Spędzając niemal całe swoje życie na łonie natury, pośród dzikich zwierząt i roślin, nie sposób aby Eila nie szanowała otaczającej ją fauny i flory. 

Jak każdy przyzwoity przedstawiciel jej rasy, oddaje należyty hołd matce naturze, wierząc, iż całe dobro, którym ją obdarza, prędzej czy później 

powróci. Dlatego też nienawidzi krzywdzić innych. Jeżeli coś oddycha tym samym powietrzem, porusza się po tych samych ziemiach, piję tę 

samą wodę, to tak jakby był cząstką niej samej, raniąc tę cząstkę rani samą siebie. Wobec tego kiedy przychodzi jej zabijać jakiekolwiek 

zwierzę, bądź w wyjątkowych sytuacjach inną nimfę, człowieka czy kogokolwiek przeżywa równie mocno jego cierpienie, jak on sam. Mimo to, 

kiedy zostaną naruszone obrane przez nią prawa, jest skłonna posunąć się daleko, wykorzystując te nawet najbardziej radykalne czy absurdalne 

metody kary. Eila nigdy się nie waha. Zawsze wie doskonale czego chce i do czego dąży, tu wdraża się też niezwykła ciekawość otaczającego 

ją świata. Niewiele o nim wie, odkąd pamięta zawsze z siostrą trzymały się z dala od ludzi, po części przez ich matkę, która uważała, iż 

największym złem na tej planecie jest właśnie człowiek. Może dlatego tak bardzo pragnie poznać go bliżej, zapoznać się z jego kulturą, pogrążyć 

w historii i zagłębić tajniki jego codzienności.

Eila ma długie włosy, sięgające jej do połowy ud, w kolorze blond, pięknie podkreślające jej błękitną cerę. Jej twarz jest dosyć pociągła, a uszy 

długie, owalnie zakończone. Jedno jej oko jest perłowego koloru, drugie jest puste i ślepe. Usta ma pełne, bladoróżowe.

Jest osobą o bardzo zgrabnej, ponętnej figurze. Jej sylwetka ma idealny kształt klepsydry.

Eila porusza się bardzo skocznie, można by powiedzieć, iż jej krok jest wręcz melodyjny, a za razem pewny siebie. Jej postawa jest 

godna i bojowa, nie wygląda jak osoba delikatna, choć taka jest w rzeczywistości. 

Jej głos jest ładny, lecz nie tak piękny jak głos siostry. Mówi twardo i zdecydowanie, wyraźnie akcentując każde słowo.

Kiedy wychodzi między ludzi lub wyprawia się poza las narzuca na siebie bardzo lekką, białą, jedwabną sukienkę, o prostym kroju i nieco 

prześwitującym materiale. Stopy pozostawia bose, jedynie czasem, kiedy nie ma innego wyjścia zakłada białe trzewiki lub botki na płaskiej 

podeszwie.

Dziewczyna przyszła na świat wraz ze swoją siostrą o północy w małej jaskini, otoczonej przez gęsty las do której zawsze, niezależnie od pory 
dnia, czy roku, wpadała błękitna smuga, delikatnego światła, padająca na niewielki, ale bardzo głęboki staw, w którym uczyły się pływania, 
rybołówstwa i po części sztuki kamuflażu. Jako dzieci, uważały, iż ten świetlisty strąk posiada magiczną moc. W jaskini spędziły całe swoje 
dzieciństwo, do 18 roku życia pod opieką swojej matki - Nube, Eila nie wie wiele o tym, 
kim była i czym się zajmowała, choć matka nauczyła je niemal wszystkiego. Od tradycyjnych rytuałów po panowanie nad Magią Wody i Emocji. 
Keyuri w szczególności uczyła 
zielarstwa, zaś Eilę tropicielstwa. Duży nacisk kładła na poznawanie rodzimych tradycji, śpiewu i tańca. Jedyne czego nie potrafiła im przekazać 
to umiejętność pisania i czytania oraz posługiwania się ludzkim językiem, którym teraz porozumiewa się większość stworzeń.
  Jednak rola wiernego nauczyciela Nube, to tylko jeden aspekt jej matkowania. Poza tym była bardzo surową kobietą o ściśle określonych 
regułach. Mówiła dziewczynkom co miały wykonać, a one bezwarunkowo musiały podporządkowywać się jej woli, inaczej zostawały karane. 
Najgorszą karą było pozostawienie ich samych na dwa dni w lesie. Nie przynosiła im jedzenia, ani picia. Musiały utrzymać się przez te dwa dni na 
własną rękę. Pewnego razu dziewczynki, to było kiedy miały około 11 lat, chciały bliżej przyjrzeć się amuletowi matki. Był to maleńki, złoty 
medalik, który Nube nosiła tylko i wyłącznie podczas pełni księżyca, w inne dni leżał zamknięty w matczynym puzderku. Kiedy mama zniknęła na 
dłużej pod wodą Eila wraz z Keyuri wyciągnęły łańcuszek, zaczęły bawić się nim, owijając go wokół palca, kręcąc nim w powietrzu i podrzucając. 
W końcu, jak można się było spodziewać, upuściły medalik, tracąc go z oczu. Kiedy Nube się o tym dowiedziała była wściekła. Wyprowadziła je 
głęboko w las nakazując nimfom zostać tam i czekać, aż wróci. Dziewczynki siedziały w miejscu przez jeden dzień, po czym zbulwersowane i 
zdesperowane 
zaczęły szukać drogi powrotnej do domu. Nagle zauważyły w gąszczu coś dziwnego. Była to gruba książka ze skórzaną oprawą, przyozdobioną 
szmaragdami. Nigdy wcześniej nie widziały czegoś podobnego. Powróciły tam, gdzie koniec końców przyjdzie po nich Nube i otworzyły tomisko. 
Znalazły tam obrazki i dziwaczne, nieznane im znaki. Z niemałą fascynacją przypatrywały się rysunkom, pierwszy raz w życiu widząc malowane 
wyobrażenia ludzi, 
elfów, wampirów, demonów aniołów i wielu wielu innych. 
Niedługo potem wciąż wściekła Nube odprowadziła wycieńczone i głodne córki do domu, dała coś do zjedzenia, i kazała siedzieć w jaskini. Keyuri 
sprytnie ukryła księgę we włosach. 
Tak to pamiętała Eila. Przez najbliższe dziewięć lat dziewczyny, na podstawie owej lektury nauczyły się posługiwać 
magią inną niż Wody czy Emocji, a także poznały ludzki język i nauczyły się wiele o żyjących w ich krainie stworzeniach.
Nube zmarła w wieku 602 lat, nimfy miały wówczas 18.
Prędko po jej rychłej śmierci Eila zdała sobie sprawę z tego, iż Nube w cale nie była ich matką. Ze zbioru magicznych istot i stworzeń, 
znajdującego się w księdze, którą wtedy potrafiła zrozumieć dużo lepiej niż przed laty, dowiedziała się, iż nimfy rodzą się z kropli wody. Wówczas 
poczęła się zastanawiać dlaczego Nube trzymała ją oraz jej siostrę z dala od reszty przedstawicielek ich rasy. Dlaczego żyły samotnie z nimfą, 
która z niewiadomych przyczyn podawała się za ich matkę. Może gdzieś w głębi duszy, mimo, iż nigdy nie śmiała o tym wspomnieć, Nube 
pragnęła urodzić się jako człowiek. Może...
Kiedy siostry ukończyły 20 lat w ich części lasu wybuchł pożar. Płomienie ogarnęły dosłownie wszystko. Jedyną rzeczą, jaką udało im się ocalić 
była księga. 
Eila długo opłakiwała utratę rodzimej jaskini, która po tragedii stała się niezdatna do życia, nawet kiedy siostry zadomowiły się, zmuszone do 
ucieczki, w głębi lasu, nad szerokim, głębokim stawem, schowanym głęboko pośród krzewów i drzew, gdzie mieszkają do teraz. 
Ze światem zewnętrznym miały dotychczas minimalny kontakt. Niekiedy zmuszone były odnaleźć ludzi, aby wymienić kilka przedmiotów, zdobyć 
pomoce magiczne itd. Żyły całkiem szczęśliwie, w osamotnieniu, jednak w końcu, po tych wszystkich latach, nadszedł czas aby stawić czoła 
tak prędko rozwijającej się cywilizacji.