Ekradon ⇒ [Ekradron] Daleka droga do domu

[Gersen]

W przeciwieństwie do Yasmerin, pirat nie wycofał się, ciągle towarzysząc Medardowi bark w bark. Oglądał jak jazda konna zbliża się do nich po trakcie, który w oddali zaczynał być wykładany białym kamieniem, oszlifowanym już odpowiednio dzięki podkutym kopytom koni i stopom podróżników. Gersen podziękował zrządzeniu losy za drogę i przeklął go jeszcze w tej samej chwili za rycerstwo. Ciężkozbrojni z pewnością wypłoszyli, lub wybili do nogi całą leśną faunę w zasięgu wzroku. Pieczony królik każdego wieczoru stawał się już tylko przykrym widmem. Wówczas to rycerz róży przywitał się z delegacją karawany w charakterystycznym dla wielkich arystokratów stylu, pompatycznie i doniośle. Wampir Medard natychmiast dostroił się do wymagań narzuconych przez zbrojnego i odpowiedział równie miło i melodyjnie starannie dobierając słowa i nawet ton wypowiedzi. A Gersen? Gersen był po prostu sobą. Na przywitanie poczęstował Darogana badawczym spojrzeniem oraz lekko rozbawionym wyrazem twarzy. To było jego powitanie. Gdzieś w międzyczasie pociągnął kilka łyków z odzyskanego od wampira dzbana w wiklinowym koszu, którego to tak strzegł. Dosłyszał wtedy, że wampir ostrzega rycerza przed jazdą w strony, z których oni właśnie uciekali. Gersen zauważył przynajmniej dwa, niezależne od siebie powody, dla których ostrzeganie tego oddziału było błędem. Pierwszy- gdyby tylko zakuci w zbroje rycerze ruszyli do przodu, mógłby spać o wiele spokojniej, wiedząc iż taka mała armia robi spustoszenie na ziemiach Megdara, ubezpieczając tymże ich plecy. Powód drugi był dla pirata niemal oczywistym i przez moment nawet zastanawiał się, czy Medard jednak nie próbuje zabezpieczyć drogi za sobą. Banalne, każdy rycerz jak obecny tu Darogan marzył o pieśniach chwalących ich odwagę i męstwo, każdy niemal ślepo biegł na spotkanie potworom i bestiom. Im większe, tym lepiej. Właśnie dlatego tak zwani błędni rycerze nigdy nie zdobyli szacunku pirata. Historia o przepotężnym i złym arcyliszu z pewnością nie powstrzymałaby podróży rycerza na północ, ku bagnom. Gersen wierzył, że wręcz przeciwnie, a kilku młodych rycerzyków w fantazyjnej zbroi zamówionej przez tatusia, pewnikiem już gotuje się do swojej pierwszej bitwy ze złem. Okwiecone i piękne słowa, z których można układać pieśni, ale z pewnością nie zrozumieć cokolwiek, irytowały i śmieszyły pirata jednocześnie. Nie przejmując się specjalnie etykietą, dalej robił swoje. Zerkał ukradkiem na Medarda i już mniej ukradkiem na Yasmerin, która jakby chciała pozostać w cieniu. Darogan, rycerz, który przebył pola otchłani i planował przebyć bagienne ziemie oddalał się powoli, goniąc swe rycerstwo przeciskające się z wozami karawany, często klucząc pomiędzy drzewami w pobliskich lasach, łamiąc gałęzie i niszcząc krzewy pożywnych, dzikich pomidorów na zboczach pagórków. Obserwował jak masa stali przelewa się płynnie poprzez pobocza, pozostawiając po sobie ziemię przeoraną kopytami rycerskich koni.
- To by było na tyle zadufanych gnoi...

[Yasmerin]

Rozmowa o szpiegowaniu, miast zakończyć się w miejscu gdzie osiągnęli jako takie porozumienie, ciągnęła się dalej, coraz bardziej rozbawiając młodą alchemiczkę. Naturalnie też Medard nie byłby sobą, gdyby znowu nie obraził osoby z którą rozmawia. Przewróciła oczami, wzdychając ciężko. Zaprawdę, niepoprawny przypadek. Wysłuchała go jednak do końca, nie wyrażając głośno swojego niezadowolenia.
- To wielka strata zatem, że tak doskonali zbieracze informacji zmienili sfery swoich działań - odpowiedziała, nie komentując faktu, że większość wymienionych przez księcia działań nawet nie leżała w kompetencji szpiegów - Wybacz, że śmiałam cię pouczyć. Mam nadzieję też, że choć ja i moi ludzie porównani możemy być jedynie do pikusia, nadal masz z nas przynajmniej odrobinę pożytku.
Bardzo się postarała, aby jej głos nie nosił ani śladu urazy czy ironii. Zaraz też zainteresowała się rycerzami, którzy właśnie ich mijali, przeszła do badania mocy dookoła. Komentarz Medarda mimo wszystko wywołał uśmiech na twarzy dziewczyny. A niech giną, zakonnicy.
- Trochę głupio jak przyjdzie nam walczyć z nimi w formie nieumarłej, takiego pancerza to pewnie nie zgubi i po wielu latach... - westchnęła z niesmakiem, patrząc na pobrząkujących zbrojeniem rycerzy - Taa, zakute łby... Chyba nie chcę myśleć, co też się roi w tych ich głowach.
Wysłuchała chwilowej rozmowy obu mężczyzn, zachowując nieco znudzoną mimikę twarzy. Umiała naśladować napuszony styl wypowiedzi arystokratów, bo była osobą raczej pojętną i uczyła się szybko, wiele razy nie potrzebowała się przyglądać czy przysłuchiwać. Nadal jednak ta dziwaczna forma mówienia nieco ją odstręczała. Jakby nie można było użyć prostego "Za nami idzie horda nieumarłych, radzimy raczej zawrócić".
No ale cóż, pochodziła z prostego ludu, najwyraźniej trzeba było zrodzić się arystokratą aby docenić ich wyższą estetykę. Wymieniła spojrzenie z Gersenem. Może jej się tylko wydawało, ale on chyba podzielał jej opinię. Wzruszyła z westchnieniem ramionami, bo przecież nie było tu nawet nic do komentowania. Omal zresztą nie parsknęła głośnym śmiechem, gdy rycerz zbagatelizował całe zagrożenie. No ale czego innego się spodziewać po nosicielu zbroi tak cudownie lśniącej i mowie tak kwiecistej? Pieśń bardów rzeczywiście kojarzyła, była to jednak jedna z wielu rzeczy, jakie trzymała pośród plotek i niesprawdzonych informacji. Rycerstwo róży nigdy nie dokonało otwarcie niczego wielkiego, więc też i zachowywała dość dużą ostrożność w przyznawaniu im takiej potęgi. Bo choć nie lekceważyła plotek, najbardziej na świecie uwielbiała fakty.
Od razu też zrobiło jej się milej, kiedy minął ją ostatni zakuty w blachę rycerz. Słonko jakby zaczęło jaśniej świecić, ptaszki się rozśpiewały, komary gdzieś przepadły i nawet bąble po nich chyba mniej swędziały...
- Jeszcze nie, niech miną tył karawany i znikną na bagnach, a uznam ich za fakt niebyły - westchnęła, przeciągając się lekko i zrównując z nimi konia - To zaskakujące, ale nawet sercem jestem po stronie Megdara.

[Medard]

Kawalkadzie rycerzy, giermków i najemnych landsknechtów nie było końca. Po konnych towarzyszach w lśniących zbrojach, zapewne wzmacnianych rytami magicznymi przyszła kolej na zakapturzonych mnichów i łuczników z kompozytami na plecach. Setki piechurów przeciskały się między krzaczorami pomidorów powodując niemałe zniszczenia w miejscowym ekosystemie. Ci, którzy za trasę przemarszu obrali las suchorośli nie pozostawali w tyle - pod ich buciorami darń traciła resztki życia, które zachowywała w sobie do najbliższego deszczu.
Jak to dobrze, że wszystkie zamieszkujące te tereny zwierzęta zdążyły uciec przed tą nawałnicą. Chwilę po odejściu ostatniego straceńca w kapturze, pierwsi wyrwani z walki o byt mieszkańcy zarośli i suchego lasu jęli powracać w rodzinne strony...
Tymczasem Medard ochoczo rozprawiał z Yasmerin:
- Wybacz, ale chyba źle mnie zrozumiałaś. Doceniam pracę Twoich ludzi, ale niestety sto lat temu były inne, "ciekawsze" czasy i w związku z tym stosowano się do innych forteli, by cel swój osiągnąć. Dziś w większości przypadków nie postępuje się aż tak radykalnie. dobrze, że teraz panuje większy spokój... Jeszcze jedno - za nic nie pozbyłbym się usług Twoich i ludzi, którymi dysponujesz. Nigdzie nie znajdę lepszych fachowców.
Tymczasem ostatni straceniec zapewne wkraczał już na bagniska pełne komarów, gadzin i truposzy Megdara. Podano do stołu... Yasmerin jak zwykle skomentowała tępotę zakonników i ich buńczuczne zachowania. Książę odpowiedział:
- Fakt, nie wiedzą, z czym tak ochoczo kierują się walczyć. Chyba zapomnieli, że arcylisz to nie jakieś zombiaki na byle cmentarzu, ale co tam - szkoda tylko tych pancerzy. Nie chciałbym z nimi walczyć, gdyby Megdar zmienił ich w jednych ze swoich truposzy. Ta przesadna buta kiedyś doprowadzi ich nad urwisko, a potem śmiało uczynią krok naprzód.
Rycerstwo i jego fanaberie. Zabijanie smoków, walka ze złem tego świata - czy to nie przypomina bezlitosnej eksterminacji stworzeń uznawanych przez ludzi za tzw. potwory? Może życie kiedyś ich nauczy szeroko pojętego moresu, Medard nie miał zamiaru robić za mentora czy scholara dla takich indywiduów. Prychnął, a gdy na horyzoncie nie było już żadnego znaku obecności zakonu, odetchnął z ulgą, wsłuchany w świergot ptaków i odgłosy pomidorowych zarośli.
- Musze przyznać, że jesteśmy podobnego zdania. Ktoś prędzej czy później pokaże tym bufonom prawdziwe miejsce na ziemskim padole. A po bagiennych wypadach ten widok jest miłym dla oka urozmaiceniem - dosyć miałem conocnego rechotu żab i brzęczenia moskitów.