Ona była zimna jak lód w każdych okolicznościach. Postać Vincenti bazuje na kilku elementach: tajemniczości, samotności i poczuciu wyższości. Chłodna emocjonalnie i ponad wszystko dążąca do wolności; wolności egoistycznej, wolności własnej. Jej natura trafiła na niezwykle podatny grunt, jakim jest niezwykła siła, upór i złośliwość. Jest nieprzewidywalna, często okrutna i cyniczna. Żyje chwilą i wykorzystuje w pełni swoje moce. Według samej Vincentii - nie posiadała ona elfiej natury. W tym sensie, iż nie wie, czym jest współczucie, dobra wola, zasady moralne. To czyni  ją perfekcyjnym zabójcą i perfekcyjnym demonem z natury, ale to nie uchroniło jej przed uczuciami żalu, gniewu, wściekłości i nienawiści, a także miłości.

Vincentia to elfina, obok której nikt nie zdoła przejść obojętnie. Nieważne, czy byłby to młodociany wyrostek, czy szanowany czarodziej w podeszłym wieku. Każdy z nich zawiesiłby swój wzrok na dłużej. Acz nie tylko panowie patrzą na nią z zafascynowaniem. Vincentia odziewa się skromnie w kapłańskie peleryny, oblamowane bielą. W ręce dzierży laskę z grawerowaną poprzeczką. Wzrostem góruje nad większością mężczyzn, postawę ma wyważoną i pełną gracji. Jej twarz jest doskonała niczym obraz - zaokrąglony podbródek, wysokie kości policzkowe 

i wznoszące się, białe brwi, przypominające ptasie skrzydła. Cera w odcieniu kości słoniowej, gładka i delikatna niczym porcelana. Jej usta mają barwę wyblakłych jagód ostrokrzewu. Dłonie Vincentii były brane za wzór do rzeźb najzdolniejszych rzeźbiarzy. Jest kobietą o dość filigranowej budowie ciała. Szczupła, o idealnej figurze klepsydry. Jej zaziębione, srebrne włosy sięgają niemal do pasa.