Thesstaryx jest przesiąknięty gniewem, głęboko zakorzenionym i toczącym resztki jego splugawionej duszy. Nosi w sobie chęć zemsty na ludziach, którzy skazali go na tułaczkę pomiędzy światem żywych i umarłych. Wliczając w to wszystkich żywych i nieżywych.



Lubi bawić się ze swoimi ofiarami, bawić się w kotka i myszkę, wyczerpując ofiarę i doprowadzając ją do utraty zmysłów ze strachu. A gdy ta nie ma siły się bronić Thesstaryx wysysa z niego życie, pożywiając się ciepłą i słodką energią żywej istoty, zostawiając pustą, martwą skorupę. Czasami groteskowo przejmuje ciało swojej martwej już ofiary, by dopełniać dzieła, oraz by poruszać się po świecie, w którym słońce podróżuje na nieboskłonie za dnia, a w nocy srebrna tarcza księżyca oświetla drogę śmiertelnikom.

Thesstaryx wyrzekł się swojego obrazu za życia, co roku wracając do własnego grobu i oglądając własne zwłoki, upodabniając się do nich. 



Jego postać to wysoki na metr dziewięćdziesiąt obleczony w przegniłe i postrzępione szmaty szkielet. W oczach i w piersi kłębi się chorobliwy, zielono srebrny blask. W niematerialnej formie blask otacza go poświatą, utrzymującą się niczym kłębiąca się mgła dookoła jego konturów.

Zemsta zza grobu.

Niektórzy ludzie ociekają zawiścią...

Zdrada...

Tak bardzo ociekają... Zdrada płynie z ich ust... Jad cieknie po kłach.

Kiedyś... Kiedyś... Byłem kochany, byłem szlachcicem, tak.
Dwór, służba, gromada dzieci. Pieniądze i możliwość decydowania o własnym losie.
Nie pamiętam już, to było tak dawno temu...

Zdrada...

Zdrada zewsząd...

Rodzina, przyjaciele... Lennicy... Zdrada...

Boli... Sięganie myślą do tak dawnych wspomnień... Ale trzeba pamiętać. Oni nas skazali na wieczne cierpienie...

Duma rodziny, wykształcony. Dysputy z mędrcami prowadzący, duma ojca. Który nie miał takiej szansy, jaką zapewnił swojemu potomstwu. 

Bitwa, tętent koni, szczęk mieczy i krzyki konających. Broniłem swojego ojca, swoich braci i wujów. Mieczami odbierając życie, jednemu po drugim. Tak jak uczyli mnie i ojciec i mistrz... Vjaden. Chyba tak się nazywał. W bitwie zginął ojciec, strzała... Tak, to chyba była strzała, przebiła kolczugę i ugodziła jego ciało. Wnikając głęboko. Ojciec zmarł na rękach moich i mojego ocalałego brata... Bitwa, wygrana. Ale gorzkie zwycięstwo. Smak pyłu i żelazny smak krwi. 

Ciało. Stos pogrzebowy, pogrzeb. Ogień, trawiący ciało mojego umiłowanego ojca. Byłem wtedy tak bardzo młody... Ojciec zostawił nas. 
Jego spuścizna, tak, musiała być kontynuowana... 

Byłem w kolejce do pozycji, ale nie chciałem jej. Nie umiałem być taki jak ojciec, gniew mnie ponosił. Prosiłem brata, by przejął spuściznę ojca... Tak bardzo byłem pewien, że dobrze robię... Tak bardzo pewien.

Zdrada...

Jechałem... Odwiedzić lenno. Las. Ciepła, jesienna noc. Kompani, pijący zdrowie moich... Moich urodzin... 

Krzyki, krzyki szlachtowanych. Tchórzliwie dźganych we śnie, niczym zwierzęta, tym, którzy mieli dar zginąć w walce,  nie ofiarowano godnej śmierci, przebito ich mieczami, zostawiono ich, krzyczących i wpychających własne jelita do rozprutych brzuchów.

Mnie... Mnie chcieli... Edwinie. Bracie, czemuś mi to uczynił?

Ciągnęli mnie, związanego wgłąb podziemi. Krypta, los którego boją się nawet najodważniejsi.

Tam ściągnęli mi wór z oczu, pachnący dymem i śmiercią.

Edwin... Zdrajco! Podły Zdrajco, krew rodziny rozlana. Moja krew, z podciętych nadgarstków. Skapująca na kamienny stół.

Rozżarzone węgle i człowiek w kapturze. Ten zapach, smród śmierci zewsząd. Bracie!

Żelazo, z sykiem przebijające moje oczy, które tak ukochały to, co przysięgałem chronić. Ból i smród, krzyk rozbijający się echem po komnacie. Śmiech oprawców i szept brata, plugawej duszy. Zhańbiłeś swoją rodzinę, bękarcie. Niech piekło go pochłonie a diabli po kres świata rwać będą mu ciało kleszczami!

Ostrze, prześlizgujące się po mojej szyi, a potem mamrot człowieka w kapturze. Bogowie, czemuście mnie opuścili?

ZDRADA!

Kamienie...

Dziesieciolecia minęły, nim... Powróciłem. Przeklęto mnie, nie dosyć, że zdradzono to przeklęto... Klątwą najgorszą ze wszystkich...

Wydarto mnie z własnego ciała. Nie dano zaznać słodkiego smaku nieistnienia...

Kamienna płyta... Moje ciało wciąż tam leży. Patrzę na nie.

Minęło już tak wiele czasu. Wejście do krypt zawalono, by upewnić się, że nikt nie odkryje. Kto zamordował.

Kto Zdradził.

Zdrada...

Dwa miecze. Prezenty od ojca. Wbite w moją pierś. Bracie, nawet po śmierci pragnąłeś mnie upokorzyć...? Oby piekło było dla ciebie łaskawe, bo jeżeli spotkam kiedyś twą duszę, skażę ją na cierpienia, których nie jest sobie w stanie wyobrazić śmiertelnik...

Ból... Ból istnienia. 

Pragnienie ciepła, szum krwi krążącej w ciele.

Tak jak tych rabusiów... Gorąca i gorzka. Przepełniona strachem.

Roztrzaskałem ich o ołtarz, syciłem się ich cierpieniem. A potem słodką energię życia, uchodzącą z nich wprost do moich ust.

Uwolnili mnie, łamiąc zabezpieczenia założone przez człowieka w kapturze...

Tyle życia... Czuję je. Widzę je... 

Podążając lasem, widzę życie tlące się w małych zwierzętach... Lecz ich krew nie syci... 

Minęło tyle czasu... A ciała tak szybko się zużywają... Po włościach nie zostało nic... Kamienie, porośnięte trawą.

Bogowie... 

Czemuście mnie opuścili...? Przeklinam was...

Przeklinam was wszystkich...