Sajres pokazuje się ludziom pod maską obojętności, a zbyt ciekawskich darzy miną typu zmykaj jeśli ci życie miłe, ale tak na prawdę jest zupełnie inny. Kiedy już ktoś lepiej go pozna odkrywa, że w tym młodzieńcu drzemią niezgłębione pokłady radości i fascynacji dla świata. Ze swoich umiejętności korzysta najczęściej do pomagania innym, a nie szkodzenia im. Ma on wielu przyjaciół wśród starszych druidów.

     Najczęściej można spotkać tę niespokojną duszę w jego chacie leżącej na uboczu wioski, lub w karczmach do, których lubi wstępować na kufel piwa, a głowę to ma on mocną. Jednakże znacznie bardziej od alkoholu, rozmiłował się w paleniu fajki. Niedawno całkowicie przypadkowo odkrył, że po dodaniu odpowiednich barwników, da się puszczać kolorowy dym. Na razie umie otrzymywać tylko zieleń i czerwień, stało się to kiedy nie uprzątnął dobrze stołu, a wysypało mu się na niego trochę ziela.

     Jeśli chodzi o kobiety, Sajres po nieudanej miłości, kiedy miał jeszcze kilkanaście lat, ze względu na to wydarzenie teraz trzyma się raczej z daleka od wszelkich miłostek.

Zwykł nosić powłuczyste szaty oraz ciemno-zieloną pelerynę z kapturem spinanym pod szyją szmaragdową spinką, niezależnie od pogody, mimo to jeszcze nigdy się na nich nie potknął.Ten ubiór ukrywa smukłe ciało o delikatnej klatce piersiowej, za to nogi ma umięśnione, ukształtowane długimi wędrówkami po górach jak z dębu, w połączeniu z wysokim wzrostem (1,90 metra) daje niesamowity efekt. Ręce często skrywane w skórzanych rękawicach, dla ochrony przed groźnymi substancjami, są pobróżdżone przez trud jego pracy. Jego ciemna skóra idealnie współgra z ostrymi rysami twarzy i hipnotyzującymi, głęboko osadzonymi zielonymi oczami, które przycągają do niego kobiety. Dzieje się tak również ze względu na aurę tajemniczości i niedostępności, jaką roztacza w okół, według jednej z sentencji jego mentora. - Odpowiednie pozory to połowa drogi ku zwycięstwu. - Druid nigdy nie rozstaje się ze swoją laską ze splątanych korzeni, na której często rozpala magiczny ogień, aby oświetlić sobie drogę. Jest przepasany skórą z lisa albinosa, ma w niej wiele skrytek z poupychanymi ziołami oraz nieodłączną drewnianą fajką, za tym nietypowym pasem nosi srebrny sierp, do ścinania roślin, oraz wąski i długi sztylet. Poza tym pod szatami ma zawsze kilka sakiewek.

Na świat Sajres przyszedł w Chatkach Druodów, jego dzieciństwo przebiegało spokojnie wśród innych dzieci na śmiechach i zabawach. Mimo to naukę fachu zaczął bardzo wcześnie, ponieważ oboje z jego rodziców byli druidami, to pozwoliło mu na szybki rozwój swoich umiejętności. Tylko jedna rzecz załamała jego spokój, podczas jednego ze swoich spacerów spodkał młodą górską elfkę, zakochał się w niej natychmiast. Niestety szybko okazało się, że jego uczucie jest nieodwzajemnione, był załamany, ale w końcu mu przeszło, miał wtedy 14 lat, a rok później wstąpił na nauki do Leonista, przyjaciela jego ojca. 

     - Zapamiętaj! - powiedział dobitnie mentor, - moje dwie podstawowe zasady, których będziesz przestrzegał. - Sajres zarejestrował, że nie było to pytanie lecz stwierdzenie. - Przede wszystkim dobry druid to taki, który potrafi bronić swoich tajemnic, ale to nie jest wszystko, jeśli kiedykolwiek wejdziesz w konszachty z siłami ciemności, od razu się ciebie wyprę.

     Chłopak pamiętał znakomicie tę przemowę z resztą jedną z wielu, jakimi raczył go mistrz. Przez 15 lat studiów, nauczył się wszystkiego co konieczne do jego przyszłego zawodu i więcej. Poznał podstawy posługiwania się sztyletami, oraz świetnie opanował magię ognia i wkródce posługiwał się nią lepiej od swego nauczyciela. Często znikali na długie tygodnie w poszukiwaniu różnych ziół, wędrując po górach, starzec nauczył go w ten sposób dbać o siebie w głuszy. W dniu swoich 27 urodzin otrzymał węża, który długością był zbliżony do ludzkiego przedramienia, ich relacje długo pozostawały oziębłe, do czasu aż Serpentus uratował go przed upadkiem, kiedy młodzieniec osunął się po zboczu, a gad owinął mu się wokół nóg i wciągnął go na górę, później zaczęli się coraz bardziej zaprzyjaźniać.Tak toczyło się życie Sajresa aż do czsu gdy przed rokiem zmarli jego rodzice, o dziwo nie zmartwiło go to zbytnio bo nie utrzymywał z nimi kontaktu, do tego otrzymał ich chatę razem ze skromnym ogródkiem.
     Teraz pragnie się wyrwać w świat, ponieważ chce posmakować nieco życia w wielkich miastach.