Leśne Elfy
Grupa: Elfy
Rasa: Leśne elfy
Wygląd: Nietrudno jest z daleka pomylić elfa z człowiekiem. Dopiero po bliższym przyjrzeniu się można dostrzec różnice. Najbardziej widoczną i łatwą do rozpoznania są rzecz jasna szpiczaste uszy. Cecha charakterystyczna wszystkich elfów, lecz mało kto, nawet sami przedstawiciele tej rasy, zdają sobie sprawę, dlaczego tak właściwie małżowina uszna przyjęła taki kształt. Wynika to ze zmiany położenia ucha wewnętrznego, w szczególności ślimaka, co zwiększyło ich zmysł równowagi. Ma to związek z ich pochodzeniem. Wzrostem przypominają ludzi, ale są o wiele szczuplejsze, co spowodowane jest przyspieszonym metabolizmem oraz akonsumpcyjnym stylem życia. Zazwyczaj mają ciemne włosy, wielką rzadkością jest jasnowłosy elf leśny. Niezwykłe są także ich oczy. W źrenicy ujrzeć można iskry, zazwyczaj błękitne, rzadziej białe. W chwili odpoczynku trwają one nieruchomo, natomiast przy większych emocjach szaleńczo odbijają się we wszystkie strony. Twarze elfów leśnych z reguły są pociągłe, rysy delikatne, a cery jasne.
Pochodzenie: Ludzie oraz elfy mają wspólne korzenie, w ich genealogi znajdują się tak zwani Przodkowie. Niegdyś grupa Przodków oddzieliła się od swoich pobratymców i opuściła Alaranię, aby odnaleźć nowy świat i pod przywództwem Gwildetha Maebrenara założyli własną kulturę opartą na jedności z Naturą. Ich nową ziemię, oprócz tego, że kraina ta była żyzna oraz pełna dobrodziejstw natury, nawiedzały częste trzęsienia ziemi. Sprawiło to, że elfy zyskały niezwykły zmysł równowagi. Wiele, wiele tysięcy lat później na ich krainę spadła część prasmoczej łuski w postaci gwiezdnej skały, doszczętnie ją niszcząc. Tak wielka ich liczba przetrwała tylko dzięki dostosowaniu się do nowego świata oraz dogłębnemu zrozumieniu magii. Elfy podzieliły się na grupy, a jedna z nich wróciła do Alaranii i osiedliła się w Szepczącym Lesie, zakładając Kryształowe Królestwo.
Kultura: Leśne elfy uznają Szepczący Las za swój jedyny dom i rzadko kiedy opuszczają jego granice. Jeśli nawet, to zazwyczaj jest to jedynie podróż w tę i z powrotem. Czasem zdarza się, że jakiś elf odnajduje inny las, w którym decyduje się zamieszkać, choć jest to ewenementem. Mają głębokie poczucie społeczeństwa i braterstwa, rzadko kiedy zdarzają się wśród nich samotnicy. Obie te rzeczy sprawiają, że wśród elfów wygnanie jest szczególnie bolesną karą, zważając dodatkowo na długość ich życia. Dlatego ta kara, tak często stosowana wśród ludzi, u elfów jest ograniczona tylko i wyłącznie dla przestępców, którzy dopuścili się najcięższych zbrodni.
Elfy zakładają miasta, w których zajmują się głównie rozwijaniem swoich umiejętności artystycznych oraz magicznych. Wśród elfów nie ma drabiny społecznej ani chłopów. Wszelkie pożywienie zdobywają dzięki magii i polowaniom, dlatego też znajomość arkan i treningi są wśród elfów codziennością. W elfich metropoliach można także spotkać o wiele lepszą opiekę społeczną niż wśród ludzi, choć paradoksalnie zdrowe ciała elfów rzadko kiedy wymagają leczenia, w przeciwieństwie do człowieczej rasy. Dlatego też niektórzy krytykują elfy, zarzucając im samolubstwo pod tym względem. Elfi uzdrowiciele jednak nigdy jeszcze nie odmówili komukolwiek pomocy, dlatego w przypadkach silnej choroby ci, których na to stać, zabierają chorych bliskich właśnie do Szepczącego Lasu.
Przykładają niezwykłą wagę do sztuki, w szczególności zaś rzeźby i malarstwa. Każde dzieło leśnych elfów dotyczy natury jako najwyższej wartości. Przewodnim tematem w elfickiej sztuce jest jednak ich dawna kraina – podkreślenie dawnej jedności z naturą oraz tego, że Szepczący Las jest jedynie cieniem ich dawnej chwały jest najczęściej powtarzanym motywem wśród leśnych elfów. Tak było od tysięcy lat. Jednak w ostatnich czasach pojawił się nurt, który uznaje motyw prastarej krainy jako stary oraz wykorzystany do maksimum. Jego zwolennicy dążą do używania nowych tematów, niektóre zaczerpując z ludzkich dokonań sztuki.
Niektórzy z elfów uznają, że życie w miastach niszczy elficką kulturę. Odłączyli się oni od swych pobratymców i zamieszkali bezpośrednio na łonie natury. Odrzucają wszelkie związki z cywilizacją i magią, uważając, że te dwie rzeczy niszczą naturę. Nie tworzą sztuki, gdyż według nich jedynie sama natura może być piękna. Mimo wszystko żyją w zgodzie z pozostałymi leśnymi elfami, czasami dochodzi jedynie do sporów przez pewne incydenty, jednak pokojowa natura elfów sprawia, że nigdy nie przechodzi to w nic poważniejszego.
Elfy starają się oddzielać od ludzkiego sposobu życia i nie posiadać na własność wielu rzeczy. Oprócz tego miłują pokój i unikają konfliktów. Niektórzy elfi filozofowie uważają jednak, że ich kultura zbytnio zaczyna różnić się od tej, która dominowała kilka tysięcy lat temu. Za argumenty podają chociażby używanie magii do naginania woli natury czy też obecność regularnych armii. Sprawia to, że elfy zaczynają być rozbite oraz pełne wahań. Czasami nazywani są rasą paradoksów. Jest to temat unikany wśród nich samych, a przy rozmowach z innymi rasami wspominanie o tym uważane jest za głęboką obelgę.
Odżywianie: Część elfów odrzuca mięso jako pokarm i żywi się jedynie roślinami wyhodowanymi dzięki magii życia lub w sposób naturalny. Ich organizm przystosowały się do tego rodzaju pokarmu. Każdy niemal elf posiada przed domem ogród, w którym pielęgnuje jadalne rośliny. Ci, którzy nie posiadają talentu magicznego, odwiedzani są przez magów życia, pragnących doskonalić swe umiejętności. Pozostała część elfów, a właściwie większość z nich poluje na zwierzęta. Choć umiłowali sobie naturę, wiedzą, że mięso jest niezbędnym składnikiem pożywienia, zwłaszcza jeśli wykonuje się cięższe zawody. Jednak polowania wśród elfów znacznie różnią się od polowań jakie organizują ludzie. Leśne elfy polują tylko wtedy kiedy jest to im niezbędne. Nigdy nie robią nic "na zapas". Poza tym, zawsze zabiją tak, by było to jak najmniej bolesne dla zwierzyny. Część myśliwych modli się po udanym polowaniu, by podziękować matce naturze, a także duszy zabitego zwierzęcia, na znak szacunku.
Rozmnażanie: Elfy rzadko rodzą dzieci. Jest to spowodowane tym, że wśród elfów zbliżenie jest uznawane za rzecz jeszcze bardziej intymną niż nawet wśród ludzi. Kochają się rzadko i starają się, aby nie przeszło to do rutyny, dodatkowo jest to dla nich formą sztuki, którą należy traktować z pewną dozą szacunku. To, że nie są nazbyt płodne, a ich ciąża trwa dwanaście miesięcy sprawia, że stanie się brzemienną jest dla elfickiej kobiety czymś nadzwyczaj rzadkim, a dotrwanie do końca ciąży – jeszcze rzadszym. Tak długi okres ciąży jest dla elfickich kobiet po prostu bardzo trudny. Dzieci, w łonach matek rozwijają się bardzo powoli. Niestety elfki odczuwają w czasie ciąży dolegliwości podobne do tych ludzkich. Nudności, wymioty, bóle pleców, a w późniejszych miesiącach stóp czy dłoni. Dokuczają im obrzęki i senność. Dla elfek leśnych ciąża jest jednocześnie okresem błogosławionym, jak okresem wielkiego bólu. Z tego też powodu ciężarne kobiety otaczane są szczególną opieką. Mężowie, matki, teściowie, siostry, całe rodziny opiekują się brzemienną elfką, przez cały okres ciąży. Takiej kobiecie nie wolno pracować, nawet przy najlżejszych obowiązkach.
Wspólny, niedaleki przodek sprawia, że leśne elfy mogą rozmnażać się nie tylko w obrębie własnej rasy, ale także z pozostałymi elfami oraz ludźmi. Półelf jest jednak zjawiskiem nadzwyczaj rzadkim, gdyż leśne elfy mają poważne problemy z dostosowywaniem się do preferencji seksualnych innych ras. Potomek leśnego elfa półkrwi przejmuje część jego cech, nigdy jednak nie są to identyczne cechy, a takich istot żyje zbyt mało, aby ktokolwiek zdołał zbadać jakąkolwiek zależność odnośnie ich dziedziczenia.
Śmierć: Leśne elfy są odporne na większość chorób, zabić je mogą jedynie te atakujące bezpośrednio mózg. Śmierć ze starości przychodzi powoli i trwa dziesięciolecia, podczas których leśny elf oddaje się pożegnaniom ze wszystkimi bliźnimi i samą naturą. Wyjątkowym sposobem śmierci jest zgon od ran, gdyż elfy rzadko kiedy angażują się w jakiekolwiek walki, a umiejętności elfickich magów pozwalają im wyleczyć niemal każde zranienie.
Gdy leśny elf umiera, powinien wybrać ze swoich bliskich osobę zwaną Przewodnikiem. Zazwyczaj jest to osoba bliska lub obdarzona olbrzymim szacunkiem. Gdy umierający nie zdąży wybrać Przewodnika, staje się nim najbliższy krewny zmarłego. W przypadkach kłótni rozsądza władca państwa we własnej osobie. Elfy nie uznają ceremonii pogrzebowych z udziałem wielu osób, uważają, że niszczy to osobę zmarłego i utrudnia jego duszy zjednoczenie z naturą. Zadaniem Przewodnika jest pogrzebać nieboszczyka, dlatego wyznaczenie kogoś na niego jest symbolem bezgranicznego zaufania i wielkim zaszczytem.
Przewodnik razem z ciałem zmarłego udaje się w niezamieszkaną przez nikogo część lasu, gdzie odnajduje drzewo, które uzna za odpowiednie. Różne elfy kierują się różnymi kryteriami – kolejny powód rozważnego wybrania Przewodnika. Lecz nie może to być dąb. Gdy już je odnajdzie chowa zmarłego pośród korzeni drzewa, gdzie jego ciało po jakimś czasie całkowicie połączy się z naturą. Elfy uważają, że prawidłowo pogrzebana osoba może powrócić do Szepczącego Lasu i skomunikować się z Przewodnikiem. Rzeczą doprawdy niezwykłą jest, gdy na Przewodnika zostaje wybrany ktoś niebędący leśnym elfem. Złe wypełnienie obowiązku Przewodnika jest najcięższą zbrodnią, jaką można popełnić w elfim społeczeństwie.
Przeciętna długość życia: 5000 lat
Grywalny wiek postaci: 15-1000 lat
Cechy rasowe:
Mowa zwierząt – Każdy elf od urodzenia potrafi komunikować się ze zwierzętami w większym lub mniejszym stopniu, ale szkolenie w tej sztuce pozwala robić to o wiele dokładniej. Sama nazwa „Mowa” nie jest adekwatna, gdyż jest to komunikowanie się przez kilka zmysłów – zarówno słuch, wzrok, jak i węch. Dosyć prymitywne zwierzęce umysły powalają częściowo narzucić sobie czyjąś wolę, choć słabo działa to na drapieżniki, w szczególności wzburzone.
Odporność na choroby – Większość elfów jest niewrażliwa na przeważającą cześć schorzeń, ich organizm zbyt dobrze radzi sobie z wszelkimi ciałami obcymi, nawet tymi szybko się zmieniającymi. Jedynie choroby atakujące układ nerwowy potrafią zagrozić elfiemu życiu.
Mowa roślin – Elfy potrafią komunikować się nawet z roślinami, choć w tym przypadku nie może wystąpić dłuższa konwersacja. Rośliny nie mają zbyt wiele do powiedzenia, choć w pewnych okolicznościach można coś z nich wydobyć. O wiele łatwiej jest przekonać je do zmian w sposobie rośnięcia i podobnych rzeczach.
Nadzwyczajna równowaga – Ruchy elfów pełne są gracji i równowagi nie bez powodu. Ślimak w ich uchu jest nadzwyczaj dobrze rozwinięty, co pozwala im zachować stabilność nawet w bardzo trudnych warunkach.
Atrybuty:
Delikatne
Bardzo zręczne
Precyzyjne
Wyostrzony wzrok i słuch
Błyskotliwe
Bardzo piękne
Charyzmatyczne
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Morskie Elfy
Grupa: Elfy
Rasa: Morskie elfy
Wygląd: Morskie elfy różnią się od człowieka o wiele bardziej niż elfy leśne. Przede wszystkim wzrostem. Rzadko kiedy są wyższe niż na pięć i pół stopy, zdarzają się nawet elfy niższe niż na trzy i pół. W przeciwieństwie do leśnych elfów, ich włosy są jasne, najczęściej białe i srebrne, rzadko zdarzają się błękitne. To, co ich łączy, to niezwykła szczupłość. Życie pod wodą i ciągły przymus pływania sprawiają, że pomimo diety bogatej w mięso i tłuszcze, zazwyczaj są szczuplejsze nawet od leśnych elfów. Posiadają także długie palce, a ich paznokcie są o wiele ostrzejsze od ludzkich. Ich skóra jest nadzwyczaj jasna, niemal całkiem blada. Posiadają tylko szare lub błękitne oczy, które w zamyśleniu pokrywa biała mgła.
Pochodzenie: Morskie elfy pochodzą z krainy zamieszkiwanej współcześnie przez pustynne elfy. W przeciwieństwie do swych ciemnoskórych pobratymców nie chcieli zostać na pustyni, gdy wody zaczęły wysychać. Zdecydowali się wyruszyć w morze. Początkowo zamierzali żeglować po oceanach bez końca, w tym celu zbudowali z pomocą magii specjalne statki, które nie psułyby się i nigdy nie tonęły. Wyruszyli we wszystkie strony świata, lecz szybko okazało się, że pośpiesznie budowane okręty nie spełniały swej roli. Z czasem zostały zniszczone, a elfy musiały osiedlić się na wybrzeżach. Dlatego morskie elfy można odnaleźć nie tylko w Alaranii. Zazwyczaj też żyją w samotności - ich przodkowie byli pyszni i pewni swej siły, ale ich plan okazał się być olbrzymim błędem, przez który pycha zmieniła się we wstyd. Dzisiejsze morskie elfy nie pamiętają nawet o swych przodkach, jednakże awersja do innych ras pozostała.
Kultura: Morskie elfy to rasa największych samotników w całej Alaranii. Żyją samotnie, zamieszkując wyspy oraz podwodne groty na Morzu Cienia oraz Oceanie Jadeitów. Rzadko, ale jednak, zdarza się, że tworzą niewielkie grupy. Wówczas niekiedy nabierają na tyle śmiałości, aby zamieszkiwać wybrzeże samego kontynentu. Nie lubią zmian oraz zbyt długich podróży, a także kontaktów z innymi rasami. Są rasą upośledzoną społecznie, przez co nawet prosta wymiana towarów z ludźmi jest dla nich niezwykle trudnym przeżyciem. Jakoby w ramach rekompensaty posiadają niezwykle rozwinięty zmysł artystyczny.
Morskie elfy, podobnie jak ich pobratymcy z lasów, uwielbiają sztukę. Mieszkańcy mórz i oceanów korzystają jednak z nietypowych surowców, używając wszystkiego, co można znaleźć na dnie morza. Ze zdobytych materiałów tworzą rzeczy użyteczne, ale piękne jednocześnie. Pod względem sztuki przeganiają swoich braci z lądu o setki lat, zwłaszcza jeżeli chodzi o różnorodność. Choć także i praktyczność. Najczęstszą rzeczą tworzoną przez morskie elfy są specjalne maski na usta stworzone z muszli, dodatkowo zaklętych tak, aby umożliwiać oddychanie pod wodą. Popularne są także przeróżnego rodzaju rzeczy tworzące strefę wolną od wody, co pozwala im zamieszkiwać podwodne jaskinie. Większość wytwarzanych przez nie przedmiotów jest dodatkowo zaklęta. W przeciwieństwie do leśnych elfów, morskie kochają nie tylko tworzyć sztukę, ale także ją posiadać. Ich jaskinie zazwyczaj pełne są stworzonych przez nie skarbów. Jest to kolejny powód, przez który wolą samotniczy żywot – zbytnio się obawiają, że ktoś mógłby wyczyścić ich podwodne skarbce i odebrać im niezwykłe dzieła, tworzone przez całe ich życie.
Wśród ludzi uchodzą za stworzenia chciwie, ukrywające swoje skarby pod wodą. Krążą także plotki, jakoby mieliby celowo zatapiać niektóre okręty w celu zdobycia materiałów do swoich dzieł sztuki. W Trytonii powstało nawet bractwo Ochotniczych Braci Harpunników, którzy obierają sobie za cel polowanie na morskie elfy i zdobywanie ich bezcennych skarbów. Organizują oni co roku wyprawy na Morze Cienia, jednakże rzadko kiedy kończą się one sukcesem. Ten jednak, któremu uda się odnaleźć skarb morskiego elfa, może do końca życia cieszyć się bogactwem oraz sławą wśród wszystkich marynarzy północy. Z tego też powodu morskie elfy na północy są szczególnie nieufne, niektóre rzeczywiście dopuszczają się ataków na ludzkie statki w ramach zemsty. Wszystko przez działanie organizacji, która miała temu zapobiegać.
Na Oceanie Jadeitów znaleźć można o wiele więcej elfów żyjących w grupach; o wiele częściej także kontaktują się z innymi rasami, nieraz nawet są skłonne wymienić jeden ze swoich drogocennych skarbów na potrzebne rzeczy. Płoszy je jednak, gdy ktoś próbuje je odszukać. Sama myśl, że zwróciły czyjąś uwagę w tak dużym stopniu, wydaje się być dla nich niebezpieczna i za wszelką cenę unikają takich ludzi.
Morskie elfy umiłowały wodę, każdy z nich posiada przynajmniej podstawową wiedzę na temat magii wody, która to jest traktowana przez nich z niemal nabożną czcią. Nie uznają żadnych bogów, a ich jedynym obiektem kultu jest samo morze. Nie okazują mu czci w żaden określony sposób, uznają korzystanie z magii wody i życie pod powierzchnią morza za wystarczający akt oddania religijnego. Potrafią także po mistrzowsku pływać, z równą wprawą co syreny lub trytony, nawet pomimo braku skrzeli i rybiego ogona.
Odżywianie: Przeciętna dieta morskich elfów zawiera zarówno dużo podmorskich roślin, jak i mięsa. Często pożywiają się rybami oraz zwierzętami zamieszkującymi morza. Wszystko zależy od środowiska, w którym żyją. Nie potrafią się jednak szybko dostosowywać, dlatego też zazwyczaj nie podróżują, a zmiana sposobu żywienia w okresie innym niż dzieciństwo jest dla nich naprawdę trudna. Nie tolerują mięsa większości zwierząt żyjących na lądzie, wyjątkami są jedynie stworzenia nadmorskie. Zupełnie inaczej jest w przypadku roślin, z których to mogą spożywać każde rosnące na kontynencie, choć by się nasycić, potrzebują ich o wiele więcej niż roślin podwodnych.
Rozmnażanie: Samotny tryb życia nie sprzyja podtrzymywaniu rasy. Morskie elfy z Oceanu Jadeitów, które pragną mieć potomka, każdej wiosny udają się do wybrzeża Alaranii i odnajdują ujście Livaru – rzeki na tyle szerokiej i głębokiej, że można bez problemu nią płynąć. Następnie podążają nią w głąb lądu, aż do dopływu z Wodospadu Snów. Tam właśnie co roku spotykają się morskie elfy, by znaleźć pobratymca, z którym można by przedłużyć gatunek. Robią to jednak bardzo nieliczni. Przyszli rodzice powracają do oceanu, odnajdują nowy dom i tam oddają się wychowywaniu dziecka, co staje się wtedy najwyższym priorytetem. Gdy młody elf będzie już gotów wyruszyć w morze, rodzice zazwyczaj się rozstają i każde powraca do własnego domu lub grupy. Czasami jednak się zdarza, że para postanawia ze sobą pozostać. Wówczas jedna osoba przenosi swój skarb do leża drugiej i od tej pory żyją razem.
Inaczej sprawa ma się na Morzu Cieni, gdzie do niedawna panował podobny zwyczaj, jednak został on uniemożliwiony przez polowania. Rzeka w głębi lądu zastąpiona została kilkunastoma wyspami, z których nigdy nie ma pewnej. Każdy udaje się jedynie na jedną, dlatego o wiele ciężej jest odnaleźć partnera.
Ciąża u morskiej elfki jest znacznie krótsza niż u elfek leśnych, ze względu na ich wątłą budowę ciała i niski wzrost. Trwa ona, tak jak u ludzi, tylko dziewięć miesięcy.
Niezwykle rzadką rzeczą jest mieszaniec z morskiego elfa, ale jak najbardziej możliwą, ograniczaną jedynie przez kontakt z przedstawicielem innej rasy. Naprawdę ciężko jest zajść z morskim elfem w na tyle zażyłe stosunki, aby pragnął on mieć dziecko, które nie mogłoby wychowywać się w morzu.
Śmierć: Morski elf może zginąć równie łatwo, co zwykły człowiek. Morza pełne są niebezpiecznych drapieżników, a owe elfy nie posiadają odporności na choroby swoich krewnych. Samotniczy tryb życia morskich elfów sprawia, że zazwyczaj umierają one w samotności. Jeśli śmierć przychodzi do nich powoli, zazwyczaj starają się dotrzeć do swojego skarbu i tam właśnie skonać. W grupach elfów istnieje jednak ceremoniał pogrzebowy, polegający na pochowaniu zmarłego razem z jego najbardziej ukochanymi dziełami w niewielkiej grocie, a następnie zawaleniu wejścia za pomocą magii. Kult przodków nigdy nie był w centrum uwagi morskich elfów, w większości wolą skupiać się na chwili obecnej.
Przeciętna długość życia: 3000 lat
Grywalny wiek postaci: 19-1000 lat
Cechy rasowe:
Niezwykła pojemność płuc – Choć morskie elfy nie posiadają skrzeli, to ich nadzwyczaj pojemne płuca sprawiają, że przedstawiciele tej rasy są w stanie wstrzymać oddech nawet na kilkadziesiąt minut. U starszych elfów może to nawet być kilka godzin - zdolność ta staje coraz silniejsza wraz z wiekiem.
Znajomość mowy podwodnych istot – Nie wszystkie morskie elfy potrafią porozumiewać się z morskimi istotami, te jednak, które posiadły ten dar, potrafią zdobyć od nich potrzebne informacje na temat niemal wszystkiego. Od położeń wraków statków przez kierunek prądów morskich do miejsc bytowania wyjątkowo groźnych podwodnych drapieżników.
Nadzwyczajny zmysł równowagi – W morzu rozwinięty zmysł równowagi jest o wiele użyteczniejszy niż na lądzie. Morskie elfy nigdy nie gubią się w przestrzeni, nawet podczas wykonywania skomplikowanych akrobacji.
Atrybuty:
Niezwykle delikatne
Wytrwałe
Bardzo zręczne
Wyostrzone czucie
Piękne
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Pustynne Elfy
Grupa: Elfy
Rasa: Pustynne elfy
Wygląd: Pustynne elfy znacząco różnią się od innych elfów. Osiągają przeciętny wzrost, zazwyczaj nie przekraczają sześciu stóp. Ich włosy przybierają tylko i wyłącznie jasne odcienie, wedle tradycji powinny być długie oraz zaplecione w warkocze. Zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Inny sposób uczesania świadczy o wykluczeniu go ze społeczności, czy to przymusowej, czy samowolnej. Jednak podobnie jak wszystkie elfy są niezwykle urodziwe. Znaczącą różnicą jest to, że pustynne elfy posiadają ciemną karnację, dodatkowo uderzającą w porównaniu z jasną skórą innych elfów. Ich oczy są ciemne, zazwyczaj są brązowe, rzadziej czarne lub bursztynowe. Jak wszystkie inne podrasy elfów także i pustynna posiada szpiczaste uszy, są one jednak nieco krótsze niż u innych przedstawicieli gatunku.
Pochodzenie: Elfy te zamieszkują wielkie pustynie na południe od środkowej Alaranii, gdzie tworzą rozbudowane społeczeństwa. Udali się tam, gdy ich własna kraina została doszczętnie zniszczona. Początkowo odnaleziony przez nich świat był pełen tropikalnych roślin i rozległych dżungli. Elficcy magowie popełnili jednak błąd, przed którym sami niegdyś ostrzegali Przodków. Ich nieostrożne korzystanie z magii z czasem uczyniło nieodwracalne szkody i sprawiło, że rzeki wyschły, a po urodzajnej ziemi pozostał jedynie suchy piasek. Niektóre elfy opuściły wówczas tę krainę, stając się morskimi elfami, jednak większość była zbyt przywiązana do swoich domów. Zaczęli przystosowywać się do nowych warunków życia, ucząc się nowych sposobów na pozyskiwanie wody. Bardzo skromne surowce sprawiają, że często grupy pustynnych elfów opuszczają dom, starając się odnaleźć podobne miejsce, w którym mogliby się osiedlić. Pewnego dnia kilkudziesięciu z nich zawędrowało do Alaranii.
Kultura: Pustynne elfy mają o wiele większą świadomość społeczną niż większość innych ras. Życie w tak trudnym środowisku sprawia, że każdy z elfów jest w stanie poświęcić samego siebie, aby tylko zapewnić całej grupie bezpieczeństwo. Często powtarzanym przez nich przysłowiem jest: „dobro wielu ponad dobrem jednego”. Najbardziej potępianą wśród pustynnych elfów cechą jest chciwość i egoizm. Nie ma dla nich niczego gorszego. Nawet zabójstwo innego elfa, o ile jest dyktowane dobrem ich wszystkich, jest wybaczane. Można by pomyśleć, że pustynne elfy widziane są jako rasa współczująca i współpracująca, jednak ich duch braterstwa ogranicza się jedynie do ich własnej rasy, częstokroć nawet jedynie do własnej grupy. Ciężko spotkać pustynnego elfa, który bezinteresownie pomógłby obcemu.
Na pustyni Nanher pustynne elfy organizują się w niewielkie grupy nomadzkie. Ich głównym zajęciem jest hodowla zwierząt oraz poszukiwanie wody, której potrzebują do przeżycia o wiele mniej niż jakakolwiek inna rasa (może za wyjątkiem nieumarłych).Posiadają także zbiór sposobów na dostanie się do podziemnych wód i użytkowanie ich. Pomimo ich niechęci do pomagania innym rasom, częstokroć zatrudniają się jako przewodnicy lub strażnicy u osób, które pragną pokonać pustynie. W ramach zapłaty nie przyjmują pieniędzy, a jedynie najbardziej potrzebne dobra, co czyni najęcie ich dodatkowo trudnym. Nie ułatwia tego to, że zapłata za wynajęcie nomadzkiej grupy jest bardzo wysoka, co jednak ma swoje powody. Mając za przewodnika pustynnego elfa, można być pewnym, że pokona się pustynię bezpiecznie, a i usłyszy się wiele historii na temat krajobrazu, o ile rzecz jasna zdoła się przekonać elfa do rozmowy. Elfy znają także większość dawnych miast przykrytych piaskiem, niektórych, słabo przysypanych, w przypadku burzy piaskowej używają jako schronienia.
Zdarza się, że pustynne elfy można spotkać także w miastach poza pustynią. Są to zazwyczaj pojedyncze osobniki, które z jakichś powodów opuściły nomadzkie grupy, z własnej lub cudzej woli. Starają się zazwyczaj dostosować do ludzkiej kultury i porzucają swe dawne zwyczaje. Sprawia to, że elfy żyjące wedle tradycyjnego sposobu życia na pustyniach częstokroć potępiają je, nierzadko odrzucając ich jako członków swej rasy. Wśród ludzi jednak często mawia się, że pustynne elfy przynoszą szczęście (z powodu legend o umiejętnościach elifckich przewodników oraz faktu, że żyją w tak trudnym środowisku), dlatego te żyjące w miastach często uczestniczą w naprawdę dziwnych zdarzeniach, czasem jedynie zabawnych, nieraz jednak niebezpiecznych.
Posiadają sztukę, choć o wiele bardziej prymitywną od swoich innych pobratymców. Ich dzieła zazwyczaj są plecionkami lub amuletami mającymi przynieść dostatek. Do tworzenia ich używają wszystkiego, co zdołają znaleźć na pustyni, częstokroć wzorują się także na tworach, które odnajdą w prastarych miastach ukrytych pod piaskiem.
Odżywianie: Pustynne elfy żywią się w większości mięsem oraz produktami uzyskiwanymi z hodowli zwierząt. Najczęstszym zwierzęciem hodowanym przez nomadzkie grupy są kozy, których mleko jest głównym składnikiem diety przeciętnego pustynnego elfa. Potrzebują także znacznie mniej wody niż inne rasy, potrafią bez niej przetrwać nawet miesiąc, jednakże zbyt wiele płynów przyjętych w zbyt krótkim czasie może wprawić je w chorobę, a w skrajnych sytuacjach – nawet zabić.
Rozmnażanie: Pustynne elfy przez życie na pustyni nie mogą mieć zbyt licznego potomstwa. Wśród nomadzkich grup zazwyczaj panuje zasada, że każda para może posiadać jedynie jedno dziecko. Owszem, pustynne elfy łączą się w pary, w których zazwyczaj pozostają przez całe życie. Głównie przez to, że jest ich dosyć niewiele i nie mają wiele szans na odnalezienie partnera, więc żaden nie chce ryzykować, że nie będzie miał drugiej. Wśród pustynnych elfów to kobiety wybierają sobie partnerów, także tylko one mogą zdecydować o rozstaniu się, jak i posiadają pełne prawo do wychowywania dziecka na własny sposób i nikomu nie wolno im tego narzucać. Zdarzały się przepadki łamania tej reguły, lecz w niezwykłych okolicznościach i przy dezaprobacie innych elfów. Oczywiście od tej reguły są też odstępstwa, ale dotyczy to głównie osobników, które wybrały życie poza grupami nomadów. Ciąża u pustynnej elfki jest krótka, tak jak u morskich elfów i trwa dziewięć miesięcy.
Śmierć: Choć są o wiele wytrzymalsze od innych swoich pobratymców, to są znacznie bardziej narażone na zmienne warunki. Pustynne elfy nie uznają ceremonii pogrzebowych, które zbytnio obciążałyby całą grupę. Dlatego też są krótkie i niezbyt skomplikowane. Zmarłego chowa się w pustynnych piaskach razem z najbardziej prywatną rzeczą, inne zaś są dzielone pomiędzy innych członków grupy. Wierzy się, że to nie pochwalne pogrzebanie kogoś sprawia, że jego dusza zostaje pomiędzy jego bliskimi, a korzystanie z owoców jego pracy, oddanej pracy dla dobra całej grupy.
Przeciętna długość życia: 3500 lat
Grywalny wiek postaci: 15-1000 lat
Cechy rasowe:
Przystosowanie do pustynnego życia – Pustynnym elfom nie przeszkadza gorąco, bardzo jednak wrażliwe są na zimno, które łatwo może doprowadzić do zachwiania się równowagi ich organizmów. Mogą także wytrzymać miesiąc bez wody, jednak nagłe przyswojenie zbyt dużej ilości płynów doprowadza do pojawienia się drgawek, zaburzenia pracy płuc, a czasami nawet śmierci.
Atrybuty rasowe:
Wytrwałe
Przytępiony smak
Piękne
Silna wola
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Górskie Elfy
Grupa: Elfy
Rasa: Górskie elfy
Wygląd: Górskie elfy w znaczącym stopniu przypominają elfy leśne. Posiadają podobną, szczupłą sylwetkę, niemal identyczne rysy twarzy czy ciemne włosy. Główną różnicą są ich oczy. O ile oczy leśnych elfów pełne są iskier, o tyle górskie elfy są ciemnookie, ich źrenice zdają się być nieskończenie głębokie, przyciągają uwagę oraz hipnotyzują. W chwilach, gdy elfy oddają się rozmyślaniom, niektórzy widzą na ich źrenicach krótkie rozbłyski, dochodzące jakby z głębi ich oczu. Nie powinno nikogo zaskakiwać, że posiadają długie, spiczaste uszy. Tym, co najbardziej różni ich od leśnych elfów, jest ich wzrost. Rzadko kiedy można spotkać dorosłego górskiego elfa mającego mniej niż sześć stóp wysokości.
Pochodzenie: Żyją odosobnieniu w górach na wschód od Środkowej Alaranii. Są potomkami jednej z czterech grup, które wyruszyły z niegdyś zamieszkiwanej przez wszystkie elfy krainy. Ich przodkowie osiedlili się w górach, albowiem spodobał im się spokój, jaki tam odnaleźli. Uznali także, że górskie zbocza oraz jaskinie idealnie nadają się do hartowania ducha i sprzyjają rozwojowi osobistemu każdego z nich.
Kultura: Przewodnim tematem w życiu każdego górskiego elfa jest wiedza. W ich mniemaniu jedynie zbieranie oraz pomnażanie posiadanej wiedzy może doprowadzić do zrozumienia natury, a tym samym do stania się jednością z nią. Dlatego też olbrzymią wagę przywiązują do nauczania dzieci od najmłodszych lat. Mało który z elfów ma jednak dar przekazywania wiedzy w odpowiedni dla dziecięcego umysłu sposób. Jest to naprawdę rzadka cecha, dlatego wyznaczani do tego są nauczyciele, z których każdy zazwyczaj uczy jedno dziecko. Ten proces traktowany jest z niemal pobożną czcią, choć żaden z elfów nie przyznałby się do tego. Wśród młodszych górskich elfów znana jest historia o złym nauczycielu, który został ukarany przez uwięzienie go za pomocą magii na górskim szczycie, gdzie boleśnie skonał. Starsze górskie elfy uznają te historię za nieprawdziwą i darzą ją wielką pogardą.
To, że tak mało elfów potrafi nauczać dzieci nie wzięło się znikąd. Górskie elfy czują niechęć do współdzielenia się wiedzą, nawet z innymi członkami własnej rasy, choć w tym przypadku akurat dzieje się to dosyć często, a nawet nie wyobrażają sobie przekazywania jakiejkolwiek wiedzy innym rasom. Są za to świetne w pozyskiwaniu informacji od innych, częstokroć nawet wbrew ich woli. Mogłoby się zdawać, że robią to dzięki magii, lecz tak naprawdę to tylko ich spryt. Są mistrzami potyczek słownych, debat czy zagadek. Wśród niektórych czarodziejów panuje zwyczaj, że osoba pragnąca wykazać swą sprawność umysłu powinna zmierzyć się na spryt z jakimś górskim elfem i pokonać go. Udaje się to o wiele częściej, niż się przypuszcza, a to dlatego, że górskie elfy zazwyczaj wstrzymują się z najsilniejszymi argumentami, nie chcąc pozwolić, aby wiedza kryjąca się za nimi została zdobyta przez kogoś innego. Czasami jednak chęć zmiażdżenia przeciwnika jest tak olbrzymia, że całkowicie o tym zapominają i zaczynają używać całej swej wiedzy. Czarodziej biorący udział w takim pojedynku skazany jest na porażkę, ale jednocześnie wygrywa, gdyż zdobywa wielkie zasoby wiedzy. Wśród górskich elfów osoby, które dały się na to nabrać stanowią częsty temat żartów, choć w szczególnych wypadkach także i pogardy.
Każdy górski elf potrafi posługiwać się przynajmniej trzema rodzajami magii. Nie jest to ich wrodzona zdolność, a jedynie skutek odpowiedniej nauki. Górskie elfy posiadają olbrzymią wiedzę oraz wprawę w używaniu magii i nie wahają się tego robić dla swoich zachcianek. Inne elfy potępiając to, uważając, że zmierzają do zrobienia tego samego błędu, co niegdyś Przodkowie. Zamieszkujące góry elfy jednak nic sobie nie robią z tych zarzutów, wierząc, że są o wiele rozsądniejsi od magów, którzy roztrzaskali czas.
Życie w izolacji nie sprzyja zdobywaniu nowej wiedzy. Dlatego też każdy górski elf po ukończeniu dwustu lat (wiek ten uznaje się za idealny, albowiem wówczas głód wiedzy nadal jest wielki, a posiadane sekrety nie aż tak ważne, aby ich przypadkowa strata była bolesna) każdy górski elf ma obowiązek wyruszyć do Alaranii na okres lat stu. W tym czasie ma zdobywać wiedzę na każdy możliwy temat – sytuacji politycznej, zdobyczy technologii, a przede wszystkim – odkryciom w dziedzinie korzystania z magii. Po stu latach elf musi powrócić do rodzinnego domu, aby przekazać swą wiedzę społeczności. W późniejszym czasie może do woli wyruszać do Alaranii i przebywać tam tyle, ile zechce. Elfy żyjące mniej niż półtorej tysiąca lat mają w zwyczaju urządzać z tego swoisty rodzaj zawodów, ciągnących się nieraz przez całe milenium. Starsi wolą zazwyczaj pozostawać w ojczyźnie, zajmując się dogłębną analizą zdobytej przez młodszych wiedzy. Oczywiście od tej reguły są również wyjątki.
Górskie elfy zamieszkują zazwyczaj górskie jaskinie, za pomocą magii kształtując je wedle swojej woli, ustalając odpowiednią temperaturę oraz oświetlenie. Nie żyją prymitywnie, posiadają meble stworzone dzięki magii. Pociąga ich także, jak niemal wszystkie elfy, sztuka. Najbardziej fascynują się literaturą, w szczególności prozą (potrafią masowo produkować książki dzięki magii), oprócz tego tworzą płaskorzeźby (także przy pomocy magii) na ścianach swoich jaskiń. Tematy przedstawiane przez nie są zupełnie niejasne dla kogoś nieposiadającego odpowiedniej wiedzy. Dla obeznanego w literaturze górskich elfów jest to jednak niesamowite źródło subiektywnych informacji, z reguły wykraczających poza treści samych książek.
Pożywienie: Jak na mędrców poświęcających życie, górskie elfy przypisują zaskakująco dużą wagę do rodzaju rzeczy tak przyziemnej, jak jedzenie. Górskie elfy dzięki magii potrafią stworzyć dania, które nieznane są gdziekolwiek indziej. Także składniki zdobywają za jej pośrednictwem, choć ich jakość nigdy nie jest tak dobra, jak chociażby jabłek z Szepczącego Lasu. Ich leśni pobratymcy potrafią o wiele lepiej przekonać naturę, aby oddała im najlepsze ze swoich owoców. Jednakże leśnym elfom brakuje wiedzy, którą posiadają górskie elfy. Eksperymenty z magią życia doprowadziły do powstania w górach nowych rodzajów roślin, w szczególności przypraw. Górskie elfy przyprawiają praktycznie wszystko i podczas ich pobytu w Alaranii trudno im się przystosować do tak ubogiej palety smaków.
Rozmnażanie: Stosunki seksualne są wśród górskich elfów tematem tabu, który wprawia w zakłopotanie, ilekroć się pojawi. Elfy te starają się być obojętne na emocje typowe dla ludzi, w tym także i pożądanie, jednak bez niego ich rasa nie mogłaby przetrwać. Związki górskich elfów zazwyczaj trwają do końca życia, najczęściej jedyną przyczyną ich rozpadów są różnice ideologiczne lub śmierć. Posiadanie dziecka jest o wiele bardziej wiążące niż wśród ludzi. Dla rodziców potomek zazwyczaj jest naczyniem, które można napełnić wiedzą, aby ta niosła się dalej. Dlatego też czasami rodzice pokonują niechęć do dzielenia się wiedzą i uczą swoje dzieci, równolegle z nauczycielem. Zazwyczaj doprowadza to do konfliktów między nimi. Ciąża u elfek górskich trwa dwanaście miesięcy.
Śmierć: Górskie elfy obawiają się śmierci jak niczego innego. Jest to kres całej wiedzy, jaką zdołali zgromadzić, a równocześnie prowadzi do innego, zupełnie nieznanego świata, w której ich umiejętności mogą być bezwartościowe. Gdy inne rasy umierają ze starości, zazwyczaj przyjmują to z ulgą i z gotowością. Górskie elfy nie potrafią pogodzić się ze śmiercią. Zawsze odchodzą w strachu. Ci, którzy przez całe życie byli ponad emocjami. Nie mają ceremonii pogrzebowych, ich sposób na radzenie sobie ze śmiercią to unikanie tego tematu, a w przypadku jej wystąpienia, jak najszybsze pozbycie się rzeczy przypominających o tym. Górskie elfy chowane są w specjalnie do tego przygotowanych podziemnych katakumbach, bez żadnego obrzędu czy przygotowania.
Przeciętna długość życia: 6500 lat
Grywalny wiek postaci: 20-1000 lat
Cechy rasowe:
Mowa wiatru – Górskie elfy potrafią w pewien sposób porozumieć się z samym wiatrem, co pozwala im na zmianę jego kierunku lub siły, a także na przekazywanie za jego pośrednictwem wiadomości na odległość. Niektóre elfy utrwalają nawet w wichrze posiadaną przez nich wiedzę. I choć jedynie górskie elfy potrafią odczytać cokolwiek z wiatru, to i tak sama myśl o wiedzy wędrującej po świecie jest dla większości okropna.
Atrybuty rasowe:
Wyostrzone czucie
Wyostrzony zmysł magiczny
Delikatne
Niezwykle precyzyjne
Bystre
Błyskotliwe
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Mroczne Elfy
Grupa: Elfy
Rasa: Mroczne elfy
Wygląd: Nie sposób pomylić mrocznego elfa z jakimkolwiek innym przedstawicielem elfów, czy też ogółem jakiejkolwiek innej rasy. Posiadają ciemną skórę, jednak nie w naturalnej odcieni brązu, jak u pustynnych elfów, a bardziej przynoszącą na myśl barwę popiołu z suchego drewna. Ich włosy także przybierają ciemną barwę, zazwyczaj czarną, rzadziej brązową. Ich oczu nie da się pomylić z oczami żadnego innego żywego stworzenia. Są czarne lub czerwone, a ich spojrzenie zdaje się świdrować w głąb umysłu. Podobnie jak górskie elfy są bardzo wysokie, lecz posiadają o wiele większą muskulaturę. Jednak nieodzowną cechą, która pozwala stwierdzić ich przynależność, są spiczaste uszy. Wśród mrocznych elfów zdarzają się przypadki osobników o skórze bez pigmentowej. Tacy przedstawiciele rasy mają bladą, praktycznie białą cerę i białe włosy,
Pochodzenie: Gdy łuska Prasmoka spadła na krainę elfów, większość z nich zdecydowała się odnaleźć nowy dom. Inaczej jednak postąpiły mroczne elfy. Pozostały w swej ojczyźnie, ukrywając się w korytarzach i jaskiniach, jakich mnóstwo znaleźć można było u korzeni tamtejszych gór. Z czasem zaczęli schodzić coraz niżej, coraz bardziej także się zmieniali. Życie pod ziemią zupełnie zniszczyło wszystko to, co cechuje pozostałych elfów. Prawie. Rzadko kiedy opuszczają swoje podziemne tunele i kierują się do Alaranii, nie ma jakiegoś większego powodu, dla którego mieliby to robić. Każdy mroczny elf na kontynencie posiada własną, osobistą historię wyjaśniającą to.
Kultura: Wszystkie elfy kochają naturę, a różnice pomiędzy nimi zrodziły się z różnych aspektów pojmowania jej. Mroczne elfy nie czczą lasu, morza, pustyni czy gór. Dla nich natura nie jest pięknem jakiegoś miejsca. Dla nich natura to bezustanna walka o byt. Przekonały ich o tym tysiąclecia spędzone pod ziemią, gdzie żaden z nich nie mógł liczyć na pomoc drugiego, a przeżywali tylko ci, którzy okazywali się silniejsi. Dlatego też mroczne elfy są tak agresywne, nawet w porównaniu z ludźmi, a co dopiero innymi elfami. W każdym obcym widzą zagrożenie, którego można by się łatwo pozbyć. Mimo to w jakiś sposób nauczyły się żyć ze sobą, choć w niewielkich grupach, tworząc klany. Każdy z klanów rządzony jest przez najsilniejszego elfa w klanie.
Mroczne elfy darzą niemal wszystkie rasy pogardą. Wyjątkami są inni ludzie i inne elfy. Te dwie rasy nie uważając za nic nieznaczący pył na drodze. Te dwie rasy szczerze nienawidzą i widzą je jako przeszkodę na drodze, którą należy usunąć. Na szczęście dla ludzi oraz elfów, mroczne elfy nie przybywają do Alaranii masowo, w dodatku na kontynencie nie zachowują się aż tak agresywnie. Zazwyczaj. Zależy to od powodu ich przebywania w Alaranii oraz drobnej przewagi liczebnej znienawidzonej rasy. W zamian większość ras uważa mroczne elfy za przynoszące jedynie utrapienie. Często zrzucana jest na nich wina za najrozmaitsze złe rzeczy.
Są to jedyne elfy, które nie uznają sztuki. Podziemne, ciemne korytarze nie są najlepszym miejscem na pielęgnowanie zmysłu artystycznego. Jedyną sztuką, jaką uznają, jest dla nich walka, która sama w sobie wydaje się dla nich być dostatecznym oddaniem wszystkiego, co może ich spotkać w tak długim życiu.
Mroczne elfy cechuje egoizm, arogancja, rasizm oraz upartość. Kiedy jeden z nich obejmie sobie coś za cel, niezwykle trudno jest go od tego odwieść, jest to praktycznie niemożliwe. Utrudnia im to kontakty społeczne, lecz jednocześnie sprawia, że słyną jako doskonali najemnicy. Owszem, niezwykle trudno jest przekonać mrocznego elfa, aby zaczął dla ciebie pracować, ale raz podjętego zadania już nie porzuci, nieważne, jak bardzo by się go zirytowało. Jednakże i tak należy uważać, aby ich nie denerwować. Niekiedy natychmiast po zakończonym zleceniu zabijają zleceniodawcę, jeżeli ten wcześniej ośmielał się na zbyt wiele. Jak chociażby zbyt apodyktyczne rozkazywanie im. Nie cierpią, gdy inne rasy w jakimkolwiek stopniu sprawiają wrażenie, jakby uważały się za lepsze. Nieistotne, jak wyglądałaby sytuacja.
Zdecydowanie najlepiej ze wszystkich elfów opanowały sztukę władania bronią, żaden z ich pobratymców nie może nawet marzyć, aby zbliżyć się do ich poziomu. W zamian jednak nie potrafią używać potężniejszej magii, nawet gdy są zdeterminowani poznać jakąś w większym stopniu, przychodzi im to z największym trudem. O wiele bardziej wolą proste rozwiązania. Niektóre rodzaje bólu sprawiają im przyjemność, co czyni ich o wiele lepiej przystosowanymi do pracy fizycznej od innych rodzajów elfów. Jednakże naprawdę intensywny ból może przemóc nawet ich. W końcu po coś się go czuje.
Odżywianie: Mroczne elfy, żyjąc w podziemiach, przyzwyczaiły się do smaku jaskiniowych grzybów czy dziwnych, pokrytych chitynowym pancerzem stworzeń żyjących w najgłębszych korytarzach. Nie potrzebują wyspecjalizowanej diety, zjedzą niemal wszystko, co tylko zdołają znaleźć. Choć nie oznacza to, że nie wolą jeść pewien rodzaj pokarmu. Najbardziej jednak mięso. Wierzą, że natura to walka o byt, uważają także, że to oni są najlepiej przygotowani do owej walki, dlatego też uwielbiają polować na inne stworzenia i posilać się nimi. Posiadają przytępiony smak, dzięki czemu znieść mogą zarówno smak grzyba, którego nie przełknąłby żaden z ich pobratymców, jak i zwykłego jabłka, które żadne z innych podziemnych stworzeń nie chciałoby tknąć.
Rozmnażanie: Stosunki pomiędzy kobietami, a mężczyznami mrocznych elfów o wiele bardziej przypominają zwierzęce gody, niż zwyczaje jakiejkolwiek innej rasy. Tym między innymi się szczycą i podają to za argument, że to właśnie oni są najbliżej natury, nie zaś pozostałe, żyjące na powierzchni elfy. Nie jest to rzecz nazbyt skomplikowana: kobiety mrocznych elfów szukają mężczyzn o odpowiednich cechach, dzięki którym jej potomstwo będzie silniejsze i miało większa szansę na przeżycie, a także kogoś, kto będzie mógł zapewnić wyżywienie całej rodziny. Z mężczyznami jest bardziej spontanicznie, zazwyczaj nie posiadają z góry określonych cech, jakie powinna posiadać ich partnerka. Gody mrocznych elfów mogą mieć różnorodne postacie, wszystko zależy od samych elfów. Zazwyczaj jednak wiąże się to z zagrożeniem lub udowodnieniem swoich przymiotów.
Mroczne elfy są o wiele bardziej płodne od swoich pobratymców, wielodzietne rodziny są u nich dosyć częstym zjawiskiem. Zazwyczaj jednak nie wszystkie dzieci przeżywają trudy ciężkiego życia w podziemiach. Te, które narodziły się z upośledzeniem na ciele są wręcz zabijane przez rodziców. Jest to bardziej akt łaski niż okrucieństwa. Mroczne elfy nie wyobrażają sobie cierpienia, jakie musiałby przeżywać kaleka w ciągu całego życia, które tak czy owak bez wątpienia zakończyłoby się jego śmiercią.
Śmierć: Mroczne elfy żyją o wiele krócej, niż ich pobratymcy. Choć w ich filozofii słabsi muszą umrzeć, aby przetrwać mogli silni, pozornie nie ma miejsca na jakikolwiek szacunek dla zmarłych, to jednak posiadają własne ceremonie pogrzebowe. Każdy mroczny elf ma obowiązek zapewnić godny pochówek innemu, nawet jeżeli zginął on z jego ręki. Nieboszczyka należy przygotować do pogrzebu, malując na jego ciele (szczególnie twarzy i ramionach) odpowiednie znaki krwią jakiegoś stworzenia, a jeżeli nie uda się niczego upolować, swoją własną. Są pewne korytarze, w których mroczne elfy chowają swoich zmarłych, położone tak głęboko, że żadne inne stworzenia się tam nie zapuszczają. Skała robi się tam zadziwiająco miękka. Zmarłego chowa się w przygotowanym grobie, zasypuje się go, a następnie w miejscu pochowania zapisuje się jedno zdanie mówiące, w jaki sposób zmarł. Jest to zarówno sposób na oznaczenie zajętych miejsc, jak i lekcji dla tych, którzy tam przybędą.
Przeciętna długość życia: 1200 lat
Grywalny wiek postaci: 15-1000 lat
Cechy rasowe:
Widzenie w ciemności – Ich wzrok funkcjonuje nawet w najbardziej ciemnych miejscach, co jest skutkiem długotrwałego zamieszkiwania podziemi i stopniowego schodzenia coraz niżej. W zamian jednak są wyjątkowo wrażliwe na zbyt jasne światło, podróżowanie na powierzchni w dzień jest dla nich rzeczą straszliwie męczącą.
Atrybuty rasowe:
Silne
Wytrwałe
Czuły dotyk
Przytępiony smak
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Lodowe Elfy
Grupa: Elfy
Rasa: Lodowe elfy
Wygląd: Wśród lodowych elfów panuje olbrzymia różnorodność w wyglądzie. Mogą osiągać wzrost od pięciu do siedmiu stóp, choć zazwyczaj bliżej są drugiej wielkości. Ich oczy są wąskie, a najczęstszym kolorem są różne odcienie fioletu. Posiadają zazwyczaj srebrne włosy, rzadko czarne. Czasami posiadają szerokie nosy lub wydatne łuki brwiowe, choć są to rzadkie przypadki. Posiadają muskulaturę, aczkolwiek nie aż tak rozwiniętą, jak w przypadku mrocznych elfów. Rzecz jasna ich cechą charakterystyczną są szpiczaste uszy.
Pochodzenie: Lodowe elfy po zniszczeniu ich krainy udały się na północ, aby oddać się rozmyślaniom nad swoim losem wśród lodowych zamieci. Wielu z nich zginęło po drodze, lecz do celu dotarło ich ponad tysiąc. Zaczęli zakładać miasta na nowo i zdołali odbudować kulturę. Wydarzyła się jednak kolejna katastrofa. Doszło do konfliktu pomiędzy lodowymi elfami oraz krasnoludami. Ci drudzy zaczęli niszczyć miasta lodowych elfów, wypierając ich z ich ziem. Elfy od kilku tysięcy lat wędrują na południe. Pomimo tego, iż część walk z przeciwnikiem wygrywają i odzyskują utracone wcześniej tereny, to brakuje im zorganizowania oraz głównego przywódcy, aby móc pokonać najeźdźcę. Niektórzy zaczęli nawet docierać do Alaranii, a za kilka setek lat może się ich pojawić znacznie, znacznie więcej.
Kultura: Lodowe elfy żyją w olbrzymim ucisku. Na północy trwa powolny marsz krasnoludów, który rozpoczął się już tysiące lat temu. Na południu zaś znajdują się alarańskie państwa, dla których ostatnią rzeczą, jaką potrzebują jest napływ tysięcy przedstawicieli mało im znanej oraz obcej rasy. Sprawia to, że lodowe elfy nauczyły się polegać tylko i wyłącznie na sobie samych i działać, zamiast narzekać na swój los czy zbyt długo rozmyślać nad jedną rzeczą. Pomimo coraz większego nękania ich rasy stawiają opór z olbrzymią zawziętością. Można porównać ich do sprężyny, która im bardziej zostanie ściśnięta, z tym większą siłą się rozprostuje. I to nie tylko w sytuacji zagrożenia ich społeczeństwa. Bardzo ciężko jest złamać hart ducha w pojedynczym lodowym elfie, sprawić, aby zrezygnował. Nie jest to upartość mrocznych elfów, gdyż mieszkańcy północy są otwarci na argumenty i inne zdania. Lepiej raczej jest powiedzieć, że lodowe elfy nigdy nie porzucają nadziei.
O wiele większą wagę, niż jacykolwiek swoi pobratymcy, przykładają do zmian, pomimo swojego długiego życia. Nie wierzą, że cokolwiek może trwać wiecznie. Ma to zarówno związek z tym, że od tysięcy lat są zmuszani do zmian swoich miejsc zamieszkania, a także istoty czczonego przez nich aspektu natury. Wierzą, że śnieg i lód są najlepszym ucieleśnieniem przyrody, a już dawno zrozumieli, jak bardzo te dwie rzeczy są ulotne i nietrwałe, jak w ciągu roku obu tych rzeczy przybywa i ubywa. Nie utrwalają tradycji przez tysiące lat, tak jak inne elfy i nie widzą w tym sensu. Nie przywiązują się także do rzeczy lub osób, nie wznoszą budynków po to, aby mogły w nich mieszkać dzieci ich dzieci, nie wytwarzają narzędzi aby służyły im przez całe życie.
Lodowe elfy zazwyczaj dzielą się na grupy liczące od stu do tysiąca osób. Starają się zbierać w jak największe społeczeństwa, jednak ograniczeniem jest zawsze ilość jedzenia dostępnego na danym terenie. Grupy elfów zazwyczaj kierowane są przez radę złożoną z najstarszych i najbardziej szanowanych osób, podejmują decyzje poprzez głosowanie. Wyjątkiem jest, gdy danej grupie grozi niebezpieczeństwo. W takim wypadku wybierany jest elf, który będzie posiadał absolutną i niepodważalną władzę aż do zażegnania kryzysu. Społeczności lodowych elfów nie prowadzą ze sobą wymian i utrzymują minimalne kontakty, podróż przez lodowe pustkowia jest trudna oraz niebezpieczna nawet dla myśliwych lodowych elfów, nie mówiąc już o tragarzach. Jeśli jakieś dwie grupy znajdują się na tyle blisko, że mogą bez problemu utrzymywać kontakt, zazwyczaj łączą się w jedną, podobnie jak dowodzące nimi rady. Przecież jeżeli dwie społeczności mogłyby żyć blisko siebie, wystarczałoby jedzenia dla wszystkich, więc ograniczenie wielkości grupy znika.
Są najlepszymi architektami spośród wszystkich swoich pobratymców. I choć nie wznoszą budynków z myślą, że będą stać dłużej niż kilka dziesięcioleci, to są one bardzo trwałe i zaprojektowane w ten sposób, że zatrzymują w środku ciepło. Ich głównym budulcem jest śnieg i lód, choć zdarza się, że wysunięte na południe osady używają także materiałów dostępnych w Środkowej Alaranii. Ich osady budowane są w sposób praktyczny, pozwalający jak najlepiej się bronić. Zazwyczaj wznoszą je na planie koła, na skraju umieszczając domy tak ciasno, że tworzą swoisty rodzaj muru. Zostawiają jedynie jedną lukę. Im bliżej do centrum osady, tym domy stają się wyższe, aby ciągle utrzymywać nad przeciwnikiem przewagę wysokości, nawet podczas stopniowej utraty kolejnych domów.
Lodowe elfy posiadają własną sztukę, aczkolwiek nie tworzą jej w typowy sposób. Pragną, aby przetrwała jak najdłużej, a ich osady nierzadko są niszczone przez krasnoludów. Dlatego też nie uwalniają swoich talentów artystycznych w swoich domach, a na lodowych pustkowiach, gdzie nie stanowiłyby celu ataku kogokolwiek. Artyści lodowych elfów zazwyczaj są też bardzo wprawieni w sztuce przetrwania, choć rzadko kiedy wyruszają w drogę sami. Najczęściej proszą jakiegoś myśliwego, aby im towarzyszył. Wśród łowców taka prośba uchodzi za komplement i mało jest znanych przypadków, aby ktoś odmówił. Gdy już artysta odnajdzie odpowiednie miejsce na swoje dzieło, wycina odpowiedni blok lodu i zaczyna w nim rzeźbić. Zazwyczaj trwa to kilkanaście tygodni. Tematyka sztuki lodowych elfów zazwyczaj dotyczy piękna lodu i śniegu. Artyści starają się odwzorować piękne dzieła uwielbionej przez nich natury, a jednocześnie pokazać własny sposób patrzenia na nie. Oprócz artystycznego spełnienia, rzeźby te przynoszą lodowym elfom także praktyczne korzyści. Podróżujący po lodowych pustkowiach, natykając się na dzieła artystów, zazwyczaj mogą być pewni, że okolica jest w miarę bezpieczna. Gdyby było inaczej, nikt nie zostałby tu na tyle długo, aby dokończyć rzeźbę.
Odżywianie: Głównym składnikiem diety lodowych elfów są ryby. Umiejętność rybołówstwa udało im się rozwinąć do perfekcji, nie ma na łusce Prasmoka rasy, której udałoby się im dorównać. Szczególnie zaś opracowali techniki łowienia ryb pod lodem, coś, o czym każdy mieszkaniec Alaranii najpewniej uważa, że jest to niemożliwe. Każdy w społeczności lodowych elfów zna niemal każdy rodzaj ryb występujący na północy, potrafią je rozróżnić po smaku, a nawet zapachu. O wyglądzie nie wspominając. Czasami także żywią się mięsem innych zwierząt żyjących na północy, takich jak na przykład niedźwiedzi czy fok, choć ich mała liczba i trudność w upolowaniu sprawiają, że niewielu na nie poluje i niezbyt często.
Rozmnażanie: W czasach wojny miłość jest sprawą niepraktyczną, ale równocześnie właśnie wtedy najsilniej się objawia. Wśród lodowych elfów nie ma określonych sposobów na dobieranie partnera, choć statystyczny lodowy elf ma trzech różnych przez życie. W świecie lodowych elfów niezwykle ważne jest, aby posiadać dużą rodzinę. Aby pokonać wroga z północy potrzebni są wojownicy. Dzieci lodowych elfów rozpoczynają naukę o wiele szybciej od dzieci innych elfów, o wiele szybciej też dojrzewają. Jednakże lodowe elfy nie posiadają płodności mrocznych elfów, co sprawia, że aby wzmacniać swoją rasę, muszą pokładać w tym o wiele więcej wysiłku. Poza tym ciąża u lodowej elfki trwa dość długo, bo aż dziesięć miesięcy. Krócej niż u elfów leśnych, ale w ciąż więcej niż u ludzi.
Śmierć: Lodowe elfy nie mogą sobie pozwolić na chowanie swoich zmarłych na lądzie, zbytnio obawiają się, że krasnoludy zbezczeszczą ciała. Społeczności żyjące w okolicach morza wysyłają nieboszczyków w podróż na krze. Ich celem jest sprawić, aby nie mogący już walczyć z najeźdźcami elf nie musiał się nadal ich obawiać. Więcej problemu mają mieszkańcy osad położonych w głębi lądu. W ich przypadku podróż przez lodowe pustkowia przysparzałaby zbyt wiele trudności, zwłaszcza w przypadku bitwy z krasnoludami. Ci za pomocą odpowiedniej magii otaczają ciało zmarłego lodem, a następnie drążą przerębel, w której umieszczają ciało. Następnie czuwają, aż przerębel ponownie zamarznie, ukrywając nieboszczyka. Jednocześnie uważają, aby ów nie unosił się zbyt wysoko na powierzchni wody. Ukryte w ten sposób ciało niezwykle trudno jest odnaleźć, o ile nie zna się odpowiedniego miejsca, a te znane są każdemu w danej społeczności i przekazywane dzieciom. Lodowe elfy mają nadzieję, że kiedyś zapanuje pokój i będą mogli zapewnić swoim zmarłym godny pochówek.
Przeciętna długość życia: 4000 lat
Grywalny wiek postaci: 15-1000 lat
Cechy rasowe:
Niewrażliwość na zimno – Wnętrze ciała lodowych elfów zbudowane jest w sposób, który niemal uniemożliwia obniżenie temperatury ich ciała. Aby to zrobić, potrzebny jest nadzwyczaj potężny mróz, który można wywołać tylko za pomocą potężnej magii. Z drugiej strony są bardzo wrażliwe na ciepło. Niemalże się nie pocą ani nie posiadają innego sposobu obniżenia temperatury ciała.
Atrybuty rasowe:
Silne
Wytrwałe
Piękne
Wyostrzony wzrok
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
