Leanor jest introwertykiem. Ot, takie mądre słówko na początek. Zwykle wybiera samotność zamiast towarzystwa, woli wykonywać zadania samemu, nawet kiedy w okolicy są osoby, które z chęcią mu pomogą. Będąc samemu, jest dosyć wrażliwy na otaczający go świat. Łatwo zaobserwować emocje, jakie przejmują nad nim kontrolę. Jest bardzo nostalgiczny i melancholijny, kiedy z nikim nie rozmawia. Mógłby o tym opowiadać innym godzinami, jednak wie że zanudziłby każdego słuchacza. 

Kiedy przebywa w towarzystwie - czy to z wyboru, czy z przymusu - jego charakter diametralnie się zmienia. Jest wtedy rozmowny, uśmiechnięty, często stara się rozluźniać atmosferę czy to żartem, czy jakimś śmiesznym powiedzonkiem lub zachowaniem. Często czuje się niepotrzebny, bardzo szybko odczuwa również efekty zrobienia czegoś głupiego - pali się ze wstydu, a wyrzuty sumienia nie dają mu spokoju. Problemy nie są dla niego przeszkodą - potrafi sobie z nimi łatwo poradzić, rozwiązując je samemu. Ma nawyk szufladkowania ludzi - po krótkiej rozmowie bezproblemowo stwierdza, czy rozmówca będzie dobrym przyjacielem, czy też warto ulotnić się jak najszybciej i już więcej się nie spotkać. Jest pamiętliwy i łatwo go do siebie zrazić. Przyjaciele zawsze mogą liczyć na jego pomoc. Nie jest wytrwały w dążeniu do celu, póki nie ma to związku z rajem ze snu, którego poszukuje. Od dzieciństwa chciał być bohaterem, uwielbia więc pochwały i ratowanie innych z opresji. Jest skory do poświęceń, szczególnie kiedy potrzebna jest pomoc komuś bliskiemu.

Lisołak jest oazą spokoju. Zdenerwowanie go jest trudne, a wyprowadzenie z równowagi graniczy z cudem. Nawet gdyby komuś bardzo zdolnemu się to udało, zmiennokształtny szybko się uspokaja i opanowuje.

Leanor na pierwszy rzut oka był bardzo typowym lisołakiem. Liczył blisko 6,5 stopy wzrostu przy zaledwie 160 funtach wagi, co było typowe dla jego rasy. W futrzastej, antropoformicznej postaci - jedynej, jaką mógł być - wyglądał bardziej jak lis, niż jak człowiek. Łeb typowo zwierzęcy ozdabiały rude, długie na pół łokcia włosy oraz niebieskie oczy, które bystro spoglądały przed siebie. Dolna część pyska ozdobiona była jasnym, prawie białym futrem, biegnącym po torsie, brzuchu oraz wewnętrznej części kończyn i spodniej części kity, również typowo lisiej. Jego stopy również były zwierzęce, co sprawiało, że siłą rzeczy należał do palcochodnych postaci. Większą część jego ciała zakrywała jednak zbroja. Składała się ona z wielu elementów. Najpierw była kolczuga - zakrywała ona całe jego ciało, z pominięciem łba i dłoni. Następnie okute błękitną stalą skórzane buty, idealnie dopasowane do jego zwierzęcych stóp. Nagolenniki jak i karwasze również zrobione były z błękitnej stali. Honorowe miejsce zajmował pancerz. Tabard z wycięciem stworzony z lśniących, twardych łusek ze smoczego ametystu i błękitnej stali robił wrażenie. Cała zbroja była lekka i idealnie dopasowana do ciała. Przez plecy przewieszony miał prosty miecz oraz tarczę z herbem Efne, stworzone z połyskującego, srebrzystoniebieskiego metalu, twardszego niż cokolwiek, co zmiennokształtny znał. Pancerz miał przewiązany grubym, czarnym, skórzanym pasem. Zawsze miał też ze sobą sakwę - torbę ze skóry, przewieszoną przez ramię, zawierającą wszystkie niezbędne mu przedmioty.

Leanor urodził się - choć sam poddaje to pod wątpliwość, czy w takiej formie - w Efne. Jego ojciec, czy raczej opiekun, był magiem w niewielkiej wiosce nieopodal stolicy. Była to wioska górnicza - większość mieszkających tam osób całe dnie spędzała w kopalniach złota, srebra oraz kamieni szlachetnych. Wioska ta mimo złóż tak wartościowych surowców nie była zbyt bogata - ludzie byli biedni, często głodni i wynędzniali. Pierwsze lata Leanor spędził jak każde ludzkie dziecko - choć wiedział, że był nieco inny niż one. Bawił się z nimi, całymi dniami biegając po lesie czy polanach. Jego dzieciństwo wyglądało właśnie w taki sposób. Pojawiło się w nim również miejsce na marzenia - a to dzięki pewnej baśni, którą poznał, kiedy tylko nauczył się czytać. Była to baśń o wojowniku, najpotężniejszym ze wszystkich jakich znała ta kraina. Podobno przybył on z gwiazd, na ratunek miasta zaatakowanego przez straszliwą bestię. Bestia została bez trudu pokonana, a bohater dokończył swój żywot właśnie w mieście, które uratował. Podobno jego niesamowite wyposażenie wylądowało w skarbcu, a żaden mag, kowal ani alchemik nie potrafili odtworzyć tak wytrzymałej zbroi czy broni.
Marzeniem Leanora było zostać właśnie takim wojownikiem.

Dorastał, ćwicząc walkę mieczem. Pracował też w kopalni kamieni szlachetnych, jak większość mieszkańców. Tak mijały mu dni, tygodnie, miesiące. Przez długi, długi czas nie znalazł niczego wartościowego - czasem zdarzyło się małe złoże rudy żelaza, jednak pewnego dnia to wszystko się odmieniło. Udało mu się znaleźć coś, czym zdobył sobie renomę pracowników kopalni. Metyrenit, czyli unikatowy minerał posiadający magiczne właściwości, miał wielką wartość. Kilka jego sporych kawałków zostało natychmiast wydobytych i przetransportowanych na powierzchnię. Po minerał przyjechał konwój z samej stolicy, w tym przywódca straży miasta. Zabrali oni prawie wszystko, z wyjątkiem jednego z fragmentów - według kodeksu, należał się on osobie, która go znalazła. Przywódca straży porozmawiał z lisołakiem również na osobności, dowiadując się o jego marzeniu. "Będzie z Ciebie dobry górnik, jednak jeśli chcesz... Znajdzie się dla Ciebie miejsce w szeregach straży." - te słowa, które padły z ust strażnika, zapadły Leanorowi w pamięć. Od tego czasu, poza swoim dotychczasowym marzeniem, chciał jeszcze jednej rzeczy. Nauczyć się rozpoznawać i wydobywać wszystkie możliwe minerały, jakie można znaleźć w tej krainie.

Jego opiekun, czarodziej zarządzający wioską, zauważył inną rzecz. Do znalezienia magicznych minerałów, takich jak wspomniany metyrenit, potrzebny jest wyostrzony zmysł magiczny. Mag pokładał w nim wielkie nadzieje, próbując go nauczyć wielu rzeczy. Zaczęły się poszukiwania odpowiedniej dla zmiennokształtnego umiejętności. Alchemia, dzięki której Leanor nauczył się sporządzać proste eliksiry z leśnych ziół i popularnych minerałów, nie okazała się zbyt trafnym pomysłem. Z magią sprawa okazała się jeszcze bardziej skomplikowana, ponieważ umysł lisołaka posiadał nieznaną czarodziejowi barierę, która uniemożliwiała rozpoznanie magicznych predyspozycji i znacznie utrudniała wybór arkany magii. Rozpoznawanie tychże predyspozycji zajmowało długie miesiące. Odpowiedzią okazała się mało popularna magia energii. Czarodziej z wioski przekazał mu całą wiedzę, jaką posiadał na temat tej arkany. Dzięki temu lisołak nauczył się przydatnej bariery energetycznej, a także strzelania iskierkami z palców, tworzenia niewielkich piorunków oraz innych rozrywkowych trików. 

Lisołak ćwiczył tworzenie bariery, która stawała się coraz potężniejsza. Wciąż ćwiczył też walkę mieczem oraz studiował księgi na temat minerałów, rud oraz kamieni. Często pracował w kopalni, wynosząc z niej coraz to ciekawsze okazy minerałów, których zebrał sporą kolekcję. W chwilach, kiedy przychodził czas na odpoczynek, Leanor odwiedzał lokalną karczmę, gdzie ku uciesze publiczności pokazywał swoje magiczne sztuczki. Zwykle dostawał za to kufel dobrego piwa od karczmarza, bo jak wiadomo - rozweseleni klienci chętniej wydawali pieniądze. W ten sposób jego kolejnym zainteresowaniem stała się retoryka, handel oraz psychologia. Wizyta handlarza ksiąg w wiosce idealnie złożyła się w czasie, więc zmiennokształtny zaopatrzył się w kilka tomów na temat targowania się, psychologii, manipulowania istotami rozumnymi oraz umiejętnym szulerstwem.

Lisołak spędził tak sporą część swojego życia. Studiował księgi, uczył się walki, pogłębiał swoje umiejętności magiczne i wydobywał coraz to ciekawsze minerały. W połączeniu w wysokimi umiejętnościami targowania się, za swoje kamienie wydębiał od handlarzy wysokie sumy, dzięki którym całkiem nieźle się wzbogacił. Pamiętał również o alchemii, której znał podstawy. Chodził więc często do lasu, szukając tam ziół oraz odpoczywając na łonie natury. To w pewien sposób uspokajało jego wnętrze, pozwalało mu odżyć i pomagało poprawić humor. Miał tam swoje ulubione miejsce - takie, gdzie nikt mu nie przeszkadzał. Nikt z wyjątkiem ciekawskich zwierząt. Zdarzało się, że w lesie jadał posiłki - jakoś lepiej mu się trawiło, kiedy wokół była cisza i spokój. Często na pobliskim drzewie przesiadywał jastrząb, przyglądając się uważnie jedzącemu zmiennokształtnemu. Leanor, rozumiejąc mowę zwierząt, przywoływał do siebie ptaka, zwykle dzieląc się z nim posiłkiem. Mijały dni, a Apollo - bo tak jastrząb został przez niego nazwany - zaklepał sobie stałe miejsce na jego ramieniu, zostając towarzyszem zmiennokształtnego na dobre i na złe.

Pewnego dnia Leanor postanowił wspiąć się na drzewo, gdzie zwykle przesiadywał jego towarzysz. Gałąź nie wytrzymała ciężaru i złamała się, a lisołak upadł na ziemię. Stosunkowo niegroźny upadek z drzewa sprawił jednak, że zmiennokształtny... Przestał być zmiennokształtnym. Nie mógł być już ani lisem, ani człowiekiem, został uwięziony w tej futrzastej, antropoformicznej postaci. Nie zmieniło to jednak zbyt wiele w jego życiu - i tak rzadko zmieniał swoją postać, więc brak możliwości tej zmiany nie przysporzył mu wielkich kłopotów.

Mijały dni. Leanor zauważył, że jego opiekun, czarodziej z wioski chodził bardzo niespokojny. Miał kłopoty, na pewno - jednak za nic nie chciał powiedzieć, jakie. Lisołak bardzo uważnie go obserwował, próbując znaleźć źródło problemów. Pewnego razu mag zabrał ze sobą część osobistych rzeczy i wyjechał załatwić "ważną sprawę". Leanor do pewnego momentu podążał za nim, niestety zgubił go gdzieś po drodze. Odnalazł go parę dni później, w zagajniku przy karczmie. Został tam zabity przez jakichś zbirów, którzy najprawdopodobniej byli źródłem jego kłopotów.

Wtedy lisołak postanowił wyjechać z wioski. Przypomniał sobie o kapitanie straży w Efne oraz o posadzie strażnika. Czym prędzej wyruszył do miasta. Został tam dosyć ciepło powitany, a dowódca postanowił przetestować, czy nadawał się na stanowisko. Okazało się, że treningi z mieczem pomogły mu uzyskać zamierzony efekt, ponieważ zadziwił umiejętnościami nie tylko kapitana, ale także radę seniorów - najwyższą władzę - którzy wszystko obserwowali. Mianowano Leanora strażnikiem skarbca królewskiego. Otrzymał on niezbędne wyposażenie, jak na strażnika skarbca przystało. Było niczym spełnienie jego marzeń. Zbroja ze smoczego ametystu oraz wytrzymała tarcza i miecz - prawie jak bohater baśni z dzieciństwa!

Tak mijał czas - codzienny patrol miasta, utrzymywanie porządku w mieście, kończenie bójek i sporów między mieszkańcami oraz oczywiście najważniejsze - pilnowanie, by nikt niepowołany nie dostał się do królewskiego skarbca. Pewnego dnia właśnie taka sytuacja nastąpiła. Późnym wieczorem, nieoczekiwanie pojawiła się  grupa zamaskowanych osób. Były odziane bardzo nietypowo, posiadały też bardzo dziwny ekwipunek. Na nic rozkazy o zatrzymanie się, o zawrócenie - trzeba było użyć siły. Nieznani magowie okazali się bardzo potężni, a walka pochłonęła kilka ofiar, wśród nich między innymi przyjaciół lisołaka. "Przywódca" czarodziejów - o ile tak można było nazwać tego człowieka - padł właśnie ofiarą ataku Leanora. Konając, chwycił zmiennokształtnego za rękę[...]

------------------------
Szum. Uspokajający dźwięk pieniących się fal, rozbijających się o piasek. Delikatne podmuchy morskiej bryzy. Promienie zachodzącego słońca ogrzewające jego obolałe ciało. Wyczuł pod sobą trawę oraz kilka nietypowych roślinek. Nie rosły one na ziemi, a na piasku. Lisołak otworzył oczy, a to co zobaczył, zaparło mu dech w piersiach.

Przed sobą zobaczył bezkresne morze. Słońce chowało się za horyzontem, ogrzewając okolicę ostatnimi tego dnia promieniami. Zmiennokształtny leżał na czymś w rodzaju wzniesienia pokrytego niespotykaną wcześniej roślinnością. Między morzem a wzniesieniem rozpościerała się plaża. Lisołak obrócił się za siebie. Zobaczył tam las, pełen drzew podobnych do tych w Alaranii, jednak różniących się nieco wyglądem. Niebo prawie bezchmurne, przechodzące od błękitu aż do pomarańczu i czerwieni w okolicach ognistej kuli znikającej "w morzu". Ciepłe podmuchy letniego wiatru i cały ten nietypowy widok zachwycił zmiennokształtnego jak nic, co widział wcześniej. Panował tu całkowity spokój - w okolicy nie widział ani nie słyszał nikogo kto miałby mu przeszkodzić w delektowaniu się tą chwilą. Kiedy wytężył słuch, potrafił usłyszeć muzykę - bardzo piękną, choć graną na nieznanych mu instrumentach. Grała mu w głowie tak długo, aż zasnął błogim, spokojnym snem.
------------------------

Obudził się w wielkiej sali. Stało nad nim kilku strażników i medyków. Wszyscy odetchnęli z ulgą, widząc że otwiera oczy. Wytłumaczyli mu oni, jak wyglądała cała sytuacja - lisołak stracił przytomność po tym, kiedy czarodziej dotknął jego dłoni. Odzyskał przytomność dopiero teraz - rano, po kilku godzinach. Leanor opowiedział wszystkim o swojej wizji, o swoim śnie, o raju, który widział nim się wybudził. Opis tego niezwykłego miejsca trafił również do władców. Jeden z nich wezwał zmiennokształtnego do siebie. "Jeśli pragniesz odnaleźć to miejsce, idź. Rozkażę przygotować Ci jakiś ekwipunek na podróż. Jeśli kiedykolwiek odnajdziesz ten eden, poślij kogoś z wiadomością do mnie. Chciałbym to kiedyś zobaczyć..."

Przed podróżą zmiennokształtny postanowił odpocząć. Położył się na posłaniu, jakie mu wyznaczono, po czym zasnął[...]

------------------------
Ciepłe promienie znów ogrzewały ciało lisołaka. Piękna muzyka stała się głośniejsza, choć nie udało mu się rozpoznać ani jednego instrumentu. Czasami słyszał rytmiczne klaskanie, choć nie był co do tego pewien. Szum fal uspokajał jego duszę po raz kolejny. Odetchnął głęboko, a świeże powietrze wypełniło jego płuca. Uśmiech pojawił się na jego pysku. Zachodzące za horyzont słońce oświetlało gęste, białe chmury swoim wspaniałym światłem. Zakochał się w tym miejscu. Nagle stał się bardzo śpiący... Ułożył się wygodnie na trawie, zmrużył oczy i z uśmiechem zasnął.
------------------------

Następnego dnia Leanor opuścił Efne. Nim to zrobił, przyjął prezent od jednego z seniorów, którzy rządzili okolicą. Była to tarcza, która przeleżała w skarbcu całe wieki, nazywana Strażniczą Opoką. Dostał również całe dotychczasowe uzbrojenie, a także sakwę z jedzeniem i pieniędzmi. Zabrał ze sobą swojego towarzysza, jastrzębia Apollo, wyruszając w poszukiwaniu przygód i raju ze snu. Raju, który widział każdego dnia zasypiając, oraz za którym tęsknił każdego dnia po przebudzeniu się. Po prostu szedł przed siebie, mając nadzieję że kiedyś trafi do miejsca, z którego nie chce się wracać. Z którego on na pewno już nigdy nie wróci.