Kadgar nigdy nie widzi świata tylko w czerni, ani też wyłącznie w bieli. Lubi rozpatrywać problemy, które stawia przed nim życie z wielu stron, jego długowieczność sprawiła też, że nie lubi się spieszyć w podejmowaniu decyzji. Często ciężko jest określić, czy mówi on wprost, a może jego wypowiedź ma drugie dno? Zawsze planuje z  wyprzedzeniem, jego cierpliwość sprawia, że efekty podjętych działań mogą być widoczne dopiero po bardzo długim czasie.
~~~
Czy jest złą osobą? Nie. Najzwyczajniej w świecie, ponad dziewięć wieków życia sprawiło, że często bywa cyniczny i ciężko go czymkolwiek poruszyć, lub zaskoczyć. Zapłatę za wykonywane prace odbiera w postaci złota w znacznej ilości, a czasami odpowiedniego wyzwania, chociaż takie z biegiem lat stają się coraz rzadsze. W "akcje charytatywne" bawi się tylko w absolutnej ostateczności, kiedy doskwiera mu nuda i już naprawdę nie wie, co ze sobą zrobić, a czasami także kiedy ewentualne działania mogą przysłużyć się jego badaniom.
~~~
Po tym opisie można pomyśleć, że Kadgar to straszliwy gbur, ale w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Wysławia się całkowicie poprawnie, prawie zawsze jest nienagannie uprzejmy, chociaż w przypływach dobrego nastroju potrafi rzucić (paradoksalnie względem humoru) kąśliwą uwagą. Bawiąc się w politykę nabył także nieco maniery dworskiej zarówno jeśli chodzi o arystokrację ludzką jak i elficką. Ponieważ od dłuższego czasu przejawia - niezdrowe zdaniem jego pobratymców - zainteresowanie jak to kurtuazyjnie określają niektórzy czarodzieje "rasami krótkowiecznymi", nabrał też przynajmniej minimalnego szacunku dla ludzi, a nawet zmiennokształtnych. Chociaż czasami wciąż czuje się dziwnie z tym nowo nabytym poglądem na świat.

Kadgar jak na swoją rasę jest raczej przeciętnego wzrostu, ma on około 6,8 stopy. Jest też dość chudy, ale fakt ten umyka większości osób, które mają z nim do czynienia, po pierwsze ze względu na luźne poły jego szat, a po drugie, przez przeszywające spojrzenie oczu czarodzieja. Szare tęczówki Kadgara pulsują zimnym białym blaskiem, co w połączeniu z nieskazitelnie gładką, śniadą cerą, oraz twardymi rysami, nadaje mu iście upiorny wygląd. Poza tym całości dopełniają śnieżnobiałe długie włosy. W przeciwieństwie do wielu swoich pobratymców nie nosi brody, gdyż jak uważa, mądrości poprzez zarost dodają sobie jedynie ci, którzy nie są w stanie wykazać się prawdziwą wiedzą.
                                                                                       ~~~
Istotnym elementem jego pełnej pewności siebie, poważnej postawy są drogie szaty wykonane z najlepszych materiałów, najczęściej niebieskie ze złotymi zdobieniami naszytymi na krawędziach. Nieodłączną częścią tego stroju są runiczne napisy na obszyciach. Pod spodem nosi przewiewną, białą koszulę z lnu. Na ramiona najczęściej nakłada długi płaszcz z obszernym kapturem, jeżeli chce wywołać stosowne wrażenie, wybiera też różne ekstrawaganckie dodatki, jak chociażby złote kolce na szerokim usztywnionym kołnierzu. Biodra przepasuje ciężkim, ozdobnym pasem. Luźne rękawy, fałdy płaszcza, a także sam pas doskonale nadają się do trzymania w nich podręcznych ingrediencji, i drobnych przedmiotów, upchniętych do ukrytych kieszonek. Do jazdy konnej używa skróconych wersji swoich ulubionych szat, stroje podróżne są też wykonane z bardziej wytrzymałych materiałów, które czasem dodatkowo wzmacnia magicznie. Najczęściej ma też przy sobie długi metalowy kostur, na którego końcu znajduje się zielony kryształ podtrzymywany przez trzy haki przypominające szpony.
                                                                                       ~~~
Postawa Kadgara niemal zawsze jest nienaganna, poza chwilami kiedy chce nadać sobie starczy wygląd, aby uśpić czujność przeciwników politycznych. Zazwyczaj porusza się w sposób dystyngowany, nieśpiesznie jak przystało na dostojną personę, każdy ruch jest dokładnie wyważony, bez zbędnej ekspresji, twarz ma nieprzeniknioną, jakby wykutą w skale, uśmiech gości na niej rzadko, szczególnie przez ostatnie dwieście lat jego życia. Sytuacja jeśli chodzi o zachowanie, całkowicie zmienia się, gdy Kadgar wpada w szał twórczy. Przy pracy porusza się jak w transie, nie dba już o dostojny wygląd, działa szybko, ale zachowuje przy tym precyzję.

Wybrane fragmenty książek autorstwa Kadgara En'Sael:
PRELUDIUM DO "SPISU SZTUK KREACJI":
[...] Wreszcie nadszedł czas kiedy po licznych studiach teoretycznych nad kreomagowaniem, anatomią, medycyną, wiedzą tajemną i wieloma innymi rodzajami nauk (przypis: jakże bylem wtedy naiwny uważając, iż wiedza, którą posiadam, jest ogromna, a przecież była to zaledwie kropla w morzu mądrości tego świata). Musiałem wybrać dwie pierwsze dziedziny magii. Rozważałem kilka możliwości, biorąc pod uwagę przede wszystkim moje zamiłowanie do stwarzania i odkrywania całkiem nowych form znanych już przedmiotów, a innym razem do tworzenia całkiem nowych. Ostatecznie wybór padł na magię życia i istnienia...

~~~
ROZDZIAŁ III FASCYNACJA CZY FANATYZM "ŻYCIE POZA ŻYCIEM CZYLI O SZTUKACH NEKROMANCJI":
[...] Jak już kilkukrotnie miałem okazję się przekonać, większość istot w Alarani bardzo negatywnie reaguje na jakiekolwiek wzmianki o nekromancji, a już tym bardziej na jej praktykowanie. Wynika to jednak z ich nieświadomości, a może ignorancji. Przecież ostatecznie sama magia nie jest ani dobra, ani zła... cóż ona po prostu jest i tyle, natomiast co do sposobu jej wykorzystania to już zupełnie inna sprawa. Tak więc czy jestem zwyrodniałym potworem grzebiącym w ludzkich zwłokach? Być może tak, ale nie mnie to osądzać. Dla mnie najważniejsza jest wiedza i to właśnie był powód, dla którego zacząłem parać się nekromancją. Jak mógłbym badać tajniki życia, jego kreacji i formowania nie poznawszy, czym tak naprawdę jest śmierć. 
[...] Przyznaję jednak, że w pewnym momencie moich studiów nad magią śmierci, dałem się porwać  szałowi wiedzy i zacząłem badać także bardziej demoniczne aspekty świata, zarówno tego naszego jak i innych Planów. Było to w okresie kiedy działałem już od pewnego czasu jako w pełni samodzielny czarodziej. Na szczęście gdy tylko zorientowałem się, iż zmierzam w kierunku igrania z demonami, opamiętałem się i porzuciłem tę ścieżkę. [...] Był to bardzo krótki kontakt z demoniczną wiedzą, a jednak poruszając się jedynie po płyciźnie tej nauki, dowiedziałem się wielu rzeczy, o których wolałbym zapomnieć...

~~~ROZDZIAŁ I PRACE WŁASNE "MAGIKALIA":
[...] Jeśli chodzi o sam sposób wytwarzania takiego kostura, zajmę się tym w dalszej części tej księgi. Obecnie najistotniejsze jest, aby zrozumieć, co właściwie możemy dzięki niemu osiągnąć. Wytwarza on więź ze swym twórcą, którą ten może dowolnie przerywać i odnawiać, jednakże gdy więź jest zerwana inny użytkownik magii, a nawet osoba mająca po prostu wyostrzony zmysł magiczny może przejąć nad nim kontrolę. Przedmiot ten umożliwia niejako zapisanie w sobie zaklęcia, które później można aktywować w dowolnej chwili bez konieczności ponownego wypowiadania inkantacji. Oczywiście przy zastrzeżeniu, że w danej chwili nałożone może być tylko jedno niezbyt skomplikowane zaklęcie, a po jednorazowym użyciu zaklęcie wyczerpuje się i trzeba je nałożyć ponownie. Aktywacja kostura nie wymaga kontaktu fizycznego, ale o ile przy takim kontakcie wystarczy sama świadomość, że chcemy z niego skorzystać, o tyle gdy takiego kontaktu nie ma, należy poprzeć nakaz woli, konkretnym wcześniej nałożonym gestem bądź słowem blokującym. Kostur ma też inne zabezpieczenie, można go związać z przedmiotem nieożywionym tak jak z człowiekiem, taką więź może zerwać tylko osoba, która ją nałożyła. Jeżeli nie jest on powiązany z nikim ani niczym dłużej niż przez pół godziny, a ma w sobie, nawet szczątkowe ilości magii to zaczyna rzucać naokoło losowymi zaklęciami, aż do wyczerpania sił magicznych przedmiotu, lub odnowienia więzi magicznej... 

~~~ROZDZIAŁ XIII MIĘDZY UPRZEJMOŚCIĄ A ZDRADĄ "POLITYCZNE BAGNO'':
[...] Swego czasu miałem okazję wraz z *ojcem-opiekunem* odwiedzić Kryształowe Królestwo. To był naprawdę niesamowity okres w moim życiu, w zasadzie to wróciłem do miejsca moich narodzin, z którym jednak nie wiążę żadnego sentymentu, a tym bardziej z matką, która mnie porzuciła. Zostałem oddany na nauki pod opiekę jednego z dyplomatów króla Denawetha, jak się szybko okazało, nauczyć mogłem się tyle, ile sam zaobserwowałem. Jednym z moich pierwszych spostrzeżeń był fakt, że elfy (przynajmniej te wysoko urodzone) nigdy nie mówiły niczego wprost, zawsze posługiwały się ogólnikami, lub wręcz przeciwnie językiem zawiłym i trudnym do zrozumienia. Szybko pojąłem też, że elficki arystokrata może bez skrupułów wbić ci nóż w plecy, uśmiechając się przy tym i plotkując o najnowszych umowach handlowych. [...] Oczywiście to wszystko było jedynie dodatkiem do dalszego rozwoju, prócz dalszego udoskonalania wcześniej poznanych arkan magii, wziąłem się także za dwie ostatnie dziedziny, w które udało mi się zagłębić, czyli magię struktury i istnienia. Stały się one swoistym dopełnieniem mojej wiedzy o kreowaniu materii, zarówno tej martwej jak i żywej. W poszerzaniu wiedzy nie mogły mi przeszkodzić polityka, ani też zauroczenie pięknem miasta elfów, jego architekturą i kulturą. Jednakże było coś, co na pewien czas zaburzyło spokój mojego życia i był to inny rodzaj zauroczenia niż te wcześniej przeze mnie opisane. Chodziło o pewną młodą elfkę z arystokratycznego rodu, jednakże jej rodzina miała dla swojej córki inne plany. Grzecznie, acz stanowczo dali mi do zrozumienia, że mam się od niej trzymać z daleka. Jakże byłem głupi w swym młodzieńczym zapale, łudziłem się, że nakłonię ją do sprzeciwu wobec rodziny, sam nie wiem, na co liczyłem. Może na wspólną ucieczkę zakochanych niczym w prawdziwych romansach? Niestety wpajane jej od dziecka posłuszeństwo sprawiło, że nie tylko nie przystała na moje propozycje, ale też doniosła na mnie. Mój wściekły ojciec-opiekun osobiście dostarczył mnie przed sąd. Zostałem oskarżony o łamanie protokołu dyplomatycznego, oraz nadmierną bezpośredniość, co w ugrzecznionym języku elfów oznaczało napastliwość, a jako że rodzina Idrianny - bo tak miała na imię moja ukochana - była dość zamożna i na dodatek elfy poważnie traktowały obrazę ich kobiet, dostałem zakaz wstępu do Kryształowego Królestwa na kolejne 175 lat. Na koniec mój mistrz obdarzył mnie krótką sentencją: "Nie ma miłości, jest wiedza." Z perspektywy czasu wydaje mi się, że na swoje własne nieszczęście były to jedne z niewielu jego słów, które naprawdę wziąłem sobie do serca...
[* Oznaczony zwrot został użyty celowo i sugeruje oziębłe stosunki z ojcem.]

~~~PROLOG Z KSIĘGI "JAK WILK MIĘDZY OWCAMI": 
[...] Ludzie... im dłużej między nimi żyłem, tym bardziej byłem zafascynowany. Tak krótko żyją, a jednak sprawują rządy w znacznej części znanego świata, budują i obalają monumentalne konstrukcje. Owszem nie są tak rozwinięci jak elfy, ale przecież mają znacznie mniej czasu wyznaczonego na tym łez padole. Są jak mrówki pojedynczo łatwe do zdeptania, lecz dzięki swej ogromnej liczbie, zdolne powalić najgroźniejszego rywala. Myślę też, że ten krótki żywot motywuje ich do pełniejszego korzystania z życia. Ponadto są oni chyba najbardziej różnorodną rasą w Alarani, nigdzie indziej w czasie swych podróży nie spotkałem się z równie zmiennymi i gwałtownymi, pełnymi emocji, oraz pasji istotami. Ponadto niewielu zna tak dobrze jak czarodzieje, brzemię związane z długowiecznością. Ja sam bywam już czasami znudzony życiem, a przecież jeszcze tak wiele mi go pozostało. Z tej perspektywy ludzka klątwa krótkiego życia staje się wręcz błogosławieństwem, chociaż z moich obserwacji wynika, że oni zdecydowanie tak tego nie postrzegają. Być może wkrótce postanowię osiedlić się w jakiejś ludzkiej miejscowości, może dzięki temu uda mi się na nowo odzyskać dawny zapał i ponownie dostrzec piękno otaczającego świata...