Pierwsze o czym powinnam powiedzieć, to to że nasza bohaterka nie widzi świata poza jeździectwem. Można ją nazwać lekkoduchem-  zwraca uwagę tylko 

na to, co ją interesuje.  Jednak jest osobą bardzo doświadczoną w swoim fachu- czyli w trenowaniu i łapaniu wierzchowców.  Nie jest osobą nie umiejącą żyć 

bez ludzi. Ba! Nawet woli towarzystwo zwierząt. Nie odzywa się zbyt wiele, lecz jak się do tego skusi, to mówi z sensem. Trudno nawiązuje przyjaźnie, ma 

własny świat nie do końca realny. Lecz nie ma nic przeciw ludziom.  Trudno więc poznać jej charakter. Ona żyje z pasji, a nie z prawdziwej pracy. jednak z 

powodu olbrzymich umiejętności jej to wychodzi i z tego żyje od kilku set lat. Może i ma inne umiejętności, lecz nigdy ich nie sprawdzała. 

Zacznę może od ogółu. Sevilasi jest szczupłą, niską jak na swój gatunek elfką. Ta cecha nie sprawia jej problemu, gdyż dzięki temu jest lekka i łatwiej się 

jej jeździ konno. 

W każdym razie ma włosy czarne jak pióra kruka, lak sierść jej wierzchowca. Są długie, układając się w delikatne fale. Zasłaniają jej większą część 

długich, szpiczastych uszu. Ma jasną cerę, i szare oczu koloru popiołu. Jej długa szyja przechodzi w równe ramiona. Jest bardzo szczupła, lecz nie 

chorobliwie. Ma wyćwiczone, silne mięśnie, jednak nie jest osobą silną. Mięśnie ma mocne od regularnego, codziennego jeżdżenia, a nie od ćwiczenia ich 

do podnoszenia mięśni. Ma bardzo mocne, długie nogi, dzięki czemu może długo podróżować. 

Porusza się dumnym krokiem, lecz pośród innych elfów może wyglądać na nieco pokraczną. Lecz i tak porusza się z olbrzymim wdziękiem. Ma cichy, 

nieco mrukliwy głos.

Urana jest przeważnie w wysokie, skórzane buty, z wywiniętym cholewami. Spodnie ma przylegające do nogi, w szarym kolorze. Na ramionach ma 

luźną, białą koszulę, z szerokimi rękawami.  Na plecach ma kołczan z strzałami i długi łuk.

Urodziła się w górach Dasso- tam gdzie powinna. Na górskich łąkach pasły się górskie kucyki. Siedziała na łąkach godzinami, a w domu, męczyłą osły, i 
konie z pobliskich stajni. Ale zawsze chciała sama ujeździć własnego kucyka. Pierwszego złapała gdy miała 6 lat.  Opanowała go w zadziwiającym tempie. 
Dziwne było jej maniakalne spędzanie czasu z końmi- jej ojciec był jubilerem a matka grała na harfie więc takie zainteresowania zdawały się być im płytkie i 
bezsensowne. Dziewczyna ciągle jednak uczyła się wsiadając na dzikie koniki.
Z domu wyruszyła wcześnie. Rodzina się jej wyrzekła, bo choć chcieli by rozwijała rysunek, ta wolała siedzieć na polu cała w błocie. Więc już jako 13latka, 
zaczęła własne życie, 
Zaczęła wędrować po okolicach, zajeżdżając nie tylko konie, ale także rzadsze stworzenia (w tym dwa niedźwiedzie). Przez wiele lat włóczyła się po 
okolicach, ujeżdżając, tresując i sprzedając zwierzęta. Gdy miała 120 lat na karku, od wędrownego czarodzieja zdobyła zaczarowaną uprząż w zamian za 
wytrenowanie gryfa. Krótko po tym doszła do miasta leśnych elfów, gdzie kupiła łuk, strzały oraz nauczyła się podstaw używania tej broni. Umiejętności 
rozmowy z zwierzętami i wiatrem, nauczyła się w innej części gór.  Do chwili, gdy  w trakcie poszukiwania nowych koni, dostrzegła potężne czarne zwierze. 
Samo okrzesanie nie działało.  Musiała potraktować go jak równego sobie. Po 5 latach, nawiązała się więź. Więź tak silna że nawet śmierć jej nie przerwała.  
Elfka znalazła nekromantę,  i zapłaciła olbrzymia sumę 20 ujeżdżonych koni i gryfów, by móc odzyskać Al'sevela. Zajęło jej to dużo czasu, ale udało się jej 
wytrenować określoną sumę i odzyskać swego towarzysza.  A teraz dalej podróżuje, by kończyć to co zaczęła. Nie mieszka w jednym miejscu, ciągle się 
przemieszcza. Inaczej nie umie....