Spory udział w ukształtowaniu charakteru Shaydh wzięły warunki, w których się wychowała – piaski pustyni zrobiły z niej osobę twardą i nieugiętą, 

o silnej woli, upartą, mającą dużą chęć przetrwania. Nieważne ile razy upadłaby na ziemię, za każdym razem spróbuje się podnieść i walczyć dalej, 

dopóki całkowicie nie wyczerpie sił. Z natury jest dosyć nieufna i nieokrzesana, momentami wręcz dzika, ale kiedy już zdobędzie się jej przyjaźń, 

będzie ona trwać bardzo długo. Shaydh ma nieco zatartą granicę rzeczy dobrych i złych, czasem ucieka się do występków niezbyt zgodnych z 

prawem, byleby wyciągnąć z tego jakieś korzyści. Nie jest zbyt cierpliwa i często przeszkadza to jej w osiągnięciu celu, włącznie ze zdobyciem 

jakiejś umiejętności. Mimo wszystko nie można stwierdzić, że Shay jest tak całkowicie zła, potrafi być miła i uprzejma, chociaż często zdarza się jej 

palnąć coś niezbyt właściwego dla danej sytuacji, tym samym niechcący psując sobie dobre wrażenie. Całkiem nieźle umie udawać różne osoby i 

ma nawet poczucie humoru, chociaż niezbyt duże.

Shay to średniego wzrostu elfka o egzotycznej urodzie, która często przyciąga wzrok. W końcu w samej Alaranii trudno natknąć się na 

mieszkańców pustyni z charakterystycznymi blond włosami w słomianym odcieniu splecionymi w długi warkocz oraz sprezentowanym przez 

gorące słońce ciemniejszym odcieniem skóry. Oprócz tych cech, Shay posiada również właściwe dla swojej rasy odrobinę skośne, 

ciemnobursztynowe oczy, które stanowią główną ozdobę jej trójkątnej twarzy. Dopełnieniem dla nich są duże usta, prosty nos, wyraźnie 

zarysowana szczęka oraz cienkie, ukośne brwi. Te ostatnie dodają właścicielce swoistego drapieżnego uroku, charakterystycznego już tylko dla 

niej. Można rzec, że elfka jest szczupła, nawet pomimo szerokich bioder i takich też silnych ramion. Porusza się zwinnie, jak na wytrenowaną w 

walce przystało, chociaż ciężko nazwać to gracją. Owej gracji urąga również styl ubierania się Shay. Strój ma być wygodny i funkcjonalny, więc 

nie zawsze wszystko idealnie do siebie pasuje.

Paskudne gorąco, dużo piasku pustyń położonych na południe od środkowej Alaranii i plemię, które było jedną wielką rodziną. Tak w wielkim 
skrócie można opisać dzieciństwo Shaydh, która swojego drugiego imienia, Andral, w późniejszych latach zaczęła używać jako nazwiska. Mimo 
wszystkich trudności, z jakimi każdego dnia muszą zmagać się pustynne elfy z południa, Shay miło wspomina pierwsze lata swojego życia. Z 
biegiem czasu obudziło się u niej poczucie, że nie pasuje do społeczności, do której niby należy. Zasłuchana w opowieści starej szamanki o 
kontynencie na północy wraz ze starszym bratem, Nurim, snuła dziecinne plany o wielkich podróżach i niezwykłych odkryciach. Świeżo po 
osiągnięciu przez Shaydh dorosłości, jej rodzice znaleźli, ich zdaniem, idealnego kandydata na męża dla swojej córeczki. Sam ej elfce nie podobał 
się pomysł zamążpójścia, przynajmniej nie tak szybko. Zdawała sobie sprawę, że jako żona zyska zupełnie inne obowiązki niż polowania i 
zajmowanie się wierzchowcami, obowiązki, które niezbyt się jej podobały. W tym miejscu nastąpił pierwszy zgrzyt z rodziną. Stwierdziwszy, że 
jednak nie powinna zachowywać się jak rozkapryszona smarkula, Shay szybko wycofała się ze swojego stanowiska. I byłaby naprawdę skłonna 
spełnić życzenie rodziców, gdyby nie pewien incydent. Zaważył on na całej przyszłości niedoszłej panny młodej. Otóż narzeczony, po uczcie, na 
której wyżłopał stanowczo za dużo trunków zdobytych od handlarzy z północy, co w połączeniu z jego wybuchowym charakterem popchnęło go 
do nieciekawych czynów. Zamiast poczekać i trzymać łapska przy sobie, zaczaił się na przyszłą żonę, która jednak okazała się bardziej 
niebezpieczna, niż się mu wydawało. Wynikła z tego przepychanka, w wyniku której właściwie przez przypadek pijanica zginął, nadziawszy się na 
nóż Shay. Nuri odciągnął swoją siostrę z miejsca zbrodni i przekonał ją, że musi uciec, gdyż taki czyn nie wróży jej w plemieniu zbyt dobrej 
przyszłości. W tym punkcie, mimo nieszczęścia, Shaydh dostrzegła szansę zrealizowania swoich śmiesznych marzeń z dzieciństwa, które 
wcześniej wydawały się kompletnie abstrakcyjne. Elfka opuściła plemię, ukradłszy konia i kilka drobiazgów oraz skierowała się na północ, do 
kupieckich miast portowych. Po długiej, wyczerpującej podróży przez pustynię nareszcie dotarła tam, gdzie chciała dotrzeć, nie przewidziała 
jednak pewnych barier. Żeby dostać się na statek, musiała sprzedać konia i wisiorek z lapis lazuli, otrzymany na dziesiąte urodziny. Sama 
przeprawa była wyjątkowo nieprzyjemna, Shaydh dręczyła paskudna choroba morska, rozbujany okręt stał się większą męką niż kilka tygodni 
spiekoty. Gdyby nie pewien naturianin, medyk, rejs byłby jeszcze gorszy, co chyba wydawało się niemożliwe. Owy jegomość o imieniu Kael, na 
szczęście znający dialekt pustynnych elfów, opowiadał Shay nieco bardziej aktualne historie z życia Alaranii, a nawet poduczył ją trochę języka. 
Niestety po dopłynięciu do celu, z przyczyn, których nie wyjaśnił, musiał elfkę opuścić. Jako że zyskała jego sympatię, dał jej trochę ruenów. 
Kiedy Kael odszedł, Shaydh została sama na obcej ziemi. Nieco przytłoczona, zaczęła mieć naprawdę duże wątpliwości, czy przybycie na północ 
było chociaż w jednym aspekcie dobrym pomysłem. Błąkając się ulicami portowego miasta, całkiem przypadkowo wplątała się w jakąś uliczną 
bójkę. Solidarnie, stanęła po stronie rudowłosego elfa, który wydawał się być jedynym spiczastouchym w okolicy. Rudzielec okazał się być 
„dowódcą” wędrownej trupy aktorskiej i pod pretekstem podziękowania za ratunek, zaproponował Shaydh dołączenie do grupy z powodu jej 
egzotycznego wyglądu, śmiesznego sposobu mówienia oraz umiejętności posługiwania się nożami. Szybko okazało się, że ci aktorzy nie 
omieszkają również uciekać się do kradzieży, jeśli zachodzi taka potrzeba. Shay nawet mimo to chciała podróżować z nimi, gdyż właściwie nie 
miała innego wyboru. Powoli coraz lepiej opanowywała powszechnie używany w tych stronach język, chociaż wciąż miała duże problemy z 
wymową, uczyła się też fachu złodziejskiego, a także kilku innych rzeczy. Całkiem zżyła się z sześcioosobową grupką, składającą się z 
rudowłosego Xandra, tygrysołaczych bliźniaczek, driady, półwampira i śpiewaka z Rapsodii. Była z nimi dobre kilka lat, dopóki Xander nie wpadł na 
pomysł większego złodziejskiego skoku, a mianowicie okradnięcia pewnego świątynnego skarbca. Jedynie Shay i bliźniaczki próbowały odwieść 
resztę od tego pomysłu, jednak argumentacja nie dała rezultatów. Jak dało się przewidzieć, akcja zakończyła się fiaskiem, w wyniku czego zginęli 
rudzielec oraz śpiewak, a pozostała dwójka spiskujących bezpośrednio trafiła do więzienia. Shaydh wraz z bliźniaczkami, uciekła dzięki trzymaniu 
się z tyłu. Wszystkie trzy zgodnie stwierdziły, że nie ma sensu dalej już ciągnąć interesu i najlepiej będzie, jeżeli pójdą własnymi drogami. Elfka 
nie chciała zbytnio zabierać większości dotychczasowego dobytku grupy, przywłaszczyła sobie jedynie kilka rzeczy, w tym nieco pieniędzy oraz 
ciekawą, zaklętą maskę.