Oglądasz profil – Satoria
















- Brak Avatara -

Ogólne

Godność:
Satoria Nareu
Rasa:
przemieniona
Płeć:
Nieokreślono
Wiek:
1481 lat
Wygląda na:
0 lat
Profesje:
Majątek:
Sława:

Aura

Ta emanacja ujawnia się bardzo wolno, zupełnie jakby chciała przedstawić swoją skomplikowaną budowę od samego początku. Rozwija się w niej wstęga topazu, która jaśnieje obsydianowym blaskiem i zastyga dając wrażenie, że pozostanie już taka na wieki. Jest to niecodzienne zjawisko i niełatwe do zauważenia, bowiem już od samego czuba lśni pył, który rozpływa się wzdłuż całej powierzchni. Na początku jego kolor przybiera barwę miedzi, łagodnieje odcieniem kobaltu by na sam koniec zmrozić mocnym pigmentem srebra. Pachnie przy tym dziwnie, nietypowo. Rozbrzmiewa odległymi, aczkolwiek potężnymi, grzmotami. Rozprowadza po sobie drżenia echa i buczenia, już nieco rzadziej rozmawia licznymi głosami…Niemalże goszczą one w samym wnętrzu czytelnika, a nie samej postaci. Nikłe są zaś trupie głosy… Aura ta jest nieskazitelnie gładka, dokładnie wyostrzona, a przy tym i bardzo giętka. Nawet twardość ma dosyć przyzwoitą. W smaku również jest burzą i harmonią. Są to drobne gesty niestabilności. Łagodna i gorzka…lepka, nie wiedzieć czemu w niektórych miejscach pikantna - takie słowa najczęściej określają panujący na podniebieniu zamęt.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Satoria
Ranga:
Błądzący po drugiej stronie
Grupy:
Płeć gracza:
Kobieta

Skontaktuj się z Satoria

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
8
Rejestracja:
8 lat temu
Ostatnio aktywny:
-
Liczba postów:
66
(0.07% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.02)
Najaktywniejszy na forum:
Rapsodia
(Posty: 34 / 51.52% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
[w mieście] Niewyjawione tajemnice
(Posty: 34 / 51.52% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:raczej wytrwały, wrażliwy
Zwinność:bardzo zręczny, błyskawiczny, precyzyjny
Percepcja:czuły język, b. wyostrzone czucie, wyczulony na magię
Umysł:bystry, błyskotliwy, Żelazna wola
Prezencja:olśniewający, odszczepieniec

Umiejętności

GimnastykaMistrz
W odróżnieniu do większości osób posiadających i używających swoich wielkich talentów magicznych, Satoria nie zaniedbała rozwoju fizycznego - wręcz przeciwnie, jej sprawności i wysportowania mógłby pozazdrościć niejedna osoba, a nie tylko mag. Głównie spowodowane jest to tym, że lubi posługiwać się broniami białymi, a to wymaga dobrego refleksu i gibkiego ciała.
HistoriaMistrz
Żyjąc tak długo jak ona, człowiek zna historię bardzo dobrze choćby dlatego, że spory jej kawałek widział na własne oczy, a o pozostałej części słyszał wystarczająco wiele opowieści. Wielką pomocą w tej kwestii jest też Malaika oraz Tepala - jako istoty starsze od niej, były w stanie opowiedzieć o wydazeniach, które odbyły się zanim jeszcze się urodziła, a wcześniejsze życie wampirzycy sprawiało, że była ona zorientowana w polityce całej Alaranii, znacznie pomagając jej zrozumieć motywy ówczesnych władców i w innym świetle ujrzeć konsekwencje ich wyborów.
RysunekMistrz
Zawsze posiadała dryg do rysowania, ale dopiero jakiś czas po przemianie podjęła pierwsze próby, żeby jakoś lepiej go zagospodarować. Nauka zajęła jej długie lata, ale jej efekty były bardziej niż zadowalające - Satoria była w stanie niemalże ożywić rysunek, który tworzyła, a takie aspekty jak perspektywa, czy światłocień nie miały przed nią najmniejszych tajemnic.br Trzeba też wspomnieć, że z pomocą tej umiejętności zarabia na swoje życie, sprzedając większość swoich kopmozycji bogatym szlachcicom i magnatom, chętnym aby kupować jej piękne prace.
KulturoznastwoMistrz
Wiedza obligatoryjna dla każdego, kto tylko podróżuje po Alaranii - w końcu przy każdym kontakcie z przedstawicielem innej rasy (albo nawet innego kraju) dowiadywała się co nieco na ten temat. Jednak taką a nie inność znajomość tego tematu osiągnęła dlatego, że zawsze była żywo zainteresowana zwyczajami i kulturą innych, a dodatkowo była wspomagana przez Tepalę, która ze względu na swoją przeszłość spotkała się bliżej z przedstawicielami chyba wszystkich ras, które kiedykolwiek przelały się przez krainę.
UnikiMistrz
Gdyby nie ta umiejętność, to najprawdopodobniej już by nie żyła, a w najlepszym przypadku skończyłaby po prostu jako kaleka.
Walka szabląMistrz
Nie każdy konflikt można rozwiązać za pomocą magii - Satoria nauczyła się tego podczas pewnej walki z aniołem. Od tego momentu zaczęła ćwiczyć walkę, najpierw wręcz, a następnie mieczami zakupionymi w Leonii. Prawie natychmiast pokochała ten rodzaj konfrontacji - mogła w nim zrobić użytek ze swojego refleksu oraz szybkości, wykazywała talent w tym kierunku, a w dodatku nie było to tak męczące, jak korzystanie z czarów. Mimo wszystko, minęły dekady, zanim była w stanie pokonać w pojedynku na broń pierwszego poważnego przeciwnika - ducha światłości, wysłanego w pogoń za duszą Malaiki.br / Teraz, stulecia później można spokojnie stwierdzić, iż należy do grona najlepszych szermierzy w Alaranii.
GeografiaBiegły
Dzięki nieustannym i długoletnim wędrówkom po Alaranii, kobieta zwiedziła chyba każdy zakątek krainy, a jej przybliżoną mapę byłaby w stanie narysować z zamkniętymi oczami, nie zapomniając o takich szczegółach jak rzeki, jeziora, góry, najważniejsze miasta czy przebieg szlaków handlowych.
GotowanieBiegły
Żyjąc poza miastem, przeważnie jest jedyną osobą w promieniu wielu mil, przez co nie może polegać na innych w zakresie gotowania. Dzięki świetnej pamięci i długim czasie praktyki, Satoria jest w stanie przygotować każde danie o jakim tylko kiedykolwiek słyszała, często wymyśla własne przepisy, a z paru pomidorów, cebuli, mięsa i kilku naturalnym szczyptom przypraw jest w stanie przygotować danie godne królów.
NiebianologiaBiegły
Na temat nieba wie wszystko to, co pamięta upadła anielica - od kultury, przez hierarchię i kulturę, aż po przykładowe prawa i obowiązki tych istot.
PiekielnologiaBiegły
Będąc tak blisko z istotą będącą niegdyś aniołem, nie mogła - ani zbytnio nie chciała - uniknąć dowiedzenia się czegoś na temat bodajże największego wroga tejże rasy: piekielnych istot.
Pismo runiczneBiegły
Satoria niejednokrotnie napotykała się na różnorakie książki i traktaty spisane w piśmie runicznym - początkowo całkowicie dla niej niezrozumiałym, ale wraz ze znalezieniem osoby, która przekazała jej wiedzę jak je poprawnie odczytywać ten problem zniknął. Dodatkowo, kobieta bardzo często robiąc własne notatki zapisuje je w ten sposób, uważając, że jest on bardziej przejrzysty i schludny, niż ludzkie litery.
PływanieBiegły
Ta czynność zawsze sprawiała jej niesamowitą przyjemność i jeśli znajdzie jakąś sposobność, aby sobie popływać, to prawie zawsze z niej korzysta - dzięki temu jest wprawną pływaczką i trzeba naprawdę wiele, aby dopadło ją zmęczenie.
Polowanie i zastawianie pułapekBiegły
Chcąc przygotować się do przebywania z dala od miast i wsi, musiała nauczyć się polować na zwierzynę, aby być w stanie uzupełniać w swoje zapasy i mieć co jeść przez dłuższy czas.
PrzetrwanieBiegły
Problemy w tej kwestii miała tylko na poczatku - bolesne doświadczenia bardzo szybko nauczyły ją, czego nie powinna robić, a także w jaki sposób najlepiej zadbać o siebie, aby nie mieć problemów z przeżyciem.
WspinaczkaBiegły
Podróżując po górach, musiała nauczyć się tej sztuki. Po pewnym czasie jednak używać czarów lewitacji, albo teleportacji zamiast po prostu się wspinać, uważając takie rozwiazanie za znacznie wygodniejsze i bezpieczniejsze.
Wiedza na temat wampirówBiegły
Na temat tych krwiopijców wie więcej, niż większość kapłanów czy łowców - nic dziwnego, w końcu od kilkuset lat jej dusza jest połączona z duchem niegdyś potężnej wampirzycy.
ZielarstwoBiegły
Umiejętność odróżnienia ziół i roślin, które świetnie nadadzą się do przyprawienia gulaszu od tych, które mogą ją zabić jest wręcz elementarna dla kogoś, kto prowadzi taki tryb życia jak Satoria.
BestiologiaOpanowany
Kiedy jeszcze nie potrafiła do końca posługiwać się magią życia, musiała niejednokrotnie używać swoich medycznych umiejętności na sobie - dezynfekując, lecząc czy zszywając rany - wtedy potrafiła znacznie więcej, ale z czasem zapomniała to, czego nie miała okazji używać, ze względu na użytek czarów, a także dlatego, że nauczyła się lepiej walczyć i zranienie jej było znaczne trudniejsze.
Czytanie aurOpanowany
Żyjąc głównie na odludziach, z dala od miast, niejednokrotnie była atakowana przez dzikie zwierzęta i bestie co zmuszało ją do obrony. Podczas czasów, kiedy podróżowała, niejednokrtonie zaatakował ją chyba każdy możliwy gatunek potwora występujący w lasach, na stepach czy w górach, więc teraz jest dobrze przygotowana do obrony przed takimi zwierzętami.
MedycynaOpanowany
To jedna z największych pomocy dla Satorii - w końcu jak - poza rozmową - może inaczej poznać człowieka, jeśli nie czytając jego aurę i dowiadując się o nim wielu rzeczy, zanim ten nawet ją zauważy? Jedyna rzecz, która powstrzymała ją od dojścia do większej wprawy jest fakt, iż nieczęsto spotykała innych ludzi, więc nie miała też za bardzo na kim ćwiczyć.
AlchemiaPodstawowy
Cała jej wiedza dotycząca alchemii pochodzi od wampirzycy - to ona kiedy jeszcze żyła intensywnie zajmowała się tą sztuką, przygotowując trucizny, odtrutki i inne wywary, które miały wywoływać u spożywających je osób różnorakie efekty, od nudności, przez nasilenie jakiejś emocji, aż po halucynacje i prorocze wizje.
EtykietaPodstawowy
Kolejna pozostałość po towarzyszkach - tym razem obu, a głównie anielicy, ponieważ to ona częściej obracała się w towarzystwie wymagającym znajomości reguł odpowiedniego zachowania w towarzystwie.
RytualizmPodstawowy
Kiedy jej towarzyszka wampirzyca jeszcze żyła, używała rytuałów do rzucania potężnych czarów. Wraz z jej duszą, przejęła też jej wiedzę na ten temat, jednak z biegiem czasu dużą jej część zapomniała, ponieważ nigdy nie miała okazji jej rzucić.

Cechy Specjalne

Skrzydła na zawołanieFenomen
To chyba jedyna rzecz, która w wykonanym na Satorii eksperymencie poszła tak, jak powinna - magiczny tatutaż, który udostępnił jej możliwość przywoływania skrzydeł, niemalże kiedy tylko tego zapragnie - jedynym ograniczniem jest inna cecha, którą przejęła wraz z duszą wapirzycy.
Ciało niczym anielicyDar
Dusza to podstawa wszelakiego życia - a przynajmniej tak mówią księgi magiczne. Niezależnie od tego, ważny jest fakt, iż to duch definiuje sferę fizyczną, a nie na odwrót. Jako, że jedna z wykorzystanych podczas eksperymentów dusz należała do upadłej anielicy, przejęła jedną z jej cech. Szczęście w nieszczęściu, że była to cecha pozytywna - przyspieszona regeneracja. Oczywiście, nie działała ona tak dobrze, jak w przypadku prawdziwych aniołów, ale nawet bez tego ta bolesna i krwawiąca część życia była krótsza i łatwiejsza, niż w przypadku zwykłego człowieka.
Szablonowa wampirzycaSkaza
Podobnie jak w przypadku anielicy, Satoria „odziedziczyła” też coś po wampirzycy, niestety, tym razem los nie był tak łaskawy i zamiast czegoś, co ułatwiłoby jej życie, przejęła kilka słabych cech: wrażliwość na srebro oraz światło dzienne. Na skutek tej pierwszej podczas wszelakiego kontaktu z tym metalem, kobieta odczuwa silny ból, a także przestaje mieć możliwość używania swoich magicznych zdolności, a druga zaś uniemozliwia jej przywołanie czarnego skrzydła, gdy to Tepala steruje ciałem i jest wystawiona na blask słońca.
Towarzyskie duszyczkiKlątwa
Wystarczy powiedzieć, że jeśli ktoś próbowałby znaleźć coś, co trudno jest jej opisać, to psotawienie na tę cechę byłoby pewnym trafieniem - wszystkie inne skutki przemiany można sprowadzić do jakiejś analogii, którą zrozumie druga osoba. Wszystko, ale nie to. Bo jak przedstawić komuś, że w jej umyśle nieustannie siedzą dwie inne istoty, które myślą, mówią i w dodatku są niemalże swoimi przeciwieństwami, jeśli chodzi o charaktery, przekonania, spojrzenie na świat i pochodzenie to różnią się od siebie tak, jak ogień różni się od wody, albo jak lód od płomienia? Dla kogoś, kto nigdy tego nie doświadczył, będzie to niewyobrażalne uczucie.br Jeśli zaś chodzi o sferę fizyczną, to kiedy ona kontroluje ciało nie widać żadnych skutków przekleństwa - jest po prostu sobą - widoczne stają się dopiero wtedy, gdy kontrolę przejmie wampirzyca lub anielica. style*{line-height: 150%}/style

Magia: Rozkazy

EnergiiMistrz
Mimo początkowej niechęci Satorii do ofensywnego wykorzystywania swojego talentu, była zmuszona się go nauczyć - ze względu na dwie, polujące na nią frakcje nie mogła pozwolić sobie na pozostawanie bezbronną wobec możliwości, jakie mieli jej przeciwnicy.br Wybrała więc magię energii, która podczas walki oferowała jednocześnie możliwość ataku, jak i obrony, a poza nią także mogła być wykorzystana na wiele innych sposobów. Jak okazało się po pokonaniu awersji, kobieta idealnie odnalazła się w tym rodzaju sztuki magicznej, szybko zdobywając nową wiedzę i umiejętności.
IstnieniaMistrz
Satoria - w przeciwieństwie do większości magów - nie wybrała tej dziedziny dlatego, że umożliwia ona bezproblemowe spełnianie swoich marzeń i fantazji - jej głównym motywatorem była praktyczność tej domeny, tak idealnie korespondująca z jej pragmatycznym charakterem - nie istnieje chyba bardziej uniwersalny i życiowy rodzaj magii który jest w stanie pomóc w praktycznie każdej potrzebie. Oczywiście, każda dyscyplina była przydatna w określonych sytuacjach, ale jaki kobieta będzie miała pożytek z wyczarowanego ognia, tak idealnie nadającego się do rozpalania ogniska w momencie, gdy przydałby się jej powiew świeżego powietrza ochładzającego lico? I co jej z tego, kiedy potrzebuje schronić się przed deszczem, albo szuka czegoś co mogłoby przechować wodę pitną z rzeki?
PrzestrzeniAdept
Kolejna dziedzina, którą kobieta zgłębia ze względu na jej praktyczność - oferuje wiele bardzo przydatnych zaklęć, takich jak skrócenie albo wydłużenie dystansu, teleportacja, telekineza lub lewitacja. Wszystkie one mogą być wykorzystane w różnych sytuacjach - od normalnych momentów życia codziennego, co znacznie ułatwia wszystkie powtarzane rutyny, przez pościg - zarówno na pozycji ściganego, jak i ścigającego - zwiększając szanse zakończenie go w ten sposób, który będzie dla niej pozytywny, aż po walkę, podczas której może zaskoczyć przeciwnika nagłą teleportacją za jego plecy, bądź uderzeniem jakiegoś przedmiotu.
ŻyciaAdept
Mimo że i„duchowy spadek”/i po anielicy sprawia, że jej ciało leczy rany szybciej, niż przeciętnego człowieka, to nie mogła pozwolić sobie na nieznajomość tej dziedziny - w przypadku naprawdę poważnych kontuzji i obrażeń cecha ta nie dawałą jej nigdy pewności przeżycia, więc Satoria postanowiła zadbać o nią samodzielnie, opierając się na własnych umiejętnościach.
DuchaNowicjusz
Powód, dla którego rozpoczęła naukę tej dziedziny jest raczej oczywisty - chciała poznać naturę połączenia, które zaistaniało między jej duszą a duszami Tepali i Malaike oraz - w miarę możliwości - przerwać je lub zmienić. Niestety, cała wiedza i umiejętności, które zdobywała przez dekady studiowania ograniczała się do potwierdzania tego, iż tego typu powiązanie dusz jest nieodwracalne.br Jako że pogodziła się ze swoim losem, a potem zżyła się ze swoimi towarzyszkami tak bardzo, iż nie wyobrażała sobie życia bez nich, przestała pielęgnować tę domenę sztuki magicznej, pozostawiając ją powolnemu zapomnieniu. Dziś za pomocą tej magii mogłaby osiągnąć tylko najprostsze efekty, a i to wymagałoby od niej przypomnienia sobie wszystkich podstaw czarów ducha.

Przedmioty Magiczne

Dwie szable - iCisza/i oraz iSpokój/iBaśniowy
Oba wyglądają identycznie: idealnie dopasowana pod względem długości do ręki Satorii rękojeść wykonana ze stopu magnezu, z krótkim, prostym jelcem i głownią, wykonaną ze stopu bardzo twardej i wytrzymałej stali z domieszkami kobaltu. Jako, że przeważnie materiał tego typu nie nadaje się na ostrze ze względu na swoją kruchość, zostały nałożone na niego czary spajające całą konstrukcję i sprawiające, że jej wyszczerbienie czy przełamanie w walce jest praktycznie niemożliwe. Ponadto, obie zostały zaklęte tak, aby były znacznie lżejsze, dzięki czemu walka nimi jest łatwiejsza i nie męczy tak bardzo, jak standardowym mieczem.br Dodatek niestandardowego metalu sprawia, że klingi mają nieco jaśniejszy, bardziej srebrzysty kolor.

Charakter

Nieważne ile spojrzeń rzuci niezależnie jak uważny obserwator - prawie nigdy jej wyraz twarzy nie zdradzi zbyt wiele o tym, co aktualnie myśli i czuje; wszystko przez to, że już dawno temu nauczyła się przywdziewać maskę obojętności, przez którą przebić się mogą tylko te najsilniejsze emocje.

Po chwili, ten sam obserwator doszedłby zapewne do wniosku, że Satorii nigdzie się nie spieszy; nie minąłby się z prawdą ani o cal - kobieta ma nieprzebrane wręcz pokłady cierpliwości, ba, możnaby wręcz powiedzieć, że tą cechą mogłaby zawstydziń niejednego świętego. Ale głębiej za tym kryje się żywy, pełen inteligencji umysł, który jest otoczony taką samą barierą dla uczuć jak jej twarz - zawsze stara się być rozsądna i pragmatyczna. Ktoś, kto jest tego świadom, nazwałby ją oportunistką i znów utrafiłby w samo sedno; zawsze była bezkompromisową osobą i uważała, że cel uświęca środki.
Te dwie cechy łączą się w kolejną - cichość. Może i kiedyś była gadatliwą osobą… może, bo sama tego nie pamięta, ale już na samym początku życia po przemianie poznała jak bardzo prawdziwe i wartościowe jest powiedzenie „Mowa jest srebrem, a milczenie złotem” - strach przed tymi, którzy mogli - i chcieli - ją znaleźć sprawił, że stała się tajemnicza i ostrożna, a także nauczyła się obserwować swoje otoczenie: w końcu każdy mijany przechodzień to potencjalny zabójca, a wszyscy przypuszczalni sojusznicy mogli nagle wbić nóż w plecy; sprawiło to też, że była nieufna wobec wszystkich tych, którzy ją otaczali. Te wszystkie wydarzenia w końcu potoczyły jej losem tak, że była zdana na siebie i swoje dwie mentalne towarzyszki, więc musiała zaprząc wszystkie swoje zasoby upartości i nauczyć się wszystkich potrzebnych umiejętności samodzielnie.
Odcinanie się od społeczeństwa sprawiło, że jej ulubionym zajęciem w wolnym czasie jest spędzanie czasu na łonie natury, najlepiej czytając coś, lub po prostu się relaksując.
Nie oznacza to jednak, że jest całkowicie odizolowana od wszystkiego co żywe i inteligentne - jeśli pozna kogoś wystarczająco dobrze oraz uzna go za godnego zaufania, osoba ta zobaczy też jej drugie oblicze - osoby kreatwnej, dojrzałej i pełnej ukrywanych emocji, która zawsze chętnie wysłucha, w razie potrzeby da radę, a także - co bardzo ważne - kogoś, z kim milczenie nigdy nie jest nieprzyjemne.



Malaika jest osobą o spokojnym i nieśmiałym usposobieniu - wolącą proste oraz spokojne zadania od tych niebezpiecznych i pełnych akcji, w dodatku sądzącą, iż anioły nie powinny sięgać po rozwiązania siłowe, dopóki to naprawdę nie jest konieczne; z tego powodu jej umiejętności bojowe zawsze były co najwyżej przeciętne - potrafiła strzelać z łuku, walczyć nożem oraz krótką szablą, ale nic ponadto. Tak samo jak Satoria, nie lubiła mówić zbyt wiele, ale w jej przypadku było to wywołane innymi powodami - wolała wysłuchać i docenić zdanie innych, bardziej doświadczonych ludzi, a swoje opinie pozostawić dla siebie; podobnie robiła z emocjami.
Nie można powiedzieć, iż nie jest dobro- i wielkoduszna - w końcu, jako anielica, pomoc żyjącym istotom jest dla niej czymś jak najbardziej naturalnym; problem za to sprawia jej ocena własnych czynów - nigdy nie uświadamiała sobie, że robiła mnóstwo rzeczy, które pomagały innym, jednocześnie wyolbrzymiając wszystkie przysługi, które wyświadczyli otaczający ją ludzie.
Podczas rozmów z innymi najcześciej jest nerwowa - nie wie, co dokładnie chce powiedzieć, dlatego nie się konforntacji, ale gdy zostanie zapędzona na niepewny grunt, będzie próbować wywalczyć sobie powrót na bezpieczne tereny - zarówno dosłownie, podcas bitwy lub pojedynku, jak i w czasie rozmowy czy dyskusji.



Tepala jest zaś przedstawicielką drugiej strony tej monety - niegdyś ludzka kobieta, wiodąca życie ścigające chwilę, szukająca tymczasowego spełnienia byle tu i teraz, nie myśląc ani ułamka sekundy nad przemyśleniem co dalej, potem nieumarła wampirzyca prowadząca sektę rozciągającą swoje wpływy i marionetki po terenach całej Alaranii, do której należały tylko osoby, które w jakiejś sposób przypadły jej do gustu. Osoba podstępna, o ostrym charakterze, która nie cofnie się przed niczym aby osiągnąć swój cel, unikając wszelkiego planowania i próbując poradzić sobie ze wszystkim za pomocą tylko improwizacji i giętkości języka.
Prawie zawsze głośna i dążąca do czegokolwiek, co mogłoby sprawić jej choć trochę przyjemności, nieposiadająca zbyt wiele cierpliwości, będąca najlepszym podsymowaniem niechlujności i kpiny z rozsądku, zamienionego na brawurę niejednokrotnie graniczącą z bezczelnością - czy to wobec otaczających ją ludzi, czy nawet całego świata - albo szaleństwem i głupotą.
Ale niezależnie od tego, nie można powiedzieć iż kieruje się tylko własnym dobrem - jest skłonna do poświęceń dla najbliższych swemu sercu osób szczególnie po osobistej tragedii, która dotknęła ją na drodze życia.

Wygląd

Satoria wygląda jak typowy przedstawiciel rasy ludzkiej - nie posiada żadnych rogów, ogonów czy innych łusek. Jedyną rzeczą która stanowi tak wielki kontrast między nią, a przeciętną kobietą, jest jej uroda, pociągająca raczej swoją smukłością i filigranową sylwetką, niż obfitymi krągłościami.

Nie jest wysoka - mierzy pięć stóp i niecałe trzy cale, co sprawia, że ciężko wyłowić ją w tłumie, ale jeśli już komuś się to uda, to zapewne przez bujne, soczyście rude włosy sięgające aż do pośladków; często utrzymuje je zaczesane do tyłu długą białą opaską, aby nie wpadały jej do oczu, przy okazji uwydatniając swoje czoło.
Ma piękną i delikatnie zarysowaną twarz o kształcie odwróconej kropli wody; na świat patrzy dużymi, intensywnie - a wręcz jadowicie - zielonymi oczami w których widać inteligencję i chłodną kalkulację; mały zadarty nosek wygląda jak gdyby tylko czekał, aż ktoś go żartobliwie pstryknie; wąskie i pełne usta kuszą swoim kształtem; delikatnie zarysowane kości policzkowe i skóra, która w przepiękny sposób okrywa się rumieńcem.
Spostrzegawcze oczy bez problemu wyłowią też fakt, że w uszach kobieta nosi kolczyki metalowe kolczyki z perłami, a na szyi ma wykonany z brązu naszyjnik w przypominający smocze jajo.

Ci, którzy mieli okazję zobaczyć ją nago, mogli nacieszyć swoje oczy arcydziełem - i nie chodzi tutaj tylko o samo jej ciało, które samo w sobie wygląda jakby było katalizatorem weny wybitnego rzeźbiarza, ale o niemalże żywy tatuaż na plecach - jego głównym motywem są złożone skrzydła; prawa kończyna zaokrągla się zaraz po swoim „wydostaniu się” z łopatek, a potem przekształca w koronę skrzydeł; następnie opada w dół jej ciała, zaznaczając coraz większe pióra, aby zakończyć się zaokrągleniem nad prawym pośladkiem i wrócić w górę, kończąc tę część rysunku. Na jego powierzchni jej skóra przybiera nieco jaśniejszy kolor, linie piór zaznaczone są całkowicie białą farbą, a wokół krawędzi artysta umieścił delikatną, niebieskawą poświatę.
Po lewej stronie pleców zaś umieszczone jest drugie - będące niemalże jego zaprzeczeniem. Osoba, która projektowała rysunek używała tutaj znacznie ostrzejszych i agresywniejszych linii - idealnie widać to choćby po upierzeniu, które kończy się nagle, niemalże prostymi krawędziami. Także kształt jest bardziej bezkompromisowy - skrzydło ostrą, prawie niezaokrągloną linią osiąga swój szczyt, a potem szybko opada w dół, kończąc się nagle i niespodziewanie, mniej więcej na wysokości prawej części tatuażu. Tak jak w pierwszym przypadku, na jego obszarze widać, że ciało nie ma swojego naturalnego zabarwienia - jest ciemniejsze, a efekt dodatkowo pogłębia zastosowana technika akcentowania konturów piór pełnym kolorem.
Gdy Satoria przywoła z tatuażu swoje prawdziwe skrzydła, odpowiadają one tym na rysunku - jedno ociekające bielą świętości i niewinności, a drugie wręcz całkowicie zanurzone w czerni grzechu i występku. Złożone swoją szerokością ani długością nie przekraczają o wiele rozmiaru jej pleców, a w pełnej okazałości mierzą około pięć łokci, jedną stopę i cztery cale oraz sięgają od kilku cali nad ziemią aż stopę powyżej jej głowy.
Sytuacja jednak wygląda inaczej, gdy któraś z jej duchowych towarzyszek obejmie kontrolę nad ciałem kobiety - wtedy w zależności, czy uda się to wampirzycy, czy anielicy, skrzydła przyjmują odpowiednio całkowicie demoniczną lub anielską formę. Ale niezależnie od tego, nie zmienia się ich rozmiar.
Drugą rzeczą, która zmienia się w jej ciele podczas takiego przejęcia jest kolor jej oczu - gdy kontrolę ma Malaika, zmieniają się w niebieskie oraz emanują charakterystycznym dla przedstawicieli Niebios blaskiem; kiedy Tepala zyska możliwość kierowania ich poczynaniami, przybierają rdzawoczerwoną barwę i stają się znacznie bardziej podkrążone.

Ubrana najczęściej w luźne ciuchy, które idealnie korespondują z jej sposobem bycia oraz aparycją; jej ulubionym połączeniem jest prosta biała koszulka i lekki zielony płaszcz opadający niemalże do ziemi, z wysokim kołnierzem, o długich oraz szerokich podwójnych rękawach zakrywających większą część dłoni, odsłaniając jedynie jej smukłe palce; tego samego koloru spodnie, skrywające jej nogi, które w kategorii jej sylwetki trzeba uznać za długie; na stopach wełniane skarpety a także proste, drewniane sandały. Nie oznacza to jednak, że boi ubrać się wytworniej niż w ten sposób; w sytuacjach które tego wymagają daje się ponieść swojej żywej fantazji i tworzy coś za pomocą magii; jednak los nie zmusza jej do tego jakoś szczególnie często, dla niej na szczęście, bo woli ubrania, która dają jej poczucie wolności.
Na wysokości żeber zawsze ma przypasane swoje dwa wyglądające identycznie miecze z karbowanymi - a przez to pewnie leżącymi w ręce - rękojeściami, schowane w stalowej pochwie. Kiedy wybiera się w podróż, zabiera ze sobą sakwę w której trzyma najpotrzebniejsze jej przedmioty.

Mimo że ma około tysiąca lat, wcale na tyle nie wygląda - przemiana, która nastąpiła gdy była zaledwie nastoletnia znacznie spowolniła proces starzenia się jej ciała i wszystkie te lata później patrząca na nią osoba nie dałaby jej więcej niż dwadzieścia cztery, może dwadzieścia pięć lat.

Historia

Jej pierwsze wspomnienie, w którym uczestniczą wszystkie zmysły nie jest zbyt szczęśliwe - pochodzi z czasu, gdy była uwięziona przez swych bezimiennych oprawców, a oni przeprowadzali na niej swoje eksperymenty. Było specjalne - czuła ból. Ale nie taki ból fizyczny - z tym była już wtedy świetnie zaznajomiona i był czymś codziennym, jak głód podczas wcześniejszego życia; ona czuła ból duszy i wydawało jej się, że ktoś tę duchową esencję życia rozrywa na strzępy.
Można powiedzieć, że to chichot losu, że pierwsze jej wspomnienie, które na zawsze pozostanie w jej pamięci to to z przełomu dwóch żyć - wcześniejszego, jako dziecko z chłopskiej rodziny, od zawsze klepiącej biedę oraz późniejszego, jako nieudany eksperyment, któremu przeznaczona jest zdrada stwórców.
Do dziś byłaby w stanie przywołać tamte bodźce - widok spękanego, kamiennego sufitu. Nie widziała wiele więcej, bo nie potrafiła skupić wzroku - jej zmysły były przeciążone. W ustach mogła posmakować rdzawosłonej krwi, a jej nozdrza drażnił ledwo uchwytny zapach, który później nauczyła się rozpoznawać jako woń magii. Ale co odgrywało aktualnie największą rolę, to dwa inne odczucia - uszy, ogłuszone krzykiem Satorii, krzykiem wywołanym przez zadawane jej niewyobrażalne cierpienie.
Początkowo obawiała się, że umrze; taki obrót spraw przerażał ją niewyobrażalnie, ale jakiś czas później zmieniła zdanie - wolała umrzeć, niż żyć dalej w tej torturze; bogowie nie od razu i tylko po części wysłuchali jej błagań i modlitw: straciła przytomność.

Potem ciemność pamięci ustępuje w tym samym pomieszczeniu, leżącą na brzuchu na pryczy. Była w zasadzie cała; jedyne, co odbiegało od normy, to to iż czuła dziwną ciężkość na plecach. Ignorując te dziwaczne objawy, zaczęła powoli wstawać, obawiając się, że zaraz szarpnie za jakieś więzy.
Gdy była już na nogach, coś - a raczej ktoś - powiedziało jej, iż nie jest w żaden sposób skrępowana i - tak było w istocie. Cały czas jednak pozostawała sprawa niecodziennego obciążenia. Starała się obrócić, ale ciało szybko zasygnalizowało jej ostrym, pieczącym bólem, że to błąd. Pozostawiając więc tę kwestię, próbowała domyślić się tego sama.
To skrzydła. – Usłyszane słowa wywarły na niej takie wrażenie, że aż zapomniała o wszystkim innym. – Musisz po prostu spiąć mięśnie i się rozl… ach – głos przerwał nagle swoje tłumaczenie, jakby uświadomił sobie coś interesującego. – Nigdy nie miałaś skrzydeł, prawda?
Zastanawiała się zarówno co oraz jak odpowiedzieć na to pytanie, gdzie podąży dalej ta dziwaczna i wyimaginowana rozmowa, a także dlaczego jej wyobraźnia nie wiedziała, że nigdy nie posiadała skrzydeł - to był przecież dla niej naturalny stan, nigdy ich nie posiadała i nie miała szans, w końcu była człowiekiem!
Zanim zdążyła wyartykułować swoje zdanie, dobiegła ją kolejna wypowiedź.
Z tego co zdążyłam zauważyć, nie musisz mówić nic na głos; wystarczy, że o tym pomyślisz - usłyszymy.
To chyba wszystko uła… Usłyszycie?! Sugerujesz, że - kimkolwiek nie jesteś, nie jesteś sama?!
Nie. – Tym razem to zdecydowanie była inna osoba. – I nie jesteśmy tylko twoimi urojeniami - o sobie na pewno mogę powiedzieć, że jestem prawdziwa, nie wiem jak tamta druga. No a ty to bez wątpienia - w końcu możesz się ruszać – przerwała na chwilę, chociaż Satoria czuła przesuwające się myśli; nie mogła ich rozszyforwać, ale mogła wychwycić pojedyncze słowa-klucze, które i tak wiele dawały; istota chciała, aby rozłożyła skrzydła; bardzo c hętnie by to zrobiła, ale niestety nie miała pojęcia jak się za to zabrać. Na szczęście, z pomocą przyszła kobieta, która odezwała się jako pierwsza.
W pierwszej chwili trudno jej było opanować teorię ruchów mięśniami z którymi nigdy wcześniej się nie spotkała, ale po pewnym czasie udało jej się zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi i powoli zaczęła ruszać swoimi skrzydłami. Najpierw sam fakt posiadania dodatkowych kawałków ciała którymi mogła swobodnie poruszać był dość kłopotliwy - szczególnie w tak małym pomieszczeniu - ale upływające godziny skutkowały coraz większym przyzwyczajeniem się do tego faktu. Bardziej zastanawiające było to, iż przez cały ten czas nikt nawet nie zainteresował się tym, jak sobie radziła, ani czy w ogóle żyła; z tego, co udało jej się odszukać w nawale obcych wspomnień, to takie zachowanie było niepodobne do jej oprawców. Ignorując ssanie w żołądku, zaczęła rozmawiać z kobietami, których głosy słyszała - a raczej pozwoliła im opowiadać o sobie, sama nie mogąc odgrzebać teraz żadnych wspomnień ze swojego życia.

Zaczęła Malaika - jej historia nie była najszczęśliwsza pod słońcem - dziecko dwójki aniołów, które od samego początku zostało skazane na jedno, niezmienne przeznaczenie: służba oraz bezwzględne posłuszeńswto wobec woli Pana. Sama nigdy nie miała ogromnych oczekiwań wobec swojej przyszłości - w przeciwieństwie do jej rodziców, chcących aby zapisała się w historii Nieba. Nie było to nic dziwnego - jej ojciec, Verkon miał zmysł strategiczny i taktyczny, który dał znać o sobie już na początku życia, przez co jego kariera rozwinęła się błyskawicznie, a dzięki temu, że potrafił podejmować decyzje oraz przyjmować na siebie ich konsekwencje, szybko dołączył do grona osób z bliskiego otoczenia Pana. Matka - Jodara - zaś była jedną z najlepszych łuczniczek swojego pokolenia - mało kto potrafił jej dorównać w strzelaniu z łuku, nie tylko spośród niebian, ale wszystkich ras.
Wraz z wiekiem zaczął uwydatniać się fakt, że nie jest obdarzona żadnym szczególnym talentem - nie odziedziczyła zdolności po matce, z broniami dystansowami nie radziła sobie wcale, a walka w zwarciu wychodziła jej co najwyżej przeciętnie; mimo długich lekcji i wykładów, które dawał jej tata, nie potrafiła planować bitew, ani chociaż dowodzić wojskiem - była zwykłą, szarą anielicą, która nie wyróżniała się nijak spośród swoich rówieśników i jej rodzice nie mogli się z tym pogodzić.
Pomimo całej miłości do swojej córki, w końcu przestali zamęczać ją swoimi ambicjami - zrozumieli, że jest tym, kim jest, a oni nie mogą tego zmienić, choć bardzo by chcieli; to doprowadziło do sytuacji, w której zaczęli starać się o drugie dziecko.
Kobieta - chociaż wtedy jeszcze raczej dziewczyna - próbowała nadążyć za ich oczekiwaniami tylko na początku swojego życia - brutalna prawda dotarła do niej znacznie wcześniej. Ponieważ wiedziała, że nie ma żadnej szansy na zostanie kimś wielkim, chciała jak najlepiej odegrać rolę, która jej została - przeżyć życie niczym niewyróżniającej się anielicy; dlatego też, zaczęła szukać szczęścia.
Znalazła je dzieki swojemu ojcu - podczas jednej z wizyt w dowództwie jednostki za którą odpowiadał, spotkała anioła światła imieniem Pelyn. Pelyn służył jako szeregowy żołnierz - niedawno stał się dorosły, a jako że miał talent w operowaniu mieczem, bez wahania poszedł do wojska. W tamtym momencie sprzątał budynek, mrucząc pod nosem klątwy. Pod wpływem impulsu, postanowiła wstawić się za żołdakiem; początkowo, Verkon nie chciał słyszeć nic o odwoływaniu wydanego osądu, tłumacząc to wyrządzoną krzywdą, ale Malaika była nieustępliwa i dalej próbowała go przekonać; w końcu, jej tata zgodził się zmienić tę karę na naganę i większy przydział wart.
Decyzja ta nie miałaby żadnych konsekwencji, gdyby nie to, że nikt - a już w szczególności sam zainteresowany - nie potrafił uwierzyć, iż jeden z najsurowszych dowódców Niebios bez powodu zmienił zdanie w takiej sprawie. Chłopak zdecydował się podjąć wszelakie możliwe kroki, aby dowiedzieć się, co się stało; to szybko doprowadziło go do swojej wybawczyni, której postanowił podziękować; kiedy widział się z nią po raz pierwszy, było to raczej z chęci podziękowania Malaice, niż tego, że naprawdę coś do niej czuł, ale po nieco bliższym poznaniu dziewczyny, naprawdę ją polubił.
Szybko okazało się, że Pelyn stał się jej obiektem westchnień i nie uszło to jego uwadze. Wiedząc, że podejmuje ważną decyzję, postanowił związać się z anielicą - która w międzyczasie sama przekroczyła próg dorosłości - i spróbować szczęścia w poważniejszej relacji z nią.
Przez pierwszych kilka lat wszystko szło lepiej, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać - ich stosunki pozostały bardzo dobre, a życie mijało im głównie na prostych zadaniach, które wypełniali z łatwością.
Niestety, ta radosna sielanka skończyła się w momencie, gdy ukochany Malaiki został wybrany przez jej ojca jako uczestnika misji mającej na celu zabicie kilku niebezpiecznych piekielnych. Mimo jej licznych protestów, ojczym był nieustępliwy i twierdził, że Pelyna cała wyprawa może się nie udać - jego umiejętności walki mogły zaważyć o wyniku całego przedsięwzięcia; jedyne, co udało jej się wymóc, to obietnica, że Verkon nie będzie narażał życia mężczyzny w sytuacji, gdy nie będzie to naprawdę konieczne.
Podczas, gdy cała misja dopiero się zawiązała i podróżowali przez Ziemię, zostali zaatakowani przez kilkoro napastników. Jako, iż byli wybrani spośród najlepszych, bez problemu udało im się obronić - problem polegał na tym, iż w tym samym czasie, byli wciągani w pułapkę, która miała na celu wyeliminowanie dowódcy. Kiedy zorientowali się, co przygotowali piekielni, kocioł już dawno był zamknięty, a oni nie mieli gdzie i jak uciekać - jedyne, co mogli zrobić, to spróbować wywalczyć sobie drogę na wolność, co niefortunnie nie udało się żadnemu z nich.
Malaika, dowiedziawszy się o wydarzeniach, niemalze oszalała ze smutku, a także nie potrafiła wybaczyć sobie tego, iż pozwoliła swemu ukochanemu iść na misję, a swojemu ojcu nie wyperswadowała przewodzenia jej. Co naturalne, w takim stanie nie mogła wykonywać swoich obowiązków, więc ogólną zgodą wróciła do Nieba. Zgodnie ze swoim życzeniem, razem ze swoją matką została umieszczona w domku na uboczu, gdzie mogły rozpaczać w spokoju, nie będąc przez nikogo niepokojone.
Nawet jednak to nie było wszystko - pewnego dnia, młoda anielica zobaczyła swoją matkę, które przymierzała się do popełnienia samobójstwa - chciała podciąć sobie żyły. Działając szybko, powstrzymała ją i rozbroiła, a potem próbowała dowiedzieć się, dlaczego próbowała zrobić coś takiego; Jodara przez długi czas nie chciała nic jej powiedzieć, mówiąc tylko, że zrobiła coś strasznego. Dopiero po godzinach ciągłego pilnowania jej, zaczęła mówić. Mówić nieskładnie, przerywając płaczem i słowami nienawiści wobec samej siebie - całkiem zrozumiałymi, jeśli tylko wziąć pod uwagę to, co uczyniła: to ona przekonała swojego męża do tego, aby zgłosił się jako kierujący wyprawą, a także podsunęła mu myśl o tym, że może zabrać ze sobą Pelyna. To, co chaciała tym osiągnąć, to spełnienie swoich ambicji o rodzinie zmieniającej historię; nie mogła tego uczynić bezpośrednio jej córka, więc wykorzystała jej ukochanego, który de facto był już częścią rodziny.
Kiedy tylko zakończyła swoją historię, Malaika podjęła drastyczną, podyktowaną stratą oraz związanymi z nią emocjami decyzję - zabójstwa swojej rodzicielki. Użyła do tego broni, którą jeszcze niedawno zabrała swojej matce i poderżnęła jej gardło, a potem uciekła; wiedziała, że musi opuścić Niebo, zanim ktokolwiek znajdzie ciało, a sama chciała jeszcze przed spodziewaną szybką śmiercią odwiedzić miejsce masakry.
Kiedy już się tam znalazła, nie zobaczyła zbyt wiele - ciała zniknęły, a jedyne znaki potyczki, która niedawno się tutaj odbyła były leżące gdzieniegdzie kawałki rynsztunku, które nie zostały zabrane wraz ze zwłokami. Mimo wszystko spędziła tam jakiś czas, chcąc nieco się uspokoić i przemyśleć wszystko to, co stało się w ostatnim czasie.
Po pewnym czasie opuściła teren, na którym wydarzyła się rzeź - wiedziała, że decyzja pozostawania tam dłużej jest definitywnie nierozsądna - znalezienie jej w tym miejscu dla wysłanników Pana nie będzie zbyt trudne, bo sama lokalizacja jest bardzo oczywista.
Uciekła więc, przyjmując na siebie los wiecznego zbiega, szukając sensu w życiu i zmuszając się do parcia naprzód. Jakiś czas później tułała się po świecie, ucząc się umiejętności przydatnych przedstawicielom ziemskich ras, powoli zapominając wszystko to, czego nauczyła się w Niebie.
Nie trwało to jednak długo - jakiś czas później, na skutek swojej nieostrożności, spotkała ją grupka piekielnych. Rozpoznali w niej poszukiwaną i zaproponowali jej pomoc w ukryciu się przed Niebianami. Skuszona możliwością pomocy, Malaika przystała na ich propozycję - była to pierwsza pozytywna sytuacja, która spotkała ją od czasu kiedy rozpoczeł się łańcuch tragicznych wydarzeń. Nie zorientowała się jednak, że wpadła w misternie zastawioną pułapkę - grupa była łowcami dusz, którzy szukali ofiary, a upadła anielica była świetnym celem, głównie ze względu na czystość jej charakteru. Przez kilka początkowych dni jednak nie próbowali wyrządzić jej żadnej krzywdy - po prostu prowadzili ją, potulną i nieświadomą w stronę swojej kryjówki, oszczędzając sobie kłopotów, żeby pozbawić ją przytomności, a potem życia gdy przybyli już na miejsce. Potem jej dusza uwięziona w krysztale wędrowała długi czas, aż w końcu trafiła w ręce ludzi, którzy przeprowadzili eksperyment.

Tepala pochodzi z Elisii, a los sprzyjał jej na tyle, że urodziła się w arystokratycznej rodzinie jako trzecie dziecko i pierwsza córka; wychowywana na damę, która ma zostać wydana za kogoś o odpowiedniej pozycji społecznej, przy okazji powiększając wpływy swoich krewnych, Tepala nigdy nie sprzeciwiała się takiemu rozwojowi spraw - obchodziła ją możliwość beztroskiego spędzania czasu w starannie wyselekcjonowanym przez siebie towarzystwie i oddawania się zabawie, a taki rozwój wydarzeń dawał jej świetną okazję do takiego życia.
Mając piętnaście lat, rodzice znaleźli jej wreszcie idealnego kandydata do roli męża - nieco starszego od niej chłopaka, który pochodził z podobnie wpływowej rodziny imieniem Deras. Ich związek szybko został przypieczętowany, a sama para była całkiem ukontentowana rozwojem spraw. Co więcej, po pierwszych kilku miesiącach przekonali się do siebie i związało ich uczucie nieco inne od politycznych konseksji - przyjaźń, a trzy lata później doczekali się pierwszego dziecka - Boriny.
Tepala jednak nie była zbyt dobrą matką - mimo miłości do swojego dziecka, od razu po porodzie wolała wrócić do tak bardzo ukochanych przez nią zabaw, niż chociaż rozpocząć wychowanie swojej potomkini, zrzucając ten obowiązek już od samego początku na wynajętą do tego celu mamkę.
Podobna sytuacja potwórzyła się pięć lat później, kiedy to urodziła syna - Rolema, lecz tym razem zrodziło to liczne sprzeciwy ze strony jej męża, który uważał, iż powinna zająć się osobiście dzieckiem, które w przyszłości zostanie spadkobiercą rodu. Mimo tego, kobieta zlekceważyła zdanie Derasa, uważając, że jako matka to ona powinna decydować o losie owoców ich związku choć na początku ich życia. Doprowadziło to do tego, że ich relacja, tak misternie budowana przez lata obróciła się w perzynę - mężczyzna zaczął traktować kobietę bardziej jak poddaną, a nie bliską osobę o różnych prawach. []Mimo że był to całkiem normalny rozdział w rodzinach, które znała, marzyła aby zawsze byli na wzór jej rodziców - kochającą i dobającą o krewnych familię, która była silna u samych podstaw.
Dopiero po kolejnych kilku latach obserwowania rozpadku tej relacji dotarło do niej, iż wina nie leżała tylko po stronie jej męża, ale wtedy było już za późno, żeby podająć jakąkolwiek próbę ratowania ich związku - już dawno zagnieździła się między nimi zimna obojętność. Chcąc desperacko odciąć od tego uczucia, zaczęła szukać wśród znajomych kochanka, lecz nikt nie chciał nawet słuchać jej propozycji - wszyscy domyślali się, jak zareaguje Deras.
Dopiero po pewnym czasie, znalazł się jeden chętny, który nie obawiał się jego władzy - przybysz z dalekich krain, który jakiś czas temu osiadł w Elisii. Jak szybko się okazało, był wampirem i złożył Tepali propozycję przemiany i wspólnej ucieczki. Kobieta jednak wolała zostać - podjęła już jakiś czas wcześniej decyzję, iż podejmie się wychowywania latorośli, tak, jak powinna postąpić odpowiedzialna matka.
Niestety, mężczyzna nie chciał o tym słyszeć i podczas jednej z ich schadzek zmusił Tepalę do oddania mu swojej krwi i praktycznie ją jej pozbawił - wtedy jedyny wybór, który pozostał zdesperowanej kobiecie było przystanie na jego ofertę i umożliwienie mu przeprowadzenie metamorfozy. Krwiopijca pod osłoną nocy ukrył ją w przygotowanym wcześniej do tego miejscu, a sam wrócił do swoich codziennych zajęć, aby uniknąć wszelakich podejrzeń gdy wreszcie rozpoczęły się pytania o jej nagłe i niespodziewane zniknięcie.
Gdy wreszcie przeobrażenie się w wampirzycę dobiegło końca, była sama, ukryta w dotychczas nieznajomym jej pokoju swojego dworku, a jedyna rzecz, która do końca do niej docierała to fakt, iż odczuwała piekielnie intensywne pragnienie - wiedziała, że nie zaspokoi go szklanka wody, czy czegokolwiek innego, co dotychczas piła. Jeszcze nie do końca docierały do niej skutki tego, co się stało, ale uzmysłowiła sobie, iż jeśli nie utrzyma chwiejnej kontroli nad odruchami swojego przetransformowanego ciała, to w okolicy trup pościele się gęsto, a krew poleje się strumieniami - prosto do jej gardła.
Początkowo całkiem jej się to udawało, ale w momencie spotkania na swojej drodze pierwszego cżłowieka - jednej ze służących, jej wola poddała się instykntowi, który zamienił ją w prawdziwą bestię i chwilowo odebrał pamięć.
Następne wspomnienie jest już spokojniejsze - i zdecydowanie bardziej makabryczne - jej pewna, stojąca postawa, nogi dotykające podłogi zalanej posoką i zasłanej przeważnie zdekompletowanymi ciałami. Czuła, że jej oddech powoli się uspokaja, a ona powoli wraca do stanu mentalnej normalności - to chyba za sprawą silnej ręki, która pewnie zatrzymywała ją w miejscu i nie pozwalała odejść, albo - co bardziej prawdopodobnie - osunąć się na ziemię.
Była świadoma tego, co zrobiła - z każdą chwilą docierało to do niej coraz bardziej. I wiedziała też, że gdyby nie właściciel dłoni, która teraz powstrzymywała ją od ruchu, to nigdy by się nie stało. Wzięła kilka głębszych oddechów.
A potem kilka rzeczy wydarzyło się na raz - odwróciła się w stronę swojego kochanka, jednocześnie chwytając jego rękę i precyzyjnie obliczonym ruchem uderzając w nią tak, aby złamać kości. W skutek tego, po komnacie rozeszło się chrupnięcie, gdy Tepala solidnie utrudniła zdumionemu wampirowi poruszanie jego prawą ręką. Następnie wyprowadziła jeszcze dwa ciosy: jeden w brzuch, a drugi w podbrzusze, na skutek tego już chwilę później mężczyzna zwijał się z bólu u jej stóp i był na jakiś czas całkowicie wyłączony z walki. Kobieta w tym czasie nie próżnowała - gorączkowo szukała czegoś, z pomocą czego mogłaby sprawdzić czy zasłyszane kiedyś plotki o tym, iż wampira można zabić pozbawiając go głowy są prawdziwe.
Kilka chwil później przekonała się, że tak jest w istocie - a w dodatku była bogatsza o kilka niezbyt przyjemnych doświadczeń.
Potem uciekła - ludzie zlinczowaliby ją, gdyby została. Ale tak, nikt nawet nie wiedział, że to ona była sprawczynią rzezi. Wolała, aby tak pozostało.
Nie minęło jednak wiele czasu, a została rozpoznana - była jedyną osobą, której szczątek nie znaleziono na miejscu pogromu, a wiesci o jej poszukiwaniach szybko rozeszły się po całej Alaranii - w końcu została jedyną bliską osobą dla dwójki dzieci które urodziła. Była jednak przygotowana - przedstawiła własną wersję wydarzeń, nieco zmieniając ją względem rzeczywistości, i - o dziwo - wyszła z tego niemalże bez szwanku, zarówno na ciele, jak i reputacji.
Jednak mimo tego, zdecydowała się opuścić Elisię i pozostawić latorośle ich własnemu życiu - niezależnie od tego, jak prosto było jej okłamać innych oraz zaprezentować siebie w lepszym świetle, nie chciała oszukiwać swoich dzieci.
Ale gdy ona zrezygnowała z wielkiego świata, wielki świat nie zrezygnował z niej - kobiecie, która przetrwała masakrę, zabiła sprawcę i przy okazji została przemieniona w wampirzycę, a teraz trzymała się tak dobrze mimo śmierci męża i utracie wszystkiego, co miała.
Była swego rodzaju bohaterką arystokratów, którzy już od dawna nie mieli szansy wsławić się żadnymi szlachetnymi i wielkimi czynami. Z tego też powodu, każdy chciał mieć z nią coś wspólnego, była zapraszana na liczne wydarzenia w swoim rodzinnym kraju, a już niedługo potem także poza nim. To bardzo przemawiało do jej charakteru, ale przez dłuższy czas nie chciała przystawać na te propozycje.
Sytuacja taka nie trwała jednak wiecznie; po pewnym czasie emocje i wspomnienia uspokoiły się na tyle, że była w stanie wrócić do swojego normalnego życia i starych przyzwyczajeń - łącząc je z nowymi, jak na przykład picie krwi, czy unikanie promieni słonecznych.
Wtedy też dostrzegła jedną ważną rzecz - jej egzotyczność dawała jej niejaką władzę nad innymi. Początkowo była tym zjawiskiem zafascynowana w takim samym stopniu, jak otoczenie było zafascynowane nią, ale potem zaczęła uczyć się je wykorzystywać, aby uzyskać konkretne korzyści. Nie było to łatwe, ale powoli się udawało.
To był właśnie początek czegoś, co potem duchowni nazywali sekciarskim imperium - najpierw będące tylko delikatną siecią wpływów, które wykorzystywała do osiągnięcia doraźnych korzyści, powoli ewoluujące do potężnej maszynerii zdolnej mieszać w polityce całej Alaranii. Maszynerii, która powstała na kłamstwach i przypadku, była przez nie oliwiona i ulepszana, a na koniec przeżyła swoją kreatorkę.
Biorąc pod uwagę to, co udało jej się osiągnąć, jej życie nie było trudne - opływała w luksusy, a jej status społeczny przekraczał jej najśmielsze marzenia - kobiecie nie wadziło, iż wszystko to było całkowicie nieoficjalne.
Śmierć zaś, nadeszła nagle i niespodziewanie - jedna z osób z jej najbliższego otoczenia, która dotychczasowo była całkowicie godna zaufania, pewnego dnia po prostu pozbawiła ją przytomności, a następnie zabiła - przy okazji kradnąc jej duszę i zmuszając ją do trwania w wiecznym uwięzieniu.


Gdy historie te zostały już opowiedziane, zapadła długa cisza. Satoria czuła, że obie kobiety czekają, aż i ona coś powie, ale była bezsilna - podczas rytuału jej pamięć została rotrzaskana w drobny mak, a ona była w stanie odnaleźć tylko te najdrobniejsze i najmniej ważne fragmenty całej układanki. Dziewczyna, chcąc uciec od niewygodnego tematu, poruszyła temat skrzydeł - mimo całej przyjemności używania ich, obawiała się tego, iż będzie przez długi czas skazana, na swoje gapiostwo z tym związane.
Jednak w tym momencie do pomieszczenia wszedł mężczyzna - o ile udało jej się go poznać, to kilka razy już ją tutaj odwiedzał i przynosił jej co jakiś czas posiłki. Ale tym razem nie niósł nic, za to intensywnie się na nią patrzał, zupełnie jakby oceniał jej stan. Po krótkiej walce na spojrzenia, odezwał się.
– Jak się czujesz? – pytanie zabrzmiało niemalże troskliwie. Niemalże, bo w jego głosie słychać było niecierpliwość - zapewne dotyczącą wyników ich „małego” eksperymentu.
– Całkiem dobrze… Chociaż skrzydła trochę przeszkadzają, ale chyba po jakimś czasie się do nich przyzwyczaję. A z nimi zaczęłam się dogadywać.
– Co? – Na jego twarzy malowało się najszczersze zdziwienie - nawet bez podpowiedzi Malaiki i Tepali domyślała się, że najwyraźniej coś nie poszło zgodnie z planem. Szczególnie przerażające dla niej było to, iż zaczął zbliżać do niej, przy okazji wyglądając na wściekłego.
Jejku jej, chyba naprawdę coś poszło nie tak, jak powinno — odezwała się anielica, chyba nie do końca zdając sobie sprawę z faktu, że brzmi komicznie.
Ale one nie mogły martwić się tą sprawą - zdecydowanie ważniejsze od tego było to, że mężczyzna po chwili znajdował się tuż obok niej i na pewno nie miał przyjaznych zamiarów.
Udało jej się uniknąć kilku pierwszych uderzeń, ale potem została przygwożdżona do ściany silnymi rękami atakującego, które następnie chwyciły jej gardło. Szarpała, próbując wydostać się ze śmiertelnego uścisku, ale nie bardzo jej się to udawało. Ale gdy była już na skraju przytomności, nagle poczuła coś dziwnego i - co zaskakujące - jej ciało zaczęło działać na własną rękę.
Pierwsza rzecz, którą zrobiło, było mocne poruszenie skrzydłami. Ze względu na to, iż była przyciśnięta do ściany, poczuła ból, ale przynajmniej się od niej trochę odepchnęła. Potem jej dłonie błyskawicznie zaatakowały napastnika; mimo że nigdy nie była szczególnie silna, z jakiegoś powodu najpierw rozluźnił on swój chwyt, a potem cofnął swoją rękę i zaczął się zasłaniać.
Satoria ledwie ogarnęła to swoimi zmysłami - wszystko stało się w ułamku sekundy, ale walka nie była jeszcze rozstrzygnięta: szybki doskok i już wymierzała mu kolejne ciosy, zdecydowanie burzące jego słabą obronę. Moment później, pchnięty mężczyzna poleciał do tyłu, przewrócił się, uderzył głową o kamienną posadzkę i stracił przytomność.
Tak właściwie, to co się tutaj stało? – zapytała Satoria, tym razem z pozycji głosu w głowie.
– Ja… Wydaje mi się, że walczyłam o nasze życie – odpowiedziała anielica.
Przecież mówiłaś, że nie potrafisz walczyć – zauważyła Tepala.
– Na treningach nigdy mi to nie wychodziło, to prawda. Ale na treningach stawką nigdy nie było moje życie.
To całkiem dobre wytłumaczenie. Ale czy mogłabyś już oddać mi moje ciało?
– Bardzo bym chciała. Problem polega na tym, że nie wiem w jaki sposób tego dokonałam. Po prostu wiedziałam, że ty nic nie zdziałasz, więc modliłam się o to, żeby móc ci jakoś pomóc bo nie słuchałaś moich rad… I byłam tutaj.
Po prostu świetnie… – Miała zamiar dodać coś jeszcze, ale wampirzyca jej przerwała.
Pozwólcie, że wam pomogę. Malaika, czy byłabyś tak miła i zechciałabyś zechcieć wrócić tutaj, do środka?
– Nie ma pro… O, widzicie, tak jak myślałam, to działa mniej więcej w ten sposób.
Jaki sposób? – zapytała Satoria, ale zaraz zorientowała się, że nastąpiła zmiana - teraz to Tepala sterowała ich poczynaniami. Momentalnie domyśliła się co kobieta chciała jej przekazać i już w następnej chwili znów ona miała pełnię władzy. Korzystając z tego, szybkim krokiem podeszła do nadal nieprzytomnego mężczyzny i zaczęła go przeszukiwać; nie znalazła wiele - pęk kluczy, nóż i jakiś kryształ. Zabrała to wszystko, otworzyła drzwi i wyszła z pomieszczenia. Przywitał ją krótki korytarz, który na końcu przechodził w większą izbę z kilkoma meblami, stojakiem na niewielki kociołek, rozłożonymi na stole księgami i notatkami… i to było tyle. Po drugiej stronie pomieszczenia były jeszcze drzwi, ale po szybkim ich sprawdzeniu okazało się, że prowadzą do kolejnego pomieszenia - tym razem już kompletnie pustego, na końcu którego też było wyjście.
Wróciwszy, zaczęła się rozglądać po pokoju, szukając czegokolwiek, co mogłoby dać jej jakieś wskazówki dotyczące tego, co się stało lub mogłoby być w jakikolwiek sposób pomocne. Zapas jedzenia na kilka dni, kubeł, w którym najprawdopodobniej była przynoszona woda, drewno, zapewne przeznaczone do paleniska, dwa komplety ubrań, chyba leżących tutaj od naprawdę długiego czasu… I to w zasadzie było wszystko.
Konkluzja była oczywista - tutaj nikt nie mieszkał. Była pilnowana przez wartownika zmienianego co kilka dni. Nadal jednak pozostawało pytanie jedno fundamentalne pytanie: „po co?”.
Wydaje mi się, że odpowiedź na nie znajdziesz w tych papierach, ale to tylko moja sugestia.
– Domyślam się tego, ale nie potrafię czytać.
Ale my jak najbardziej. – No tak, o tej opcji w ogóle nie pomyślała; wiedziała też, że jej towarzyszki nie przewidziały innej możliwości: że zmiennik zastanie je czytające i nieprzygotowane do walki. A tym razem nie mogły już liczyć na szczęście Malaiki.
Więc znajdź jakąś torbę i tam to wszystko zapakuj. I nie zapomnij o zabraniu zapasów jedzenia.

Kilkanaście minut później stała już na zewnątrz. Okazało się, że budynek, w którym była więziona to ruiny małego, marmurowego pałacyku. Przez ramię miała przerzuconą torbę, do której zapakowała całe jedzenie i wszystkie notatki, które udało jej się znaleźć. []Mimo że ważyło to kilka dobrych funtów, szła do przodu, chcąc jak najbardziej oddalić się od tego miejsca. Marsz ten trwał kilka godzin, po których nie miała już sił, na postawienie kolejnego kroku. Zbierając jeszcze resztki pozostałej energii, zjadła posiłek i zasnęła.
Kolejny dzień minął już wolniej - szła spokojniej, nie forsując tak swojego ciała, wiedząc że opuściła już najbardziej niebezpieczny teren. W dodatku, przedzieranie się przez las ze skrzydłami - nawet cały czas złożonymi - nie jest prostą czynnością i jeśli robi się to za szybko, to można skończyć nie tylko z zadrapaniami. Przy okazji, Malaika i Tepala robiły coś, co nazwały „przyspieszonym kursem czytania” - starały się jej przekazać wspomnienia z ich nauki oraz kontaktów z różnymi tekstami. Po pewnym czasie Satoria miała wrażenie, że jej głowa pęka, więc poprosiła o przerwę aż do następnego dnia. Niechętnie, bo niechętnie, ale przystały na takie rozwiązanie, a potem zamilkły, na tyle na ile inteligentna istota może wyciszyć swoje myśli.
Kiedy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, rozbiła obóz i zaczęła powoli czytać znalezione dokumenty. Przez długi czas nie znalazła nic pomocnego - informacje o tym, że była nieprzytomna przez kilka dni, jak pilnujący człowiek ją poił i mył… wyglądało to raczej jak raporty, niż notatki. Jednak potem natrafiła na zapisy z okresu jej porwania - wtedy to właśnie piszący wspominał coś o jakimś planie: świetnie rokowała, bo była osobą, której nikt nie będzie intensywnie szukał, była młoda i niezbyt silna - zarówno psychicznie, jak i fizycznie. []Mimo iż nie wnosiły zbyt wiele, pozwoliły jej się mniej więcej zorientować jak długo była uwięziona - około miesiąca, jeśli ostatni wpis pochodził z dnia ucieczki. Ale później aż do końca notatnika ciągle widziała te same, rutynowe wpisy opisujące codzienność osoby pełniącej akurat wartę.
Kolejne dni wyglądały łudząco do siebie podobnie - najpierw marsz w rozsądnym tempie, a potem czytanie zabranych ze sobą ksiąg. Miały szczęście, że wampirzyca używała za swojego życia magii rytualnej, więc była dobrze zaznajomiona z obcymi alfabetami i mogła przeczytać zapisane nimi teksty. Te lektury były już znacznie trudniejsze i dużo cześciej przerywane, aby wytłumaczyć jakiś aspekt Satorii - najcześciej te dotyczące magii i jej użytkowania. Wiele z ksiąg było tylko luźno powiązanych z tym, co się z nią zdarzyło, ale i tak dawały jednoznacze wskazówki co do celu, jaki chcieli osiągnąć porywacze - złączyć dusze Malaiki i Tepali w jedną, tym samym tworząc odmienną osobę i wykorzystać ciało dziewczyny jako swoisty kontener. Według teoretycznych rozważań było to jak najbardziej możliwe, ale albo teoria jednak się myliła, albo coś zostało mocno spartaczone.
Zupełnie inną sprawą były skrzydła - o ile żaden z tomów nie traktował o nich bezpośrednio, to notatki na kartach kilku z nich powoli zaczęły składać się w całość, a kilka dni przed skończeniem się zapasów, była już mniej-więcej świadoma zasady ich działania. Wiedząc już, że działają tak, jak skrzydła innych istot, zaczęła ćwiczyć latanie pod okiem anielicy.
Nie mogła nie przyznać, że kombinacja wszystkich bodźców związana z - jakby się wydawało - zwyczajnym w skali świata unoszeniem się w powietrzu, to najbardziej euforyczne uczucie, którego doznała dotychczas w swoim życiu; uczucie to jednak było okupione sporą ilością siniaków, stłuczeń, a nieraz mało brakowało do złamań.

Sytuacja zmieniła się, gdy zaczęło brakować im prowiantu - musiały przerwać swoją bezcelową wędrówkę i zbliżyć się do jakichś osiedli ludzkich aby go uzupełnić. Problemem jednak był całkowity brak pieniędzy, którymi mogłyby zapłacić. Pierwszą opcją, przedstawioną przez Tepalę była kradzież, ale dwie pozostałe ją odrzuciły. Pozostało im więc jedynie zarobić na swoje utrzymanie. Szybko jednak musiała z tego - w wioskach trudno było zdobyć jakiekolwiek pieniądze, a gospodarze rzadko w ogóle przyjmowali kogokolwiek spoza wsi. Jedynym możliwym wyborem pozostawało miasto.
O ile tylko dobrze pamiętała, to nigdy wcześniej nie odwiedzała żadnego większego miasta - jedyne, co widziała to małe miasteczka w których odbywał się co jakiś czas targ, na który udawała się wraz z rodziną aby sprzedać plony, dlatego wizyta w Valladonie była dla niej całkowitym zaskoczeniem, nawet mimo faktu, iż obie kobiety uświadamiały ją że tak będzie, a ona sama w ich wspomnieniach widziała obrazy ludzkich skupisk, które wyglądały znacznie bardziej imponująco.
Tam, potrzebując zakwaterowania znalazła gospodę potrzebującą pracownika i zaczęła tam mieszkać, czekając na bardziej lukratywne zajęcie. Bardzo szybko jej zajęcie zaczęło ją frustrować - po tak długim czasie przebywania z dala od ludzi, teraz ciężko jej było zachować spokój w otoczeniu dziesiątek ludzi, którzy krzyczeli na nią, karczmarza i siebie wzajemnie. Dodatkowo, z powodu jej urody klienci często byli napastliwi, a jedyną jej obroną był właściciel karczmy, który nie mógł cały czas ratować jej z opresji, dlatego też po pewnym czasie zrezygnowała.
Szczęśliwie dla niej, ówczesna królowa zarządziła inwentaryzację swoich zbiorów bibliotecznych, do których potrzebna była każda wykształcona pomoc, ze względu na niewyobrażalnie ogromną kolekcję ksiąg będących w posiadaniu królewskiego rodu. Najpierw kandydatura Satorii została od razu odrzucona, ale gdy udowodniła, iż nie tylko potrafi czytać ludzkie litery, ale także runy i inne alfabety szybko została przyjęta.
Mogąc bezproblemowo nocować w zamku i korzystać z tamtejszej kuchni, jej dotychczasowe kłopoty zostały rozwiązane, a nawet miała z tego dodatkowy profit - księgi, z którymi niejednokrotnie spotykała się podczas swojej pracy czasem były bardzo rzadkie, a w kilku przypadkach okazało się nawet, iż wszystkie egzemplarze były uznane za zaginione. Dodatkowo, dopóki jakieś dzieło nie zostało objęte specjalną jurysdykcją któregoś z kierujących zepsołami bibliotekarzy, to miała do niego nieskrępowany dostęp.
Podczas tego okresu dowiedziała się wiele o świecie, innych państwach, rasach oraz ich zwyczajach, poznała teorię magii - co skłoniło ją do pierwszych, nieśmiałych i początkowo nieudanych eksperymentów - a także zapoznała się z bardziej specjalistycznymi dziedzinami wiedzy jak podstawy matematyki czy fizyki.
Wszystko jednak runęło w momencie rozpoznania jej w jakiś sposób - najpewniej po aurze - przez przypadkowego anioła, przebywającego akurat w mieście. Gdy ten zaczął ją ścigać, nie pozostało jej nic innego, niż ucieczka i opuszczenie swojego tymczasowo ułożonego życia - coś, o czym już jakiś czas wcześniej powiedziała jej Malaika. Miała choć tyle szczęścia, że udało jej się zabrać ze sobą dotychczas zarobione pieniądze oraz kilka ksiąg.
Jednak z treścią ksiąg szybko się zapoznała i przeanalizowała ją, a pieniądze - nawet z jej powolnym tempem wydawania - nie mogły starczyć na zawsze, więc zaczęła rozglądać się za kolejną taką okazją jak wcześniej; życie mijało jej od wizyty w jakimś mieście aż do następnej, w międzyczasie poświęcając wiele uwagi na odkrywania arkanów magii oraz nauki posługiwania się nią; w tym czasie podjęła też decyzję dotyczącą wybrania dziedziny istnienia jako swojej głównej domeny magicznej, w której będzie się rozwijać.


Później, jej życie toczyło się mniej więcej po ścieżce, którą sobie wyznaczyła, a jedynymi wybojami na tej drodze były krótkie momenty gdy uciekała przed kimś, kto próbował ją załapać i zabić.
  • Najnowsze posty napisane przez: Satoria
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Re: [Na wschód od Rapsodii] Przyjacielska pomoc
    – Panienko – jakiś natarczywy głos przebił się przez senną zasłonę do jej świadomości. – Panienko zbudźcie się, już ranek. Otworzyła oczy. Ciało nie zareagowało na to entuzjastycznie, skarżąc się na najmniejsze…
    19 Odpowiedzi
    10926 Odsłony
    Ostatni post 7 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: [Na wschód od Rapsodii] Przyjacielska pomoc
    Stanęli naprzeciwko siebie, w odległości kilkunastu sążni. Satoria zachowywała się jak lustrzane odbicie Davrosa, przez co zaczęli krążyć w kółko. Najemnik wyraźnie czekał na atak - nie miał problemów żeby się …
    19 Odpowiedzi
    10926 Odsłony
    Ostatni post 7 lat temu Wyświetl najnowszy post