Góry Druidów ⇒ Góry Druidów. Sesja I.

[Valaenor]

Smok uśmiechnął się.
- No proszę, zorientowałeś się że moja aura jest nietypowa zaledwie po kilku godzinach. nie jesteś taka noga jeśli chodzi o magię w takim razie - mruknął.
- Masz rację, nie jestem typowym elfem, o ile można mnie nazwać elfem, zacznijmy od tego - powiedział. Nie zamierzał się odsłaniać ze swoją rasą jeśli Anioł nie będzie pytał, choć to było niemal pewne. No i oczywiście, anioł mógłby mu nie uwierzyć, w końcu nieliczni wiedzą o cechach metamorficznych smoków.


Kotołaczka szła coraz głębiej w las zamyślona. Nie rozglądała się na boki, ale po chwili usłyszała jakieś szepty. Zapachy unoszące się w powietrzu wydały jej się dziwnie znajome, więc poszła ich śladem. Odgłos cichej rozmowy stawał się coraz wyraźniejszy, zaczynała rozróżniać już wyrazy.
- Druidzi...Ich...Matkę...Przeszkodzić...Nasz...Mroczny... - poczuła niepokój, coś było nie tak. Była dość daleko od towarzyszy, oddzielona lasem. Pot wstąpił na jej czoło. W końcu usłyszała pełne zdanie i dojrzała rozmawiających.
Koło jamy maskującej ognisko siedziało trzech druidów... Byli identyczni jak Ci w obozie, nawet zdawało jej się że ich tam widziała.
- Tak, ale żeby odprawić nasz rytuał i przywołać Pana Kseretha, musimy wytłuc tych druidów, a przynajmniej ich przepędzić. Ta trójka może się przydać. Oni zabiją druidów i będzie na nich, a my po prostu wydamy ich władzom lokalnym... - więcej nie potrzebowała. Zaczęła się spiesznie wycofywać, i w tym momencie trzasnęła gałązka. Pod jej stopami. Zakapturzone postacie spojrzały na nią, mimo gęstwiny i usłyszała tylko
- Brać ją - zanim rzuciła się do ucieczki, niestety, obóz był daleko.

[Lilu]

-Szlag... szlag! Nie zdążę ich ostrzec!
Myślała gorączkowo skręcając w gęstwiny i wykorzystując cały pokład energii byleby tylko uciec. Wiedziała, że nie zdąży. Nie da rady przekazać im informacji.
Zrzuciła z siebie płaszcz by nie zaczepiał się w gęstwiny i nie spowalniał jej. Nie chciała umierać. Nie teraz! A już zwłaszcza, że jej śmierć na nic się zda. Aniołek i elf nie znajdą jej ciała... Nie nabiorą podejrzeń. Pomyślą, że odeszła. A ona po prostu zniknie. Nie bała się tego, co będzie po śmierci, bała się o tych, którzy tutaj zostaną.
Skręciła szybko odbijając się od drzewa ręką i przeskakując nad zwalonym pniem drzewa. Biec! Kątem oka spojrzała za siebie. Nie dostrzegła nic. Ale nie zwolniła. Nie mogła. Jedną rękę trzymała na łuku, po to by móc szybko po niego sięgnąć i zabić chociaż jednego druida.

[Avallach]

- Jak to, nie można nazwać elfem?
Anioł zamyślił się i zaniepokoił. Nie dość, że ten nowy, nie był tym, za którego go uważał, to jeszcze Lilu długo nie wracała. Zdecydowanie za długo. Jednakże, nie zamierzał się tym teraz martwić. Chciał dowiedzieć się tego, kim naprawdę jest Valaenor.
- To znaczy że kim... czym jesteś?

[Valaenor]

- Cóż, wierz lub nie ale jestem smokiem. Taką wielką magiczną jaszczurką ze skrzydłami i ostrym pyskiem. - powiedział beztrosko Val uśmiechając się. był ciekaw reakcji anioła, szalenie bawiły go różne zachowania ludzi kiedy oznajmiał im czym jest...


biegła niemal na oślep, nieświadoma że nie zbliżała się do obozu. Biegła raczej równolegle. Dziwiło ją że nie czuje zapachu tych druidów, kiedy poczuła jak plecy rozdziera jej pazurzasta łapa. kiedy obejrzała się przez ramię dostrzegła czarnego wielkiego kota pędzącego w jej ślady. na pazurach miał ślady krwi... gdzieś za nim słyszała powarkiwanie biegnącego wilka. Kolejny atak zawadził o jej łydkę rozcinając mięśnie powierzchownie i powodując piekielny ból...

[Lilu]

Krzyknęła i chcąc, nie chcąc, zwolniła. Nie miała szans ścigać się z... Wielkim kotem i wilkiem. Zwłaszcza z, nawet powierzchownie, ale jednak, rozciętą nogą. Po chwili zaczęła kuleć i się zatrzymała uskakując za drzewo.
Nie miała szans.
Jedną ręką wsunęła pierścień aniołka na palec a drugą wyjmowała już strzałę i napinała łuk. Zabić, chociaż jednego. Odskoczyła od drzewa za następne i wycelowała tuż za siebie. Gdy tylko wypuściła strzałę już zakładała następną. Z pierścieniem siły było nawet szybciej i łatwiej naciągnąć łuk, ale miała wrażenie, że nadal robi to za wolno.
-Proszę nie miej amnezji po przebudzeniu! Proszę! Odnajdę ich i powiem, że weszliśmy w pułapkę, że druidzi zmieniają się w cholernie szybkie zwierzęta... że mnie zabili...

[Avallach]

- Smokiem powiadasz? No cóż, teraz to wszystko zaczyna pasować. Nieprzeciętna aura, postać elfa... Właśnie, powiedz mi... Dlaczego smoki tak bardzo lubią elfie postacie? Całkiem sporo smoków się w nie zamienia, prawda?
Anioł zapytał i uśmiechnął się. Widział lekkie zdumienie na twarzy smoka, gdy oznajmił mu, że wszystko rozumie. Włącznie z tym że, pomimo tego że jest smokiem, jest w elfiej postaci.
Jednak studia w niebiosach mi się przydały...

[Valaenor]

Faktycznie, Val się zdziwił, ale jakoś nie bardzo się tym przejął. Anioł miał prawo być wykształconym, w końcu należał do Niebian.
- Po prostu zazwyczaj nie zmieniamy postaci raz obranej, a dziwne by było gdyby jakiś przyjaciel nasz starzał się przez kilkadziesiąt lat i umierał widząc nas takimi, jakich pamiętał z pierwszego spotkania. Elfia postać bardzo niweluje ten... efekt - powiedział Valaenor. nie widział powodu by to ukrywać.


Kotka nie miała szczęścia. Strzały które wypuściła pomknęły w las, nie trafiając przemienionych druidów. Poczuła jak Pazury pantery wbijają jej się w łydki i obalają ja na ziemię szybkim szarpnięciem... bolało jak diabli. zwierzęta patrzyły na nią przez chwilę groźnie.
- wiesz co, Twoja śmierć da Twoim kumplom niezłą motywację, bo ,oczywiście, będzie na tamtych druidów od Matki. dziękujemy za pomoc - warknął szyderczo wilk. Błyskawicznym ruchem schylił się do jej szyi i zaciskając szczęki złamał Lilu kark z głośnym chrupnięciem. Czując na gardle wilcze zęby zdążyła krzyknąć przeraźliwie, nim jej ciało oklapło zabite, a zwierzęta zaczęły rozszarpywać jej zwłoki. Dokonawszy rozszarpania zdarły jej z palca pierścień i zniknęły w buszu.

[Avallach]

- Rozumiem... Idę chyba poszukać kotołaczki. Coś długo nie wraca... A jeśli coś jej się stało, to nie będzie za ciekawie. Idziesz ze mną?
Anioł nie czekając na odpowiedź założył swoje miecze i wyjął płonący kij z ogniska. Chciał go użyć jako pochodni. Bo w lesie, było bardzo, bardzo ciemno.
Mam nadzieję że nic jej nie jest. Ciekaw jestem czy smok pójdzie za mną, czy zostanie w obozie

[Valaenor]

W tym momencie usłyszeli wrzask bólu i cierpienia. Wrzask zabijanej Kołaczki.

Valaenor poderwał się z posłania
- cholera - mruknął pod nosem i pobiegł w kierunku, skąd słyszał wrzask. Kiedy dobiegł na miejsce zobaczył makabryczny obrazek kotołaczki rozerwanej na strzępy przez, niewątpliwie, zwierzęta...
Jasna cholera. no to niefajnie. została nas dwójka a ci z obozu mi się nie podobają. coś chyba kombinują... Zaraz zaraz, ona była kotołaczką? to odrodzi się jeszcze przynajmniej z pięć razy, nie zdawała się być już kiedyś martwa... I do tego odrodzi się gdzieś w tych lasach.. szkoda tylko że bez pamięci...

[Avallach]

Anioł wolno podszedł do truchła kotołaczki. Miecz miał już w dłoni. Spojrzał na jej martwe ciało i schował twarz w dłonie. Nie uronił jednak łez.
- Pięknie... Po prostu pięknie. Pomszczę cię dziewczyno, choćbym sam miał przy tym zginąć. Przysięgam na honor.
Dobrze chociaż, że jest kotołaczką i się odrodzi. Strasznie by mi jej brakowało, gdyby odeszła na stałe. Czułbym się zapewne okropnie. To wszystko przecież przeze mnie...

[Lilu]

Ból, ciemność, pustka.
Brak absolutnego sensu.
Widziała jakieś obrazy. Migały przez chwilę i znikały. Żadnego nie zapamiętała.
Twarze osób, które poznała. Dotyk. Słowa. Myśli. Uczucia. Czuła to wszystko i zarazem nic.
Anioł. Coś dla niej znaczył. Pamiętała go, ale on oddalał się od niej. Wszystko, co przeżyli razem uciekało jej jak woda przez palce.
Zapominała...
I w pewnym momencie pochłonęła ją ciemność i nicość.
Obudziła się na polanie w lesie.
Rozejrzała się dookoła nieprzytomnie. Dopiero po kilku minutach wróciło jej jasne myślenie. "Co ja tutaj robię?" Zastanowiła się usiłując sobie cokolwiek przypomnieć. Ale nie pamiętała nic. Zupełnie nic. Jakby wszystko, co robiła w ostatnim czasie ktoś wymazał. "Przespałam coś?"
Rozejrzała się wokół siebie. Leżała zupełnie naga, tak jak ją Stwórca stworzył, na miękkiej, mokrej trawie. Było jej zimno, a wokół siebie nie widziała żadnej broni czy odzienia. "Upiłam się i ktoś mnie tu zostawił, uprzednio okradając?" Wstała z ziemi, a w brzuchu jej zaburczało. Zapoluje na coś. Zdobędzie mięso i kogoś kto z chęcią rozstanie się z ubraniem. W końcu gorzej być nie mogło. Żyła przecież i to się liczyło. Zrobiła kilka niepewnych kroków i wkroczyła między drzewa.

[Avallach]

Aniołek schował miecz i zarzucił zwłoki kotołaczki na ramię. Razem ze smokiem ruszyli w stronę polany. Po kilku, niemiłosiernie długo trwających chwilach, dotarli do obozowiska. Avallach delikatnie położył truchło na wilogtną trawę i spojrzał na Valaenora.
- Gdy już jej wyprawimy pogrzeb... Co zrobimy? Czekanie na jej nową "odsłonę" nie ma sensu, prawdopodobieństwo że nas znajdzie jest znikome. Poza tym. Obiecałem że ją pomszczę. Jakieś pomysły?

/zamykam. Sesja nie rusza się od miesiąca, nie ma sensu żeby temat stał otwarty. Jak będziecie chcieli kontynuować (beze mnie, ja już w innej sesji siedzę) piszcie na gg.