Silyen - po trwających nawet do kilku tygodni polowaniach - przyzwyczajony jest do samotności. Nie oznacza to jednak, że nie lubi towarzystwa - 

po prostu trudno mu znaleźć wspólny język, czy temat, który warto by poruszyć. Prócz tego, elf jest niezwykle cierpliwy, mało kto potrafi 

wyprowadzić go z równowagi. Najczęściej dzieje się to wtedy, gdy ofiara jego łowów jest zagrożona upolowaniem przez innego myśliwego. Jednak 

nawet wtedy stara się zachowywać zimną krew, choć może reagować impulsywnie i pod wpływem emocji. Przesadnie cichy i dokładny, a mimo to 

dość ciekawski, jak na lodowego elfa. Uwielbia obserwować innych, czy to rasy rozumne, czy zwykłe zwierzęta. Jednak, razie potrzeby, potrafi 

przezwyciężyć swą ciekawość i pozostać opanowanym.

Silyen - jak na lodowego elfa przystało - nosi długie, proste i srebrzyste włosy. Raczej są one brudne, gdyż elf z rzadka zajmuje się ich 

pielęgnacją. Swój wolny czas zwykł raczej poświęcać na polowanie, ćwiczenia, czy uzupełnianie braków w ekwipunku. Nie ma więc co się dziwić, 

że sylwetkę ma dość atletyczną, a postawę i chód nienaganny. Jest on, na elfią miarę, przeciętnego wzrostu, choć w porównaniu do większości 

innych ras uchodzić może za niezwykle wysokiego osobnika. Tam skąd pochodzi jednak, ani jego wzrost, ani blada - niemalże kompletnie biała - 

cera nie przyciągnęłyby większej uwagi.



Rysy twarzy, choć przez wieki nawet u jego pobratymców zdążyły złagodnieć, wciąż zachowały swoją dzikość i brutalność. Oczy koloru fiołków 

wyzierają raczej z obojętnością i lekkim dystansem. Oblicze pozostaje niewzruszone - mało co jest w stanie wzbudzić na twarzy elfa jakąkolwiek 

oznakę głębszych emocji. Zwykł skrywać się pod płaszczem, a na twarz narzucać kaptur. Prawe oko przecina blizna - pamiątka po starciu z 

białym niedźwiedziem.

Silyen narodził się w jednej z ukrytych wiosek lodowych elfów na dalekiej północy Alaranii, w miejscu, którego nie obejmują nawet najrozleglejsze 
mapy. Jego rodzina od pokoleń zajmowała się łowami, toteż nic dziwnego, że od dziecka szkolony był na kolejnego myśliwego, który miałby 
dostarczać wiosce pożywienia.

Gdy osiągnął wiek uznawany za wejście w pełnoletność, musiał - bez żadnego wyposażenia - wyruszyć w sam środek burzy śnieżnej i nie zwalniać 
dopóki ta nie ustanie. Następnie miał upolować godną łowcy zwierzynę, by udowodnić, że jest wart swojej pozycji w wiosce. Silyen trafił na 
mamuta, jednak nie był to przeciwnik, który mógłby go usatysfakcjonować. Wyruszył więc dalej, aż w końcu trafił na zwierzynę godną łowcy. 
Ogromnego białego niedźwiedzia. Walka ze zwierzęciem pozostawiła po sobie pamiątkę na twarzy elfa - szramę, przecinającą prawe oko.

Po powrocie do wioski Silyen zajął należne mu miejsce wśród innych łowców. Nie minęło dużo czasu, gdy jego zacięcie i chęć szukania coraz 
nowszych wyzwań zapewniły mu wolną rękę w polowaniu. Od tej pory zniesione zostały normy mięsa, z jakich miałby się wywiązywać. Dochodziło 
nawet do tego, że elf znikał z wioski na kilka tygodni, czy nawet miesięcy, w poszukiwaniu wybranej zwierzyny. Oczywiście cały czas szkolił się w 
swym kunszcie, a nawet poszerzył swoją wiedzę o sporządzanie trucizn i kreomagowanie. To drugie potrzebne mu było tylko po to, by tworzyć 
skuteczniejsze pułapki. 

W czasie jednego z dłuższych polowań, gdy wraz z nim wyruszyło również kilku innych łowców, elf o mało co nie zginął. Ogromna lodowa ściana 
runęła prosto na niego, lecz ten - w ostatniej chwili - zapragnął zatrzymać lód i... udało mu się. Inne elfy mówiły potem, że z ziemi wystrzelił jakby 
wodny bicz, który rozbił ścianę na drobne kawałki lodu. Elf stracił przytomność i obudził się dopiero tydzień później. Opiekował się nim jeden z 
wioskowych magów, który to powoli zaczął nauczać go o, nieznanym dotąd łowcy, świecie magii.

Prócz tego, że elf nauczył się kontrolować swe zdolności magii wody, czarownik - na prośbę - przekazał mu również podstawy dziedziny pustki. 
Zapytany o powód, uargumentował to tym, że obie te umiejętności mogą mu się przydać w czasie polowania, czy bezpośredniego starcia z 
jakimkolwiek potężniejszym przeciwnikiem.