Pustynia Nanher ⇒ [Oaza Sher-Aurum] Droga w nieznane

[Erremir]

        — Dla świętego spokoju, huh?
Wymamrotał pod nosem dosyć cicho z neutralnym wyrazem twarzy.
        — Nie ma ucieczki od strachu przed nieznanym - dodał całkiem szybko — nieważne gdzie, nieważne w jakim miejscu. Zawsze znajdzie się istota, która będzie miała nieprzyjemne przekonania wobec mnie.
Zamilkł na dłuższy moment, wpatrując się w wydmy.
        — Obawa przed niewiadomym zmusza słabszych do oceny książki po oprawie. — Obrócił się gwałtownie do niej, porzucając tajemniczy widok pustyni. — Jednocześnie brak takowego nie zawsze jest najmądrzejszą rzeczą, ludzka kobieto - powiedział chłodno.

        Twarze dwójki dzieliła niewielka przestrzeń, pozwalając dziewczynie wyraźnie widzieć ciemnoszare tęczówki Pierzastego oraz bliznę. Pogładził dłonią prawy policzek kobiety, wiedząc że zaraz się obudzi z momentu zaskoczenia jego akcjami.
        To, co zobaczył w jej spojrzeniu, nie było dla niego zaskoczeniem ani nie zamierzał siebie wyjaśniać, czemu tak się zachował. Całe zdarzenie trwało parę krótkich sekund, po których odsunął się i pozostawił ją w spokoju, przechodząc koło jej ramienia. Zaczął się przechadzać wolnym krokiem brzegiem oazy.

        — Jedyne, co mnie łączy z upadłymi, których znacie wy ludzie oraz inne istoty, to wygląd. Dokładnie skrzydła. Czarne, smoliste skrzydła - cicho wyszeptał smutno do samego siebie ostatnią frazę.
        — Nie zrozum mnie źle. Nie obchodzi mnie, co o mnie myśli świat. Jestem dumny z tego, kim jestem i co osiągnąłem w życiu.

        Wyciągnął dłoń w stronę nieboskłonu, zaciskając ją w powoli w pięść, uśmiechając się i mrużąc oczy od padających promieni słońca.
        Nigdy nie pomyślał, że żałował, kim jest. Z postępującymi latami zaczął doceniać więcej i więcej. To jednak nie był najlepszy moment, aby się nad tym rozklejać.
        Obrócił się na pięcie do Sarabi i rozłożył skrzydła na całą ich rozpiętość, mając za sobą słońce. Każdy normalny upadły lub anioł z tego świata zauważyłby od razu różnicę. Skrzydła upadłego były olbrzymie w porównaniu do zwykłych, mając niezwykłą rozpiętość czterech sążni i ośmiu palców. Złożone na plecach praktycznie dotykały gruntu. Powodem różnicy było pochodzenie upadłego i krew rodowa, która w nim płynęła. Nie bał się jednak dziwnych pytań ze strony młodej dziewczyny.
        Wątpił, aby była w stanie zauważyć taką subtelną różnicę, widząc upadłego pierwszy raz w życiu. On zaś czuł się o wiele lepiej, doznając powiewów wiatru między czarnymi piórami. Poskładał skrzydła, ciągle się wpatrując w niedawno poznaną dziewczynę.

        — Nie mylisz się, ale jednocześnie nie masz racji. Jaki jest sens ucieczki przed własnym cieniem? Uciekanie przed uprzedzeniami nie ma najmniejszego sensu. Moja istota zawsze będzie związana z uprzedzeniami. — Wzruszył ramionami, nie przejmując się całkowicie.
        — Moce? Jakieś tam mam — rzekł tajemniczo — ale co z tego? Jakie pozytywne strony widzisz w wybiciu całej populacji tej oazy, przelaniu krwi i pozbawieniu was wszystkich życia. Co ja z tego będę miał? To byłoby za łatwe i bezcelowe. — Machnął dłonią, nie wykazując zainteresowania w takich barbarzyńskim zachowaniu.
Zmrużył niebezpiecznie oczy, ciągle ją obserwując.
        — Powiedz mi, kogo wybrałbyś spomiędzy dwóch walczących przyjaciół na śmierć i życie, któremu wbiłabyś sztylet w plecy, a może schowałabyś się i pozwoliła się im nawzajem pozabijać? - Uśmiechnął się Upadły w sposób, który wywoływał dreszcze na ciele.

Spojrzenie Erremira było śmiertelnie poważne i nie wyglądało to jak kiepski żart. W gruncie rzeczy próbował ją w tym momencie sprowokować. Rozmowa trwała jeszcze przez wiele godzin, ale pierzasty ostatecznie postanowił opuścić ledwo poznaną kobietę i wyruszyć w dalszą podróż na skrzydłach wiatru.

Valladon