Arrantalis ⇒ [Z dala od miast] Jak miedź brzęcząca

[Delia]

Delia stała spięta, obejmując ręką Evangeline i dodając jej otuchy, a także po części samej sobie. Pierwsze uderzenie miecza mocno odbiło się na młodej niebiance, wystraszyła się biedna.

- Spokojnie – szepnęła Delia i przytuliła ją mocniej. – Będzie dobrze – mówiła kojącym głosem. Choć także się denerwowała, ale trzymała nerwy na wodzy. Niestety to nie wystarczyło, by uspokoić złociutką. – Dziadek walczy, jest bardzo skupiony, dlatego może wyglądać groźnie, ale nie bój się, wie, że nie może skrzywdzić Dżariego. Niestety walka się nie skończy, póki nie będzie wygranego i przegranego.

Nagłe zawołanie Evci w stronę Lakiego bardzo wzruszyło królową. Cicho westchnęła, próbując się pozbierać, bowiem przez ten krótki moment została nieco wybita z równowagi i utrzymywania powagi. Nie pomagała też jej matka, która załamywała ręce i cicho modliła się do Pana, by żadnemu z mężczyzn nic się nie stało.
Del więc musiała po trochę uspokajać córeczkę i matkę, a na dodatek obserwować walkę. Była wdzięczna Dżarielowi, że nie szarżuje tak ostro na jej ojca i nie chce mu zrobić krzywdy, choć Emanuel atakował, jakby co najmniej chciał zadać cios śmiertelny. W momentach, gdy miecz anioła dzieliło od Lakiego naprawdę niewiele nawet Delia była bliska krzyku, powstrzymała go jednak i tylko zakrywała usta dłońmi.
Wtem walka zaczęła się toczyć nieco inaczej, teraz to Emanuel głównie się bronił, a Dżari zaczynał atakować. Del lekko się uśmiechnęła - wybrał dobrą technikę. Niestety niebianka nadal martwiła się o tę pierwszą krew: zadana rana przecież mogła być groźna, a nie chciała, by komukolwiek coś się stało.
Gdy miecz Emanuela został mu wyrwany, wszyscy obserwujący dosłownie zamarli, szczególnie ci najbardziej zainteresowani. Nawet sam anioł rzucił Lakiemu takie spojrzenie, które, choć wyglądało wrogo, miało w sobie coś z podziwu. Wszak ojciec królowej zwykle walczył z istotami piekielnymi stosującymi bardzo nieczyste zagrania, a teraz miał honorowego i jak się okazało godnego przeciwnika.
Walka została zakończona i nikt nie został ranny, ponadto wygrał Dżari, Del była przeszczęśliwa i zwyczajnie podbiegła do niego rzucając mu się na szyję i obdarowując romantycznym całusem.
Nevina otarła łezkę wzruszenia, po czym podeszła do swojego mocno zmachanego męża, który nie do końca miał ochotę na pocieszenia i takie tam. Schował swą broń i westchnął, widząc swoją córkę i swego przeciwnika razem, ale na razie nic nie mówił.

- Wiedziałam, że dasz radę – powiedziała również cichutko Del.

Po chwili podeszli do nich Farnir i Emanuel. Ojciec królowej wysłuchał, co ma do powiedzenia ukochany jego córki, po czym w końcu przemówił.

- Udowodniłeś swą wartość. Bądźcie więc razem szczęśliwi. I dbaj o moją córkę, a jeśli ją skrzywdzisz… Nie licz na ponowną wygraną – Spojrzał na niego śmiertelnie poważnie, po czym zwrócił się do córki. – Myślę, że nadszedł czas na nas. Trzymaj się, skarbie. – Uściskał ją i podszedł do Evangeline. Nie bardzo wiedział, co ma powiedzieć. – Evangeline… bądź grzeczna i ucz się pilnie. – Również ją przytulił, choć nieco sztywniej, ale jak to mówią: liczą się chęci.

Po tym pożegnaniu Emanuel rozłożył skrzydła i zaczekał aż Nevina wszystkich wyściska, a ona to nie poprzestała tylko na córce i wnuczce, na przytulaski załapał się Dżari, Valak, wszystkie zwierzaki królowej, a nawet Yro, na którego Emanuel spojrzał porozumiewawczo.

- Wybaczcie, że Emi tak szybko chce uciekać, ale on już tak ma, nie znosi przegranej, wstydzi się jej, to na swój sposób urocze, ale no… - mówiła Nevina, powoli prostując i swoje skrzydła.

Po szybkich, ale pełnych miłości pożegnaniach rodzice Del polecieli do domu, znikając gdzieś wśród chmur. Anielica dopiero teraz spostrzegła, że trochę czasu zleciało, słońce wzniosło się całkiem wysoko, a temperatura wzrosła. Co szczególnie odczuły futrzaki, które rozpływały się, nawet leżąc w cieniu, między kwiatami. Pewnie za chwilę przyjdzie ogrodniczka i je pogoni.
Delia odetchnęła w końcu z ulgą: wizyta rodziców była miła choć stresująca. Teraz mogła się zająć swoimi sprawami i tak nagle powstającą, nową rodziną.
Wtem przybiegł jeden ze służących, trzymając tajemnicze podłużne zawiniątko z liścikiem.

- Wasza wysokość! Wasza wysokość! Natknąłem się na to na twym łożu w twej komnacie. – Podał jej rzeczony pakunek, kłaniając się nisko.
- Dziękuję. – Królowa przyjęła od niego zawiniątko i najpierw obejrzała dołączony do niego liścik. – „Na wszelki wypadek, sprawdź go jeszcze raz. Tata” – przeczytała na głos i rozwinęła pakunek, a tam był… miecz. Z wyrzeźbionym księżycem po jednej stronie jelca i słońcem po drugiej. Tego typu broń była typowa dla jej rodu. Królowa zachichotała. – Cały tata… No cóż, sprawdzenie zostawi się na później. – Puściła oczko Lakiemu. – A teraz, mój drogi, czas na uroczyste śniadanie dla zwycięzcy. – Chwyciła go nieco nieśmiało za rękę.

[Evangeline]

        Emocje rozpierały wszystkich, którzy mieli szansę obejrzeć pojedynek, jego zakończenie oraz skutki rozbrzmiewające w słowach obecnych na placu niebian. Niczym fale na wodzie, rozchodziły się one we wszystkie strony, a po zetknięciu z innymi następowało ich wzmocnienie bądź całkowite zaniknięcie. I choć reakcja obserwującego tłumu była różnoraka i czasami ciężka do zinterpretowania przez osoby postronne, to przynajmniej jedna twarz, należąca do pewnej młodej niebianki, promieniowała niemal wyłącznie jednym uczuciem - ulgą.

        Gdy świat obserwowała zza krat, za którymi to jej jedynym celem było istnienie w celu ciągłego wytwarzania złotego pyłu dla chciwców, życie było o wiele prostsze. Rzadko kiedy coś zaskakiwało młodą Evangeline, a jeszcze rzadziej zdarzały się sytuacje, podczas których emocje kotłowały się w młodocianym sercu niczym wzburzone burzowymi wiatrami wody oceanu. Nie wspominając o tym, że nie było tam nikogo, z kim łączyłaby ją choćby namiastka więzi, jaką zbudowała ze swoją przybraną matką Delią czy opiekunem Dżarim.

        Teraz, gdy była w tym świecie przepełnionym pozytywnymi emocjami, miłością i ciepłem innych, złotowłosa była bezbronna przeciwko strachowi, dla którego jej niedoświadczone serce było wyśmienitą ofiarą. Z tego to powodu przeżywała ona tak mocno pojedynek, co również wyjaśniało, czemu zakończenie tego wydarzenia przyniosło jej tak bezcenne ukojenie - nie tylko nie musiała już się martwić o ewentualną cudzą krzywdę, ale także udzielały jej się emocje, które to malowały się dumnie na licach królowej i opiekuna.

- Cieszę się, że pomogłam - rzekła z uśmiechem w stronę Lakiego, gdy tylko ten podziękował za okrzyk młodej, który przeszył powietrze podczas pojedynku. Uśmiech jednak zmalał na chwilę, gdy anielica zaczęła tłumaczyć swoje zachowanie. - Za każdym razem, gdy ktoś z was podnosił broń… Czułam się, jakbym stała na miejscu tego, na kogo miał spaść miecz. Bałam się. Dlatego chciałam, by to trwało jak najkrócej. Czy… czy to źle, że tak się czuje? Bo gdy na ciebie patrzyłam, nic takiego nie widziałam. Czy jak urosnę, to będę jak ty i przestanę się bać? - mówiła niebianka, całkiem nieświadoma tego, że nie tylko ją przeszywały te emocje we wcześniejszych chwilach. W tych momentach, gdy zwracała część uwagi na Delię, władczyni Arrantalis nie dawała po sobie poznać, że się zamartwia. Babcia zaś, choć była niedaleko i gorliwie okazywała swoje reakcje na walkę, to jednak była w tamtym momencie poza obserwacją złotej anielicy.

        Przez pewien czas nie mogła dostać odpowiedzi - inne osoby zwróciły na siebie uwagę jej opiekuna. Nie chcąc się wtrącać, księżniczka jedynie stała obok i słuchała. Za każdym razem, gdy zmieniało się to, kto przemawiał w danym momencie, Evcia obracała głowę w daną stronę. Nie tylko głowę zresztą, bo otaczająca ją złota mgiełka także zdawała się obracać to w jedną, to w drugą stronę, naśladując poczynania anielskiej główki. Valak, który przebywając na ramieniu anielicy, przespał większość pojedynku - był w końcu wrednym papugoszczurem, a obserwowanie przebiegu walki byłoby równoznaczne z okazaniem szacunku dla walczących - zbudził się aż od tego ruchu i z braku zajęcia robił dokładnie to samo, co młoda, posyłając swoje spojrzenie na coraz to kolejne przemawiające osoby.

- Na pewno będę grzeczna i pilna w nauce, w końcu opiekuje się mną Dżari i mama! - zapewniła dziadka, odpowiadając na jego uścisk swoim uściskiem, do którego włożyła tyle sił, ile jej młode, delikatne rączki mogły wykrzesać.

        Gdy każdy, kto tylko był w zasięgu rąk Neviny, został wyściskany, a sama Nevina ogłosiła, że czas na nią i na jej męża by opuścili królestwo swej córki, Evangeline nie czekała długo z pożegnalnym machaniem w stronę babci i dziadka, którzy to z pomocą kolejnych machnięć skrzydeł ulecieli ku nieboskłonowi. Evangeline zdawała się pełna energii i zapału na cały dzisiejszy dzień, czego zresztą nie ukrywała, aż nie mogła ustać w miejscu. Przynajmniej tak było do czasu, aż Delia nie odpakowała swojego prezentu-niespodzianki... miecza.

- Nie będziesz z nikim walczyć mamo... Prawda?! - To było pierwsze, co przyszło Evangeline do głowy. Nic dziwnego, pojedynek Dżariego miał na nią wielki wpływ, a i odbył się ledwie kilka chwil temu. - Jak tak to ja… To ja… Będę zmartwiona, i to mocno! - zagroziła poważnie swojej przybranej matce.

        Chwilę milczała, z twarzą w pełni gotowości do rozpłakania się, gdyby okazało się, że Delia faktycznie zamierza użyć miecza do czegoś tak strasznego dla Evangeline. Oczywiście nie trwała tak wiecznie, bowiem Delia wspomniała sekundę temu o śniadaniu, a to oznaczało, iż należy zadać jedno bardzo ważne i niecierpiące zwłoki, a zarazem niewinne niczym nieudeptana łąka, pytanie.

- A czy będę mogła jeść śniadanie podczas siedzenia na kolanach Dżariego? - spytała, chcąc ukoić resztki niespokojnych myśli będąc blisko Lakiego. Oczywiście Delia też by się do tego nadała, ale ona miała mniejsze nogi, więc nie było gwarancji, że utrzymają one ciężar złotowłosej. A przynajmniej tak rozumowała niewinna Evangeline.

[Dżariel]

        Dżariel był szczęśliwy. Gdyby ktoś o tej samej porze poprzedniego dnia zapytał go, czy jeszcze kiedyś sięgnie po broń, natychmiast by zaprzeczył. Był mordercą, niegodnym, miecz w jego rękach nie był już narzędziem Pana i nie służył dobru. Okazało się jednak, że wszystko jest możliwe, jeśli tylko ma się odpowiednią motywację. Dla niego tą motywacją była Delia i to niesamowite uczucie, które się między nimi rodziło, a które jeszcze nie zostało oficjalnie przez nich nazwane, choć chyba nie mieli złudzeń co do tego jak to się skończy. To ona, jego królowa, sprawiła, że był w stanie sobie wybaczyć, że nareszcie wstał z kolan i poczuł, że może żyć dalej, że ma prawo budować swoje szczęście. Zachował przy tym umiar i nadal pamiętał, że jest dzieckiem Niebios, dlatego też nie zabił ani nie zranił Emanuela. Nareszcie… Nareszcie znów był sobą.
        Gdyby widział go w tym momencie ktoś znajomy - na przykład jego siostra, rodzice - dostrzegłby momentalnie jaką zmianę przeszedł przez te ostatnie dni. Znowu się wyprostował, odzyskał godność, w jego spojrzeniu pojawił się dawny blask. Matka - kobieta bardzo wrażliwa - z pewnością uroniłaby łezkę szczęścia widząc swojego syna w tej chwili. Na usłyszenie dobrych wieści mieli jednak jeszcze poczekać, bo to nie był koniec… A Laki jeszcze nie był u kresu swej przemiany.

        Dżari po ogłoszeniu werdyktu sięgnął do klamry spinającej pas z mieczami, lecz Farnir natychmiast powstrzymał go gestem.
        - Zostaw je - oświadczył. - Pokazałeś wszystkim, że jesteś wojownikiem. Teraz musisz iść o krok dalej: broń swojej królowej i jej córki.
        Farnir wiedział co mówi. Nie był biegły w intrygach dworskich, nie interesowało go to, znał się jednak całkiem nieźle na powinnościach rycerza i uważał, że była to droga, którą powinien podążać wybranek królowej, skoro już pokazał, że nie jest byle chłopakiem ze wsi. Kim jednak był… Tego nie wiedział nikt, nawet sama Delia nie znała jeszcze całej prawdy. Miała to być wkrótce podstawa do kiełkowania coraz to nowych, bardziej wymyślnych plotek, ale to już nie była sprawa Farnira - on swoje zrobił i w politykę nie zamierzał się już mieszać. W duchu jednak musiał przyznać, że było w tym chłopaku znikąd coś, co przyciągało, zamierzał więc opowiedzieć się za nim w razie takiej konieczności. Na razie jednak nie mówił tego na głos - pożegnał się i odszedł, pozostawiając rodzinę królewską w jej własnym gronie.

        - Nie, Evangeline, to nie jest nic złego - zapewnił księżniczkę, gdy ta zwierzyła się z emocji, jakie targały nią podczas pojedynku. - Jesteś po prostu bardzo wrażliwa… I pewnie bandyci nie dali ci dobrych wzorców, byś mogła wyrobić sobie dobre zdanie na temat walki. Wiedz jednak, że walka nie zawsze jest drogą do czegoś złego, to wszystko kwestia tego, co walczący mają w sercu. Żyjąc na dworze z pewnością będziesz uczestniczyła w turniejach, gdzie rycerze będą stawali ze sobą w szranki, zobaczysz wtedy, że nikt w tych walkach nie cierpi, to jedynie sposób na pokazanie własnych umiejętności. Przeciwnicy są chronieni przez pancerze i zasady, jakimi rządzi się walka na turnieju, poza tym ich celem nie jest zabicie ani zranienie przeciwnika, bo przecież to ktoś, z kim być może przyjaźnią się poza areną… Jeśli więc osoba o czystym sercu wznosi miecz do ciosu, bardzo mało prawdopodobne jest, by miała złe intencje i to skończyło się źle. Nie musisz się więc obawiać.
        Dżariel nie był do końca pewny, czy rozwiał wątpliwości księżniczki - tak naprawdę wszystko opierało się na dobrze ukształtowanej moralności i wzorcach, a tych Evangeline praktycznie nie posiadała. Musiałby zacząć od podstaw tłumaczyć jej różnice między dobrem a złem, a teraz nie było na to czasu… Może jednak powinien go wkrótce znaleźć, by młodej anielicy łatwiej było poruszać się w świecie i również by samemu mieć lżej, bo nadal czuł się za nią odpowiedzialny i wolał uniknąć większych gaf.

        Gdy nadszedł czas pożegnań, Dżari nieco się wycofał - nadal nie stanowił części tej rodziny, więc wolał ustąpić, by najbliżsi mieli dla siebie odpowiednią przestrzeń. To nie uchroniło go jednak od wylewnych pożegnań ze strony Neviny. Nie spodziewając się uścisków od niej, Laki z początku chciał się ukłonić, lecz wtedy ona wykorzystała sytuację i objęła go za szyję - przepadło. Anioł jednak bez oporów otoczył ją ramionami, uśmiechając się z pewnym zażenowaniem.
        Z Emanuelem zaś pożegnał się faktycznym ukłonem, nie chcąc mu się narzucać nawet podaniem dłoni, bo najwyraźniej ojciec Delii nadal go nie tolerował. Cóż, trudno. Może z czasem przyjdzie mu zmienić zdanie… A może i nie. Laki jednak nie miał do niego żadnych pretensji i jedynie zamierzał szanować jego przestrzeń.
        - Do zobaczenia, pogodnego nieba - pożegnał się z parą aniołów, gdy ci wzbijali się do lotu. Został już tylko z Delią i Evangeline… I powoli rozchodzącym się tłumem gapiów, wśród których wiele osób nadal spoglądało na nich z zainteresowaniem, czekając czy może dowiedzą się jeszcze czegoś ciekawe na temat niedawnej walki i obu mężczyzn, którzy skrzyżowali z sobą miecze ewidentnie mierząc się w imię jakiś racji, a nie tylko dla treningu. Nic takiego jednak się nie wydarzyło, więc każdy z ociąganiem wracał do swoich spraw.
        Zmierzającego pod prąd chłopaka Dżariel dojrzał dość szybko - z zainteresowaniem śledził jego ruchy, bo nie miał pojęcia co też mógł on nieść ze sobą. Dowiedział się wkrótce - miecz. Prezent od ojca Delii dla niej. O jakże subtelnie. To jednak Dżariemu nie przeszkadzało, jedynie może trochę go bawiło.
        - Z niecierpliwością na to czekam - odpowiedział królowej niskim głosem, gdy ta zapewniła, że miecz zamierza wypróbować. Podobała mu się wizja pojedynku z nią, była na swój sposób podniecająca. Byle nie mieli przy tym widowni i mogli swobodnie poznać się nawzajem poprzez walkę, nie zważając na konwenanse…
        - Nie obawiaj się Evangeline, nie zrobimy sobie krzywdy z twoją mamą - zapewnił księżniczkę, która zaraz zrobiła się nerwowa słysząc o walce. Poczuł ulgę, gdy Delia szybko zmieniła temat i zaczęła mówić o śniadaniu, uśmiechnął się nawet nieśmiało do niej, mocno ściskając jej palce, którymi tak nieśmiało objęła jego dłoń… Wtedy jednak złotowłosa anielica po raz kolejny zadała pytanie, którego nie można było przewidzieć.
        - Nie, wykluczone - odpowiedział jej bez zastanowienia, ale zachowując spokojny ton. - Przy stole każdy siedzi na swoim krześle, księżniczko, na kolanach można trzymać tylko małe dzieci, które nie potrafią jeść same i mamy muszą je karmić… A ty chyba taka malutka nie jesteś - dodał, tym lekkim przytykiem chcąc załagodzić swoją naganę.
        - Księżniczko, po śniadaniu pozwolisz, że zajmę się twoją nauką - podjął zaraz, zerkając jednak na Delię i oczekując jej przyzwolenia. - Z pewnością będziesz jeszcze miała odpowiednich nauczycieli, jeśli chodzi o wykształcenie i etykietę, lecz chciałbym ci wyjaśnić kilka kwestii…

        W trakcie śniadania nikt nie pytał czy należy postawić dodatkowe nakrycie dla opiekuna księżniczki - wszyscy wiedzieli już, że jest on bliżej z rodziną królewską niż do tej pory przypuszczano i w takich sytuacjach należy go uwzględniać. Część służby patrzyła przez to na niego nieco nieprzychylnie - wszak był niby im równy, a się wywyższał - inni zaś spoglądali nań z zainteresowaniem. Plotkowano, jak na każdym dworze. A to jakie zainteresowanie wzbudził wśród dam dworu poprzedniego dnia wcale mu nie pomagało - tamte trzy dziewczyny już swoje rozpowiedziały wśród dworzan, podkreślając za każdym razem, że nie jest to wysoko urodzony młodzieniec a jakiś zwykły wieśniak. Część osób pamiętało go z incydentu w wiosce i kojarzyło jako medyka, inni zaś poznawszy go dopiero na pojedynku przypięli mu łatkę najemnika, tworzyło się więc wiele wersji tej samej historii i jak zawsze nikt nie kłopotał się, by cokolwiek weryfikować u źródła.
        Dżariel był tego wszystkiego świadomy jedynie częściowo. Wiedział, że musi zachowywać się przyzwoicie ze względu na status Delii, lecz jednocześnie był tak szczęśliwy mogąc spędzać z nią czas. Tak jak teraz - widać było, że cieszyło go nawet wspólne spożywanie posiłków.
        - Miałem szczęście, że spotkałem wczoraj Farnira - wyznał anioł, gdy już cała trójka spokojnie siedziała przy stole. - Nie dzierżyłem miecza przez tyle lat, że zupełnie nie potrafiłem się przełamać, gdy ćwiczyłem z kukłą. Ćwiczenia z żywym partnerem to jednak coś zupełnie innego, zmuszają do szybszego reagowania i zawierzenia instynktowi - zauważył. - Przyznam jednak szczerze, że nadal nie czerpię przyjemności z walki… Ech, jednak miło było, gdy nie musiałem sięgać po miecz. Ten pojedynek był wymagający, bardzo chciałem wygrać, dla ciebie, lecz gdybym zranił twojego ojca… Chyba ani ja sobie, ani ty mnie byś nie wybaczyła - zauważył z krzywym uśmiechem.

        Jeszcze przed południem, gdy królowa była zajęta różnymi spotkaniami związanymi z rządzeniem Arrantalis, wizytę złożyła jej niewielka grupa dyplomatów. Sprawa dotyczyła porannego pojedynku.
        - Wasza wysokość, proszę wybaczy tę niezapowiedzianą wizytę, lecz dotarły do nas dość zaskakujące plotki - zagaił ich przedstawiciel tonem uprzejmym, ale dość stanowczym. - Cały dwór huczy o jakimś młodzieńcu, który ponoć walczył w imieniu waszej wysokości… W imię uczuć, jakie waszą wysokość darzy - doprecyzował dworzanin z odrobinę kwaśną miną. - Oczywiście rozumiemy, że niejeden jeszcze młodzieniec będzie starał się o względy królowej, lecz ponoć ten pojedynek odbył się za waszym pozwoleniem, miłościwa pani… Nikt nie kwestionuje decyzji waszej wysokości, lecz proszę wziąć też pod uwagę, że… cóż, jesteście pani królową i to w czyim towarzystwie się waszą wysokość widuje nie jest bez znaczenia. A tymczasem ten chłopak jest ponoć zwykłym wieśniakiem, potwierdza to już kilka niezależnych źródeł. To odrobinę niestosowne… Oczywiście jeśli chcecie pani się z nim zadawać, jest wiele opcji by aranżować odpowiednio dyskretne sytuacje, lecz wszystkim nam zależy na tym, by jednak w miarę możliwości uniknąć skandalu.
        Dyplomata zamilkł, bo zdawało się, że przesłanie jego monologu było dość jasne: ze względu na przepaść w pochodzeniu Delii i Dżariela nie powinni się oni spotykać, przynajmniej nie oficjalnie, a z zachowaniem jak największych środków ostrożności i dyskrecji, bo przecież każdy królewski romans niósł ze sobą konsekwencje dla całego kraju… A taki, który kłócił się z konwenansami, nie mógł nieść ze sobą nic dobrego.

        Tymczasem Dżari zgodnie ze swoją obietnicą po śniadaniu zajął się edukacją Evangeline. Zabrał ją do ogrodu, by nie gnieździć się w czterech ścianach i za cel wziął sobie wyjaśnienie jej zasad funkcjonowania w normalnym społeczeństwie.
        - Księżniczko, w pierwszej kolejności chciałbym, byś zrozumiała, że wiele osób patrząc na ciebie widzi już dorosłą kobietę, choć może brakuje ci jeszcze kilku lat do dorosłości - zaczął, starając się pilnować, by anielica cały czas go słuchała. - To, wraz z twoją pozycją na dworze, tworzy pewne zasady, których powinnaś przestrzegać. Jedną z nich jest poszanowanie przestrzeni osobistej. Widzisz, nie jest dobrze widziane, by kogoś dotykać bez powodu czy nawet mu to proponować. Zwłaszcza, jeśli sprawa dotyczy ciebie i jakiegoś mężczyzny - podkreślił. - W trakcie normalnego, kulturalnego spotkania, praktycznie nie zachodzi potrzeba, by kogoś obcego dotykać. Witając się, obie osoby się sobie kłaniają, a w trakcie rozmowy zachowują dystans. Nie wolno siadać nikomu na kolanach, to nie podlega dyskusji, jak powiedziałem, na to mogą sobie pozwolić jedynie małe dzieci - powtórzył z naciskiem, bo księżniczka od samego początku nieustannie próbowała mu się wprosić na kolana, więc najwyraźniej pierwsza odmowa była nie dość dobitna. - Z przytulaniem się również należy zachować umiar. Możesz, księżniczko, przytulić swoją mamę, lecz w przypadku obcych, ale również mnie czy Yra, jest to niestosowne i taka osoba może poczuć się nieswojo. Proszę zrozumieć, kontakt fizyczny wskazuje na pewną szczególną więź między poszczególnymi osobami. Zakochani, mąż z żoną, czy rodzice z dziećmi, mają większe przyzwolenie na naruszanie swojej przestrzeni, lecz i to trzeba robić z umiarem, bo inni mogą czuć się zawstydzeni patrząc na coś takiego. Ja jestem dla ciebie księżniczko obcą osobą w oczach tłumu, jedynie twoim opiekunem, więc prawie w ogóle nie powinniśmy się dotykać. Mogę podać ci rękę, by ułatwić ci wyjście z powozu, mogę zaoferować ramię, by wygodniej się szło, ale nie mógłbym na przykład objąć cię w pasie albo przytulić. Zdaję sobie sprawę z tego, że te kwestie może być trudno zapamiętać, bo wymagają pewnego wyczucia, które dopiero musisz sobie wyrobić, ale jeśli będziesz miała wątpliwości, zwracaj uwagę na to jak zachowuje się twoja mama czy ja. Lecz nie ja i twoja mama względem siebie - zastrzegł natychmiast, spodziewając się, że bez tego mógłby wkrótce mocno pożałować własnych słów. - Widzisz, mnie i twoją mamę łączy coś szczególnego, bardzo mi na niej zależy, a jej zależy na mnie, ale i tak staramy się zachować umiar, gdy jesteśmy w towarzystwie.
        Dżari odetchnął. Trudno mu było mówić o czymś, co dla większości osób było oczywiste, bo uczyli się tego miarowo, dorastając. A on, proszę, miał przed sobą prawie dorosłą kobietę, naiwną gorzej niż dziecko. Udało mu się już oduczyć ją wielu brzydkich wyrazów, lecz nadal tyle jeszcze przed nim… Postanowił sobie jednak, że się nie podda i zrobi co w jego mocy, by księżniczka stała się księżniczką z prawdziwego zdarzenia, choć był przy tym świadomy, że jego ogłada pokrywa tylko niewielki fragment wymaganej wiedzy i wkrótce on sam również będzie musiał zacząć pobierać nauki…

[Delia]

Jeszcze niedawno Delia myślała, że adoptowanie Evangeline to spore wyzwanie i pewnie niewiele jeszcze dziwnego - nie licząc wybryków młodej - może się wydarzyć. Życie jednak przygotowywało dla królowej coraz więcej niespodzianek. Evcia, Dżari, odwiedziny rodziców, pojedynek - to było naprawdę wiele. Wiele stresów, ale też przyjemnie przyśpieszonego bicia serca. Mimo to bała się i nie chodziło o drobne gafy jej adoptowanej córki, plotki o jej opiekunie. Skoro doświadczyła tyle dobra teraz, to niewykluczone, że niebawem może stać się coś… złego. Lecz co? Wolała na razie nie myśleć, wystarczyło, iż ten niepokój w sercu był irytujący, bo był także pewnego rodzaju złym przeczuciem, a te u kobiet zwykle się sprawdzają.
Rodzice - jacy byli, tacy byli, ale dodawali swą obecnością pewnego rodzaju otuchy, a teraz odlecieli... Dziwne uczucie, ulga i tęsknota jednocześnie.
Gdy niebianka odpakowała przesyłkę od ojca, uśmiechnęła się, jednakże widząc wyraz twarzy Evangeline mocno się zmartwiła. Ach, gdyby Evangeline wiedziała, że jej mama lubi walczyć… Delia nie chciała sobie wyobrażać, co by młoda mogła zrobić.

- Spokojnie, kochanie. — Przytuliła ją. — Miecz to narzędzie jak każde inne, jeśli jest w odpowiednich rękach, nie ma się czego bać. — Po chwili do uspokajania dołączył się Laki. Miał do Evangeline dobre podejście. Del uśmiechała się pod nosem, wiedziała, że ten wybór był dobry. Czasem warto słuchać serca.

W dodatku ucieszyło ją, że Dżari zgodził się na pojedynek z nią. Już nie mogła się go doczekać - tak samo, jak on - ale wiedziała, że nie może być on tak jawny, jak ten ostatni. Miała jednak pewien niezwykły pomysł na ubarwienie go.
Kolejne pytanie złotowłosej nie było już tak emocjonalne, ale było… Jednym z TYCH pytań. Królową na moment zamurowało. Naprawdę, ta dziewczyna mogłaby zaskoczyć niejedną z tych osób, co twierdzą, że doświadczyły już wszystkiego. Na pomoc jak zwykle przybył Laki ze swym obszernym wyjaśnieniem co i jak i dlaczego nie.
Podczas śniadania oczywiście skinęła głową twierdząco, gdy mężczyzna mówił o nauce jej córki. Jedzenie było dobre i sycące, najlepiej jednak w ten nadchodzący trudny do zniesienia upał było się napić wody z dodatkiem cytryny. Bardzo orzeźwiające i ów woda bardzo szybko znikała z dzbanków.

- A może to nie była tylko łaskawość losu? – zachichotała, sugerując, że świat jakby jest za tym, by byli razem. – Nie ma co gdybać, ważne, że wszystko dobrze się skończyło. – Uśmiechnęła się pokrzepiająco.

Później ich drogi się na trochę rozeszły, Delia miała na głowie swoje sprawy, a Dżari miał na głowie Evangeline (oby nie dosłownie). Królowa była dziś jednak lekko rozkojarzona, myślała o córce, o tym, czego trzeba ją nauczyć, o pojedynku o Dżarim…
A tu nagle zechciała jej złożyć wizytę banda dyplomatów podejmująca trudny temat. Gdzie się podziewał ten Yro, gdy był potrzebny? Delia westchnęła w myślach - jak dotąd wiernie stał przy jej boku, a teraz tak po prostu zniknął. Owszem, wizyta nieplanowana, ale… Chyba pierwszy raz musiała posyłać kogoś po niego.
W końcu przyszedł i wyglądał średnio kompetentnie, co zmartwiło Delię, był strasznie rozczochrany i wyglądał, jakby całą noc nie spał. Ledwo się biedak na nogach trzymał, ale widać, że dzielnie stawiał czoła zadaniu, nawet poprawił na szybko fryzurę i oprócz worów pod oczami był w dość znośnej prezencji.

- Jakież to plotki? – spytała Delia z poważną miną, patrząc pewnie w oczy swego rozmówcy i nie przerywała mu, dopóki nie skończył, nie unikając kontaktu wzrokowego. – Owszem to prawda, na pojedynek również zezwoliłam, jednakże trzeba pewne kwestie doprecyzować. Po pierwsze, to nie jest byle kto. Dżariel Laki. Byle wieśniak nie zdołałby pokonać zaprawionego w bojach wojownika. Po drugie, czy ważne jest pochodzenie, gdy w grę wchodzi to, że w praktyce uratował mi życie? – No dobra, może podkolorowała, co nie znaczy, że całkiem skłamała, ten wypadek mógł być naprawdę niebezpieczny! Zresztą czego się nie robi w imię miłości? – Skandal? – nieco podniosła głos, dając wyczuć mężczyznom w nim nutkę irytacji. – Jeśli ktoś by chciał, to mógłby go znaleźć praktycznie wszędzie, tu coś nie dopowiedzieć, tu wyolbrzymić. Ludzie lubią plotki, jednakże, póki nie przekłada się to negatywnie na sprawowane przez mnie rządy, to wybaczcie panowie, ale nie ma tu nic do gadania, uważam więc temat za zakończony. – Wyszła z gabinetu, kierując się ku swej komnacie, targało nią mnóstwo tłumionych emocji i nie chciała nagle wybuchnąć.

Yro zaś został sam z solidnie zaskoczonymi mężczyznami. Nerwowo poprawił włosy i westchnął cicho.

- Panowie, królowa jest nieco zmęczona, jednakże wiem dobrze, że jej wysokość nie ma zamiaru się z tym ukrywać. Nie zapominajmy, że jest aniołem i jej serce traktuje równo wszelkie grupy społeczne. Dlatego też uważam, iż powinniśmy pomówić o sposobach zmniejszenia tej kolosalnej różnicy społecznej między naszą władczynią, a jej wybrankiem. Zapraszam tędy. – Zaprowadził ich do innej komnaty. Nie był zadowolony z takiego obrotu spraw, chciał spać, ale wiedział, że nie może zawieść Delii.

Tymczasem anielica przypadkiem zostawiwszy lekko uchylone drzwi, padła na łóżko w swej komnacie. Myślała, jak by to było, gdyby ten kształtujący się związek stał się czymś oficjalniejszym.
Na komodzie obok łóżka stała woda z dodatkiem cytryny. Del wzięła kilka łyków, po czym ponownie się położyła. "Królowa Delia i król Dżariel oraz księżniczka Evangeline" – anielica wyobrażała sobie to wszystko z uśmiechem i grymasem zmartwienia na przemian – "A gdyby tak zorganizować coś, może jakiś turniej rycerski, wtedy by Laki mógł się pokazać i utarłoby to nosa nieprzychylnym plotkarzom… Hmmm".

Tymczasem w ogrodzie po skończeniu przemowy Dżariego, nieco znudzone spaniem i już nakarmione zwierzaki miały ochotę na psoty. Tygrys ze swą kompanką lwicą zaczęli się ocierać o nogi księżniczki. Piorun natomiast usiadł na ramieniu Lakiego.

- A może już czas na naukę latania? – zastanowił się orzeł. – Co ty na to, księżniczko? – Zamachał swoimi, jednak na razie nie odleciał.
Gdzie zaś był Szmer? Wilk postanowił odszukać swą właścicielkę. Wyczuł jakby, że coś jest nie tak i postanowił ją pocieszyć swoją obecnością, bo każdy wie, że obecność tego wilka jest wielce radująca, czyż nie?

[Evangeline]

        Od czasu nieszczęsnego pytania księżniczki dotyczącego dostępności kolan Dżariego jako siedziska, niebianka była dosyć spokojna. Przez całą drogę na śniadanie, a nawet pierwsze minuty posiłku, jej twarz wyrażała głębokie zamyślenie, któremu niebezpiecznie blisko było do błądzenia myślami w chmurach. Gdyby nie to, że półświadomie szła blisko swojej matki, to by pewnie wpadła na kogoś kilkukrotnie, gdyż umysł jej, zaprzątnięty swoimi sprawami, nie skupiał się zbytnio na rejestrowaniu tego, co się dzieje w międzyczasie dookoła.

“Jestem wrażliwa?”

        To słowo oznaczało bycie delikatnym, podatnym na coś. A to, w pewnym sensie, oznacza słabość. I chociaż Evangeline wiedziała, że fizycznie jej ciało jest dosłownie kruche, to jednak kontekst, w jakim zostało ono wypowiedziane przez Dżariela, wskazywało na coś dotyczącego jej zachowania, czy jak kto woli, umysłu. Anielica próbowała zrozumieć, czemu takowa słabość miałaby nie być zła. Czyżby bycie słabym było dobre, gdy nie jest się pośród złych ludzi? A może to ona nie rozumiała tego słowa? Jakby nie patrzeć, wielokrotnie zarówno Delia, jak i Laki powtarzali jej, że niemal wszystko, co widziała lub słyszała u bandytów jest co najmniej niepoprawne, jeśli nie złe bądź w pełni błędne, a właśnie od bandytów wie, że słabość jest wadą.

        Może chodziło o to, do czego nawiązywał później, mówiąc o różnicy między dobrą a złą walką? W końcu myślała, że w walce stanie się coś złego i mocno to odczuwała. Czyli była wrażliwa na zło… i to było dobre? To już miało pewien sens, gdyż jakby nie patrzeć, miała unikać złych słów, złych zachowań, a gdy jest się wrażliwym na coś, to łatwiej się to zauważa. To wyjaśnienie zdawało się Evangeline na tyle pasujące, że nawet nie zaprzątała sobie głowy tym, by zapytać swego opiekuna bądź matkę w celu zweryfikowania jej toku rozumowania. W razie czego, gdy okaże się ono błędne, na pewno ktoś jej to wytknie, nim wynikną jakieś większe problemy. Jak dotąd tak zresztą się działo, więc młoda niebianka uznała, iż zawsze będzie obok niej ktoś, kto gotowy jest wyjaśnić jej, co zrobiła źle.

        Nawet nie zauważyła, kiedy dotarli do sali, gdzie odbyć się miało śniadanie. Na chwilę przerwała potok swych myśli, aby należycie - i zgodnie z zakazem na opiekunowe kolanka - usadowić swój zadek na jednym z krzeseł, rzecz jasna na tym najbliżej swojej matki i opiekuna. Pamiętając o poprzednim razie, gdy zasiadła do stołu, a także obserwując to, jak inni spożywają posiłek, zabrała się za swoją porcję. W międzyczasie zauważyła wiele spojrzeń kierowanych w okolicę Delii i Lakiego, a także dotarły do niej liczne szepty pod postacią ledwo słyszalnego szumu. Nie było to coś nowego - to samo działo się zresztą po pojedynku, wcześniej jednak Evangeline nie zaprzątała sobie tym głowy. W końcu jednak pod czaszką złotej istotki zatrybiło, iż najwyraźniej ta sama rzecz, która sprawia, iż jej mama i jej opiekun patrzą na siebie w ten specyficzny, bliżej nieokreślony sposób, jest z jakiegoś powodu głównym tematem rozmów znacznej części osób, które o tym wiedzą. Tylko czemu? To pytanie musiało zaczekać, nie dość bowiem, że na talerzu przed nią było jedzenie - które to Valak podkradał tak dyskretnie, jak to było możliwe w wykonaniu papugoszczura - to na dodatek nadal chodziły po jej głowie myśli, z którymi musiała się uporać, jeśli chciała mieć spokój.

        Przez chwilę wspominała tłumaczenie dotyczące walki, to jednak zdawało się w pewnym sensie zrozumiałe. W każdym razie, słowa niebianina zdawały się sprowadzać do tego - dobrzy ludzie, którzy nie chcą skrzywdzić innych, walczą w bezpieczny sposób i nie trzeba się o nim martwić, gdy trwa pojedynek takich ludzi. A że jej mama, Delia była królową, a na dodatek była niezwykle dobra, to też Evcia uznała, iż każdy w jej królestwie musi taki być, a więc praktycznie nie ma możliwości, by jakakolwiek walka, mająca wywołać krzywdę, mogła wydarzyć się w tym miejscu. Gdy tylko to do niej dotarło, całkowicie zapomniała o martwieniu się nowo zdobytym przez Delię mieczem. A nawet gdyby nie wysnuła poprzednich wniosków, to zarówno Delia, jak i Laki, zapewnili ją, iż ów prezent nie ma prawa być źródłem jakichkolwiek zmartwień dla księżniczki, co zresztą bardzo ową złotoskrzydłą istotkę.

        Nie przeszkadzał jej ani trochę fakt, iż nie miała prawa zrobić sobie z kolan swojego opiekuna wygodnego siedziska, słowa Lakiego tego dotyczące były bardzo konkretne i zostały natychmiast przez księżniczkę zrozumiane i zaakceptowane. W końcu, jakby nie patrzeć, nawet z głową skupioną na poprzednich wydarzeniach, jadła tak, jak należy, nie brudząc ani siebie, ani swego ubrania czy nawet stołu, na którym znajdował się jej talerz, więc nie potrzebowała pomocy w jedzeniu, a to oznaczało, iż pozostaje jej drewniane krzesło jako oparcie dla jej pośladków.

        W końcu skończyły się rzeczy do przemyślenia, więc wróciła do rzeczywistości, a co za tym idzie, nieco szybciej zaczęła pałaszować śniadanie. Przepyszne, przyrządzone przez królewskich kuchcików jedzenie, które doprowadzało podniebienie Evangeline do euforii. Nie było to nic dziwnego - po kilkunastu latach jedzenia wśród bandytów nawet kamienie byłyby niczym delicje. Rzecz jasna, biorąc przykład z osób w jej otoczeniu, nie wyrażała ona tych emocji w sposób inny niż uśmiech. W międzyczasie, z tyłu jej głowy rozbrzmiewały słowa Dżariego dotyczące nauki po posiłku, ale nad tym nie było się co zastanawiać, dlatego też nie przywiązywała do tego dużej uwagi.

        To jednak, nad czym warto było się zastanawiać, to rozmowa między Delią a Lakim, która to miała miejsce chwilę po tym, gdy anielica uporządkowała swoje myśli. Nie wtrącała się w to, nie miała bowiem powodu, by tak czynić, jednak wysłuchała uważnie każde słowo, jakie tylko wyłapała. Zrozumiała trochę bardziej to, kim jest jej opiekun - bardzo, ale to bardzo dobrą osobą.

        Gdy śniadanie zostało ukończone, Evangeline została zaprowadzona przez anioła do ogrodu, gdzie miało odbyć się nauczanie. Bardzo, bardzo, baaaardzo intensywne nauczanie, na co wskazywał początkowy monolog Lakiego, którego długość była niespodziewana przez młodą anielicę, co zresztą było widać po jej zaskoczonej minie. Złota istotka milczała przez krótką chwilę po tym, jak skończyły się słowa Dżariego, jakby spodziewając się, że zaraz doda on coś jeszcze. Gdy tylko była pewna, że to na razie wszystko, zdołała się odezwać.

- Och… - Była to pierwsza rzecz, jaką w ogóle zdołała z siebie wydusić, lecz niemal natychmiast po tym wyraziła się w bardziej rozwinięty sposób. - Nie sądziłam, że… to znaczy… - Wciąż nie mogła dobrać słów, jakby to wszystko, co powiedział Dżari, było tak przytłaczające, iż odebrało jej częściowo zdolność mowy.

- Co żeś narobił? Księżniczkę zepsułeś! - odezwał się nagle Valak, który rzecz jasna cały czas tu był, choć obecnie ukrywał się w pobliskich krzakach, które to były jego schronieniem przed tym niedobrym ptaszyskiem, które należało do Królowej. - Jeśli straciła umiejętność głaskania mnie, to słowo daję, odgryzę ci orzeszki!

        Evangeline, choć usłyszała te słowa - co zasygnalizowała delikatnym obrotem głowy, gdy papugoszczur się odezwał, to jednak nie do końca je zrozumiała. Czuła także, że nie są one zbyt ważne, dlatego też nie zadawała pytań odnośnie do tego, co powiedział jej uskrzydlony włochaty zwierzak. Zamiast tego, odetchnęła spokojnie, co by móc w końcu odpowiedzieć swojemu opiekunowi tak, jak odpowiedzieć należy.

- Ja… Nie jestem pewna, czy zrozumiałam wszystko tak, jak należy, ale… Jeśli to naprawdę ważne, to przysięgam, że dostosuje się do tego najlepiej, jak umiem. Żeby mama była ze mnie dumna. I żebyś ty także był dumny z moich postępów! - O ile pierwsze słowa miały w sobie nutkę wahania, to jednak ostatnie zdania były przepełnione niemalże czystą determinacją. Jeśli oczy to zwierciadła duszy, to w tamtej chwili oczyska księżniczki były pełne iskierek od zapału, który to w jej dobrej duszy zapłonął.

- Nauka latania? - Aż poruszyła niezgrabnie swoimi skrzydłami, gdy tylko dotarły do niej słowa orła. Popatrzyła na pięknie rozłożone skrzydła pioruna, wyobrażając sobie lot u jego boku. Drobinki złota unoszące się dookoła niej aż zadrżały jakby podekscytowane. Chciała wiedzieć, jak to jest unieść swoje ciało przy pomocy tego, co wyrastało z jej pleców, lecz jeszcze mocniej chciała zrobić najpierw coś innego. - Może… za moment, dobrze? - Odezwała się do Pioruna, a jej mina była tą przepraszającą, na wypadek, gdyby orzeł poczuł się urażony jej tymczasową odmową.

        Przeniosła wzrok na Dżariego, patrząc się wprost w jego oczy. Widać było, że coś chce od niego. A co, to się okazało bardzo szybko, księżniczka bowiem nie czekała długo z zadaniem swojego pytania.

- Mówiłeś, że kontakt fizyczny wskazuje na szczególną więź. Ty i mama bardzo często taki kontakt mieliście, a przynajmniej częściej niż inni. Mówiłeś też, że ciebie i mamę coś łączy i że zależy wam na sobie nawzajem… - Poczekała chwilę przed wypowiedzeniem kolejnych słów, jej serce mówiło bowiem, iż te słowa należy wymawiać z należytym szacunkiem. - To oznacza, że jesteście zakochani? A jeśli tak, to czy to znaczy, że miłość to po prostu lubienie kogoś tak mocno i bycie dobrym dla kogoś tak bardzo, że druga osoba robi to samo co my dla nas? - spytała, niepewna tego, czy to, co mówi, ma jakiś sens. Dotychczasowy, bandycki opis miłości był… inny. Na tyle inny, że Evangeline nawet nie pytała o jego poprawność, zamiast tego zapominając o nim tak szybko, jak to było możliwe.

- …Czy jeśli mama będzie okazywać ci miłość, to czy oznacza to, że zostanie jej mniej do okazania dla mnie?

        Tymczasem, w jednym z portów Arrantalis, na pokład pewnego statku płynącego na kontynent wsiadały właśnie pierwsze osoby, których to głowy skrywały w sobie najnowsze plotki z królewskiego dworu. Pozostaje tylko nadzieja, iż te nowinki nie dotrą do nieodpowiednich uszu, bo jeśli dotrą, to... właśnie, co wtedy?

[Dżariel]

        W gabinecie królowej wrzało. Jej odpowiedź nie spodobała delegacji zatroskanych dyplomatów, byli jednak zbytnio zszokowani, by odpowiedzieć jej nim wyszła z komnaty, zostawiając ich jedynie ze swoim doradcą. Gdy jednak odzyskali mowę, zaczęli mówić wszyscy na raz.
        - To oburzające! - krzyknął ktoś.
        - Umiejętność walki nie czyni jeszcze z niego godnego człowieka!
        - Dokładnie, wręcz rodzi się pytanie skąd tych umiejętności nabył!
        - Kim on jest? Skąd jest? Nic o nim nie wiadomo! - biadolił ktoś donośnym głosem.
        - Panie Yro - odezwał się w końcu ten, który wyłożył Delii całą sprawę przed jej zniknięciem. - Wiemy, iż jest pan prawą ręką miłościwie nam panującej i pana zadaniem jest ją wspierać, lecz proszę o zachowanie rozsądku. Ten człowiek to nic dobrego. Trafił na dwór jako opiekun księżniczki, twierdził, iż był medykiem, a nagle okazało się, że również bardzo dobrze włada mieczem. W tak młodym wieku? On nie mówi o sobie z pewnością wszystkiego. Domysły się nawarstwiają i nikt nie kwapi się, by je zdementować… Rozumiemy, że królowa darzy tego mężczyznę szczególnymi względami i rozumiemy to, dlatego przyszliśmy, by zaoferować królowej pomoc, ale wszystko ma swoje granice. Królowa może spotykać się z tym młodzieńcem, lecz powinna czynić to dyskretnie, bo to nie jest związek korzystny dla królestwa, królowa powinna być tego świadoma. Niestety polityka i uczucia nie zawsze idą w parze, a jeśli w świat pójdzie plotka o romansie królowej z wieśniakiem… Rozumie pan, panie Yro, co mam na myśli. To nie będzie korzystne dla Arrantalis - powiedział z naciskiem dyplomata, patrząc królewskiemu doradcy w oczy. Nie musiał już dodawać, że nie pójdzie za jego prośbą i nie będzie się zastanawiał jak pomóc Delii otwarcie kontynuować ten związek. Zamiast niego odezwał się kolejny delegat.
        - Panie Yro - zwrócił na siebie uwagę doradcy. - Proszę też zrozumieć, że dwór Arrantalis ma związane ręce. Jeśli ten Dżariel Laki nie jest podróżującym incognito królewskim synem, który teraz ujawni swoje szlachetne pochodzenie, nie możemy nic zrobić bez szkody dla królowej. Zmniejszenie różnicy w pozycji społecznej wymagało podniesienia jego rangi, to oczywiste. Wiązałoby się to z nadaniem mu tytułu… Jakiego? Za co? I przede wszystkim: co na to ambasadorowie, co na to inne królestwa? Królowa Delia obdarowuje kochanka z plebsu tytułami, jakże okropnie to brzmi - zauważył kwaśno, nawet krzywiąc się na myśl o doprowadzeniu do czegoś takiego.

        Dżari zorientował się, że jego przemowa przytłacza księżniczkę, dlatego starał się ją w miarę możliwości skrócić. Nie było to jednak takie proste - wszystko wydawało się ważne i niemożliwe do pominięcia. Tyle zmiennych, zależności, niuansów… I tak wydawało mu się, że skończywszy jedynie trącił czubek góry, o której mógłby mówić aż by ich noc nie zastała. Evangeline jednak miała już chyba dość - sprawiała wrażenie, jakby nie potrafiła nawet złożyć zdania po tym wszystkim co usłyszała. Laki dał jej trochę czasu, by poukładała myśli, w ciszy czekał, aż sama coś powie. Spodziewał się pytań, jak zawsze rozbrajających.
        - Oj, przestań! - syknął na Valaka, który jak zawsze wtrącał się nie wtedy gdy trzeba ze swoim chamstwem. Nie udawał już, że go nie rozumie, to nie miało sensu, skoro już co najmmniej królowa wiedziała, że nie jest zwykłym człowiekiem.
        - Gdybyś miała wątpliwości, pytaj - zwrócił się do Evangeline uspokajającym tonem, gdy wyraziła na głos swoje wątpliwości. Jej zapewnienia zaś napawały go dumą i widać to było w jego wyrazie twarzy.
        - Dziękuję - zwrócił się do niej. - Wybacz, księżniczko, że tak prawię ci wykłady, lecz to dla twojego dobra - dodał jeszcze, by trochę zmniejszyć to jak anielica mogła czuć się przytłoczona. Powiedział to, co miał na myśli, bo nie był jej wrogiem, a nauczycielem.
        Dżari przez moment nie umiał wyjść z podziwu, że w tym zamku nie mogło być ani przez moment spokojnie. I nie chodziło nawet o typowy rozgardiasz miejsca, gdzie przebywa dużo osób tylko o rzeczy zupełnie zaskakujące - jak wybryki Evangeline, docinki Valaka… A teraz to. Nauka latania, którą zaproponował orzeł. Laki zerknął na niego nieprzychylnie, bo teraz mieli co innego na głowie, a on rozpraszał księżniczkę niedorzecznymi pomysła. Całe szczęście złota anielica sama mu odmówiła - Dżari był nawet trochę z tego powodu zaskoczony. Młodzież z reguły rwała się do latania - sam doskonale pamiętał jak chętnie brał w tym udział, choć wcale nie szło mu dobrze. Jak to w przypadku większości chłopców, jego wzrost był dość nierównomierny i jego skrzydła rosły znacznie szybciej niż reszta ciała, był więc niezgrabny i nie panował nad swoimi ruchami. Do tej pory miał za duże skrzydła w stosunku do reszty ciała, nauczył się jednak latać na nich z gracją i zwrotnością, która pozwalała mu wygrać niejeden wyścig w przestworzach… To było jednak prawie dwadzieścia lat temu, bo od tamtej pory ani razu nie wzbił się ku niebu. Złożywszy skrzydła po powrocie do Planów stały się one dla niego niedostępne i nawet teraz, gdy powoli odzyskiwał chęć do życia i wiarę, nie potrafiłby ich przywołać. Zwłaszcza dla tak błahego powodu, jak nauka latania młodej anielicy.
        - Dziękuję, księżniczko - zwrócił się do niej, gdy odmówiła Piorunowi. - Wasza wysokość, jeśli można, chciałbym, by przy nauce latania była obecna twoja matka. Ja jestem w stanie asekurować cię tylko z ziemi, dobrze, aby ktoś był z tobą również w powietrzu… Wybacz, ty się nie liczysz - dodał, spoglądając na orła. - Jesteś mądry, ale nie utrzymasz jej gdy straci wiatr i zacznie spadać.
        Kwestia nauki latania została odsunięta na później, a w tym momencie para niebian mogła wrócić do rozmowy o przestrzeni osobistej i - jak się okazało - uczuciach. Dżari nie speszył się, gdy księżniczka zapytała co łączy jego i Delię. Uśmiechnął się tajemniczo i wsparł twarz na dłoni tak, by zasłaniała mu usta. Dyskretnie się uśmiechnął, a w jego spojrzeniu widać było, że księżniczka trafiła w sedno. Nim jednak odpowiedział i rozwiał jej wątpliwości, pozwolił by mogła je wszystkie ubrać w słowa, a widać było, że bardzo nie chciała niczego zepsuć.
        - Tak, kocham twoją mamę - przyznał anioł. - A miłość… faktycznie można określić jako taki sposób lubienia, gdy ta druga osoba i jej szczęście stają się ważniejsze od nas samych i naszego szczęścia. Ale gdy miłość jest prawdziwa, działa w dwie strony, więc obie osoby są wtedy bardzo szczęśliwe.
        Dżari był zadowolony, bo zdawało się, że Evangeline - choć wychowała się w strasznym miejscu i nie miała raczej do czynienia z dobrymi wzorcami uczuć wyższych - instynktownie dobrze rozumiała czym jest miłość. To go cieszyło, lecz nim odtrąbił tryumf, został znokautowany nowym pytaniem, które jednak ani go nie oburzyło, ani nie zatrwożyło.
        - Nie, księżniczko, to nie tak - odpowiedział natychmiast, lecz spokojnie, nie jak osoba, która musi się pospiesznie tłumaczyć tylko jak ktoś, kto zna odpowiedź od bardzo dawna i nie musi się nad nią zastanawiać.
        - Żadnego uczucia nie da się wyczerpać - ani lubienia, ani miłości, ani nienawiści czy tęsknoty. Każde jest indywidualne. Matka zawsze będzie kochać swoje dzieci tak samo, bez względu na to czy będzie miała jedno, dwójkę czy dwa tuziny. I twoja mama również będzie cię kochała zawsze tak samo mocno jak kochała cię przed tym, nim ja pojawiłem się w jej życiu. Inna jest zresztą miłość kobiety do dziecka, a inna kobiety do mężczyzny… Ale to coś, co sama będziesz musiała zrozumieć, gdy przyjdzie odpowiedni czas - zakończył, uśmiechając się dobrodusznie. Mówił o uczuciach, których sam nigdy nie doświadczył, a w każdym razie nie z tej perspektywy. Nim poznał Delię żadna kobieta nie gościła w jego sercu w ten szczególny sposób, a miłości rodzicielskiej zaznał jako dziecko od swoich rodziców, lecz nie jako ojciec. Wiedział jednak, że to co mówi, jest prawdziwe, bo w końcu zaczynał to pojmować: teraz, gdy doświadczył tego na własnej skórze.
        - Możesz więc być spokojna, twoja mama nie przestanie okazywać ci miłości ze względu na mnie - zapewnił ją po raz kolejny.

[Delia]

Po śniadaniu na Delię czekało trochę nerwów i stresów. Dyplomaci wyprowadzili ją nieco z równowagi - odchodząc do swojej komnaty, słyszała jeszcze, jak przekrzykują się między sobą. Nie lubiła kłótni, choć sama ową awanturę sprowokowała, ale to w końcu nie chodziło o byle kogo, oni nie wiedzieli tego, co ona. Nie mogła ich teraz słuchać, potrzebowała ciszy i spokoju.
Yro próbował ich jakoś uspokoić i również zdzierał sobie gardło, by zostać choć trochę wysłuchany. W końcu się opanowali i zaczęli zwracać na niego uwagę nieco bardziej. Odetchnął i wysłuchał, co mają do powiedzenia.

- Ja naprawdę rozumiem panów troski, ale wiem też, że królowa może wiedzieć o nim znacznie więcej, a skoro nie został przepędzony, to chyba nie może być to aż tak źle. W każdym razie rozumiem niepoprawność tego związku, ale znów jestem niestety święcie przekonany, że nawet jeśli królowa zgodzi się uczynić go dyskretniejszym… To nie na długo – westchnął, jednak drugi mężczyzna w pewnym sensie go zainspirował – Nasza władczyni z pewnością nie nadałby mu tytułu za nic. Mógłby jednak dokonać czegoś, dzięki czemu by na to zasłużył… - zamyślił się.

W ogrodzie tymczasem Dżari i Evangeline byli bez towarzystwa królowej, ale za to obok była cała zwierzęca banda. To była bardzo miła obecność, aczkolwiek nawet takie niewinne stworzonko jak orzeł mogło palnąć coś niezbyt na miejscu, co mogło skutkować katastrofą.

- Tak, moja droga, jestem pewny, że byłabyś w tym świetna – powiedział ptak, w ogóle nie odnajdując w sobie winy mimo spojrzenia Lakiego. Skoro miała skrzydła, to powinna umieć ich używać i kropka. Nie spodziewał się jednak odmowy, ale przyjął ją - w końcu anioły to nie ptaki, nie muszą się tego uczyć tak szybko. Zaczeka ile trzeba. Skinął tylko głową, dając znak, że akceptuje jej decyzję, po czym poleciał gdzieś ku górze zamku.

Poleciał przez okno prosto do Delli leżącej na łóżku i wtulającej się w wilka, który od czasu do czasu lizał ją po rękach, na pocieszenie. Anielica dobrze wiedziała, że ci dyplomaci jej tego nie odpuszczą. Teraz jeszcze miała jednego pocieszyciela, ale i tak musiała podjąć trudną decyzję.

- I co ja mam zrobić? – Pogładziła orła po piórkach na głowie i Szmera po pyszczku w międzyczasie rozmawiając ze zwierzakami o swojej sytuacji.
- Według mnie powinnaś na razie zgodzić się na jakiś kompromis, a potem zobaczysz – zaproponował Piorun.
- Mogę być groźnym wilkiem i udawać, że na ciebie napadam, a on by mnie powstrzymał i mógłby dostać tytuł i byście mogli być razem! – zaproponował wilk, uważając swój plan za idealny.
- Niestety to musiałoby być coś poważniejszego – powiedziała do Szmera z lekkim chichotem. Miał piesio wyobraźnię... – Chyba masz rację Piorun, pozostaje dyskrecja… Na razie.

Ruszyła na ponowne spotkanie z dyplomatami - podjęła decyzję. Weszła więc do komnaty, w której ich zostawiła wraz z biednym Yro. Zgodziła się na dyskretne spotkania, choć było jej z tym źle na sercu.
Na dole zaś Tygrys i lwica nadal łasiły się błagając o pieszczoty to do Lakiego, to do Evangeline, gdy nagle Apokalipsa cofnęła się gwałtownie i zaczęła żałośnie miauczeć, zaś ten, kto znał mowę zwierząt, słyszał okropne krzyki bóli.
Eden przerażony lizał swą towarzyszkę i chciał jakoś pomóc, ale nie wiedział jak, więc jak z procy wystrzelony ruszył do zamku, szukając królowej. Wyczuł jej zapach, ale drzwi w miejscu, w którym była, ktoś zamknął! Tygrys skoczył na drzwi ze dwa razy, po czym dosłownie, zagonił jedną ze służących do ogrodu warcząc. Biedna kobieta bała się, ale zrozumiała, że przerośnięty kocur chce, aby gdzieś poszła, więc to zrobiła. Nie chciała być dla niego obiadem.
Apokalipsa nadal okropnie miauczała. Ostatnio jej się trochę przytyło, ale zwierzaki były tu bardzo dobrze karmione, może dlatego nikt nie zauważył, że była w ciąży i właśnie miała wydać na świat potomstwo. Ale chwilę… przecież królowa nie miała żadnego lwa...
Kobieta, która przyszła nie bardzo wiedziała, jak ma pomóc, popatrzyła na Lakiego i na Evangeline bezradnie, a na tygrysa bała się nawet spojrzeć. Chciała pogłaskać lwicę, dodając jej otuchy, ale ta akurat ryknęła z bólu, co przeraziło służącą, która gwałtownie się cofnęła.

[Evangeline]

        Jej opiekun zawsze wiedział, co powiedzieć - przynajmniej takie wrażenie sprawiał za każdym razem, gdy rozmawiał z Evangeline. Pełen spokój, brak wahania podczas mówienia, jak i również wzrok, który zawsze ze skupieniem wpatrywał się w osobę, do której przemawiał. Księżniczka Arrantalis z każdym wypowiedzianym przez niego słowem miała ochotę podziękować Lakiemu, jakby sam fakt, że rozmawia z nią, był wystarczający dla złagodzenia emocji czy nawet zakończenia wątpliwości oraz przemyśleń.

        Jakby tego było mało, jego słowa, będące odpowiedzią na wcześniejsze wątpliwości księżniczki, były bardzo, ale to bardzo pocieszające. Miłość - coś, co budziło ostatnimi czasy szczęście zarówno w niej samej, jak i w Lakim oraz Delii, było nieskończone? Czyli tak długo, jak będzie u boku anielicy, szczęście i ciepło, które czuje w sercu, nigdy jej nie opuści? Evangeline była tak uśmiechnięta, iż bez problemu można by podziwiać jej ząbki.

- To brzmi wspaniale. Dziękuje za wyjaśnienie… I za to, że będziesz dawał szczęście mamie - powiedziała Evangeline, nawiązując do niedawno odkrytej miłości między jej przybraną matką a opiekunem. Miała ochotę drążyć kwestię tego, czym różni się miłość kobiety do dziecka od tej między kobietą a mężczyzną, jednak - jak ujął to Dżari - będzie to coś, co będzie musiała sama odkryć w przyszłości, a to mogło oznaczać, iż zdarzy się w raczej dalekiej przyszłości.

        Pochłonięta swoją radością, Evageline nawet nie przejęła się tym, by zakwestionować zdolność mężczyzny do rozmowy z Valakiem. Poza tym, nie była ona jeszcze zbyt obeznana w rasach tego świata, a co za tym idzie, nie wiedziała, iż rozmowa ze zwierzętami to przywilej raczej nielicznych. Całkiem inaczej było jednak u papugoszczura, który to zamarł na kilka minut pod naporem tej rewelacji. Nie dość, że okazało się, iż opiekun księżniczki potrafi i pewnie wcześniej też potrafił go zrozumieć, to w dodatku fakt ten został ujawniony w sposób, którego się nie spodziewał ani trochę. Widać było po jego szczurzych oczkach, że chciał po jakimś czasie odpyskować aniołowi, jednak chyba brakowało mu weny na sprytne obelgi, których nie wychwyci księżniczka, siedział bowiem cicho, obrażony i wciąż z resztkami zaskoczenia na szczurzej twarzy.

        Chwile, kiedy zwierzęta przychodziły domagać się pieszczot, były miłe. Evangeline była gotowa i cały dzień miętosić milusie futerka pupili Delii, gdyby nie to, że na jej młodych i niczego nieświadomych oczach miał najwyraźniej rozpocząć się poród. Nagły ryk bólu Apokalipsy był straszny dla księżniczki. Nic więc dziwnego, że Evangeline zareagowała w dosyć adekwatny sposób - odsunęła się gwałtownie od lwicy, a z jej własnych ust uleciał krzyk strachu, krótki i boleśnie piskliwy. Strach mieszał się z dezorientacją i sprawiał, że młoda bała się ruszyć, jakby mogło to spowodować więcej bólu dla zwierzęcia, co skutecznie unieruchomiło złotą anielicę.

- Ja… Ja nic nie zrobiłam! Prawda? Co się stało? Ktoś ją zranił? Czemu cierpi? - wydusiła z siebie te słowa dosyć szybko, trochę szybciej i nie dałoby się księżniczki zrozumieć. Patrzyła na biedną lwicę, lecz oczywiste było, że to od opiekuna oczekiwała odpowiedzi - w końcu w każdym poprzednim przypadku to on tłumaczył jej wszystko, więc czemu teraz miałoby być inaczej?

- Oho, zapowiada się krwawo… Ja polecę zjeść nieco sera ze spiżarni, bo ten… jeszcze jakieś komplikacje będą, a wtedy mógłbym zemdleć od nadmiaru, tego no… Widoków - stwierdził spokojnie Valak, po czym ewakuował się stąd. Wiedział dobrze, co to poród i pewnie mógłby to nawet wytłumaczyć młodej księżniczce tak, by ta nie miała traumy przez najbliższe lata, ale uznał, że to raczej podpada pod obowiązki opiekuna Evangeline. Poza tym podczas takiej sensacji na pewno nikt nie będzie sprawdzał, czy pewien papugoszczur nie zjada przypadkiem królewskich zapasów!

        Rzecz jasna Evangeline usłyszała słowa swojego zwierzęcego kompana. Nadal nie wiedziała o co chodzi, no może z wyjątkiem tego, że jest to coś bolesnego, strasznego oraz krwawego. I że może być jeszcze gorzej. Nic więc dziwnego, że w oczach aż jej łzy stanęły, a po chwili nawet spłynęły po jej złocistych policzkach - w końcu wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że dzieje się coś strasznego i potwornego. Wcale nie pomagał też fakt, że kobieta, którą przyprowadził tygrys, była kompletnie bezradna i jedyną rzeczą, jaką zrobiła, było spojrzenie w stronę opiekuna i księżniczki, jakby szukała tam rozwiązania sytuacji. Złotowłosa zauważyła ten gest i po chwili, przełykając ślinę i ocierając wciąż napływające łzy, złapała swoimi młodymi, delikatnymi rączkami dłoń Lakiego.

- Pomóżmy jej, jeśli możemy, jakkolwiek. To jest straszne i boje się i nie wiem czemu, ale czuję się słabo, gdy słyszę odgłosy, jakie z siebie wydaje… Czuję się źle, że w ogóle patrzę na to i słyszę, co się dzieje, a nie wiem, co zrobić, by złagodzić jej cierpienia. Powiedz, że mogę jakoś pomóc, a to zrobię, nie musisz mi nawet nic tłumaczyć czemu i jak... Proszę! - stwierdziła księżniczka, nie wiedząc nawet, w co się pakuje. Przeżywała to mocno, Dżari czuł, jak ręce jej drżą z każdym kolejnym krzykiem bólu Apokalipsy. A jednak mimo to jakaś pierwotna, anielska dobroć wewnątrz niej kazała okazać empatię, a co za tym idzie, chęć pomocy pomimo lęku przed nieznanym.

[Dżariel]

        Dżari głaskał każde zwierzę, jakie tylko podetknęło mu pysk pod rękę, nie poświęcając mu jednak większej uwagi, bo przecież był w trakcie rozmowy z księżniczką. Poza tym ufał zwierzętom Delii i był pewny, że żadne z nich by go nie ugryzło, o ile on sam nie sprawi im bólu. Miał jednak wyczucie, więc wszystko powinno pójść dobrze… A jednak i tym razem się mylił. Anioł aż wzdrygnął się, gdy usłyszał nagły ryk lwicy. Zerwał się ze swojego miejsca, gotowy do działania, lecz nie dostrzegł zagrożenia. Zamiast tego w końcu pokojarzył fakty - lekką nadwagę zwierzęcia, ociężały chód, troskę tygrysa… I tak jak na początku adrenalina uderzyła mu do głowy i zrobił się cały spięty, tak teraz rozluźnił się, choć daleko było mu jeszcze do relaksu. Po prostu… Poród. Coś, z czym miał tyle razy do czynienia przez ostatnie lata, że choć nadal docierała do niego wyjątkowość tego aktu, bardzo straciła na sile.
        Obecność Evangeline była jednak sporą komplikacją - Dżari z jednej strony czuł się w obowiązku pomóc Apokalipsie, a z drugiej nie wiedział, czy księżniczka powinna uczestniczyć w akcji porodowej. To było dla niej z pewnością trudne doświadczenie… Ale niech to, takie było życie, może dziewczyna mimo wszystko jakoś to przełknie? Nim anioł podjął decyzję, Evangeline zdecydowała za niego, łapiąc go za rękę i deklarując chęć pomocy. Dżari uśmiechnął się do niej w pocieszający sposób i nakrył jej dłonie swoją dłonią.
        - Spokojnie - zwrócił się do niej. - Ona nie jest ranna, po prostu wkrótce wyda na świat kocięta, a to bardzo bolesny akt. Ale spokojnie, poboli i nic jej nie będzie, zobaczysz. Księżniczko, wiem, że to może być dla ciebie zbyt wiele, jeśli więc zrobi ci się słabo, proszę, możesz w każdej chwili odejść ze służącą - zaproponował, wskazując przerażoną dziewczynę, lecz Evangeline twardo obstawała przy tym, że pomoże, co anioł przyjął wręcz z dumą.
        - Dobrze - uznał na głos. - W takim razie… Panienko - zwrócił się do służącej. - Proszę przynieść ciepłą wodę i czyste szmatki… W dużej, naprawdę dużej ilości. I prześcieradło. Ja zostanę i zajmę się wszystkim razem z księżniczką. Proszę też zawiadomić królową. Księżniczko - zwrócił się do Evangeline. - Na razie zajmij się uspokajaniem Edena, głaskaj go i postaraj się zająć go czymś, by mi się pod nogami nie kręcił. I nie przejmuj się rykami Apokalipsy. Wiem, że będzie to brzmiało potwornie, ale nad wszystkim będę panował. Nikomu nie stanie się krzywda, obiecuję - dodał na koniec, po czym odwrócił się od złotej anielicy i zakasując rękawy podszedł do ciężarnej lwicy.
        - Spokojnie - zwrócił się do niej łagodnym głosem, głaszcząc ją po karku i delikatnie oddziałując na nią magią dobra, by odrobinę uśmierzyć jej ból. Mógł odjąć go całkowicie, ale wtedy mógł nie dostrzec w porę niepokojących objawów, więc jedynie go złagodził.
        - Spokojnie, dasz radę, pomożemy ci - zapewniał kocicę.
        Gdy do ich małej grupy wróciła służąca z naręczem szmat i balią z wodą, akcja porodowa była już w pełni. Mimo to Dżari miał na tyle podzielną uwagę, by podnieść na nią wzrok i wydać kolejne polecenia.
        - Proszę to odłożyć tu obok. Dobrze. Księżniczko, będę wam podawał kociaki, wytrzyjcie je wilgotnymi ściereczkami i odłóżcie na to prześcieradło, by były przy matce.
        Anioł był bardzo opanowany i spokojny, jakby nic się nie działo… Bo w sumie faktycznie tak było. Nie był weterynarzem, lecz poród u większości zwierząt przebiegał dość łatwo i mimo paniki kobiet, nie było powodów do niepokoju. Wkrótce na świat przyszło pierwsze dziecko Apokalipsy… I Edena, oczywiście. Dżari już wcześniej coś podejrzewał, ale dopiero trzymając w rękach charakterystycznego małego kociaka nabrał pewności.
        - Gratuluję - odezwał się do świeżo upieczonego ojca, nim wrócił do swojego zajęcia. Maleństwo trzymane w rękach obejrzał by upewnić się, że nic mu nie dolegało, z grubsza oczyścił mu dłońmi futerko, po czym przekazał Evangeline, instruując, by była bardzo, bardzo ostrożna. On w tym czasie zajął się kolejnym kociakiem, nie zważając na to, że cały się przy tym uwalał ziemią, trawą, wodami płodowymi i Prasmok wie czym jeszcze. To nie miało znaczenia wobec cudu narodzin, w którym dane mu było uczestniczyć.

[Delia]

W ogrodzie dział się cud narodzin. Choć był bardzo bolesny dla biednej lwicy to jednak kocięta, które miały się niebawem pojawić, miały wszystko wynagrodzić.
Służąca była podobnie spanikowana jak Evangeline, nie miała doświadczenia ze zwierzętami, ona tylko tu sprzątała, nic więcej.

- O… Oczywiście – Poleciała przynieść potrzebne rzeczy.

Najpierw nie tracąc czasu podrzuciła je Dżariemu i dopiero po tym ruszyła zawiadomić królową. Eden był także zdenerwowany, na szczęście okazana przez Evangeline czułość sprawiła, że przestał się plątać pod nogami, chodząc tu i tam i nie wiedząc gdzie się podziać.
Tymczasem królowa była dość przygnębiona i zmęczona rozmową z dyplomatami, gdy nagle jedna z jej podwładnych przybiegła wystraszona i bełkotała coś nieskładnie o lwicy, o rykach i… porodzie?

- Prowadź – rozkazała Del i poszła za dziewczyną.

Obie szły szybkim krokiem. Anielica była zmartwiona i zdziwiona - jak mogła nie zauważyć, że Apokalipsa była ciężarna? Gdy obie dotarły na miejsce, królowa nie mogła uwierzyć własnym oczom, widząc jak Laki i jej córeczka pomagają lwicy. To było wzruszające, a młoda niebianka nie wyglądała wcale na straumatyzowaną, czego można by się spodziewać.
Delia przyklękła przy lwicy i delikatnie ją pogłaskała, po czym spojrzała na kociaki. Na głowie i w jej okolicach miały cętki charakterystyczne dla młodych lwów, dalej zaś widać było też tygrysie paski. Wszystko jasne. Maleństwa były tylko dwa, samiec i samiczka.
Delia uśmiechnęła się, widząc jak Apokalipsa z trudem, bo zmęczona po porodzie, podchodzi do młodych i obok też dosiada się Eden. Świeżo upieczona matka zaczęła lizać maleństwa i czyścić je po swojemu.
Władczyni przytuliła swoją córeczkę i pogratulowała jej niezwykle dojrzałego zachowania. Niestety nie mogła się w pełni cieszyć - to na co się zgodziła, potajemne spotkania, ciążyły jej na sercu tak okropnie.

- Dżariel – powiedziała, mając w głosie stanowczość, ale też pewnego rodzaju wymuszoną oschłość. – Plaża, w nocy – szepnęła, po czym obejmując ręką złotą niebiankę, postanowiła poświęcić jej trochę czasu.

Najpierw oczywiście służąca zapewniła księżniczce możliwość obmycia rąk. Na szczęście sukienka ocalała.

- Teraz trzeba młodych rodziców zostawić i dać im trochę spokoju – wytłumaczyła, podchodząc z córką do dalszej części ogrodu. – Wybacz kochanie, że musiałaś się znaleźć w takiej sytuacji… Gdybym wcześniej zauważyła, ale nie spodziewałam się młodych… - zawahała się. – Tyglewów. Później spytamy Apokalipsę jakie imiona wybrała, co ty na to?

Niespodziewanie w ogrodzie zjawił się wściekły kucharz i bardzo szybko namierzył księżniczkę. Trzymał za skórę na karku Valaka, który wciąż miał w pyszczku kawałek sera.

- Wasza wysokość! – zawołał. – Pani! – Ukłonił się przed Delią. – Ten… dziwaczny szkodnik znowu postanowił nas okradać z zapasów! Chciałem się go pozbyć, ale powiedziano mi, że to… zwierzak księżniczki… Z całym szacunkiem wasze wysokości, ale jeśli dalej tak będzie, to wszyscy będziemy chodzić głodni! Ten przeklęty szczur potrafi zjeść za dwóch, nie! Nawet za trzech mężczyzn!
- Valak… - westchnęła Delia. – Proszę się nie martwić, panie Gatie, wiem co zrobić, by to się nie powtórzyło. – Wzięła szczura na ręce i spojrzała groźnie na Valaka, co mogło przypomnieć mu o tym, iż Piorun chętnie by go gościł na swej kolacji jako danie główne. – Vivien! – zawołała służącą, przez którą została wcześniej wezwana. Szepnęła jej coś na ucho, po czym dziewczyna gdzieś zniknęła. – Evangeline, Valak nie może kraść ze spiżarni, to nawet nie jest zdrowe, by tyle jadł, może się od tego rozchorować no i oczywiście kradzież jest zła. Myślę, że przydałaby mu się lekcja. – Puściła córce oczko. – Natomiast ty, Valak, dostajesz ostatnią szansę. Ciesz się, że Piorun tego nie widzi.

Chwilę później przyszła Vivien wraz ze sznurem, który zawiązała tak, by papugoszczur miał szelki, z których nie da rady się sam uwolnić i do których była doczepiona długa smycz, na której drugim końcu znajdowało się zakończenie przypominające bransoletę.

- Wiem, że może się to mu nie podobać, ale póki jest niegrzeczny, musi chodzić na smyczy. Będziesz go pilnować Evangeline? – spytała Delia, podając jej sznur.

Później wrócili tam, gdzie był Laki, oczywiście papugoszczur mimo szelek mógł latać i biegać, ale nie mógł się z nich wyrwać, może w końcu nauczy się zachowania.

- Apokalipsa, zdecydowałaś już, jak chcesz nazwać te piękne maleństwa?
- Właściwie to… Chciałabym, by zostały nazwane przez Evangeline i Dżariego, w podzięce za pomoc.
- Evangeline by nazwała dziewczynkę, a Dżari chłopczyka – dodał Eden.
- Ooch. To naprawdę uroczę. Wygląda na to, że musicie nadać młodym imiona – uśmiechnęła się Delia. – Evangeline, chcesz pierwsza? Masz pomysł? – spytała, z bólem serca starając się unikać spojrzeń mężczyzny.

---

Gdy nastał późny wieczór, królowa poszła sprawdzić co u Evangeline. Vivien przyniosła sporą klatkę, w której z powodzeniem zmieściłby się Valak. Było w niej jedzenie, wyścielone siankiem podłoże i miska z wodą.

- Na razie klatkę zostawię otwartą i pozwolę szczurkowi na trochę swobody, ale jeden wybryk i co noc będzie spał w tej klatce – powiedziała bardziej do samego winnego niż do Evci. – A tymczasem dobranoc skarbie. – Nachyliła się nad nią i dała jej całus w czółko. – Śpij dobrze. – Wzięła papugoszczura, wcześniej oczywiście bez względu na jego zdanie odpowiednio wymytego, i położyła na łóżku obok swej córki tak jak ostatnio.

Następnie poszła do swej komnaty, przebrała się i zgasiła wszelkie światła. Odczekała chwilę, po czym ostrożnie po cichu otworzyła wielkie okno i wyleciała przez nie. Najpierw wzniosła się jak najwyżej, by mało kto mógł ją rozpoznać, i zatrzymała się, będąc już nad wodą. Dosłownie schowała swoje skrzydła i pozwoliła grawitacji działać. Wpadła do wody z wielkim pluskiem, zanurkowała dość głęboko. Wynurzyła się jednak szybko, ale dla pewności i bezpieczeństwa co jakiś czas chowała się pod wodą, sprawdzając, czy wybranek jej serca już przyszedł. Bardzo się bała, że może się na nią pogniewał, ale ona naprawdę wtedy nie mogła inaczej, wytłumaczyć mogła się jedynie teraz.
W końcu znudzona i lekko zmęczona samotnym nurkowaniem usiadła na kamień wystający nieco ponad wodę i zajęła się przeczesywaniem palcami mokrych włosów. Siedząc w samotności, uroniła nawet kilka łez. Ukrywanie się nie było rozwiązaniem na stałe. Natomiast by dostać odpowiedni tytuł, trzeba by czegoś dokonać, a to mogłoby oznaczać, że on nie będzie przy niej, a taka wizja wywoływała dziwne kłucie w sercu.

[Evangeline]

        Spokój Dżariego był niespodziewany. Przez chwilę wydawał się nawet nie na miejscu dla księżniczki. Ból, przez jaki przechodziła lwica, musiał być ogromny, jej opiekun dobrze o tym wiedział, a mimo to nie panikował i zachowywał się, jakby taka była kolej rzeczy. Gdyby nie to, że bardzo szybko wyjaśnił, co się dzieje i czemu, to księżniczka zaczęłaby podważać jego wiedzę bądź intencje. Nie rozumiała bowiem, jak można by było pozwolić na taki ból. Pomimo tych myśli, sposób, w jaki została jej opisana ta sytuacja, sugerował, iż wielki ból to coś naturalnego przy wydawaniu na świat potomstwa. Czyli dzieci, bądź przynajmniej małe lwy, biorą się z bólu? Czy może ból to tylko skutek uboczny? Czuła, że odpowiedź uzyska prędzej czy później, ale sama już nie wiedziała, czy aby na pewno chce znać szczegóły tego zjawiska.

        Serce biło w jej piersi z całych sił - tak mocno, iż nawet unoszące się wokół niej drobiny złota podskakiwały w jego rytm. Choć słabszy niż wcześniej i przytłumiony częściowym zrozumieniem sytuacji, strach wciąż trzymał Evangeline w swoich szponach. Przez moment rozmyślała nad skorzystaniem z wcześniejszej propozycji anioła - może byłoby lepiej, gdyby odeszła stąd ze służką? Szybko jednak przegnała tę myśl. Apokalipsa na pewno przeżyje te chwile lepiej, jeśli będzie miała wiele wspierających ją osób przy sobie. Nie wspominając o tym, że Dżari bardzo szybko przydzielił złotoskrzydłej proste, lecz raczej ważne zadanie.

        Podeszła do Edena, uklękła przy nim, po czym z całych sił objęła go wokół szyi, przytulając się do niego i głaszcząc go. Z jednej strony spełniała swój obowiązek - pilnowała, by zwierzak nie przeszkadzał Lakiemu. Z drugiej strony odwracała swoje myśli od cierpienia przez wciskanie swojej twarzy w miękkie futro zwierzaka. W międzyczasie przeczesywania sierści Edena swoimi rękoma, mówiła cichutko słowa anioła, co by ukoić zarówno siebie, jak i ojca nadchodzących dzieci.

- Nikomu nie stanie się krzywda. Nikomu nie stanie się krzywda...

        Niczym mantra, słowa te zajmowały umysł młodocianej niebianki na tyle, by zdołała przeżyć następne chwile bez łez czy krzyków paniki. Nadal nie podobała jej się ta sytuacja, jednak ufała niebianinowi ponad wszystko. W końcu od pierwszego ich spotkania był on źródłem niepodważalnej wiedzy i mądrości, nie było więc powodów, by księżniczka nie wierzyła w niego bądź w to, co on robił. Co nie zmienia faktu, że gdy tylko usłyszała, że będą jej podawane młode, to niemal zapomniała oddychać. Szybko jednak oderwała się od Edena, potrząsnęła głową co by opamiętać się, po czym naszykowała się mentalnie do kolejnego, tym razem o wiele ważniejszego, zadania.

        To nie oznaczało jednak, że ręce jej się trzęsły. Co jak źle będzie trzymać młode? Co jak coś im zrobi? A jeśli je upuści? Czy to możliwe, by zrobić im coś podczas przecierania wilgotną tkaniną?! Wątpliwości i obawy nacierały na nią niczym morskie fale na brzeg przy nadchodzącej burzy. Jej serce biło jak szalone, jakby z obawy, że gdyby biło wolniej, to ręce nie zdołałyby utrzymać dziecka Apokalipsy.

        W końcu jednak pierwsze maleństwo trafiło do jej rąk. Wszystko minęło. Strach przestał istnieć jakby za sprawą pstryknięcia jakiejś wszechpotężnej istoty. Obawy, lęki - wszystko opuściło umysł Evangeline. Czemu? Czuła bowiem bicie serca dochodzące z malutkiego, bezbronnego ciała, które dzierżyła w swoich dłoniach niczym najwspanialszy skarb tego świata. Puls nowo narodzonego, kojący niczym obecność Najwyższego Pana, zdołał uspokoić rozszalałe serce niebianki. Nie wiedziała, co zapoczątkowało życie tego, co miała w rękach, ale każda cząstka jej ciała mówiła jednogłośnie, iż cokolwiek to było, doprowadziło to do czegoś cudownego. Nie rozumiała nawet do końca tego, co czuje, a jednak zaakceptowała to uczucie radości i szczęścia. To nowe życie tak wpłynęło na księżniczkę, że ta po prostu wpatrywała się w maleństwo, zapominając całkiem o jego oczyszczeniu - przynajmniej do czasu, aż dotyk służki na ramieniu nie ocucił jej z tego stanu.

        Gdy pierwsza przeurocza kuleczka została odłożona na koc, druga już była w rękach Evangeline, która tym razem zdołała nie rozpłynąć się nad tym, jak cudowne jest trzymanie czegoś tak niewinnego w swoich dłoniach. Oznaczało to, że czyszczenie poszło szybciej i sprawniej, dzięki czemu maluteńkie żyjątko szybciej wylądowało obok swojego rodzeństwa, a zarazem tuż obok swojej matki. Młoda niebianka wpatrywała się w to niczym w obrazek, nawet nie zauważyła, kiedy Delia pojawiła się tuż obok. Dopiero ciepły uścisk uświadomił ją, że jej przybrana matka znajduje się tuż obok.

- Ja… Po prostu zrobiłam to, co powiedział Dżari. Nic więcej, naprawdę - odpowiedziała skromnie anielica na gratulację dotyczące jej własnego zachowania. - …Piękne są, czyż nie?

        Dopiero kiedy służąca przyniosła czystą wodę na obmycie rąk, złotowłosa zauważyła jak te bardzo noszą ślady jej pomocy podczas porodu. Ich oczyszczenie na szczęście nie trwało długo, dzięki czemu chwilę później, zgodnie ze słowami Delii, odeszła wraz z mamą na bok, co by futrzasta rodzinka miała chwilę tylko dla siebie.

- Mamo, nie przepraszaj. Nie żałuje, że doświadczyłam tego wszystkiego. Już nie - powiedziała pełna dumy, w międzyczasie położyła swoją rękę na mostku. Czuła się, jakby jej własne serce wciąż biło w rytm tych drobnych serduszek, które jeszcze przed chwilą miała tuż przy sobie. - Imiona? W sumie… Ciekawi mnie, czemu nadaje się takie, a nie inne imiona. Z tego, co rozumiem, one mogą, ale nie muszą, mieć znaczenia, prawda? Czy może są jeszcze jakieś reguły z imionami związane?

        Nim zadała więcej pytań bądź nim cokolwiek innego się wydarzyło, pojawił się kucharz. A w jego rękach…

- Valak! Przez ciebie się wystraszyłam i to było faktycznie straszne, ale tylko z początku, bo później to było wspaniałe, bo one takie słodkie i… Czemu mnie wcześniej tak wystraszyłeś?! - Księżniczka była… Zła na niego? Smutna na niego? Zawiedziona nim? Ciężko było powiedzieć. Szybko jednak się uspokoiła, a przynajmniej nie okazywała żadnych negatywnych emocji.

- … Przepraszam? - stwierdził Valak, który absolutnie nie spodziewał się, iż księżniczka będzie miała do niego pretensje o cokolwiek. Najwyraźniej jego posada jako królewskiego zwierzaczka nie była tak bezpieczna i gwarantowana, jak mu się zdawało wcześniej. Evangeline w międzyczasie pokiwała głową jako znak, że zrozumiała, gdy tylko Delia wytłumaczyła, czemu papugoszczur musi zaprzestać swojego obecnego trybu życia.

        Gdy Delia wzięła Valaka i spojrzała na niego, ten tylko, zgrywając głupka, pisnął, jakby nie rozumiał, w czym jest problem. Niestety, to nie uratowało go od ograniczenia jego wolności. Stawiałby opór, ale wiedział, że jeden zły ruch i królowa była gotowa przerobić go na posiłek dla jej uskrzydlonego zwierzaka, dlatego też przyjął na siebie sznurowatą hańbę bez marudzenia.

- Będę go pilnować tak mocno, jak to możliwe! - stwierdziła Evangeline z takim entuzjazmem, że aż Valak wydał z siebie głośne, szczurze westchnienie.

        Wrócili do zwierząt i Dżariego, Evangeline trzymała się blisko Delii, uskrzydlony gryzoń zaś, w ramach focha o to, do czego go zniżyli, siedział cicho i nie robił nic, jakby to była kara dla wszystkich dookoła, że trzyma swoją jadaczkę zamkniętą na kłódkę.

        Księżniczka tymczasem zaniemówiła, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, gdy tylko usłyszała, że będzie mogła nazwać żeńskie maleństwo. Z chwili na chwilę, jej uśmiech rósł coraz bardziej, aż w końcu nie mógł urosnąć bardziej. Nie mogła sobie wyobrazić większego zaszczytu niż nadanie imienia nowo narodzonej istocie, które to imię będzie nosiło ze sobą przez całe swoje życie.

- Czyli mogę wybrać imię, które uznam za pasujące? Na pewno? - Czekała na odpowiedź, a odpowiedziała jej cisza, co uznała za brak jakiejkolwiek przeszkody. Rozglądnęła się, jakby szukając inspiracji. Spojrzała na rośliny, po czym powróciła wzrokiem do malutkich potomków Apokalipsy i Edena. - Nie wiem, czy tak jest też tutaj, ale bandyci mieli bardzo dużo określeń na kobiety, które uważali za piękne. Pewnie większość z tych słów jest zła, ale… Określenie kogoś różą jest raczej dobre, prawda? Bo jeśli tak… Niech nazywa się Róża. Bo nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego - powiedziała, a myśli jej tak skupione na tym były, iż złociste drobinki dookoła niej aż zebrały się w jednym miejscu, tworząc kształt kwitnącej róży.

---

- Rozumiem, dobranoc mamo - powiedziała księżniczka w odpowiedzi na słowa matki, która właśnie wychodziła z jej pokoju. Ten dzień był także pełen wrażeń jak poprzedni, a łóżko było równie ciepłe, jak wcześniej, więc szybko nacierał na nią sen. Już czuła, że odpływa w senną dal, kiedy to poczuła, jak Valak trąca ją po twarzy swoim pyszczkiem. - Valak…?

- Nie chce mi się spać - stwierdził, jakby to oznaczało, iż ona też nie powinna. - Porobimy coś?

- Masz być grzeczny. A że w nocy powinno się spać, to nierobienie tego raczej nie jest do końca grzeczne! Szczególnie po tym, co zrobiłeś ostatnio, gdy miałam spać.

- No a kto powiedział, że wyjdziemy z łóżka? Równie dobrze możemy pogadać o czymś, dopóki mam siły, a gdy będę już zmęczony, to oboje zaśniemy.

- No dobra. Ale jutro spytam się mamy czy tak można, jasne?

- No dobra, niech ci będzie, byle bym nie musiał siedzieć sam tutaj - stwierdził marudnie.

- To… o czym mi opowiesz?

- Zaraz, czemu to ja mam opowiadać?

- Ty wiesz niemal wszystko, co ja wiem, ale w drugą stronę już tak nie jest!

- No dobrze. To moooże… O, opowiem ci o istocie, u której to żyłem, zanim dotarłem do tego zamku! Spodoba ci się, bo on dużo rzeczy robił. Ambitny był, ale też trochę szalony. Raz na przykład, z jakiegoś powodu, pracował nad czymś, co zdołałoby zniszczyć wszystkie uprawy na terenie Arrantalis!

- To brzmi jak bardzo, bardzo złe zło! - stwierdziła oburzona księżniczka.

- Em… To może ja opowiem ci o czymś innym… O, to ci się spodoba! - zaczął opowiadać o niestworzonych zaklęciach, zabawnych skutkach ubocznych oraz innych dziwach, którym Evangeline nie do końca wierzyła. Nawet nie zauważyli, kiedy przegadali godzinę, może dwie. Po tym jednak, kiedy już nie było o czym opowiadać, oboje zasnęli z chwili na chwilę, zmęczeni tym późnowieczornym opowiadaniem.

[Dżariel]

        Dżari wiedział co robi – nie tylko sprawiał takie wrażenie, a faktycznie tak było. Z tej wiedzy brał się spokój, który udzielał się również towarzyszącym mu kobietom, a to działało tylko na ich korzyść. Jednak i bez tego akcja porodowa przebiegała bardzo szybko i sprawnie, bez większego zaangażowania Lakiego, co nie znaczyło wcale, że tylko siedział i się patrzył, bo w pewnych drobnych kwestiach pomagał Apokalipsie. Przyjął poród, sprawdził stan kociąt i przekazał je księżniczce. Postronny obserwator mógłby bez większego problemu dostrzec jego czujne spojrzenie, którym obdarzył Evangeline w tym momencie – choć dziewczyna deklarowała chęć pomocy, mogła w ostatniej chwili spanikować i Dżari wolał nie dopuścić, by z tego powodu stała się jakaś tragedia. Lecz mimo nerwów anielica miała pewne ruchy i była zdeterminowana, co wywołało na twarzy Lakiego słaby uśmiech zadowolenia – cieszyło go, że instynktownie odnalazła się w czynieniu dobra.

        Gdy było już po wszystkim, Dżari wstał od lwicy, pozwalając jej w spokoju dojść do siebie, nacieszyć się kociętami i obecnością ich tatusia. Przelotnie spojrzał na siebie – nie wyglądał ani trochę na przykładnego dworzanina. Jego ubrania były pomięte i poplamione, najgorzej jednak wyglądały jego ręce, dlatego też starym nawykiem trzymał je daleko od siebie, skierowane dłońmi do góry, by niczego ani nikogo nie poplamić. Gdy tylko nadarzyła się okazja obmycia, Laki zaraz z niej skorzystał, z pietyzmem zmywając z siebie cały brud, dokładnie czyszcząc paznokcie i przestrzenie między palcami. To była jedna z pierwszych lekcji, jakie odebrał jako lekarz – zawsze dokładnie myć ręce, zarówno po, jak i przed kontaktem z pacjentem, miało to zapobiegać przenoszeniu się chorób.
        Nim Laki doprowadził się do porządku, Delia zdążyła już zorientować się w sytuacji i pogratulować lwicy potomstwa. Później obróciła się do Evangeline, widać było wszakże, że dostrzegła Dżariego i chciała poświęcić mu chwilę przed rozmową z córką. Zaskoczył go jednak wyraz jej twarzy i ton głosu. To nawet nie był sposób, w jaki zwracała się do służących, a wręcz drugi koniec skali w stosunku do tego, jak zwracała się do niego do tej pory – jakby popadł w niełaskę, jakby była na niego zła... Laki przez moment wyglądał na mocno zdezorientowanego, jego spojrzenie pytało „dlaczego?”, ale po chwili i on przybrał neutralny wyraz twarzy, łagodny jak zawsze, choć tym razem unikał spojrzenia królowej.
        - Tak jest, wasza wysokość – odpowiedział jej, kłaniając się, po czym momentalnie się wycofał. Wiedział, że cokolwiek zaszło, nie otrzyma odpowiedzi wcześniej, niż o wyznaczonej przez Delię porze. Noc.. Jeszcze tyle czasu. Dżari nie zamierzał jednak prosić o wcześniejsze spotkanie, bo czuł, że to daremne. Musiał uzbroić się w cierpliwość i jakoś przetrwać ten dzień.
        - Proszę o wybaczenie, muszę iść doprowadzić się do porządku – wyjaśnił, wskazując na swoje ubranie. Ukłonił się przed królową i jej córką, po czym odszedł. Nie było go już ani przy scenie z Valakiem, ani gdy Apokalipsa zaproponował, by to on i Evangeline nazwali kocięta. Może to i lepiej – Delia nie musiała się skupiać na unikaniu go.

        Dżari odczekał aż zrobi się zupełnie ciemno, choć z każdą kolejną chwilą od momentu gdy zaczęło zmierzchać było mu coraz trudniej, by usiedzieć na miejscu. Niepokoił się czegóż to mogła chcieć od niego Delia, roztrząsał każde wydarzenie dzisiejszego dnia i zastanawiał się co poszło nie tak. Czuł jednak, że nieważne jak długo będzie nad tym myślał i tak nie pozna odpowiedzi wcześniej, niż w chwili, gdy wyjawi mu ją królowa. Coś się stało, ale co? ”Panie, dlaczego czas tak wolno płynie w chwili, gdy pragnie się czegoś zgoła odwrotnego?”, zapytała w duchu anioł, krążąc po swojej komnacie. W końcu jednak uznał, że dość czekania – ciemniej już być nie mogło, a Delia również nie mogła na niego w nieskończoność czekać. Dżari odział więc buty i upewniwszy się, że nie spotka nikogo na korytarzu, wymknął się z komnaty. Szedł najciszej jak mógł, tak by nie zwracać na siebie uwagi – czuł, że tego mogła oczekiwać od niego Delia, bo w przeciwnym razie po co prosiłaby tak dyskretnie o spotkanie w środku nocy? Dopilnował więc by nikt go nie dostrzegł ani nie usłyszał – pomocne okazały się jego dawne umiejętności, które służyły mu by podkraść się bliżej piekielnych, których miał unicestwić... Było to jednak wspomnienie niezbyt przyjemne, dlatego Laki szybko je odegnał, skupiając się na tym, co działo się teraz.

        Delia już na niego czekała – siedziała na jednej z wyrastających ponad wodę skał i patrzyła gdzieś daleko za horyzont. Dżari zaraz do niej podszedł. Szum fal zagłuszał dźwięk jego kroków, anielica usłyszała go więc dopiero w chwili, gdy był naprawdę blisko. Spojrzeli na siebie, Laki chciał na podstawie jej spojrzenia dociec jak powinien się zachować, lecz to co zobaczył zupełnie wytrąciło go z równowagi. Pojedynczy wilgotny ślad na jej policzku, biegnący od kącika oka ku żuchwie. Tak charakterystyczny, tak jednoznaczny.
        - Delio... - zwrócił się do niej z troską w głosie. Nie przejmował się konwenansami, jakżeby mógł widząc swoją ukochaną we łzach? Zaraz podszedł do niej i przysiadł na skale tuż obok. Otoczył ją ramionami w opiekuńczym uścisku, przygarnął do siebie i przytulił jej głowę do swojego torsu, jakby chciał osłonić ją przed całym złem tego świata. Pogładził jej ciemne włosy w geście, który miał dodać otuchy.
        - Co się stało, najdroższa? - zapytał ją szeptem. - Płakałaś... Co się stało? Powiedz mi, proszę, tak bardzo chciałbym ci pomóc...
        Jego zapewnienia były szczere – wystarczyło jedno słowo Delii, by Dżari rzucił wszystko inne i pośpieszył jej z pomocą, nieważne za jaką cenę. Nie wiedział jednak jeszcze co usłyszy i czy będzie w stanie coś na to poradzić?

[Delia]

Apokalipsa, gdy tylko miała już maluchy przy sobie, zaczęła je lizać i okazywać im jak najwięcej kociej czułości. Szybko przyłączył się do niej Eden. Może, teraz gdy zostali rodzicami, ta para dużych kociaków spoważnieje? To na pewno byłaby duża ulga dla służących… Przynajmniej dopóki maleństwa nie zaczną dokazywać.
Delia była naprawdę dumna z Evangeline, młoda miała w sercu tyle dobroci i była taka dzielna. I jeszcze taka skromna, co było wręcz urocze.

- Cudowne, a poczekaj, jak podrosną i zobaczysz, jak rozkosznie bawią się kocięta. – Uśmiechnęła się, a gdy odeszły na bok słowa jej córeczki bardzo ją wzruszyły. Niby wciąż była dzieckiem, ale było w niej też coś niezwykle dojrzałego. – Nie kochanie, jest tak, jak mówisz, mogą coś znaczyć, a mogą być po prostu ładne.

Piękne chwile... Ostatnimi czasy Delia miała szczęście do ich nieadekwatnych przerywników, którymi zaskakująco często był papugoszczur. Królowa spojrzała gniewnie na Vala, gdy tylko usłyszała to, co powiedziała Evcia. Naprawdę, przekraczał wszelkie granice. Tym razem jedna przeprosił, o dziwo. Królowa aż uniosła brwi nieco wyżej i zamrugała szybciej, patrząc na gryzonia. Nie zmieniało to jednak faktu, że będzie chodzić na smyczy, nie wyglądał, jakby miał nagle stać się niebywale grzecznym zwierzaczkiem domowym. Przecież wciąż coś knuł, mimo jawnie określonych zasad co mu wolno, a co nie.

- To dobrze. – Niebianka uśmiechnęła się zwycięsko do Valaka. – Bardzo dobrze – dodała pod nosem, licząc, że teraz nie będzie już takich akcji.

Podeszły bliżej reszty, a Apokalipsa oczekiwała, aż padnie wybór imienia. Del lekko się zaniepokoiła po wzmiance o bandytach, ale postanowiła zaufać złotej anielicy.

- Róża, to piękne imię – stwierdziła lwica, jej głos był dosyć słaby, bo była naprawdę zmęczona.
- Róża! Cudowne! – zawołał Eden, jakby ktoś, z tych, co ich rozumieją, nie zdołał usłyszeć Apokalipsy.

Następnie wszyscy się rozeszli, wracając do swoich spraw, a młoda mamusia wraz z dziećmi postanowiła uciąć sobie drzemkę, która udzieliła się także tygrysowi. Dżari wprawdzie odszedł szybciej i nie nadał imienia młodemu, ale lwica stwierdziła, że przy pierwszej lepszej okazji jak go spotka, to mu o tym powie. Przecież nie mógł zapaść się pod ziemię na lata, a teraz i tak maluchy wraz z młodymi rodzicami odpłynęły do krainy snów.
Wieczorem nastał czas kolejnych spotkań. Pierwsze było z Evangeline, by powiedzieć dobranoc i utulić do snu. Delia nieraz słyszała, że niektóre dzieci z zamożnych rodzin miały wszystko… prócz czasu poświęconego przez rodziców, których zastępowali służący. Anielica zdecydowanie nie chciała być jak oni.
Przy okazji też zaostrzyła rygor szczurowi, choć nie chciała być aż tak surowa, więc postanowiła obdarować go odrobinką zaufania i nie zamykać w klatce.

- Dobranoc kochanie – powiedziała jeszcze z czułym uśmiechem i wyszła z komnaty księżniczki.

Teraz musiała udać się w ustalone miejsce i czekać, co wcale nie było łatwe, gdy odczuwała straszne poczucie winy i pragnęła móc to jak najszybciej wyjaśnić. Na szczęście Dżari pojawił się, kamień spadł jej z serca, jeszcze nic nie przepadło. Spojrzała na niego i choć chciała szybkim ruchem ręki otrzeć łzy, to nie zdążyła. Wcześniej nie usłyszała, jak niebianin się zbliża, nawet lekko ją wystraszył, bo dotarło do niej jak bezbronna była w tej chwili.

- Dżari… - Chciała coś powiedzieć, ale słowa więzły jej w gardle, wtem on ją objął, tak czule, jeszcze jedna łza spłynęła po policzku, tak bardzo potrzebowała tego uścisku, od razu było lepiej. – Tak bardzo cię przepraszam za dziś, ktoś złożył mi dziś wizytę i przypomniał… Jestem królową, a ty… - Naprawdę nie chciała go urazić, myślała jak to najdelikatniej ubrać słowa. – Nasze pozycje w społeczeństwie, jest między nimi wielka przepaść i… Na razie możemy być razem jedynie w ukryciu, chyba żebym nadała ci tytuł… ale przecież nie zrobię tego ot tak… - westchnęła, to wszystko było takie skomplikowane. Osobiście przecież nie uważała innych za gorszych z powodu pozycji, ale nie mogła na tę sprawę patrzeć wyłącznie w ten sposób.

Jeszcze bardziej wtuliła się w Dżariego, chcąc schować się w jego ramionach i zapomnieć o wszystkich problemach. Wtem dało się słyszeć czyjeś głosy. Anielica zaniepokojona pociągnęła swego ukochanego do wody i magicznie tworząc im bańki powietrza wokół głowy i jakkolwiek by to nie brzmiało, pociągnęła na dno. Stali na kamieniach tuż obok gwałtownego spadku w dół. Tymczasem na plaże dostały się jakieś służące i ciesząc się piękną nocą rozsiadły się wygodnie na jednym z głazów, które nie były zanurzone w wodzie i zaczęły plotkować. Nic jednak nie zapowiadało, by miały szybko skończyć. Del tego nie przewidziała - przecież nikt prócz niej wcześniej praktycznie tu nie bywał.

[Dżariel]

        - Już, już, spokojnie - szepnął Dżari, gdy głos Delii uwiązł w gardle z powodu tłumionego szlochu. Objął ją, by się uspokoiła, bo nic nie działało równie kojąco, co bliskość drugiej osoby.
        - Spokojnie - powtórzył, głaszcząc ją po wilgotnych włosach. Nie wiedząc jeszcze co się stało mógł jedynie dać jej czas i pozwolić się wypłakać, czekając aż najgorszy żal minie, ona się uspokoi i będą mogli porozmawiać. Mógł też spróbować ukoić jej nerwy czarami… Lecz czy to co czuli do siebie nawzajem nie było najpotężniejszym zaklęciem? On był przy niej i był dla niej, chciał by to wiedziała.
        - Nie, najdroższa, nie masz za co mnie przepraszać - zapewnił ją ciepłym głosem. - Domyśliłem się, że miałaś ku temu powód.
        I właśnie tenże powód miał właśnie poznać. Delia mogła poczuć, że na moment lekko się spiął słysząc sam początek jej wypowiedzi. Smutno pokiwał głową, nie był to jednak wyraz rezygnacji - niestety spodziewał się, że to prędzej czy później nadejdzie i to pogodzenie się z własnymi przepowiedniami było widać w jego twarzy. By jednak trochę ulżyć Delii w tym trudnym wyznaniu, otarł dłonią łzę z jej policzka takim gestem, aby na moment musiała zamknąć usta i przez to nie dokończyła zdania. Spojrzał jej w oczy z niemym “rozumiem” i dopiero wtedy pozwolił, by kontynuowała. Najwyraźniej jego królowa nie zamierzała się tak łatwo poddać i już myślała nad tym, jak rozwiązać ich sytuację - jakże miał jej nie kochać, skoro miała taki charakter? Miała niestety rację, że stało przed nimi zadanie trudne, ale przecież nie mogli się poddać. Nawet jeśli przyjdzie im jakiś czas udawać, to przecież nie będzie to trwało wiecznie - znajdą sposób, by być razem. Delia była kobietą, dla której biło jego serce i nie było takiej siły na świecie, która byłaby w stanie ich rozdzielić…
        Anioł chciał coś powiedzieć, lecz zamknął usta i po prostu ciaśniej objął ją ramionami, wspierając policzek o jej mokre włosy. Głaszcząc ją po głowie i ramionach myślał co sam mógłby zrobić, by zaradzić tej sytuacji. Żałował, że nie mógł rozwinąć skrzydeł, by udowodnić swoje anielskie pochodzenie - z pewnością gdyby to zrobił, przypięto by mu łatkę boskiego posłańca i już nikt nie śmiałby kwestionować związku jej i Delii. Na dworze nie widział żadnego anioła poza rodziną królewską, więc pewnie coś takiego mogłoby się udać, lecz niestety, stracił swoje skrzydła w podziemiach Ostatniego Bastiona, gdy wyrwano mu je wraz z większą częścią serca… ”Lecz czy teraz, gdy moje serce zaczyna znowu bić, nie powinienem odzyskać i skrzydeł?”
        Rozważania Dżariego przerwał chichot, który wybił się ponad jednostajny szum fal. Laki zaraz obrócił się w stronę plaży, by zorientować się czy już zostali zauważeni i jakie mieli szanse, by jeszcze się skryć, nim jednak doszedł do wniosku, że odcięto im drogę ucieczki, Delia wzięła sprawy w swoje ręce. Można powiedzieć, że dosłownie, bo bezpardonowo złapała go za ubranie i wciągnęła do wody, nim zdołał chociażby zaprotestować albo się zaprzeć. Albo przyznać do tego, że nie umiał pływać. Było już jednak za późno na wyjaśnianie takich kwestii, więc Laki w ostatnim odruchu kurczowo złapał się swojej ukochanej i mocno zacisnął powieki. Nagły kontakt z zimną wodą oceanu sprawił, że odruchowo chciał otworzyć usta i zaczerpnąć tchu, zwalczył jednak tę potrzebę i utrzymał zaciśnięte wargi. Wkrótce jednak dotarło do niego, że miał suchą twarz. To absurdalne, bo przecież byli całkowicie zanurzeni w wodzie, Delia pociągnęła ich aż do dna, by mogli na nim oprzeć stopy, z czego zresztą Laki skwapliwie skorzystał, by dać sobie chociaż złudzenie stania na suchym lądzie. Nadal jednak mocno trzymał się anielicy, jakby bez niej miał pójść na dno…
        Lecz czy tak nie było? I metaforycznie i faktycznie? Krok dzielił ich od gwałtownego spadku dna, utonięcie w tym miejscu byłoby, można powiedzieć, łatwizną. A metaforycznie… To każdy wie.
        W końcu jednak Dżari zdołał się uspokoić. Toczące się nad nimi fale kołysały ich ciałami jak w wyjątkowo wolnym, czułym tańcu. Woda, z początku tak zimna, okazała się być całkiem ciepła, a bliskość tej najważniejszej w życiu osoby sprawiała, że żadne troski i żaden strach już się nie liczyły. Dżari w końcu odważył się najpierw nabrać ostrożnie tchu, a potem - gdy okazało się to możliwe - otworzył oczy. I momentalnie zaparło mu dech. Tuż przed sobą widział Delię, lecz nie była to ta sama twarz, którą widział do tej pory. Światło księżyca i gwiazd przeświecające przez wodę nadało jej cerze biało-błękitnej barwy, lecz nie trupiej, a szlachetnej, jak w przypadku najpiękniejszej, najbardziej luksusowej porcelany. W jej ciemnych oczach grało zaś tysiące iskier, gdy ich naturalny blask mieszał się z tym odbitym z powierzchni. Włosy - za dnia po prostu ciemne - nabrały barwy głębokiej czerni, czarniejszej niż noc i mroczniejszej niż czerń, lecz przy tym ciepłej i miękkiej jak najbardziej luksusowy aksamit. Leniwą chmurą unosiły się wokół jej głowy, a na granicy pola widzenia mieszały się z jego włosami - białymi niczym perła, cienkimi i lśniącymi jak pajęczyny. Dla anioła świat zamknął się w tej niewielkiej przestrzeni między nimi, a cała reszta przestała się liczyć.
        - Del… - szepnął, nie dobywając jednak z siebie głosu. Jego dłonie się rozluźniły, już nie trzymały kurczowo anielicy, a powoli przesunęły się w zupełnie naturalny sposób w inne rejony jej pleców, tak by mogli się objąć, by ich ciała były jak najbliżej i mogli czuć swoją obecność jedynie przez cienkie warstwy materiału. Ich twarze były tak blisko, że bańki powietrza stworzone przez królową nieustannie przerywały się i łączyły. Chwilę to trwało - specyficzne napięcie, narastająca niczym fala na środku oceanu, potrzeba i pragnienie tej drugiej wyjątkowej osoby. Fala, która zbliżywszy się do lądu okazywała się być niszczycielskim żywiołem, który zalewał i topił wszystko na swej drodze… Tak było i w tym przypadku. Momentem uderzenia o brzeg był pocałunek, który tym razem zainicjował Laki. Przymykając powieki Dżari nachylił się do Delii i bez chwili wahania przytulił wargi do jej ust w niewinnym całusie, który jednak zaraz przybrał na sile. Ten pocałunek sprawił, że nic innego się w tym momencie dla niego nie liczyło - nie morze, nie służące, nie ci wszyscy, którzy byli przeciwko nim. Tylko ona i on. Resztę… Resztę zmyła fala.
        Dżari zatracił zupełnie poczucie czasu i dopiero gdy w końcu oderwał się od ust Delii dotarło do niego, że od dobrej chwili było już zupełnie cicho. Po służące przyszli ich narzeczeni i całą grupą udali się do miasta na tańce, królowa i jej kochanek zostali więc sami, niezauważeni… Skoro więc nie było już żadnych świadków, można było się wynurzyć, z czego anioł chętnie skorzystał. Ujął Delię za dłonie i odbił się od dna tak, by samą siłą rozpędu zdołać się wynurzyć. Gdy już głową przebił powierzchnię wody, mocno złapał się skały i uczepiony jej niczym rozbitek odetchnął głęboko, chociaż przecież pod powierzchnią nie brakowało mu powietrza. Tchu - to już co innego…
        - Del… - zwrócił się jeszcze raz do królowej, tym razem głośno wypowiadając jej skrócone poufale imię. Zbliżył się, objął ją jedną ręką w talii i jeszcze raz pocałował, tym razem jednak znacznie krócej.
        - Najdroższa, uprzedzaj gdy następnym razem przyjdzie ci coś takiego do głowy, bo ja nie umiem pływać - poprosił ją pogodnym tonem, w którym nie było ani niezadowolenia, ani wstydu. Jej mógł przyznać się do każdej słabości.
        Po kolejnych czułościach Dżari wspiął się w końcu na skałę. Stojąc na niej zdjął z siebie przemoczoną tunikę i przygładził włosy, które pod wpływem wody wyprostowały się i sięgały mu już bioder. Balansując na jednej nodze zdjął również buty, które wcześniej mocno ciągnęły go na dno i gdy już był taki do połowy rozebrany, przyklęknął i podał dłoń Delii, która dopiero teraz zdecydowała się do niego dołączyć. Gdy już się wspięła, wpadła prosto w jego ramiona, a on nie zamierzał jej tak bez gadania puścić.
        - Jesteś przepiękna - zapewnił pełnym czci szeptem, gdy jego spojrzenie powoli przesuwało się po smukłym ciele anielicy, na którym mokry materiał sukienki opinał się w tak bardzo pobudzający wyobraźnię sposób. W końcu jednak anioł podniósł wzrok i spojrzał Delii w oczy.
        - Kocham cię - oświadczył.

[Delia]

Delia lekko drżała targana emocjami, ale to ustało, gdy bardziej wtuliła się w ramiona Dżariela. Był taki ciepły, przy nim czas płynął wolniej, a trwając w tym stanie, mogła na chwilę zapomnieć o wszelkich zmartwieniach. Przez chwilę jeszcze nie była w stanie nic powiedzieć, choć cieszyło ją, że zrozumiał i nie wziął sobie tego do siebie. Widziała jednak jego lekką obawę przed poznaniem powodu jej wcześniejszego zachowania. Naprawdę nie chciała go w żaden sposób urazić, ale jak grzecznie powiedzieć komuś, że nie można z nim być, bo jest… wieśniakiem, mówiąc wprost. Na szczęście nie wyszło tak źle, jak myślała, widziała w jego oczach, że zrozumiał. Od razu zaczęła rozważać ich możliwości, choć wiedziała jedną rzecz, cokolwiek by nie postanowili, nie będzie łatwo. Czasami tak bywa, Del zaś była gotowa chyba na wszystko, byle mogli być razem.
Pierwsza miłość zawsze jest niezwykła i pozostaje w sercu na zawsze. Nawet jeśli los nieraz rozdzieli kochanków, to oni wciąż będą o sobie pamiętać, nawet jeśli w miarę upływu czasu zejdą się z kim innym. Ta pierwsza prawdziwa miłość ma tak wielką siłę, że choćby wszyscy myśleli, że jej ogień dawno zgasł, to gdzieś tam wciąż będzie płonął choćby drobny płomyczek. Wystarczy tylko pomyśleć, jak wielką ma potęgę, gdy zakochani są obok siebie, a ich serca zaczynają bić równym rytmem. Del czuła to przyjemne ciepło w sobie, wywoływało uśmiech na jej twarzy mimo przeciwności losu.
I nagle serce zabiło szybciej, a powodem nie była sama miłość, ale groźba odkrycia ich potajemnego spotkania. Anielica nie traciła czasu na rozmyślania, zareagowała impulsywnie i postanowiła użyć oceanu jako kryjówki. Tu, na dnie, byli bezpieczni, chociaż Lakim najwyraźniej nadal targały nerwy, bo mocno trzymał się królowej. Uśmiechnęła się do niego, choć miał zamknięte powieki - to było urocze, czyżby bał się je otworzyć pod wodą? W końcu jednak zrozumiał działanie bańki powietrza i mogła spojrzeć w te jego błękitne oczy.

- Dżari… - również szepnęła, a jej usta zbliżyły się do jego ust. Nie trzeba było więcej słów.

Atmosfera przestała być taka napięta, teraz było tak romantycznie, cicho, jakby nikt inny nie istniał. Teraz to Delia zamknęła oczy, gdy tylko poczuła jego usta na swoich. Nie wiedziała jak długo trwali w tym podwodnym pocałunku, to się nie liczyło. Dopiero gdy po tym cudownym pocałunku znów otworzyła oczy, przypomniała sobie czemu są pod wodą. Już mogli się wynurzyć. Niebianka z gracją podpłynęła do powierzchni - całkiem dobrze pływała. Nie musiała odpychać się od dna tak jak Laki, wystarczyła dobra technika i równie szybko bez takich sztuczek można było wypłynąć w tym samym czasie, w końcu trzymali się za ręce.
Gdy tylko mogli oddychać bez magicznej bańki, która pękła, lekko zraszając ich twarze, mężczyzna poleciał do pierwszej, lepszej skały i niemalże się do niej przytulił. Spojrzała na niego zdziwiona - przecież nie było aż tak głęboko. Po chwili wyjaśnił swoje zachowanie. Del zachichotała. Nie wyśmiewała go, raczej zrobiło jej się nieco głupio i chciała to zatuszować. Tyle czasu mieszkała na wyspach, że pływanie weszło jej w nawyk i stało się wręcz podstawową umiejętnością. Przez to całkowicie zapomniała zakładać, że jednak nie dla każdego jest tak naturalna.

- Przepraszam, to było odruchowe. — Uśmiechnęła się pogodnie. — Powinniśmy to zmienić, może cię nauczę? To proste. – Przepłynęła kawałek obok Lakiego, leżąc na plecach i po chwili do niego wróciła już normalnym stylem. – Niekoniecznie dziś, ale… Nie możemy wymykać się tutaj i siedzieć jedynie na brzegu, na i pod wodą jest bardzo… ciekawie. – Zarumieniła się lekko, wspominając ten cudowny pocałunek.

Wtem Dżari wspiął się na skałkę. Gdyby Delia nie umiała pływać, pewnie też by tak zrobiła, pragnąc choć trochę suchego lądu. Niebianka widziała jak Dżari ściągnął tunikę, lekko zagryzła wargę i spojrzała w taflę wody, chcąc ukryć jeszcze większy rumieniec na swoim obliczu. Gdy w końcu nabrała bardziej naturalnych barw, zdecydowała się również wejść na skałę. Laki oczywiście jej pomógł, a następnie znowu wylądowała w jego ramionach. Kochała te momenty.

- Dziękuję – odpowiedziała z uśmiechem i lekkim zawstydzeniem, jednak przy tym, co Dżari powiedział po chwili. Już nie patrzyła gdzieś w bok onieśmielona, spojrzała mu prosto w oczy, całkowicie nim oczarowana. – A ja ciebie – odpowiedziała cicho i znów go pocałowała.

Siedzieli tak jeszcze przez jakiś czas w tym romantycznym zakątku. Jednakże w końcu przyszedł czas by wrócić do komnat, nim ktoś by się zorientował. Delia rozłożyła skrzydła i ostatni raz tej nocy pocałowała Lakiego, po czym poleciała do swej komnaty, jak najszybciej umiała, by nikt nie miał czasu na jej spostrzeżenie. Wleciała przez okno i przy pomocy magii, co było najmniej kłopotliwe i hałaśliwe osuszyła swoje włosy i ubranie, po czym poszła jeszcze zajrzeć do Evangeline, ostatnio jak tak wyszła to Valak nieźle narozrabiał, a teraz było podejrzanie spokojnie.

[Evangeline]

        Zanim jeszcze Evangeline zasnęła, czyli kiedy jeszcze Valak kontynuował swoje opowieści, w których mnóstwo było śmiesznych, momentami niemalże niemożliwych sytuacji, nastąpiła drobna przerwa. Valak bowiem wyczuł nadchodzącą Delię. Postronny obserwator, szczególnie taki z poczuciem humoru, mógłby stwierdzić, że papugoszczur wyczuł albo zapach wody morskiej, albo też resztki romantycznej atmosfery otaczającej królową i doprowadzającą serce tejże do bicia niczym młot. Rzecz jasna prawdziwe było pierwsze stwierdzenie.

        Zwierzak natychmiast niemal zaprzestał mówienia, po czym przyłożył swój ogon do ust Evangeline, nim ta zdołała wydusić z siebie pytanie, czemu opowiadanie zostało tak niespodziewanie przerwane.

- Udawaj, że śpisz! To taka… No… Zabawa! - wyszeptał Valak, który nadal nie był śpiący. Nie chciał też ani wysłuchiwać kazania ze strony królowej, ani też księżniczki, która by ślepo posłuchała swej matki w sprawie “Co powinna robić grzeczna księżniczka a co nie”.

        Niepewnie - bo wciąż nie ufała Valakowi po tym, jak przestraszył ją bez potrzeby - posłuchała zwierzaka, układając się w pozycji, w której zazwyczaj zasypiała. Zamknęła oczy, lecz po chwili przeczucie nakazało jej obserwować przez lekko rozwartą powiekę to, co miało się stać. Bo co jak co, ale nawet dla niej tak nagle wywołana zabawa zdawała się podejrzana.

        Delia otworzyła drzwi do sypialni złotoskrzydłej tak cicho, jak to było możliwe, choć zawiasy i tak dały o sobie znać. Drobinki pyłu, które unosiły się nad skrytą w objęciach łóżka postacią, podskoczyły aż, choć nie na tyle, by królowa Arrantalis to zauważyła. Szybko połączyła fakty i doszła do wniosku, że jednak powinna spać, zamiast wysłuchiwać Valaka. Nie chciała jednak zamartwiać swej przybranej matki, bała się bowiem że ta zareaguje zbyt mocno na fakt, że jej córeczka nie śpi, dlatego też złotoskrzydłą dzielnie leżała, pozorując głęboki sen.

        Gdy tylko królowa opuściła pomieszczenie, a jej kroki stawały się jedynie odległym echem, księżniczka pozwoliła sobie spiorunować papugoszczura spojrzeniem.

- Tak? - Zgrywał niewiniątko, choć wiedział, że księżniczka zrozumiała co i jak. Cóż innego miał zrobić? Sam nie wiedział.

- Idziemy spać. I następnym razem od razu idę zapytać się mamy czy to, co mówisz, jest prawdziwe i poprawne. - Mogłoby się zdawać, że jest wściekła, ponieważ Valak znów ją wrobił, ale tak niewinna istotka, jak ona i wściekłość to były rzeczy tak przeciwne, że są niemal wykluczające. Dlatego też bardziej poprawnym określeniem, które pchało się na pewien szczurzy pyszczek, było “oburzona księżniczka”.

        W ten oto sposób noc obróciła się w marzenia senne, a te, jak za dotknięciem magicznej różdżki, poruszyły ciała niebieskie, przemieniając noc w poranek, kiedy księżniczkę i jej podstępnego zwierzaka otulił głęboki sen.

---

        Ledwie pierwsze promienie słońca musnęły mury królewskiej posiadłości, a już tutejsza armia dworzan i służących toczyła codzienną walkę z czasem. Niczym trybiki w perfekcyjnie wykonanej krasnoludzkiej maszynie, każda osoba wykonywała swoje zadanie, nie pozwalając sobie nawet na sekundę opóźnienia - ta sekunda bowiem mogła sprawić, że królowa zastanie pomieszczenie wciąż sprzątane, bądź też będzie musiała czekać dłużej niż zwykle na swoje śniadanie, a to by była skaza na honorze pracujących tu osób. Na całe szczęście, niemal wszyscy mieli wystarczająco dużo doświadczenia, by dotychczasowe obowiązki spełniać nie tylko dobrze, ale i bez zbędnego opóźnienia.

        Potencjalny problem pojawiał się dopiero przy nowo powstałych obowiązkach, które tylko Najwyższy mógł przewidzieć. Jednym z nich był nowy nabytek “służby”, który był już równie znany, co obgadywany. Nie dość, że ostatnimi czasy wzbudzał sensację jak nikt inny, to na dodatek jego rola w królewskim zamku była do bólu ogólna. Nikt do końca nie wiedział, gdzie zaczynają się, a gdzie kończą się przywileje “opiekuna księżniczki”.

        Jego obowiązki także zdawały się niezwykle płynne, co wyjaśniały podobno plotki krążące po zamkowych korytarzach. Te jednak niosły dwie różne wersje mające wyjaśniać taki stan rzeczy. Pierwsza mówi, że przyjęte przez królową Delię dziecię swą zachcianką wcieliło go do tej roli, na co władczyni pozwoliła w ramach matczynego rozpieszczania księżniczki. Druga wersja, nieco bardziej ekscytująca, zakładała, jakoby rola ta była przykrywką dla czegoś poważniejszego. A czego dokładnie? Nikt nie odważył się jeszcze powiedzieć tego na głos, ale były różne przypuszczenia pochowane w głowach tych, co słyszeli o tym - od osoby mającej w sekrecie sprawdzać to, co robi służba królewska i jak dobrze to robi, przez osobistego strażnika o wielkiej, a zarazem ukrywanej potędze, po prywatnego kochanka królowej.

        Wszystko to sprowadzało się do jednego stanu rzeczy - Dżari czuł na sobie wzrok za każdym razem, gdy mijał kogoś ze służby. Czasami ciekawość, czasami oburzenie, czasami coś, czego nie umiał określić, tliło się w oczach, które wpatrywały się w niego. Nikt jednak nie zagaił go o to bezpośrednio, co było zrozumiałe - mimo wszystko, praca stanowiła priorytet w stosunku do plotek, bez względu na to, co za informacje te ze sobą niosły. Widać było jednak, że niektóre z osób dbających o zamek i jego mieszkańców starało się omijać go nieco szerszym łukiem niż zwykle, jeśli to było możliwe.

        Tylko Maria Inea, zarządczyni, która nieoficjalnie sprawowała pieczę nad aniołem, nie bała się stawić czoła tym plotkom, choć nie robiła to w dosyć nietypowy sposób. Dosyć wcześnie bowiem odszukała Lakiego, któremu zaserwowała wykład, którego raczej nie zapomni. Wypunktowała wszystkie zasady etykiety i wychowania obowiązujące na dworze królewskim, a przynajmniej tyle, ile tylko zdołała bez zdarcia sobie gardła. Jeśli nie wiedział o czymś, to ona mu to powiedziała. A jeśli o czymś wiedział? To miał przypomnienie. Nie było to może zbyt delikatne, ale zarządczyni najwyraźniej miała nadzieje, że tą bezpośredniością da mu do zrozumienia, że jak tak dalej będzie się wyróżniał, to może to mu narobić kłopotów. Rzecz jasna mogła mu powiedzieć to wprost, ale byłoby to niezbyt taktowne, przynajmniej ona tak uważała.

        Dżariel nie był jednak jedyną atrakcją, choć bez wątpienia zasługiwał na miano najpopularniejszej. Evangeline, księżniczka z tytułu “Bo tak chce królowa” również znana była już niemal wszystkim w jej otoczeniu, tyle że z zupełnie innych powodów. Z charakteru była niewiniątkiem, choć trochę nierozgarnięta, niosły szepty przekładane z ucha do ucha, zaś fakt, że została przygarnięta jako córka Delii, był uznawany przez wszystkich jednogłośnie za zachciankę władczyni, w której odezwał się w końcu instynkt macierzyński. To jednak, że było to oczywiste i pewne, sprawiało, iż traciło to na sile przebicia podczas rozmów, gdyż nie wzbudzało sensacji i zainteresowania.

        To, co było o wiele żywszym tematem rozmów, były zdolności, czy też raczej - jak niektórzy to określali - klątwy posiadane przez zaadaptowaną do rodziny królewskiej istotę. Symbole na ciele, które przy kontakcie ze zwykłą materią obracają tą w niebyt? Ciało wykonane w pełni ze złota? Niektórzy momentami kwestionowali, czy to w ogóle anioł, a nie ożywiony przez magów posąg, jednak to, jak żywa zdawała się Evangeline, sprawiało, że teoria ta nie była zbyt popularna. Jeśli jednak była aniołem, skąd się wzięła? Czemu jest, jaka jest? Nikt nie miał pewności i szczerze, niektórzy nie chcieli wiedzieć. Tym bardziej że niektórym pchały się na usta słowa “Zła magia” gdy tylko wspominana była anielica ze złota.

        Nic dziwnego, że niektóre ze służących, oddelegowane do tego, by obudzić księżniczkę i naszykować ją na resztę dnia, grymasiły, gdy nikt nie patrzył. Rzecz jasna, nie wpływało to na ich pracę - głupotą byłoby nie umieć oddzielić emocji od obowiązków, kiedy pracuje się jako służba królewska. Dlatego też tego dnia Evangeline została obudzona poranną higieną, szczotką, ubraniami oraz, co najważniejsze, dwoma uśmiechniętymi służkami, dzięki którym złotowłosa niemal natychmiast przestała zamartwiać się nocnym wybrykiem szczura. Sam papugoszczur zaś, niechętnie, ale także pozwolił, by się nim zajęto. Zdołał nawet nie ugryźć nikogo, taki grzeczny z niego zwierzaczek!

        Nastała pora śniadaniowa, jednakowo w zamku, jak i w całym Arrantalis. Poza murami królewskiej posiadłości szlachta i bogatsza warstwa społeczna już od wczoraj dostawała pierwsze okruchy informacji o tym, co dzieje się na królewskim dworze. Teraz jednak niemal wszystkie plotki, które dotychczas krążyły jedynie wśród służby, obiegały domy, sklepy, karczmy i wszelakie posiadłości. Rzecz jasna wiele osób nie wierzyło w prawdziwość tychże, jednak ci, którzy z natury byli plotkarzami, nie tylko rozprzestrzeniali, ale też wzbogacali zdobyte informacje. A wzbogacać było co… Księżniczka ze złota? Opiekun księżniczki, który może nie jest opiekunem? Nim nadszedł czas obiadu, całe Arrantalis przesiąknięte było w słodko-gorzkich rozmowach, wzbudzających całe spektrum emocji w znacznej większości populacji.

        W międzyczasie pojawił się problem. Obumierające plony, których sprawa doprowadziła do spotkania Dżariego, nadal były problemem w pewnym tego słowa znaczeniu. Same zniszczenia zostały powstrzymane magią, jednak osoby oddelegowane do sprawdzenia sytuacji potwierdziły, iż ktoś celowo, z pomocą czarów, próbował zniszczyć uprawy na całej wyspie. W wielu miejscach na Talianis, w pobliżu farm, które zgłosiły problem upraw objętych zarazą, odnaleziono miejsca, w których odprawiano rytuał - reszty energii magicznej unoszącej się w powietrzu, jak i fakt, iż roślinność w tych miejscach praktycznie przestała istnieć, była jednoznaczną poszlaką. Zdołano nawet ustalić, że stała za tym jedna osoba - zaraza bowiem pojawiała się między różnymi miejscami w określonych odstępach czasu, które pasowały do czasu, w jaki pokonałoby się taki dystans pieszo. Jeden z rolników wskazał nawet opuszczoną chatę, o której mówiono, iż mieszkał tam szaleniec, jednak królewski oddział spóźnił się - winowajca już zabrał najpotrzebniejsze rzeczy i najwyraźniej uciekł. Było jednak wystarczająco dużo poszlak, by można było się domyślić, dokąd się uda. I choć nie było pewności, gdzie dokładnie planuje być, to jedna stała biła po oczach - twórca zarazy planował udać się na kontynent. Informacja o tym już była w drodze do królowej, poprzez gońca, który nie oszczędzał konia. Co jak co, ale władczyni na pewno chciałaby wiedzieć, kto chce doprowadzić jej poddanych do głodu.

        Jakby tego było mało, pierwsze zalążki informacji pochodzące z dwóch bliźniaczych wysp już krążyły po stałym lądzie - głównie wzdłuż Rubinowego Szlaku - to wystarczało, by po Alaranii rozniosła się wieść o księżniczce, która jest ze złota. Niektórzy uznali, że to przenośnia, inni wzięli to dosłownie, ale uznali to za nowo powstającą legendę. Byli też tacy, którzy z pomocą magii już przesyłali listowne propozycje kupna złotego pyłu, który wytwarzany był przez księżniczkę. Pewnie podejrzewali, że takowe złoto mogłoby być warte więcej niż zwykłe. W wyniku tego Yro jeszcze przed pierwszym kęsem śniadania dzierżył z pięć takowych listów, co wcale nie poprawiało mu humoru.

        Była jednak osoba, która jeszcze o tym nie wiedziała, chodziła bowiem po odludziach. I niech Najwyższy Pan sprawuje pieczę nad tym, by nie dotarły do tejże informacje, w przeciwnym wypadku skutki mogą być tragiczne...

        Nie zna bowiem ni niebo, ni ziemia furii większej niż gniew ojca, którego pozbawiono córki.