Duchy Światłości
Grupa:Niebianie
Rasa: Duchy światłości
Wygląd: Duchy charakteryzują się dość typowym wyglądem, ciężko znaleźć takiego, który w większym stopniu różni się od innych. Posiadają pociągłe twarze oraz perłowe oczy, w których wiecznie widać odblask światła, jakby bez przerwy wpatrywały się na słońce. Nie występuje u nich zarost, a jedynymi włosami na ich ciele są te na głowie, które zawsze są jasne. Mają niezwykle piękne twarze, wszystkie bez wyjątku. Nie istnieje coś takiego, jak szpetny duch światłości, po ich ranach nie pozostają blizny.
Pochodzenie: Duchy światłości są ludzkimi mężczyznami, którzy za życia dokonali czynu na tyle dobrego, chwalebnego i wymagającego poświęcenia, że z woli Pana zostali wniebowzięci. Czyn zapewniające im miejsce wśród sług Pana musza być nadzwyczajne, w dodatku podyktowane tylko i wyłącznie dobrymi intencjami. Zabicie potężnego piekielnego czy uratowanie nawet kilku tysięcy ludzi nie jest wystarczające, jeżeli zostało to spowodowane złymi zamiarami. Zaś jeśli mężczyzna odda życie za inne i będzie to podyktowane czystymi intencjami, wtedy czyn taki zostanie wynagrodzony, a ten, kto tego dokonał stanie się duchem światłości.
Kultura:Duchy światłości, w przeciwieństwie do innych służących Panu, zamieszkują Alaranię i żyją jak normalni ludzie. Niektórzy starają się ukrywać swoją prawdziwą naturę z różnych powodów, inni otwarcie przyznają, kim tak naprawdę są. Posiadają wolną wolę, dzięki której mogą podejmować niezależne decyzje, kierować się emocjami, ale jednocześnie są podatni na zwątpienie oraz pokusę. Duchy jednak nie mogą się cieszyć pełnią wolności, choć z drugiej strony rzadko który człowiek może. Gdy Pan chce, aby duch wykonał jakieś zadanie, wzywa go do Planów Niebieskich. Każdy z duchów światłości wyczuwa wezwanie w swoim umyśle i ma obowiązek porzucić wszystko, co aktualnie robi i udać się do Nieba.
Mają pełną swobodę w działaniu, sposobie realizowania zadania oraz zgłębianych tajników magii. Nie może ich za to spotkać kara. Czym innym jednak są bezpośrednie polecenia Pana, które duch musi wykonać co do joty, nie kwestionując ich czy interpretując na własny sposób. Pan może zakazać duchowi niektórych czynności. Zazwyczaj karą za sprzeciwienie się poleceniom Pana jest unicestwienie, choć rzadko kiedy do tego dochodzi. Rzadko kiedy jakiś człowiek jest wybierany na ducha światłości, Pan jest bardzo ostrożny w wyborze, dlatego charakter wybranych mężczyzn zazwyczaj nie sprzyja niesubordynacji.
Każdy duch światłości posiada amulet, w którym uwięziony został niewielki piorun kulisty. Jest to przedmiot tworzony dla każdego ducha z osobna przez najbardziej uzdolnionych niebian zamieszkujących Plany Niebieskie. Dzięki niemu duch światłości może się przenieść w dowolne miejsce, ale potrzebuje wcześniej wiedzieć, jak ono wygląda. Najlepiej, aby sam je kiedyś widział i miał w pamięci. Często jednak wystarcza umiejętny rysunek danego miejsca, oczywiście pokazujący dostatecznie wiele. Najrzadziej jest używany sam opis. Żeby duch mógł w ogóle się gdzieś dzięki niemu przenieść, musi on być nadzwyczaj dokładny i nie zawierać fałszywych informacji. Przenoszenie się do nieznanych miejsc jest niebezpieczne, nie tylko dla anioła. Znane są przypadki, że doszło do implozji amuletu, która niszczyła wszystko dookoła. Dlatego duchy światłości są bardzo ostrożne w używaniu medalionów. Głównie wędrują dzięki nim pomiędzy Planami Niebiańskimi, a Alaranią. Amulet zawsze wraca do właściciela, nie da się go ukraść ani zgubić. Nawet jeśli ktoś go zabrał i amulet nie będzie mógł wrócić to rozpadnie się na kawałki, a duchowi zostanie zesłany drugi.
Odżywianie: Duchy światłości nie potrzebują pożywienia, a wręcz jest ono dla nich niebezpieczne. Nie trawią pokarmów, więc próby spożywania zbyt wielu rzeczy mogą skończyć się tragicznie dla samego ducha. Podobnie jest w przypadku płynów.
Rozmnażanie: Duchy mogą posiadać własne rodziny. Dzieci mogą mieć jedynie z ludźmi i tylko ludźmi mogą być ich dzieci, nie zaś mieszańcami pomiędzy duchem, a człowiekiem. Wolna wola sprawia, że odczuwają pożądanie oraz przyjemność ze współżycia. Swoich synów zazwyczaj starają wychowywać się na osoby dobre oraz cnotliwe, albowiem mogą poprosić Pana, aby ten przyjął ich w szereg duchów światłości, nawet jeśli nie wsławili się niczym szczególnym. Służba Najwyższemu i częste zadania nie sprzyjają jednak odpowiedniemu wychowywaniu potomka, dlatego rzadko kiedy zdarza się, aby jakiś rzeczywiście został przyjęty do grona niebiańskich sług. Jeśli jednak już tak się dzieje, zazwyczaj jest w tym zasługa dobrej matki. Inaczej sprawa ma się z córkami. Te nie mogą zostać wychowane na sługi Pana, ani polecone przez ojców. Żyją normalnie, mają pełną wolną wolę i to okoliczności w jakich się wychowują i żyją decydują o ich losie po śmierci.
Śmierć: Duchy światłości są nieśmiertelne i teoretycznie nie można ich zabić. W praktyce jednak duch światłości, który otrzymał śmiertelny cios, trafia do Planów Niebieskich, gdzie jego ciało powoli przywracane jest do pełnej sprawności. Przez ludzi nazywane jest to rozproszeniem. Zazwyczaj po tygodniu może powrócić do Alaranii, aby kontynuować swoją misję. Wyjątkiem są sytuacje, gdy duch sprzeciwi się rozkazowi Pana. Wówczas jest on unicestwiany, lecz w tym przypadku nie pozostaje po nim nic, co można by pochować. W Planach Niebieskich nie czci się pamięci tych, którzy sprzeciwili się Panu, jednak duchy światłości, w przeciwieństwie do aniołów, mają zazwyczaj własną rodzinę w Alaranii. Tutaj sytuacja się komplikuje. Nikt nie mówi rodzinie ducha, że został on unicestwiony za nieposłuszeństwo. Jako, że żony duchów często są przyzwyczajone do ich długiej nieobecności, dopiero po kilku latach dochodzą do wniosku, że zostali sami. Jednak nie wszystkie duchy światłości mówią swoim partnerkom o takiej możliwości. Czasami kobieta do końca życia wierzy, że jej mąż w końcu wróci. Gdy jednak któraś zaakceptuje stratę, zazwyczaj organizuje mu symboliczny grób na ziemi
Duchów światłości nie da się rozproszyć za pomocą chorób, na które są całkowicie odporne.
Przeciętna długość życia: Nieśmiertelne
Grywalny wiek postaci: 18-500 lat
Cechy rasowe:
Nadzwyczajna regeneracja – Rany duchów światłości szybko się goją, dodatkowo nie pozostaje po nich żadna blizna. Potrafią także odtwarzać skomplikowane struktury wewnętrzne, a nawet odpowiednio ustawiać kości.
Odporność na choroby – Ducha nie można zarazić żadną chorobą śmiertelników, są nawet odporne na choroby psychiczne.
Atrybuty rasowe:
Silne
Wytrwałe
Zręczne
Szybkie
Wyostrzony słuch i wzrok
Bystre
Piękne
Charyzmatyczne
Aniołowie Światła
Grupa: Niebianie
Rasa: Aniołowie Światła
Wygląd: Z reguły aniołowie są dosyć wysocy, ich wzrost rzadko kiedy jest mniejszy niż sześć stóp, zarówno w przypadku kobiet, jak i mężczyzn. Dodatkowo sprawiają wrażenie jeszcze większych dzięki ich charakterystycznej cesze – parze wielkich, pokrytych piórami białych skrzydeł. Zazwyczaj posiadają jasne włosy, wielką rzadkością są osobniki ciemnowłose. Ich ciała są smukłe, choć mężczyźni zazwyczaj posiadają także muskulaturę, choć ta nie ukazuje ich prawdziwej siły. Ich oczy są bez wyjątku srebrne przepełnione nieziemskim, srebrzystym blaskiem.
Pochodzenie: W ostatnich wiekach istnienia Środkowego Królestwa grupa czarodziejów poświęciła swoje życia, aby ocalić Alaranię przed inwazją potworów z północy. Ich dusze jednak nie popadły w zapomnienie. Czarodzieje dzięki swemu poświęceniu stali się archaniołami, najbliższymi służącymi Pana. Natomiast ich potomkowie – aniołami światła. Narodzonymi, aby służyć Najwyższemu i tylko w tym celu żyjącymi.
Kultura: Aniołowie światłości rodzą się po to, aby służyć Panu, nie są zaś ku temu wybierane. Dlatego też każdy z aniołów światłości poddawany jest specjalnemu treningowi oraz edukacji, który ma go przystosować do służby. Nauka ta nie ma prawa podważać autorytetu Najwyższego, aczkolwiek jednocześnie nie ma udawać, że życie w Alaranii jest beztroskie i idealne, aby anioł po przybyciu na kontynent w starciu z brutalną rzeczywistością nie zaczął wątpić w słuszność wszystkiego, czego dotąd go nauczano. Aniołowie poznają prawdę, aczkolwiek każdej rzeczy podporządkowane jest mnóstwo argumentów świadczących za tym, że niebianie mają słuszność. Niektórzy (głównie piekielni) uważają, że jest to bezwolna kontrola i szczerze potępiają. Tak czy owak, młodzi aniołowie światłości pełni są ognia wiary i z wielką determinacją wypełniają każde polecenie Pana, nie pozwalając sobie na zwątpienia. Starsi, doświadczeni, nie służą już z taką niezachwianą pewnością, dlatego też aniołowie, którzy ukończyli pięćset lat, zazwyczaj zwalniani są do służby i zachęcani do ustatkowania się w Planach Niebieskich.
Aniołowie światłości są jedynymi, którzy mogą doświadczyć Upadku. Jest to świadome sprzeciwienie się Panu oraz ucieczka przed konsekwencjami tego postępowania, a dokładniej do Piekła, jedynego miejsca, gdzie inni słudzy Najwyższego nie zdołają wytropić zbuntowanego anioła. Najczęściej Upadek spotyka starsze anioły. Ciężko jest bowiem zasiać zwątpienie w umyśle anioła światłości, jednakże gdy robi się to setkami lat, to powoli można dojść do skutków. Praktycznie nieznane są przypadki Upadku aniołów, którzy nie ukończyli przynajmniej stu lat. Upadli aniołowie są potępiani przez niebian, a w szczególności aniołów światłości, i wzbudzają w nich największy gniew.
Wśród aniołów światłości spotkać można bardzo silny podział funkcji mężczyzn oraz kobiet. Zazwyczaj mężczyźni uczeni są w technikach walki najróżniejszymi rodzajami broni, kobiety zaś zgłębiają tajniki magii, w szczególności tej charakterystycznej dla Nieba. Zdarzają się jednak wyjątki, choć zazwyczaj panuje opinia, że każda z płci lepiej radzi sobie z jedną z tych rzeczy.
Anioły światłości czasami wysyłane są z misją poddania próbie jakiegoś człowieka, zazwyczaj kandydata na ducha światłości. Anioły rzadko kiedy zdają sobie sprawę, że w ten sposób sprawdzany jest charakter nie tylko ludzi, ale także ich samych. Ma to za zadanie przewidzieć potencjalny Upadek i zaradzić mu. Zazwyczaj anioły wysyłane są na takie zadanie co kilkadziesiąt lat.
W Alaranii anioły światłości budzą mieszane uczucia. Niekiedy witane są jako bohaterowie i zbawiciele, czasami z ich obecność znoszona jest z wielkim trudem, a niekiedy wręcz dochodzi do otwartych ataków na sługi Pana. Wszystko zależy od tego, na jakie osoby taki anioł trafi. Oczywistą rzeczą jest jednak jedno – ludzie o wiele bardziej wolą gościć anioły światłości niż anioły ducha. Wszystko ze względu na wolną wolę i obecność emocji. Niektórym jednak i tak przeszkadza, że większość aniołów światłości posiada to samo stanowisko w większości spraw, spowodowane odpowiednim szkoleniem.
Niektórzy łowcy nagród polują na anioły światłości ze względu na ich pióra. Pióro anioła światłości w niektórych środowiskach uznawane są za dobrze wróżącą rzecz. Oprócz tego pomaga także reputacji noszącej je osoby. Zabicie anioła światłości jest rzeczą trudną nie tylko z technicznego punktu widzenia, ale także i moralnego. Anielskie pióro w rękach łowcy nagród symbolizuje nie tylko wielkie umiejętności, ale także bezwzględność oraz wielką odwagę. Lub szaleństwo. Rodzina zabitego w tym celu anioła nieraz poluje na mordercę. Zazwyczaj przymocowywane jest w okolicach piersi.
Anioły, które przestały wykonywać zadania dla Pana i osiedliły się w Planach Niebieskich, zazwyczaj skupiają się na wychowywaniu dzieci, życiu rodzinnym i wychwalaniu majestatu Pana na wszelakie sposoby. Dotyczy to architektury, sztuki, nawet ogrodnictwa. We wszystkim musi być zawarta chwała Niebios. Niektóre także podejmują się zadania strzeżenia Doliny Dusz, choć robią to tylko te, które nie potrafią spokojnie żyć w miastach.
Odżywianie: Aniołowie Światła odżywają się tak samo jak ludzie.
Rozmnażanie: Z uświęconych przez Pana związków aniołów mogą narodzić się dzieci. Aniołowie światłości mogą rozmnażać między sobą i z ludźmi, i z takich związków (związków z ludźmi) rodzą się Błogosławieni- określani jako aniołowie bez skrzydeł. Ciąża trwa dokładnie tyle, ile w przypadku człowieka, jednak anielice odczuwają o wiele mniejszy ból przy porodzie. Młode anioły światłości uznawane są przez rodziców za błogosławieństwo Pana i tych, którzy będą kontynuować służbę swoich rodziców. Uczeni są właśnie przez nich, wśród aniołów nie ma specjalnie wyznaczonych nauczycieli, wiedza i umiejętności przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Edukacja kończona jest w dwudzieste pierwsze urodziny anioła światła, kiedy to otrzymuje pierwsze zadanie od Pana. Tradycją jest, aby pierwszy rozkaz był przekazany przez rodziców.
Śmierć: Aniołowie światłości mogą umrzeć w wyniku odniesionych ran lub ze starości, gdyż jako jedyne niebiańskie istoty podatne są na upływ czasu. Może ich zabić także trucizna lub wyjątkowo silna choroba. W chwili zatrzymania się serca anioła, przez jego żyły zaczyna płynąć substancja, która sprawia, że ciało anioła przemienia się w czyste światło. Jeśli znajdują się wówczas w Planach Niebieskich, stają się jednością z blaskiem rozświecającym niebiański świat. Gdy jednak przebywają na łusce Prasmoka, świetlista sylwetka pozostaje w miejscu śmierci anioła, znikając dopiero po kilku wiekach. W przypadku pierwszej możliwości nie czynione są żadne kroki ku upamiętnienia czci zmarłego, albowiem stał się on częścią majestatu Najwyższego i towarzyszy wszystkim aniołom w ich codziennym życiu. Inaczej jednak ma się sprawa, gdy zostanie zabity podczas misji w Alaranii. Wówczas rodzina zmarłego tworzy ku jego pamięci rzeźbę, najczęściej z marmuru, którą umieszcza się na jednym z placów Planów Niebieskich.
Przeciętna długość życia: 800 lat
Grywalny wiek postaci: 21-600 lat
Cechy rasowe:
Latanie – Parafią unosić się w powietrzu dzięki parze wielkich skrzydeł. Zazwyczaj kobiety w większym stopniu opanowują tę umiejętność niż mężczyźni.
Regeneracja – Ich ciało leczy się o wiele szybciej niż ludzkie, jednakże potrzebują do tego znajdować się na świetle. W ciemności są tak samo wrażliwe na rany, jak każdy człowiek.
Podróżowanie między wymiarami – Anioły Światłości w dwudzieste pierwsze urodziny otrzymują dar przenoszenia się pomiędzy Alaranią, a Planami Niebieskimi. Jednak aby przenieść się na łuskę Prasmoka, potrzebują świątyni poświęconą Panu. Tylko tamtędy mogą dostać się do ludzkiego świata.
Atrybuty rasowe:
Wytrwałe
Delikatne
Zręczne
Precyzyjne
Bystre
Wyostrzony wzrok i słuch
Piękne
Charyzmatyczne
Aniołowie Ducha
Grupa: Niebianie
Rasa: Anioły ducha
Wygląd: Anioły te przypominają człowieka takiego, jakim był za życia. Jednakże rzadko kiedy odwzorowują dokładny wygląd. Wśród aniołów ducha nie ma brzydkich osób, choć niemożliwym jest, aby każdy dobry człowiek był równocześnie piękny. Trafienie do grona sług Pana bardzo dobrze wpływa na prezencję. Anioł traci wszystkie negatywne cechy swojego wyglądu, od zmarszczek aż po blizny czy upośledzenia spowodowane chorobą. Dlatego też ciężko nakreślić typowy wygląd anioła ducha, są pod tym względem równie różnorodni co ludzie. Jedyną rzeczą, która ich łączy, jest srebrzysty blask w oczach, chociaż kolory tęczówki mogą mieć rozmaite. A takaż para białych skrzydeł.
Pochodzenie: Są to dusze osób, które przez całe życie były nadzwyczaj dobrymi osobami, zazwyczaj powinni też czcić Pana, choć zdarzają się wyjątki.
Kultura: Aniołowie ducha są najwierniejszymi sługami Pana, gdyż nie posiadają wolnej woli. Zamiast tego każdy z nich kieruje się wolą Najwyższego, wykonują jego polecenia bez najmniejszego cienia wahania. Sprawia to, że nie są w stanie szkolić się i uczyć z własnej inicjatywy, każda z ich umiejętności jest dokładnie wybierana przez Pana i tylko z jego polecenia anioł może ją dopracować. Nie mają predyspozycji do podejmowania decyzji wykraczających poza wolę Pana czy tworzenia własnych, niezależnych planów działania. Zawsze wiedzą, co należy uczynić, ich działania są zdecydowane. Nie czują emocji, nie okazują litości. Brak empatii sprawia, że nie nadają się do zadań związanych z pomaganiem ludziom w sposób pokojowy, dlatego też wszystkie bez wyjątku zajmują się walką ze wszelkiego rodzaju plugastwem. Dlatego też niekiedy nazywane są „rzeźnikami Nieba” lub „aniołami śmierci”. Wybierane są do najtrudniejszych i najbardziej brutalnych zadań, takich które mogłoby zasiać ziarno zwątpienia w sercach kogoś innego.
Anioły ducha gdy nie wykonują zadania na Alaranii, ćwiczą bez przerwy. Są nadzwyczaj dobrymi wojownikami, choć w ich sposobie walki brakuje finezji i jakiejś dozy zaskoczenia. Walczą dokładnie tak, jak je wyćwiczono, nie wykazują żadnej woli udoskonalania swojego stylu. Nie potrafią także przenosić się pomiędzy Alaranią, a Planami Niebieskimi, do wędrowania pomiędzy światami używają sieci portali rozsianych po całym Niebie. Ich problem polega na tym, że co jakiś czas zmienia się miejsce, do którego prowadzą. Gdyby anioły ducha posiadały wolną wolę mogłyby być oburzone, że jako jedyni słudzy Pana muszą męczyć się z portalami. Ale nie posiadają. Nigdy nie kwestionują decyzji Najwyższego.
Odżywianie: Odżywiają się tak samo jak ludzie.
Rozmnażanie: Anioły Ducha mogą rozmnażać się między sobą, wbrew pozorom ze związku dwóch aniołów ducha nie rodzi się kolejny anioł ducha, a anioł światła. Poza tym mogą rozmnażać się także z aniołami światła i z takich związków rodzi się również anioł światła. Natomiast ze związku anioła ducha z człowiekiem rodzi się tak, jak w przypadku anioła światłości z człowiekiem - błogosławiony.
Śmierć: Są nieśmiertelne, choć można je rozproszyć, zadając im śmiertelny cios. W przypadku anioła ducha powrót do pełni zdrowia trwa jednak o wiele dłużej niż w przypadku innych niebian, gdyż aż trzy miesiące. Nie można ich rozproszyć za pomocą trucizny czy choroby, wrażliwe są tylko na obrażenia zewnętrzne. Po rozproszeniu anioł światłości trafia bezpośrednio do Arkadii.
Przeciętna długość życia: Nieśmiertelne
Grywalny wiek postaci: 30-600 lat
Cechy rasowe:
Latanie – Dzięki parze skrzydeł, identyczny co u aniołów światłości, są w stanie unosić się w powietrzu i pokonywać w ten sposób długie dystanse.
Niezwykła regeneracja – Ich rany zasklepiają się wyjątkowo szybko, zwłaszcza podczas walki, kiedy to pomniejsze rany mogą znikać nawet w przeciągu kilku sekund.
Atrybuty rasowe:
Wytrwałe
Zręczne
Precyzyjne
Wyostrzony wzrok i czucie
Piękne
Żelazna wola
Dobre Duchy
Grupa: Niebianie
Rasa: Dobre duchy
Wygląd: Nie posiadają materialnej postaci, a co za tym idzie, nie w sposób jest określić wyglądu jakiegokolwiek dobrego ducha. Sprawia to, że odróżnienie poszczególnych nie jest możliwe do czasu, aż ten zdecyduje się z kimś skomunikować. Są w stanie przyjąć częściowo materialną formę, gdy mocno się skupią. Pojawiają się wtedy w postaci białego dymu, niepodobnego do żadnego innego. Niełatwo go opisać, jeden z archaniołów określił niegdyś je jako „oddech Najwyższego, utrzymywany w jednym miejscu za pomocą woli niegdyś zwykłego człowieka.
Pochodzenie: Dobre duchy powstają podobnie jak anioły ducha, choć istnieje pewna różnica. Dobrymi duchami stają się osoby, które w ciągu swojego życia wykazywały się altruizmem oraz czystą dobrocią względem innej żywej istoty, niekoniecznie rozumnej. Żadnego znaczenia nie ma także to, czy zza życia czciły Pana, jak i płeć, pochodzenie czy umiejętności. Jedynym ograniczeniem jest to, że musi to być człowiek.
Kultura: Dobre duchy są całkowitym zaprzeczeniem aniołów ducha. Posiadają częściowo wolną wolę, choć nie mogą sprzeciwić się Panu. Ich zadania zawsze ograniczają się tylko i wyłącznie do pomocy. Nie potrafią robić krzywdy innym stworzeniom, nawet piekielnym, są ucieleśnieniem altruizmu oraz łaskawości. Nie posiadają także materialnego ciała, co sprawia, że są niewrażliwe na jakiekolwiek ataki. Nie krzywdzą innych i sami nie mogą być krzywdzeni. Mają być zrównoważeniem czynów aniołów ducha, częstokroć podążają za nimi, aby pomagać ludziom krzywdzonym przez rozlew krwi. Wówczas wcielają się w ciało dowolnego zwierzęcia lub rośliny, za których pośrednictwem naprawiać zło. Istnienie dobrych duchów nie jest rzeczą powszechnie znaną, ma to na celu uchronić je przed potencjalnymi atakami ze strony piekielnych. O ile oni sami nie mogą zostać skrzywdzeni, o tyle ciała stworzeń, w które się wcielą, jak najbardziej. Bo zniszczeniu nośnika, duch jest zmuszony do powrotu do Planów Niebieskich, co nadzwyczaj utrudnia jego zadanie. Zwłaszcza, że przymusowe opuszczenie ciała kontrolowanej istoty jest zazwyczaj na tyle traumatycznym przeżyciem, że duch nie jest w stanie powrócić na Alaranię przed upływem kilku tygodni. Zdarzają się takie sytuacje, niekiedy przez piekielnych (niektórzy upadli aniołowie zdradzają innym mieszkańcom Piekła sekret istnienia dobrych duchów, choć w Piekle jest to najczęściej uważane za plotkę, większość piekielnych nie wie, czy powinna to wierzyć), niekiedy jednak przez paladynów lub różnych tępicieli duchów, którzy nie zdają sobie sprawy z natury tego, co niszczą. Zazwyczaj Pan wysyła w takich sytuacjach do Alaranii anioła, aby to powstrzymał, jednakże ów nie zawsze jest dostatecznie szybki.
Głównym narzędziem oraz łącznikiem z materialnym światem dobrych duchów jest magia, w szczególności zaś dobra, siły i umysłu. Te dwie ostatnie częstokroć sprawiają, że znikają wszelkie niedogodności związane z brakiem fizycznego ciała. W Planach Niebieskich dobre duchy uważane są za stworzenia zamknięte. Całymi dniami zajmują się zgłębianiem natury Najwyższego oraz rozwijaniu swych zdolności magicznych, choć dla dobrych duchów niejednokrotnie pierwsze łączy się z drugim. Wierzą, że ich zrozumienie magii wynika ze zrozumienia myśli Pana i dążą do jednego przez drugie. Nieco różnic pomiędzy dobrymi duchami czynią dwa zdania na temat tego, przez co powinno się osiągać drugie, lecz ich dobrotliwa natura nie dopuszcza do jakichkolwiek incydentów groźniejszych niż ostra debata. Posiadana przez nich wiedza na temat magii sprawia, że częstokroć stają się nauczycielami magii tych aniołów, które pragną zgłębić swój talent. Nie są jednak uznawani za zbyt dobrych nauczycieli, ich dobrotliwa natura oraz nieco odmienny sposób rozumowania utrudnia im podążanie odpowiednim sposobem nauczania w przypadku najmłodszych niebian. Zdaniem niektórych, zbyt pobłażliwie traktują uczniów, jednakże nie są w stanie tego zmienić. W ich naturze nie leży surowość.
Odżywianie: Dobre duchy, nie posiadając nawet materialnego ciała, nie są w stanie się odżywiać. Jednakże istnieje u nich pewien mechanizm do złudzenia przypominający to. Dobre duchy stają się o wiele silniejsze, a ich umysły czystsze, gdy otaczający ich ludzie przepełnieni są pozytywnymi emocjami. Równolegle do tego, nazbyt wiele emocji negatywnych osłabia je i utrudnia im myślenie, a w skrajnych przypadkach może nawet doprowadzić do zerwania połączenia z ich nośnikiem. Dlatego też dobre duchy nigdy nie podróżują razem z aniołami ducha, a zjawiają się dopiero po ich oddaleniu się.
Rozmnażanie: Dobre duchy zdecydowanie nie mogą się rozmnażać, powoduje to zarówno natura ich powstawania, jak i brak fizycznego ciała.
Śmierć: Duchy nie mogą umrzeć, w swej prawdziwej postaci dodatkowo są niewrażliwe na jakiekolwiek ataki. Zniszczone jedynie może być ciało stworzenia, w które zdecydowali się wcielić. Powoduje to u nich kilkutygodniową traumę i odsyła z powrotem do Planów Niebieskich. Dobre duchy panicznie boją się tego, że z ich powodu może zginąć niewinne stworzenie. Niekiedy zdarza się nawet, że duch po takim przeżyciu zbytnio obawia się ponownej takiej możliwości, aby w ogóle podjąć się powrotu do Alaranii. Takie osobniki pozostają w Planach Niebieskich, gdzie uczą aniołów światłości sztuki posługiwania się magią.
Przeciętna długość życia: Nieśmiertelne
Grywalny wiek postaci: 100-1000 lat
Cechy rasowe:
Duch – Dobre duchy potrafią w swej niematerialnej postaci przenikać przez obiekty, latać, a także są niewrażliwe na jakiekolwiek ataki, zza wyjątkiem tych przeprowadzonych za pomocą magii umysłu, choć dziwne umysły tych stworzeń sprawiają, że w tym przypadku to zazwyczaj atakujący odnosi większe obrażenia. Są także w stanie wcielić się w żywe stworzenie o dostatecznie słabej woli.
Podróżowanie między światami – Są w stanie przenieść się do jakiegokolwiek miejsca w Alaranii oraz w Niebie, ale pod warunkiem, że przebywają w niematerialnej postaci.
Atrybuty rasowe:
Bardzo wytrwałe
Niezwykle odporne
Bardzo szybkie
Wyostrzony słuch i wzrok
Bystre
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Palladyni
Grupa: Niebianie
Rasa: Palladyni
Wygląd: Wbrew pozorom Palladyni to zarówno mężczyźni jak i kobiety (palladynki). Mężczyzn charakteryzuje niezwykły wzrost, mierzą oni bowiem nieco powyżej dwóch metrów. Kobiety są nieco niższe, ale zazwyczaj przekraczają 180 cm wzrostu. Obie płcie charakteryzuje muskulatura. Zarówno kobiety jak i mężczyźni są rośli i niezwykle silni. Specyficzną cecha ich wyglądu są włosy, które przybierają różne odcienie blondu, od ciemniejszego, po platynowy, a czasem biały. Palladyni najczęściej noszą je długie i zaplatają w warkocz, lub wiążą w kucyk, by nie przeszkadzały im podczas walki. Ich oczy są zawsze niebieskie, w różnych odcieniach, od błękitu, przez chabrowy, indygo, kobalt, po ciemny granat niczym pochmurne niebo. Poza tym na prawej łopatce mają wytatuowany znak Najwyższego.
Pochodzenie: Pierwszymi Palladynami w niebiosach stali się ludzie, wojownicy o czystych sercach, którzy zginęli na polu bitwy walcząc o dobro. Ich dusze wstąpiły do niebios, a tam Pan stworzył dla nich nowe ciała i oddał pod opiekę archaniołów, by ci nauczyli ich bronić i walczyć. Obecnie palladyni nie są już tworzeni przez Pana. Łącza się w pary tylko i wyłącznie ze sobą, a z uświęconych przez emisariuszy związków rodzą się przedstawiciele tej rasy.
Kultura: Palladyni zazwyczaj żyją samotnie. Podróżują po świecie walcząc ze złem. Bywa, że palladynka i palladyn łączą się w parę i podróżują ze sobą. Celem ich życia jest walka z Piekielnymi (nie walka z demonami). Często mieszkają we wsiach i małych miastach, są strażnikami pokoju i prawa. Bywa, że Palladyni stają się również sędziami w sprawach wiosek. Ludzie maja ich za istoty, którym wolno dzielić i rządzić. Nie wszyscy jednak podzielają ich zdanie. Tam, gdzie nie dotarła jeszcze wiara w Najwyższego na palladynów patrzy się krzywo i nieufnie. W Planach Niebiańskich palladyni żyją w dużych, wojskowych społecznościach. Ich garnizony położone są we wschodniej i północnej części miasta. Młodzi po osiągnięciu 8 lat zostają odesłani pod opiekę Archaniołów i Palladynów Starszych, gdzie uczą się przede wszystkim walki, piekielnologi, niebianologi, besitologii i tym podobne. Ponieważ będąc na ziemiach Alaranii często wypełniają też zadania łowców i zabiją wszelkiego rodzaju potwory muszą znać dobrze ich anatomię i zwyczaje.
Odżywianie: Palladyni jedzą dużo mięsa, oczywiście wtedy kiedy są na ziemi, w Niebiosach nie muszą się odżywiać, energię daję im Najwyższy. Poza tym gustują we wszelkiego rodzaju przetworach mlecznych i pieczywie. Nie jedzą grzybów, te bardzo im szkodzą, powodują wymioty i osłabienie organizmu. Mogą pić alkohol, lecz ten nie jest w stanie na nich wpłynąć, czują jego smak, lecz nie wpływa on na trzeźwość. Wino, czy piwo spożywają tylko i wyłącznie przez wzgląd na ich walory smakowe.
Rozmnażanie: Palladyni i palladynki łączą się w pary, ich związki są uświęcane przez emisariuszy, a z związków tych rodzi się ich potomstwo. Ciąża u palladynki trwa dziewięć miesięcy, tak jak u ludzi. Jest jednak ona dużo mniej uciążliwa. Palladynki nie cierpią na typowe dolegliwości ciążowe, jak wymioty i nudności, a sam poród jest dużo mniej bolesny. Palladyni mogą mieć potomstwo tylko i wyłącznie z innymi palladynami. Mogą łączyć się w pary z innymi rasami, a takie związki również można uświęcić, jednak nigdy nie narodzą się z nich dzieci.
Śmierć: Palladyni nie są nieśmiertelni, mogą zginać w walce od doniesionych ran. Są odporni na trucizny (z wyjątkiem grzybów). Nie imają się ich jednak choroby. Są odporni na wszystkie schorzenia stworzeń chodzących po ziemiach Alaranii. Po śmierci w czasie walki, czy też w innych okolicznościach Palladyni, którzy służyli Panu odchodzą do Arkadii. Jeżeli jednak Palladyn sprzeciwi się Najwyższemu, czy też uczyni coś co Pan uzna za złe, palladyn zostaje unicestwiony. Jeśli zaś chodzi o pochówek palladyni chowani są z honorami, jak królewscy rycerze. Ich ciała składa się w kurhanach, w pełnej zbroi i wraz z ich orężem. Na ich cześć śpiewa się specjalną pieśń, a po pogrzebie sadzi się na kurhanie konwalię.
Przeciętna długość życia: 500 lat
Grywalny wiek postaci: 20-450 lat
Cechy rasowe:
Odporność na choroby i trucizny – postać jest odporna na większość chorób ludzkich, nie reaguje także na trucizny i inne substancje (z wyjątkiem grzybów) np. odurzające takie jak alkohol.
Przedmioty magiczne:
Świetlista zbroja – specjalna zbroja, która może założyć jedynie dany palladyn, czy palladynka. Materializuje się ona za pomocą magii, można ją przywołać w dowolnym momencie, jeśli tylko w pobliżu znajduje się źródło światła. Zbroja zrobiona jest z balasku, zarówno księżyca, słońca, jak i ognia. Znajdując się w ciemnej jaskini, gdzie nie dochodzi żaden promień światła zbroja nie może się zmaterializować. Po przywołaniu jej wygląda ona jak zbroja płytowa wykonana platyny. Na napierśniku znajduje się znak najwyższego.
Atrybuty rasowe:
Silne
Wytrwałe
Zręczne
Szybkie
Bystre
Piękne
Autor: Niara
Emisariusze
Grupa: Niebianie
Rasa: Emisariusze
Wygląd: Emisariusze to istoty bardzo spokojne, a ich aparycja jest tego odzwierciedleniem. Są szczupli, czasem wręcz chudzi. Ich kolor włosów może być różny, jednakże najrzadziej spotykanym jest rudy. Oczy natomiast mają duże, a otaczają je gęste, zazwyczaj czarne rzęsy, zarówno u mężczyzn jak i kobiet. Barwa ich tęczówek jest zmienna, w zależności od rodzaju i natężenia światła. Przy ognisku wydają się złote, lub bursztynowe, w blasku księżyca bardzo jasne, szaroniebieskie lub srebrne. W słońcu są zielonkawe, lub żółte jak u kota. Poza tym zmieniają też swoją barwę w zależności od uczuć. W złości stają się czerwone lub rubinowe, wiśniowe, nieco ciemniejsze. Choć emisariusze mają wielką cierpliwość i rzadko można dojrzeć w ich oczach tą barwę. Kiedy są szczęśliwi ich tęczówki przybierają kolor purpurowy, lekko różowy jak naturalnie różowe turmaliny, lub też lawendowy, wpadający czasem w ciemniejszy fiolet. Kiedy są smutni oczy ich stają się ciemnoniebieskie, kobaltowe. Radośni – pomarańczowe. Przestraszeni – tęczówka przybiera rożne barwy zieleni. Im ciemniejsza tym większy strach odczuwa emisariusz. Najczęściej w tęczówkach emisariuszy widzimy więcej niż jedną barwę. Uczucia mieszają się ze sobą i z odbijającym się w nich światłem. Tylko znawcy i uczeni są w stanie dokładnie odgadnąć jakie dokładnie emocje targają w danej chwili tą istotą. Najczęściej określa się kolor oczu emisariuszy jako tęczowy. Poza tym emisariusze prawie zawsze noszą rozpuszczone włosy i w przeciwieństwie do innych niebian mężczyźni posiadają zarost. Noszą długie białe, lub niebieskie szaty z kapturami, przepasane najczęściej zwykłym lnianym, grubym sznurem. Oczywiście jeżeli emisariusz jest postawiony wyżej w hierarchii społecznej ubiera się nieco inaczej. Barwa szaty jest wtedy zawsze jasnoniebieska, a sznur ustępuje miejsca granatowego, lub srebrnego pasa z wyhaftowanym symbolem Najwyższego.
Pochodzenie: Pierwsi emisariusze byli potomkami akolitów i eskulapów. Mieszanką tych dwóch ras. Obecnie eskulapi i akolici nie łączą się już w pary i nie posiadają ze sobą potomstwa, a emisariusze pochodzą ze związków, które tworzą między sobą (emisariusz+emisariuszka).
Kultura: Emisariusze to innymi słowy kapłani. Część z nic zamieszkuje plany niebiańskie, gdzie służą w świątyniach, modlą się i służą dobrym słowem. Są oczywiście wykształceni, znają obrzędy, pieśni, zajmują się pogrzebami i uświęceniami związków małżeńskich. Podobną posługę czynią na ziemi. Zamieszkują świątynie pana, w dużych świątyniach zazwyczaj jest jeden Emisariusz Wyższy i kilkoro o niższym stopniu. Emisariuszami są zarówno kobiety jak i mężczyźni. Kobiety również maja prawo uświęcać związki małżeńskie, czy uczestniczyć i prowadzić inne obrzędy. Ich nazwa (emisariusze) jest związana z tym, że niosą oni prawdę, naukę i wiarę o Najwyższym z Niebios na ziemię, czyli Alaranię. Są swego rodzaju posłańcami Pana.
Część z nich prowadzi życie wędrowne i głosi słowa Najwyższego wszędzie tam, gdzie chcą go słuchać. Emisariusze nie zmuszają nikogo do wiary, nie palą na stosach, nie szukają wiedźm, czy czarodziejów. To istoty spokojne i pokojowo nastawione do wszystkich istot żyjących. W wierze i nauce o Najwyższym nie ma czegoś takiego jak inkwizycja. Ludzie i inne rasy mają wolną wolę i wierzą w to co chcą wierzyć. Choć religią dominująca wśród ludzi jest wiara w Najwyższego, a emisariusze opowiadają o Panu na wsiach i w miasteczkach, nikt nie jest zmuszany do wiary w Pana. Wracając jednak do samych emisariuszy. Nie tworzą oni większych społeczności, jedyne wspólnoty w jakich żyją to wspólnoty w dużych świątyniach, o czym była już mowa powyżej. W niebiosach czasem mają swoje domy, ponieważ świątynie nie zawsze są w stanie pomieścić więcej emisariuszy.
Odżywianie: Odżywiają się głównie produktami mlecznymi, warzywami i pieczywem. Większość z nich nie przepada za mięsem, choć mogą jeść je bez problemu, to jednak nie zasmakowali w pieczystym. Lepiej przyswajają mięso gotowane, na przykład kawałki w zupach. Bardzo dobrze działają na nich wszelkiego rodzaju zioła. Większość z emisariuszy nie pije alkoholu, ponieważ wpływa na nich już nawet mała dawka trunku. Więcej niż jeden kielich wina sprawia, że emisariusze cierpią na bóle głowy, mają nudności, wymiotują, a nawet dostają gorączki, dlatego unikają alkoholu. Piją głównie wodę, mleko i zaparzone zioła.
Rozmnażanie: Emisariusze rozmnażają się tylko i wyłącznie między sobą, mogą tworzyć związki z innymi rasami, jednak potomstwo mogą posiadać jedynie wiążąc się z innym emiasriuszem. Ciąża u emisariuszki trwa dziewięć miesięcy i niestety jest okupiona tymi samymi dolegliwościami co u ludzi.
Śmierć: Emisariusze umierają ze starości, żyją dłużej niż ludzie, ale znacznie krócej niż inni przedstawiciele niebian. Długość ich życia zazwyczaj nie przekracza 150 lat. Po śmierci ich dusze trafiają bezpośrednio do Arkadii, chyba, że wcześniej sprzeciwili się panu, wtedy dusza emisariusza trafia do Aydaharu, a tam podejmowana jest decyzja co dalej się z nią stanie. Po śmierci emisariuszy chowa się w ziemi. Na grobie jeśli emisariusz umarł np. w jakiejś wspólnocie, stawia się duży kamień z wyrytym na nim znakiem Najwyższego. Pochówek obejmuje modlitwy i śpiewy na cześć tego, który umarł.
Przeciętna długość życia: 150 lat
Grywalny wiek postaci: 15-150 lat
Cechy rasowe:
BRAK
Atrybuty rasowe:
Słaby
Wrażliwy
Bystry
Błyskotliwy
Silna Wola
Ładny
Godny
Charyzmatyczny
Autor: Niara
Błogosławieni
Grupa:Niebianie
Rasa: Błogosławieni
Wygląd: Najczęściej dziedziczą kolor włosów po rodzicu niebiańskim, tak więc błogosławieni to w większej części blondyni i blondynki, zdarzają się jednak wyjątki. Nie dziedziczą skrzydeł, zamiast nich posiadają na plecach tatuaże dwóch anielskich skrzydeł. Jest to cecha po której łatwo rozpoznać błogosławionego. Ich wzrost jest cechą osobniczą, zależy od tego jak wysocy byli rodzice. Podobnie sprawa ma się jeśli chodzi o kolor tęczówek, który mogą odziedziczyć zarówno po rodzicu ludzkim jak i niebiańskim. Tym co ich wyróżnia jest skóra. Zawsze świetlista, promieniująca, nawet jeśli błogosławiony jest ciemnoskóry jego cera jaśnieje, emanuje tysiącami srebrzystych iskier. Oczywiście jest to widoczne jedynie z bliska, Ci którzy nie wiedzą kim są błogosławieni, mogą ich łatwo pomylić z ludźmi o promiennej cerze. Jednak znawcy dostrzegają i rozpoznają błogosławionych bez najmniejszego problemu.
Pochodzenie: Pierwsi błogosławieni powstali ze związków aniołów (i światła i ducha) z ludźmi. W późniejszym czasie błogosławieni łączyli się ze sobą w pary i z takich związków również rodzili się przedstawiciele tej rasy. Błogosławieni mogą łączyć się w pary także z ludźmi, jednak ze związku błogosławionego i człowieka zawsze urodzi się człowiek, jedyne co może odziedziczyć to predyspozycję do magii. Ostatnim przypadkiem jest łączenie się w pary błogosławionych z aniołami i z takich związków również rodzą się błogosławieni (jak było to powiedziane na początku). Nie są w stanie posiadać potomstwa z innymi rasami.
Kultura:Błogosławieni nie tworzą ścisłych społeczności, zamieszkują jedynie kontynent, gdyż nie mają prawa wstępu do Niebios. Zazwyczaj żyją tak jak ludzie, łączą się w pary z innymi rasami i niosą słowo Najwyższego tam gdzie mieszkają, czy też tam gdzie podróżują. Jakaś część błogosławionych prowadzi życie wędrowne, podróżują od wioski do wioski i tam pomagają. Mają predyspozycje do magii dobra i życia, dzięki temu mogą leczyć i zsyłać pomniejsze błogosławieństwa.
Odżywianie: Błogosławieni jedzą to samo co ludzie. Mogą spożywać mięso, sery, pieczywo, warzywa i owoce. Jednak są w stanie przetrwać bez jedzenia znacznie dłużej. Głód odczuwają stosunkowo rzadko, jeśli jednak mają jedzenia pod dostatkiem chętnie jedzą nawet trzy posiłki dziennie. Ich metabolizm zależy od tego jak często jedzą, jeśli jedzą więcej przyspiesza, jeśli mniej zwalnia, tak by dawkować organizmowi odpowiednie porcje energii.
Rozmnażanie:Błogosławieni mogą rozmnażać się między sobą, a także z ludźmi i aniołami. Ze związku błogosławionego z człowiekiem zawsze urodzi się człowiek, może on jednak odziedziczyć predyspozycję do magii niebiańskiej, lub magii życia. Jeśli natomiast błogosławiony zwiąże się z aniołem z takiego związku rodzą się także błogosławieni.
Śmierć:Błogosławieni umierają tak jak ludzie, ze starości, w wypadku, podczas walki itp. itd. Ich ciała najczęściej nie są grzebane, a palone na stosach, prochy jakie z nich pozostają zostawia się na wietrze, tak by w symboliczny sposób trafiły na krainy wiecznej szczęśliwości. Błogosławiony po śmierci nie może stać się aniołem, tak jak niektórzy ludzie.
Przeciętna długość życia: 300 lat
Grywalny wiek postaci: 15-250 lat
Cechy rasowe:
Odporność na choroby i trucizny
Aura światłości – aura błogosławionych posiada dodatkowy niezwykle świetlisty blask ich aura nigdy nie matowieje i wydziela bardzo charakterystyczny zapach fiołków.
Przedmioty magiczne:
Świetlista zbroja Błogosławieni w wieku lat 13stu dostają z niebios magiczny przedmiot, jest to złoty wisiorek w kształcie smoczej łuski, noszą go zazwyczaj na mocnym rzemieniu zawiązanego na szyi. Dzięki wisiorkowi w każdej chwili mogą przyzwać do siebie świetlistą zbroję. Jest to energetyczna aura, w kolorze złota, która otacza całą postać i chroni przed atakami magicznymi. Oczywiście zbroję tę można przerwać, jeżeli zaklęcia rzucane na postać są wystarczająco silne.
Atrybuty rasowe:
Bystry
Inteligentny
Silna wola
Piękny
Godny
Przekonywujący
Autor: Niara