czarodziej musiał poznać owe tajniki zanim stał się pełnoprawnym magiem.
MatematykaBiegły
Tego jeszcze by brakowało, prawda? Mag nie potrafiący liczyć... Tutaj umiejętności przyszły z potrzeby...
MalarstwoOpanowany
Ah... Co robi młody człowiek mający za dużo czasu? W wolnych chwilach młody Alantar lubił szlifować swoje umiejętności jako malarz, choć brak praktyki i odpowiednich instrukcji, jak i wystarczającego talentu sprawiły że jego dzieła nigdy nie były nadzwyczajne.
JeździectwoOpanowany
Spędzając tyle czasu w podróży warto wiedzieć jak jeździć na wierzchowcu...
ZielarstwoOpanowany
Każdy szanujący się czarodziej powinien znać chociażby podstawy sztuki jakim jest zielarstwo, chociaż zainteresowanie Alantara tą sztuką nie jest duże.
Władanie bronią (rapier)Opanowany
Nie zawsze można polegać tylko na magii i Alantar doskonale zdaje sobie z tego sprawę, choć nigdy nie brał treningu fechtunku na poważnie.
EtykietaOpanowany
Coś co wpoiła mu matka kiedy odwiedzali przeróżnego rodzaju bale.
PoliglotyzmOpanowany
Jako szanujący się mag, nauczył się płynnie mówić w Elfim i Smoczym.
TaniecOpanowany
W gruncie rzeczy część etykiety, jak mógł pojawić się na jakimkolwiek balu jeśli nie umiał by przyzwoicie tańczyć?

Cechy Specjalne

CiemnośćSkaza
Coś z czym walczy każdego dnia, część jego, która oszalała podczas uwięzienia, a potem była karmiona przez tą która do tego stanu doprowadziła. Mimo wyrwania się z jej uroku, samo szaleństwo nigdy nie zniknęło i choć zwykle jedynie czai się w jego oczach, niekiedy, szczególnie w momentach kiedy jest zagrożony, ujawnia się w pełni, a Alantar drastycznie zmienia swój charakter, pozbywając się wszelkich skrupułów, bawiąc się śmiercią. Arogancki i niebezpieczny, niszczący wszystko na swej drodze.

Magia: Rozkazy

OgniaMistrz
Pierwsza dziedzina magii której się nauczył i główna dziedzina jego studiów za młodu jak i w późniejszych latach.
UmysłuMistrz
Jedna z dziedzin której tajniki zaczął poznawać najpóźniej, jednak ze strachu przed tym co go spotkało wieki temu, opanował ją perfekcyjnie.
ZłaAdept
Zaznajomił się z nią podczas swej niewoli, choć dopiero po wyrwaniu się z niej, opanował ją w takim stopniu.
ŻyciaAdept
Naukę tej dziedziny rozpoczął od młodych lat pod opieką matki, która uważała ją za podstawę przetrwania.
StrukturyAdept
Magia pomocnicza do magii życia, której również uczył się od matki od młodości. Jednak zaprzestał studia gdy uznał że włada nią zadowalająco.

Przedmioty Magiczne

Anteiku - Srebrny krzyżTajemny
Prawdziwe arcydzieło, choć wykonany wręcz mistrzowsko, nie wygląda na nic specjalnego, ot nietypowy kolczyk w kształcie odwróconego krzyża. To co go jednak wyróżnia to moc w nim drzemiąca. Kolczyk całkowicie odcina umysł Alantara od reszty świata, broniąc go przed wszelkimi próbami zawładnięcia jego świadomością, bądź czytaniu myśli maga. Prócz tego służy również jako magazyn mocy magicznej, którą Alantar może wykorzystać w nagłych przypadkach gdy zabraknie mu własnej. Jest to życiowe dzieło czarodzieja.
Pocałunek Ukojenia - RapierZaklęty
Pięknie zdobiona broń, która nie tępi się. Na jego ostrzu Alantar może umieścić prostsze zaklęcia jak zwiększenie bólu jakie zadaje każda rana, czy też rozgrzanie ostrza.

Charakter

Demon w skórze świętego? Tak zapewne opisali by go Ci co poznali go lepiej. Normalnie jest często uśmiechniętym, nieco rozkojarzonym, ale uprzejmym człowiekiem, który lubi pomagać i stroni od konfliktów. Potrafi odnaleźć się w każdej sytuacji i praktycznie zawsze potrafi utrzymać wesołego, spokojnego ducha wokół siebie. Na jego twarzy często można zobaczyć prawdziwą troskę, jakby życie otaczających go osób, ba nawet zwierząt było mu drogie. A jednak w oczach czai się coś jeszcze i nie jest to jedynie nutka arogancji która niszczy ten jakże idealny obraz. Nie, to coś gorszego. Widzisz, Alantar miewa momenty kiedy cała jego dobra natura znika, pozostaje jedynie zarozumiałość, wyniosłość i śmierć... Jedno nieodpowiednie słowo, gest który wskazywał by że ten jest w niebezpieczeństwie, czy czasami nawet towarzystwo nieodpowiedniej osoby sprawiają że ten zamienia się w potwora, który nie zważa na nikogo i na nic, czerpiąc radość ze zniszczenia, wręcz upojony swoją mocą. Która strona jest tą prawdziwą? Tylko on sam jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Ale zapytany odpowiedziałby jedynie iż obie jego strony są prawdziwe, że nie jest potworem który po prostu przybrał ludzką maskę. W rzeczywistości można było by tak o nim powiedzieć, i żadne słowa nie mogą tego zmienić. Podobno kiedyś naprawdę był jedynie miłym, uprzejmym i pomocnym młodzieńcem o nieco za dużym ego. Teraz jednak w jego oczach, jak i niekiedy uśmiechu czai się mrok. Mimo to nie stroni od ludzi i nieludzi, lubi przebywać w ich otoczeniu, a jego dobra strona tylko mu to ułatwia.

Wygląd

Ah tak, jak go rozpoznasz? Widzisz, Alantar wygląda na młodzieńca, mającego może z 20 lat, o kruczoczarnych włosach, których może nie opiszesz jako krótkie, ale trudno też powiedzieć że są długie, co prawda grzywka wpada mu często w oczy, o ciemnym, granatowym kolorze, ale są jeszcze na tyle krótkie by nie mógł ich spiąć. Całkiem niski jak na czarodzieja, mierzy prawie że równo sześć stóp, a do tego szczupły. Dodając do tego twarz o łagodnych liniach, można powiedzieć że jest przystojny, ba sporo osób powiedziała by że idealnie pasuje na syna jakiegoś arystokraty, czy też młodego księcia. Zwykle ma na sobie białą niczym śnieg koszulę z wysokim kołnierzem, zapinaną na srebrne guziki i granatowy płaszcz który również wszędzie ma srebrne wstawki, do tego dochodzą czarne idealnie skrojone spodnie i tegoż samego koloru buty wysokie do połowy łydki, zapinane na srebrne klamry. Całość dopełnia pas przy którym wisi dzieło sztuki jakim jest rapier swobodnie wiszący u jego lewego boku. Ah i zapomniał bym, skoro mówimy o całym tym srebrze w jakim jest obwieszony, z jego prawego ucha zwisa często również srebrny, misterny odwrócony krzyżyk, całkiem nietypowa ozdoba jak na mężczyznę.

Historia

[i]I - Początek[i]

Jedną z pierwszych rzeczy które pamięta była ciągła podróż. Jego matka rzadko zatrzymywała się w jednym miejscu na długo, ciągle czegoś szukając. Mimo to, były to spokojne lata, wypełnione nauką i nowymi doznaniami, choć również swoistą samotnością. Nie był w stanie poznać nikogo lepiej, zaprzyjaźnić się, odetchnąć trochę. Zamiast tego spędzał długie godziny w bibliotekach u boku swej urodziwej rodzicielki, bądź też na wozie wypełnionym opasłymi tomiszczami które zostały wybrane specjalnie dla niego. Właśnie tak wspomina swoją młodość, wypełnioną nie zabawą, a ciągłą nauką. Miło prawda? Wręcz sielankowo, Al nigdy nie musiał się martwić o nic, jedyne co musiał robić, to zdobywać wiedzę... Ale z biegiem upływającego czasu zaczynało mu coraz bardziej brakować swobody. Chciał doświadczyć nieco życia na własną rękę, poznać kogoś z kim będzie mógł zamienić więcej niż kilka zdań... I tak jak większość młodych ludzi którym wydaje się że już są dorośli, miał swoją fazę buntu, kiedy to uciekał spod czujnego oka matki i zamiast uczyć się, robił to na co akurat miał ochotę, poznawał nowe osoby, wpadał w tarapaty... Wprost idealne życie, które dawało mu satysfakcję. Może właśnie przez to iż początki jego historii były tak spokojne, wyrósł na miłego i pomocnego? A może były to nauki jego matki? Trudno powiedzieć, ale jedno było pewne, życie obchodziło się z nim nad wyraz łagodnie.

II - Rozwinięcie

Lata mijały, a on w końcu, w wieku nieco ponad pięćdziesięciu lat został uznany przez swoją matkę za dojrzałego na tyle by pozwolić mu na rozpoczęcie samodzielnej podróży w poszukiwaniu wiedzy. Tak przynajmniej wyglądało w teorii, choć niestety życie nie było tak proste. Młody czarodziej musiał odnaleźć się w świecie, podejmować wszystkie decyzje samemu... Pierwsze lata nie okazały się tak sielankowe jak za czasów gdy podróżowali razem, ale nauczyły go całkiem sporo, choć niestety nie w kwestiach tajników magii, a bardziej przyziemnych rzeczach, które wcześniej uznał za mało istotne. Po kilkudziesięciu latach zaczął zatrzymywać się w poszczególnych miejscach coraz dłużej, czerpiąc co może ze swojego młodzieńczego, jak na czarodzieja, życia. Niestety, po niespełna dwustu latach od jego narodzin, życie w końcu pokazało mu swoje mroczniejsze oblicze. I nie mówimy tutaj o zwykłej brutalności tego świata, ta była mu doskonale znana, jego matka nigdy nie idealizowała Alarnii. Nie, to było coś więcej... Coś z czym młody Alantar nie był w stanie wygrać, coś co rzuciło go na kolana, wprost w paszczę otchłani. A wszystko zaczęło się od jednej osoby która zabrała mu wszystko, jego magię, wiedzę, wolę, umysł... Stał się marionetką, niezdolną do wykrzesania choć jednej własnej myśli. Otoczony przez ciemność tak gęstą że nie widział własnych rąk... Przez pół wieku stąpał po ziemi zakuty w niewidzialne łańcuchy, robiąc to czego ona chciała... Pół wieku zajęło mu wyrwanie się z jej szponów... Tak właśnie nauczył się prawdy o tym świecie. To w tym momencie jego dobra natura zniknęła, pozostawiając czysty instynkt przetrwania, zwierzę które bez mrugnięcia okiem niszczyło wszystko co mu zagrażało, które upajało się swą potęgą. Zwierzę które tak naprawdę nigdy nie zniknęło, czając się gdzieś w cieniu jego świadomości, jawiąc się w jego oczach niczym cień. Tak naprawdę nigdy nie wyrwał się do końca z tego co wtedy się stało, mimo iż w końcu odzyskał władzę nad sobą, jakaś jego część dalej obawiała się iż to co go spotkało może się powtórzyć.

III - Zakończenie, czy też nowy początek?

Jednak kogo interesują dzieje sprzed wieków? Mało kto pamięta tamte czasy, a i on sam rzadko o nich wspomina, więc nie ma co opowiadać w nieskończoność o jego licznych przygodach. Od kilkunastu lat szuka powoli miejsca gdzie mógłby zatrzymać się na dłużej, gdzie w końcu mógłby być sobą, w te dobre i złe dni. Nie ukrywa swojego pochodzenia, jego oczy zdecydowanie błyszczą magią, a on sam mówi o sobie jako o uzdrowicielu. Choć czasami zdarza mu się wyrwać z rutyny i zaproponować swoje usługi jako mag bojowy. W końcu nie może wiecznie poskramiać swojej ciemniejszej strony, czasami potrzebuje po prostu rozerwać się. Mimo to jego imię nie jest szeroko znane, stara się trzymać głowę nisko, nie chcąc psuć radości jaką daje poznanie drugiej osoby z czystą kartą. Może też właśnie przez swoją naturę, jak na razie nie był w stanie znaleźć spokoju którego szukał i cały czas podróżuje po kontynencie w jego poszukiwaniu. Czy go znajdzie? Ma taką nadzieję, a może lepszym określeniem było by, potrzebuje tego... W końcu jak długo można żyć tylko chęcią doskonalenia swojej wiedzy? Szczególnie w jego wypadu, kiedy po tylu latach nie musiał się obawiać że to co się stało, powtórzy się, nie teraz, gdy mógł obrócić wszystko w ruinę bez wysiłku... Ale takie życie prowadziło tylko do większego chaosu, nie dawało mu możliwości odzyskania człowieczeństwa które utracił tak dawno temu, a o które dalej walczył. Sam nie wie czego ostatnimi laty szuka. Ale potrzebuje tego by móc żyć dalej...


_________________________________________________________________________________________________________



- Co tak naprawdę się z nim stało? -
- Jak narodziła się jego mroczna strona? -
- To są twe pytania? -
- Na pewno chcesz usłyszeć odpowiedź? To nie jest historia która powinna być opowiadana... -
- Nie, nie pomożesz mu wiedząc jak wszystko się zaczęło, nawet jeśli go spotkasz... - Młodzieniec zaśmiał się cicho, a jego twarz nakrył złowieszczy uśmiech.
- Ten jeden raz... Usiądź wygodnie. -

Jak wyglądały jego poranki? Cóż zwykle nie przykładał do tego szczególnej uwagi, ale dzisiaj... Dzisiaj, jeszcze zanim otworzył oczy, poczuł delikatny oddech na swojej szyi. Czyjaś ręka spoczywała na jego piersi, a gdy powieki w końcu uniosły się, jego oczom ukazała się twarz dziewczyny. A może już kobiety? Nie potrafił powiedzieć, choć gdy spała, wyglądała niczym anielica. Piękna, ponętna, ale tak niewinna... O ile anielice mogły mieć rude, długie i lekko kręcone włosy, które teraz były w tak uroczym nieładzie. Niestety cały ten anielski urok zniknął gdy ta otworzyła oczy, zbudzona jego delikatnym ruchem. Jedno jasnoniebieskie niczym niebo, drugie zielone, przypominające szafir, spoczęły na nim, przywołując delikatny, łagodny uśmiech na jego twarz. Było w niej coś czego nie potrafił opisać, coś co przyciągnęło go do niej, pozwoliło mu zapomnieć się, ponieść emocjom. I jak raz czuł się z tym dobrze. Jeszcze zanim zdążył coś powiedzieć, ta wtuliła się w niego, składając na jego ustach pocałunek. Przez tą krótką chwilę wszystkie jego myśli zniknęły, była tylko ona... Odpowiedział tym samym, ale ta zaraz odsunęła się, zabierając mu tą chwilę przyjemności. Westchnął cicho, z nutką smutku, ale ognistowłosa tylko uśmiechnęła się i wstała, a jej ciało okryła ciemnogranatowa suknia, której jeszcze przed chwilą nigdzie w pokoju nie było.
- Nie bój się, jeszcze mnie zobaczysz. - Zaśpiewała, a tak przynajmniej wydawało się młodemu magowi, kiedy ten już wstawał by ją zatrzymać. Ale nie, ta tylko rzuciła mu ostatni uśmiech i zniknęła za drzwiami kilka kroków dalej. Alantar z kolejnym cichym westchnięciem opadł na pierzynę. Próbował się skupić, ale myśli cały czas powracały do burzy rudych loków, anielskiej twarzy i tych oczu... Kiedy ostatni raz widział coś takiego? Pół wieku temu? Ale wtedy go to nie zainteresowało, wiedział że od czasu do czasu zdarza się coś takiego. A teraz? Teraz nie mógł przestać myśleć o nich... Odetchnął spokojnie i powoli, z ociąganiem wstał, by w spokoju ubrać się, a następnie wyjść. Teraz gdy ona opuściła ów karczemny pokój, nie miał po co zostawać tam. Po drodze rzucił karczmarzowi klucz i bez słowa wyszedł.
- Kolejny dzień huh? - Mruknął sam do siebie z nutką smutku w głosie. Ruszył przed siebie, szybkim krokiem kierując się poza bramy miasta. Nie widział dzisiaj siebie w otoczeniu ksiąg, jego umysł tylko wracał by do niej. Potrzebował zajęcia które nie pozwoliło by mu na błądzenie myślami, kiedy jego oczy pochłaniały by tekst. Zostawało tylko jedno rozwiązanie. Nie minęła godzina, a on w końcu był u celu, ruiny starego domu wokół pól. Idealne miejsce, udeptana ziemia wokół, brak kogokolwiek w najbliższej okolicy... O ile zdobywanie wiedzy było bezcenne, kiedyś trzeba było też ćwiczyć ową wiedzę w praktyce, a w jego wypadku, wymagało to całkowitego skupienia, zapomnienia o tym co działo się w nocy... Powietrze wokół niego stało się cieplejsze, a on powoli zaczął "tkać" zaklęcia. Jedno po drugim, aż do momentu kiedy brakowało mu tchu, a z czoła spływały krople potu. Do tego czasu krajobraz wokół niego zdążył się zmienić, ziemia była czarna, popękana, to co uchowało się z kamiennych ścian, pokryte czarną smołą. Odetchnął głęboko i usiadł na ziemi, krzyżując nogi. Przymknął oczy i zaczął tkać swoje ostatnie zaklęcie tutaj. Powoli, niczym fala, całe zniszczenie wokół niego znikało, jakby nigdy go tam nie było... Gdy podniósł powieki, wszystko powróciło do normy, a on opadł na ziemię i ponownie przymknął oczy, próbując zebrać siły by wstać. Ale dopiero krople delikatnego deszczu które spadły na jego twarz zmusiły go do ruszenia się z miejsca. Westchnął i z cichym pomrukiem podniósł się, ruszając w długą drogę przed sobą. Mimo że po chwili zwykła mżawka zamieniła się w ulewę, Alantar pozostawał suchy, wszelkie kropelki wyparowywały chwilę zanim miały spotkać się z nim. Ciemne niebo i ściana deszczu sprawiły że jego myśli znowu zaczęły krążyć tam gdzie nie powinny. Dlaczego nie spróbował jej zatrzymać? Dlaczego nie poszedł za nią? Pierwszy raz poczuł że nie chciał aby skończyło się to na tym jednym wieczorze, a mimo tego, pozwolił aby tak właśnie się skończyło. "Jeszcze mnie zobaczysz" To były jej ostatnie słowa, ale wiedział jak wyglądało życie. Nie zobaczy jej już, choćby przeszukał każdy dom w okolicy... Warknął cicho i spojrzał przed siebie. Nim spostrzegł, dotarł do bram, które przekroczył i skierował się w stronę przybytku w którym zatrzymywał się aktualnie, mimo że ostatniej nocy znalazł się w zupełnie innym miejscu. Gospoda w której wynajmował pokój była dużo bardziej poczciwa, ot jedna z wielu o znośnych warunkach, w której stołowali się drobniejsi kupcy i tego typu osoby. Zaraz też usiadł przy szynku, by po kilku chwilach "delektować" się pieczonym kurczakiem i buteleczką wina, w przyjemnych objęciach, samotności... "Dlaczego nie mogę o niej zapomnieć?" Przemknęło mu przez myśl, pierwszy raz od dawna naprawdę brakowało mu kogoś. I nie miał tutaj na myśli zwykłego pożądania... Butelka wina szybko się skończyła, a on rozpoczął kolejną, próbując stłumić swoje myśli. Nie mogła to przecież być miłość od pierwszego spojrzenia, takie rzeczy się nie zdarzały... To był tylko wymysł bardów i innych bajkopisarzy, nie coś co spotykało ludzi w prawdziwym życiu. Aż w końcu przestał się tym przejmować, jego myśli zniknęły... Tak przynajmniej mu się wydawało tuż przed końcem drugiej butelki. W końcu następną rzeczą którą ujrzał było sklepienie w pokoju który wynajął, oraz ten pulsujący ból głowy... Przynajmniej tak na początku mu się wydawało, gdy tylko się poruszył, poczuł coś jeszcze. Spojrzał na swoją lewą dłoń. Skóra popękała, przypalona w kilku miejscach, a tam gdzie się uchowała, została przykryta przez bąble. Zaklął głośno. Co on takiego zrobił? Usiadł powoli i skupił się. Przez następną godzinę prawie się nie ruszał, ale wszelkie ślady na jego dłoni zniknęły. Tak samo jak ból głowy, czy resztki alkoholu we krwi. Dziwnym trafem koszula którą miał wczoraj ubraną wyglądała niczym nowa, jakby wcale nie podpalił sobie poprzedniego wieczoru ręki. A przecież wiedział że jeśli się upije, nie potrafił kontrolować magii... Ze zmęczeniem wymalowanym na twarzy zszedł na dół. Dlaczego wcześniej tego nie poczuł? Każdy kolejny stopień sprawiał mu coraz więcej trudności gdy do jego nozdrzy wdarł się zapach zwęglonego drewna. Kolejne przekleństwo wyrwało mu się z ust. Gdyby go nie zostawiła, nic by się nie stało... I znowu ona... Nie rozumiał dlaczego nie mógł zapomnieć o niej. W gruncie rzeczy przecież nie była na tyle zjawiskowa by coś takiego się stało, nie po jednym wieczorze razem... I na tym jego przemyślenia się skończyły, niepewnym krokiem znalazł się w głównej sali, która, cóż, nie wyglądała najlepiej. Większość mebli była w połowie spalona, belki stropowe ledwo co się trzymały. Kątem oka dostrzegł córkę oberżysty, która widząc go, uciekła jak najszybciej. Zmarszczył brwi próbując przypomnieć sobie co się stało ostatniej nocy, aż dostrzegł coś co nie pasowało do całego krajobrazu. Zwęglona dłoń niedaleko stołu prowadziła do ciała. Zaklął i w tej chwili zza szynku wyłonił się właściciel, trzymając kuszę w ręku. Mag odruchowo podniósł rękę i pstryknął palcami, a bełt jak i cięciwa zamieniły się tylko w kupkę prochu.
- Trzeba było mnie zabić we śnie... - Mruknął spokojnie, gdy mężczyzna patrzył z niedowierzaniem na to co się stało. Bez słowa skulił się i w niebywałym tempie zniknął w drzwiach na zaplecze. I to był ten moment kiedy Al uznał że należy jednak zacząć ruszać się szybciej, dalej był zły na siebie, ale karczmarz zapewne ruszył od razu w stronę garnizonu. Szczerze młody czarodziej dziwił się że wcześniej tego nie zrobił. Może myślał że ten opuścił przybytek? Część stołów wyglądała jakby były już przesunięte po ich podpaleniu... Nic to, szczęście było po jego stronie, miał czas na to by zniknąć. Dlatego też ruszył w stronę drzwi i już miał wyjść gdy dosłyszał cichy, melodyjny głos zza jego pleców.
- Idealny... - Na to jedno słowo odwrócił się gwałtownie, by zobaczyć po raz kolejny burzę rudych loków, anielską twarz i te oczy... Nie zdążył nawet nic powiedzieć, jej usta spoczęły na jego i zapomniał o wszystkim co się działo wokół niego, była tylko ona. Tego właśnie potrzebował, tego pragnął, wiecznego pocałunku, czegoś dzięki czemu mógł się zapomnieć... Tylko dlaczego miałby to robić? Gdzieś w głębi jego umysłu zrodziła się myśl przecząca temu co czuł. Kiedy otworzył oczy, nie był już w spalonej karczmie. Ciemność spowijająca pomieszczenie nie pozwalała mu ujrzeć nic, nawet siebie. Jego ręce były wysoko, a gdy spróbował nimi poruszyć, szybko poczuł jak coś się napręża, powstrzymując go. Aż w końcu usłyszał ten cichy szmer napinających się łańcuchów. Odruchowo spojrzał do góry, tylko po to by ujrzeć jeszcze więcej ciemności której nie mógł przebić wzrokiem. Równie odruchowo sięgnął po swoją magię, chcąc stworzyć niewielki płomień który oświetlił by pomieszczenie. Właśnie wtedy zdał sobie sprawę że nie jest w stanie tego zrobić. Był uwięziony... Bezsilny, zakuty w kajdany... Bliski paniki, ostatkami sił powstrzymał się od marnowania energii. Co by nie zrobił, był teraz zwykłym człowiekiem, długowiecznym, ale człowiekiem, nie miał szans na uwolnienie się z okowów tylko za pomocą czystej siły fizycznej, której zresztą nie miał tak dużo, nigdy przecież nie musiał specjalnie na niej polegać... Następne dni, o ile mógł tak powiedzieć, wyglądały tak samo, sen, ciemność, sen... Z jakiegoś powodu jego ciało nie odczuwało ani głodu, ani pragnienia. Ale brak światła, ciemność która go otaczała były coraz bardziej nie do zniesienia. Nawet najbardziej żelazną wolę da się złamać czymś takim. Nie wiedział co się działo, kiedy otwierał oczy, nie widział różnicy pomiędzy tym, a sennymi marami. W pewnym momencie nawet przestał liczyć ile teoretycznych dni minęło, a jego głos coraz częściej rozbrzmiewał w pustce. Coraz rzadziej wiedział czy śni, czy jednak jest przytomny... Wszystko zlewało się w jedną, niekończącą się całość, wypełnioną wszechogarniającą ciemnością. Ile to dni minęło kiedy w końcu usłyszał jej głos? Z początku nawet jej nie poznał, myśląc że to tylko jego wyobraźnia. Ale nie, tego słodkiego głosu nie mógł pomylić z niczym innym... Tyle że w swoim szaleństwie nie potrafił rozróżnić słów, wszystko zlewało się w przepiękną melodię która ciągnęła go do niej. I nawet nie próbował się jej oprzeć. Nie miał na to sił, nie potrafił, chciał ją słyszeć. Z każdym kolejnym przebudzeniem czekał aż znowu będzie mógł ją usłyszeć, aż ta da mu chwilę spokoju, ukojenia. Żył tylko po to by usłyszeć jej głos. Aż w końcu ujrzał ją. Stała przed nim, otoczona delikatną poświatą która nie raziła w oczy, tak odzwyczajone od światła. Okowy opadły, a ona złożyła pocałunek na jego ustach, na który oczywiście odpowiedział bez zastanowienia. Był tutaj dla niej, to ona go wyswobodziła, oddała mu jego życie... Ale jej głos pozostał jedynym głosem którego słuchał. Nic innego nie miało znaczenia. Jego ręce były przedłużeniem jej rąk, jego moc, jej... Każdy kto próbował mu ją zabrać zamieniał się w proch. I tylko niewielka część jego umysłu zdawała sobie sprawę że to wszystko nie było przecież prawdziwe. Że to Ona go tam zamknęła, to Ona była odpowiedzialna za to co się z nim stało i cały czas nim manipulowała. Ale jedyne co owa część mogła zrobić, to przyglądać się zza niewidzialnej ściany, której nie potrafiła zburzyć. Lata mijały, a on on powoli wyrywał się z jej zaklęcia, jak i swego szaleństwa. Może gdyby po kilku latach nie skupiła jego umysłu na nauce magii piekielnej, dalej byłby pod jej kontrolą, ale właśnie to, zwykła nauka w trudnych warunkach pozwoliła mu powrócić do siebie. To było coś co znał, co robił przez całe życie. Do jego skołatanego umysłu coraz częściej przedzierały się pojedyncze myśli, oskarżenia w Jej stronę... Wraz z upływającym czasem coraz częściej nie dostrzegał jej piękna, jej głos przestawał być słodką melodią...
- Jak to się skończyło? Musisz być tak niecierpliwa? - Młodzieniec spojrzał na swoją rozmówczynię, wyraźnie chcącą by ten w końcu zaczął znowu opowiadać coś ciekawszego.
- Mówiłem... Co? Nie chcesz wiedzieć co dokładnie robił wtedy? I mówisz że mimo to mogła byś mu pomóc? - Roześmiał się i spojrzał na dziewczynę z rozbawieniem.
- Nie, ktoś kto boi się słuchać szczegółów nie pomógł by mu. - Dodał spokojnie.
- A miałem nadzieję że choć Ty wysłuchasz opowieści do końca. - Nagle młody człowiek wstał i odwrócił się od ogniska, które od razu nieco przygasło.
- Zabił ją. Doprowadził ją do skraju szaleństwa za pomocą bólu, po czym spalił żywcem. Tak uwolnił się od jej uroku, ale ciemność w nim, ta nutka szaleństwa z celi, pozostała. - Mówił cicho, spokojnie, ale jego wzrok gdy ten spojrzał na nią mówił że był pliski stracenia kontroli. Może właśnie dlatego, z tymi słowy ruszył przed siebie, znikając w ciemności jaką oferowało nocne niebo pośrodku lasu...
  • Najnowsze posty napisane przez: Alantar
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Gdzie dwa skowronki tam i kocur.
    Spojrzał przelotnie, słysząc odpowiedź kotołaka. Szczerze spodziewał się, że ten odpowie coś innego, ale też widząc, jak ten postanowił zakończyć tą rozmowę, widać było, że wyjawienie prawdy, co o tym sądzi, ni…
    51 Odpowiedzi
    15895 Odsłony
    Ostatni post 2 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Gdzie dwa skowronki tam i kocur.
    Dlatego mimo wszystko wolał nie pozostawać dłużej w pobliżu innych... Już od pierwszych słów kotołaka dało się zobaczyć, iż ten podchodził do maga zupełnie inaczej niż przedtem. Czy był to strach, czy też nagły…
    51 Odpowiedzi
    15895 Odsłony
    Ostatni post 3 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Gdzie dwa skowronki tam i kocur.
    Westchnął cicho, widząc, jak elfka weszła do ich dzisiejszego schronienia, po czym odczekał jeszcze chwilę i sam udał się do wolnego pokoju, by po krótkiej chwili położyć się ciężko na łóżku, zamykając spokojni…
    51 Odpowiedzi
    15895 Odsłony
    Ostatni post 3 lat temu Wyświetl najnowszy post