Z natury wesoły i ciekawski, tak z pewnością ze względu te dwie cechy odpowiadają jego ognistemu wręcz charakterowi. Sharrail bardzo lubi poznawać 

nowe, zdobywać wiedzę oraz badać wszystko wokół. Mimo, że rzadko kiedy opuszcza ciepłe i dzikie tereny jest bardzo towarzyski. Potrafi spędzać czas 

zarówno pomiędzy istotami rozumnymi, jak i zwierzętami. Sharraila można w zasadzie zaliczyć do tych opowiadających się po stronie dobra chociaż 

stara się on też rozpatrywać wszelkie przeciwności losu oraz sprawy chłodną i neutralną logiką. Mimo miłego i uprzejmego obycia jakim charakteryzuje się 

Mai, płomień z którego niemal jest zrodzony i stworzony sprawia, że gniew i furia Ashterotha stają się barierą niemal nie do przebicia. Dlatego zważajcie na 

czyny swe i słowa wędrowcy, którym przyjdzie spotkać na swej drodze owego młodzieńca...

W swej matrycowej postaci Sharrail wygląda na co najwyżej dwudziestoparoletniego ludzkiego chłopaka.  Ash jest szczupły i nie posiada atletycznej 

budowy ciała. Z pewnością uwagę w tej postaci przykuwają oczy, których kolor waha się pomiędzy pomarańczą, a szkarłatem, zupełnie jakby żywy ogień 

płonął wewnątrz jego tęczówek. Dodatkowo w jego wyglądzie charakterystyczne są falowane, brązowe włosy, które spina wysoko z tyłu głowy, zazwyczaj 

pozostawia dwa pasma z grzywki, które swobodnie opadają na jego niemal zawsze odsłoniętą klatkę piersiową oraz charakterystyczny strój, który składa 

się głównie z długiej przepaski biodrowej, zrobionej ze skórzanych płatów, spinanej wieloma pasami, wysoko zapinanych sandałów oraz kilku ozdób-

karwaszy i bransolet znajdujących się na jego dłoniach. Podczas większych podróży Sharr zazwyczaj nosi na sobie długą i postrzępioną, czy może raczej 

posiadającą kilka wypalonych dziur, pelerynę z kapturem, która zakrywa niemal całe jego ciało.

Na początku była czysta energia i jedna radosna myśl. Iskra. Tak. Iskra, od której zapłonął ogień. Tak wyglądały właśnie pierwsze chwile Maia 
Płomienia - Sharraila. Krążył on niczym błędny ognik po Alarańskim padole. W zasadzie nie pamięta  nic ze swojej wczesnej przeszłości, poza wcześniej 
spisanym już zdarzeniem. Wiedział, że był, nie wiedział jednak jak i kiedy się narodził. Zresztą nie dbał o to...

Przez parędziesiąt lat odwiedzał wiele miejsc, korzystając głównie ze swojej bezcielesnej formy, która była bardzo wygodna w poznawaniu nowego. O 
tak, to było coś co sprawiało, że Sharrail był gotów przebyć największe nawet odległości. Wszystko jednak odmieniło się, gdy uciekając przed 
rozwścieczonymi centaurami wylądował gdzieś na obrzeżach jednej z kniei zaliczanych do Szepczącego Lasu. Była tam mała osada ludzka, a ludzie 
ciekawili go najbardziej ze wszystkich istot. Dlatego też najczęściej przybierał ich matryce, gdy tylko chciał poznać ich nieco lepiej.

W jednej z chat mieszkała trzyosobowa rodzina. Na ogół bardzo szczęśliwa i spokojna. Zapracowany mąż, zajmujący się rzemiosłem, kochająca żona, 
która zajmowała się domem oraz syn. Młodzieniec, który nie przekroczył nawet granicy dwudziestu pięciu lat. W pewnym momencie jednak zachorował, 
bardzo ciężko, wręcz śmiertelnie. Nie pomagało nic, ani zabiegi okolicznych znachorów, ani wizyta przejeżdżającego przez osadę maga. Było coraz gorzej, 
a ostatnie dni chłopaka można było powoli zacząć odliczać... Wtedy właśnie do owej wioski wpadł Sharrail. Dokładnie przypatrywał się zmaganiom 
chłopaka z chorobą i gorączką. Był dzielny... Bardzo. Dlatego też zaciekawił Maia, który dobrze wiedział, że nie będzie mu w stanie pomóc... 

Dolegliwością trawiącą ciało, a w zasadzie duszę chłopaka była klątwa wywołana przez nierozważne posunięcie chłopca, który mając naście lat zapuścił 
się daleko w knieje. Tam odnalazł pewne ruiny, w których znajdował się pewien sarkofag. Ciekawski człowiek zajrzał do środka i nie zobaczył nic poza 
szkieletem odzianym w przedśmiertne szaty. Miał on jednak na ręce coś bardzo interesującego. Skórzano-materiałowy karwasz, który po założeniu 
ciągnął się od łokcia, aż po knykcie. Na wierzchu dłoni znajdowała się kula wykonana z jakiegoś nieznanego chłopcu minerału. Nie zważając na 
niebezpieczeństwo chłopak zabrał karwasz ze sobą, nie wiedząc nawet jak ciężkie brzemię sprowadził na siebie. 

Skąd Sharrail dowiedział się o tej historii? Z ust samego Ashterotha, bo tak właśnie nazywał się owy chłopak. W zasadzie Mai był jedyną ''osobą'', której 
młodzieniec zwierzył się ze swej wcześniejszej przygody. Przygody, która musiała mieć tragiczny koniec. Historia ta jednak nie zakończyła się wraz ze 
śmiercią chłopaka. 

Sharrail towarzyszył Ashterothowi przez ostatnie dni i godziny jego życia. Nawet wtedy, kiedy przebywała z nim rodzina, chłopak mógł dostrzec bladą 
poświatę unoszącą się gdzieś nieopodal w pokoju.

- Sharr... - odezwał się chłopak zaraz po przebudzeniu z chyba pierwszego od wielu dni spokojnego snu - Mam do Ciebie prośbę...
- Tak? - odezwało się echo w głowie chłopaka - W czym mogę Ci służyć mój przyjacielu?
- Czy po mojej śmierci, kiedy moja dusza zostanie uwolniona zabierzesz jej część ze sobą?
- Nie wiem, czy mogę... To wiązałoby się z...
- Po prostu to zrób... - powiedział chłopak, a sen zmorzył ponownie jego przemęczone umysł i ciało.
- Obiecuję... - rzucił w przestrzeń Sharrail

Po kilku dniach Ashteroth zmarł i w swych ostatnich słowach powierzył ów karwasz Maiowi. Sharrail nie wiedząc jak mógłby wypełnić daną 
przyjacielowi obietnicę po jego pogrzebie udał się na grób. Lewitując w bezcielesnej formie nad świeżo rozkopaną ziemią przypomniał sobie każdy 
szczegół wyglądu chłopaka. Po chwili w jego ''wnętrzu'' zaczęła tworzyć się matryca. Matryca, która miała stać się jego stałym już niemal wyglądem. Gdy 
tylko Sharrail Ashteroth, bo tak postanowił się teraz nazwać Mai, stanął w swej pełnej formie zamknął oczy i nagle zniknął. Po chwili pojawił się gdzieś 
na skraju lasu, mając na ręce karwasz. Przyjrzał się owalnemu kamieniowi. Wyglądał jakby wirował w nim płomień. Mai rzucił pożegnalne spojrzenie w 
kierunku osady i poszedł spokojnie w stronę drzew...