Pustynia Nanher ⇒ [Stare Solis] Niewygodny Kontraktor

[Raveth]

...

[Beatrice]

        Była wyraźnie rozczarowana, że kopuła nie miała okien. "Ta posiadłość to istna forteca, może celowo właściciel nie chciał okien, aby nie można było dostać się do środka, zresztą skoro nie mamy pewności czy w ogóle są, to zrezygnujemy z tej możliwości." Gorączkowo myślała nad podjęciem właściwej decyzji. Przyznała Ravethovi rację, widząc jak dokładnie rozgląda się, licząc wszystkie osoby obecne w posiadłości. Kiedy tylko znalazł się na dole, skoczyła tuż za nim na bruk, póki zaklęcie jeszcze działało. Przylgnęła plecami do ściany budynku znajdującego się na wąskiej ulicy.
Obserwowała wejściową bramę, ładnie przyozdobioną ornamentami i dość solidną. Strażników było dwóch, ale nagle pojawił się trzeci, który podszedł do tych dwóch i przez chwilę z nimi rozmawiał. Ci poczęstowali go czymś do picia. Beatrice cierpliwie czekała na rozwój wypadków. Wiedziała, że pośpiech w takiej sytuacji był złym doradcą.
Widziała, jak Raveth nałożył swoją złotą maskę na twarz i czekał.
- Jeszcze chwilę poczekajmy, nie trzeba się śpieszyć, mamy dużo czasu... - oceniła.
Po krótkiej chwili odszedł ten trzeci. Zostało tylko dwóch strażników, którzy rozmawiali ze sobą.
- Jednak załatwimy ich cichcem - wyszeptała w pewnym momencie, wskazując palcem przed siebie w ich stronę.
- Musimy zajść ich od tyłu i...
Tu już nie dokończyła zdania tylko popatrzyła pytającym wzrokiem na Ravetha, w końcu był bardziej ogarnięty w tym wszystkim i niech zadecyduje.

[Raveth]

...

[Beatrice]

        "Dobry jest w tym co robi." Patrzyła z zainteresowaniem na walczącego Ravetha. Poruszał się szybko i był skuteczny w zabijaniu. W głębi serca podziwiała go, był profesjonalistą w odbieraniu życia innym. "To maszyna do zabijania, każdy ruch jest przemyślany, nie ma przypadku." Ubezpieczała go od tyłu, aby w razie czego wyjść z ukrycia i dopomóc mu. Ale szybko zdała sobie sprawę, że to jest całkowicie niepotrzebne, nie w przypadku tego mężczyzny.
Starała się bezszelestnie przemykać w cieniu, unikając światła. W końcu była wyszkolona we władaniu sztyletami, ale to była ostateczność. Nie była typem mordercy, który "żywił się" śmiercią innych. Widząc, jak Raveth zabija, zdała sobie sprawę, że w tej kwestii nigdy mu nie dorówna. W jakiś sposób jej kobieca natura, która "dawała" życie wzbraniała się przed robieniem czynów odbierających je. Uzmysłowiła sobie, że kocha życie i że raczej wybierze wyjście awaryjne, unikając konfrontacji.

Tak naprawdę nie miała pojęcia, czy Raveth wie o tym, czy traktuje ją jak typową najemniczkę zabijającą z zimną krwią.
"A co będzie, jak w najważniejszym momencie zawaham się i nie podejmę wyzwania, jakie rzuci mi Raveth... Czy on kiedykolwiek zastanawiał się nad tym i brał to pod uwagę? Będę musiała porozmawiać z nim na ten temat."
Póki co, wszystko szło jak po maśle. Skradała się za nim. Posuwali się do przodu, aż w końcu Raveth zbliżył się do oszklonych drzwi.
Te nagle się otworzyły i stanął naprzeciw dwóch uzbrojonych mężczyzn. Wszystko rozegrało się błyskawicznie. Nie było czasu na zastanawianie się.
W pierwszym odruchu kobieta pobiegła w ich kierunku i skorzystała z magii mocy, stwarzając magiczne pchnięcie mocą. Uniosła przed siebie otwartą dłoń i niewidzialnym polem podobnym do wibrującego powietrza, silnie pchnęła w dwóch strażników. Pod wpływem uderzenia upadli na ziemię, dając Ravethowi czas na podjęcie decyzji i przygotowanie się do ataku. Następnie w stronę mężczyzny po lewej stronie cisnęła błękitny pocisk. Strażnik na krótki czas został ogłuszony, leżał powalony na ziemi.

[Raveth]

...

[Beatrice]

        "Udało się - ogłuszeni strażnicy leżeli pokotem na ziemi." Zastosowała jeszcze magiczną osłonę na drzwi, aby były przez jakiś czas zamknięte. Podniosła obie ręce do góry i wewnętrzną dłonią wykonała kilka kolistych ruchów obrysowując je.
W ten sposób utworzyła coś na kształt niewidzialnej pionowej ściany, która blokowała drzwi, uniemożliwiając otwarcie ich od wewnątrz jak i od zewnątrz. Zawsze przywiązywała wagę do tego, aby nie przekraczać obrony koniecznej. W rzucaniu czarów nabrała wystarczającego doświadczenia, że potrafiła dobrze użyć mocy, aby mimo wszystko nikogo nie pozbawić życia.

Widziała, że Raveth był z jednej strony zadowolony, ale z drugiej trochę zagubiony. Próbował na nowo dostosować plan do obecnej sytuacji. Była zadowolona, że wszystko póki co idzie jak po maśle. Przebijali się do przodu - a to było najważniejsze. Rozglądając się uważnie podziwiała kunsztownie wykonane wnętrze korytarza, pełne przepychu i splendoru. Zdążyła się przyzwyczaić, że dobrze sytuowani mieszkańcy pustyni szczególnie lubili podkreślać historie swoich korzeni, może dlatego, że posiadali niską samoocenę. W jakiś sposób chcieli zaimponować pozostałym mieszkańcom. Ich podejście do wzbudzenia szacunku u drugiej osoby, często przybierało niekiedy chorobliwy charakter. Mogła zgodzić się co do obecności białego marmuru, ale przesadna ilość rodzinnych obrazów i portretów wzbudziła w niej niesmak. Ale nie miała żadnego wpływu na ich mentalność. "Oni już tak mają, kochają się w zbytkach i cenią sobie sztukę." Jakże biedne i skromnie prezentowały się wnętrza domów z jej rodzinnych stron naprzeciw tutejszych budowli. Po chwili, jakby wyrywając Ravetha z zamyślenia, wyszeptała:
- Szkoda czasu, idźmy dalej, póki strażnicy są nieprzytomni a drzwi zamknięte.
Spojrzała z zainteresowaniem na niego, oczekując dalszych decyzji.

[Raveth]

...

[Beatrice]

        Pobiegła tuż za Ravethem, starając się dotrzymać mu kroku. Kiedy znalazła się na krętych schodach, uważała, aby się nie poślizgnąć. Wprawdzie niebieski dywan pięknie prezentował się na schodach, ale był śliski i musiała uważać, aby się nie przewrócić.
Gdy doszła do piętra przeraziła się. To, co ujrzała, zaparło jej dech w piersiach. Cała pobladła z wrażenia aż krzyknęła.
- To niemożliwe!
Wzdłuż korytarza zobaczyła zabitych mężczyzn, wielu z nich miało poderżnięte gardła. Zrobiło jej się niedobrze. Wyjęła chusteczkę i zatkała nią usta. Poczuła zapach krwi. Gdyby nie obecność Ravetha, natychmiast uciekłaby z tego miejsca.
- To jest okropne - powiedziała jakby do siebie poruszona do głębi.
Nie miała ochoty dłużej patrzeć na ludzkie trupy. Jej podeszwy były utytłane we krwi. Szła blisko Ravetha, starając się przejść jak najbezpieczniej i najszybciej wśród ludzkich zwłok.
"To jest jakiś koszmar... W co ja się wpakowałam. Skąd tylu zabitych? Co tu się wydarzyło i dlaczego nic nie zauważyliśmy, przecież cały czas byliśmy przy bramie..." - gorączkowo rozmyślała będąc w lekkim szoku. Próbowała myśleć logicznie, ale w tej chwili było zbyt dużo pytań, na które nie znała odpowiedzi.

        Pobiegła w kierunku kopuły, która była na samej górze. Poczekała, aż Raveth sprawnie otworzył do niej drzwi. Zachowywała się możliwie najciszej, aby w razie czego nie zdradzić swojej obecności. Skrzypiące drzwi wywołały w niej jeszcze większe napięcie.
Weszła za Ravethem ostrożnie do środka pokoju. Ujrzała szafę, szafki, masywne biurko z drewna i trzech martwych, półnagich mężczyzn. Z podłogi podniosła srebrno-złotą broszkę, na którą nadepnął Raveth. Była masywna i bogato zdobiona. Schowała ją do kieszeni. Usłyszała tylko, że ich cel jest martwy. Przyjrzała się martwemu mężczyźnie. Ubrany był w jedwabne czerwone szaty, przetykane złotą nitką. Był gruby. Na jego szyi widniały dwa cięcia tworzące literę X.
Wtem zauważyła, że Raveth nic nie mówiąc, pobiegł na dół... Nie chciała zostać sama, toteż szybko pobiegła za nim. Wszystko wydawało jej się zbyt tajemnicze i podejrzane.

[Raveth]

...

[Beatrice]

        Pierwszy raz zobaczyła tak wzburzonego i zdenerwowanego Ravetha, biegającego po korytarzu i trzymającego się za tył głowy. Wiedziała, że sytuacja jest bardzo poważna. To właśnie w takich chwilach zachowywała zimną krew. Skupiła się na tym, co najistotniejsze. Marmurowe popiersie, którym rzucił skrytobójca o ścianę, utwierdziło ją tylko w przekonaniu, że sytuacja wymknęła się spod kontroli. Zatem czas zacząć działać. Krótka retrospekcja wydarzeń uświadomiła jej, że jedynym rozsądnym wyjściem jest ożywienie wszystkich i ucieczka z tego miejsca. Ale zanim to zrobiła, krzyknęła do rozpaczającego Ravetha.
- Uciekaj, ale tak żeby milicja nie zauważyła cię. Zaufaj mi i pozwól mi działać!

        Nie czekając na jego zgodę, skorzystała z magii śmierci. Siłą woli ożywiła na dłuższy czas wszystkie trupy w posiadłości.
Powietrze zadrgało wewnątrz budynku, delikatny szum jakby wiatru obiegł ciała zabitych. Powoli wstawali, nieświadomi, jakby przebudzeni z długiego snu...
Zrobiło się wielkie zamieszanie. Teraz posłużyła się magią emocji, rzucając uroki na wszystkich obecnych.
Uniosła ręce do góry i rysowała w powietrzu wielkie, niewidzialne koła, obracając się przy tym wokół własnej osi.
Ledwo zauważalna jasna, kulista poświata otoczyła wszystkich i każdego z osobna.

        Tymczasem szybko pobiegła na samą górę w kierunku kopuły. Przedarła się przez strażników i natknęła się na ożywionego, tłustego mężczyznę, z dwoma iksami na szyi. "Tak, to jest nasz cel. Muszę dokończyć wspólne dzieło."
Uśmiechnęła się kusząco do niego, zapraszając gestem do przebieralni, znajdującej się tuż za kotarą. Jak tylko znaleźli się sami bez straży, sztyletami obcięła mu głowę wraz z szyją, kilka razy nacinając dodatkowo miejsce z dwoma iksami. Nie miała czasu zastanawiać się nad tym, że zrobiło jej się niedobrze. Nie znosiła takich sytuacji. Miała do nich obrzydzenie.
Czasu pozostało niewiele, zaklęcie mogło przestać działać w każdej chwili. Toteż skoczyła z góry na dół, uprzednio dokonując sztuczki z grawitacją. Bezpiecznie stanęła na posadzce, na kawałkach roztrzaskanego marmuru. Szybko przedzierała się przez kręcących się wszędzie strażników. Wpadła na ludzi z milicji, którzy nie mogli zapanować nad ogólnym chaosem. Posłała do nich powłóczyste spojrzenie. Podziałało. Również odpowiedzieli jej uśmiechem, nie zatrzymując jej. Była zadowolona, że wszystko poszło po jej myśli.
Kiedy znalazła się na zewnątrz budynku, poczuła potworne zmęczenie i wyczerpanie. Niecierpliwie wypatrywała swojego przyjaciela.
- Raveth, gdzie jestes? - zawołała donośnie.