Ścieżka Dusz ⇒ Droga rozpaczy

[Laven]

- Ciekawe gdzie jest "kici-kici" - mruknął, jakby czytając jej w myślach. Od dawna nie widzieli pieszczoszka Nani, i nawet Laven zaczął się niepokoić. Nie to że zaczął tęsknić czy coś, w życiu. Po prostu nie chciał, by jego pani się smuciła.
Pomyślał, czy można zaufać kotu na tyle, by pozwolić mu samemu się odnaleźć. Nie był w końcu dzieckiem, a jemu coraz ciężej było zostawać w tym miejscu. Powinien mieć przy sobie jakąś broń, lecz ostatnią wyrzucił do dołu. Miał nadzieję, że zdołał w domu skitrać w bucie jakiś kozik.
Pogłaskał współczująco dziewczynę po ręce.
- Nie martw się, wróci. Raczej tak szybko się do niego nie uwolnimy - mruknął z żartobliwym zażenowaniem w głosie. - Może zgubił się po drodze. Jak wyjdziemy stąd, prościej będzie mu złapać nasz trop. Nie sądzisz? - uśmiechnął się. - Co myślisz o wakacjach?

[Naniria]

- Czekaj, na które pytanie mam najpierw odpowiedzieć? - spytała ze złośliwym uśmieszkiem. - Po prawdzie można spróbować się stąd wydostać, czemu nie... - zastanowiła się na głos, mierząc wzrokiem tajemniczy kamienny krąg. Nie chciała mieć z nim do czynienia. - Co do wakacji, to z wielką przyjemnością. Jak najdalej od kretynizmu elementu zbiorowego, ośmioryb, przygłupich patafianów z łukami, podejrzanych łódek na bagnach, z daleko od więzień pełnych czaszek ludzkich i nieludzkich. Tak, przydałyby się.
Ścisnęła jego dłoń i ruszyła mało widoczną wśród tej cuchnącej mgły ścieżką.
- Oby ten kocur wrócił jak najszybciej, bo kreatywność będę miała jeszcze aktualną - burknęła, przylepiając się do ramienia ukochanego.