Pustynia Nanher ⇒ Przez Piaski

[Kai]

- Widzę, że nie myliłem się... - powiedział Kai, głośno myśląc, jednak postanowił nie udzielać wyjaśnień. Życie wiele już go nauczyło. Ale gdyby przeliczyć jego wiek na lata ludzkie, to byłby młodszy od rycerza...

Gdy już zasypiał, usłyszał swoimi czułymi uszami niezrozumiałe szepty i szelesty. Postanowił się tym nie przejmować, bo przecież są niedaleko szlaku... Parę minut później już spał.

W nocy obudziły go bardzo podobne szelesty jak wieczorem, tylko że znacznie bliżej. Ognisko już przygasało. Spojrzał na Kiera. Koń spał spokojnie.
Niech śpi, dobrze mu to zrobi... - pomyślał i spojrzał na Onyksa. Pies miał szeroko otwarte oczy, wyglądał jakby czegoś nasłuchiwał.
- Hej! Onyks! Ja też to słyszę. Ktoś, albo coś, się zbliża. Obudź Czarnego - zwrócił się do towarzysza rycerza szeptem.

Jeszcze chwilę posłuchał, w nadzieji, iż usłyszy choć skrawek rozmowy nieznajomych i pozna ich intencje. Jednak więcej, prócz szelestów, nie usłyszał. Spojrzał ponownie na Topaza i na jego psa. Oni dalej spali bez najmniejszech skrupółów.
- Zupełnie ich nie obchodzą losy świata... To nie jest towrzystwo dla mnie, zwłaszcza, że mi grozi... Lepiej się wymknę.

Kai, nim się obudził, miał sen. W tym marzeniu sennym, albo raczej koszmarze, szedł przez zgliszcza Fargoth wprost do małego pałacyku fosą lawy. Ogromny upał i co chwile pewne stwory z zaświatów obudziły elfa. Sen ten był na tyle realny, że postanowił sprawdzić tamtejszy pałacyk, do którego zmierzał w czasie snu.
- To może być ciekawe...

Ciąg dalszy: Kai