Pustynia Nanher ⇒ [Na skraju pustyni] Słowa Krwawej Matki

[Seviron]

Mężczyzna podążał za nim, wiedział to i słyszał też jego kroki, więc wszystkie te słowa, które wypowiedział, jednak nie trafiały w pustkę, a prosto do jego uszu. Musieli działać szybko, on musiał. Niewidzialna bestia była coraz bliżej, co oznaczało, że mieli coraz mniej czasu, a kapłan nie chciał przekonać się, w jaki sposób pożera ona swoje ofiary. Instynktownie dotknął białej, magicznej kolumny z kryształów. Nie był pewien, czy zwykły dotyk wystarczy, żeby się stąd wydostać, ale – na szczęście – był on wystarczający i nie było trzeba robić nic więcej, aby znaleźć się poza lejem i jednocześnie „legowiskiem” tego dziwnego drapieżnika.
Patrzył, jak czarodziej pojawia się nagle tuż nad piaskiem i upada na niego plecami. Jednak postanowił przejść do działania i zrobił to, co on sam chwilę wcześniej. Nie miał wobec niego złych zamiarów, dlatego też nawet nie sięgnął po swoją broń. Wydawało mu się też, że nieznajomy również nie chciał zrobić mu krzywdy i nie przygotowywał się do walki z nim, więc był to kolejny powód, dla którego włócznia nie znalazła się w jego dłoni.
         – Nie wyjdzie, jest tam uwięzione – odpowiedział mu, jednocześnie dość czujnie go obserwując. Nie był wrogo nastawiony, jedynie nie przywykł do ufania nieznajomym osobom i miał zamiar nadal to robić.
         – I na pewno nie ma tylko czterech metrów. Jest większe – dopowiedział, teraz przeniósł wzrok z czarodzieja na magicznie wypaczoną przestrzeń, która znajdowała się za nim i była też domem dla stworzenia, któremu uciekli.
         – Miałeś szczęście, że cię znalazłem i postanowiłem ci pomóc… Zastawia mnie tylko, dlaczego znalazłeś się w tamtym miejscu. Nie wyczułeś dziwnej magii, która się tam znajdowała? Niebezpiecznej magii? - zapytał po chwili. Spojrzał też od razu na kawałek czarnej kolumny, który w jakiś sposób znalazł się poza tamtym obszarem. Na początku chciał od niego odejść, zrobił nawet niecały krok w tył, ale później zmienił zdanie i podszedł bliżej czarnego fragmentu.
         – Części tych tworów też są niebezpieczne. Wypaczają energię magiczną osoby, która nosi je przy sobie. Podróżowałem z pewną młodą kobietą, która zabrała ze sobą coś takiego i nie była w stanie wrócić do swojego ciała, gdy postanowiła odbyć wędrówkę do świata astralnego… Dzięki niej dowiedziałem się też, jak wydostać się z tamtego miejsca – odparł. Może niekoniecznie chciał dzielić się nawet małą częścią swojej historii z kimś, kogo w ogóle nie zna, jednak słowa te miały wytłumaczyć to, co zrobi za chwilę. A co zrobił? Podniósł czarny odłamek, już po tym, jak czarodziej go zbadał, a później cisnął go w stronę leja. Takie rzeczy nie powinny wydostawać się poza teren, na którym powstały.

         – Oaza? Właściwie wystarczy, że będziemy szli prosto i powinniśmy do niej trafić przed zmrokiem – odpowiedział, razem z propozycją wspólnej podróży, tym bardziej, że nieznajomy miał chyba do niego jakieś pytania, których wolał póki co nie zadawać.
         – Na początku miałem o nią nie zahaczać, jednak pewne… wydarzenia sprawiły, że podróż od jednej oazy do drugiej zajmuje mi więcej czasu, niż zakładałem na początku – dodał. Wyglądało na to, że będzie musiał odpocząć we wspomnianym miejscu, w końcu z Szalonym Skrybą lepiej będzie spotkać się wyspanym, najedzonym i w pełni gotowym na to, co może zdarzyć się w obecności takiej osoby.
         – Mam na imię Seviron – przedstawił się w końcu i spojrzał pytająco w stronę osoby idącej obok niego. Mogli przecież wymienić się imionami, wtedy ta linia nieznajomości stanie się trochę cieńsza.
         – Właściwie, co robisz na Pustyni? Bo wątpię w to, żebyś błąkał się tu bez powodu albo, żeby naszła cię nagła chęć na podróżowanie po takim, niezbyt przyjaznym, terenie – zapytał, wiedziony głównie ciekawością. Szansa na to, że ich interesy mogłyby być w jakimś stopniu podobne, była raczej niewielka, ale przecież nie była też zerowa… Może będą mogli sobie w jakiś sposób pomóc czy coś, Seviron sam przed sobą musiał przyznać, że przydałaby mu się jakaś pomoc, jeżeli przyszłoby już do spotkania z kimś tak nieobliczalnym, jak Szalony Skryba. Znaczy… kapłan go oczywiście nie znał, jednak ktoś, kto tak się nazywa, nie może być przecież normalną i zdrową psychicznie osobą.
Spojrzał w górę, chciał zwyczajnie określić porę dnia na podstawie tego, gdzie znajduje się słońce. Minęło już południe, co więcej, słońce przebyło już połowę drogi od środka nieba do horyzontu, więc zachód i nagle ochłodzenie powietrza na pustyni mogło zacząć się już za trzy lub cztery godziny, aby może godzinę czy dwie później zaczęło robić się naprawdę zimno – już po tym, jak słońce by się schowało, a gwiazdy zaczęłyby być widoczne na niebie. One i księżyc, który również zdawał się świecić, jednak jego światło było o wiele słabsze niż to słoneczne.
         – Jeśli się pospieszymy, do najbliższej oazy powinniśmy dotrzeć w momencie, w którym słońce w połowie zniknie za horyzontem – ocenił w końcu. Miał też mapę, którą zresztą teraz wyciągnął. Była na niej zaznaczona cała pustynia i skrawki terenów graniczących z nią, a także oazy i osady ludzkie, chociaż te ostatnie przeważnie i tak znajdowały się w niewielkiej odległości od pustynnych zbiorników z wodą. Próbował ocenić, w jakim miejscu znajdują się aktualnie – na mapie zaznaczone było coś, co mogłoby przypominać tamten lej z magią szalejącą wewnątrz niego, więc określenie ich pozycji nie było czymś trudnym. Przeciągnął palcem wskazującym od – prawdopodobnie – ich pozycji do oazy znajdującej się najbliżej, a później kiwnął głową sam do siebie i schował mapę.
         – Może nawet uda nam się dotrzeć tam nieco szybciej niż zakładałem – odparł, dzieląc się z czarodziejem swoją opinią, tym razem popartą tym, co zobaczył na mapie Pustyni Nanher.

[Nataniel]

Wiadomość o tym, że niewidzialny stwór został wewnątrz leja, nie była dla czarodzieja specjalnie satysfakcjonująca. Już samo jego istnienie było problematyczne ponieważ bestia stwarzała zagrożenie dla kolejnych pokoleń podróżników, którzy mogliby tędy przechodzić. W dodatku, jak wynikało ze słów nieznajomego, była o wiele większa niż Nataniel na początku przypuszczał i prawdopodobnie, co sam już sobie wydedukował, inteligentniejsza. Dryfująca magia potrafiła wpływać nie tylko na ekosystem, ale i na organizmy w nim żyjące. Podczas swoich misji emerytowany inkwizytor nie raz widywał zdeformowane stworki, niewpisujące się w żadne encyklopedyczne normy, jak np szczuropodobne gryzonie żerujące na obeliskach w miejscach dawnych kamiennych kręgów. Tutaj miało się doczynienia z czymś gorszym. Z czymś co chyba pożerało ludzi.
- To świetnie - rzucił jeszcze czarodziej przez ramię, zanim odwrócił się ku obcemu.
To były naprawdę wspaniałe wieści. Uwięziony na pustyni potwór, w kłębie wyższy niż dwaj mężczyźni stojący sobie na barkach. W dodatku bardzo agresywny. Chyba warto wspomnieć o tym Zakonowi. Ostatnio wręcz narzekali na nudę.
- Obecność magii? Oczywiście, że ją wyczułem. Dlatego tam zszedłem - odpowiedział Nataniel ze stoickim spokojem i opanowaniem jak ktoś, kto właśnie wsadził rękę w ognisko i stwierdził "No tak, dość ciepło mi w palce". Po latach życia jako prześladowca czarnoksiężników i uciekinier przed ich gniewem, ten konkretny osobnik posiadał z lekka wypaczone pojęcie niebezpieczeństwa. Lej w którym coś zaginało naturalny porządek magii był jedynie czymś wartego uwagi.
- Ale nie ukończyłbym nigdy studiów gdybym bał się kilku ognisk niebezpiecznych wyładowań - dodał niemal natychmiast, chłodno się przy tym uśmiechając, a miną wyrażając: "Mam swoje lata i swoje już widziałem. To coś nie robi na mnie wrażenia".
Kiedy rozmowa z nieznajomym przeszła ma temat czarnego szkła, z którego wykonano tajemnicze monolity, Nataniel miał już kartę w ręku. Tę samą, którą dotknął odłamku, chcąc się czegoś o nim dowiedzieć. Niestety aura przedmiotu była nieuchwytna, zmieniała pozycję za każdym razem, gdy padał na nią wzrok czarodzieja i nie raczyła podać kierunku, toteż jej odnalezienie stało się wyjątkowo uciążliwe. Mimo to mężczyzna się nie poddawał aż w końcu powietrze nad kartą zaiskrzyło - to skupisko energii otoczyło aurę odłamku więzieniem, aby ją unieruchomić.
- Wypaczają nie tylko magię - stwierdził fachowo pradawny, chowając przedmiot na koniec talii. - Ale również czas i przestrzeń. Twoja znajoma nie mogła wrócić bo nie potrafiła zlokalizować swojego ciała. Dla jej ducha jej własne ciało przestało istnieć w tym wymiarze. To trochę jak ze statkiem na wzburzonym morzu. Stojąc na brzegu nie trafisz w niego z trebusza jeśli fale rzucają nim na wszystkie strony. Możesz natomiast popłynąć do niego wpław jeśli nie brak ci odwagi. Zgadzam się, iż czarowanie w tamtym miejscu skończyłoby się szpitalem. Albo gorzej.
- A gdzie zapodziała się twoja znajoma? - zapytał jeszcze, wiedziony ciekawością i obserwujący jak odłamek pokonuje kilka sążni zanim postanowił zniknąć w chmurze wirującego w anomalii kurzu.

Potem gdy oboje byli już w drodze do oazy, Nataniel mógł na spokojnie ułożyć w głowie plan działania. Zaginiony archeolog najwyraźniej nie trafił na anomalię, na co wskazywał brak dodatkowych aur w jej wnętrzu. Musiał więc podróżować jednym z pustynnych traktów lub kluczyć pomiędzy kolejnymi oazami żeby uzupełniać zapasy wody. Dodatkowo wszystko wskazywało na to, że nie podróżował sam. W obozie zostawił laskę, a jego towarzysze zgodnie zeznali, że poważnie utykał. Miał też na pieńku z Inkwizycją i wszystkimi, którzy także szukali artefaktów, a na Uniwersytecie w Rapsodii wykładał tylko dlatego, że... no właśnie tego Nataniel nie potrafił zrozumieć, ale nie on tu był od zadawania pytań.
- Jestem Nataniel, dla przyjaciół Terier - odpowiedział kiedy nieznajomy imieniem Seviron postanowił przerwać dotychczasową ciszę pomiędzy nimi. Jednak kolejne pytanie obudziło w czarodzieju nutę czujności. Czy mógł tak poprostu zaufać człowiekowi, który mu pomógł opuścić dziwną anomalię? Niby jego aura była w porządku, ale jakby nie patrzeć aura gryfów też jest w porządku. Przynajmniej dopóki człowiek nie pakuje się z buciorami do gniazda.
- Podróżuję tropem zaginionego archeologa - odpowiedział po minucie. - Ostatni raz widziano go w obozie, który znajduje się jakieś sześć godzin stąd na południe. Wykluczam porwanie, jednak ślady magii doprowadziły mnie aż tutaj. Może ty go widziałeś? Niski facet, długa, siwa broda, kulejący. Możliwe, że podróżujący w towarzystwie.
Opis nie był najdokładniejszy, jednak opuszczając Rapsodię, Nataniel sam nie posiadał więcej informacji. Twarzy archeologa nie pamiętał zbyt dokładnie, ta dziedzina nauki nigdy go nie interesowała, w przeciwieństwie do ojca, który, gdyby żył, z pewnością mógłby pomóc. Mag mijał go jednak w korytarzach i trochę mu współczuł z powodu nieuleczalnego kalectwa w nodze. Aczkolwiek nie przeszkadzało mu to w podejmowaniu kolejnych ekspedycji.
- Aby tylko przed wschodem księżyca bo stracimy szansę na upolowanie czegoś konkretnego przy sadzawce. Ciężko będzie rozmawiać z pustym brzuchem - dodał równie swobodnie jak w temacie wchodzenia do leja, a następnie podwinął rękawy i oparł dłonie na najbliższej piaskowej skale, wciągając powoli powietrze. Głaz, choć z pozoru ciężki nagle wyblakł i zmienił się w kupkę piaszczystego gruzu.
- Energię znajdziesz we wszystkim - wyjaśnił i ruszył dalej. - Grzechem by było się nie posilić.

[Seviron]

Krwawy Kapłan pokręcił tylko głową, gdy jego nowy towarzysz oznajmił mu, że specjalnie wszedł do leja. Sam, w pełni świadom tego, co robi, wszedł do pułapki i, prawdopodobnie, chciał ją zbadać, a raczej magię, która jest jej źródłem. Widocznie nie widział i później nie wyczuł też niewidzialnego stworzenia – drapieżnika, którego legowiskiem i jednocześnie terenem polowań stało się tamto miejsce. Seviron podejrzewał, że rozładowanie albo nawet całkowite zniszczenie magii gnieżdżącej się tam, sprawiłoby, że nie tylko lej stałby się bezpieczny, jeśli chodzi o używanie magii, lecz także mogłoby to albo zabić tamto stworzenie, albo odesłać je tam, skąd tu „przybyło”. Półelf podejrzewał, że mogło się ono tu pojawić, może nawet zostało wyrwane w jakiś sposób przez energię magiczną, prosto z miejsca, z którego pochodziło. Mogły to być jakieś odległe regiony – odległe i niebezpieczne – planu astralnego albo innego planu, który byłby podobny do astralnego. Mogło świadczyć o tym, chociażby to, że w pełni okazałości było widoczne jedynie wtedy, gdy odbywało się podróż poza swoim ciałem.
         – Jak już wiesz, tamten lej to nie tylko „kilka ognisk niebezpiecznych wyładowań” - odpowiedział, ale jego czerwona peleryna poruszyła się lekko, gdy wzruszył ramionami. Nie miał zamiaru zmieniać zachowania osoby, którą poznał przed chwilą, może jedynie chciał mu dać do zrozumienia, że wszedł tam niekoniecznie świadom wszystkiego, co znajdowało się w tamtym miejscu.
         – Mhm, pewnie masz rację – odpowiedział mu krótko. Zdążył już dostrzec, że mężczyzna ten może mieć wiedzę większą niż on, w przypadku magii przynajmniej, a to, co powiedział przed chwilą, jedynie go w tym utwierdziło. Tylko, że jemu zupełnie to nie przeszkadzało, bo może przy okazji sam dowie się czegoś nowego i poszerzy swoją wiedzę, nawet jeśli byłaby to tylko odrobina nowych informacji.
         – Nie mam pojęcia… Wiem tylko tyle, że mógł pochłonąć ją magiczny portal i wyrzucić ją… Gdzieś. Jeżeli przeżyła i wylądowała po drugiej stronie w całości, bo nie wiadomo, czy wypaczona magia tamtego miejsca nie sprawiła, że portal stał się niestabilny, więc może skończyło się tylko na tym, że wyrzuciło ją w całkowicie innym miejscu, może w pobliżu, a może gdzieś na drugim końcu kontynentu – odparł, tym razem jego odpowiedź była dłuższa i właściwie powiedział mu wszystko, co mógł wiedzieć i podejrzewać na temat zniknięcia Hashiry. Wolałby, żeby dziewczynie nic się nie stało i wylądowała gdzieś bezpiecznie, a lepiej byłoby, gdyby w ogóle nie zniknęła, ale cóż… niestabilna magia rządzi się własnymi prawami, które mają efekty nie do przewidzenia. Można jedynie spekulować, jakie będą ich skutki.

Pokiwał głową, gdy nieznajomy – teraz już nie do końca nieznajomy – przedstawił się, chociaż on nawet jakby był jego przyjacielem, to raczej pozostałby przy jego imieniu, a nie pseudonimie, który mogli stosować wyłącznie ci, których uważał za przyjaciół. Nataniel wyglądał też, jakby zastanawiał się nad czymś, jednak kapłan nie był pewien, nad czym i, czy może być to związane z jakimś informacjami, które chciałby mu przekazać lub bezpośrednio z pytaniem, które mu zadał. W końcu ciekawiło go, co ktoś taki, jak on robi na Pustyni.
Zaginiony archeolog… Seviron próbował przypomnieć sobie, czy w czasie przebywania na Pustyni – zwłaszcza na terenach oaz – słyszał coś na temat tego wydarzenia, jednak nic takiego nie pojawiało się w jego wspomnieniach. Wychodziłoby na to, że o niczym takim nie usłyszał, nawet przypadkowo.
         – Wydaje mi się, że nie widziałem nikogo takiego. Nie słyszałem też, żeby ktoś rozmawiał o nim w miejscach, które odwiedziłem – odpowiedział mu zgodnie z prawdą. Z drugiej strony on i Hashira bardziej skupiali się na zdobyciu jakichś informacji na temat Szalonego Skryby, bo z jego powodu przybyli w to miejsce. Człowiek ten był ich – chociaż teraz już wyłącznie tylko jego – celem zadania, do którego zostali oddelegowani.
         – Może w tej oazie uda ci się znaleźć jakieś informacje na temat zaginionego. Mam nadzieję, że ja też dowiem się czegoś na temat osoby, której sam szukam – dodał jeszcze. Nie chciał rozbudzać ciekawości Nataniela, chociaż pewnie mógł zrobić to tymi słowami, ale z drugiej strony wypowiedziane przez niego zdanie powinno je zawierać, żeby było kompletne. Najwyżej podzieli się z nim jakimiś podstawowymi informacjami na temat, czego on sam tu szuka, w końcu czarodziej zrobił to już w jego przypadku.
         – Zawsze można kupić jedzenie na miejscu, niekoniecznie trzeba łapać je samemu – rzucił, znów wzruszył też ramionami. Dla niego nie było to problemem, w końcu nie tylko został zaopatrzony w sakiewkę z ruenami na wydatki w trakcie misji, ale także miał swoją osobistą, którą mógł wspomóc się przy wydawaniu pieniędzy. Zaczął przyglądać się temu, co robi jego nowy towarzysz. Zabierał energię z czegoś, co raczej nie wyglądało na przedmiot, który ją posiada. Z drugiej strony, nigdy nie wiadomo, czy kamień ten nie został kiedyś wystawiony na działanie magii, która mogła w nim pozostać.
         – Jeżeli wie się, jak ją pobrać – dopowiedział do tego, o czym mówił Nataniel. On akurat nie wiedział, chociaż nie był też w pełni magiem. Niby znał kilka zaklęć magii ducha, ale i tak bardziej skupiały się one na podróży astralnej i na tym, jak dostać się na ten plan. Lepiej powiedzieć, że jest wojownikiem, może nawet ochroniarzem, który podróżując z innym kapłanem, nie tylko może wspomóc go swoją wiedzą i różnymi umiejętnościami, ale także czuwać nad tą osobą i zapewniać jej bezpieczeństwo… albo przynajmniej próbować to robić.

[Nataniel]

- Nonsens. Od czegoś przecież masz tę ostrą jak brzytwa włócznię - odpowiedział czarodziej, równając tempo chodu z towarzyszem podróży. - Z resztą nic tak nie koi apetytu, jak satysfakcja z własnoręcznie upolowanego posiłku. No i oczywiście napełnienie nim pustego brzucha - dodał, nagle przyśpieszając i wychodząc na szpicę po mimo lejącego się z nieba żaru, przypiekającego mijane po drodze karłowate ciernie oraz walczące o cień u ich stóp pustynne gady.
Nataniel nawet nie oglądał się za siebie żeby sprawdzić, czy nowo poznany elf za nim nadąża, choć każdy kolejny szczyt wydm traktował jako miejsce krótkiego postoju w celu uzupełnienia płynów. Słońce, będące tylko kolejnym nasączonym magią obiektem, nie robiło na nim wrażenia, podobnie jak wcześniej rozpadające się kolumny w tajemniczym leju. Czarodziej, wykorzystując do tego siłę woli i tajniki magii ognia, utrzymywał wokół siebie niewielką próżnię, z której pobierał nadmiar ciepła i kierował je na zewątrz, przez co nie odczuwał panującego na pustyni klimatu. A przynajmniej nie tak jak powinien. Oczywiście proces ten pochłaniał wiele energii, stąd też postoje i niewielkie zboczenia z kursów w stronę osamotnionych głazów, które pod jego dotykiem zamieniały się w pył. Nie wpłynęło to jednak znacząco na tempo podróży, możliwe że nawet ją przyśpieszyło, o ile oczywiście elf się nie ociągał i dotrzymywał mu kroku.
- Skąd właściwie pochodzisz? I czym się zajmujesz? - zapytał z zamiarem podtrzymania rozmowy. - Twoja aura pachnie lasem, nie jesteś więc elfem-koczownikiem z pustyni Nanher. W dodatku jest twarda i lepka, co znaczy, że muszę mieć doczynienia z wojownikiem o niezłym refleksie. Ktoś taki również nie powinien wchodzić w dziwne anomalie. No chyba, że ma dobry powód, nie tak jak ja. I wybacz mi tę dokładność, spaczenie zawodowe - czarodziej odwrócił się i rozłożył szeroko ręce w przyjacielskim geście, a potem, idąc jakiś czas tyłem, obserwował swojego towarzysza.
Karty odkryte. Mag i wojownik we wspólnej podróży przez pustynię, z czego żaden nie chce zrobić krzywdy temu drugiemu. Przynajmniej dopóki nie nadepną sobie na odcisk.
Dzięki rozmowie mogli zapomnieć o monotonnym przesuwaniu jednej nogi przed drugą i patrzeniu w pofalowany horyzont. Nie żeby było w tym coś złego, jednak charakter Nataniela nie pozwalał mu milczeć, kiedy z tyłu głowy ktoś walił taranem w potylicę myśli. Na szczęście lata spędzone w Zakonie przypiłowały grubość murów jego umysłu.
- Czyli tobie też ktoś zaginął - zauważył, częstując elfa menurką. - Wcześniej mówiłeś, że byłeś w leju z przyjaciółką i że ją gdzieś wyrzuciło, jednak to nie jej teraz szukasz, prawda? Z jakiegoś powodu nie martwisz się o nią, tylko idziesz przed siebie.
Inkwizycyjna dedukcja szukania winnych posługiwania się czarną magią miała, jak się okazało, szerszy wachlarz zastosowań. Wcześniej Nataniel nie zwrócił na to uwagi, zbyt pochłonięty anomalią i faktem, że jego kolega po fachu ma kłopoty. Teraz maszerował krok w krok z człowiekiem, który też szuka na pustyni kogoś, kto mógł w nie wpaść lub jest ich powodem. Tak czy siak wypadałoby dowiedzieć się więcej.
- ... - otworzył usta, żeby zadać jendo nurtujące go właśnie pytanie, kiedy ponad wydmą zamajaczyły palmy. - Chyba dotarliśmy na miejsce.
Słońce mieli już za plecami, własne cienie wyprzedzały ich o cztery kroki, a ze szczytu rozpościerał się widok na tętniącą życiem oazę.
Z dogodnego punktu Nataniel od razu mógł rozpoznać beduinów i podróżujących kupców, których obozy stały dość blisko siebie, odgrodzone wozami. Przy stawie pasły się kozy koczowników, a po drugiej stronie niepokojone przez nikogo i siebie nawzajem, pojawiły się samotne lwy. Scena godna namalowania, gdyby tylko czarodziej posiadał dostatecznie wiele talentu i odpowiednie zabawki.
- No i jesteśmy. Proponuję rozbić obóz bliżej kupców, powinni wiedzieć więcej niż inni. W końcu zaczepianie podróżnych na handel to ich chleb powszedni - powiedział i ruszył w stronę namiotów pewnym siebie krokiem.

[Seviron]

Podniósł lekko brew w wyrazie zdziwienia – chociaż mogło być to niewidoczne przez nakrycie głowy, które ukrywało też większość jego twarzy – gdy usłyszał, że jego nowy towarzysz sugeruje użycie włóczni do zwyczajnego połowu ryb, które mogłyby pływać w wodach oazy.
         – Ta broń nie służy do polowania na ryby – odparł i, co prawda, próbował to zamaskować, ale jednak mu się to nie udało, dlatego też w jego głosie dało wyczuć się nuty oburzenia.
         – Poza tym, wędka lub sieć byłyby lepszym rozwiązaniem, z większą szansą na to, że faktycznie uda się coś złapać – dodał, już normalnym tonem głosu. Nie było tam żadnych, nawet najmniejszych, śladów po wcześniejszej emocji.
Nie zostawał w tyle, ciągle albo szedł obok czarodzieja, albo jedynie krok za nim. Chociaż to przeważnie dało się dostrzec wtedy, gdy wspinali się mniejsze lub większe wydmy. Sevirona dziwiło to, że tamten nie jest ubrany podobnie, jak on i, że nie wygląda też na kogoś, kogo rusza temperatura panująca w tym miejscu lub niewygodne warunki podróży, zwłaszcza pieszej. Dzięki czytaniu aur udało mu się jedynie wyczuć, że Nataniel cały czas roztacza wokół siebie energię magiczną. Może utrzymywał wokół siebie jakąś aurę magiczną, która pozwalała mu na coś takiego. Kapłan nie był pewien, a nie chciał też pytać o to wprost, więc postanowił, że zostawi to i skupi się na innych rzeczach, takich które bardziej związane są z Zakonem.
         – Z Ekradonu i pracuję dla pewnej grupy, do której dołączyłem jakiś czas temu – odpowiedział, dość ogólnie zresztą, zwłaszcza, jeśli chodziło o drugą część wypowiedzi. Co prawda, Zakon Krwawej Matki nie był jakąś tajną sektą czy coś, ale nie miał też zamiaru opowiadać o nim każdemu, kogo spotkał… chyba, że po tym, jak trochę lepiej poznał daną osobę. W Alaranii żyło wielu przeciwników Zakonu, którzy z chęcią pozbywaliby się jego członków, dlatego też musiał najpierw wiedzieć, jak dana osoba zareagowałaby na wieść o tym, że jest on Krwawym Kapłanem.
         – Nie wszedłem w nią, ja w nią wpadłem – odparł, wzruszył też ramionami. Chyba powiedział to tak, że dał towarzyszowi do zrozumienia, że taka kolej rzeczy nie zależała od niego i gdyby było inaczej, na pewno nie wszedłby do leja, a minąłby go szerokim łukiem. On i Hashira, która aktualnie… znajdowała się gdzieś. Nie wiedział gdzie, ale ciągle liczył na to, że żyła.

         – Martwię się o nią, bo nie wiem, gdzie mogła wylądować. Liczę jedynie na to, że żyje i spotkamy się za jakiś czas w jednej z siedzib grupy, do której należymy i opowie mi, gdzie przeniosła ją ta energia magiczna, która ją pochłonęła – odpowiedział mu szczerze. To mogłoby być dziwne, jednak jakieś przeczucie – a może podszepty samej Krwawej Matki – mówiło mu, że Hashira nie jest martwa. A on postanowił, że temu zaufa, chociaż w jego głowie i tak kiełkował plan, który dotyczył próby odszukania Kapłanki.
         – Mhm… Szukam pewnego mężczyzny, który żyje w odosobnieniu na terenie tej Pustyni. Może okazać się nieobliczalny, jednak w jego posiadaniu znajduje się coś, co jest ważne dla mojej grupy – dopowiedział jeszcze. Nie musiał pytać o to, czy Nataniel słyszał kiedyś o kimś, kogo nazywają Szalonym Skrybą, bo nie potrzebował o nim większej liczby informacji od tych, które posiada. Najważniejsze było, że mniej więcej wiedział, gdzie powinien szukać tego szaleńca i miał też przedmiot, który chciał wymienić na zwój z zapisanymi słowami samej Krwawej Matki. Zwój Tysiąca Umarłych Dusz – Seviron wcześniej nie słyszał o niczym takim, tym bardziej nie znał słów, który według handlarza miały wydobyć z magicznego pergaminu moc pozwalającą na wskrzeszenie nieumarłej armii. Skryba też nie powinien ich znać, a przynajmniej taką nadzieję miał Kapłan, ale nie oznaczało to przecież, że nie będzie próbował ich znaleźć.
Spojrzał w dół wzniesienia, na którym stali, zobaczył tam oazę. Wiedział, że nawet z tego miejsca ciągle powinien iść dalej, aż nie dotrze do wyschniętej oazy – dopiero tam będzie mógł szukać jakiegoś wejścia lub czegoś, co mogłoby być schronieniem szaleńca.
         – Nie wiem jak ty, ale ja nadal zamierzam kupić jakieś jedzenie, czy to od kupców, czy od koczowników mieszkających tutaj – odezwał się do mężczyzny, gdy zaczęli iść w stronę oazy.

Namioty mieszkalne rozbite w pobliżu oazy miały raczej dość jasne kolory – od bieli po beż i kończąc na kolorach zbliżonych do barwy piasku. Im bliżej podchodzili, tym bardziej docierały do nich również odgłosy świadczące o tym, że obozy żyją. Słychać było rozmowy prowadzone między handlarzami, a także strażników karawan rozmawiających ze sobą. W tej grupie dało się dostrzec nawet kilku inaczej ubranych osobników – byli to koczownicy, z którymi handlarze próbowali dobijać targu.
         – Chyba spróbuję szczęścia z tymi, którzy mieszkają na Pustyni. Mogą mieć świeższe jedzenie niż te, które mogą oferować karawany kupieckie – odparł, nawiązując do tego, o czym wspomniał, gdy schodzili ze wzniesienia. Na pewno nie miał zamiaru używać włóczni do tego, żeby próbować upolować nią ryby. Niekoniecznie chodziło tu o to, że od razu stwierdzał, że mu się to nie uda, a bardziej o to, że jego broń nie była zwyczajnym orężem. Była czymś więcej, a on wiedział, że spoczywa w niej nieuwolniona jeszcze magia.

[Nataniel]

- Jak sobie chcesz, ale nie zmienisz natury kawałka ostrej stali na drewnianym drągu. Bez względu na ilość i siłę zmagazynowanej tam energii magicznej, broń zawsze pozostanie bronią. Nie wiem co jej twórca miał w głowie, ale z całą pewnością nie myślał o niej jak o ozdobie nad kominek.
Wbrew temu, jak elf zinterpretuje słowa czarodzieja, ten nie miał zamiaru go obrazić ani się z niego nabijać. Stwierdzał jedynie, i to w swoim mniemaniu, bezsensowność stwierdzenia, jakoby ta konkretna broń nie nadawała się do użytku. Jaki więc był plan mężczyzny na przetrwanie w tym niebezpiecznym środowisku bez korzystania z włóczni? Może miał jeszcze ukrytą broń zapasową, a może postanowił podróżować szlakiem oaz i śladem koczowników aż dotrze do celu. Warto jednak zaznaczyć, iż czekał go jeszcze powrót do domu lub gdziekolwiek, gdzie miałby się stawić po odszukaniu swojej zaginionej persony.
Aby przypadkiem nie sprowokować Sevirona do kłótni o przeznaczenie jego oręża, Nataniel przyśpieszył kroku. Szedł ze wzrokiem utkwionym przed sobą, ze splecionymi za plecami rękoma i cicho pogwizdując, jak to zwykle robił na spacerach po terenie uniwersytetu w Rapsodii. Co by nie mówić, brakowało mu trochę towarzystwa studentów i kolegów po fachu, choć ci pierwsi zapewne skakali z radości, gdy dowiedzieli się, że musi wyjechać na kilka dni. Na szczęście jego klasę przejął sam dziekan, serdeczny przyjaciel Nataniela, a więc tortur im nie brakowało.
- Członek pewnej grupy z Ekradonu, tak? Dlaczego mi to pachnie Zakonem Krwawej Matki? - nie zapytał, bardziej stwierdził, nie zaszczycając nawet towarzysza spojrzeniem. Zamiast tego sięgnął pod płaszcz i wyciągnął odznakę Rododendrońskiej Inkwizycj, której formalnie rzecz biorąc nie powinien posiadać. - Mój zakon wie o twoim całkiem sporo, ale nie jestem tu z tego powodu, nie musisz się martwić. Nie uważają was za większe zagrożenie niż oni sami. Majstrujecie przy snach i tyle. Z resztą, jak na pewną grupę, o której raczej nie rozpowiadasz na prawo i lewo, nie macie najlepszych zabezpieczeń. Przyjmujecie każdego, bez względu na przeszłość. Głupi by nie skorzystał i nie wprowadził jednego czy dwóch szpiegów. Żyjemy w trzeciej erze więc dobrze jest znać bliższych i dlaszych sąsiadów.
Być może czarodziej nie powinien zdradzać pewnych tajemnic nieznajomemu dopiero co poznanemu na pustyni, jednak nie były to informacje, które miały jakąkolwiek wartość. Seviron zachowywał się w porządku więc i mag postąpił tak samo wobec niego. Mogli się pogryźć lub zniechęcić do siebie, ale na ten czas podróżowali razem. Z resztą co zakon mógł mu zrobić na odległość? Sami wysłali go na emeryturę i uznali za zmarłego.

- Powodzenia. Ja pomówię z kupcami - dodał przed ich chwilową rozłąką, nie mając pewności, czy się jeszcze zobaczą. Nataniel miał nadnaturalny talent do znajdowania sobie wrogów samą obecnością lub wyskokową prezentacją zboczeń zawodowych, jak w przypadku wiedzy o Krwawych Kapłanach. Pięćdziesiąt lat w duchowej próżni, jak i cztery wieki ryzykowania życiem niewiele go nauczyło.
Niecałą godzinę później, posiadając niewiele więcej informacji o zaginionym archeologu niż wcześniej, czarodziej rozbił prowizoryczny obóz tuż przy samym zbiorniku. Niestety oba te określenia były błędne ponieważ Nataniel nie posiadał bagażu. Korzystając z bliskości palm, zestrzelił magicznym pociskiem kilka liści, które następnie przywiązał jakąś szmatką do pnia żeby zadbać o trochę cienia. Później zebrał kilka cierni by na nich rozpalić magicznie ognisko, a na sam koniec zajął się zdobywaniem pokarmu.
Pustynia, choć jałowa, gorąca i nieprzyjazna, oferowała więcej niż możnaby przypuszczać, zaczynając od jaszczurek i skorpionów, na pustynnych żółwiach i sępach kończąc. Właśnie na jeden z okazów tych pancernych gadów udało się trafić czarodziejowi, kiedy spacerował brzegiem oazy. Niczego nie spodziewający sie żółw za wolno zareagował gdy został podniesiony i zatknięty na trójnogu z patyków nad ogniskiem.
- Nikt nic nie wie - mruknął do siebie, wyjmując talię kart, które zaczął przed sobą układać na piasku.
Chwila skupienia nad aurą pozwoliła mu zmaterializować w dłoniach drewniany kubek, miskę i stalowy widelec, którym zaczął wygrzebywać z otworów w skorupie kawałki ugotowanego mięsa.

[Seviron]

Pokiwał tylko głową. Zgadzał się ze słowami czarodzieja, bo ten miał rację – broń pozostawała bronią, a ta konkretna nie była też jedynie ozdobą. Jego włócznia nawet bez magicznych właściwości była niebezpieczna w odpowiednich rękach, a jeśliby uwolnić magię, która w niej drzemie… cóż, Seviron nie wiedział, co może się wtedy stać. Nie udało mu się jeszcze odszukać jakichś nowych informacji na temat tego, co niesie teraz na plecach. Włócznia mogła być jednym z artefaktów ważnych dla Zakonu, jednak jeśli poproszą go o oddanie jej, wiedział, że na pewno ciężko będzie mu to zrobić i na pewno spróbuję dogadać się tak, żeby została ona u niego, może nawet w celu zdobycia o niej jeszcze większej wiedzy. To, i także sprawdzenia w akcji tego, do czego jest ona zdolna, jeśli już uda się odblokować jej pełen potencjał i moc.
Zauważył, że jego nowy towarzysz przyspieszył, jednak on tego nie zrobił. Gdy spojrzał na niebo i na pozycję słońca, uznał, że mają dość dobre tempo, więc nie muszą iść szybciej, niż poruszali się teraz. Dlatego też nie próbował dogonić Nataniela, a bardziej poczekał na to, aż mężczyzna ponownie zwolni.
         – Co mnie zdradziło? Czyżby czerwona peleryna? - zapytał. Zaczął uważać, że zwyczajnie nie musi już ukrywać się z przynależnością do Zakony Krwawej Matki. Tym bardziej, że Nataniel wyciągnął znajomą mu odznakę. Seviron zmrużył lekko oczy, teraz zaczął być niepewny tego, co postanowi zrobić jego towarzysz. Zaatakuje go? Będzie próbował go pojmać? Półelf był gotów na walkę, nawet jeśli nie uda mu się odskoczyć, aby zwiększyć przestrzeń między nimi, to zawsze zostawały mu pięści i magia… chociaż nie był pewien, czy uda mu się dobrze posłużyć w walce tą ostatnią. Na szczęście, właściwie dla i jednego, i drugiego, mag zapewnił go, że nie zamierza z nim walczyć.
         – Mój Zakon również wie o waszym istnieniu – odpowiedział po chwili. Może w tej ciszy upewniał się, że jego towarzysz rzeczywiście ma takie zamiary, o których go zapewniał. Wolałby z nim nie walczyć, mógłby okazać się trudnym przeciwnikiem. Trudnym i bardziej doświadczonym.
         – Niby przyjmujemy każdego, ale i tak nie ma nas wielu. Poza tym, nowi członkowie i tak są sprawdzani, Zakon ma swoje sposoby, żeby to zrobić – odparł, ale w jego głosie nie było nawet najmniejszej nuty, która świadczyłaby o tym, że są to jakieś przechwałki. Bardziej brzmiało to tak, jakby zwyczajnie informował o tym swojego rozmówcę, bez chęci wywołania u niego jakiejś konkretnej reakcji. Mimo tego, i tak nie miał zamiaru wspominać o tym, że włócznia na jego plecach jest ważnym przedmiotem dla Krwawej Matki i jej kapłanów.

Gdy byli już na terenie oazy, rozeszli się – może na jakiś czas, a może już tak, że wyruszą o różnych porach i w różne miejsca. W każdym razie, kapłan zaczął szukać miejsca, w którym mógłby kupić coś do jedzenia, więc zawędrował do namiotów, które zajmowane były przez tubylców. Podszedł do jednego z ognisk, nad którym piekły się kawałki ryby, już pozbawione ości. Przywitał się z mężczyzną pilnującym ogniska i mięsa, porozmawiał z nim chwilę, a później kupił sobie jedzenie. Od ogniska odszedł z dwoma, ciepłymi kawałkami ryby, które włożone były w dwa kawałki miękkiego pieczywa z cienką, chrupiącą skórką, a także z nieco lżejszą sakiewką.
On akurat nie musiał zdobywać informacji, wiedział, gdzie powinien się udać, żeby odnaleźć tego, którego poszukiwał. Dlatego też postanowił, że może wróci do miejsca, w którym rozstał się z Natanielem. Nie liczył na to, że mężczyzna na pewno tam będzie, raczej nie przejmie się, jeśli rzeczywiście go tam nie zastanie – w końcu podróżowali ze sobą tylko chwilę i, owszem, rozmawiali, ale tylko po to, żeby może nieco lepiej się poznać i jakoś zabić czas w podróży. Tylko, że im bardziej się zbliżał, tym wyraźniej widział siedzącą sylwetkę, która wiedział, że należała do niego.
         – Chcesz jedną? - zapytał, wskazując mu rybę przełożoną pieczywem.
         – Jedna porcja może i nie jest specjalnie duża, jednak, z tego, co powiedział mi sprzedawca, bardzo dobrze zaspokaja głód i to na długie godziny – dopowiedział jeszcze. Nawet zdecydował się na to, żeby usiąść w pobliżu, chociaż jednocześnie zachował też odstęp między sobą i nim, na oko była to odległość jednego, przeciętnego kroku, czyli niecały metr właśnie.
         – I jak zbieranie informacji? Udało ci się czegoś dowiedzieć na temat osoby, której szukasz? - zadał mu kolejne pytanie, a w oczekiwaniu na odpowiedź zaczął jeść jedną z dwóch porcji. Robił to jedną ręką, jeśli Nataniel nie skusił się na drugą porcję, albo trzymając posiłek oburącz, jeżeli okazało się, że jednak przyjął od niego posiłek i teraz może również się nim zajadał. Swoją drogą, powoli zaczynało robić się ciemno, co na Pustyni oznacza, że robiło się coraz zimniej. Seviron wolał nie spać bezpośrednio na piasku i nawet bez tych cienkich, materiałowych ścian, z których zbudowane są namioty, więc miał też zamiar sprawdzić, czy w tej oazie również znajduje się ktoś, kto za opłatą może na jedną noc udostępnić mu taki namiot.

[Nataniel]

Mięso pustynnego żółwia było suche, łykowate, o nieciekawym kolorze i zapachu, w smaku przypominające złoty środek pomiędzy surowym grzybem, a lekko zjęczałym makaronem. Na szczęście w chwili powrotu elfa, czarodziej przeżuwał ostatni już kawałek, wylewając to co zostało w skorupie do ręcznie wykopanego dołka. Do tej pory uważał, że jeśli jedzenie ma go wpędzić na stałe do grobu, to pierwsze uczyni to te, które serwowano na uniwersyteckiej stołówce. Z takim zółwiem człowiek przynajmniej wiedział, na czym stoi, a studenci czwartego roku alchemii zawsze po kryjomu ważyli coś, co dobrze jest najpierw przetestować na roślinach. Jesli potem w nocy marchewka lub ziemniak próbowały pożreć pierwszoroczniaków można było uznać taką miksturę za bezpieczną z siedemdziesięcio procentową dokładnością ponieważ sama próba świadczyła o niekompetencji i braku wiedzy studenta na stworzenie czegoś mocniejszego. Przynajmniej takie podejście reprezentował Nataniel oraz (nieoficjalnie aby nie stracić pracy) jego przyjaciele. Jeśli jednak efekty uboczne nie występowały, warzywko prędzej czy później lądowało w garnku z gulaszem, wywołujacym przerażenie w sercach uczniów wprost proporcjonalne do liczby dokładek branych przez profesora Flinta.
- Bardzo dziękuję. Chętnie przegryzę czymś ten smak piasku i surowej skóry - miłe wspominanie przerwało ponowne pojawienie się elfa, z czymś, co czarodziej od razu zakwalifikował jako "normalny posiłek". Choć żółw w jego prostym, męskim mniemaniu nie był najgorszy i nigdy nie przyznałby się do błędu polowania zamiast kupna, to jednocześnie z miejsca gotów był wychwalać rybę z pieczywem. W dodatku w solidnej porcji.
- Niestety nie - odpowiedział po czasie, kiedy oboje już zjedli, a pradawny sięgnął pod płaszcz i podał Sevironowi bukłak. - Kupcy twierdzą, że przybyli dwa dni temu z południa. Widzieli też ślady poprzedniej karawany, jednak nie starsze niż siedem dni. Być może cztery, może trzy. Zero samotnych wędrowców po drodze, zero beduinów, a to plemię - wskazał palcem na namioty ze skór lwów i bawołów - jest pierwszym, na które się natknęli. Ludzie nie znikają od tak... - zawachał się i zastanowił, jednak nie znalazł odpowiednich słów żeby dokończyć. "Wiem to, bo sam ich czasem znikałem na polecenie Zakonu" jakoś nie zabrzmiałoby chyba najlepiej.
Wtedy jakaś iskierka pojedyńczej myśli zatliła się w umyśle czarodzieja, nerwowo szukając suchego podłoża i podpałki. Pradawny sięgnał po żółwią skorupę i gestem wyprosił od elfa mapę, którą następnie na niej rozłożył. Jednym palcem, mamrocząc coś pod nosem zaczął jeździć wzdłuż traktu, którym szli, a drugim, wskazywał sobie charakterystyczne punkty lub miejsca, gdzie trasa ulegała załamaniu.
- Zabrzmi to absurdalnie, ale gdybym był archeologiem nie brnąłbym przez pustynię od oazy do oazy - powiedział i skupił część woli na ognisku, które znacznie wzrosło. - Jestem czarodziejem i energię mogę znaleźć we wszystkim, po co mi więc bukłak z wodą i prowiant? Ten twój zaginiony to samo. Po co miałby ryzykować zauważenie, jeśli przypuścimy, że spotkał mój cel lub potrafi tyle co ja? Nie szedłby traktem, tylko od ruin do ruin. Trasą której nie ma na mapach bo nikt nie pamięta jak na Nanher układały się drogi przed zasypaniem. Jedynie archeolodzy to wiedzą. Karawany wytyczają przecież swoje ścieżki. Więc jeśli nasze cele idą razem, będą w ruinach, jeśli osobno, to na trasie kupców nigdy ich nie znajdziemy. Chyba, że szukamy tego samego człowieka... - Nataniel z trudem wypowiedział to ostatnie, ale ta myśl chodziła mu po głowie od chwili kiedy elf pokrótce wyjaśnił mu kogo szuka na pustyni. Nie znał opisu swojego celu, wiedział jednak, że ten ktoś zadarł z jego Zakonem. Z kolei mag szukał archeologa o szemranej przeszłości, który nie przepuszcza okazji do badania ruin i starych artefaktów. Czemu więc dwa zakony nie miałyby polować na tego samego człowieka?
Inkwizycyjna podejrzliwość i praktyka robiła swoje.
- Jeśli mam rację, zmierzają w stronę Piasków Czasu - wskazał miejsce oddalone od ich pozycji o całe pięć dni drogi. W kierunku zupełnie innym niż do tej pory zmierzali. - To jedyne miejsce w Nanher, gdzie Zakon nie wysyła swoich ludzi. Nie nam babranie się w czasie. Ale Wy wnikacie do snów, o których mówi się, że mogą pokazać coś więcej niż tylko lęki teraźniejszości.
Mina z jaką czarodziej oddał elfowi mapę sugerowała, że był gotów zaryzykować dotychczasowe postępy poszukiwań dla jednej, w tej chwili najsłabszej karty. Należało jednak najpierw wysłuchać opinii towarzysza, skoro po tych kilku godzinach mężczyźni stali się dla siebie mniej obcy niż miało to miejsce w leju. Niezależnie od odpowiedzi Sevirona, Nataniel nie wyrywał się również ze zmianą ścieżki tak mocno. Wpierw pozbierał swoje karty, okrył ciaśniej ciało opończą i powoli zaległ przy ognisku.
- A tak przy okazji to szedłem tropem tego Ekradonu - wyjaśnił mag, na wcześniejsze pytanie elfa, co dokładnie naprowadziło go na jego zakon. - Bo widzisz, kiedyś gościliśmy jedną z waszych kapłanek w Rododendronii. Bardzo miła dziewczyna. Szkoda tylko, że jakiś wieśniak odczytał jej przygotowania do tego dziwnego rutuału za knucie z sabatem i wezwał naszych rycerzy. A wtedy postępowano nieco brutalniej niż dzisiaj. Cały oddział zrzucił się potem na przeprosinowe kwiaty, a mi przypadło bezpiecznie ją odeskortować właśnie do Ekradonu. Ale włos jej z głowy nie spadł - zakończył opowieść z uśmiechem, rozpoczynając chyba tym samym swobodną rozmowę z nowym towarzyszem przy ognisku. Jeśli miał rację co do poszukiwanych i tak byli stratni kilka dni. Mogli więc odpocząć, jednak samo leżenie i patrzenie w gwiazdy było zbyt nudne.
- O istnieniu naszego wie cały świat - podjął Nataniel, splatając palce na piersi. - Parszywa Inkwizycja, Oprawcy, Hieny... sporo się tego nasłuchałem przez ostatnie czterysta lat. Nikt jednak nie powie: Ocalili setkę dzieci przed upadkiem z klifu bo jakiemuś urażonemu czarnoksiężnikowi nie zapłacono za wiejskie czary-mary to poszedł się zemścić, grając na magicznym flecie. Przyznaj, że gdy zobaczyłeś odznakę, nie pomyślałeś że jestem tu dla większego celu niż spalenie kogoś na stosie, prawda?

[Seviron]

Jeśli o informacje chodziło, Seviron – oprócz kupienia kolacji – dowiedział się też, że mieszkańcy oazy oferują również nocleg, jeśli ktoś wolałby przespać się w czymś, co przypomina łóżko, chciałby nieco prywatności i jest gotowy za to zapłacić. Nie było też drogo, bo cenę za jedną noc można było porównać z tą, którą płaci się za dobrej jakości pokój w karczmie. Kapłan nie tylko miał pieniądze, które dostali na misję, lecz osobną sakiewkę zajmowały też jego własne rueny, które udało mu się zarobić lub… zaoszczędzić. Często bywało tak, że kapłan zlecający pracę pozwalał wykonującemu ją na to, żeby zatrzymał pieniądze, których nie wydał w trakcie misji, a które były przeznaczone właśnie na wydatki w czasie jej wykonywania. Cóż, przynajmniej sam Seviron często spotykał się właśnie z takim zachowaniem, chociaż nie był pewien, jak wygląda to u innych, którzy pełnią role podobne do tej, która została przypisana jemu. Rozmyślania te na chwilę zajęły jego głowę, chociaż zarejestrował, jak siada w pobliżu Nataniela i dzieli się z nim posiłkiem, który zakupił wcześniej. Przyjął też od niego bukłak, z którego napił się po chwili.
         – To prawda, zawsze jest jakiś powód, dla którego ktoś nagle znika – zgodził się z mężczyzną. Wiedział, że tak jest. Zdarzało mu się badać zaginięcia czy tam zniknięcia bez – na pierwszy rzut oka przynajmniej – powodu. Oczywiście, sprawy te dotyczyły głównie członków Zakonu, ale ostatecznie i tak okazywało się, że zawsze pojawiało się coś, co sprawiło, że osoby takie zapadały się pod ziemię i nagle trudno było je odszukać. Odwrócił zainteresowany głowę w stronę nowego towarzysza podróży, gdy usłyszał słowa, którymi zaczął swoją część dialogu. Jeśli ktoś zaczyna mówić, że to, co powie, zabrzmi absurdalnie, często jest to coś ciekawego i to nawet, jeśli rzeczywiście brzmi to jak coś niedorzecznego, na co albo byłaby naprawdę niewielka szansa, albo zwyczajnie nie mogłoby się stać.

         – Osoba, której szukam, nie jest zaginiona, a bardziej… z tego, co wiem, po prostu szuka miejsca, w którym będzie mógł żyć samotnie ze swoim szaleństwem. Zakon ustalił jego potencjalną lokalizację po tym, jak dotarły do naszych uszu pogłoski o tym, że może mieć coś, co może okazać się dla nas ważnym przedmiotem – zaczął, gdy tamten skończył, a – jeśli nie i chciał mówić dalej – to Seviron po prostu wykorzystał jego przerwę do tego, żeby się odezwać.
         – To brzmi dziwnie i nie pasowałoby do człowieka, którego szukam. Z drugiej strony, kto przewidziałby to, co zrobi szaleniec… Cóż, może być tak, że osoby, których szukamy, mogą podróżować razem, jednak podejrzewam, że nie są jedną i tą samą osobą – dopowiedział jeszcze, tuż przed tym, jak Nataniel podsunął konkretne miejsce, w które prawdopodobnie mogliby się udać, żeby odnaleźć osoby, których szukają.
         – Dzięki tej umiejętności wiedziałem, jak wydostać się z pułapki, w której spotkaliśmy się pierwszy raz – odparł, przypomniał sobie, jak Hashira udała się na wędrówkę astralną i dzięki temu dostrzegła to, co tylko jej „astralne ja” mogło zobaczyć na planie, do którego, aby wejść, trzeba oddzielić się od swojego ciała. Tamten stwór, czymkolwiek to było, również był bardzo dobrze widoczny na planie astralnym. Może nawet właśnie tam żył, ale był na tyle silny, że mógł też przenikać do świata materialnego i właśnie w nim manifestować swoją aurę, a także zbierać swe ofiary.
         – Jeżeli na terenie Piasków Czasu nie będzie tego, którego szukam, zawsze mam jeszcze jedno miejsce do sprawdzenia. To, do którego zmierzałem właściwie do tej pory – dodał jeszcze. Tymi słowami zgodził się na to, żeby udali się do Piasków wspólnie, chociaż przypomniał sobie też, że słyszał, iż tamte tereny są jeszcze bardziej niebezpieczne niż sama Pustynia. Spojrzał też na mapę, którą wyciągnął mag, chociaż i tak miał też gdzieś inną, którą kupił na początku wędrówki przez to miejsce. Pokazywała ona całą Pustynię Nanher i były też na niej zaznaczone miejsca, w których znajdowały się oazy. Kosztowała więcej niż prostsza mapa, na której miejsca te nie były oznaczone, ale była warta swej ceny. Była ułatwieniem, którego potrzebował ktoś, kto nie zna Pustyni.
Wysłuchał też jego odpowiedzi na swe pytanie, chociaż zadał je wcześniej. Pokiwał tylko głową ze zrozumieniem zarówno dla strony organizacji, do której należał Nataniel, jak i odnosząc się do tego, że ich rytuały często bywają albo niezrozumiane, albo zrozumiane źle i to właśnie przez niewiedzę i podejrzenia dzieją się takie rzeczy, jak te, o których przed chwilą opowiedział mężczyzna. Sam nawet miał okazję czegoś takiego doświadczyć i to więcej niż jeden raz, jeśli dobrze pamiętał.

         – Nie przyznam tego, bo nie do końca o tym pomyślałem – odparł, a przez jego twarz przemknął cień uśmiechu.
         – Owszem, mogło mi to przejść przez myśl jako jedna z możliwości, jednak nie chciałem tego zakładać, skoro nie znałem prawdziwego powodu, dla którego się tu zjawiłeś – dopowiedział. Właśnie tak myślał i nie przepadał za ocenianiem innych wyłącznie po pozorach, po tym, jaką opinię ma rasa lub profesja, do której należą lub organizacja, dla której pracują.
         – Cóż… W każdym razie, wypadałoby się przespać i odpocząć przed jutrzejszą wędrówką – zaczął, zmieniając nieco temat.
         – Wcześniej dowiedziałem się też, że za opłatą można wynająć sobie łóżko w jednym z tych namiotów lub nawet cały namiot. Nie wiem, czy chcesz z tego skorzystać, ale ja zamierzam to zrobić… Możemy też złożyć się na cały namiot, żeby mieć pewność, że nie będziemy go dzielić z kimś nieznajomym – dodał jeszcze, choć właściwie była to też propozycja. Mogła brzmieć trochę dziwnie, bo przecież nie tak dawno sami wobec siebie mogli powiedzieć, że są właśnie kimś nieznajomym, jednak wspólna wędrówka i rozmowy sprawiły, że wzajemnie zdążyli się nieco poznać. Poza tym, nawet jeśli Nataniel nie będzie chciał tego zrobić, on sam nadal planował zapłacić za cały namiot. Ruenom przeznaczonym na to zadanie daleko było do wyczerpania się i do tego, żeby sakiewka z nimi została pusta.
Niezależnie od sytuacji i od decyzji maga, Seviron zapłacił za mały namiot z tylko trzema łóżkami. Kosztowało go to jakieś dziewięćdziesiąt ruenów, ale bezpieczeństwo i pewność co do tego, że jego rzeczy nie zginął, gdy będzie spał – zwłaszcza prezent dla Szalonego Skryby, który niósł ze sobą, aby wymienić go na zwój ze słowami Krwawej Matki – były tego warte. Było to warte o wiele więcej, jeśli miałby być szczery, więc te niecałe sto monet nie były dużą ceną. Udał się do tamtego namiotu, razem z osobą, która była odpowiedzialna za wynajmowanie ich – mężczyzna ten musiał zaprowadzić go w końcu do tego, za który zapłacił – a później wszedł do środka. Namiot był mały, ale wysoki na tyle, że dorosła osoba mogła stać w nim wyprostowana. Był podstawowo umeblowany, chociaż wszystko – włącznie z łóżkami – było raczej proste, bez zbędnych zdobień i innych takich. Najważniejsze wydawało się to, że pełniły swe funkcje.  

[Nataniel]

Ledwie księżyc wlazł na nieboskłon, niesione z wiatrem drobiny piasku zaczęły ciąć czarodzieja po twarzy, a chłód nocy skuł jego stawy niczym żelazna klamra. Sześćset lat na karku powoli dawało o sobie znać chociaż wszystko działo się tylko w głowie. Jego rasa nie miała znormalizowanej definicji starości - nawet mag pamiętający rządy pierwszych ludzi wciąż mógłby wygrać dowolny maraton, gdyby tylko chciał. Na drodze stało jedynie czyste lenistwo, wynikające z udogodnień, jakie dawała magia. Dostateczny powód dla pradawnego aby z tym walczyć. Zerwawszy się ze zgrzytem do pozycji siedzącej, Nataniel potarł o siebie dłonie i otoczył ciało termiczną barierą, pochłaniając w tym celu całe ciepło dogasającego ogniska.
- Namiot to nie taki głupi pomysł - przytaknął i wygrzebał z rękawa połowę ceny za lokum, jak i dorzucił coś więcej za bukłak czegoś rozgrzewającego.
- Z samego rana powinniśmy ruszyć na północ w kierunku tamtego leja i gdzieś w połowie drogi skręcić na wschód. Według twojej mapy trafimy na dwie pomniejsze oazy, zapewne dawno wyschnięte, potem skręcimy na zachód i jesteśmy na miejscu. Słynne Piaski Czasu. Chociaż to nieźle brzmi na papierze. Nie wszyscy beduini są tak przyjaźni, jak ci tutaj, a i zwierzęta swoje dodadzą. Nie mówiąc już o samej pustyni, której nikt nie do równa... aż zaczynam gadać, jak ten małolat, dziekan, który mnie tu wysłał. No cóż... w każdym razie to nas czeka dopiero jutro.
Już w namiocie Nataniel nieco się rozluźnił, zapominając o swoim pomyśle aby zasnąć pod gołym niebem przy magicznym ognisku. Wnętrze było przyjemnie nagrzane, a sam namiot przystosowany do pustynnych warunków.
Wybierając łóżko polowe jaknajdalej od wejścia, czarodziej przysiadł na skraju i w milczeniu zaczął przygotowywać się do snu. Ściągnął swój płaszcz, opończę z lisiego futra i żupan, z czego dwa pierwsze złożył na małej szafce, a trzeci zwinął i wykorzystał jako dodatkową poduszkę. Przekopał jeszcze kieszenie w poszukiwaniu talii kart, wyciągnął tę z aurą monolitu z leja i uważnie zaczął się jej przyglądać, kątem oka jedynie interesując się poczynianiami towarzysza.
Magia tamtego miejsca była interesująca, niespotykana na codzień nawet w druidzkich kręgach, czy na terenie szkół, gdzie każde źdźbło trawy nią emanowało. Skupiwszy myśli, Nataniel powoli uformował w powietrzu kształt prostego kryształu o badanej aurze, a gdy ten stał się w pełni materialny, pochwycił go i dokładnie obejrzał.
To była część jego pracy na emeryturze po odejściu z Inkwizycji - reagować na zmiany w świecie magii dopóki są na tyle małe, że łatwe do kontrolowania. W przeciwnym wypadku wezwać Zakon i usunąć się zanim zaczną zadawać niewygodne pytania i zaglądać do akt. W jego przypadku dość obszernych i niekompletnych bowiem oficjalnie uznano go za zmarłego podczas wykonywania misji. Czarodziej nie byłby jednak sobą, gdyby od tak odpuścił pewne sprawy. Nikt go nie zmusi do spokojnej emerytury w domku nad jeziorem, łowienia ryb i czytania książek o ogrodnictwie. Odejdzie na własnych warunkach, wcześniej zachodząc za skórę wszystkim, którym zdoła. Ot tak dla zabawy.
- Ciekawy minerał - skomentował, na wpół sennie, ścierając kamyk w palcach na drobny proszek. - Absorbuje ogromne ilości magii, ale jej nie magazynuje. Tak jakby ją wyparowywał lub przenosił w inne miejsce. Przy mistrzowskiej obróbce mógłby się stać zamiennikiem Kajdannika bez wywoływania tych przeklętych bólów głowy. Zakłócanie działania kompasów to zapewne dodatkowy atut. Ciekawe czy posiada limit. Chętnie tam kiedyś wrócę i sprawdzę - rzucił jeszcze przez ramię, zanim przekręcił się na bok i z miejsca zasnął.

Obudził się na chwilę przed świtem, pierwszy jak zdążył zauważyć i od razu zaczął się pakować, a że nie posiadał zbęnego bagażu wyglądało to mniej więcej tak: schowanie talii kart do kieszeni, założenie na siebie żupanu, opończy oraz płaszcza i pościelenie łóżka. Później wymaszerował z namiotu i jeszcze raz ruszył w stronę kupców. Na zdobycie dodatkowych informacji o swoim celu mógł zapomnieć, jednak ludzie pustyni nie tracili czasu na spanie do południa i już oporządzali sprzęt oraz ludzi do dalszej wędrówki. W grę wchodziło również przygotowanie posiłku, którego nadmiar chętni byli odsprzedać.
- Już świta - powiedział z entuzjamem, będąc już w progu namiotu z ciepłymi plackami z miodem, które ustawił na małym stoliku pośrodku pomieszczenia. - Jedzmy i w drogę.

[Seviron]

Kapłan przyjął część zapłaty za namiot, którą wręczył mu jego nowy towarzysz. Niby nie widział problemu z tym, żeby samemu zapłacić pełną kwotę, jednak nie chciał się kłócić o coś takiego z Natanielem. Noce na pustyni były zimne. Zimniejsze, niż mógłby przypuszczać ktoś, kto wcześniej nigdy nie przebywał w takim miejscu. Mogłoby wydawać się przecież, że upalne dni będą zwiastować noce z niby niższą, ale jednak nadal dość wysoką temperaturą. Tymczasem pustynia po zachodzie słońca była zimniejsza niż wiele innych terenów. Dlatego nie warto było spać pod gołym niebem, jeśli miało się możliwość odgrodzenia swojego ciała od chłodu, chociażby poprzez materiałową ścianę namiotu. I właśnie to chciał zrobić Seviron.
         – Pustynię zdążyłem już trochę poznać, ale Piaski Czasu… Tam nigdy nie byłem. Zresztą, z tego, co wiem, jest to miejsce, w które zapuszczają się jedynie ci, którzy szukają tam czegoś naprawdę ważnego. Albo są szaleńcami lub żądnymi wrażeniem poszukiwaczami przygód – odparł. On sam, cóż, poniekąd mógł kwalifikować się do tej pierwszej grupy, chociaż konkretniej to szukał osoby, która może mieć coś ważnego dla jego Zakonu. Tak, może, ale to nie oznacza przecież, że na pewno ten cały Szalony Skryba jest w posiadaniu zwoju z zapisanymi słowami samej Krwawej Matki.
         – W każdym razie, przynajmniej mamy teraz jakiś konkretny cel podróży. Może nawet uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu – dodał jeszcze, a chwilę później uznał, że może już czas udać się do namiotu. Zauważył tylko, że Nataniel, chyba, pomyślał podobnie, chociaż, z drugiej strony, mógł też przecież nie wiedzieć, gdzie znajduje się namiot, za którego wynajęcie zapłacił wcześniej kapłan. Może dlatego postanowił iść zaraz za nim.  

Namiot był urządzony raczej skromnie, w środku znajdowały się dwa łóżka polowe, stolik z dwoma krzesłami i, także dwie, niskie komody – albo coś podobnego do nich – na których można było położyć swoje rzeczy lub ubrania. Nataniel zajął jedno z łóżek jako pierwszy, więc jemu przypadło to drugie. Właściwie było mu to wszystko jedno, zaczął robić się zmęczony całym tym dniem, więc chciał po prostu ściągnąć z siebie część ubrań i pójść spać. Na koniec usiadł na łóżku, ale jeszcze nie poszedł spać, bo zamiast tego zaczął przyglądać się temu, co robił Nataniel. To było ciekawe, wyczuwał aurę magiczną bijącą od talii kart, chociaż nie przypominał sobie, żeby wcześniej widział coś podobnego. Owszem, miał do czynienia z magicznymi przedmiotami, ale tego typu talię widział po raz pierwszy. Możliwe – a może raczej prawie na pewno – było to w jakiś sposób związane z pracą, jaką wykonywał jego towarzysz. Seviron nie był pewien, ale może podobne zaciekawienie pojawiłoby się na twarzy pradawnego, gdyby miał okazję obserwować rytuał Plecenia Snów. Później wysłuchał też tego, o czym mówił czarodziej. Widział, jak wcześniej materializuje on w swojej dłoni kryształ będący praktycznie kopią tego, z czego stworzone były kolumny w leju.
         – Pamiętaj o tym stworzeniu, które żyje w leju… Osobiście z własnej woli wolałbym tam po prostu nie wracać, ale ja to ja, a ty to ty – powiedział na sam koniec i ziewając, dodał jeszcze do tego „Dobrej nocy”. Później po prostu położył się i zasnął. Akurat tej nocy spał dość niespokojnie, ale to głównie przez sny – wyraźne i skupione na tym, co mogło dziać się z Hashirą. Sny te nie były czymś pozytywnym, choć jednocześnie mogły być właśnie takie przez to, że kapłan w głębi ducha martwił się o towarzyszkę. Mimo wszystko, polubił ją i dobrze mu się z nią współpracowało. Sny te ustały po jakimś czasie i zmieniły się na coś spokojniejszego, co poruszało zupełnie inne tematy. Może dlatego spał dłużej i zbudził się jako drugi, w dodatku w momencie, w którym Nataniel przyniósł im śniadanie.

Zajął jedno z dwóch krzeseł, które stały przy niewielkim stoliku. Oczywiście, zrobił to już po tym, jak się ubrał, chociaż póki co zrezygnował ze swojego czerwonego płaszcza – ten założy po posiłku, gdy już będą opuszczać to miejsce. Swoją drogą, placki pachniały naprawdę dobrze, więc pewnie smakowały podobnie, a Seviron zabierał się właśnie za to, żeby sprawdzić to na własnym podniebieniu. Był też głodny, a przez to zaczął dość szybko jeść, chwilę przed tym rzucając jedynie krótkie „Smacznego” w stronę towarzysza.
Pora śniadania minęła raczej szybko, a przynajmniej tak wydawało się właśnie jemu. Gdy skończył jeść swoją porcję, wstał z krzesła i zaczął przygotowywać się do drogi. Torba podróżna i sakwy znalazły się na swoim miejscu, włócznia w specjalnej pochwie spoczęła na jego plecach. Płaszcz z kapturem założył na końcu. Płaszcz, spod którego nad jego prawym ramieniem wystawała część drzewca włóczni. Cała broń ułożona była tak, żeby Seviron mógł jej dobyć, jeśli sytuacja będzie tego wymagała. Zresztą, w taki sposób łatwiej i wygodniej było też podróżować.
         – Idziemy? - zapytał krótko i chwilę później, gdy Nataniel odpowiedział, postanowił wyjść z namiotu. Już na zewnątrz poczekał na niego, żeby razem mogli opuścić oazę i skierować swe kroki w stronę Piasków Czasu. Wiedział, gdzie iść, więc mógł kierować ich dwuosobowym pochodem, przynajmniej na początku. Z wczorajszego dnia pamiętam drogę ze swojej mapy – którą zresztą zawsze może się posłużyć, jeśli będzie chciał mieć całkowitą pewność co do tego, czy idą w dobrym kierunku – poza tym, Nataniel słowami opisał też to, jak mają iść, żeby dotrzeć do celu tej niedługiej podróży.

[Nataniel]

- Idziemy - potwierdził elfowi i ruszył za nim na pustynię.
Dzień zapowiadał się świetny, na niebie nie było ani jednej chmurki, słońce mogło więc przypiekać im karki do woli. Otoczonemu termiczną barierą Natanielowi nie robiło to jednak większej różnicy. Z pomocą magii ognia obniżał temperaturę otoczenia wokół siebie do tych kilku stopni, mogących wywołać u człowieka efekt gęsiej skórki. Dzięki temu podróż przez piaski była znacznie znośniejsza. Oczywiście utrzymanie tego kosztowało go sporo energii, którą to wchłaniał ze wszystkiego co napotkali, bez zbędnego opuźniania pochodu. Koniec końców zależało im przecież na jaknajszybszym odnalezieniu dwójki zaginionych person.
Przez większość czasu czarodziej pozostawał milczący. Jak się nad tym zastanowić niewiele miał wspólnych tematów do rozmów z dopiero co poznanym Sevironem, jednak niezręcznej ciszy trudno było doświadczyć. Czasami mag rzucił jakimś tematem lub żartem, czasem zagaił o krótki postój, a czasem wyprzedzał towarzysza w poszukiwaniu wymienionych już źródeł magii aby nie zostawać w tyle. Cały ten czas pozostawał jednak czujny i kiedy jakieś zwierzę z kłami podchodziło bliżej lub wąż spod piasku wysuwał łeb, Nataniel płoszył go energetyczną błyskawicą lub materializował mu przed oczami kamień, co skutecznie przemawiało do rozumu zwierzęcemu instynktowi.
- Co zrobisz, kiedy już znajdziesz swój cel? - zagaił podczas jednego z postojów przy wysuszonym głazie, pozbywając się piasku z mokasynów.
Nie żeby specjalnie mu zależało na odpowiedzi, jednak doświadczenie podpowiadało, że jeśli ktoś z ostrą bronią szuka jakiegoś szaleńca, to jeden albo drugi ma ogromne kłopoty. W zależności jednak od odpowiedzi elfa, temat ten przeciągnął się do wieczora, bowiem były inkwizytor również wyjawił swoje intencje, mające na celu sprowadzenie archeologa spowrotem do Rapsodii i przyjrzeniu się jego odkryciom. Szczegółów nie było co prawda za wiele, jednak zanim rozmowa dobiegła końca, obaj mężczyźni zastali na niebie wschodzący księżyc.
- Jeśli czujesz się na siłach, możemy iść dalej - zaproponował mag, skupiając w dłoni ogień i nadając mu kształt lewitującej kuli. - Zapewnie nam światło i źródło ciepła. Jeśli nasze cele zażywają odpoczynku, szybiej ich dogonimy, nadkładając drogę nad sen. Z resztą do Piasków Czasu już chyba blisko. Wyczuwam delikatne stężenia magii kilka staj dalej.
Podjęcie decyzji pozostawił już elfowi, właścicielowi jedynej mapy, jaką posiadali. Prawdą bowiem było, że Nataniel wyruszył na wyprawę całkiem nieprzygotowany, jednak nie można było go za to wytykać. Był człowiekiem starszej daty, bardzo zaradnym i pomysłowym, nie musiał więc mieć wiele żeby przetrwać w nieprzyjaznym środowisku. Nie co to ta dzisiejsza młodzież, która bez krzesiwa nie przetrwa w zimowych górach tygodnia. Naprawdę Uniwersytet Rapsodii powinien mocno przeanalizować metody nauczania młodych czarodzieji, bo świat czeka powtórka z historii.

[Seviron]

Nie można było powiedzieć, że przyzwyczaił się do pustynnych upałów, jednak na pewno znosił je nieco lepiej niż pierwszego dnia podróży po tym terenie. Nadal czuł na swojej skórze skutki otaczającego go gorącego powietrza i promienie słońca, które nagrzewały jego ubranie. Starał się też nie odkrywać twarzy, choć robił to, oczywiście, ale głównie tylko po to, żeby się napić. Już wcześniej wiedział, że woda jest tu czymś niezbędnym, czymś ważniejszym od pokarmu, ale dopiero teraz – na własnej skórze – mógł tego doświadczyć. Tkanina, która nie tylko chroniła jego głowę i szyję, zakrywała też znaczną część jego twarzy. Wystawały z niej właściwie jedynie oczy, którymi Seviron uważnie obserwował pustynny krajobraz ciągle rysujący się przed nimi. Czasem zerkał też na swojego towarzysza, który przeważnie dotrzymywał mu kroku, ale zdarzało mu się przyspieszyć i wyprzedzić go, żeby pobrać z otoczenia potrzebną mu magiczną energię. Nie przeszkadzało mu też to, że większość drogi przebiegała im w milczeniu, choć prowadzili ze sobą dialog, gdy jeden z nich – głównie był to Nataniel – zdecydował się odezwać. Musieli się też zatrzymywać, nawet w trakcie dnia, tylko że robili to raczej dopiero wtedy, gdy piasek w jakiś sposób zaczynał dostawać się pod ich ubrania lub do butów i skutecznie przeszkadzał w wędrówce. Taki piasek, jeśli nie wysypie się go szybko, może być przyczyną otarć, a z nimi podróż nie tylko byłaby problematyczna, lecz także mogłyby okazać się problemem, zwłaszcza jeżeli spowodował je piasek w butach.
         – Najpierw na pewno sprawdzę, czy w ogóle prawdziwy jest powód, dla którego go szukam – odparł. Seviron wiedział, że wieści o tym, iż ten Skryba może być w posiadaniu zapisków, które podyktowała mu sama Krwawa Matka, są jedynie pogłoskami, które nie są w pełni potwierdzone. Tylko, że wysocy rangą kapłani nawet takie informacje traktowali poważnie i wysyłali odpowiednie osoby, żeby nie tylko je sprawdziła, ale także odzyskała „coś” - w jego przypadku są to zapisane słowa – co interesuje Zakon, jeśli okaże się to prawdziwe.
         – Później, jeśli okaże się to prawdą, spróbuję wymienić się z nim. W zamian za to, co chcę odzyskać, zaoferuję mu pewien zwój, którym człowiek ten powinien zainteresować się na tyle, że nie będzie sprawiał problemów – dopowiedział jeszcze. Nie powiedział tego na głos, ale tak naprawdę, miał nadzieję, że zapis rytuału, który niósł ze sobą, faktycznie przyciągnie zainteresowanie Szalonego Skryby i wymiana ta rzeczywiście przebiegnie tak, jak na to liczył. W rewanżu usłyszał, co też sprowadza Nataniela w to miejsce, a od tamtego postoju do wieczora rozmawiali też tak, jakby trochę częściej.

To, że na pustyni zmienia się pora dnia, dało wyczuć się w nagle spadającej temperaturze. Im mniej tarczy słonecznej było widać nad horyzontem, tym zimniejsze było powietrze. Piasek nie zatrzymywał ciepła, to samo można było powiedzieć o bardzo suchym powietrzu. W takim przypadku szczelnie zakrywające ciała ubrania również były przydatne, w końcu stanowiły swego rodzaju barierę dla ciepła ciała.
         – Właściwie nie mam nic przeciwko nocnej wędrówce – odparł, chociaż chwilę zwlekał z podaniem odpowiedzi. Może rozważał wszystkie „za” i „przeciw”, aby móc podjąć ostateczną decyzję. Nie czuł się zmęczony, mimo tego, że właściwie cały dzień byli w podróży – ale to akurat mógł zrzucić na dość regularne postoje, których niby głównym celem było pozbycie się piasku, lecz przy okazji także w ten sposób pozwalali swoim ciałom i nogom na to, żeby odpoczęły.
         – Poza tym, niedługo powinniśmy natknąć się na wysuszoną oazę i, jeśli znajdziemy tam odpowiednie miejsce, będziemy mogli się tam zatrzymać na krótki odpoczynek… - dodał jeszcze, a na końcu zawahał się, ale nie brzmiało to tak, jakby chciał coś ukryć, a bardziej tak, jakby właśnie przypomniał sobie o czymś, o czym może powinien powiedzieć wcześniej.
         – Może być też tak, że sam Skryba otacza się czymś w rodzaju magicznej bariery, która utrudnia dokładne zlokalizowanie go i może dezorientować zmysł magiczny. Chyba powinieneś o tym wiedzieć – powiedział do towarzysza, nawet spojrzał na niego na chwilę. Może był ciekaw jego reakcji na takie wieści. Poza tym, gdy on i Hashira rozmawiali z wieszczką, tamta powiedziała im, gdzie szukać Skryby, jeśli mieliby udać się do miejsca, w którym się ukrywał. Teraz prawdopodobne może być to, że tego człowieka tam nie będzie, jednak da się go znaleźć w inne sposoby. Z drugiej strony, jeśli nie będzie go z osobą, której szukał Nataniel, to i tak będzie mógł wrócić do „punktu podróży”, o którym wspomniał i, do którego dotrą już niebawem. Piaski Czasu wydawały się obiecującą lokacją, ale i tak nie oznaczało to, że znajdą tam obu poszukiwanych.

Jakiś czas później, gdy ciemne niebo zaczęły ozdabiać już gwiazdozbiory, a powietrze faktycznie zrobiło się zimne, gdy weszli na kolejną wydmę, ich oczom ukazała się wysuszona oaza. Tam, gdzie kiedyś znajdowało się pustynne jezioro, teraz widnieje jedynie niewielkie wgłębienie – kiedyś mogło być ono głębsze, jednak piasek, przyniesiony tu między innymi przez burze piaskowe, powoli je zasypywał. Jedynym śladem po roślinności w tym miejscu było kilka suchych pni palm, na których nie zostały żadne liście, nawet te najbardziej suche. Część z nich była nawet przewrócona, choć nie przykrywał ich piasek, nie w pełni przynajmniej.
         – Możemy tutaj odpocząć do… wschodu słońca? Może krócej? - zapytał i zaproponował jednocześnie. Kierował się też w stronę tejże oazy. Nadłożyli pewną część drogi, jeśli ci, za którymi podążali rzeczywiście zatrzymali się, aby przespać się przez noc. Tylko, że oni może nie powinni iść przez całą noc i także powinni pozwolić sobie na trochę snu.

[Nataniel]

Im dalej brnęli w kolejne doliny pełne piachu, tym częściej Nataniel karcił w myślach samego siebie za podjęcie się tej misji. Gdyby wiedział, co go czeka, zapewne nigdy nie opuściłby miękkiego fotela w swoim przytulnym gabinecie. Chociaż wtedy byłoby to sprzeczne z jego przekonaniami. W końcu gdzieś tam był człowiek, może dwóch, a może nawet cała sekta, która chciała zmajatrować coś dużego z wykorzystaniem magii, której praw, na sto procent, nie rozumieli. Dodatkowo w sprawę mogła być zamieszana większa liczba zakonów niż z początku przypuszczał. Jeszcze pięćdziesiąt lat temu czarodziej znał wszystkie (trzydzieści siedem lub trzydzieści osiem) tajne stowarzyszenia i mniej lub bardziej prywatnie, ich przywódców. Wiedział w czym maczali palce i do czego byli zdolni, jednak z naturalnym upływem czasu, nagonkami i rozwojem religii, wszystko poszło w cholerę. Dlatego właśnie był przeciwny pozostawianiu archeologów samych sobie. Jeden diabeł wiedział, dla jakich celów odkopywali skarby minionych wieków i dla kogo pracowali. Ten, którego aktualnie tropił rzekomo robił to dla interesu dla Rapsodii.
- A to nie lepszym rozwiązaniem byłoby go usunąć żeby wogóle nie szkodził? - pomyślał na głos były inkwizytor i zaraz przycichł, przypominając sobie, że to przecież nie piąty wiek żeby stosować takie barbarzyńskie metody. Jak mawiali jego przyjaciele z uniwersytetu: "Świat poszedł do przodu".
- Zapomnij co mówiłem. Ostatnie pół wieku mignęło mi jak jedna noc. Teraz wszyscy są bardziej humanitarni - dodał, skupiając się na kierunku marszu.
Później, kiedy obaj zdecydowali się iść nocą, Nataniel skupiał się bardziej na ogniu, lewitującym pomiędzy ich sylwetkami niż wszystkim innym. Brnął przed siebie jak krasnoludzka maszyneria, a jedynym dowodem na to, że nią nie był, był fakt, że potrafił utrzymywać ogniska niezależnie od siebie. Gdy któryś z mężczyzn przyśpieszał do przodu lub zwalniał, ogień posłusznie trzymał się obok. Do czasu aż zasoby wewnętrznej energii maga powoli uległy wyczerpaniu. Na szczęście nie musiał ruszać swoich rezerw bo jego elfi towarzysz sam zaproponował dłuższy postój pod gwiazdami, kiedy tylko znaleźli oazę.
- Jeśli ten Skryba nie jest wielkim mistrzem - zaczął Nataniel, chodząc od jednego wyschniętego krzaka do drugiego, zbierając opał. - To bariera nie stanowi problemu. Magia pozostawia po sobie ślady. Zamiast więc wyczuwać obecność człowieka, będziemy musieli wyczuć obecność samej bariery - wyjaśnił na szybko, przegrzebując dół, do którego wrzucił patyki i nakrzesał iskier.
Niestety taki plan wyglądał ładnie jedynie na papierze. Większość magicznych sfer układano z zaklęć maskujących aurę rzucającego oraz swoją własną lub z takich, które podmieniają ją na aurę otoczenia. W tym przypadku miałby to być ten cały piasek, który czarownik wysypywał właśnie z butów. Nie mniej namierzenie celu w ten właśnie sposób mogło być ciekawym i pouczającym doświadczeniem.
- Jeśli umiesz czytać aury, to i odnalezienie igły w stogu siana nie będzie trudne. Jutro ci pokażę, jak to robiono za moich czasów - dodał jeszcze za nim zasnął przy ognisku.

Następnego dnia Nataniel również wstał pierwszy i odbierając resztki energi z wciąż jeszcze ciepłych popiołów, przegnał też sen elfa, lekko nim potrząsając.
- Wstawaj, towarzyszu. Mamy łotrów do złapania.
Wznowienie wędrówki z samego rana nie było najgorszym pomysłem. Słońce jeszcze tak nie nagrzało, więc krok mieli żwawy. Zwolnili dopiero około południa, kiedy Nataniel zauważył, że teren ulega znacznemu spłaszczeniu i w niektórych regionach nie jest już taki sypki.
- Podwaliny dawnego miasta? - mruknął do siebie, kopiąc napotkany na drodze kamyk, rozmiarów żwiru. Ku jego zaskoczeniu kamyk przeleciał kilka sążni, po których nastąpił proces odwrotny i powrócił na swoje poprzednie miejsce przy stopie czarodzieja.
- No i mamy wachania czasu - ostrzegł elfa zanim ten postanowił zrobić krok naprzód. - Na studiach nie byłem z tego zbyt dobry. Wiem tylko tyle, że im więcej magii generujesz, tym jesteś podatniejszy na cofnięcie się w czasie. Taki kamyk cofa się o kilka sekund. Człowieka może cofnąć nawet o rok. Lepiej więc nie rzucać błyskawicami na prawo i lewo.
Po tych słowach mag wziął głęboki wdech i wkroczył w coś, co niektórzy nazywali "bańką" otaczającą piaski czasu. Jako bardziej dojrzalszy, a przynajmniej bardziej obyty w prawach magii, przejął dowódctwo nad wyprawą.
- Mimo wszystko zaryzykuję - dodał z lekkim wachaniem, zatrzymując się przy pierwszej, wyrastającej z ziemii kolumnie z piaskowca. Następnie zatar ręce i skupił wolę na małym ogniku energii, który wiercił się w uścisku jak wściekły królik.
- Gdyby mnie zaczęło cofać, chwyć mnie za szaty, obal i przyciśnij do ziemii - ostrzegł elfa i rzucił zwitkiem energii przed siebie.
Błękitna, iskrząca kulka zatoczyła szeroki łuk i pokozłowała w tumanach kurzu, by na koniec uderzyć z łoskotem w piach. Nim jednak zgasła, znów zaczęła skakać, tym razem po chaotycznej trasie wgłąb kolejnych struktur, wyłaniających się z płynącego czasu.
- To coś właśnie znalazło ślady energii magicznej - wyjaśnił, patrząc sobie ręce, czy nie drżą. Na szczęście nie. - Będzie za nimi podążać. Nie możemy zgubić tego ognika. Drugiego nie dam rady przywołać bez konsekwencji.

[Seviron]

Miał się odezwać, gdy Nataniel zaproponował usunięcie Szalonego Skryby, zamiast wymieniać się z nim przedmiotami, co od początku było misją jego i Hashiry, ale czarodziej powiedział, żeby o tym „zapomniał” - więc nie powiedział nic, choć słowa te pozostawiły go z pewnymi myślami. On nie do końca tak działał, przynajmniej Najwyżsi Kapłani woleli, żeby takich rzeczy nie robiły osoby jego pokroju. Osoby, które… cóż, z braku lepiej pasującego określenia, można byłoby nazwać „Zbrojną Ręką Zakonu Krwawej Matki”. Bo ktoś taki, jak Seviron nie tylko wykonywał misje wyłącznie indywidualne, w czasie których dość często zdarzało mu się walczyć, lecz także dołączał do misji, w których udział brali kapłani, którzy potrzebowali ochrony kogoś, kto wie, jak poradzić sobie w walce. A gdyby kiedyś sprawy potoczyły się tak, że Zakon musiałby prowadzić z kimś wojnę, to Seviron i jemu podobnie pewnie stanęliby w pierwszych szeregach stanowiących obronę przed wrogiem. Był to czarny scenariusz i on sam wątpił w to, żeby za jego życia doszło do czegoś takiego, ale nie miał wątpliwości co do tego, jaką pozycję zająłby w czasie takiego konfliktu. Przez chwilę nawet się nie odzywał, pogrążony w myślach, ale zaproponował postój krótko po tym, jak zobaczył wyschniętą oazę. Robił się już zmęczony, może odzwyczaił się już od całodobowego marszu, dlatego w duchu odetchnął z ulgą, gdy Nataniel zgodził się na to, żeby się zatrzymali i odpoczęli, zamiast próbować namawiać go do dalszej wędrówki.
         – Umiem… Tylko, że wiem jedynie, jak interpretować aury emitowane przez magiczne przedmioty – odparł, choć ta przerwa po jednym słowie mogła brzmieć tak, jakby może żałował, że jego wiedza w tej dziedzinie jest tak ograniczona, to nic w jego głosie nie wskazywało na to, żeby rzeczywiście czuł coś takiego. Seviron zdawał sobie sprawę z tego, że to, czego nauczył się w Zakonie, związane jest z tym, jaka jest jego rola w szeregach Kapłanów. I akceptował to.
Przez jakiś czas, już po tym, jak jego towarzysz zasnął, on sam siedział jeszcze przy ognisku. Znowu za towarzystwo miał jedynie swoje własne myśli, ale nie przeszkadzało mu to, lubił czasem tak posiedzieć i myśleć o tym, jakie będą jego następne kroki i to niekoniecznie w związku z zadaniem, które aktualnie wykonywał.

Nie zdziwiło go to, że to Nataniel zbudził jego, a nie odwrotnie, chociaż emocję tą wywołało u niego to, że mężczyzna nazwał „łotrami” tych, za którymi podążali. On sam raczej nie nazwałby tak tych ludzi, ale… mniejsza z tym. Nie było to coś, co zamierzał mu wypomnieć i coś, nad czym miał zamiar rozmyślać. Trzeba było wstać i ruszać w dalszą drogę. Śniadanie zjadł już w trakcie marszu. Nie był to dla niego kłopot, już wielokrotnie zdarzało mu się tak robić, gdy akurat czas okazywał się dość ważny i nie mógł pozwolić sobie na to, żeby go marnować. On również zauważył, że okoliczny teren ulega zmianom, dało się to wyczuć jeszcze lepiej, gdy zaczęli iść wolniej.
         – Może tak być – odparł niepewnie. Pustynne powietrze też, tak jakby, ulegało zmianom. Nie był pewien, czy Nataniel też to wyczuwa, ale jego zmusiło to do… po prostu bycia bardziej uważnym. Zaczął rozglądać się i ostrożniej stawiać kroki, choć nie wpłynęło to na tempo, z jakim się poruszał. Uważnie przyglądał się też małemu eksperymentowi, który wykonał czarodziej. To jasno wskazało im, że znajdują się na terenie Piasków Czasu, tak mu się wydawało przynajmniej.
         – Chyba wiesz o tej lokacji więcej niż ja, więc nie obraziłbym się, gdybyś to ty prowadził – zaproponował. Nie miał zamiaru naciskać, bo zawsze mogli iść ramię w ramię, jeśli teren na to pozwoli. Z drugiej strony, jeśli te wahania czasu i przestrzeni dało się w jakiś sposób wyczuć, to wydawało mu się, że Nataniel będzie robił to lepiej i szybciej, a przez to ich podróż na tym etapie będzie bardziej bezpieczna.
         – Na szczęście mało polegam na magii – odparł, ale na tyle cicho, że równie dobrze mógł próbować powiedzieć to wyłącznie do samego siebie. Co prawda, jego włócznia ukrywała w sobie dużo energii magicznej, jednak była ona zapieczętowana, a Seviron nie wiedział, jak uzyskać do niej dostęp. Ciągle szukał sposoby na to, żeby to zrobić, jednak do tej pory jego próby spełzły na niczym. No… może nie do końca na niczym, bo dzięki nim w ogóle dowiedział się, że broń rzeczywiście jest magiczna. Myślał też, że może Nataniel nie będzie używał magii z racji na to, co powiedział przed chwilą, ale mężczyzna i tak zaryzykował.
         – Postaram się, ale wolę niczego nie obiecywać – powiedział stanowczo, więc czarodziej mógł mieć pewność, że na pewno spróbuje wszystkiego, co w jego mocy, aby odciągnąć go od miejsca, w którym zaczęłoby cofać go w czasie. Po chwili podążył wzrokiem za kulką energii, którą wyrzucił jego towarzysz. Chciał nawet zapytać o to, jak może im ona pomóc, jednak usłyszał wyjaśnienia, zanim zdążył zadać pytanie.

         – To ruszajmy, zamiast tu tak sterczeć – rzucił w jego stronę i zaczął podążać za ognikiem. Nie czekał na to, aż Nataniel albo ruszy za nim, albo wyprzedzi go i zacznie poruszać się przed nim, jak sam Kapłan zaproponował na początku. Śledził magiczną kulkę wzrokiem, ale co chwilę rozglądał się też wokół siebie.
Szybki marsz prędko zamienił się w trucht, a później nawet w bieg, gdy ognik zaczął poruszać się szybciej i szybciej. Seviron miarowo oddychał, panował nad tym, a przez to nie męczył się tak szybko, mimo że pustynne – suche i gorące – powietrze, a także piasek nie były czymś, co sprawiało, że takie manewry robiło się tu łatwiej. Zwłaszcza, gdy musieli wbiegać na niewielką wydmę… ale było warto, bo po drugiej stronie, co prawda w oddali, mogli dostrzec dwie postacie. Rozmazane, jakby coś je zasłaniało. Pytanie, czy było to gorące powietrze, czy może ta magiczna zasłona, za którą ukrywał się Skryba? A może… Pustynia zaczęła płatać im figle i były to tylko miraże, o których usłyszał od kupca, u którego wcześniej się zaopatrzył na tę wyprawę.
         – Też widzisz to, co ja? - zapytał w końcu. Dodatkowo wskazał też przed siebie, gdzie dwie postacie nadal majaczyły w oddali.

[Nataniel]

- Racja. Za nim! - Nataniel wystartował zaraz za elfem, uprzednio raz jeszcze upewniając się, że skorzystanie z magii w tym miejscu nie wpłynęło na czas, w którym egzystował.
Nie lada problemem byłoby, gdyby nagle ubyło mu czterysta lat życia lub, co gorsza, przybyło ich dwa razy więcej. Dla czarodzieja to i tak zwykłe mrugnięcie powieką, jednak pasemek siwych włosów przybędzie. Już teraz, mając sześćset czterdzieści lat pradawny odczuwał dolegliwości podeszłego wieku, jednak działo się to zazwyczaj w towarzystwie innych ludzi, jakby podświadomie oddziaływało na niego otoczenie. Z kolei za murami uniwersytetu mógł przenosić góry gołymi rękoma. Wielką stratą byłoby podupaść zdrowiu w wyniku niedopatrzenia podczas wykonywania misji.
- Nie dotykaj niczego, co nie jest piaskem - rzucił do towarzysza, wyprzedzając go. - To izolator. Gdyby piasek cofało w czasie to już dawno to miejsce byłoby zielonym lasem sprzed magicznej tragedii. I jeszcze jedno. Powiedz, że ty też to widzisz? Że jednak nie zwariowałem. Magom to się często zdarza - wskazał na mijany cień człowieka, który równie dobrze mógł tu trafić wczoraj, jak i sto lat temu.
Samotny wędrowiec, z twarzą ukrytą w cieniu kaptura spacerował wzdłuż drogi, którą podążali, a jego ciało przechodziło przez kolejne etapy rozkładu w czasie krótszym niż minuta. Z postawnego człowieka w starca, a następnie ze starca w kości i proch, po których proces ten odtwarzał się na nowo. I tak w kółko aż mężczyźni nie odbiegli na tyle daleko, że cień został jedynie cieniem, rozmytą w powietrzu smugą.
Po niekrótkim czasie obraz ten przeszedł do historii, kiedy Nataniel i Seviron stanęli na szczycie piaszczystej wydmy. Widok stąd na zasypane, choć słowo "zalane" lepiej opisywało stan rzeczy, piaskiem monumenty starożytnej cywilizacji robił wrażenie. Rzędy kolumn i posągów sterczały samotnie wśród gruzów i ludzkich kości, przypominając swym istnieniem, że kiedyś kwitło tu życie. Do czasu aż magowie całej Łuski nie zaczęli testować ograniczeń snu Prasmoka. Jak się później okazało nie miał żadnych, to ich umiejętności i wiedza zawiodły, przeistaczając zielone lasy w jałową pustynię. Właśnie dlatego Nataniel popierał w działaniach Rododendrońską Inkwizycję. Magię należało szanować. Nie na niej jednak powinnien się teraz skupić.
Przebudzony z zamyślenia, czarodziej skupił wzrok na punkcie, który wskazywał jego towarzysz. Rzeczywiście za ścianą gorącego powietrza i wirującego dookoła piachu dało się dostrzec dwie ludzkie sylwetki, okryte migotliwym płaszczem z drobin światła. Dla Nataniela było to bardziej niż pewne, że to właśnie ludzie, których szukali. I że korzystali z magii przekraczającej pewien poziom.
- Widzę - zapewnił towarzysza i zsunął się wzdłuż wydmy. Dopiero gdy zatrzymała go pierwsza z kolumn, zaprosił elfa na słowo.
- Później może nie być okazji - zaczął, wyciągając z wnętrza szaty swoje karty, jednak szybko przypomniał sobie swoje wcześniejsze słowa o nie korzystaniu z magii i je schował. - Wyjaśnijmy sobie coś na wstępie. Jeśli to nasze cele, to zapewne chcemy je wziąć żywcem, prawda? Jednak mój nie musi wyjść z tego przytomny. Mam go tylko bezpiecznie odstawić do Rapsodii. Nie wchodźmy sobie w drogę, chyba, że rzeczywiście musimy. Ja łapię archeologa, ty swojego i wychodzimy stąd jaknajszybciej. Zero magii. Mam nadzieję, że po pięćdziesięciu latach jeszcze pamiętam jak się bić - to już rzucił do samego siebie, rozmasowując pięści i wychodząc naprzeciw nieznajomym.
Nataniel nie był jednak na tyle głupi, by w pojedynkę przekraczać migoczącą barierę otaczającą tych dwoje. Dopóki nie wiedział, z jakim rodzajem magii miał do czynienia wolał zachować środki ostrożności. Z pierwszych obserwacji udało mu się jednak ustalić, że osoby przed nim musiały być w posiadaniu artefaktu lub zaklętego przedmiotu, zatrzymującego ich w obecnym czasie. Samo wytworzenie magicznej bariery maskującej powinno wystarczyć aby człowiek zobaczył własne narodziny.
Odczekawszy na ruch elfa, czarodziej powoli wszedł w zasięg pola, zgarniając po drodze ognik, który ich tu przyprowadził, w tej chwili spokojny jak baranek, nasączony magią, którą zbierał ze śladów.
- Przepraszam za najście - powiedział łagodnie do, jak się okazało, dwóch mężczyzn, z których jeden nosił znajomy mu bordowy kaftan w białe lilie. Mimo to i tak zapytał. - Poszukuję archeologa z Rapsodii, Emanuela Ferrona. Któremuś z panów mówi coś to nazwisko?