Megaera stara się pomagać innym, lecz robi to w sposób najczęściej daleko odbiegający od ideału. Nie można powiedzieć o niej, że jest beztroska — bardziej pasowałoby określenie szalona. Zwykle jest jednak poważna i małomówna. Pogardza mężczyznami za sprawą swego pochodzenia, gdyż pochodzi z państwa, w którym kobiety sprawują władze i najważniejsze urzędy. Jest zdecydowana, czasami wręcz brutalna.

Megaera nie jest szczególnie wysoka,niewiele wyższa od przeciętnych TolNedranek. Ma dość jasną, gładką skórę. Jej oczy są zielone i głębokie, a usta pełne, choć dosyć małe. Na policzkach ma kilka piegów, a jej krótkie, sterczące na boki włosy są płomiennorude. Ma odrobinę ochrypły, acz melodyjny głos. Porusza się z wdziękiem. Zwykle ubrana jest w dość obcisłe, skórzane stroje, które zakrywa długim płaszczem z kapturem. Na nadgarstkach ma blizny i ślady po oparzeniach.

- Uff.
Nienawidzę Cię, siostro.
Stuk!
- Uff.
Przeklinam więzy krwi, które nas łączą.
Stuk!
- Uff.
I życzę Ci, żebyś cierpiała tak jak ja!
Stuk!
Trzask!!
Srebrnowłosa kobieta o stalowym spojrzeniu stojąca w drzwiach kuźni wydała rozkaz w kierunku niedźwiedziołaka - kowala.
- Druga ręka - beznamiętny głos tyran dotarł do rudowłosej dziewczyny siedzącej przy kowadle. Skrzywiła się i ściągnęła prawą rękę z kowadła, patrząc na blizny, rany i poparzenia na nadgarstku. Położyła drugą rękę. Kowal podniósł ogromny młot.
- Uff.
Obyś nie zaznała szczęścia, które mi odebrałaś.
Stuk!
- Uff.
Zemszczę się i dopilnuję...
Stuk!
- Uff.
...Żeby ten koszmar śnił Ci się do końca Twojego nędznego życia!
Stuk!
Trzask!!
Kajdany z zaklętego żelaza opadły. Rudowłosa spojrzała na swoje nadgarstki. Po raz pierwszy od kilkunastu lat nie czuła ciężaru. Podniosła się.
- Możesz odejść, Ruben. Megaera, idziemy - powiedziała kobieta stojąca w drzwiach. Kowal wyszedł szybko tylnymi drzwiami, ale Megaera nie ruszyła się.
- Megaera, idziemy - powtórzyła tyran stalowym tonem.
- Nie, Nedro, ja nigdzie nie idę - dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na siostrę. W jej oczach odbijał się płomień paleniska, czy też wewnętrzny ogień dziewczyny? Wokół jej palców zatańczyły ogniki. Pierwszy raz od wielu lat nie poczuła bólu.
- Jestem twoją siostrą, tyranem, masz być mi posłuszna!
- Nie, siostro. Jesteś tyranem, bo urodziłaś się kilka minut przede mną, ale to nie daje ci władzy. Byłaś moją siostrą, od zawsze. Jednak gdy określono mój talent jako chaos, zakułaś mnie w kajdany żebym nie mogła użyć mojej mocy. Wiesz, że praktykowałam mimo to, prawda?
 - wyciągnęła rękę pokazując rany na nadgarstkach. - Wiesz, ile bólu mi zadałaś? Skąd możesz wiedzieć! A teraz chcesz wydać mnie za obcego mężczyznę, żeby przypieczętować sojusz. I masz jeszcze czelność nazywać siebie moją siostrą?! - po jej dłoniach pełzały języki ognia.
- Czego chcesz? Tronu?
- Nie, Nedro. Chcę zemsty - z dłoni rudowłosej buchnął płomień. Budynek kuźni w jednej chwili stał się wielkim ogniskiem. Megaera słyszała krzyki ludzi, kiedy opuszczała budynek. Zabrała kilka swoich rzeczy, wsiadła na konia i ruszyła w dół wzgórza, na którym mieściło się miasto państwo TolNedra, jej dom. Nagle tuż przed nią otworzył się portal i wciągnął ją, nim zdążyła krzyknąć. Już po chwili wylądowała na trawie, jednak nie wiedziała, gdzie jest, nie znała tego miejsca czy świata.
W ten sposób dotarła do Alaranii.