Leonia ⇒ [Miasto i jego okolice] W poszukiwaniu wróża

[Dérigéntirh]

Dérigéntirh z aprobatą obserwował, jak melmaro bez większego trudu pokonuje człowieka przebranego za smoka. Łatwość, z jaką to zrobił zadowalała go, choć czuł, że coś zdecydowanie jest tutaj nie tak. Tak szybka porażka kogoś przypominającego smoka (nie było co mówić, że to był człowiek) nie powinna raczej w nim wzbudzić zbyt pozytywnych emocji. Ale z drugiej strony przecież od samego początku uważał tego mężczyznę za ignoranta, który hańbi sobą tylko dobre imię smoków. ”Tak, zdecydowanie nadeszła ta chwila, gdy budzi się we mnie moja druga strona. Poza tym jakie „dobre imię”? Może lepiej będzie powiedzieć „aurę grozy”? O tą akurat dba Weihlonder, choć nikt z tu obecnych o tym nie wie.”
        Po zwycięstwie Urgotha przyszła kolej na pojedynek kolejnego melmaro. Ludzie obecni na trybunach zdziwili się, gdy na arenę wszedł człowiek tak podobny strojem do swojego poprzednika, ale na zdziwieniu poprzestało. Leśny nie miał zbyt wielu trudności z pokonaniem przeciwnika, który wyglądał na nowicjusza, dopiero rozpoczynającego swoją podróż z ostrzem. Po nim na ring wszedł kolejny melmaro, a następnie kolejny, a mieszczanie na trybunach zaczęli się poważnie zastanawiać, ilu jeszcze ich się pojawi. Smok usłyszał nawet fragment rozmowy szlachciców, którzy widocznie nie potrafili się powstrzymać od omawiania niektórych kwestii w miejscach publicznych, w dodatku z siedzącym obok smokiem.
- Zastanawiam się, co to za jedni – mówił starszy. - Te ich znaki pierwszy raz w życiu widzę, pewnie jacyś cholerni imigranci z zachodu. Mówię ci, po tym, co się stało w Turmalii będzie ich tylko jeszcze więcej.
- Żadni imigranci, ojcze – odpowiedział syn. - Jak już, to pewno jakaś najemnicza kompania, co na południu chce rozgłos zdobyć. Przecież kiepsko nie walczą, a za darmo się takich umiejętności nie zdobywa.
        Starszy szlachcic pokiwał z powagą głową, jakby omawiali jakieś sprawy niezwykłej wagi.
- Czy to nie trochę nieuczciwe, że zgłaszają się wszyscy do turnieju? - spytał starszy bogacz. - Jak dla mnie to należałoby wybrać jednego przedstawiciela, a nie tak wszyscy razem, żeby tylko innym szansę na zwycięstwo zabierać.
        Dérigéntirh już dawno się przyzwyczaił do tego, że w takich sytuacjach nie, wcale się nie przesłyszał. Musiał jednak przyznać, że ta hipokryzja już sięgała szczytu. Gdyby coś było szeroko rozciągnięte w czasie, to jeszcze byłby jakiś powód to usprawiedliwienia tego, ale przecież oni dopiero kilka minut temu rozmawiali o jakimś swoim znajomym, co to zapłacił organizatorom za przejście dalej.
        Smok zastanawiał się, czy powinien się odezwać, ale w tym momencie coś odwróciło jego uwagę. Kolejny melmaro wygrał walkę, lecz po nim nie wkroczył Loring, czego oczekiwał Dérigéntirh. Ujrzał człowieka o bardzo specyficznym wyglądzie, wychodzącego pewnie na ring. Ludzie na trybunach wydawali się niezbyt zadowoleni z tego, że ta osoba wchodzi na arenę.
- Paskudny potwór – mruknął szlachcic.
- Demoniczna poczwara! - krzyknęła kobieta.
        Smok drgnął, gdy usłyszał wokół siebie te słowa. ”Co to, ktoś mnie rozpoznał? Heh, żeby nazywać kogoś takiego potworem, siedząc obok... ach, takie sytuacje naprawdę sprawiają, że warto być smokiem zamieszkałym wśród ludzi.”
        Drugi zawodnik wyszedł kilka sekund później, co wystarczyło, aby ludzie zdołali odreagować pojawienie się pierwszego. Przeciwnikiem pożeracza była kobieta odziana w lekką, skórzaną zbroję i dzierżąca w dłoniach dwa wygięte ostrza. Zdecydowanie zdobyła przychylność tłumu, a na pewno jego męskiej części. Spojrzała pół wyzywająco pół zalotnie na pożeracza, stając w odpowiedniej pozycji do walki i pewnie chwytając swoje ostrza. Widać było, że potrafi się nimi posługiwać i to nie od dziś.

[Zinzaar]

        Po skończonych oględzinach paterołaczka z pod przymkniętych powiek obserwowała kolejnych pojawiających się wojowników. Bez entuzjazmu czyściła paznokcie nożem i nie wyglądała na kogoś specjalnie zaangażowanego. Pozornym spokojem maskowała niepewność. Z jednej strony swojego pierwszego przeciwnika pokonała bardzo łatwo, ale z drugiej nie miała się z czego cieszyć. Byłą jeszcze cała rzesza wojowników o zróżnicowanych umiejętnościach. Jedni z pewnością byli fajtłapami, którzy przeszli dalej tylko dlatego, że walczyli przeciwko większym fajtłapom, a drudzy zapowiadali się na wytrawnych zabijaków. Prychnęła cicho na widok jakiegoś wyrostka usiłującego naśladować jej gesty. Musiała wyglądać na wytrawnego wojownika. Czy nim była? Zinzaar sama nie umiała odpowiedzieć sobie na to pytanie.

[Loring]

- Teraz ty. – Strażnik ponownie podszedł do walczących i głową wskazał na wyjście z tunelu, jednak miało to miejsce tak szybko po odejściu Urgotha, że Gotlandczycy się zdziwili.
- Przepraszam, można wiedzieć kto wygrał? – Zapytał się Loring ciekawie, wraz z innymi wpatrując się w twarz mężczyzny, który wzruszył ramionami.
- Ten od was, chodź, bo teraz twoja kolej.
- No, no, no, za długo to mu się nie zeszło, brawo. – Zaśmiał się Kerran i poklepał melmaro po ramionach. – Jak widać nie tylko z wyglądu wyglądacie na obeznanych z bronią, to dobrze, nie muszę pozbawiać go głowy. Wy – mam nadzieję – również szybko się uwiniecie, bo ja mam zamiar chwilkę zająć, muszę się ze wszystkimi zapoznać przed drugą rundą.
- W jaki sposób? – Spytał Vernary, kiedy Pequris udał się już na arenę.
- Jak to w jaki? Trzeba się postarać, by dobrze cię zapamiętali przed następną rundą, czyż nie?
Kiedy Gotlandczyk znalazł się już na arenie, przerzucił stopą trochę piasku, po czym skupił się bezpośrednio na przeciwniku, który – trzeba to było sobie powiedzieć – na zawodowca nie wyglądał. Mówi się, że książek po okładce się nie ocenia, ale dobremu wojownikowi często wystarczy jeden rzut oka, by rozpoznać „swojego”, bądź kogoś właśnie całkowicie przeciwnego.
Kiedy drugi walczący zaczął podchodzić do leśnego, ten spojrzał na magów i odezwał się na tyle głośno, by mieć pewność, że ci go dobrze usłyszą.
- Tylko przeteleportujcie moją broń z powrotem do mnie!
Po czym zgrabnym ruchem dobył noża i wykonał szybki obrót, by nadać dodatkowego pędu, po czym wypuścił broń z ręki, która pomknęła niczym strzała. Przeciwnik nawet się nie ruszył, jedynie syknął w momencie przecięcia skrawka skóry przez ostrze, które wylądowało w piachu. Walka ta trwała jeszcze krócej od ostatniej, po czym Gotlandczyk poczuł w swojej dłoni znajome ostrze, a później znalazł się w pomieszczeniu zwycięzców.
- No, jesteś! Zeszło ci się jeszcze krócej niż mnie. – Zaśmiał się Ur i pomachał bratu, by ten go zauważył się do niego dołączył. – To pomieszczenie dla zwycięzców, tyle spostrzegłem, bo za dużo czasu na rozejrzenie się to ty mi nie dałeś. To teraz czekamy na Vera?
- Znowu wygrał ten wasz, następny! – Krzyknął strażnik, już nawet nie kłopocząc się schodzeniem do oczekujących.
- Powodzenia, bracie. – Loring i Bakvst skinęli leśnemu głowami i poklepali go po ramieniu, po czym ten się oddalił.
- Bracie? Jesteście braćmi? Takimi z jednej krwi, rodziną? – Zapytał ciekawo Kerran, kiedy leśny już się oddalił.
- Nie trzeba wspólnej krwi, by być braćmi. – Odpowiedział krótko Bakvst i tym samym zakończył tą kwestię, mimo kolejnych pytań pożeracza.
Bakvst walczył najdłużej z całej trójki dotychczas walczących Gotlandczyków, lecz wynikało to z tego, że miał bardziej doświadczonego przeciwnika. Jednak mimo to walkę można jeszcze było przypisać do krótkiej, choć już niekoniecznie do „błyskawicznej”.
- Teraz ty. – Kiedy strażnik do nich zszedł, pozostali melmaro nawet nie pytali o wynik, z jego głosu można było wywnioskować, że ich brat wygrał. Na fakt, iż wreszcie nadeszła kolej pożeracza, ten uśmiechnął się szeroko i ochoczym krokiem ruszył do przodu, pozostawiając w tyle strażnika.
- Oho. – Mruknął Bakvst. – Gadane to on ma, ale często tacy właśnie okazują się najsłabsi. Myślisz, że tylko w ustach jest taki mocny?
- Myślę… - Loring zastanowił się przez chwilę nad odpowiedzią. – Myślę, że nie. Wygląda na silnego, bije od niego aura siły i chyba faktycznie lepiej walczyć z nim niż przeciw niemu.
Kiedy tylko Kerran stanął na piasku areny, publiczność w dość jasny sposób wyraziła swoje niezadowolenie z faktu, iż ktoś taki miał walczyć. Pożeracz może i nie posiadał smoczego słuchu, jednak niektóre obrażające go okrzyki były na tyle głośne, by i zwykły człowiek je dosłyszał. Pożeracz nie przejął się nieprzychylnością tłumu, przywykł już do tego, co więcej – ukłonił się w iście dworski sposób przed ludźmi, a później dokładnie zlustrował stojącą po drugiej stronie areny osobę. Okazała się nią kobieta, kobieta nie wyglądająca na bezbronną niewiastę, a na zaprawioną w boju wojowniczkę. W dodatku jako jej dodatkową broń z pewnością można by uznać urodę, która była znacznie wykraczająca poza przeciętną, a jej skórzana zbroja – świadomie bądź nie – podkreślała jeszcze walory ciała. Nic dziwnego, że to ona natychmiastowo stała się ulubienicą publiczności.
Na prowokująco-zalotne spojrzenie kobiety Kerran odpowiedział szerokim uśmiechem i posłaniem jej całusa, po czym zaśmiał się i zaczął iść w jej kierunku. Nie dobył miecza, co lekko wszystkich zdziwiło, jednak wojowniczka nie straciła przez to czujności, przyjmując pozycję i zza ostrzy obserwując twarz Kerrana.
- Lubisz się popisywać, co? – Mruknęła do niego z uśmiechem. – Jednak arena to nie cyrk, tutaj znajdziesz jedynie upokorzenie które zaraz ci sprawię.
- Upokorzenie? – Kerran przechylił głowę w lewo i mrugnął do niej, po czym przed nią również gustownie się skłonił. – Zapraszam więc do tańca, kotku.
- Twojego ostatniego. – Warknęła, po czym wyprowadziła szybki cios prawym ostrzem, celując w wystawioną do przodu prawą nogę pożeracza, którą to ten w zgrabnym ruchu szybko uniósł do góry, przez co ostrze przecięło jedynie powietrze. Mając ją jeszcze w górze, Kerran wybił się do góry lewą nogą i wyprowadził wysokie kopnięcie, zablokowane zgrabnie przez kobietę. Wydawać by się mogło, że w stroju takim jaki ma na sobie Kerran nie mogłoby się normalnie ruszyć, jednak jak widać – przynajmniej dla niego – ubiór ten nie krępował żadnych ruchów.
Kerran ruszył błyskawicznie – zdecydowanie znacznie szybciej niż zrobiłby to zwyczajny człowiek – do przodu, atakując prawym prostym, jednak kobieta – o dziwo, chyba była naprawdę wyszkolona – odbiła nacierającą pięść i wyprowadziła atak obiema broniami, zmuszając pożeracza do przeturlania się, by zrobić unik. Publiczność krzyknęła głośno i zaczęła klaskać, otwarcie dopingując kobiecie, co jeszcze bardziej rozśmieszyło jej przeciwnika, który w spokoju wstał i znów ruszył do ataku. Wojowniczka nie pozostała dłużna, atakując otwarcie i często. Walczący byli bardzo blisko siebie, a Kerran jakimś cudem dawał radę odbijać, zbijać bądź parować każdy cios, tak, że nie został trafiony. W końcu jednak kobieta kopniakiem trafiła Kerrana w kolano, po czym ten się zachwiał, dzięki czemu wojowniczka wyprowadziła cięcie do przodu, w wyniku czego pożeracz krzyknął i upadając złapał się za policzek. Kobieta uśmiechnęła się i tym razem to ona się ukłoniła, czym rozbawiła publiczność.
- Stop! – Krzyknął Kerran, czując w sobie ciągnięcie świadczące o tym, że już miał być przeteleportowany. – Nie teleportujcie mnie ani jej!
Pożeracz wstał, po czym odjął dłoń i pokazał wszystkim – a najbardziej magom – swój policzek, który był nietknięty, bez żadnej kropli krwi.
- Tak łatwo was oszukać?! – Krzyknął, wskazując na nich palcem, po czym rozłożył ramiona. – Naprawdę nikt z trybun nie dostrzegł tego, że to zwyczajna oszustka? Zraniłem ją co najmniej pięć razy, musi czuć spływającą krew, a mimo tego nie reaguje, bo jej nie widać. Myślisz, że pozwolę ci wygrać, kotku? Nie lubię nieuczciwych graczy.
Kerran uśmiechnął się i popatrzył na nią. – Podnieś do góry zbroję, masz poraniony brzuch. Zresztą widać na niej ślady cięcia, pokazuj rany!
- Bzdura. – Odpowiedziała jedynie, podnosząc do góry dumnie głowę. – Niby czym mnie zraniłeś? Kiedy?
- Jak to czym? – Kerran zaśmiał się głośno. – Twoimi ostrzami, podczas bezpośredniego zwarcia. Pokazujesz czy sam mam pokazać?
- Proszę o teleportowanie mnie. – Odezwała się stanowczo kobieta do magów. – Każdy widział jak go zraniłam, po prostu się uleczył, widać od razu, że to dziwak.
- W porządku, sam zatem to odsłonię. – Uśmiechnął się Kerran i ruszył stanowczo w stronę kobiety, która niepewnie spojrzała na magów – jednak ci nie wiedzieli co mają zrobić – przyjęła postawę.
- Nie podchodź!
- Oj proszę cię, do tej pory tylko się bawiłem. – Parsknął pożeracz i zbliżył się do kobiety, która zaatakowała prawym ostrzem. Bardzo szybkim ruchem dłoń Kerrana zacisnęła się na nadgarstku wojowniczki, wyginając go boleśnie, zatrzymując atak i wyrzucając z jej dłoni broń. Zaraz zaatakowała następną, jednak ten schylił się, po czym lewą pięścią uderzył ją w klatkę piersiową i z półobrotu trafił prawą pięścią w podbródek, wybijając dziewczynę na pół metra w górę. Kobieta upadła boleśnie na plecy i wypuściła z dłoni drugą broń, którą ten odkopał na pokaźną odległość.
- Wstawaj moja mała. – Uśmiechnął się i złapał ją za włosy, podnosząc do góry. Z pewnością musiało to niezwykle boleć, ta zaczęła się dziko wierzgać, jednak pożeracz spokojnie ją przytrzymał i szybko rozerwał przód jej zbroi, odsłaniając każdemu jej ciało. Nie patyczkował się konkretnym fragmentem, zerwał wszystko, odsłaniając jej całą górną partię ciała, co musiało być upokarzające dla wojowniczki. Ci którzy byli w stanie skupić się na brzuchu, zobaczyli kilka drobnych cięć, z których strużkami wypływała krew.
Kiedy kobieta zaczęła płakać, błagając by ten ją puścił, Kerran rzucił ją na piach, twarzą do przodu i uśmiechnął się.
- Płaczesz? Myślałem, że jesteś twarda, kocie. Prawdziwy wojownik nigdy nie płacze, ale nie martw się, wynagrodzę ci to, po turnieju do ciebie wpadnę i zrobię użytek z tego co wszyscy tutaj widzieliśmy.
Po czym zwrócił się z uśmiechem bezpośrednio do magów.
- No, to teraz możecie nas teleportować.

[Dérigéntirh]

Smok obserwował reakcję pożeracza z zaciekawieniem i aprobatą, w przeciwieństwie do otaczających ich ludzi, którzy najwyraźniej uznali, że pożeracz po prostu sobie z nich kpi. ”Co tak właściwie jest jak najbardziej prawdopodobne. Nie zmienia to jednak faktu, że nie powinni kierować się uprzedzeniami. Co ja tak właściwie myślę, mogę zmieniać ludzi pojedynczo, ale tłumu tak łatwo nie przekonam do zmiany charakteru. Wymaga to czasu, a tłumy mają to do siebie, że zazwyczaj zbyt szybko znikają.” Dérigéntirhowi udało się dosłyszeć wymianę zdań pomiędzy nimi, chociaż łatwe to nie było z powodu przekrzykujących się wokół niego osób. Nie usłyszał jednak nic ciekawego, zwykłe przechwałki przed walką.
        Obserwował, jak dwaj przeciwnicy zmagają się w walce. Nie mógł jednak powiedzieć, że skupił się na niej całkowicie. Dwaj szlachcice najwyraźniej nie zamierzali skończyć swojej dysputy na temat pożeracza, bo w dalszym ciągu wymyślali różne przezwiska i obrzucali zarzutami, które wydawały się być całkowicie pozbawione sensu. ”Szkoda, że niektórym ludziom tak dużą część czasu ich życia zajmuje ten etap. My mamy czas, aby z tego wyjść i nie przejmować się tym, że tyle w nim trwaliśmy, ale oni? Oni jak najbardziej mają prawo narzekać.” W pewnym momencie rozmowa mężczyzn tak go zirytowała, że na chwilę przestał zwracać uwagę na to, co się dzieje na arenie i spojrzał na nich wzrokiem, który natychmiast wyczuli. Obrócili się w jego stronę z wyższością, ale gdy spojrzeli mu prosto w oczy, wyraźnie zmarkotnieli. Odwrócili się w stronę ringu, mamrocząc pod nosem obelgi.
- Przykro mi, ale moja matka nie żyje od ponad pięciuset lat, więc mógłbyś sobie odpuścić – powiedział spokojnie Dérigéntirh, na co tamci natychmiast spojrzeli na niego. Zanim jednak zdołali cokolwiek powiedzieć, po trybunach przetoczyła się fala śmiechów, co sprawiło, że smok przeniósł wzrok na ring. Pożeracz trzymał się za policzek, najwyraźniej zraniony, a nad nim triumfowała kobieta. Zanim jednak magowie zdołali cokolwiek zrobić, wywiązała się zażarta kłótnia pomiędzy nimi. Dérigéntirh mógłby ich usłyszeć nawet bez swojego wyjątkowo rozwiniętego słuchu, bo wszyscy ludzie na arenie natychmiast umilkli. Po chwili jednak większość wyraziła poważne wątpliwości wobec wersji pożeracza, pozostała, niewielka część natomiast wędrowała wzrokiem pomiędzy mężczyzną, a kobietą, chcąc się przekonać, kto ma rację. Smok należał raczej to tej drugiej grupy.
        Gdy pożeracz zaatakował kobietę, tłum otwarcie okazał oburzenie i to w zdecydowanej większości, nawet spora część z tych, którzy obiektywnie przyglądali się sprawie, wyraziła niezadowolenie. Oburzenie z każdą chwilą rosło, smok niemal czuł to w otaczającym go powietrzu. ”Jeżeli już o powietrzu mowa, to zaczyna rzeczywiście robić się gorąco. Mam nadzieję, że to ciało wytrzyma, nie jestem pewien, jak ludzie reagują na takie rzeczy.” W chwili, gdy pożeracz zdarł z kobiety górną część zbroi, wszystko ucichło. Smok skupił się i rzeczywiście dostrzegł na brzuchu niewielkie rany. ”Czyli jednak to on miał rację. Hm, zmyliło mnie to zakrycie twarzy, jakby rzeczywiście otrzymał cios.” O ile jednak myśli Dérigéntirha były spokojne i skupione na istocie sytuacji, o tyle wszystkich wokół wprost przeciwnie. Magowie patrzyli na siebie niepewni, co mają zrobić, co wyraźnie jeszcze bardziej irytowało ludzi. W końcu wysoki mężczyzna w fioletowej szacie machnął dłonią i wypowiedział kilka słów w śpiewnym języku, a kobieta zniknęła. Następnie ruszył przez trybuny, aż dotarł do loży przeznaczonej dla organizatorów turnieju. Zaczął z nimi rozmawiać i energicznie gestykulować przy tym rękami. Smok nie mógł dosłyszeć rozmowy, dzielił ich zbyt duży dystans, a do tego jeszcze najpewniej ludzie rozmawiali cicho. W końcu jednak mężczyzna w zbroi gwałtownie wstał i odezwał się stanowczo do maga. Ten machnął dłonią i ruszył z powrotem na swoje miejsce, czerwony na twarzy. Gdy mijał jednego ze swoich współpracowników, ten zapytał go o coś, a mag ponownie machnął dłonią. Drugi mag skinął głową i skupił się na pożeraczu, który po chwili zniknął. Przez chwilę nic się nie działo, czuć było, że ludzie nie są zbyt zadowoleni, choć wyraźnie nie wiedzieli, co tu się dokładnie stało. ”Problemy ludzi czasami mnie zadziwiają.”
        W końcu jednak z jednej z bram wyszedł kolejny zawodnik. Ubrany był dosłownie cały w ciężką zbroję, zamknięty hełm zasłaniał jego twarz, pozostawiając jedynie otwory na oczy i po to, aby mężczyzna mógł oddychać. W dłoni dzierżył buławę, wyraźnie przekładał siłę i wytrzymałość nad zwinność i mobilność.
- Oto i on – szepnął szlachcic, który widocznie już zapomniał o sytuacji, która. - Niezła zbroja, prawda? Sam mu ją sprawiłem, teraz to nikt go nie zrani, w przeciwieństwie do niego.
- Jesteś pewien, że dobrze, że wybrał buławę? Walka toczy się do pierwszej krwi, a jeden taki miażdżący cios może być... no cóż, dość poważny.
- O nic się nie martw, wie, co robi.
- Mam nadzieję. Szkoda by było, gdyby zniszczył tę zbroję. Kosztowała majątek, ale żadna alarańska stal nie powinna jej przebić.
- No to o co ty się w ogóle martwisz? - zaśmiał się młodszy szlachcic. - On przeszarżuje ten turniej z łatwizną.
        Słowa „żadna alarańska stal” sprawiły, że Dérigéntirh z oczekiwaniem spojrzał na drugie wyjście, mając nadzieję, że wyjdzie stamtąd Loring. Jego ostrze było na tyle nietypowe, że mógłby bardzo zadziwić pewnych przyjaciela mężczyzn. ”Nie żebym był wredny, ale to byłoby zabawne. Można by tu chyba mówić o jakimś fatum, karze za tę łapówkę.”

[Zinzaar]

        Zinzaar z zaciekawieniem obserwowała wyrostka naśladującego jej gesty. Powaga z jaką to robił była naprawdę zabawna.
        Kiedy znudziła się oględzinami rudzielca zaczęła przysłuchiwać się rozmowom wojowników. Dwójka stojąca najbliżej plotkowała jak stare baby o jakimś zawodniku zakutym szczelnie w zbroję na podobieństwo konserwy. Właśnie docierali do opisu jak niewygodne musiały być wizyty w wychodku.
"Iście pasjonujący temat do rozmowy" pomyślała

[Loring]

- No co jest, na co czekacie?! – Krzyknął głośno Kerran, kiedy mag przeteleportował kobietę, jednak jego zostawił. – Nie mam całego dnia, jest gorąco, a muszę przygotować się do kolejnych walk!
Kiedy czarodziej podniósł się i udał do organizatorów, pożeracz skupił się bardziej na tłumie, po kolei przesuwając spojrzeniem po każdym fragmencie trybun. Jeżeli w danym miejscu ludzie pokazywali aż nadto widocznie swoją niechęć, wysyłał im buziaki lub się kłaniał, czym niekoniecznie ich udobruchał.
- No w reszcie… - Parsknął rozbawiony po powrocie maga na swoje miejsce i tuż przed zniknięciem, zdążył jeszcze coś dopowiedzieć. – Myślałem, że będę musiał czekać tutaj cały dzień wraz z moimi fanami.

- Coś długo trwa ta walka… - Mruknął Urgoth, wpatrując się w miejsce w którym miał pojawić się zwycięzca. – Czyżby nasz pożeraczek spotkał równego sobie? A może w tej chwili dostaje solidne manto i z całych sił stara się, by nie oddać krwi?
- Możliwe. – Vernary zaśmiał się głośno i spojrzał po zebranych w sali. Nie tylko Gotlandczycy zwrócili uwagę na czas, również inni zerkali z niecierpliwością i lekkim zaniepokojeniem, zastanawiając się czy może coś się nie stało. Wszakże była to do tej pory najdłuższa walka pierwszej fazy.
- Czy ja wiem? Najpewniej zaczął świrować i… - Zaczął Pequris, ale przerwał mu głośny, wesoły krzyk, którego adresatem okazał się być Kerran. Krótka wymiana zdań melmaro sprawiła, że na chwilę przestali wpatrywać się w wiadome miejsce, przez co przegapili pojawienie się pożeracza.
- Moi drodzy zebrani! Wybaczcie, że kazałem wam tyle czekać, ale trafiła mi się cudowna kobitka i nie mogłem sobie darować okazji, musiałem się zabawić, chyba zrozumiecie. – Kerran wyszczerzył się wesoło, jednak nikt z obecnych nie zaśmiał się, a jedynie posłał wojownikowi obojętne, bądź nieprzychylne spojrzenie. Brak zainteresowania pożeracz zbył machnięciem ręki, po czym rozejrzał się, a kiedy napotkał leśnych, krzyknął wesoło i szybko do nich dołączył.
- Wasze walki nie trwały za długo, więc musiałem wyrównać proporcje. – Mrugnął do nich wesoło. – Żałujcie, że nie widzieliście walki, a raczej pewnych dwóch skarbów mojej przeciwniczki, ajajaj, cudowna walka. – Ponownie parsknął wesołym śmiechem, czego leśni jednak nie skomentowali.
- No to teraz Loring. – Mrugnął Ur, wracając spojrzeniem do miejsca docelowego dla zwycięzcy. – Kto jak kto, ale on na pewno sobie poradzi.

Kiedy strażnik ponownie udał się po następnego w kolejce, melmaro spojrzeli po sobie. Oni również zastanawiali się dlaczego walka trwa tak długo oraz przede wszystkim, kto był zwycięzcą, jednak zapytany o to mężczyzna nie udzielił odpowiedzi, a wyjątkowo oschłym tonem popędził przewodniego.
- Po pańskiej reakcji widzę, że coś najpewniej narozrabiał. – Zauważył Bakvst, zwracając się do niego. – Ale wygrał czy nie?
- Nie jestem podręcznym informatorem. – Warknął i popatrzył po Gotlandczykach. – A wam radzę, jeżeli go znacie, nie przyznawajcie się do tego publicznie.
Bracia chcieli jeszcze o coś zapytać, jednak strażnik postanowił pomóc blondynowi wyjść na arenę, przez co ci zostali rozdzieleni.
Kiedy tylko złotowłosy stanął na piasku, zmrużył na chwilę oczy, by przyzwyczaić się do jasności potęgowanej odbijającymi się promieniami słońca od podłoża. Dzień zaczynał coraz bardziej dojrzewać, a temperatura rosnąć. „Jak dobrze, że jednak oddałem swoją zbroję, chyba bym się tutaj w niej ugotował.” Pomyślał melmaro, jednak kiedy tylko spojrzał na przeciwnika, poważnie zwątpił w swoje słowa. „A niech to… Jak ja mam go drasnąć, jak on cały jest zakryty? Gdybym mógł użyć mocy, byłoby to żadnym problemem, ale czy to ostrze da radę przeciąć coś takiego bez wspomagaczy? W sumie… Chyba po tym wszystkim nie wypada mi wątpić. Mimo wszystko zbroja jednak by się przydała, jeżeli otrzymam tym czymś cios, to raczej nawet ich pomoc mnie nie uleczy. Zaletą jest to, że jemu musi być jeszcze bardziej gorąco niż mnie.”
Kiedy tylko kolejna para oswoiła się z areną, przeciwnik Loringa zaczął się przesuwać w jego stronę, wysoko przy tym trzymając pokaźną buławę. Widać było po nim ciężar spoczywającego na nim ekwipunku, piasek aż drgał pod jego krokami, a on sam poruszał się w ślimaczym wręcz tempie, jednak można było się spodziewać, że jedynym sposobem zatrzymania dobrze wyprowadzonego ciosu będzie unik.
Loring odetchnął i położył dłoń na rękojeści Yogoturamy, zamykając oczy. Skupiając się na mroku, wyciszył się i rozluźnił, czekając na dogodny moment. Kiedy poczuł, że rywal jest już naprawdę blisko, szybko otworzył powieki i dobył miecza. Tak jak przeczuwał, przeciwnik dotarł już do niego i właśnie zamachnął się, wyprowadzając cios przy akompaniamencie swojego ryku. Loring błyskawicznie przeturlał się pod jego nieuzbrojoną ręką, po czym wstał i ciął poprzecznie plecy, jednak klinga jedynie odbiła się, nie czyniąc zbroi żadnej krzywdy. „Na srebrny księżyc, to diabelstwo jest naprawdę wytrzymałe. Nie ma co liczyć na to, że się zmęczy, nawet wtedy będzie nie do zbliżenia się na dłużej, trzeba wykorzystać różnicę szybkości.” Melmaro ruszył do przodu, zadając serię ciosów, z czego tylko dwa trafiły w buławę, na pozostałe osobnik był zbyt wolny, by je zablokować. Mimo wielu cięć zbroja pozostawała nietknięta, a Loring zaczynał czuć wpływ gorąca połączonego z wysiłkiem. Na jego twarzy pojawił się pot, jednak nie był zmęczony na tyle, by zwolnić tempo.
„Nie cofasz się pod wpływem moich ciosów, co? Nie chcesz udać się tam gdzie ci każę, to może udasz się tam gdzie ja chcę?” Gotlandczyk zaprzestał atakowania, po czym przeszedł do defensywy i zaczął się cofać w kierunku jednej ze ścian. Kiedy już prawie czuł ją za plecami, zamarkował cios w górę po czym skoczył do przodu, między szeroko rozłożonymi nogami mężczyzny, błyskawicznie wstając i tnąc w plecy, znów bez efektu. Kiedy zapuszkowany wojownik się do niego odwrócił, ten przebiegł bokiem z rozpędzony skoczył na ścianę, odbijając się od niej i obiema stopami uderzając w tors odwracającego się wojownika, którego cofnęło od dwa kroki, jednak nie znokautowało. Gotlandczyk wstał błyskawicznie i kolejny raz wykonał taki manewr, tyle że teraz wykorzystując impet spadania ciął ostrzem w głowę wojownika, przy upadku tłumiąc go przewrotem. Już sam dźwięk wywołany kontaktem miecza z hełmem oznajmiał, że coś się wydarzyło, a kiedy jeszcze dodatkowo człowiek się odwrócił, Loring dostrzegł na lewej stronie rysę. Była ona co prawda płytka, jednak o długości mniej więcej od nadgarstka do czubka środkowego palca przeciętnej dłoni mężczyzny. Widząc to, wargi Gotlandczyka drgnęły w uśmiechu, a on sam pozwolił sobie na otarcie twarzy, na której coraz obficie zbierał się pot.

[Dérigéntirh]

Dérigéntirh przyglądał się walce Loringa z opancerzonym przeciwnikiem. Nie spodziewał się, że pancerz będzie aż tak wytrzymały pomimo tego, co usłyszał od szlachciców. Podejrzewał, że były to w głównej mierze przechwałki i przecenianie wartości tejże zbroi. Mimo to Loring poradził sobie z tą przeszkodą, jego ostrze przecięło metal na twarzy wojownika, wywołując na trybunach okrzyk. W większości były to krzyki zadowolenia, rzadziej zdziwienia czy też niedowierzania, lecz i takie nastąpiły. Mężczyzna odziany w zbroję zniknął, podobnie jak Loring, a dwóch szlachciców siedzących obok smoka na nowo zaczęło dyskutować, oczywiście na temat przegranej ich znajomego i to raczej niezbyt serdecznym nastawieniem wobec zwycięzcy.
- Jak to możliwe? Ten kowal zapewniał, że ten metal wytrzyma wszystko! - mamrotał starszy z mężczyzn. - Wszystko!
- Dobrze przynajmniej, że wybiliśmy mu z głowy umieszczenie na kirysie naszego herbu – odpowiedział młodszy, prychając z pogardą. - Wiedziałem, że nie da sobie rady. Ja poradziłbym sobie lepiej, a przede wszystkim nie starałbym się stać głównym daniem gotowanym na wolnym ogniu.
        Starszy szlachcic pokręcił głową z dezaprobatą, co smok zauważył kątem oka. Nie przysłuchiwał się dalszej rozgniewanej kłótni, bo właśnie zauważył kątem oka stojącego nieopodal maga. Wstał ze swojego miejsca, czym natychmiast zwrócił na siebie uwagę dwóch mężczyzn, którzy lekko się wzdrygnęli, po czym ruszył w stronę odzianego w fioletową szatę mężczyzny, przepraszając po drodze wszystkich, którym na chwilę zasłonił widok. Dostrzegł jeszcze, że kolejny melamro zdołał wygrać swoją walkę, choć trafił mu się wyjątkowo zwinny przeciwnik i o mało nie otrzymał ciosu w ramię. Zadowolony tym faktem stwierdził, że już z pewnością niedużo zawodników pozostało. Niedługo potem podszedł do maga, który spojrzał na niego ze zdziwieniem. Wyglądał młodo, ale smok szybko przyjrzał się jego aurze i stwierdził, że ma do czynienia z czarodziejem i to w dodatku wcale nie młodym, przynajmniej wedle ludzkiej rachuby.
- Przepraszam, czy mogę w czymś pomóc?
- Jak najbardziej – odrzekł Dérigéntirh przyjaznym tonem. - Otóż zauważyłem, że w głównej mierze posługujecie się magią przestrzeni i to na dość zaawansowanym poziomie. Tuszę, iż mógłby pan podzielić ze ze mną częścią tej wiedzy, aby zaspokoić mą ciekawość.
        Czarodziej zmierzył go zdziwionym spojrzeniem, widocznie zdziwiony, iż tak młody człowiek, przynajmniej z jego perspektywy, nie tylko pyta o takie rzeczy, ale w dodatku w takim stylu. W jego oczach dostrzec przez chwilę było błysk, bez wątpienia próbował odczytać aurę smoka, której wszak nie mógł zobaczyć.
- Oczywiście – powiedział w końcu, rzucając spojrzenie na swoich współpracowników. - Mógłbym cię nawet nauczyć jakichś podstaw, może uda ci się nawet przenieść jakiś mały przedmiot, o ile szybko się uczysz. Bo wnoszę, iż już trochę o magii wiesz.
        Dérigéntirh uśmiechnął się. Jak najbardziej szybko przyswajał sobie wiedzę, nie stanowiło to dla niego żadnego problemu, zwłaszcza, jeżeli tyczyło się magii.

---

Tymczasem w podziemnej komnacie zebrali się już wszyscy zwycięzcy pierwszych walk, wyselekcjonowane osoby, które miały przejść do drugiego etapu. Gdy tak czekali, nagle w ścianie otworzyły się ukryte drzwi, przez które wszedł barczysty mężczyzna odziany w zbroję. Obrzucił wszystkich zawodników zadowolonym spojrzeniem, zatrzymując go na chwilę na pożeraczu, choć wtedy akurat nie był on aż tak szczęśliwy. W końcu jednak rzekł:
- Wszyscy przeszliście do walk drużynowych, gratuluję. Wróćmy teraz do pierwszego pomieszczenia, które już dobrze znacie. Znajduje się tam zdecydowanie więcej wolnego miejsca.
        Zgromadzeni w pokoju ruszyli przez korytarze, aż w końcu znaleźli się w wielkiej sali z dwoma wyjściami przez dwa korytarze.
- A teraz dobierzcie się w grupy trzyosobowe. W przypadku jakichś problemów odbędzie się losowanie, które wybierze składy poszczególnych drużyn. Jeżeli ktoś nie ma zamiaru samodzielnie znajdować sobie towarzyszy, niech przejdzie do sali treningowej, tam odbędzie się losowanie. Chcę tu widzieć grupy trzyosobowe, kiedy wrócę!
        Większość osób natychmiast ruszyła w stronę wskazaną przez mężczyznę, przez co w sali zrobiło się od razu więcej miejsca wolnego.

[Cador]

Nie tego się spodziewał. Gdy jego obecna Pani, u której pracował jako obrońca zaledwie dwa tygodnie, zaleciła mu spróbowanie swych sił w turnieju, wyobrażał sobie jakiś nieduży festiwal z okazji pomniejszego święta. Na pewno nie miał w głowie tego ogromu podziemnego kompleksu i chmary wojowników, którzy będą zgłaszali swój udział. To było coś niemal nie do ogarnięcia - ciągły ruch, miliony twarzy, głosy zewsząd. Przez chwilę śmiał się z samego siebie, że zaraz się zgubi i nici z udziału w turnieju.
Nie czuł strachu ani zniesmaczenia; raczej był zaciekawiony, traktował to jako nowe doświadczenie. Z właściwym sobie optymizmem stwierdził, że będzie mógł poczuć się jak rycerz, który walczy ku chwale swej damy. A że ta dama mu płaci, to już inna historia.
Upewniwszy się, że jego Pani zajęła bezpieczne miejsce na trybunach i że sąsiedzi nie będą jej niepokoić, udał się do miejsca składania zapisów. Kolejka była długa, ale procedury szły sprawnie, więc nie musiał czekać tak długo. Czas ten poświęcił na rozglądanie się po kompleksie, próbując zlokalizować miejsce, do którego będzie się musiał później udać.
- Nazwisko? - usłyszał pytanie. Nawet się zorientował się, że nadeszła już jego kolej.
Patrzył na niego mężczyzna w średnim wieku, łysiejący po bokach głowy. Takich jak on było w tej sali ładnych kilka tuzinów; ludzie od papierkowej roboty, którzy siedzieli za prostymi biurkami i wpisywali nazwiska oraz podstawowe dane do wielkich ksiąg.
- Cador Reamonn - odpowiedział pogodnie.
Po załatwieniu wszystkich formalności i złożeniu podpisu, zapłacił za wejście i znalazł się w następnej kolejce - tym razem, z tego co zrozumiał, czekał już na walkę.
Taktyki były różne. Niektórzy wykonywali dziwne ćwiczenia, rozgrzewając mięśnie przed wysiłkiem. Inni sprawdzali, czy ich broń na pewno jest w dobrym stanie i nie zawiedzie ich podczas walki. Następni stali spokojnie, w ciszy, a ostatni - tacy jak Cador - rozmawiali z sąsiadami.
Dopiero kiedy ludzi przed nim ubyło, a jego tura miała nadejść po następnym kandydacie, Cador uprzejmie przeprosił swojego rozmówcę - którym był bardzo poczciwy krasnolud - i postanowił się rozgrzać. Obrócił głową, aż strzeliło mu w karku, rozruszał nadgarstki, rozprostował kilka razy ramiona. Upewnił się, że miecz jest na właściwym miejscu, później zamknął oczy i wyciszył się wewnętrznie.
Potrzebował dwóch czy trzech głębokich oddechów, aż z przepony. Jego zmysły zaczęły pracować na zwiększonych obrotach, stał się czujniejszy. To była taka trochę jego ceremonia - czuł, że zyskał nowe siły.
Otworzył oczy w momencie, gdy nadeszła jego kolej. Uśmiechnął się zadowolony.

Zmrużył lekko oczy, w momencie przyzwyczajając się do ostrego światła areny. Szybki rzut oka na otoczenie pozwolił mu na ocenienie wielkości pola walki, przekonanie się o zdradliwości piaskowego podłoża w dwóch miejscach, gdzie noga zapadnie się głębiej, do głowy wpadło mu też kilka pomysłów na wykorzystanie stabilnej ściany w walce. Dopiero gdy wyciszył się na krzyki tłumu zebranego na trybunach, zainteresował się swoim przeciwnikiem.
Była nim kobieta, na oko starsza od niego o mniej więcej dziesięć lat, a masywniejsza pewnie o połowę wagi. Dla obserwatorów mogła się wydawać wręcz przytłaczająca względem Cadora - przeciętnie umięśnionego, szczupłego mężczyzny. Jej wielkie ciało chroniła porządna zbroja, mysie włosy związane były w dwa warkocze. Miała zaciśnięte usta, wyglądała na bardzo zdeterminowaną i dość agresywną.
Nie odpowiedziała, gdy Cador uśmiechnął się do niej ciepło. Postanowił więc nie witać się - bo pewnie napotkałoby się to z pełnym furii okrzykiem. Chwycił pewniej miecz i przechylił głowę, czekając na ruch wojowniczki.
Ona też chwilę czekała. Kojarzyła mu się nie z lwem, nie z tygrysem, ale z niedźwiedziem. Prawie zaśmiał się na tę myśl, zachował jednak powagę.
W końcu ruszyła. Była zaskakująco szybka jak na tę masę. Widział, że chciała go zaskoczyć zamarkowanym cięciem od lewej; uskoczył, a ona potrzebowała chwili na zatrzymanie się i ponowne obrócenie w jego stronę. Mógł uderzyć ją w plecy w tym ułamku sekundy, ale zbroja wyglądała na za grubą, a kobieta na zbyt drażliwą, by ryzykować niepotrzebny atak. Zresztą już ten unik - niezbyt rycerski, to prawda - wyjątkowo ją rozjuszył. Zawarczała pod nosem, właśnie jak jakiś wielki niedźwiedź.
Zorientowała się chyba, że szarża nie przyniesie skutku. Zbliżyła się więc do Cadora i sprowokowała, by tym razem to on zaczął. Jego ciosy były słabsze niż jej silne pchnięcia, jednak szybsze i bardziej precyzyjne. Pogubiła się, gdy Cador wykorzystał zaplanowaną sekwencję uderzeń, niemalże tańcząc wokół swojej przeciwniczki. Dwa ciosy udało jej się sparować, przy trzecim przed porażką uratowała ją solidna zbroja. Znów spróbowała gwałtownego ataku, choć tym razem ze świadomością, że jej przeciwnik lubi ratować się ucieczką w bok. Nie spodziewała się, że Cador odeprze atak i wygra z nią w siłowej walce.
Wtedy całkowicie straciła rezon, podczas gdy on przeszedł w gwałtowne natarcie. Nie trwało to długo. Kobieta skończyła, przyparta do ściany, z mieczem Cadora tuż po gardłem.
Uśmiechnął się do niej, rozbawiony, a w następnej chwili przeteleportowano go do pomieszczenia zwycięzców. Odetchnął zadowolony, schował miecz do pochwy i rozmasował nadgarstek.
- Miała baba siłę - mruknął do siebie pod nosem.

Kiedy przyszedł jakiś mężczyzna i poinformował zebranych o trzyosobowych drużynach, Cador rozejrzał się, nieco zasępiony. Nie widział tu swojego rozmówcy z kolejki, co oznacza, że niestety sympatyczny krasnolud przegrał walkę. Chyba nie pozostawało mu nic, tylko przejść do sali, w której miało się odbyć losowanie.

[Loring]

Kiedy tylko Loring starł z twarzy drażniące krople potu, w głównej mierze spływające do oczu, ścisnął rękojeść mocniej i naszykował się do kolejnej szarży, kiedy nagle wszystko zamigotało, a on sam znalazł się w pomieszczeniu wypełnionym ludźmi. Wystarczyło krótkie spojrzenie, by zorientować się, że jest to sala mieszcząca zwycięzców pierwszej rundy, co niezwykle zdziwiło melmaro, bowiem ten był pewien, że walka powinna trwać dalej, gdyż nie zranił swojego przeciwnika. „Mógłbym przysiąc, że nie widziałem ani jednej kropelki, więcej, że nawet nie przeciąłem w pełni pancerza. No, ale co się będę kłócił, sędziowie powinni wiedzieć lepiej.”
- Loring, tutaj jesteśmy! – Donośne głosy zwróciły uwagę złotowłosego, który odwrócił się w ich kierunku i dostrzegł trójkę leśnych wraz z Kerranem. „Czyli jednak wygrał swoją walkę… Można się tego było po nim spodziewać. A ten głupi uśmieszek ciągle przy nim tkwi, tak samo aura wesołkowatości i własnego wywyższenia. Kiedy tylko spotkam Dara, muszę go dokładnie wypytać, może coś wie. Oj niech spotka się na arenie z Weihlonderem, chciałbym zobaczyć jego zachowanie, czy i wtedy byłby taki pewny siebie.” Spokojnym krokiem, z uśmiechem na ustach, przewodni dotarł do braci i wyściskał się z każdym, pomijając jedynie Kerrana, którego niezbyt to chyba obeszło, bowiem był zajęty gapieniem się na co ładniejsze kobiety znajdujące się na sali, bądź na co groźniej wyglądających mężczyzn.
- A więc wygrałeś. – Mruknął wesoło, porzucając dotychczasowe zajęcie. – Jeszcze tylko jeden z was, jak mu tam…?
- Bakvst. – Odpowiedział stanowczo – może nawet za stanowczo? – Pequris. – Na imię mu Bakvst.
- No dobrze, dobrze, nie denerwuj się, zapamiętam, spokojnie. – Zaśmiał się pożeracz i wrócił do obserwacji tłumu.
Na to aż zjawi się kolejny zwycięzca Gotlandczycy musieli czekać kilka minut, jednak kiedy pojawił się leśny, odetchnęli z ulgą i szybko go do siebie zawołali.
- I co, jak było? – Ur uśmiechnął się, patrząc na zadyszkę brata. – Ciężko?
- Był cholernie szybki, o mało co nie dostałem w ramię. – Mruknął w odpowiedzi z wyraźnie słyszanym niezadowoleniem z tego faktu. – Ale udało się, wszyscy przeszliśmy dalej, więc nie jest źle. Swoją drogą nie widzieliście gdzieś tutaj Weihlondera? Ma tendencję do nagłego znikania…
Melmaro zaprzeczyli spokojnie, samemu się rozglądając. Faktycznie, brat Dara jakby roztopił się w powietrzu, a przecież nie był kimś kogo można było łatwo nie zauważyć, a samo pomieszczenie nie było jakieś specjalnie wielkie.
- Weihlonder? A któż to? – Zapytał z szerokim uśmiechem Kerran, patrząc po melmaro. – Wasz znajomy?
- Można tak powiedzieć. Moim zdaniem idealny przeciwnik dla cieb… - Zaczął mówić Loring, jednak przerwał w chwili odsunięcia się ściany i wyjścia opancerzonego mężczyzny. Kiedy ten zaczął mówić, wszyscy ucichli, słuchając uważnie, jedynie Kerran szczerzył się szeroko i robił nie przystające komuś takiemu jak on, miny.
- Niech to, czy naprawdę każdy w tym mieście mnie nienawidzi? Rozumiem… Pozostałe miasta, ale w tym akurat nie byłem.
Kiedy tylko wojownicy znaleźli się z powrotem w Sali z dwoma korytarzami, a znaczna większość udała się na losowanie, Kerran zdołał wyprzedzić otwierającego usta Loringa i jako pierwszy zabrać głos.
- A więc walki drużynowe? Wolałbym ja sam na kilka osób, wtedy to dopiero jest zabawa. – W głosie pożeracza dało się usłyszeć syk dotąd nie zarejestrowany przez leśnych, przez co ci uważnie na niego spojrzeli, a ich uwadze nie uszła zmiana zachowania mężczyzny, przede wszystkim zanik tej głupkowatości. – Zamierzam wygrać ten turniej – no chyba, że mnie zdyskwalifikują, co szczerze powiedziawszy miało miejsce więcej niż mniej -, a skoro walki są w grupach, to zamierzam być tylko z najlepszymi. Inaczej osobiście wyeliminuję członka drużyny, jeżeli będzie tylko utrudniał. Mogę iść na losowanie, ale łącznie nas jest sześciu, więc decydujcie czy chcecie mnie czy kogoś losowego.
Kerran odsunął się na krok i uważnie obserwował melmaro, czekając na odpowiedź. Odpowiedź która nadeszła szybko, z ust Loringa.
- Nie widzieliśmy jak walczysz, ale sądzimy, że istnieją podstawy, by widzieć w tobie groźnego rywala. A kogoś takiego lepiej mieć przy boku, czyż nie?
Pożeracz uśmiechnął się szeroko na te słowa i przytaknął.
- Jak to z wami jest, każdy ma taki sam poziom? Ktoś musi być lepszy, a ktoś gorszy.
Na te słowa Gotlandczycy spokojnie wytłumaczyli Kerranowi charakterystykę rankingową melmaro jeżeli chodziło o turnieje oraz zwyczajne doświadczenie, zaznaczając, że na pierwszym miejscu jest Loring, a później Urgoth.
- Więc wszystko jasne. – Kerran klasnął wesoło w dłonie. – Ja, Loring i Urgoth. Taką drużyną z pewnością zwyciężymy. Możemy też zbalansować, ale to nie ma sensu, bowiem zwyciężą tylko jedni. A chyba lepiej, by wygrała dwójka z was, niż by nie wygrał żaden? Nie znam waszych umiejętności, znam swoje i – bez urazy panowie – jestem przekonany, że znacznie was przewyższam, jednak czuję, że wy swoje też potraficie. Więc jak będzie? Tworzymy drużynę która przejdzie do historii, o której bardowie będą śpiewać pieśni?
- To zwykły turniej. – Parsknął Vernary, kiedy w głosie pożeracza dało się wyczuć nadejście przyszłej chwały. – Ja nie mam nic przeciwko, pomysł jest dobry. Ale musisz wiedzieć, że z nas tutaj obecnych tylko Loring będzie walczył na całego, my nie możemy pozwolić sobie na utratę zbyt wielu sił, bowiem potrzebujemy ich na najbliższy czas.
- Czy wy mnie w ogóle słuchacie? – Kerran uśmiechnął się szerzej. – Mówiłem już, że potrafię też dawać energię, nie tylko zabierać. Wasz powrót do sił będzie dla mnie pestką. Dacie z siebie wszystko. A tak właściwie to Ur, reszta jak chce. Więc co, postanowione?
Melmaro patrzyli po sobie jeszcze chwilę, jednak później wszyscy zgodnie skinęli głowami.
- Postanowione.
- No! – Krzyknął radośnie Kerran, czym zwrócił na siebie uwagę pozostałych – choć nielicznych, to jednak obecnych – walczących, już dobranych w grupy. – Więc chodźmy wygrać ten turniej!

[Dérigéntirh]

Dérigéntirh uważnie przysłuchiwał się temu, co mówił do niego mag. Smok doskonale wiedział, że teoria zawsze poprzedza praktykę, więc nie żądał od czarodzieja przejścia do tego drugiego ani w żaden sposób go nie pośpieszał, ku jemu widocznemu zdziwieniu.
- Magia Przestrzeni służy głównie do przenoszenia obiektów bezpośrednio do miejsca celowego. Proces ten nie wymaga ruchu fizycznego, wobec czego zastępuje go ruch magiczny, a dokładniej energii magicznej. Dany obiekt znajduje się w innym miejscu niemal natychmiast, co nadal stanowi dla magów zagadkę. Przechodząc do samej magii, to działa ona w następujący sposób – należy zmusić strukturę przedmiotu do rozbicia się na energię oraz ową energię nakierować na docelową lokalizację. Należy pamiętać, że im dalej się ona znajduje od obecnego położenia przedmiotu, tym trudniej go tam przenieść, większe jest także ryzyko destabilizacji i zmienienia struktury przedmiotu. Choć to akurat zdarza się niezwykle rzadko, jeżeli ktoś naprawdę nie potrafi kontrolować magii. Wznoszę, iż ty nie masz takiego problemu?
- Bez obaw – odpowiedział smok na nieco niespokojne pytanie czarodzieja. - Znam w dużym stopniu dziedzinę pustki, posiadam dobrze wyszkolony umysł. Jeszcze nigdy żaden czar nie wymknął mi się spod kontroli.
- Mam nadzieję – powiedział mag. - Ale skoro opanowałeś magię pustki, to oznacza, że potrafisz już w pewnym stopniu ingerować w strukturę przedmiotu?
- Yhm. Potrafię ją zniszczyć.
- Tutaj będziesz musiał ją przeobrażać. Skoro już potrafisz manipulować strukturą, to możemy pominąć pierwszą część nauki. Teraz wyczul szósty zmysł i przyjrzyj się uważnie temu.
        Wyciągnął spod szaty niewielką, drewnianą figurkę, którą położył na drewnianym ogrodzeniu areny, które było na tyle grube, aby móc ją utrzymać. Następnie spojrzał pytająco na Dérigéntirha, który już wpatrywał się w figurkę, wytężając zmysł magiczny. Skinął głową. Widział, jak zmienia się struktura wewnętrzna drewna, a następnie pojawia się kilka centymetrów dalej i znowu się przekształca.
- Chyba już wiem, o co chodzi – rzekł smok i skupił się na figurce. Próbował zmienić jej strukturę, ale nie opierała mu się i wracała do pierwotnej formy. - Chociaż czekaj, możesz mi to jeszcze raz pokazać?
        Mag zrobił to, a Dérigéntirh dostrzegł coś, co wcześniej przeoczył. Ponownie skupił się na figurce i po kilkudziesięciu sekundach udało mu się zmienić jej formę. Wyraźnie dało się wyczuć magię, ale figurka nawet nie drgnęła. Smok spojrzał pytająco na maga.
- Ależ tak, udało ci się. Przeniosłeś ją w to samo miejsce, co było oczywiste. Odkształcanie struktury to nic, zwłaszcza, gdy już wcześniej miało się z tym styczność. Musisz się nauczyć nakierować tę energię, a to nam powinno trochę zająć. Jeżeli będziemy mieli szczęście, to może przed końcem turnieju uda ci się przesunąć tę figurkę.
        Smok skinął głową i zaczął się przyglądać dalszym poczynaniom maga.

---

W podziemnej sali areny już zaczęły się formować trzyosobowe składy. Wszyscy, którzy pozostali w pomieszczeniu stali już trójkami wzdłuż jego ścian, czekając, aż pozostali zawodnicy zakończą losowanie. Nie doczekali się tego jednak, bo do sali wkroczył mężczyzna ubrany w drogie ubrania.
- Drużyny proszę o wchodzenie naprzemiennie do korytarzy – powiedział, kładąc wyraźny nacisk na słowo „naprzemiennie”. Wskazał przy tym dłonią dwa tunele, jeszcze bardziej dając im to do rozumienia.
        Drużyny natychmiast ruszyły w tamtym kierunku i zaczęły pojedynczo wchodzić do dwóch korytarzy. Tymczasem w sali treningowej na zawodników czekała już trójka ludzi, którzy natychmiast zaczęli liczyć obecnych w sali, robiąc to z zadziwiającą szybkością oraz efektywnością. W końcu jeden z nich wziął kilka koszy, które wcześniej spoczywały w kącie, otworzył je i do jednego, wielkiego kosza wrzucił odpowiednią ilość patyków z nacięciami. Następnie wskazał kosz.
- Proszę podchodzić i losować tylko jeden patyk. Liczba nacięć oznacza numer drużyny i należy dobrać się wedle tej liczby. Prosiłbym tylko o...
        Nie dokończył, bo wojownicy rzucili się do kosza z patykami, robiąc przy tym takie zamieszanie, że hałas całkowicie zagłuszył dalsze słowa mężczyzny. Jako pierwsza z sali wyszła trójka, która nie wyglądała na zbyt zadowoloną. Weihlonder szedł przodem, obok niego wilkołak, który wcześniej zaczepił Loringa, a po jego drugiej stronie mężczyzna, który także wcześniej zaczepił Loringa. O tego drugiego Weihlonderowi nie było żal, ale miał nadzieję walczyć z wilkołakiem w miarę szybko, już wcześniej się zorientował, że byłby dla niego dobrym przeciwnikiem. Smok dojrzał w głównej sali melmaro i bez przekonania zamachał do nich, natomiast jego towarzysze posłali im niezbyt przyjazne spojrzenia.

[Zinzaar]

        Kiedy mężczyzna w zbroi wszedł do pomieszczenia wszyscy skupili na nim uwagę, a wraz z nimi Zinzaar. Gdy skończył przemawiać udała się do sali treningowej aby wziąć udział w losowaniu.
        Patrząc na wojowników przepychających się przy koszu z patykami westchnęła. "Też mi mężni wojowie. Przepychają się jak dzieciaki przy koszu z cukierkami, baby n targowisku, albo gorzej..." Pierwsze drużyny zaczęły opuszczać już pomieszczenie, więc sama udała się w kierunku kosza, gdzie zrobiło się już luźniej. Wyciągnęła patyczek i zaczęła szukać swojej drużyny.
         Znalazła kościstego mężczyznę o paskudnej bliźnie przecinającej pół twarzy i barczystego wojownika z niewiadomych przyczyn pachnącego rzodkiewką.
- Witajcie, jak widzę jesteśmy razem w drużynie -odezwała się bez ogródek. - Jestem Zinzaar.
- Herwald - odparł kościsty podając jej rękę. Uścisnęła ją.
- A ja jestem Grog - dodał drugi poprawiając miecz o niezwykle szerokim ostrzu przewieszony przez plecy. Ręki na powitanie już nie podał.
- Skoro już się znamy, to chodźmy z tej sali. Żal mi patrzeć na to pobojowisko - Herwald gestem wskazał na rozsypane i podeptane w szale "walki" losy.
Panterołaczka uśmiechnęła się widząc, że ktoś podziela jej zdanie. Skierowali się do jednego z korytarzy.

[Loring]

Kiedy do sali w której znajdowały się już gotowe grupy wkroczył kosztownie odziany mężczyzna, dwie grupy akurat dyskutowały nad potencjalnymi przeciwnikami których mogą spotkać na swej drodze. Gotlandczycy byli skupieni i w spokoju analizowali wiele potencjalnych rozwojów wydarzeń, zdając sobie w pełni sprawę z tego, że nie są niepokonani. Co innego Kerran, tego nie obchodziło to przeciwko komu wyjdzie, co więcej – w jego mniemaniu im przeciwnicy byli lepsi, tym lepiej, choćby – jak to ujął – miał sam walczyć z trójką gigantów, w czasie kiedy Loring i Ur leżeliby ledwo żywi.
Po wysłuchaniu słów mężczyzny obecni na sali wojownicy zaczęli się rozchodzić na dwie strony. Obserwacje drużyn wykazały wielką różnorodność, w niektórych każdy członek różnił się od drugiego chyba wszystkim, a w jednej z drużyn była trójka tak identyczna, że chyba nawet bliźniacy się bardziej od siebie różnią. Na ich akurat widok Kerran zaśmiał się głośno i mało dyskretnie, przez co tamci łypnęli na niego groźnie, jednak niczym się nie odezwali i po prostu wkroczyli do jednego z korytarzy.
- A my do którego wchodzimy? – Odezwał się Pequris. Obydwu drużynom niespecjalnie się spieszyło, przez co bardzo szybko zostali jedynymi obecnymi w pomieszczeniu. – Musimy razem do jednego, byśmy przypadkiem się nie spotkali. Może ten co wcześniej? Wszakże przyniósł nam wszystkim wygraną.
- Nie mam nic przeciwko. – Odpowiedział spokojnie Loring i ruszył w kierunku już wcześniej wybranego przez nich korytarza, kiedy Bakvst łagodnie go przytrzymał za ramię i wskazał głową za jego plecy, ku wyjściu z sali treningowej.
- Patrzcie… Ale się dobrali…
Blondyn odwrócił się, by zobaczyć co ma na myśli, po czym zmrużył oczy przez to co dojrzał. Najwyraźniej losowanie dobiegło już końca, bowiem z pomieszczenia zaczęły wychodzić dobrane drużyny, albo po prostu Weihlonder znów wepchał się na początek i dlatego już miał tą ceremonię za sobą. Jednak to nie jego widok przykuł uwagę melmaro, bowiem brata Dara przecież widzieli już wcześniej. Zadziwiającym była drużyna w której ten się znalazł.
- Wilkołak, ten gbur z karczmy… - Mruknął Loring, a na machnięcie smoka odpowiedział skinieniem głowy. Co innego pozostała dwójka, ta rzuciła mu wyraźnie nieprzyjemne spojrzenia, w dodatku osiłek coś powiedział, najpewniej nie najprzyjemniejszego, w reakcji na co blondyn zacisnął gniewnie dłonie w pięści.
- Hej, tylko nad sobą panuj. – Upomniał go spokojnie Urgoth. – Może nam się poszczęści i na nich trafimy, a wtedy będziesz miał okazję się policzyć. Jest tam niestety Weihlonder, a z nim sobie nie poradzimy, ale wtedy byłby to prezent dla Kerrana – niezwykle trudny przeciwnik.
- Ten w zbroi? – Pożeracz zmrużył oczy i począł się uważnie przypatrywać Weihlonderowi, a kiedy obserwacje go jak widać zadowoliły mężczyznę, ten uśmiechnął się szeroko i przeniósł swój wzrok na pozostałą dwójkę. – Tak, powinien się nadać. Znacie go? A co ważniejsze, kim jest ta dwójka? Bo widzę, że mają z Loringiem na pieńku.
- Ten jeden jest wilkołakiem. – Bakvst wskazał osobnika Kerranowi. – Zauważył Loringa w karczmie, ale tak naprawdę nie wiadomo czego on chce, bowiem Lor nic mu nie zrobił. Ten drugi to natomiast również znajomość z tej samej karczmy. Loring przez przypadek wylał na niego kufel piwa, przez co ten wpadł w furię i o mało co go nie udusił.
- Ciekawe… - Mruknął Kerran, wpatrując się w tą dwójkę. – Ciekawe…
Drużyna Weihlondera spokojnym krokiem zmierzała do końca pomieszczenia, w której to części następowało rozdzielenie pod postacią korytarzy. Po lekkim zakrzywieniu kąta chodu Gotlandczycy pomyśleli, że ci wybiorą ten sam korytarz, ale po głębszej obserwacji spostrzegli, że to wilkołak i jego towarzysz – jak widać musieli się polubić, a może znali się wcześniej? – skręcili bardziej w stronę melmaro, a Weihlonder popatrzył na nich jedynie z niezadowoleniem i ruszył za drużyną. Mijając wojowników, barczysty mężczyzna nie omieszkał zawadzić barkiem Loringa.
- A nie mówiłem ci Louan, że mają tutaj tragiczne warunki? Gdzie się nie ruszysz, to wpadasz na robactwo. – Zwrócił się do wilkołaka i zaśmiał głośno, przez co tamten wykrzywił usta w słabym uśmiechu.
- Zoran, gdzie się nie udasz, to coś ci nie pasuje, czego byś chciał?
- Niech mi dadzą to całe robactwo na arenę, tam rozliczę się z nim i już żaden tchórz mi nie przeszkodzi, posługując się magią.
- Magią? To ty jesteś tchórzem. Wystarczyło, by tylko na ciebie spojrzał – a był znacznie szczuplejszy i niższy od ciebie -, byś stał się sparaliżowanym ze strachu, a później odszedł posłusznie jak piesek. – Parsknął Loring, rzucając przy tym krótkie spojrzenie Weihlonderowi, mając nadzieję, że ten domyśli się o kogo dokładnie chodzi, po czym spojrzał w górę, w oczy Zorana. – Jeżeli spotkamy się na arenie, to wiesz czym będzie się to różniło od karczmy? Tym, że będę w pełni świadomy i chętny cię pokonać. Jesteś naprawdę niesamowity, chciałeś zabić kogoś kto w danej chwili był prawie jak szmaciana lalka… Wojownik.
Gotlandczycy zaśmiali się głośno, a na twarzy osiłka pojawił się grymas wściekłości, w międzyczasie inne pary zaczęły już wychodzić, a niektórzy zatrzymywali się, by obejrzeć widowisko.
- Nie daj się sprowokować, może spotk… - Zaczął wilkołak kierując swe słowa do rosłego mężczyzny, jednak ten przerwał mu, odpychając Loringa i kipiąc wręcz z wściekłości. Całą scenę bardzo dokładnie obserwował Kerran, stojąc w bezruchu blisko mężczyzn i tym razem o dziwo nie uśmiechając się.
- Myślisz, że jesteś mocny, bo potrafisz się za kimś chować? Nie masz pojęcia o…
- Skończ szczekać i daj mu wreszcie spokój. – Odezwał się surowo pożeracz, mrużąc oczy, przez co teraz wyglądał o wiele groźniej, niż kiedy był wesołym, roześmianym młodzieńcem. – Nudzi mnie już to twoje wieczne ględzenie, wyjaśnicie sobie wszystko na arenie, a teraz spadaj.
Na słowa Kerrana cała sala ucichła – a przynajmniej ci którym również niespecjalnie było śpieszno do jednego z korytarzy -, a wilkołak rzucił mu zagadkowe spojrzenie, po czym położył dłoń na ramieniu Zorana. – Hej, idziemy, załatwicie to na arenie.
- No proszę, kolejny obrońca? – W głosie człowieka słychać wręcz było buzującą wściekłość. – Zobaczymy czy zdoła cię obronić!
Zoran błyskawicznie popchnął Loringa na pozostałych melmaro i wyprowadził potężny, lewy sierpowy. Cios którego siła z pewnością porządnie uszkodziłaby blondyna, gdyby nie Kerran, którego ręka wyprostowała się, a dłoń zacisnęła – na tyle na ile była w stanie – wokół pięści człowieka. Pożeracz przy tym nawet nie przekrzywił głowy, spojrzenie wciąż miał w jednym miejscu, dopiero po złapaniu ręki w sidła spojrzał na Zorana, wykręcając mu kończynę tak, że ten się zgarbił.
- Wchodzisz w końcu do tego LEWEGO korytarza, czy chcesz, by wszyscy zebrani tutaj ciekawscy zobaczyli jak umierasz?

[Dérigéntirh]

Podczas kiedy Loring oraz wilkołak z człowiekiem zażarcie się kłócili z sali treningowej wyłaniały się kolejne trzyosobowe drużyny, które czym prędzej ruszały w stronę dwóch tuneli. Dużo osób ze zdziwieniem patrzyło na dyskusję pomiędzy dwoma drużynami, które jako jedyne stały w tym samym miejscu. Zazwyczaj jednak jedno krótkie, przenikliwe spojrzenie Weihlondera wystarczało, aby odstraszyć obserwatorów.
        Weihlonder mógł uspokoić obie grupy niemal w każdym momencie i dobrze o tym wiedział, ale nie chciało mu się tego, przynajmniej póki co. Po pewnym jednak czasie stwierdził, że jednak jest powód, dla którego powinni przestać. Absolutnie nie chciał długo czekać na kolejną walkę, zwłaszcza, że już dostatecznie zawiódł się na tym, że dostał do drużyny wilkołaka.
- Przerwijcie te dziecinne dysputy i idźmy do kolejki – odezwał się tonem nieznoszącym sprzeciwu, w którym dało się usłyszeć cząstkę jego smoczego pragnienia dominacji. Zoran chciał coś powiedzieć, ale umilkł, gdy tylko spojrzały na niego złociste oczy Weihlondera. Dosłownie znieruchomiał na chwilę, aż smok przeniósł spojrzenie na resztę. - Nie rozumiem ludzi. Jeśli macie coś sobie udowadniać, to zaraz macie okazję. Skoro tak bardzo tego pragniecie, to po co tak to odwlekacie?
        Człowiek, którego przed chwilą sparaliżował Weihlonder spojrzał na niego, a w jego oczach odbiło się zdziwienie oraz gniew. Nie odezwał się jednak, choć wyraźnie schmurniał.

---

Tymczasem Dérigéntirh przysłuchiwał się kolejnym słowom maga traktującym o Dziedzinie Przestrzeni. Póki co rozumiał wszystko, choć mag podkreślał, że będzie musiał dużo razy to przećwiczyć.
        Niemal wszyscy ludzie na trybunach, pozbawieni przedmiotu swojej uwagi zaczęli ze sobą rozmawiać. Panowało małe zamieszanie, hałas robił się coraz głośniejszy, zwłaszcza, że nikt nie przejmował się tym, że ktoś może usłyszeć. Sprawiło to, że gdy odziany w zbroję mężczyzna wszedł na arenę, prawie nikt nie zareagował. Jedynie smok zdołał usłyszeć jego ciężkie kroki i spojrzał w tamtym kierunku. Mężczyzna najwyraźniej wydawał się być rozkojarzony tym, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Spojrzał w stronę grupki magów, którzy po chwili skinęli głową.
- Mieszkańcy miasta! - Po trybunach rozniósł się wielokrotnie pogłośniony głos człowieka. - Czas na drugi etap, czyli walki drużynowe. Kolejność walk została już przez nas ustalona oraz ich ilość. To finałowego etapu przejdą dwie drużyny, sześciu zawodników, z których zostaną stworzone trzy dwuosobowe drużyny. Cóż tu jeszcze powiedzieć? Ten etap będzie niewątpliwie najdłuższy, mamy też nadzieje, że w tej kwestii ciekawość także osiągnie podobny poziom. Więc nie przedłużając, niech się zaczną walki!
        Ludzie nagrodzili oklaskami mężczyznę, który po chwili powrócił na trybuny, a na arenę wkroczyły pierwsze dwie drużyny. Jak można się było spodziewać, walka trochę trwała, ponieważ z początku sześciu zawodników nieufnie i długo oceniało możliwości ataku i obrony.
- Mogę mieć pytanie? - spytał smok, doskonale zdając sobie sprawę z tego, co właśnie zrobił.
- Podejrzewam, że nie na temat?
- Nie.
- Śmiało.
- Jestem tu przejazdem – zaczął smok – więc chciałbym spytać, co tak właściwie się stało trzy lata temu?
        Mag przez chwilę milczał.
- To było tak właściwie w Turmalii, nie tutaj. Powiedźmy, że kilku gladiatorów postanowiło odejść z kariery. Przy okazji niszcząc największą arenę na tym wybrzeżu. Od tamtego czasu wszelkie walki to dość delikatny temat.
        Dérigéntirh skinął głową, przemyśliwując to sobie. Zdecydowanie mag nie powiedział wszystkiego, choć możliwe, że nie znał żadnych szczegółów.
- A teraz możemy wrócić do nauki?
- Oczywiście.

[Loring]

Kiedy tylko Weihlonder się odezwał, na twarzy Kerrana pojawił się szeroki uśmiech, a on sam puścił dłoń Zorana, którą to ten począł od razu rozmasowywać. Ludzie jak widać tracili zainteresowanie widowiskiem, już znaczna część zgromadzonych na sali udała się do wybranych przez siebie korytarzy. Już wcześniej, kiedy Loring mówił o paraliżującym spojrzeniu, pożeracz zmrużył niezauważalnie oczy i słuchał uważnie, a kiedy jeszcze zarejestrował to, jak barczysty mężczyzna nieruchomieje na skutek kontakt z oczami odzianego w zbroję mężczyzny, zrozumiał całą prawdę. Nie potrzebował już więcej dowodów, jednak Weihlonder – specjalnie bądź nie – podarował mu jeszcze jeden, w postaci wypowiedzi jasno zaznaczającej, iż nie należy on do gatunku ludzkiego.
- Macie rację, to powinien być dla mnie dobry przeciwnik. – Odezwał się wesoło i głośno, swe słowa kierując do melmaro, jednak spojrzenie mając utknięte w bracie Dara, a tak dokładniej w jego oczach. – Tym bardziej, że to smok, co chyba zapomnieliście mi powiedzieć, chyba że sami tego nie widzieliście. Obyśmy się spotkali na arenie, pradawny. – Kerran wyszczerzył się jeszcze szerzej, jednak w jego głosie nie było słychać nabożnego szacunku, kiedy ten wymawiał słowo „pradawny”. – Tylko nie próbuj aby wtedy tej twojej sztuczki z oczami, okej? To na mnie nie działa. Chodźmy już, szkoda mojego czasu, już zbyt dawno się nie pożywiałem, jestem głodny.
Pożeracz uśmiechnął się na odchodne do trójki potencjalnie wrogiej drużyny, po czym odwrócił się i spokojnym krokiem ruszył ku prawemu korytarzowi.
- Przepraszam za niego, on, em… - Umilkł na chwilę Loring, nie bardzo wiedząc co powiedzieć Weihlonderowi, tym bardziej, że wypadało już ruszać, by się nie rozdzielić. Drużyna w postaci Bakvsta, Vernary’ego oraz Pequrisa udała się już do korytarza, mijając Kerrana, by być zaraz przed zespołem mieszanym. – Miałem zapytać o to Dara, ale może ty również udzielisz mi jakiejś odpowiedzi. Wiesz cokolwiek o tzw. pożeraczach?

- Skąd wiedziałeś, że jest smokiem? – Zapytał Urgoth, wpatrując się w Kerrana. – Czym się zdradził?
- Zdradził? A to miał to skrzętnie ukrywać? W takim razie za sprytny to on nie jest. – Zaśmiał się pożeracz. – Naprowadził mnie na ten trop ten wasz paraliżujący wzrok, to o czym mówił Loring. Później jeszcze to jego spojrzenie na tego wielkiego tępaka, władczy ton – jakby myślał, że może każdemu rozkazywać – oraz wypowiedź w której jednoznacznie nie zaliczył siebie do gatunku ludzkiego. W swoim życiu spotkałem już wiele smoków, kilka nawet wyssałem. Mówię ci, nie uwierzyłbyś ile mieszczą w sobie energii, jeden stary smok jest lepszym posiłkiem niż cała zebrana tutaj widownia, oczywiście ta ludzka część.
- Jesteś bardzo tajemniczy. – Skwitował leśny. – Czyli cała ta energia przez ciebie zgromadzona, cały czas w tobie tkwi? Nie ginie z biegiem czasu, chyba że postanowisz część jej komuś oddać?
- Dokładnie. – Pożeracz pokiwał głową. – Ale nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek komukolwiek ją oddał, więc możesz teraz główkować nad tym jak wiele jej mam i jak silny jestem.
- To jak zatrzymałeś tą pięść… To nie było normalne. Ta szybkość, siła i precyzja. Z mieczem też jesteś taki szybki?
- Z mieczem? – Kerran zaśmiał się. – Używam go bardzo rzadko, ostatni raz zrobiłem to, będąc otoczonym przez stu elfów. Zdziwiłbyś się jak bardzo niektóre rasy mnie nienawidzą… Chyba mają to w krwi, bo spotkać pożeracza aktualnie jest niezwykle rzadko, prawie niemożliwie.
- Dlaczego? – Gotlandczyk przechylił lekko głowę, ciekaw odpowiedzi. Zdecydowanie ten człowiek był jedną, wielką zagadką, to tego taką, której rozwiązanie było nieprzyzwoicie wręcz ciekawe.
- Ponieważ praktycznie wyginęliśmy. – Ton głosu pożeracza wskazywał na to, że ten nie ma zamiaru zagłębiać się w temat. – Zostało nas niewielu, niezwykle trudno jest nas znaleźć. Ja sam od dawna szukam kogoś od nas i nie jest to takie proste, jednak wiem, że ktoś jeszcze żyje. Przynajmniej w przeszłości było nas wielu.
- A ty?
- Co ja?
- Czy ty też byłeś w tej przeszłości? Ile masz lat? Bo mam jakieś dziwne przeczucie, że możesz żyć znacznie dłużej od ludzi.
- Każdy z nas był w przeszłości. – Zaśmiał się Kerran. – Sprzeczka z tamtą trójką też jest już przeszłością, a w niej byliśmy. Gdzie ten Loring? Już jesteśmy.
- Idę, idę! – Rozległ się za nimi głośny głos blondyna, który po chwili przyłączył się do grupy, jednak nie powiedział nic z tego co dowiedział się od Weihlondera – o ile ten cokolwiek wiedział na temat Kerrana. – Gdzie są nasi?
- Tam dalej. – Odparł w spokoju Ur, wskazując na głębię korytarza, w której widać było zarysy kilku postaci. - Chodźmy do nich.
Drużyna z dwoma melmaro i pożeraczem bardzo szybko złączyła się z pozostałymi Gotlandczykami i rozmawiając od czasu do czasu ze sobą, czekała aż nadejdzie ich kolej.

[Cador]

Kolejka tym razem nie przesuwała się tak szybko - walki drużynowe były bardziej skomplikowane, zajmowały więcej czasu; z tego co usłyszał Cador, dwa razy wymagały już nawet interwencji medyków. Obrońca w końcu zaczął się nudzić. Niestety, w związku z zadziwiająco wolnym tempem poruszania się jednego z członków jego drużyny, byli prawie na samym końcu kolejki.
- Nie - odpowiedział temu właśnie człowiekowi, po raz kolejny zresztą.
- No nie dałbym ci więcej, jak szesnaście - stwierdził mężczyzna.
Ciężko było zdefiniować Cadorowi pochodzenie czy rasę tego wojownika. Niski niczym krasnolud, o krępej budowie ciała i krótkich nóżkach, którymi przebierał z trudem, miał jednak smuklejszą twarz i gładką skórę, bez śladu zarostu. Ubrany był w grube skóry, kołnierz ozdabiało futro w zastanawiającym, zielonym kolorze, w uszach miał za to mnóstwo kolczyków z kości. Posługiwał się nietypowym ostrzem, wykrzywionym w łuk i szerszym na końcu. Przedstawił się jak Hirden i na dzień dobry oskarżył Cadora o bycie nastolatkiem, za młodym, by brać udział w turnieju.
- Mam prawie trzydzieści lat - poinformował obrońca po raz kolejny. - Jak mam ci to udowodnić?
- Nie udowodnisz! - żachnął się towarzysz, grożąc mu palcem. - Ale cię nie zgłoszę, bo by się nam drużyna rozpadła.
Cador wywrócił oczami, uznając, że nie ma po co komentować. Pewnie powinien się cieszyć, że wygląda tak młodo.
Drugi członek drużyny nie odzywał się słowem. Cador nie pamiętał nawet jego imienia, gdyż człowiek ten wymamrotał je niechętnie pod nosem. Nieznajomy cały czas stał oparty o ścianę korytarza, przesuwając się tylko, gdy kolejka szła do przodu. Mimo wszystko Cador czuł do niego nieuzasadnioną sympatię. Mężczyzna ten miał niezwykle uczciwą twarz i oczy, z których wyczytać można było szlachetność. Był to człowiek naprawdę potężny, choć nie krępy - po prostu zbudowany jak na wojownika przystało. Miał ciemny kolor skóry, taki w odcieniu czekolady. Nosił czarną, skórzaną kamizelkę z brązowymi zdobieniami i materiałowe, szare spodnie. Pomimo prób, Cadorowi nie udało sie drugi raz nawiązać kontaktu wzrokowego; wątpił, by jakakolwiek rozmowa była możliwa, choćby na temat taktyki podczas nadchodzącej walki.
- E tam, damy radę - mruknął do siebie pod nosem i, z braku lepszej rozrywki, wyciągnął miecz i zaczął czyścić ostrze.
Czekanie trwało w nieskończoność, ale wydawało się, że zaraz nadejdzie ich kolej.
- Cóż - odezwał się niespodziewanie czarnoskóry mężczyzna. Spojrzał to na Hirdena, to na Cadora. - Niech Bogowie mają nas w opiece.

[Dérigéntirh]

Weihlonder zmierzył pożeracza przeszywającym spojrzeniem, które jednak nie miało na celu go unieruchomić. Przyglądał mu się przez chwilę i prychnął, kiedy ten nazwał go pradawnym. Zdecydowanie nie przypadły mu do gustu słowa pożeracza, udało mu się nieco go rozzłościć. ”Ma czelność sądzić, że może mi dorównać? Mam za sobą dwa tysiąclecia doświadczenia, wiedzę i umiejętności, której nigdy nie zdobędzie żadna istota śmiertelna, miliony zabitych stworzeń. Wątpię, aby cokolwiek poza smokiem mogło mnie pokonać. Nawet wtedy, kiedy jestem w tej ludzkiej powłoce.” Pycha smoka była wielka, lecz zazwyczaj jego czyny w pełni ją usprawiedliwiały.
        Gdy odezwał się Loring, Weihlander spojrzał w jego stronę ze złością, w smoczych oczach widniał ogień gniewu. Przyjął przeprosiny melmaro nie zmieniając ani trochę wyrazu twarzy, lecz gdy ten zadał swoje pytanie, w oczach smoka zgasł gniew, a on sam zamyślił się głęboko. ”Pożeracz? Jadłem kiedyś coś takiego? Z nazwą spotykam się po raz pierwszy, ale wydaje mi się być znajoma. Ach, ta ograniczona, ludzka mowa.”
- Mało mnie obchodzą sprawy innych ras – odezwał się w końcu ponuro. - Nigdy wcześniej nie słyszałem tej nazwy. Opisz tego smak lub zapach.
        Mało rzeczy go interesowało, ale musiał przyznać, że coś w tej nazwie go zaintrygowało, nie wiedział jednak, co to takiego. Podejrzewał, że ma to jakiś związek z językiem, w którym teraz przemawiał, a którego nie opanował w wysokim stopniu.
- Albo przynajmniej wnętrzności. Może sobie coś przypomnę.

---

Dérigéntirh przysłuchiwał się kolejnym słowom maga, jednocześnie starając się odgadnąć, co mag powie w następnej kolejności, co nieraz mu się udawało. Zaczynał naprawdę rozumieć, o co w tej konkretnej dziedzinie magii chodzi, podejrzewał się może łatwo przeróść w tym stojącego przed nim maga, zwłaszcza, że miał na to tak wiele czasu w przyszłości. Od czasu do czasu spoglądał na arenę, starając się nadążać za rozgrywającymi się walkami. Na jego szczęście te rzeczywiście zajmowały całkiem sporo czasu. Zauważył, że wojownicy, którzy nie wstawali w przeciągu jedenastu sekund byli przenoszeni przez magów do podziemnych jaskiń. Zwycięzców teleportowano dopiero wtedy, gdy wszyscy przeciwnicy zostali już przeniesieni. Dérigéntirh zastanawiał się, co się dzieje z członkami zwycięskich drużyn, którzy już przedtem zostali przeniesieni. ”Pewnie przenoszą ich do jakiegoś wspólnego pomieszczenia i dopiero po zakończeniu walki rozdzielani są na zwycięzców i zwyciężonych.”
        Jedna z walk przykuła jego uwagę na chwilę. Spojrzał w dobrym momencie, aby ujrzeć nietypową drużynę wychodzącą na arenę. Dostrzegł człowieka wyglądającego na bardzo młodego, kogoś, kto na pierwszy rzut oka wyglądał na krasnoluda i czarnoskórego mężczyzny. ”Ciekawie się dobrali.” Naprzeciwko nim stanęła drużyna, która prezentowała się wprost przeciwnie. Było to trzech mężczyzn zakutych w stalowe zbroje i z zamkniętymi hełmami na głowie. Wszyscy prezentowali się niemal identycznie, jedynie ich broń stanowiła pewien rodzaj różnorodności. Pierwszy miał ciężki miecz dwuręczny, drugi buławę, a trzeci dzierżył w dłoniach pokaźną halabardę. Wpatrywali się w przeciwników, czekając na ich pierwszy ruch.
        Dérigéntirha przywrócił na miejsce nieco zniecierpliwiony ton maga. Smok zapewnił, że przez cały czas go słuchał, nawet powtórzył dokładnie to, co człowiek przed chwilą powiedział. Zaskoczony tym pokazem pamięci mag kontynuował swój wywód.