Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy postać jest dobra, czy zła, ale biorąc pod uwagę to, czym się zajmuje, jego zamiary i myśli a także przedmioty otaczające tego niezwykłego Trytona, należy stwierdzić, że jego jestestwo skręca w stronę niegodziwości oraz potworności i nieustępliwości, więc w jasny sposób sugeruje obranie ścieżki zła. Nie jest to proces postępujący, bo postać potrafi wykrzesać z siebie dawki dobra, ale nie będą one jawnie szczere i naturalne. Jest istotą nieustępliwą – raz powziętego celu nie porzuca. Wobec tych, którzy próbują uciec przed swoim losem, potrafi być bezlitosny.

Oleander odznacza się chłodnym pragmatyzmem, wręcz brutalną szczerością – nie owija w bawełnę, jeśli ktoś pyta go o cokolwiek. Nie potrafi pocieszyć, jest w tym naprawdę kiepski a sprawy śmierci traktuje w sposób pozbawiony współczucia.

Lubi otaczać się towarzystwem kobiet i nigdy nie marnuje okazji, by choćby mimochodem zaznaczyć swoje zainteresowanie. Jego uczucia jednak rzadko są głębokie czy trwałe – traktuje związki bardziej jak chwilowe uciechy i sposób na zaspokojenie potrzeb, zarówno cielesnych, jak i psychicznych. Czasem relacje te podszyte są cieniem melancholii, jakby w gruncie rzeczy wiedział, że żadna bliskość nie ukoi jego samotności na dłużej. Choć na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie zdystansowanego i nieprzystępnego, potrafi być uprzejmy i uwodzicielski, jeśli uzna, że sytuacja tego wymaga – albo jeśli ma na to ochotę. Niektórzy uważają, że jego chłodny urok i spokojna pewność siebie mają w sobie coś niepokojąco pociągającego. Mimo swojej ponurej roli Kosiarza i mrocznego powołania, wykazuje zaskakująco żywe zainteresowanie kobietami. W relacjach z nimi potrafi przejawiać nietypową, niemal kokieteryjną stronę natury. Jego upodobanie do kobiecego towarzystwa nie jest wyłącznie fizyczne – ceni w nich wrażliwość, emocjonalność i zdolność wyrażania uczuć, których sam z biegiem lat się wyzbył.

Oleander ma niezwykle specyficzne poczucie humoru, które większość osób określa mianem suchego, ironicznego i podszytego czarnym dowcipem. Nierzadko żartuje z samej śmierci, traktując ją jak znajomą, z którą łączy go długi i osobliwy układ.

Zdarza mu się rzucać komentarze o zabarwieniu makabrycznym – na przykład, gdy odbiera duszę umierającemu, potrafi powiedzieć z powagą: "Cóż, przynajmniej nie będzie musiał płacić czynszu". Ci, którzy znają go lepiej, wiedzą, że ten sarkastyczny ton skrywa melancholię i niechęć do patosu. Oleander nigdy nie lubił pompatycznych pożegnań – woli lekki, chłodny żart niż wielkie słowa o przeznaczeniu.

Postać osiąga jeden sążeń i jedną dłoń wzrostu, więc możemy powiedzieć, że jest wysokim Trytonem. Waży z kolei tylko nieco ponad siedem kamieni, co czyni go istotą szczupłą, wręcz smukłą, o wydłużonych kończynach i lekko kościstej sylwetce. Skóra Oleandra ma blady odcień, niemal perłowy w niektórym świetle – wygląda tak, jakby nigdy nie widziała słońca. Kościste ramiona i długie palce tylko podkreślają jego sylwetkę istoty z pogranicza światów.
Na szyi posiada widoczne, czarne skrzela, które lekko pulsują przy oddychaniu. To właśnie dzięki nim jego słuch jest wyostrzony, przez co reaguje na najcichsze szepty z głębin... i z zaświatów.
Jego oczy są wąskie, patrzące wiecznie podejrzliwie, z ironiczną nutą, choć nie brakuje im tajemniczego uroku. Ich kolor trudno jednoznacznie określić – niebieski przechodzi w błękit, tak jasny i szklisty, że nieraz trudno stwierdzić, gdzie kończy się oko, a zaczyna odbita w nim woda. To oczy, które nie tylko patrzą, ale i oceniają, a jednocześnie ukrywają coś głębszego – starożytną wiedzę, zmęczenie lub obojętność wobec przemijania.
Usta są małe, kształtne, o lekko beżowym odcieniu, wyraźnie kontrastującym z bladą skórą. Choć pozbawione uśmiechu w typowym sensie, często unoszą się w kącikach w ledwo widocznej kpinie.
Włosy Oleandra są długie, proste, w jasnym srebrno-białym kolorze, nieco opadające na ramiona. Ma luźną grzywkę, a cała fryzura jest zwykle w lekkim nieładzie, choć ten nieład wydaje się celowy – niemal jakby czas i śmierć nie miały znaczenia dla jego wyglądu. W wilgotnym powietrzu włosy miejscami lekko falują, przypominając wodne prądy.
Oleander porusza się płynnie i bezszelestnie, z dziwną gracją, która może kojarzyć się z ruchem wodnych roślin w głębinach. Jego krok jest cichy, równy i pełen skupienia, jakby każdy ruch był dokładnie przemyślany. Nie spieszy się – czas nie ma nad nim władzy, więc nie musi się dostosowywać do tempa innych. Jego obecność można poczuć zanim się go zobaczy, choć nie z powodu hałasu – raczej przez wrażenie, że coś chłodnego wpłynęło w pomieszczenie.

W swojej trytońskiej formie Oleander nosi szaty utkane z materiałów przypominających cienką łuskę i porosty – ciemne tkaniny mienią się lekko błękitnym lub zielonkawym połyskiem, jakby były mokre. Zazwyczaj nosi długi, bezrękawowy płaszcz o wysokim kołnierzu i pasy materiału owinięte wokół ramion, które falują przy każdym jego ruchu.
Na plecach zawieszona jest jego kosa – prosta, pozbawiona ozdób, lecz o ostrzu przypominającym wydłużoną muszlę lub kość morskiego potwora.
Gdy Oleander przybiera ludzką postać, jego wygląd wciąż zdradza ślad nienaturalności. Staje się nieco niższy, choć nadal szczupły i wysoki. Jego skóra przybiera jasnobeżowy odcień, bardziej akceptowalny wśród ludzi, choć wciąż blady. Skrzela znikają, ale oczy zachowują ten sam niepokojąco wodnisty odcień, co bywa pierwszym sygnałem dla uważnych.
W ludzkiej postaci ubiera się w ciemne, długie płaszcze, wysokie buty i koszule o głębokim wykroju, często z materiałów przypominających atłas lub aksamit – eleganckich, ale surowych. W jego stylu jest coś teatralnego, niemal żałobnego, co nie znika nawet wtedy, gdy udaje zwykłego podróżnika czy gościa z daleka.

Głos Oleandra jest głęboki, spokojny i hipnotyczny. Nie musi krzyczeć, by przyciągać uwagę – jego intonacja jest powolna, chłodna, a każde słowo brzmi, jakby niosło echo głębin. Czasem jego głos przypomina głos mówiący spod wody, z lekkim pogłosem, którego nie sposób wytłumaczyć.
Choć mówi cicho, jego słowa trafiają do ucha z niezwykłą wyrazistością. W jego tonie często pobrzmiewa sarkazm lub sucha kpina, ale bez otwartej agresji. Czasem zdarzy mu się ostro krzyknąć, gdy ktoś przekracza jego granice.

Oleander otrzymał przy narodzinach imię Olaf i od początku czuł prawdziwą i nieskrępowaną niczym dumę z bycia Trytonem. Miał szczęśliwe dzieciństwo, z którego jednak niewiele pamięta. Urodził się w głębinach miejsca niezbyt znanego, o którym mawia się Szafirowy Szantung jako jedno z ośmiorga dzieci pary wysoko urodzonych Trytonów – matki Miralmy i ojca Heryosa. Ich autorytet w społeczności mórz nigdy jednak nie budził w Olafie szacunku – od młodości uważał ich za zimnych i zadufanych w sobie. Nigdy nie obdarzył ich miłością, a później otwarcie okazywał lekceważenie.

Z rodzeństwem relacje układały się różnie – z niektórymi łączyły go sporadyczne więzi, szczególnie z siostrą Arveją i bratem Lyrthionem, których uznawał za mniej nadętych od reszty rodziny. Resztę traktował raczej jak współlokatorów w wielkim, morskim pałacu – obecnych, ale obcych.

Przy narodzinach otrzymał od matki chrzestnej, starej syreny znanej jako Vesiriel, magiczną karafkę. Naczynie zawierało dwa istotne składniki: sproszkowaną eufyrę syrenią oraz wodnogrona zmielone do tej samej konsystencji. Karafka była podarkiem symbolicznym – znakiem, że Oleander ma mieć wolność wyboru: życie pod wodą lub wśród ludzi. Przedmiot pozwalał dłużej przebywać w ludzkim świecie, bo aż dwa tygodnie bez konieczności zanurzania się w wodzie. 
Karafkę stosował od młodzieńczych lat, by co pewien czas pojawiać się w ludzkim świecie – wypijał płyn przy posiłku z wodorostów lub ślimaków, a później z lubością doświadczał odmienności ludzkiego ciała, zapachów i słów. Czasem nacierał karafkowym płynem nadgarstki, uzyskując krótszą, pięciodniową przemianę, która dawała mu więcej pretekstu, by wracać do wody, gdy ludzie zaczynali być zbyt męczący.

Pierwszą fascynację ludzkim światem przypłacił dziwnym romansem z kobietą imieniem Ilannea, dziewczyną o oczach ciemnych jak dno oceanu i pyskatym usposobieniu. To właśnie ona podarowała mu w prezencie syrop na potencję, w istocie żartobliwy drobiazg, mający go ośmieszyć w towarzystwie jej znajomych. Ilannea chciała, by Oleander poczuł się dotknięty, lecz nie przewidziała, że Tryton przyjmie prezent z rozbawieniem i absolutnym brakiem wstydu, a potem będzie go chętnie używał – ku jej wielkiej irytacji. Ich relacja zakończyła się burzliwie, po kłótni, w której Ilannea oskarżyła go o to, że "nigdy nie potrafił być w pełni człowiekiem ani w pełni Trytonem". Oleander skwitował to swoim suchym dowcipem i odszedł bez żalu.

W dorosłości Olaf przybrał imię Oleander, by zerwać resztki więzi z rodzicami i ich oczekiwaniami. Coraz częściej przebywał w wymiarze zawieszonym między światami – w tunelu zaświatów, gdzie zbłąkane dusze dryfowały, niezdolne podjąć decyzji o odejściu. To właśnie tam przebudził w sobie moc Ścinacza Dusz, umiejętność przecinania więzów życia specjalną kosą.

Kosa, którą nosił, była pradawnym artefaktem przekazywanym między nielicznymi Trytonami, którzy odważyli się zejść w miejsca, gdzie kończy się czas i pamięć. Działała wyłącznie w zaświatach – dzięki niej Oleander mógł odprawiać dusze tych, którzy od wieków tkwili w stanie pół-śmierci.
Magii zła Oleander nauczył się od pewnego starego czarnoksiężnika, którego imienia nigdy nikomu nie zdradził. Był to człowiek samotny, zamieszkujący w morskiej grocie, gdzie od dekad gromadził zakazane księgi i traktaty o mrocznych sztukach.

Kiedy Oleander po raz pierwszy przemienił się w człowieka i trafił w te okolice, starzec wyczuł w nim naturalną skłonność do obcowania z zaświatami oraz predyspozycje, by posiąść wiedzę, jaką inni uważali za plugawą.

Przez kilka miesięcy czarnoksiężnik uczył go wytrwale, zdradzając tajemnice dawnych rytuałów i sposoby wzmacniania mocy, których nie spisywano w żadnych znanych kronikach. W zamian Oleander pomagał mu zdobywać rzadkie składniki z dna oceanu i przynosił relikty z zatopionych świątyń.

Dzięki tej nauce Tryton opanował magiczne rzemiosło zła na poziomie zaawansowanym, czyniąc z niego broń, którą mógł posługiwać się z pełną swobodą i pewnością siebie.
Ów czarnoksiężnik miał dwóch silnych synów, u których to Oleander, zwany później też Kosiarzem uczył się sztuki fechtunku i uników a także w dalszym ciągu dokształcał się z magii, tym razem była to Magia Ducha, którą ćwiczył w towarzystwie tychże młodzieńców - Malcolma oraz Milana.