Mahabi jest dzieckiem lasu. Jest małym, dzikim zwierzątkiem, o mocnym i pewnym charakterze. Nie ma pojęcia czym są pieniądze, jak działają miasta i ich władcy. Z resztą zupełnie jej to nie obchodzi. Widzi zagrożenie w miejskich murach i ludziach, którzy za nimi mieszkają. Choć tak na prawdę nigdy w mieście nie była, co najwyżej słyszała o takich miejscach. Kocha naturę, w lesie czuje się wolna. Sensem jej istnienia jest pomoc słabszym, zwłaszcza zwierzętom. Nie je mięsa. Żywi się owocami, bulwami, ziołami, korzonkami. Jeśli przybywa do jakiejś wioski zajada się pieczywem, serami i mlekiem. O tak, uwielbia mleko i jajka, ale na co dzień w lesie tego nie ma. Jak płaci? Zna się na handlu wymiennym. Ona przynosi zioła, przyprawy, owoce i wymienia je na pyszne pieczywo i cudowne mleko. Dzika - to słowo bardzo dobrze ją opisuje. Często zachowuje się bardziej jak zwierzę niż jak człowiek. W warunkach zagrożenia przyczaja się, chowa, obserwuje. W złości syczy niczym dzika kotka i pokazuje zęby. Nie umie ładnie się wysławiać. Często używa bezokoliczników, lata spędzone w lesie sprawiły, że jej język stał się niezwykle ubogi. Nie umie czytać, ani pisać. Oczywiście dogada się z wieśniakami, ale wyższych sfer na pewno nie zrozumie. Nie zna nawet słowa etykieta. Poza tym Abi jest elfką o wielkim sercu i ogromnej empatii. Leczy i opiekuje się wszystkimi stworzeniami, od małej kuropatwy, po wielkiego jelenia. Nie boi się żadnego zwierzęcia, jej dar pozwala na obłaskawianie nawet tych najdzikszych, takich jak pantery, niedźwiedzie i wilki. Wobec ludzi bywa nie ufna, chyba, że coś ją w danym człowieku zaciekawi. Wtedy bywa bardzo dociekliwa i zadaje mnóstwo pytań. Nie umie wyczuć granicy i nie wie kiedy przestać. Relację międzyludzkie są dla niej zagadką. Nigdy nie była zakochana, więc nie ma pojęcia jak to jest, a co za tym idzie nie pojmuje jak działają związki małżeńskie. Oczywiście, wie, że takie coś istnieje, w końcu zagląda do wioski, ale tego jak i wielu innych rzeczy nie pojmuje.

Abi jest elfką o niskim wzroście, bo mierzy sobie jakieś 160 cm. Ma dość krótkie, umięśnione nogi, wąskie ramiona, szczupła talię i średniej wielkości biust. Paznokcie u dłoni zawsze ma krótkie i zazwyczaj pełno pod nimi ziemi, mchu, czy listków. Innymi słowy jej dłonie i paznokcie prawie zawsze są umorusane. Nie bardzo jednak się tym przejmuje. Ba, czasem w upalne dni smaruje ramiona błotem, chroniąc się w ten sposób przed poparzeniami słonecznymi. Buzię najczęściej ma pomalowaną. Czasem rysuje na niej znaki, które zrozumiałe są tylko dla niej, czasem upiększa tylko policzki malując je zielonym barwnikiem, który uzyskuje z liści. Włosy ma długie, brązowe, choć niekiedy smaruje je tym samym barwnikiem co twarz, przez to wydają się one być zielone. Ozdabia je kwiatami, listkami, gałązkami, piórami, wszystkim co dla niej wydaje się piękne. Część zostawia rozpuszczoną, a cześć zaplata w warkoczyki. Ma długie, szpiczaste uszy jak na elfa przystało. Jej twarz nie wyróżnia się niczym specjalnym. Ma szerokie i gęste, brązowe brwi. Stosunkowo szeroki, choć krótki nos. Jej usta są pełne w naturalnym kolorze. Oczy duże o pięknym zielonozłotym kolorze. Jej skóra jest ciemniejsza niż u większości przedstawicieli jej rasy, jest to wynik ciągłego spędzania czasu na powietrzu, a co za tym idzie na słońcu.