Na pewno nie jest to osoba, która marzy o spokojnym domku na wsi i świętym spokoju. Enid do życia potrzebuje wrażeń, adrenaliny i dreszczyku emocji. 

Występy z ogniem i zabieranie tego, co nie jej jej tego dostarczają. Często robi rzeczy uważane przez większość społeczeństwa za wariackie lub zbyt 

niebezpieczne. Mimo swego zawodu, jest osobą otwartą i towarzyską. Lubi pomagać innym, ale jest dość samolubna, przez co wszystko, co robi jest 

uzależnione od jej humoru, którego też niemożna nazwać stałym. Ma swoje humory i łatwo wyprowadzić ją z równowagi, jak również uspokoić. Nie 

zastanawia się długo zanim coś zrobi,  jest spontaniczna i energiczna. Mówi to, co myśli, i to w chwili, gdy to myśli.

Enid jest szczupłą, filigranową osobą. Do tego jest dość niska, przez co sprawia wrażenie, jakby zaraz miał ją porwać najmniejszy podmuch wiatru. Mimo 

tego na pewno nie przegapi się jej w tłumie, głównie przez rzucający się w oczy, krzykliwy strój, do jakich ma słabość. Nie może się pochwalić bardzo 

rozwiniętymi atrybutami kobiecymi, niemniej nie można powiedzieć, że jest płaska. Długie, czarne włosy dobrze komponują się z bladą cerą i czerwonym 

strojem połykacza ognia. W ciemnych oczach odbija się blask ognia, przez co wydają się być czerwone bądź złote. Ma ładne, interesujące rysy twarzy, ale 

pięknością nikt by jej nie nazwał. Trójkątna twarzyczka, z wysokimi kościami policzkowymi, dużymi oczami i jaskółczymi brwiami najczęściej jest pogodna, 

pełna zainteresowania. Uśmiech, a uśmiecha się często, dodaje jej uroku.

Enid jest dzieckiem ulicy. Od najmłodszych lat zmuszona była do walki o przetrwanie, każdy kęs jedzenia trzeba było zdobyć i i wywalczyć. Szybko nauczyła 
się kraść jedzenie na targu, drobne przedmioty z kieszeni mieszczan lubiły nagle znikać w jej towarzystwie. Mieszkała w starym, zrujnowanym domu na 
przedmieściach, razem i innymi dzieciakami. Była to trudna lekcja postępowania z ludźmi. Kiedy miała już 12 lat, zobaczyła na jarmarku grupę wędrownych 
kuglarzy i zachwycona ich występami postanowiła do niech dołączyć. Oczywiście, nie przyjęto jej, ale sprytna dziewczynka ukryła się w ich wozie i 
wyjechała z nimi. Kiedy ją odkryto, było już daleko od miasta. Postanowili, że kiedy za rok wrócą do miasta, to ja zostawią a na razie dziewczyna na być 
przydatna. Szybko zorientowali się, że dawanie jej szycia to marnotrawienie lnu i nici, gotować to nie potrafi zupełnie, a zwierzętami zajmować się raczej nie 
będzie, bo za nimi nie przepada z wzajemnością. Jedyne, co umiała właściwie, to kraść i rozpalać ogień. Enid trafiła pod opiekę połykacza ognia, który pod 
pozorem zabawy i nauki żonglowania pochodniami i połykania ognia wytrenował w niej szybkość, zręczność i precyzję potrzebne do złodziejstwa. Później 
nauczył ją otwierania zamków, szulerstwa i  wszystkiego, co było potrzebne złodziejowi. Mała podczas ich występów zwijała ludziom sakiewki. Próbowali 
nauczyć ją też skrytobójstwa, ale była na to za wrażliwa, za bardzo łagodna. Poznała tylko podstawy. Po roku, zgodnie z postanowieniem, zostawili ją w 
mieście. Tam douczyła się reszty sama, pokochała życie na krawędzi prawa i wykrycia.