Asaldur jest niezwykle opanowaną istota. Rzadko zdradza swoje emocje, z reguły jest po prostu miły. Nie oznacza to, że nie umie się zirytować, wręcz przeciwnie, ale kiedy mu się to zdarza nie wpada w szał, nie krzyczy, nawet nie mówi podniesionym tonem, a zmienia się w tedy w człowieka bardzo zimnego i groźnego. Na szczęście rzadko mu się to zdarza. W zasadzie jest małomówny, jest typem obserwatora. Choć ze swoimi przyjaciółmi może rozmawiać długo i intensywnie. Nie lubi bali i uczt, ale uczestniczy w nich jak nakazuje etykieta. Jest skromny, ze względu na swoje pochodzenie musiał się nauczyć znosić naprawdę wiele, wie gdzie jego miejsce i nie lubi się z niego wychylać.

Asaldur sporo ze swojego wyglądu odziedziczył po ojcu, ma czterdzieści jeden lat, ale ciągle wygląda jakby ledwo przekroczył trzydziestkę dzięki swojej elfiej naturze. Ma spokojne, delikatne rysy twarzy. Nie nosi zarostu, właściwie ciężko byłoby mu zapuścić brodę czy wąsy,  jako półelf posiada w ogóle bardzo niewielki zarost. Jest szczupły i mierzy zaledwie 175 cm wzrostu. Ma długie, sięgające łopatek, jasne włosy praktycznie zawsze zaczesane do tyłu i spięte. Jego oczy mają kolor jasnej, ale intensywnej zieleni. Ma przyjazny wyraz twarzy. Zawsze prezentuje się godnie. Dba o to jak wygląda, jak na elfa przystało.

Asaldur jest bękartem, to trzeba powiedzieć o nim przede wszystkim. Choć nie takim zwyczajnym bękartem, bo królewskim. Jego ojcem jest elf, król Denaweth z Kryształowego Królestwa, władca wielkie kraju elfów. Asladur miał w swoim życiu wiele szczęścia. Mimo, że urodziła go kobieta, która nie była żoną króla, ten uznał syna. Asladur zamieszkał na dworze, nie miał bezpośrednio styczności z żoną króla i swoim przyrodnim rodzeństwem, ale niczego mu nie brakowało. Ojciec był dla niego dobry, zadbał o jego wychowanie i choć żona króla nie była zadowolona z takiego obrotu spraw to Denaweth odwiedzał syna i kochał go. Chłopak okazał się być bardzo podobny do ojca. Niestety na króla zaczęła naciskać nie tylko żona, ale też ludzie z dworu by wydalił syna. Król długo zastanawiał się co powinien uczynić w takiej sytuacji, w końcu wpadł na rozwiązanie dzięki któremu Asaldur miał zostać wyuczony na królewskiego zwiadowcę, w ten sposób chłopak miał przebywać poza pałacem przez kilka lat ucząc się. I tak się też stało Asladur został wysłany do swojego nowego mistrza przy którym uczył się zawodu zwiadowcy i pewnie przez całe życie pracowały by dla swego ojca jako jego uszy i oczy, ale zdarzył się wypadek i jego mistrz został zabity. Król początkowo chciał żeby Asaldur go zastąpił, rada jednak nie zgodziła się by młody jeszcze wtedy Asaldur został wywyższony jako mistrz jakiejkolwiek ze sztuk. O dalszych losach Asaldura znów zdecydował ojciec. Skoro więc nie mógł zostać mistrzem swojej sztuki, król zdecydował się zatrzymać go w pałacu, gdzie Asaldur miał pobierać kolejne nauki. Trwało to kolejnych kilka lat. W pewnym jednak momencie królowa była tak niezadowolona, że wymusiła na Denaweth'cie wydalenie Asladura nie tylko z pałacu, ale też z kraju. Asaldur został więc ze zwiadowcy królewskim emisariuszem, który miał zawieść podpisany traktat sojusznicy do bardzo dalekiego kraju i tam zostać jako ambasador elfów z Alaranii. Minęło dziesięć lat. O traktacie nikt już nie pamięta, tak jak nikt nie pamięta, dlaczego taki traktat w ogóle został podpisany, a Asaldur nadal żyje poza swoją ojczyzną. Odbierając tylko od czasu do czasu ważne listy i zajmując się tym, co akurat mu rozkazano.