Pustynia Nanher ⇒ Oaza

[Pani Losu]

Roraana poczuła nagle, że rozstępuje się ziemia pod jej nogami. Nie wiedziała zupełnie, co się dzieje, widziała tylko powiększającą się szczelinę pękającej ziemi. Odeszła nieco za daleko od obozu, a teraz traciła grunt pod nogami... dosłownie. Ściskała mocno w garści łuk, tak mocno, że aż zbielały jej kłycie. I leciała. Spadała. W otchłań, czarną, niemającą końca przestrzeń ciemności, która lepiła się wprost do skóry. Zamknęła oczy, przerażona rozwojem wypadków. Nie wiedziała, co się stało, dlaczego tak nagle... Potem uderzyła o twarde podłoże i straciła przytomność.

Gdy się ocknęła, trzymając w garści łuk, znajdowała się w zupełnie innym miejscu, niż pamiętała. Zdziwiła się mocno i zaniepokoiła, bowiem nie było przy niej jej towarzysza. Widocznie była jednak od niego zbyt daleko, żeby go znaleźć... Było jej żal tej przyjaźni, ale cóż poradzić? Może jeszcze kiedyś się spotkają. W innym świecie, w innym miejscu. Otóż to.