Rzeka Motyli ⇒ [Rzeka Motyli] To będzie dobry dzień!

[Yastre]

        Yastre mocno się skupiał, by nie skomentować słów Martcan o podkradaniu jedzenia. Aby to raz sam gwizdnął jakieś mięso z wędzarni albo jabłka z drzew? Niestety, gdy jest się włóczęgą, bandytą, trzeba jakoś o siebie zadbać. Panterołak byłby całkiem skory, by odpracować poczęstunek albo czasami nawet zapłacić, gdy miał trochę pieniędzy albo czegoś na wymianę, ale jakoś ludzie byli mu zawsze niechętni. Także wolał w tym momencie milczeć, bo zgadzając się ze smokołaczką jasno dałby do zrozumienia, że popiera działania niezgodne z prawem, a burząc się wyszedłby na hipokrytę, a on był zbyt prostolinijny, by pozwolić sobie na coś takiego.
        - Aaaa, bo wiesz jak to z plotami! - zauważył z zadowoleniem Yastre, w odpowiedzi na słowa Tiwa. - Za tydzień to będzie tuzin demonów i dwie wioski wyrżnięte w pień, nie? Tak jest zawsze! A jak dużo osób ginie, to zawsze mówią o diabłach, demonach, czarnoksiężnikach, nie?
        Słowa o rodzinie bardzo panterołaka zaciekawiły - nie mając doświadczenia lubił słuchać, jak to wygląda u innych. Sam nie miał okazji poznać czym jest życie z bliskimi - sprzedano go gdy był jeszcze zbyt młody, by cokolwiek pamiętać, jak przez mgłę kojarzył tylko, że miał starsze rodzeństwo, które czasami się z nim bawiło, na co on zawsze czekał z wytęsknieniem. A Tiw widać miał prawdziwą, kochającą rodzinę z mamą, która dobrze gotowała i z piękną siostrą, której można było bronić przed złymi chłopakami. Tak, Yastre był święcie przekonany, że tak by właśnie robił - bronił swojej kochanej siostrzyczki przed całym złem tego świata! W końcu po to jest się bratem.
        - A co się stało? - zapytał mało taktownie. - Czemu nie ma?

        Yastre miał wrażliwsze zmysły i mocno rozwinięty zwierzęcy instynkt, przez co już wcześniej wiedział, że nadchodzi burza, ale jakoś specjalnie go to nie obeszło - las dawał wiele możliwości schronienia się przed deszczem, a on doskonale radził sobie ze spaniem pod chmurką. Dawno zresztą nie spał w prawdziwym domu, w łóżku z siennikiem. Ostatni raz, gdy podróżował z Irme, Novusem i swoją ukochaną Leną. Lena... Jak on bardzo za nią tęsknił! Jak bardzo szukał jej po tym incydencie z leśnym więzieniem! Nie odnalazł ani jej, ani nikogo z pozostałej dwójki. Na samo wspomnienie zrobiło mu się nieswojo i aż pociągnął ze smutkiem nosem. Zaraz jednak ocknął się ze złych myśli.
        - E-e - zaprzeczył, kręcąc zdecydowanie głową. - Za płasko tu, nie znajdziemy żadnej jaskini w okolicy. Ale po co nam ona, wkoło jest tyle drzew, nigdy nie spałeś w lesie w burzę? Raz dwa znajdę nam jakieś schronienie, chodźcie, chodźcie!
        Yastre zerwał się z ziemi, podciągnął spodnie i zaraz poleciał w stronę krzaków porastających skraj polany. Co jakiś czas zatrzymywał się, powtarzając "chodźcie, chodźcie" i kiwając na resztę ręką. Nie uszedł daleko, gdy dojrzał zwalone drzewo, które opierało się częściowo na pozostałych, zdrowych pniach. Jego zwieszone gałęzie tworzyły coś w rodzaju namiotu.
        - No idealnie! - ucieszył się. - Wyrwie się co za dużo w środku, obłoży z zewnątrz i będzie sucho i ciepło jak w uchu, mówię wam! Raz-raz, do roboty!
        Panterołak wgramolił się pod pień i zaczął odrywać suche gałęzie tak, by zrobić sobie wolną przestrzeń. Wyrzucał je na zewnątrz, a po chwili sam wychodził i z wprawą wplatał wolne gałęzie między te, które jeszcze zostały przy pniu. Przy robocie z zadowoleniem sobie pogwizdywał.

[Tiw]

Widząc panterołaka próbującego zrobić kryjówkę z drzewa od razu mu pomógł, jednak najpierw musiał uspokoić Martcan i odczepić ją od siebie.
- Będzie dobrze, burza nie wydaje się aż tak zła, żeby nam coś się stało, jednak muszę pomóc Senowi w uporządkowaniu schronienia. - Pogłaskał gadzinę i odczepił ją od siebie, po czym zabrał się za pomoc panterołakowi w porządkach.
- Odsuń się Sen, tak będzie szybciej. - Gdy już usunął się z drogi, Tiw wziął zamiach toporem i odciął prawie wszystkie gałęzie, poprawił drugim ciosem. Teraz trzeba tylko je stamtąd wyciągnąć. Wraz z Snem wykonali dobrą robotę, schronienie było już gotowe.

Gdy skończyli, pierwsze krople deszczu spadały z nieba. Wzięli swoje rzeczy i schowali się w prowizorycznym namiocie. Tiw wypatrywał błysków i nasłuchiwał po jakim czasie usłyszy dźwięk. Na razie pioruny uderzały daleko od nich, drzewa i schronienie zapewniły im całkowitą ochronę przed deszczem. Chwilową ciszę przerwał Tiw:
- Sen, zapytałeś co przytrafiło się mojej rodzinie. Została zamordowana, wraz z całą naszą wioską. W dniu moich dwudziestych urodzin przyjechała grupa bandytów, nie wiem dlaczego, ale nie ma to już znaczenia. Byłem pierwszą osobą która zmierzyła się z nimi, udał się zabić jednego z nich, jednak sam dostałem cios w głowę i straciłem przytomność. - Gdy tak opowiadał co się tam działo poczuł ból w miejscu gdzie tamtego dnia został trafiony. - Kiedy się obudziłem cała wioska była w płomieniach, bez namysłu pobiegłem w stronę swojego domu, by tylko zobaczyć że już go tam nie było. Znalazłem tam tylko trzy spalone trupy i ruinę domu. Za swoimi plecami usłyszałem ich, ludzi, którzy zamordowali moją rodzinę. Nie pamiętam walki, poczułem tylko gniew i koniec, następne co pamiętam, to że zabrałem kolczugę ze swojego domu, płaszcz jednego z bandytów i ruszyłem w świat. Od tego czasu podróżuje po wszystkich krainach szukając przygód.
        Gdy skończył mówić dopiero zauważył, że bo jego policzku spływała łza. "Dlaczego w ogóle im to powiedziałem. Teraz widzą mnie w takim stanie.", pomyślał Tiw i zamilkł.

[Yastre]

        - Ej no...
        Yastre był wyraźnie niezadowolony z uwagi poczynionej przez smokołaczkę. Przerwał na moment obrywanie gałęzi i wygramolił się na zewnątrz, otrzepując wszelkie kawałki kory, które się do niego przykleiły i burcząc coś niewyraźnie pod nosem. Po raz setny tego dnia podciągnął opadające z tyłka spodnie.
        - Martcan, weź, ja żyję w dziczy dłużej niż ty chodzisz po świecie. Legalnie! - oświadczył. - Nie jestem głupi, gdyby to było samotne drzewo na środku miedzy, to jasne, że bym sobie darował. Ale weź, no, to jest środek lasu. A to drzewo jest powalone, tu jest niżej niż w pozostałej części lasu. Spokojnie, nie bój nic, będzie rąbać wszędzie wkoło tylko nie w nas. Zaufaj staremu, co? Ten twój fioletowy przyjaciel pewnie miał rację, ale ja mam większą, bo jestem na miejscu!
        Ot, logika panterołaka. Yastre oczywiście w mało bystry sposób próbował przekazać, że od każdej reguły może istnieć wyjątek i wszystko zależy od okoliczności. Całe szczęście nie musiał dłużej tłumaczyć swego pokrętnego rozumowania, gdyż do rozmowy wtrącił się Tiw z propozycją pomocy.
        - A! Jasne, jasne! - zapewnił uradowany, gdy tylko zrozumiał, co planuje wojownik. Usunął mu się z drogi, a gdy dzięki kilku precyzyjnym ciosom toporem wszystkie przeszkadzające gałęzie zostały odcięte, panterołak z radością zaklaskał w dłonie.
        - To rozumiem! Ale szybko! - ucieszył się, gramoląc się do środka i oczyszczając schronienie. Zrobił znacznie więcej niż tylko pozbył się uciętych kawałków drzewa, pozbierał też wszelkie kamienie i wszystko, co mogło gnieść podczas siedzenia. Gdy to zrobił, zaprosił wszystkich do środka, samemu rozsiadając się jak panisko. To było naprawdę godne schronienie, zważywszy na warunki i materiały, jakimi dysponowali.
        Yastre położył się na boku i zwinął w kłębek, jakby zaraz miał zasnąć, gdy tylko jednak Tiw zaczął mówić, panterołak podniósł głowę i słuchał go z zainteresowaniem. Widać było, jak mina mu zrzedła, gdy usłyszał okrutną prawdę. Na dodatek widział, że wojownik bardzo przeżywa stratę i coraz trudniej mu się mówi.
        - Nie no, stary, nie musisz... - bąknął, podnosząc się do pozycji siedzącej. - Rany, przepraszam, nie spodziewałem się...
        Yastre wyraźnie żałował, że niechcący zmusił Tiwa do takich wyznań. Z zakłopotaniem podrapał się między uszami i zmarszczył nos. Co gorsza do głosu doszło kilka jego wspomnień, gdy z bandą zdarzyło mu się napaść jakąś mniejszą wioskę... Nie mordowali każdego jak leci, jasna sprawa, chodziło tylko o kasę, ale wiadomo, zawsze były jakieś ofiary, bo ktoś się za bardzo stawiał czy coś. Samo to wspomnienie sprawiło, że panterołak nie był w stanie spojrzeć Tiwowi w oczy. Znowu się położył i zacisnął powieki, udając, że zamierza iść spać.

[Yastre]

        Chociaż Yastre bardzo zawzięcie udawał, że śpi, widać było jak strzyże uszami i podsłuchuje co też ma do powiedzenia Martcan. Tak się nad tym skupił, że aż zmarszczył brwi. Gdy jednak smokołaczka skończyła mówić, on zerwał się zaraz do pozycji siedzącej, niezwykle zaaferowany.
        - Ej no weź, poważnie? - zapytał, wybałuszając oczy. - Ja cię kręcę, ale niefajnie! To byli twoi rodzice, nie?
        Panterołak wyglądał na zasmuconego tym, co usłyszał. Sam nie miał dzieciństwa z kochającą mamą i tatą, również się trochę od nich wycierpiał, ale tłumaczył sobie, że to mimo wszystko była jego rodzina. Nadal ich kochał i był święcie przekonany, że gdyby się spotkali, na pewno by się dogadali, a w każdym razie on sam urazy by nie chował - było, zdarzyło się, na pewno sami po czasie byli smutni z powodu tego, że pozbyli się własnego syna, wtedy jednak mieli z jego powodu problemy i nie wytrzymali. Niestety, Yastre wiedział, że nie ma szans na takie spotkanie po latach - nie znał swojego dokładnego wieku, ale widział, jak starzeli się ludzie, z którymi miał okazję dłużej przebywać, zdołał domyślić się, że jego rodzice z pewnością już się zestarzeli i umarli, a co do rodzeństwa nie miał wcale pewności, że by ich rozpoznał. W końcu gdy widzieli się ostatni raz, wszyscy byli jeszcze dziećmi, a on był najmniejszy z nich wszystkich.
        Yastre wymamrotał coś pod nosem, po czym wcisnął się jeszcze głębiej między gałęzie osłaniające ich od deszczu - dzięki temu Martcan i Tiw mieli więcej miejsca, a jemu samemu to nie przeszkadzało, gdyż jako kot lubił zwijać się w kłębek i chować się w mało dostępne miejsca. Szybko usnął, nie zważając na swych towarzyszy i dochodzące z zewnątrz dźwięki burzy. Doskonale wiedział, że tu go deszcz nie dosięgnie, w końcu przemawiały za nim lata doświadczenia. W schronieniu było sucho i nawet ciepło, gdyż trzy osoby samą swoją obecnością wystarczająco nagrzewały powietrze pod baldachimem gałęzi.
        Rano było już po wszystkim, dzień nastał dość chłodny, rześki, bardzo przyjemny, wszystko zapowiadało, że później zrobi się słonecznie. Panterołak o dziwo obudził się jako pierwszy. Podniósł się do pozycji siedzącej, ziewnął, mlasnął, podłubał palcem w oku. Już miał budzić resztę... Ale się rozmyślił. W sumie nie za bardzo miał ochotę przyjaźnić się z tą dwójką, węszył związane z tym kłopoty. Wolał nie kusić losu, więc najciszej jak mógł, z typową dla kota gracją, wyszedł na zewnątrz nie budząc nikogo. Rozejrzał się, gdybając nad kierunkiem swojej wędrówki, po czym udał się dziarskim krokiem w stronę gościńca nawet nie obracając się za siebie.

Ciąg dalszy: Yastre

[Tiw]

Gdy Tiw się obudził, zobaczył, że panterołak jak i gadzina poszli w swoje strony, uśmiechnął się sam do siebie i powiedział.
- Trzeba się było tego spodziewać...
Po czym wstał, zebrał swoje rzeczy i wyruszył w dalszą podróż przed siebie.

Ciąg dalszy: Tiw