Szczyty Fellarionu ⇒ [Szczyty Fellarionu] Chaos i Zemsta

[Anaya]

W południe dotarli do wioski, a raczej tego, co z niej zostało. Przez sam środek wiódł gościniec, którym niegdyś przejeżdżali wszyscy przekraczający góry podróżnicy. Największym budynkiem we wsi była gospoda. Zachowała się prawie w całości, ponieważ zbudowano ją z kamienia. Oprócz drewnianego dachu oraz okiennic. Z pozostałych chat przetrwały jedynie czarne od węgla zgliszcza przysypane śniegiem. Mały domek na skraju wioski koło rzeki zachował się wbrew wszystkiemu. Stały trzy z czterech ścian, dach spłonął tylko częściowo.
- Chodź. - elfka pociągnęła maga za rękę w stronę rzeki. Pokazała mu dom i opowiedziała wszystko. Tym razem nie pominęła żadnego szczegółu. Jej wersja pokryła się z opowieścią Cedrica. Ilekroć o nim wspominała była coraz smutniejsza. Pod koniec dnia przestała się odzywać. Przenocowali w jej domu. Całą noc przesiedziała, patrząc w ogień. Milczała aż do rana.

[Alan]

Anaya pokazała Alanowi swoją wioskę. Gospoda - najokazalszy budynek. Przetrwała prawie w całości oprócz dachu. Reszta budynków to zwęglone zgliszcza. Miejsce dawniej tętniące życiem teraz wyglądało wręcz przerażająco. Nad rzeką pokazała mu mały domek.
- Chodź.
Powiedziała, ciągnąc maga za rękę. Opowiedziała ponownie swoją historię. Tym razem z wszelkimi szczegółami. Alan zrozumiał kim był Cedric. Pod koniec dnia siedli przy kominku. Trzaskający ogień sprawiał, iż zrobiło się cieplej. Anaya milczała. Zmęczony alchemik zasnął na siedząco. Wywróciwszy się na krześle, nawet nie zauważył, iż znajduje się na podłodze i spał dalej.
Rano obudził się pierwszy. Nie budził białowłosej. Jak zwykle przygotował nieudolne śniadanie. Z powodu braku naczyń podał danie na wielkim mięsistym liściu. Widniał na nim korzeń i dwa zielone placuszki. Herbatę podał w kielichu znalezionego nieopodal kwiatu.
- Miłego dnia! Dzisiaj na śniadanie korzeń z czegoś tam i placuszki z... też z czegoś tam. Nie pamiętam nazw tych pysznych roślinek. Ładny talerz, nieprawdaż? Herbatka jak zwykle z żywokrzewu, gdyż ci zasmakowała, podana w kielichu tego pięknego krzewu rosnącego w twoim ogrodzie. Smacznego!
Powiedział radośnie Alan, konsumując korzeń.
- Tfu! Nie jedz tego korzenia! To jest trujące!
Krzyknął mag wyrywając Anayi korzeń z rąk.
- Dopiero po spróbowaniu się zorientowałem. Placki są bezpieczne. Jaki ze mnie alchemik skoro prawie nas zabiłem?
Dodał zrezygnowany.
- Nie zdążyłaś go zjeść!?
Krzyknął ponownie ze strachem.