Agbar jest człowiekiem bardzo ciekawskim, fascynują go inne kultury, zwyczaje, szanuje wiarę i drugiego człowieka. Wierzy w ład i porządek, ale aby utrzymać tą równowagę potrzebne jest też drugie ramię tej równoważni. Dlatego zwykł rozmawiać z różnymi przedstawicielami. Jest człowiekiem głęboko wierzącym, poświęca wiele uwagi rozwojowi ducha , wrażliwości na piękno natury bez której by nie przetrwali. Zwykł szukać rozwiązań, łagodny wręcz dyplomatycznych, jeśli jednak się go urazi lub nie znajdzie wyboru sięgnie po broń. Mimo że wielu ludzi kojarzy go z krwawymi wojnami, potrafi znaleźć w sobie miłosierdzi i dać wybór podbitym zadając im sławne już pytanie " Jak chcesz abym cię traktował?" 
Uwielbia zwierzęta, intryguje go ich wolność i niezależność - szczególnie kocia. 
Miejsce jego wychowania wzbudziło w nim szacunek do kobiet, zarówno jako obiektu pożądania jak i równej sobie istoty posiadającej te same prawa do życia co on. Piękno kobiet zachwyca go zarówno to zewnętrzne jak i wewnętrzne. Często sprawy państwowe , zarządzanie miastem, łagodnienie konfliktów zasłania mu to co sam pragnie. Agbar nie miał nigdy specjalnie dużo miejsca na zadanie sobie pytania czego sam pragnie? Od zawsze mniej lub bardziej kierował nim cel, który wyznaczył mu Omar, bycie dobrym władca. 
Jeśli już mężczyzna odnajdzie wolny czas, rzeźbi z gliny, studiuje poezję lub tworzy biżuterię. To ostatnie jest dla niego fascynującym zajęciem, jak z prostego kamienia wydobyć skrywane piękno. Tworzoną przez siebie biżuterię najczęściej oddaje kobietą z harremu lub stanowi to prezent dla sojuszników.  
Agbar na co dzień uchodzi za osobnę spokojną, raczej łagodną, opanowaną niczym tafla wody. Na wystawnych ucztach, wśród tańczących, tysiąca rozmów, gwaru muzyki potrafi znikać. Tak naprawdę etykieta dworska , chodź zna ją świetnie, nie jest miejsce gdzie lubi spędzać czas. Woli zaciszne kąty okazałych ogrodów, czy wysokie wieże skąd widać gwiazdy. 
Osoby mu najbliższe wiedzą jednak dobrze, że pod spokojną z pozoru taflą, dzieje się znacznie więcej. 

Agbar jest dość wysokiego wzrostu ( 1,80 cm), smukłej raczej figurze ale także wysportowanej. Nie trenuje może każdego dnia jak jego brat, ale jeździ konno, strzela z łuku, trenuje walkę na miecze i sztylety, poluje. Pozwala mu to utrzymać kondycję i zdrowie. Agbar ma długie czarne włosy dość często rozpuszczone. Nie nosi żadnej korony ani oznaczenia, że jest władcą. Ubiera się na co dzień raczej w luźne  szaty, nie stroni od kolorów. Jeśli natomiast musi podróżować, jego strój jest w jasnych piaskowych lub białych kolorach, składa się z dopasowanych spodni, koszuli i kaftanu zwykle zdobionego. W gorący, parny dzień jak wszyscy mieszkańcy nosi nakrycie głowy. 
Jak każdy Mahińczyk, charakteryzuje się opaloną, ciemniejszą skórę niż Alarańczycy. Oczy ma w kolorze piwnym, spojrzenie bystre i wiecznie ciekawe. Jest dobrym obserwatorem by w idealnym momencie wejść do gry. Zwykle siedzi w rozluźnionej pozycji, wyprostowany i pewny swego. 
Ma tatuaż czarnego węża opadającego jego prawe przedramię, łeb jego zaś znajduje na prawej piersi. Jego głos jest dość cichy, ciepły, pewny i aksamitny. Agbar mówi pewnym głosem, bywa że w wplatając mądrości przeczytane w księgach, jeśli nie ma nic do powiedzenia będzie milczał. Porusza się płynnie, zwykle spokojnie, jeśli jednak coś go zdenerwuje potrafi iść szybko i sprężyście jak puma gotowa do ataku. 

Ród Machaladzi z którego wywodzi się Agbar, przez pokolenia zajmował się handlem różnymi dobrami, z czasem zajął się także hodowlą wielbłądów i bydła. Od zawsze mieszkali w Baah-gadar, rozsądnie i powoli budując swoją potęgę. Trzeba wiedzieć, że ciężkie warunki życia na Wielkiej Pustyni Słońca, zmuszały ich do angażowania się w lokalną politykę i stawania po stronie nie legalnych działań. Miasto Baah-gadar zarządzane  było przez lata bowiem przez Radę Starszych, na którą wpływ mieli zarówno osoby robiące legalne interesy jak i nie. Zapewne ród został by na swoim miejscu w hierarchii gdyby nie Claida an Machaladzi. Prababka Argara, która dostrzegła podział między lokalnymi rodzinami, gildiami i konflikt interesów kupców. Postanowiła zatem uczynić wszystko by utrzymać względny pokój i stabilizację. Poświęciła większą część życia na rozwój miasta ( między innymi sprowadzając od krasoludzkich inżynierów podziemny system rozprowadzania wody), pozyskując sojuszników i zwalczając przeciwników. Po jej śmierci syn Amir Malik ab Machaladzi, kontynuował misję matki biorąc sobie żonę z szlachetnego rodu Silther i w większości przejmując rządy w mieście. 
Agbar nie za bardzo pamięta rodziców, odeszli, kiedy był jeszcze mały, w dość tragicznych okolicznościach. Zawsze jednak u jego boku był jego starszy brat Omar. To jemu zawdzięcza spokojne , stabilne dzieciństwo i pierwsze dość beztroskie lata. Z bratem zawsze łączyła ich mocna więź, on zajął się też sprawą dokładnej edukacji młodszego brata. W czasie kiedy Omar utrzymywał majątek rodziny, dbał o kwestie bezpieczeństwa, Agbar poświęcał się lekturze historii, prawa, malował, grywał na lutni. Wieczorami studiował uważnie mapy, dopytywał nauczycieli o inne kultury i miejsca. Od wczesnego dzieciństwa był otwarty na inność, fascynował go taniec, muzyka i tworzenie pięknej biżuterii.  Kiedy był jeszcze nastolatkiem Omar przejął całkowicie władzę w mieście, ale wyznaczył swojego brata na sułtana Baah-gadar, kiedy ten osiągnie wiek 20 lat. 
Agbar dorastał więc znając swoje miejsce i cel. Dopiero kiedy wstąpił na tron zrozumiał jak ciężkie to brzemię. Miastem rządzi od 10 lat, rozbudował w tym czasie system wodny, co pozwoliło powiększyć uprawy, miasto rozrosło się i rozkwitło W między czasie zaczął powiększać swoje tereny, przyłączać do siebie okoliczne ludy, zyskiwać sojuszników ale i wrogów. Nie zabrakło ludzi nie zadowolonych z obrotu sprawy, jednak tam gdzie słowo Agbara nie wystarczyły był miecz Omara i jego ludzi. Powoli kolejne tereny przejmował i brał w opiekę pod swoje skrzydła, mając przed oczami jeden cel - zjednoczenie wszystkich mieszkańców zachodniej części Wielkiej Pustyni Słońca. 

Saria została podarowana Agbarowi, kiedy wstępował na tron. Uwielbia ją, jest ona jego towarzyszką codzienności, często leży u stóp jego tronu lub na jego kolanach kiedy ten odpoczywa. Ma w sypialni swoje miejsce z którego korzysta lub nie. Jak to kot. Jeśli poczuje że zagraża ktoś Agbarowi gotowa jest stanąć w jego obronie.