Hasasel jest typowym flegmatykiem: spokojnym i opanowanym osobnikiem. Nie wpada w panikę, a aby wyprowadzić go z równowagi trzeba naprawdę się postarać. Zazwyczaj przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji woli zastanowić się dwa razy. Czasami nie potrafi zrozumieć niektórych norm oraz obyczajów, przez co niechętnie albo wcale się do nich nie przystosowuje. W stosunkach z innymi osobami kieruje się powiedzeniem "oko za oko". Z przyjemnością odwzajemni zarówno czyjąś życzliwość, jak i czyste chamstwo. Jest otwarty na zawieranie nowych znajomości. Przez swoją wrodzoną ciekawość podczas rozmów zdecydowanie woli słuchać, niż mówić. Przemieniony jest niezwykle uparty i ciężko jest przekonać go do swoich racji. Wytrwale realizuje postawione sobie cele nigdy ich nie porzucając. Zawsze musi zapiąć wszystko na ostatni guzik niczym prawdziwy perfekcjonista. Jest bardzo pracowity, nie ucieka od wysiłku fizycznego. Hasasel stara się myśleć optymistycznie, lecz nie zawsze mu to wychodzi. Akceptuje siebie takiego, jakim jest i nie widzi nic złego w swojej przemianie. Azazel pomimo groźnego wyglądu w głębi duszy jest łagodny i z reguły nieszkodliwy, jednakże gdy już dojdzie do konfrontacji, to przemieniony nie powstrzyma się przed zabiciem agresora w celu ratowanie własnej skóry. Jest otwarty na problemy innych, chętnie udziela komuś pomocy, z tego powodu nieraz zarabiał jako uzdrowiciel. Azazel prowadzi żywot podróżnika, rzadko kiedy zatrzymuje się w jednym miejscu na dłużej niż kilka tygodni.

Niegdyś Azazel był zwyczajnym ludzkim młodzieńcem o delikatnej urodzie, jednak po przemianie jego wygląd zmienił się diametralnie. Niemalże całe jego ciało pokryły szarozielone łuski przypominające smocze. Jedynie lewa ręka i głowa (z wyjątkiem lewego policzka i oka) zachowały swój pierwotny, ludzki wygląd. Azazel raczej nie wyróżnia się wzrostem od przeciętnego człowieka. Posiada smukłą sylwetkę. Zawsze porusza się w wyprostowanej postawie. Smocze stopy i dłoń przemienionego, zakończone są ostrymi pazurami, zdolnymi do pozostawienia paskudnych ran w ludzkim ciele. Hasasel przyodziewa szarozieloną szatę, przykrywającą niemal całe ciało. Pod kapturem skrywa bujne, kruczoczarne włosy, sięgające nieco ponad ramiona. Twarz Azazela zachowała swoją urodę. Ma delikatne rysy i jest całkowicie pozbawiona zarostu. Lewy policzek pokryty łuskami stanowi skazę przysłaniającą całe piękno. Ludzkie oko Azazela posiada bardzo ciemny brązowy, niemalże czarny odcień, zaś przemienione oko przyciąga uwagę swym złocistym kolorem.

Straszliwy grzmot, po którym we wsi nastał zgiełk i harmider obudził małego chłopca. Ten nie wiedząc, co się dzieje wstał z łóżka i podreptał do okna. Widok na zewnątrz był przerażający. Wszyscy ludzie przepychali się, zabierali z domów wszystko co cenne i biegli ile sił w nogach. Młody Azazel nic z tego no rozumiał. W pewnym momencie do pokoju chłopca wbiegł dorosły mężczyzna.
- Jeszcze tu jesteś!? Uciekaj, ale już!
Nim Azazel zdążył cokolwiek zrobić, mężczyzna chwycił go za rękę i wywlókł dziecko z domu. Ten ledwo nadążał, co chwilę się potykając. Nieustannie spoglądał za siebie szukając przyczyny dzisiejszego wydarzenia. I dostrzegł ją bardzo szybko. Nad wsią latał ogromny smok. Bestia siała olbrzymie zniszczenie. Pod wpływem uderzeniem smoka, budynki rozpadały się niczym domki z kart. Ponadto potwór pustoszył okolicę swym ognistym oddechem. Po jakimś czasie ze wsi pozostały jedynie dymiące zgliszcza. Ludzie, którzy zdołali uciec przed smoczą furią z przerażeniem przyglądali się ruinom swych domostw. Jednak Azazel nie przejmował się zniszczeniami. Z fascynacją oglądał smoka, podziwiając jego siłę i piękno. Ten moment na długo pozostawił swe piętno w umyśle chłopca.


- Biorę wszystkie!
Azazel wypowiedziawszy te słowa położył przed sprzedawcą pięć ogromnych ksiąg. Opasłe tomiszcza z hukiem uderzyły o ladę. W górę wzniosły się obłoki kurzu, co świadczyło o tym, że nikt od bardzo dawna nie ruszał tych ksiąg. Azazel ciężko dysząc zaczął szukać monet w sakiewce. Ciężar dźwiganych lektur nieźle go zmęczył. Nie był słabym człowiekiem, wprost przeciwnie. Dzięki swej sile nieraz udało mu się wygrać trochę monet w karczmach. Teraz wydawał je, aby zdobyć bezcenną wiedzę. Sprzedawca spoglądał na Azazela zszokowany. Rzadko widywał nabywców w jego wieku. Ponadto mało kto kupował tyle ksiąg na raz. Chłopak w końcu zapłacił i ruszył w stronę swojego mieszkania. Dźwigane tomiszcza znacząco utrudniały mu przebycie nawet tak krótkiego dystansu. Gdy w końcu dotarł na miejsce, położył dopiero co nabyte księgi na stole i runął na łóżko. Był zmęczony całym dniem pracy. Ostatnimi czasy harował jak wół, aby zarobić pieniądze na wymarzone książki. Za dnia wykonywał różnorakie prace fizyczne, rąbał drewno w tartaku, pomagał przy załadunku towaru na stat. W nocy zaś zajmował się produkcją eliksirów na zamówienie. Przez to prawie w ogóle nie spał. Teraz nareszcie mógł pozwolić sobie na zasłużony odpoczynek, a później całkowicie oddać się lekturze. Miasto, w którym aktualnie przebywał powoli zaczynało już nudzić Azazela. Niestety aktualnie nie mógł pozwolić sobie na kolejną zmianę miejsca zamieszkania. Księgi skutecznie umiliłyby jego czas. Pierwsza z nich była całkowicie poświęcona alchemii, natomiast pozostałe cztery zawierały w sobie wiedzę dotyczącą smoków. Istot, które Azazel podziwiał z całego swojego serca.


Hasasel z niecierpliwością przyglądał się przyrządzanej przez siebie miksturze. Proces przygotowania jej był niebywale czasochłonny oraz męczący. Chłopak wykorzystał całą dotychczasową wiedzę o smokach, ludziach oraz alchemii w jednym celu - stworzenia eliksiru, dzięki któremu zdobędzie chociażby odrobinę smoczej potęgi. Azazel wiele razy natknął się na notatki o Sanginerach. Ci ludzie obdarowani smoczymi zdolnościami strasznie fascynowali Azazela. Mikstura w efekcie miała odpowiednie zmodyfikować ludzkie ciało tak, aby przypominało należące do Sanginera. Stworzenie czegoś takiego nie było łatwe. Przede wszystkim nikt jeszcze czegoś takiego nie próbował, a nawet jeśli, to nigdzie nie udokumentował swojego dzieła. Dodatkowo Azazel nie posiadał żadnego obiektu testowego. Jeśli chciał osiągnąć swój cel, musiał zaufać swoim zdolnością i samemu wypić miksturę, ryzykując przy tym własne życie. Tak oczywiście zrobił. Gdy po kilku godzinach ciężkiej pracy jego dzieło w końcu było gotowe, chłopak nie czekając ani chwili dłużej wypił cały eliksir. Później sięgnął po miksturę usypiającą, aby nie być przytomnym podczas procesu przemiany, który zapewne nie był zbyt przyjemny. Ciało Azazela powoli zmieniało się, gdy ten drzemał w najlepsze w swoim tymczasowym mieszkaniu. Obudził się dopiero po kilkunastu godzinach, cały obolały i zdrętwiały. W pierwszej chwili sięgnął po leżące obok lusterko. Z początku przeraził się nie na żarty. Kawałek twarzy miał pokryty łuskami. Później dostrzegł, że przykrywają one niemalże całe ciało. Mimo początkowego szoku, po chwili Azazel pozbierał myśli i zaczął analizować swoją przemianę. Nie otrzymał dokładnie tego, czego chciał. Jednak... jednak mimo wszystko czuł się dobrze. Wyostrzyły mu się zmysły, czuł to wyraźnie. Był znacznie silniejszy i wytrzymalszy, niż przedtem. Jedyną wadą były problemy z oddychaniem. Z czasem przestały one aż tak bardzo przeszkadzać Azazelowi. Ten dumny ze swojego dzieła mógł kontynuować swoje dotychczasowe życie.