Klasztor Mrocznych Sekretów ⇒ [Klasztor Mrocznych Sekretów] Nowa ścieżka w życiu.

[Varlein]

Odebrał wszystko co miały do przekazania te niegodne nawet litości istoty. Zaśmiał się tylko z ich głupoty i ślepoty. Nawet go, nie obeszło, że zagrażał jego stwórcy. Już nie był Aniołem Światłości, był Upadłym, nie uznawał, żadnych panów. Był jedynym, który może wytyczać sobie cele i misje. Z resztą czytał co nieco o osiągnięciach tego demona zrodzonego z plugastwa i śmieci. Nie zrobiły na nim żadnego wrażenia. Każdy dysponując odpowiednio dużą armią, mógł zagrozić niebiosom. To nie była jego siła, została wyposażona, a Varlein sam był potężny. "Ciągle jednak, mogę stać się jeszcze silniejszy, bogatszy w wiedzę" - powiedział i zabrał się za wertowanie książki. Po kilkunastu minutach skończył pisać na temat zmiennokształtnych, umarłych i naturianach. "Co teraz ?" - zastanawiał się. "Wiem, magia mocy" - i już wiedział nad czym spędzić kolejne kilka dni, jeśli nie tygodni. Miał talent do wszelakiej magii, przyswajanie jej, nie stanowiło dla niego problemów. Wystarczyły mu przekazy na temat danej magii, a sam mógł się szkolić. Ciagle słyszał hałas i bieganinę dziwnej dziewczyny. "Co za głupie stworzenie... Ufa wampirzycy... Komuś komu nie powinno się zaufać. Ehh... nawet gdyby ufała tylko sobie, nie byłaby lepsza. Aurę ma tylko nieznacznie inną od tej pijawki, to się niedługo zmieni. Będzie taka sama" - westchnął tylko. Istoty na tym świecie były ciekawe w swej głupocie. Niemal zatęsknił za aniołami lub upadłymi. Wstał i poszedł po odpowiedni tom, jego dalszą lekturę. "Muszę się spytać mnicha, gdzie mogę praktykować tą magię" - pomyślał tylko i zabrał się za książkę. Jego oczy nigdzie nie zatrzymywały się, czytał szybko, jednak wszystko pamiętał i poświęcał resztę uwagi na analizowanie.

[Alvea]

Alvea patrzyła na wybiegającą dziewczynę, nie umiała jej już pomóc. Choć tak bardzo tego chciała. Kolejny raz zawiodła, chociaż czuła, że nie tylko ona ...
W powietrzu wyczuła aurę Upadłego. To nie wróżyło dobrze. Chciała opuścić to miejsce, ale nie mogła tego zrobić, nie bez rozkazu Pana. Co się stało, że się do niej nie odezwał? Czyżby postanowił wykluczyć ją z grona swych dobrych duchów.
Czy aż tak podpadła Najwyższemu? Czemu się nie odzywa? Czemu nie daje jej wskazówek?
Myśli zaprzątały jej głowę. Nawet nie spostrzegła kiedy znów zamieniła się w swą niematerialną postać. Nie mogła tu dłużej zostać, ale musiała.
Dziewczynce nie mogła już pomóc. Ruszyła więc w kierunku biblioteki ...

_______________
W ludzkiej postaci

[Varlein]

Jego rozłożone skrzydła co chwila się poruszały, raz jedno, raz drugie, a czasem oby dwa na raz. Jakby próbowały pomóc mu w zrozumieniu czytanego tekstu. Podwyższenie jego magii mocy na wyższy poziom, nie było takie proste. Myślał, że będzie podobnie jak do magii umysłu, ale widocznie do tej ostatniej miał większe predyspozycje. "Coś się zbliża" - wysłał magiczną sondę swojego umysłu i rozpoznał aurę ducha, tego z tych dobrych. Uśmiechnął się ironicznie. Nie gardził takimi istotami, takie uczucia zostawił tylko dla demonów i im podobnym. Dobrych duchów i reszty życzliwych istot po prostu nie rozumiał. "Jak mogą stawiać dobro innych ponad siebie ? Po co bezinteresownie pomagać ?" - zadawał sobie pytania, jednak nie mógł znaleźć odpowiedzi. Pokręcił tylko głową sfrustrowany. Zawsze gdy czegoś nie mógł poznać, zrozumieć tak to się objawiało. Wszystko czego pragnął to nauka, zdobywanie coraz to nowych wiadomości i umiejętności, które czyniły go silniejszy, potężniejszym, niezależnym. Może przez te pragnienia nie mógł zrozumieć takich dobrych istot ?
- A w międzyczasie... - powiedział i zagłębił się w lekturę, czekając na tego ducha. Czuł, że może to być interesujące spotkanie.


c.d

[Aravira]

Minęło kilkanaście tygodni ciężkiej pracy. Aravira mogła wyjść na przepustkę. Stanęła na balkonie swojego nowego pokoju. Wiatr rozwiewał jej falowane długie włosy, w oczach płonęła mała ognista kropka. Zamieniła się w smoczycę i wzleciała w powietrze. Zakręciła piruet, widziała w dole labirynt, wież i budynków jej drugiego domu. Wiedziała dokąd leci. Chciała zobaczyć się z matką.
Ujrzeć jej oczy, pełne miłości i radości - teraz. Zaryczała radośnie. Stado ptaków wzbiło się w powietrze u dołu. Zachichotała w duchu. Po nosie skakały jej radosne promienie słoneczne.


c.d Aravira