Nerina jest nieśmiała i cicha, przez co ciężko jest jej nawiązywać nowe znajomości, jest jednak przez to dobrą słuchaczką. Podejmowanie decyzji, a przynajmniej tych niezwiązanych z medycyną, przychodzi jej z trudem i woli się w takich przypadkach zdać na radę swoich nielicznych przyjaciółek. Ma wielkie serce, w którym czuje ogromną potrzebę niesienia pomocy. Nie lubi przemocy, jednak jej przyjaciółka nauczyła ją, iż ta czasem jest niezbędna, by obronić to, co się kocha, sama jednak jej nigdy nie stosuje. Jest wyrozumiała i nie ocenia innych pochopnie. Lubi zwierzęta, choć nie opiekuje się żadnym na stałe — jednak gdy widzi jakieś w potrzebie, pomaga mu z równym zapałem, z jakim pomagałaby człowiekowi.

Skóra Neriny jest blada i delikatna. Z postury jest drobna i bardziej przypomina elfkę niż ludzką kobietę, którą jest. Włosy ma długie do pośladków i nienaturalnie siwe. Zwykle nosi je związane, tak aby nie przeszkadzały w wykonywaniu zawodu. W jej owalnej twarzy osadzona jest para szafirowych oczu, przedzielona prostym, niewielki noskiem. Wąskie i krótkie brwi nadają jej twarzy łagodny wyraz. Usta ma jasne i miękkie, a głos melodyjny. Dłonie ma smukłe i zadbane, a długie palce zakończone są krótkimi paznokciami, które nie przeszkadzają w operacjach. Lubi kolor niebieski i w taki też się przyodziewa. Chodzi w luźnych, niekrępujących ruchów szatach, w jakie zwykle ubierają się uzdrowiciele.

Nerina została poczęta w wyniku gwałtu. Choć tak się stało, jej matka nosiła ją pod swoim sercem i darzyła wielką miłością. Przyszła na świat w niewielkiej wiosce nieopodal Elisji. Chciała ją wychować na porządną kobietę – jednak nie było jej to dane, zmarła kilka dni po porodzie pomimo opieki uzdrowicieli, którzy próbowali ją uratować. To właśnie ci sami uzdrowiciele przygarnęli bezbronną istotkę, jaką wtedy była i wychowali jak własne dziecko. Przez całe swoje dzieciństwo, przez dom, w którym żyli, przewijała się cała masa chorych. Nerina najpierw była wyganiana z izby, w której odbywały się zabiegi, potem jednak widząc zainteresowanie przybranej córki oraz jej chęć niesienia ulgi w cierpieniu, pozwalali jej zostawać i pomagać, a z czasem też i uczyć właściwości ziół, sposobów zwalczania różnych chorób i łagodzenia bólu.

Pewnego dnia – przez niedopatrzenie rodziców – zjadła magiczne zioło, przez które popadła w kilkudniową śpiączkę. Na szczęście udało się ją z niej wyratować i jedyne piętno, jakie po sobie zostawiła to włosy, które z koloru czarnego stały się siwe.

Z czasem objawił się u niej magiczny talent uzdrowicielski. Wykazując się prawdziwą miłością, przybrani rodzice posłali ją do szkoły uzdrowicieli w Elisji. Tam mogła rozwinąć swoje magiczne talenty. W dzień uczyła się i pomagała przy operacjach, samotne wieczory natomiast spędzała na graniu na flecie, była bowiem nieśmiała i niełatwo nawiązywała kontakty z innymi uczniami akademii. W dniu ukończenia akademii, gdy stała się pełnoprawną uzdrowicielką i mogła w pełni samemu podejmować się leczenia innych, otrzymała również w prezencie magiczny flet, który miał pomagać jej w uzdrawianiu innych.

Podczas gdy Nerina wciąż jeszcze zastanawiała się jak najlepiej wykorzystać swoje umiejętności, dotarły do niej wieści, iż jej przybrani rodzice zginęli podczas udzielania pomocy wojskom Elisji toczącym walkę z bestiami, które pojawiły się na granicy, napływając z Opuszczonego Królestwa. Czym prędzej udała się w tamtym kierunku, wraz z najbliższymi wojskowymi posiłkami. Niestety wieści okazały się prawdziwe i tak została sierotą po raz drugi. Szczęśliwie – przynajmniej dla niej – nie miała czasu, by popaść w rozpacz, bowiem na pomoc czekało wielu z rannych żołnierzy. Odkładając na bok troski, zabrała się za ich leczenie wraz z innymi uzdrowicielami. Poznała wtedy Isandiel, która to została zraniona w głowę przez szpony bestii, a rana nie chciała się goić, ze względu na truciznę. Rekonwalescencja była długa i trudna. Podczas niej Nerina usłyszała wiele opowieści od wojowniczki i okazała się dobrą słuchaczką. Ta pomogła jej również pogodzić się ze stratą przybranych rodziców i stała się dla niej bliską przyjaciółką. Na szczęście z pomocą magii i cierpliwej, długiej opieki Iasndiel wróciła do pełnej sprawności i ponownej służby w wojsku.