Ivylor jest impulsywna, wesoła i skora do śmiechu. Optymistyczna, trochę zwariowana, łatwo ją zarówno rozbawić, jak i rozgniewać. Nie uznaje półśrodków — gdy na czymś jej zależy, daje z siebie wszystko; zakochuje się na zabój i nienawidzi całym sercem. Potrafi być miła i słodka (zwłaszcza, gdy ma z tego jakąś korzyść), ale uwielbia też wygłaszać błyskotliwe komentarze oraz sarkastyczne opinie i bywa przy tym złośliwa. Kocha zwierzęta, często w ich towarzystwie szuka ukojenia, gdy zdenerwują ją ludzie. Życie nauczyło ją ostrożności oraz zachowywania dystansu, więc o ile nie lubi samotności, o tyle zwykle nie wykazuje szczególnej chęci zawierania wielu nowych znajomości, jeśli nie widzi takiej potrzeby. Jest pewna siebie, ale nigdy przed nikim nie otwiera się całkowicie, nawet przed najbardziej zaufanymi przyjaciółmi. Po prostu lubi mieć zawsze kilka sekretów, o których wie tylko ona sama.

Ivylor jest wysoka oraz smukła, taniec wyrzeźbił jej sylwetkę, czyniąc ją silną i zwinną, a przy tym zgrabną i kobiecą. Ma długie, falujące, ciemne włosy, bladą cerę i morskie oczy o tajemniczym spojrzeniu rzucanym spod długich rzęs. Nie jest klasyczną pięknością, ale rysy jej twarzy są ciekawe, dzięki czemu Ivylor odbierana jest zwykle jako osoba atrakcyjna. Na karku ma wytatuowaną turkusowym barwnikiem niewielką ważkę.

Z przyzwyczajenia stawia ciche, miękkie kroki, co sprawia wrażenie, jakby ciągle się skradała. Ubiera się zwykle w zwiewne sukienki w żywych, mocnych kolorach.

Ivylor spędziła dzieciństwo w małym domku w lesie. Jej matka była druidką i wychowywała córkę samotnie. Te lata upływały Ivylor głównie na przyswajaniu wiedzy przekazywanej przez matkę, która uczyła ją wszystkiego, co potrafiła sama, czyli głównie zielarstwa, bestiologii i podstaw magii. Dziewczyna nie poprzestawała oczywiście na samej teorii. Kiedy tylko miała wolną chwilę, wymykała się z domu i wędrowała po lesie, szukając ziół, o których się uczyła, próbując swoich sił w drobnych magicznych sztuczkach i zajmując się swoimi sekretnymi sprawami. Lubiła otaczać się zwierzętami, zwłaszcza kiedy odkryła, że potrafi z nimi rozmawiać. Beztroski czas przerwała nagła śmierć matki.
Po tym wstrząsającym wydarzeniu Ivylor udała się do najbliższego miasta. Miała wtedy 17 lat, nie znała tam nikogo, nie miała pieniędzy i była zrozpaczona stratą jedynej bliskiej osoby. Chciała rozwijać swoje magiczne umiejętności, ale nie wiedziała, do kogo się zwrócić. Mimo że była inteligentna i nie miała zbyt wielkich braków w wykształceniu, nie mogła znaleźć żadnej porządnej pracy. Nikt nie chciał zaufać samotnej, obcej przybłędzie. W końcu zaczęła pracować jako tancerka w małej karczmie. Towarzystwo, w jakim się wtedy obracała, nie było z pewnością najodpowiedniejsze dla młodej dziewczyny, ale wyniosła z tamtego okresu wiele wiedzy na temat życia. Starała się, mimo wszystko, nie uciekać do żadnych wyjątkowo nieuczciwych postępków, ale i tak nieraz musiała wykorzystywać swój spryt do drobnych oszustw. To wtedy nauczyła się też ciągłej czujności, nieufności i poruszania się tak, by przemknąć, nie będąc zauważoną. Opanowała też umiejętność posługiwania się sztyletem. Ta sztuka tak przypadła jej do gustu, że walcząc, porusza się niemal równie finezyjnie, jak w tańcu.
Ivylor nie cierpiała pracy, której się podjęła. Kochała taniec, miała do tego talent, ale ciężko było się z niego cieszyć pod obstrzałem wlepionych w nią męskich spojrzeń. Otrzymywana zapłata była niewielka, ale Ivy szybko zorientowała się, że za pomocą swoich czarodziejskich zdolności, może zdobywać naprawdę spore napiwki. Podczas jej występów, powietrze aż wibrowało od magii, gdy wpływając na emocje i zachowanie gości, sprawiała, że oddawali jej zawartość swoich sakiewek.
Pewnego dnia, gdy zakończyła swój taniec, podszedł do niej jakiś mężczyzna. Wyglądał na poważnego i bogatego człowieka, i Ivylor do tej pory zastanawia się, co ktoś taki jak on robił w takiej podrzędnej knajpce... Okazało się, że los wreszcie się do niej uśmiechnął. Silvan, bo tak miał na imię, był magiem i wiedział, jakim sposobem dziewczyna zdobywa pieniądze. Powiedział, że dostrzegł w niej potencjał i, że chętnie podejmie się jej nauki. Kolejne trzy lata spędziła, pogłębiając swoją wiedzę i studiując magię. Po tak długim czasie spędzonym w swoim towarzystwie, relacje między mistrzem a uczennicą uległy znacznemu pogłębieniu i przerodziły się w romans. Wtedy Ivylor myślała, że znalazła wreszcie swoje miejsce w świecie. Nie trwało to zbyt długo. Wkrótce Silvan wręczył jej pożegnalny prezent. Kiedy ze szkatułki wyjął srebrzystego węża, Ivylor była przekonana, że to jakiś bardzo kiepski żart. Jednak po chwili gad owinął się wokół jej przedramienia i zastygł, sprawiając wrażenie zwykłej, choć bardzo kosztownej ozdoby. Słowa Silvana ledwo do niej docierały, gdy objaśniał jej działanie tego podarunku. Miała ochotę rzucić mu nim w twarz, ale natychmiast nabyty w trudnych warunkach szacunek do każdej wartościowej rzeczy odradził jej ten pomysł. Całkiem słusznie, bo potem wiele razy sprzedawała Venenę za sporą sumę, by po chwili przywołać ją z powrotem pod postacią żywego węża.
Kiedy siedziała na murku bez żadnej konkretnej wizji na przyszłość, na jej kolana wskoczyła szylkretowa kotka. Puszystym ogonem starła łzy z jej twarzy i zwinęła się w rozkoszny kłębek, czekając na należną porcję pieszczot.
Wkrótce Ivylor wraz z Irbis wyruszyła do Alaranii.