Wodospad Snów ⇒ Graj doskonale. [Wodospad Snów]

[Samiel]

Czuł na sobie spojrzenia kobiet znajdujących się w pobliżu – a przynajmniej tej ich części, która odważyła się patrzeć na niego dłużej niż krótką chwilę – tylko, że… zwyczajnie nie przeszkadzały mu one. Przemieniony zwyczajnie je ignorował, przez tyle lat przyzwyczajony już do tego, że inni się na niego patrzą i to wzrokiem, który może wyrażać różnorakie emocje. Nie obchodziło go to, bo zdawał sobie sprawę z tego, że głównie przyciąga ich spojrzenia przez to, że jest mężczyzną i jednocześnie nie jest też elfem, które zamieszkują to miejsce.
I nagle przysiadła się do niego Filipie.
Zaskoczyło go nie tylko to, że usiadła obok i niemalże przylepiła się do niego… bo też to, co powiedziała chwilę później. Kobieta chciała uzyskać od niego pozwolenia, aby go poznać. To było też dziwne, bo Samiel niemalże od razu pomyślał, że elfka ukrywa przed nim swoje prawdziwe intencje. Później powiedziała mu, że chce poćwiczyć czytanie z dłoni, wcześniej łapiąc jego dłoń, obracając stroną wewnętrzną do góry i przyciągając do siebie. Na początku nie chciał się zgodzić i od razu wytłumaczyć się tym, że już odpoczął i chciałby wrócić do pomagania elfom w przygotowywaniu do uczty – oczywiście, nie wspomniałby nic o tym, że robi to także dlatego, żeby móc wymigać się z tego, co mu zaproponowała, a także nie pozwolić jej na to, żeby spróbowała poznać go lepiej. Z drugiej strony, może dzięki temu zaspokoi jej ciekawość i nie będzie wymyślała innych sposób, aby pozyskać informacje, które chce posiąść… dlatego też dość poważnie zastanawiał się nad tym, co zrobić. Wydawało mu się, że drugi możliwość będzie dla niego lepszy – przynajmniej na jakiś czas. Poza tym, jeśli Filipie chce to poćwiczyć, może oznaczać to, że nie za dobrze jej to idzie i z linii na jego dłoni dowie się naprawdę niewiele. Nie mówiąc już o tym, że Samiel zwyczajnie nie wierzył w takie rzeczy, bo naprawdę rzadko kiedy się one sprawdzają albo są prawdziwe. I, na sam koniec, wewnętrzny głos podpowiadał mu, że gdy już zapyta ją o to, co wyczytała, to może ona wykorzystać to na własną korzyść.
         – Niech ci będzie – odparł, wcześniej dość głośno wciągając powietrze, co oznaczało, że przygotowywał się do podjęcia decyzji.
         – Nie, żebym wierzył w tego typu wróżby, ale myślę, że lepiej będzie, jeśli się na to zgodzę – dopowiedział, patrząc prosto przed siebie. Przez chwilę miał nawet taki wzrok, jakby mógł dojrzeć to, co znajduje się między drzewami, a nawet za nimi – zupełnie, jakby mógł przeszyć je wzrokiem. Po chwili mrugnął i jego spojrzenie znowu stało się zwyczajne, nawet spojrzał w stronę otwartej książki, którą przyniosła jasnowłosa elfka i wydawać by się mogło, że próbował wyczytać w niej coś, co mogłoby go chociaż trochę zainteresować.
         - Poza tym... Moja historia może nie być tak ciekawa, jaka ci się wydaje - dodał na sam koniec i nie powiedział już nic więcej.

Po jakimś czasie, w którym Filipie zajęta była przesuwaniem palcem, dwie palcami lub nawet niemalże całą dłonią po liniach na jego dłoni, w końcu powoli zaczęło nudzić go takiego siedzenie i przyglądanie się mieszkańcom wioski, którzy powoli kończyli przygotowania do uczty połączonej z zabawą. Już wcześniej zauważył myśliwych, którzy wrócili z owocnego polowania. Widział też rozpalającego ognisko mężczyznę, któremu wcześniej pomagał z noszeniem drewna i, który uprzedził go gestami, że nie powinni podpalać drewna, skoro myśliwi jeszcze nie wrócili. W końcu jego oczy spoczęły też tej, która siedziała tuż obok niego i zajęta była czytaniem linii znaczących skórę jego dłoni – czasem zdarzyło jej się powiedzieć coś na temat wróżby i tego, co udało jej się odczytać, jednak Samielowi wydawało się, że trzyma ona w sobie większość informacji i czeka tylko na to, aż zapyta ją o to, co tam wyczytała… On albo ktoś inny.
         – To… Co udało ci się wyczytać z mojej dłoni? - zapytał w końcu. Poczuł też w sobie ciekawość związaną z tym, co też usłyszy w odpowiedzi, a także w jaki sposób kobieta zdecyduje się to wszystko opisać i… jak głośno będzie mówiła. Przemieniony miał nadzieję, że jednak nie zdecyduje się ona na to, żeby każda kobieta w pobliżu usłyszała jakieś nowe informacje na jego temat. Z drugiej strony… cóż, właśnie tego spodziewał się po osobie z charakterem Filipie.

[Namir]

        Mógł spoglądać na Leilę godzinami. Teraz, otoczona różnobarwnymi kwiatkami wyglądała jeszcze delikatniej. Nie mieściło mu się w głowie, że ta drobna istotka została sprzedana i uciekła z rąk jakiegoś oblecha. Ukryta za płatkami maków, które jeszcze mocniej podkreślały jej urodę, nie wyglądała na skrzywdzoną czy zaniepokojoną. Pełna promiennych uśmiechów i drobnych piegów mogła być zjedzona na deser albo chowana pod kloszem przed całym światem.
        Namir poruszył nosem, jakby chciał odgonić te skojarzenia. Czy to właśnie nie takie podejście do niej sprawiło, że tyle wycierpiała? Wierzył, głęboko wierzył, że mogą żyć inaczej. Gdy tylko rozmówi się z tą wiedźmą będzie miał szansę na normalne życie. Gdzieś w teatrze, albo nawet jako podróżujący kuglarz. Każda z tych opcji była lepsza od czarnego rynku. Serce mu się krajało na myśl ile jeszcze Leila może nie wiedzieć o brudnym życiu. Momentami wydawało mu się, że nie zasłużyła na taki świat. Urodziła się na nieodpowiedniej łusce, pełnej zdrad i podstępów.
        Lisołak jednak nie tracił humoru. Przy Filipie trudno było być zresztą smutnym, a nawet skrajne przemyślenia związane z lisicą wcale nie stanowiły przewagi do tego, by ją opuścić. Jego serce mocniej biło, gdy tylko rudowłosa pojawiała się na horyzoncie, nie chciał się przed tym bronić ani tego w jakikolwiek sposób tłumaczyć. Pragnął się tym w pełni cieszyć i czerpać z ich wspólnych chwil pełną garścią, jednak takie podejście kryło w sobie drugą stronę medalu. Egoizm, jakim się posługiwał w takich momentach, wywoływał w nim poczucie winy. Trudno było wyczuć granicę między powinnością, a własnym dobrem i ta odwieczna walka doprowadzała go ciągłych i wewnętrznych potyczek. Decyzji, której nie chciał podejmować lecz musiał. Zostać czy też uciec?
        - Tak, to te odstające patyki z mojej głowy. Nie pomyl z uszami – odparł drocząc się z lisicą.
        Mężczyzna uniósł kąciki ust w długim uśmiechu, a jego powieki delikatnie się przymknęły, gdy Leila zgodziła się na drobne zmiany.
        - Tylko jeden i bez palenia twoich końcówek – obiecał wciąż podpierając się na ręce.
        Jego myśli jeszcze chwilę krążyły wokół rozplanowaniu plecenia dreda, wzrokiem sięgnął już szydełka, gdy nagle poczuł bliżej siebie dziewczynę. Kątem oka rzucił jej zdezorientowane spojrzenie, a zaraz po tym poczuł symboliczny pocałunek w policzek.
        Zaskoczony lisołak wypuścił z palców fajkę. Milczał wpatrując się w obliczę dziewczyny i chyba tylko dźwięk uderzającego przedmiotu o stół przywrócił go do porządku. Jednak w ciągu przemijających sekund w głowie Verki pojawiło się tysiące myśli. Była tak blisko niego, gdy zwrócił ku niej twarz, niemalże stykali się nosami. Nabierając powietrza poczuł, jak zaciąga się wydechem dziewczyny. Miała gładkie, bladoróżowe usta oraz oczy pełne niespełnionych marzeń. On był zdecydowanie niespełniony! Bardzo! W tym momencie to mógł całować Ecae po dłoniach za ten brak węchu, bo by się na nią bez głębszego namysłu rzucił! Taki pobudzony, zaskoczony i intuicyjny, jej zapach tylko by go skłonił do spontanicznego ruchu. Teraz wyłącznie analizował gest czułości. Na Prasmoka, jak ona go pociąga! Na początku próbował odpowiedzieć sobie na pytanie czego pragnie Leila. Może ten całus w policzek miał mu dać do zrozumienia, że jednak jest nim zainteresowana? Może teraz oczekiwała czegoś więcej? Razem z Filipie tak wesoło świergotały i nagle ucichły, jakby przerwał im w babskich pogaduchach sercowych. Kto wie co tej Fui odbiło, była w stanie nawrócić każdego... nawet zagorzałego homofoba na bycie homoseksualistą. Już nieraz słyszał takie historie z jej własnych ust (oraz ust „nawróconych”). Lisołak wyciągnął dłoń by objąć dziewczynę w talii, ale zatrzymał się w pół ruchu. A jeżeli źle zinterpretował jej intencje? Tak bardzo bał się ją spłoszyć. Nagle zaczęło mu przeszkadzać to ryzyko utracenia przyjaciółki z powodu całusa. Gdyby się pośpieszył wyszedłby na skończonego dupka, któremu tylko jedno w głowie. Fakt, teraz był bardziej wrażliwy na takie chwile... ale dla niej mógł czekać wieki! Żeby nie uznała go tylko za totalnego zboczeńca to będzie dobrze. Zaraz jednak cofnął się do słowa „przyjaciółka”. Brzmiało tak... brrr! Ugh, nie było na to żadnego dobrego określenia. Tak czy owak, jej całus wcale nie musiał wiele znaczyć. Wyłącznie oznaka wdzięczności, a nie wzniosłe uczucia, które wyniosłyby ich na wyższy poziom znajomości. Nagle okrutna rzeczywistość dotarła do niego wraz z uderzeniem fajki o drewniany blat stołu. Namir uśmiechnął się pogodnie nim na twarzy Leili pojawiło się zwątpienie powiązane z odważnym gestem.
        - Wybacz, wyrwałem się z myśli – powiedział próbując sobie przypomnieć, co przed chwilą do niego powiedziała. Po aktorsku zachował pozory zwyczajności i sięgnął szydełka.
        - Nie będę miał serca ci go odbierać – uznał zbierając tytoń, który usypał się z fajki. W końcu wszystko poukładał tak, by żadna szkodząca substancja nie zmieszała się z płatkami kwiatów. Lisołak odwrócił się w stronę Leili i swobodnym głosem dopowiedział – Czerwone elementy podkreślają twoją urodę. Zarówno te maki, jak i teraz ten paciorek – rzucił pewnym siebie głosem trącając ją kwiatkiem po nosie.
        - Nie będę na ciebie chuchał – zapewnił lisołak wtykając fajkę do ust. - Jak będzie ci mocno przeszkadzać to zgaszę, tylko nie bój się mówić. Nie pierwszy i nie ostatni tytoń w moim życiu. To jak? Którędy go poprowadzić? Pamiętaj, że wyjdzie długi – poinformował łapiąc się na absurdalnym i dwuznacznym toku myślenia. Lisołak potrząsnął głową, co za infantylność!
        - Nie zrobię go wysoko, bo będzie ci przeszkadzać w rozczesywaniu włosów. Najlepiej nisko, o tutaj – Namir starała się zachować stoicki spokój. Pochylił się do Leli przykładając palce w wyznaczone miejsce.
        - Nisko, tuż u podstawy czaszki. Hm... Albo bardziej po kobiecemu, na przykład stąd i przeciągniemy go na przód – lisołak objął kosmyk włosów i przeciągnął po nim swoje palce. - Zejdzie aż tutaj – wyjaśnił puszczając końce rudych taśm, które opadły dokładnie między piersi dziewczyny.
        Namir zakasłał uderzając się pięścią w klatkę piersiową. Nie był w stanie zwrócić się ku swojej przyjaciółce, która chyba wyraźnie zaniepokoiła się jego stanem. Jak on ma jej teraz spojrzeć w oczy?! Mężczyzna, wciąż kaszląc, uniósł nieznacznie wzrok, jakby chciał zaraz pokazać, że wszystko z nim w porządku, ale nie spodziewał się, że jego spojrzenie utknie na wysokości biustu zmiennokształtnej. Verka odwrócił całkowicie głowę skrywając dłonią usta, a przy okazji także nos i policzki.
        - Za mocno się zaciągnąłem...- wyjaśnił powoli doprowadzając się do stabilnego stanu.
        Gdy Namir odzyskał spokój ducha, w miarę, i gdy razem ustalili najlepsze ułożenie dreda, mógł w końcu przejść do działania. Co również okazało się z początku niełatwe. Verka spiął gęste włosy Leili spinką podkradzioną Filipie (przy okazji grzebania aktorom po rzeczach w poszukiwaniu tytoniu) i poprosił dziewczynę o przytrzymanie ich, przynajmniej na samym początku by pojedyncze kosmyki nie przeszkadzały mu w najważniejszym momencie plecenia dreda. Pierwsze jego myśli okazały się być katorgą. Odsłonięty kark dziewczyny wydawał się dla niego niebywale kuszący. Mógł się w niego wgryźć, całować i obejmować palcami. Przeklinał swoją zwierzęcość w głębi duszy, ale w końcu się opanował. Myślał o upolowanym jeleniu, ognisku i innych praktycznych rzeczach, które w mniejszym stopniu mogły nakierować go na drogi wybujałej wyobraźni. Wyjaśnił lisołaczce, że z początku może trochę ją ciągnąć za włosy (szlag!), co z kolei wywoła odrobinę bólu, ale obiecał być delikatnym (skojarzenia jednak nie mają końca...). Na szczęście uratowała go sama Leila i ich luźne rozmowy. Gdy miał już wykonana samą podstawę dreda postanowił na nowo, nieco rozsądniej, z większą koncentracją oraz z pomocą lisicy, spiąć rude włosy, by dziewczyna mogła kontynuować twórcze działania obejmujące plecenie wianków.
        - To trochę potrwa – rzucił mimochodem, gdzieś podczas rozmowy. - Nie dlatego, że specjalnie przedłużam kręcenie – uśmiechnął się - masz długie włosy, ale to nic nie szkodzi. Mamy okazję nadrobić stracony czas. Sam nie wiem od czego zacząć... Zawsze czułem, że mamy nieskończoną ilość tematów do obgadania – przyznał dłubiąc szydełkiem w rudym kosmyku.
        Namir na krótką chwilę zamilkł skupiające się na swoim zadaniu. Tak mogło się przynajmniej wydawać. Po prostu... jeszcze nie powiedział jej o utracie pamięci, o tym, że nie pamiętał jej imienia... Ale pamiętał ją samą! Śniła mu się po nocach, siedziała w zakamarkach jego wspomnień! Nie wiedział tylko w jaki sposób powiedzieć o tym Leili. Czy to nie brzmiało jak kiepskie wytłumaczenie?
        Próbował zacząć jakiś temat z jego przeszłości, ale tak niewiele pamiętał. Większość wspomnień związanych z Leilą już raczej kojarzył... Chyba. Nie wiedział właściwie czego nie wie. Miał dziury w głowie! Ta posiadłość... Próbował połączyć ze sobą wszystkie fakty. Kto tam był oprócz nich? Kręcił nosem kreując w głowie ze zlepek skojarzeń znajome Leili. Nawet własnych przyjaciół widział jak przez mgłę. I ten gość, który sprzedał lisicę. Verka sądził, że pojawienie się dziewczyny ze snów wszystko wyjaśni, że to w niej kryje się tajemnica jego amnezji. Jednak to nie ona chowała jego wspomnienia.
        Nieco strapiony postanowił mówić o życiu, które pamięta. O tych przyjemnych chwilach.
        - Pamiętam, jak poznałem Filipie. Napotkałem ją w Szepczącym Lesie. Siedziała na kamieniu, muskały ją promienie słońca. Była taka samotna i płakała. Z początku myślałem, że to jakaś pokusa ze strony nimf – zaśmiał się Verka. - Ale nie mogłem przejść obok niej obojętnie. Zbliżyłem się i usiadłem obok. Wiedziała, że jestem, ale tak mocno płakała, że nie była w stanie wykrztusić z siebie choćby jednego słowa. Czekałem więc cierpliwie, aż w końcu ułożyłem dłoń na jej plecach. Wtuliła się we mnie i wtedy rozwiała wszystkie moje wątpliwości. Nie była wilkiem w stroju owcy. Pamiętam, że po jakimś czasie spytałem co się stało, a ona zaczęła bełkotać po elficku. Powtórzyłem się, tylko w zrozumiałym dla niej języku. Mówiła o tym, że nikt jej nie rozumie, że jest całkowicie sama w tym świecie, że wszyscy ciągle od niej wymagają. Czuła się przytłoczona ludźmi, opiniami... Bolało ją to, że nikt nie zna jej prawdziwej twarzy. Głosili opinie, tuż za jej plecami, a nawet patrząc jej prosto w oczy i każdy miał własną rację. Starałem się jej jakoś pomóc, ale kiepsko mi szło. Przynajmniej do momentu, gdy się okazało, że jest najsłynniejsza aktorką w całej Alaranii, a ja o tym nie wiedziałem – Namir uśmiechnął się na to wspomnienie.
        - I wiesz co? Była zachwycona. Nie znałem jej, nie potrafiłem jej ocenić. Mogła mówić, co tylko zechciała, a ja i tak stawałem po jej stronie, bo co innego miałbym zrobić? Miała artystyczny kryzys oraz dużą butlę wina. Z początku była pijana... Potem napruta, co zostało jej do dziś, ale dobrze wspominam ten dzień i noc. Mówiła mi „Jesteś jak Korio z Opowieści o snach, taki nieprawdziwy! Ale chcę w ciebie wierzyć chochliku” - Verka otarł kącik oka wyraźnie rozbawiony cytowanymi słowami. - Teraz mówi, że pierwszy raz widziała mnie na rynku w Nowej Aeri, gdy grałem piosenkę. Te samą, co usłyszałaś podczas naszego spotkania po wielu latach – zauważył z uśmiechem.
        - Całkowicie nie pamięta tego spotkania w lesie.
        Verka ponownie zamilkł odpływając gdzieś poza granicę Alaranii. Chwycił paciorek i nawlekł go na dreda sprawdzając czy będzie się dobrze trzymał. Przekierował dziergany kosmyk włosów na przód, by go odpowiednio spleść i nie uciekał tak często na plecy. Tak bardzo skupił się na tym, co robi, że zapomniał się odezwać.
        - Wybacz – mruknął i wciąż nie przerywając czynności dodał – ja nigdy o tobie nie zapomniałem. Wiele się u mnie działo, nawet na przestrzeni minionego roku... Ale ty nigdy ode mnie nie uciekłaś. Los mógł próbować wyrwać mi ciebie siłą, lecz ty wciąż siedziałaś gdzieś z tyłu mojej głowy. Myślałem o tobie... próbowałem cię odnaleźć, dowiedzieć się gdzie jesteś i gdy ujrzałem cię nieopodal Wodospadu Snów... Sadziłem, że zwariowałem. To było tak nierealne dla mnie... A teraz siedzisz tu, obok mnie, a ja plotę ci dreda – lisołak wzruszył beztrosko ramionami.
        - To mówisz, że razem ze mną ściągniesz ze mnie ten urok?
        Verka podniósł wzrok napotykając błękitne oczy Leili.
        - Szlag by to – powiedział i nie odrywając od niej spojrzenia objął lewą dłonią jej policzek wsuwając palce za ucho dziewczyny. Przyciągnął ją do siebie ostrożnie i ignorując upadające szydełko. Pocałował, najpierw łagodnie obejmując jej usta, jakby chciał tylko zaznaczyć, co do niej czuje. Oderwał je, ale nie mógł już dłużej wytrzymać. Verka uniósł się i przyciągnął do siebie Leilę, tym razem całując ją łapczywie, niczym wygłodniałe zwierzę. Smakowała niezwykle słodko, jej usta były miękkie i delikatne. Mógł je porównać do najwyśmienitszego musu jaki serwują w najdroższych restauracjach, ale to nadal nie odzwierciedliłoby uczucia jakie mu towarzyszyło. Jej drżenie i niepewność, jakie chciał zasklepić niewypowiedzianymi zapewnieniami, że jej nie opuści. Adrenalina mu towarzysząca sprawiła, że sam drżał cały na ciele z powodu podniecenia, z powodu trwającej chwili, w której wyraził tak wiele. Jakaś szczątku rozumu kazała mu przerwać, ale wcale się nie oddalał od lisicy. Przyłożył czoło do jej czoła, a czubki ich nosów wciąż do siebie przylegały.
        - Cholernie za tobą tęskniłem.


        Filipie siedziała grzecznie i skrupulatnie oglądała dłoń Samiela. Artystka przyniosła ze sobą także magiczne pióro piszące srebrnym atramentem. Dzięki niemu zaznaczała na skórze demona linie i kropki, które miały za zadanie pomóc jej w przepowiadaniu przyszłości. Przerzucała strony księgi, po czym do nich wracała czasem łaskocząc piórkiem dłoń przemienionego. Tak bardzo starała się zrobić wszystko dobrze! Nie chciała nic skreślać, robić powtórzeń... ale tego nie dało się uniknąć. Fui mamrotała pod nosem, czasem podpowiadała sobie takimi głośnymi myślami, a czasem próbowała zrozumieć słowa księgi, którą co jakiś czas przeklinała. Z winem poszłoby jej to o wiele szybciej.
        Kobieta całkowicie nie zwracała uwagi na to, co dzieje się wokół. Była zbyt skupiona by dowiedzieć się czegoś więcej o Smoczym Wojowniku, impreza niech szykuje się sama. Mają tam sprawne ręce Leili więc sobie poradzą, a czytanie przyszłości z dłoni?! To dopiero była sztuka!
        Sam Samiel zachowywał stoicki spokój. I co z tego, że on nie wierzy w te brednie! To Fui miała wierzyć, a nie on! Dla Filipie dziwne było, że ludzie i nieludzie potrafią wierzyć w magię, a w czytanie przyszłości już nie. Przecież to tez jest magia! Taka drobna i okrojona, zapewne mocno mijająca się z prawdą w rękach takiego lajka, jak ona, ale może akurat się jej uda?
        W końcu jednak udało się jej do czegoś dojść. Przynajmniej tak myślała, nie miała kartek by zapisać sobie wszystkie informację, tylko część spoczęła zapisana na jej udzie srebrnym atramentem.
        - O tak! - pisnęła podekscytowana Fui podciągając jeszcze mocniej brzeg kiecki, tak aby dokładnie mogła widzieć własne zapiski.
Filipie kręciła palcem po swojej nodze, a później przeskakiwała na dłoń demona próbując ustalić kolejność zdarzeń.
        - Wróżby mówią, że kiedyś byłeś zupełnie inny, ale to mało mi wyjaśnia! Każdy się zmienia! A po konstelacjach już wiem, że jesteś stary. - Burknęła w niezadowoleniu.
        - Dowiedziałam się jednak jeszcze czegoś innego. Twoja linia życia jeszcze długo będzie ci towarzyszyć, lecz w niej widzę dużo oznak krwi. Zabijałeś albo nadal zabijasz, każda z tych kropek, którą tutaj pozaznaczałam wskazuje na duże doświadczenie w fachu. Sztylet dobrze ci leży w dłoni... ale to akurat moje spostrzeżenia! Masz mocny zacisk palców, o, a tutaj otarcia typowe dla nożownika – uśmiechnęła się promiennie aktorka.
        - Ewentualnie ktoś bardzo chce cie zabić – dodała z zamysłem.
        - A ta kobieta, którą masz spotkać ma pazur, tu widzę taki ostry zarys. Zgaduję, że to o nią chodzi albo jakieś duże niebezpieczeństwo. Głupia ta książka... - stwierdził elfka marszcząc nos.
        - To już te konstelacje są dokładniejsze. Faktycznie, badziewne wróżenie z dłoni. Za dużo domniemań – prychnęła garbiąc delikatnie swoją sylwetkę.
        Ta książka mówi, że coś ci może przejść tuż pod nosem, ale nie wiem... A może to chodzi o jakąś niespodziankę? Niech to! Muszę znaleźć inny sposób na wróżenie! Hm... Może coś jeszcze wymyślę – zastanowiła się aktorka wypinając klatkę piersiową i próbując uchwycić jakąś genialną myśl, która pozwoliłaby jej poznać Samiela.
        - A może... Byś tak coś o sobie opowiedział? - spytała przeciągle, po czym pochyliła się do demona niczym zaciekawiona kocica. Oparła ręce o ławkę, a nogi rozłożyła wzdłuż ziemi by podkreślić kobiece kształty.
        - Masz takie ładne oczy, nietypowe i nie chcą nic powiedzieć, a skoro mamy jeszcze ze sobą trochę podróżować, to może jakiś mały ochłap informacji dla zaciśnięcia więzi, hm?

[Leila]

        Nie wiedziała, co właściwie skłoniło ją do takiego odważnego, w jej mniemaniu gestu. Może trochę dojrzała i nie uważała by taki niewinny pocałunek w policzek mógł być niestosowny? Przecież znali się już tyle czasu, że nawet gdyby lisołak poczuł się z tym dziwnie to chyba udałoby im się przejść nad tym do porządku dziennego. Ona zwyczajnie tak strasznie się za nim stęskniła, że nie potrafiła wyrazić tego słowami, a teraz jeszcze Namir podarował jej coś tak cennego i dającego tyle wolności, której przecież zawsze jej pozbawiano. Nie namyślała się wówczas wiele tylko cmoknęła szybko lekko zarośnięty polik mężczyzny, z lekkim rozbawieniem stwierdzając, jak dziwny wydaje jej się fakt, że jej przyjaciel ma brodę. Przecież nie byli już dziećmi, a jednak ona ciągle nie mogła poradzić sobie z tym przeskokiem w latach, gdy ostatni raz widziała chłopca, a teraz siedziała koło mężczyzny. Mężczyzny, któremu właśnie wypadła fajka z ręki, rozsypując tytoń na stole.
        - Ale rozrabiasz – uśmiechnęła się złośliwie, nie dostrzegając urwanego gestu, którym lisołak chciał ją objąć. Przymknęła lekko oczy, gdy tłumaczył, że się zamyślił i skinęła głową, rumieniąc się zaraz, gdy usłyszała komplement. W zupełnej sprzeczności dla słów Namira, odruchowo odłożyła mak na stół, zawieszając speszone spojrzenie na koraliku, którego kolorytowi niemal dorównywały jej policzki. Bo przecież gdzie… rudy i czerwony razem, to na pewno nie wygląda ładnie. Chyba.
        - Fajka nie będzie mi przeszkadzać – powiedziała tylko i zerkając jeszcze krótko na przyjaciela, odwróciła się do niego bokiem, nie bardzo wiedząc, jak ten zamierza zabrać się do plecenia. Uśmiechała się pod nosem, kątem oka widząc, jak fajka podskakuje w zębach lisa, gdy ten mówił.
        - Nie wiem… tak jak będzie najlepiej… - zastanawiała się na głos, wracając uwagą do swojego dreda i ostatni raz zastanawiając, czy to aby na pewno dobry pomysł. Namir jednak wkręcił się już zupełnie w zadanie i nie miałaby serca (ani odwagi) się teraz wycofać, więc tylko uśmiechała się lekko i wzruszała ramionami na propozycje, nie wiedząc co powiedzieć.
        - Może być tak do przodu, chyba będzie wygodniej – przejęła w palce rude pasmo, które opadło między jej piersi.
        Zaraz jednak spojrzała na lisołaka, który kaszlał z trudem, a jej brwi zjechały się lekko w zmartwieniu. Leila bawiła się swoim ognistym kosmykiem, przyglądając z troską przyjacielowi, który ledwo opanował oddech, a znów odwrócił się cały, osłaniając dłonią twarz. Ach ta fajka. Pokiwała głową na wyjaśnienia, ale przyglądała mu się wciąż z nieodpartym wrażeniem, że Namir się jakoś dziwnie dzisiaj zachowuje. Szybko jednak sama sobie uzasadniła wszelkie nietypowe zachowania faktem, że jeszcze nie tak dawno lisołak był poważnie ranny, a później nafaszerowany jakimiś medykamentami, co na pewno też nie pozostało bez wpływu na jego samopoczucie. Przecież nawet u tej wróżbitki, czy wiedźmy, podczas odczytywania jego konstelacji widać było, że nie czuje się najlepiej, wręcz że jest obolały. Właściwie to powinien odpoczywać, a nie dredy pleść, jej skromnym zdaniem, ale mężczyzna zaraz odzyskał oddech i rezon, szybko wracając do tematu i nieco, tylko trochę, rozwiewając obawy dziewczyny.
        Posłusznie uniosła włosy, splatając je w mniej więcej zwarty kłąb i przytrzymując wysoko na głowie, by nie przeszkadzały Namirowi i nie plątały się z wybranym przez niego kosmykiem. Spłoniła się odrobinę, czując ciepły oddech i muskanie palców na karku oraz pokrywające się gęsią skórką przedramię, ale zaraz skarciła się w myślach i skupiła na rozmowie. Jak to ona i jak to z Namirem, gadała o wszystkim i o niczym, swobodnie, jakby wcale nie podzieliły ich lata rozłąki i doświadczeń, jakby wciąż byli dzieciakami, spędzającymi razem wolny czas pomiędzy obowiązkami. Uśmiechnęła się, gdy lisołak praktycznie potwierdził jej myśli słowami.
        - Bo mieliśmy. Chociaż kiedyś chyba nie byłeś aż tak rozmowny, wydaje mi się, że to ja zawsze byłam taką paplą – zaśmiała się, wyginając lekko usta, karcąco wobec samej siebie. Zaraz też, na myśl o tym, co chce powiedzieć, speszyła się znów, spinając nieznacznie. – Namir? – zerknęła na niego ukradkiem przez ramię, by nie przeszkadzać w pleceniu. – Bo… ja ci z grubsza powiedziałam, co się ze mną działo przez te lata. To znaczy gdzie byłam – poprawiła się szybko, zdając sobie sprawę, że lisołak nie ma pojęcia, co się z nią wtedy działo i tak powinno pozostać. – Ale gdzie ty byłeś? Długo zostałeś u Arsena? Co się później z tobą działo? Opowiedz mi… - poprosiła, korzystając z okazji, że mają chwilę dla siebie.
        Lisołak milczał przez dłuższy czas, a później zaczął opowiadać. Najpierw o Felipie. Leila słuchała z uśmiechem na ustach, który pojawił się tam, gdy tylko usłyszała imię artystki, jakby podświadomie spodziewała się czegoś przyjemnego lub zabawnego po tej historii. I chociaż nie cala taka była, jej koniec nie rozczarował lisicy i zachichotała razem z Namirem, który aż musiał otrzeć oczy z rozbawienia. Ruda znała elfkę tylko kilka dni, ale już ją uwielbiała i docierało do niej, że teraz też stawałaby po jej stronie, cokolwiek by o kobiecie nie powiedziano.
        Zmieniła lekko pozycję, gdy Namir zaczął przeciągać plecionkę włosów do przodu. Już wcześniej siedziała do niego bokiem i teraz tylko przekręciła się jeszcze trochę w stronę przyjaciela, podciągając zgięte kolano na ławkę między nimi i mogąc już na niego swobodnie spojrzeć. On zaś jakby odpłynął myślami, niby wpatrzony w tkanego dreda, ale z lekko zmarszczonymi brwami.
        - Namir? – odezwała się cicho. – Wszystko w porządku? – zapytała i uśmiechnęła się lekko, słysząc, że lisołak nieco ocknął się z zamyślenia.
        Kolejne jego słowa jednak szybko zmazały beztroski grymas, zastępując go postępującą konsternacją, na smutny sposób łagodzącą rysy dziewczyny, która słuchała przyjaciela z lekkim trudem. Nie chciała znowu się w to zagłębiać, bała się, że znów poczuje do niego żal, że nie powiedział jej o wszystkim, gdy miał na to szansę. Nie wiedziała co prawda nawet, czy by mu w ogóle uwierzyła, a nawet jeśli tak, to co zrobiłaby z tą wiedzą, ale zwyczajnie nie mogła pozbyć się nieprzyjemnego uczucia, gdy wszyscy wszystko wiedzą, poza nią, chociaż to ona była najbardziej zainteresowana. Wiedziała, że musi się uporać ze swoją przeszłością, ale nie wiedziała czy ma na to siłę w tej chwili, pomiędzy kwiatowymi girlandami i najlepszym przyjacielem plotącym jej włosy. Ona też za nim tęskniła, też o nim myślała, ale i tak jego słowa zaczynały brzmieć inaczej niż powinny. Rosnące z niewiadomej przyczyny obawy Leili rozwiało wspomnienie o ich niedawnym spotkaniu i w końcu rudowłosa uśmiechnęła się słabo.
        - Ty przynajmniej mnie poznałeś – zażartowała, siląc się na wesoły ton, ale poczucie winy przebiło się przez błękitne oczy. – Wybacz mi. Zmieniłeś się bardzo, urosłeś, te włosy… i miałeś inny zapach – tłumaczyła się pokrętnie ze spuszczonymi oczami. Podniosła oczy dopiero na naiwne pytanie Namira, a na usta znów nieśmiało zaczął wracać uśmiech.
        - No pewnie, że tak, głupku – prychnęła rozbawiona, obserwując, jak podnosi na nią wzrok. – Przecież jesteśmy…
         „…przyjaciółmi?”
        Urwała, gdy zaklął cicho pod nosem, sięgając do jej twarzy. Dokończyła niepewnie w myślach, wyjaśnień szukając już tylko spojrzeniem, gdy szorstka dłoń ujęła jej policzek. Zaskoczona nawet się nie odsunęła, pozwalając lisołakowi przyciągnąć się bliżej, ale nagle jego twarz znalazła się tak bardzo, bardzo blisko, że dziewczyna odruchowo zamknęła oczy, jakby spodziewała się uderzenia. Ale jeśli wcześniej była zaskoczona, to czując dotyk warg Namira na swoich ustach prawie straciła oddech z szoku. Sztywna jak kłoda Leila pozwoliła się pocałować bardziej z braku wyboru oraz jakiegokolwiek pojęcia, co się w ogóle tutaj dzieje, niż w wyrazie świadomego przyzwolenia na ten gest. Pocałunek był delikatny i przyjemny, ale („nie powinien mieć miejsca!”) po nim miała tylko chwilę na oddech, wstrzymywany chyba od pierwszego dotyku Namira, nim ten wpił się w jej usta z taką pewnością i żarem, że na nowo straciła oddech. Nawet nie czuła, że drży, a tego co działo się w jej głowie nawet burzą myśli nie można było nazwać, bo nie było tam na takowe miejsca. Ogarnął ją czysty emocjonalny chaos sprawiający, że z jednej strony marszczyła brwi, zaciskając kurczowo powieki, jakby robiono coś wbrew niej, z drugiej zaś, przyciągnięta przez Namira, złapała go za koszulę, uczepiając się jej kurczowo, jakby ostatniej deski ratunku.
        Był tak znajomy, a jednocześnie tak obcy. Znała ten zapach od dziecka, a jednak teraz sprawiał, że zmiękła w jego ramionach, pozwalając przygarnąć się bliżej. Był większy niż pamiętała. I wyższy. Podrapał ją brodą po policzku. Miał wąskie wargi, ale długie, pozwalające mu na ten lisi uśmiech. Czuła tytoń… W końcu odważyła się otworzyć swoje oczy i zlękniona spojrzała w jego, tak blisko! Ufała mu najbardziej na świecie, jak nikomu innemu, ale teraz wyglądała na przestraszoną, chociaż wcale nie była. Była… zaskoczona. Bardzo, bardzo zaskoczona! Tak zaskoczona, jak może być dziewczyna pocałowana nagle przez przyjaciela, po którym się tego nie spodziewała. Przez kilka sekund wydawało się, że ucieknie. Zerwie się z ławki i odbiegnie, nie oglądając za siebie, znikając znów gdzieś pomiędzy drzewami. O dziwo jednak nie ruszyła się, rozglądając przytomniejącym powoli spojrzeniem po otoczeniu, które na te kilka chwil zniknęło jej z pola widzenia. I chociaż jej świat się zachwiał w posadach, nikt nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi. Mieszkańcy wioski wciąż szykowali się do swojego święta, wygłuszone dźwięki otoczenia zaczęły znów napływać do uszu lisołaczki, Felipie wciąż wróżyła Samielowi… Samiel! A niech to... Ale przecież to nie jej wina! Ale to też nie najlepsze wytłumaczenie…
        Leila nie zerwała się i nie uciekła, co przy dużej dozie optymizmu można by podciągnąć pod dojrzewanie dziewczyny. Odważyła się też (z trudem, bo z trudem, ale jednak) spojrzeć na Namira, którego oddech wciąż czuła na ustach. Otworzyła własne, by mu odpowiedzieć, ale nie mogła nic wykrztusić. Dopiero teraz zaczynało do niej powoli docierać, co się stało i chociaż rumiana była już od jakiegoś czasu, teraz poczuła falę gorąca uderzającą w nią aż po czubek głowy. Zorientowała się też, że się uśmiecha.
        - Ja za tobą też – wydusiła z siebie w końcu i razem z przytomniejącym umysłem, zaczęła doprowadzać się do porządku. Puścić jego koszulę. Wygładzić, jakby wcale jej nie ściskała w garści. Ona też ma na sobie jego koszulę… Mózgu, pracuj, błagam cię. Oddychać. Cofnąć nieco na ławce, nabrać dystansu, potrzebowała powietrza. Dłoń zostawiła w jego garści, czemu? Nie wiedziała jeszcze. Znów otworzyła usta, by coś powiedzieć i znów wyszło z nich tylko tchnienie, gdy nie znalazła słów, wpatrzona w oczy mężczyzny, z którym przyjaźniła się całe ich dzieciństwo, a który teraz pozbawił ją tchu pocałunkiem.
        - Ale Namir, dlaczego… to znaczy czemu… Nie rozumiem…
        „Rozumiesz, głupia, tylko nie dopuszczasz do siebie tej myśli, bo to nie ma sensu”, pomyślała tylko, niezdolna do sklecenia sensownego zdania. Nic więcej nie powiedziała, bo nie miała słów, a jedynie wielki mętlik w głowie, szukając odpowiedzi w oczach lisołaka.

[Samiel]

Samiel przyglądał się przygotowaniom do uczty i zabaw, nie przeszkadzając przy tym Filipie w próbie odczytania czegoś z linii na jego dłoni. Wyglądało na to, że wszystko szło dobrze i według planu, który wcześniej ustalili sobie organizatorzy – wszyscy albo byli czymś zajęci, albo odpoczywali lub siedzieli i rozmawiali ze sobą, jednak nie przeszkadzali tym w przygotowaniach. Głos elfki sprawił, że przemieniony przeniósł wzrok na nią, jednak po chwili znów wrócił do przyglądania się otoczeniu. Przecież mógł jej odpowiadać nawet wtedy, gdy nie patrzył bezpośrednio na nią.
         – Może chodzi o to, że moja rasa uległa zmianie. Urodziłem się sanginierem… lub drakonem, jeśli ktoś woli taką nazwę, ale teraz jestem kimś innym – odparł. Właściwie, specjalnie dobierał słowa tak, żeby nabrać aury tajemniczości w jej oczach, a także dać jej do zrozumienia, że ma swoje sekrety i nie są to takie, którymi chciałby się dzielić.
         – Zabijam nadal, co zresztą chyba powinnaś wiedzieć, bo byłaś świadkiem sytuacji, w których to robiłem… To o sztylecie też jest prawdą, w końcu używam tego typu broni jako głównego, jeśli chodzi o walkę – odezwał się znów, a przez jego oblicze po chwili przebiegł uśmiech. Może nawet przeszedłby on w krótki śmiech, gdyby nie to, że Samiel się powstrzymał.
         – Zdziwiłbym się, gdyby nikt nie chciał mnie zabić. Każdy ma jakichś wrogów, jednak wydaje mi się, że ja mam ich ponad normę – odparł. Tak naprawdę, dopiero teraz uświadomił sobie, że jego słowa są tak naprawdę pewnymi poprawkami, jeśli chodzi o wróżby Filipie – może nawet wbrew własnej woli uświadamia jej też, że przepowiadanie przeszłości lub przyszłości jest bardziej prawdziwe, niż uważa on sam.
Usłyszał propozycję elfki i możliwe, że nawet coś na nią odpowie – chociaż pewnie niezbyt jej się to spodoba – ale z odpowiedzią zwlekał głównie dlatego, że na własne oczy ujrzał pocałunek Namira i Leilii. Wiedział, że zmiennokształtni znali się już wcześniej, a nawet dostrzegł, że lisołak może coś czuć do Rudej, jednak to i tak nieco go zaskoczyło. Co prawda, nie było tego po nim widać, jednak odczuł to w sobie, chociaż i tak nie wypuścił.
         – Możliwe, że będę z wami podróżował nieco krócej, niż zakładasz – odparł i lekkim skinieniem głowy wskazał na parę zmiennokształtnych. Pewnie ich usta nie były już połączone, gdy Filipie na nich spojrzała, jednak nadal znajdowali się bardzo blisko siebie, więc elfka powinna domyślić się, co mogło między nimi zajść.
         – Zresztą… wcześniej powiedziałem ci już coś o sobie. Poza tym, możliwe, że lepiej będzie, jeśli jednak nie będziesz wiedziała o mnie zbyt wiele – dopowiedział, przez chwilę patrząc prosto w jej oczy.

Znów spojrzał w stronę Leilii i Namira, wyczekując momentu, w którym dziewczyna spojrzy w jego stronę. Gdy tak się stało… skinął głową w bok – miał nadzieję, że zrozumie ten sygnał i będzie wiedziała, że powinna pójść za nim, gdy tylko wstanie i uda się w jakieś lekko oddalone miejsce, gdzie na nią poczeka i będą mogli porozmawiać w cztery oczy.
         – A teraz muszę cię przeprosić. Myślę, że powinienem porozmawiać teraz z kimś innym – odezwał się w końcu, a po chwili wstał, wcześniej zabierając swą dłoń z dłoni Filipie.
Po tym rozejrzał się i w końcu skierował w stronę sporego drzewa, które rosło mniej więcej na granicy placu, na którym się znajdowali i krawędzi lasu otaczającego wioskę. Gdy już tam dotarł, stanął pod nim i oparł się bokiem o jego pień. Patrzył w stronę, z której powinna nadejść Leila, jeżeli w ogóle odważy się z nim porozmawiać w cztery oczy. Teraz sytuacja była jaśniejsza i wydawało mu się, że mogą odbyć taką rozmowę. Cóż… jeśli Ruda postanowi jednak nie zjawić się tutaj i pozostać z Namirem… on wtedy pozostanie sam na sam ze swoimi myślami, a także uzyska odpowiedzi na niektóre pytania, które pojawiły się w jego głowie. Oczywiście, nie planował też niczego, co zakończyłoby się tym, że po cichu opuściłby wioskę i udałby się w swoją stronę – bo nawet jeśli chciałby odejść przed tym, jak stąd wyruszą, to i tak nie zrobiłby tego bez kilku słów pożegnania, które akurat należały się każdemu, kogo zdążył lepiej poznać. Przynajmniej tak mu się wydawało.

[Namir]

        Namir działał bardzo intuicyjnie. W pierwszym dystansie jaki uzyskali, mimo że nie był on wielki, był niemalże przekonany, że Leila zerwie się z ławki i ucieknie. Spojrzał na nią niepewnie i gdyby taka sytuacja miała miejsce, zapewne puściłby dziewczynę. Jednak najpierw próbował ją zatrzymać przy sobie nieznacznym gestem, jakim było zaciśnięcie palców na jej ciele. Wzrok dziewczyny zaczął nabierać wyrazu, powoli przytomniała i powoli docierały do niej napływające fakty, które zdecydowanie ponownie przyspieszyły akcje jej serca. Lisołak zaś już zaczął cieszyć się z samego faktu, że nie zniknęła mu w obłokach lasu. Gdy na niego spojrzała, ten nie krył się z uśmiechem zdecydowanego lisa. Nie żałował. W tym momencie niczego nie żałował.
        Przypatrując się jej emocjonalnemu chaosowi z niebywałym spokojem, nie miał zamiaru ingerować żadnym wyjaśniającym słowem. Zamiast tego ułożył dłoń na jej rudych włosach i pogłaskał dziewczynę po głowie wciąż pozwalając na kurczowe trzymanie swojej koszuli.
        Uśmiech mężczyzny wydłużył się na padające z ust lisicy słowa. Jego opanowanie przerodziło się w lekkie rozbawienie, gdy Leila próbowała doprowadzić się do porządku. Cmoknął rozweselony, ale w tych kilku niesfornych ruchach zmiennokształtnej, kobieca dłoń wylądowała w męskim uścisku. Serce Verki mocniej zabiło, sam nie wiedział kiedy ją ujął, było to dla niego naturalne i pewnie nie zwróciłby na to uwagi, gdyby lisołaczka nie przekierowała na ten akt wzroku. Nagle jego stoicki spokój przerwała pytaniem, którego się spodziewał, a jednak i tak czuł się zaskoczony. Dlaczego?
        Gdyby on sam to wiedział.
        - Ja... bo...
        Nie. On doskonale wiedział, tylko... wystarczyło to z siebie wyrzucić, a... ale nie potrafił. Oczy dziewczyny rozejrzały się po okolicy i widać było, że napotkała nimi pewien punkt. Namir doskonale wiedział jaki. Samiel.
Sam jednak lisołak nie spojrzał w kierunku demona. Odsunął się do tyłu wypuszczając gładkie palce lisołaczki. Patrzył na nią spokojnie, bez żadnego wyrzutu, przecież to on zainicjował pocałunek. Tylko teraz ona ma przez niego przesrane. Kiwnął rudowłosej na znak, że rozumie o co chodzi i że ze spokojem pozwala jej odejść.
        I znów to samo. Przecież u boku Samiela była bezpieczna, ale to on chciał się nią opiekować. Zaraz tam pójdzie i rozkwasi mu nos... Ale za co? Za to, że to on ją uratował z niewoli? Za to, że go kochała? Teraz i Verka wyglądał na zmieszanego. Z jednej strony wściekły, że przemieniony chce rozliczyć się z nią, a nie z nim, on by mu pokazał argumenty! Z drugiej... Logiczne było, że chce porozmawiać z Leilą. Gdyby choć jedno nieodpowiednie słowo padło w jej stronę nie wahałby się ani chwile, ale nie wyobrażał sobie podsłuchiwać ich rozmowę.
        W dodatku Namir zdawał sobie sprawę, że Leila nie zna całej prawdy o nim. Gdyby teraz o wszystkim powiedział dziewczynie, to mogłaby mieć szersze pole do podejmowania decyzji, o ile w ogóle zaczęła mieć dylemat między dwojgiem mężczyzn.
Dziewczyna wstała i obracała się ku niemu plecami. Mógł ją zatrzymać, jeszcze ma szansę.
        - Leila... - Namir zbliżył się do rudowłosej chwytając ja za ramię i ponownie obracając ku sobie, lecz tym razem utrzymywał odpowiedni dystans.
        - Wybacz moją zuchwałość – powiedział nader spokojnie w kwestii pocałunku. - Nie powiedziałem ci tylko... Nie jestem tym kim chciałbym w tym momencie być i problem w tym, że nie jestem tym... kim mnie znasz lub pamiętasz. To niestety tylko przykrywka, iluzja, w której nie powinnaś być trzymana. Jeżeli najemnik zabija bez uczuć, z zimną krwią to jest w stanie utrzymać kontrolę nad tym, co robi i kogo pozbawia życia, ale jeżeli... ktoś czyni to z premedytacją albo niekontrolowanie...
        Źrenice Verki wyraźnie się zwęziły, a lisi ogon poruszył się niespokojnie. W jego głowie odbił się znajomy krzyk cierpienia, stłoczone szczekanie, a w nozdrzach zatańczył zapach krwi.
        - To stanowi kiepski rodzaj towarzystwa dla ciebie... I nie jest to z pewnością Samiel – rzucił dosyć surowo, po czym odszedł wodzony przeczuciem, że zbyt mocno przywarł do próby przywołania wspomnień z tamtego felernego dnia.
        Gdy zniknął, dosyć niespodziewanie, w tłumie elfów, próbował oczyścić umysł i przywołać się do porządku. Jego skronie pulsowały, on sam rozglądał się łapczywie dookoła widząc, jak kucharka przygotowuje mięso z królika. Jakiś chłopiec przewrócił się i zdarł kolano, krew spływała po jego łydce. Czemu te cholerne leki nie działają?
        Nagle przypomniała sobie o nim czarownica, która zamknęła go w postaci hybrydy. Podsycała jego myśli, pobudzała wyobraźnię, podpowiadała co robić by... mordować.
        Namir potoczył się do przodu zaciskając powieki, czuł się coraz bardziej dziki, coraz chętniej słuchaj wypowiadanej przez Lovisę mantry „zabij, zagryź”. Wszystkie skojarzenia wirowały wokół tych dwóch słów, aż do momentu, gdy ktoś nie trzasnął mu książką w nos.
        - A może kula?
        - C... co? - spytał Namir mrużąc oczy i odsuwając twarz od księgi.
        - Kula, jak wróżki, do wróżenia – powiedziała Fui. - Z ręki kiepsko mi szło, to może z kuli zacznę wróżyć?
        Verka ułożył palec na okładce i sugestywnie oddalał od siebie książkę patrząc z irytacją na aktorkę.
        - Mało mnie to obchodzi, odejdź Filipie – prychnął zmiennokształtny wymijając elfkę, ale ta zatrzymała go ponownie, tym razem wciskając mu w nos bukiet białych kwiatów.
        - Apsik! - kichnął Verka oddalając twarz od kwiatków.
        - Chciałam mieć wianek z białych róż, ale ostatecznie zdecydowałam się na azalie. Nie chce nikogo sprowadzić do krainy duchów. Dlaczego białe róże to symbol śmierci? - marudziła artystka. - Przez głupie przesądy nie mogę mieć przepięknego wianku na głowie. Moje blond włosy idealnie by z nimi współgrały, najbardziej to ucierpi jakaś panna młoda.
        - Ech Filipie... - westchnął lisołak pociągając nosem.
        „Czasem mam ochotę cię walnąć, a czasem przytulić”, pomyślał szczerze Verka.
        - Chyba, że panna młoda chce kogoś zabić. Przecież azalie też są piękne – dokończył mężczyzna.
        Filipie wykrzywiła usta, najpierw w niesmaku, potem w radości, gdy wypowiedziane słowa lisołaka zaczęła przeinaczać w dramatyczną opowieść. Przechadzali się tak po wiosce zawijając ostatecznie do centrum zabawy. Wieczór sięgał ich po rak kolejny w podróży, a wielkie ognisko miało właśnie zapłonąć. Instrumenty poszły w ruch, pieśń głównego organizatora rozbrzmiała po okolicy, butelki z alkoholem niedługo miały się otworzyć. Przygotowano nawet piętrowe, drewniane siedzenia pomalowane białą farbą i na jednym brzegu usiadł Namir przyglądając się widowisku. Okoliczne drzewa obwieszone były długimi łańcuchami wielokolorowych kwiatów. Wszelkie akcenty, jak kołki do siedzenia czy też stoły, również pokryte były białą farbą, zupełnie jakby weszło się do tej bogatszej okolicy Rapsodii zbudowanej wyłącznie z marmuru. Gdzieś nieopodal usiadł Duil przeżuwający tytoń. Prychnął napotykając wzrok Filipie i oboje odwrócili głowy. Niemniej jednak, Filipie była w lepszej sytuacji, bo gdy spostrzegła Japkera to od razu dosiadła się do niego bliziutko i czule obejęła ramię mężczyzny. Głaskała go opuszkami palców po karku by wywołać dodatkową zazdrość u Duilesgara, aż policzki mu się zapiekły ze złości. Verka tylko potrząsnął głową i zapalił fajkę.
        Namir wyglądał na spokojnego, ale w gruncie rzeczy męczył się niemiłosiernie. Może jednak to on powinien pójść porozmawiać z Samielem? Czas powinien ostudzić zapał lisołaka, ale wciąż walczył z tym samym uczuciem, co jego dobry przyjaciel Duilesgar - z zazdrością.

[Leila]

        Namir wciąż ją obejmował, teraz jeszcze głaszcząc po głowie, gdy dochodziła do siebie, co było przecież gestem tak znajomym, że znów mieszały jej się myśli, gdy zmienił się nagle kontekst takiego zachowania. Albo wcale nie? Nic już nie wiedziała. Uśmiechała się zupełnie mimowolnie, bo była szczęśliwa i dlatego, że on się uśmiechał, nawet jeśli z tym jego lisim, cwaniackim zadowoleniem. Bo przecież mogła nie wiedzieć, co się dzieje i być niepewna, ale też czuć ciepło na sercu, prawda? To było możliwe? Musiało być. Przez moment jakby wszystko wróciło do normy. Atmosfera znów zrobiła się przyjazna, chociaż nieco bardziej czuła i zażyła niż do tej pory. Dopiero jej z trudem wydukane pytanie poruszyło wiszący jednak między nimi temat, którego, jak się okazało, nawet lisołak nie potrafił ugryźć. Nie spodziewała się niczego, zbyt skołowana na wymyślanie możliwych scenariuszy, jednak i tak zaskoczyła ją jego niepewność. Jakby Namir był niepewny tak samo, jak ona… Ale przecież to on zaczął i, jakkolwiek głupio to nie brzmi, myślała, że wie co robi.
        Nie odpowiedział jednak, a ona opuściła lekko ramiona, jakby zawiedziona. Nie spodziewała się przecież niczego, ale jednak jakby tak. Teraz nic nie powstrzymywało ją od rozmowy z Samielem. Widział ich pocałunek, widziała to w jego oczach, chociaż jak zawsze mimika nie zdradziła jego emocji. Sugestywny ruch głową był jednak dla niej jak głośne polecenie i dziewczyna poruszyła się zdenerwowana na ławce, ostatecznie otrząsając z przyjacielskiego (ta, jasne) objęcia.
        - Muszę… muszę porozmawiać z Samielem – powiedziała cicho, spoglądając na Namira. Wyczekująco, jakby wciąż liczyła, że powie coś więcej i wyjaśni jej swoje zachowanie. Zatrzyma ją może? Uśmiechnie się znowu? Powie jej, dlaczego ona się czuje, tak jak się czuje? Ale milczał, więc zgarbiła się jeszcze bardziej i uśmiechnęła słabo, wstając z ławki i kierując w stronę lasu.
        Nagle zatrzymana za ramiona odwróciła się z nadzieją w oczach, która zgasła, gdy tylko dziewczyna zobaczyła wyraz twarzy przyjaciela. Co się stało? Dlaczego tak szybko… dlaczego wcześniej wszystko było w porządku, a teraz jest tak źle? Jak to się w ogóle stało? Gdzie wianki, gdzie dred? Och rany…
        Słuchała Namira początkowo z niejakim zagubieniem w oczach, które później przerodziło się w zupełną dezorientację. Nie miała pojęcia o czym on mówi, a później nawet otworzyła usta, by zaprotestować, powiedzieć, że to nieprawda, że ona go doskonale zna… Zamknęła je jednak zaraz, przytłoczona tonem i zachowaniem lisołaka, zniechęcona jego postawą i dystansem, którego nagle nabrał w stosunku do niej. Zrobiło jej się przykro, zupełnie irracjonalnie, zdawała sobie z tego sprawę, ale i tak było jej smutno, że najpierw…. no pocałował ją, a teraz zachowuje się w taki sposób. Odtrąca ją, tak jak kiedyś próbował zniechęcić do swojego towarzystwa w szkole. Wtedy nie dała za wygraną, bo jej zależało i teraz też nie zamierzała. Przecież nie byli sobie obcy! Jak to nie był dobrym towarzystwem, znali się całe dzieciństwo, to ponad połowa jej życia! Ale on po prostu odszedł.
        Spoglądała za nim oszołomiona, przez moment stojąc jak słup soli. Wciąż nic nie powiedziała, a usta miała głupio rozchylone, niczym idealny obrazek kogoś niepojmującego otaczającej go rzeczywistości. Dopiero po chwili przymknęła je i wzdychając, odgarnęła odruchowo włosy. Palce zaczepiły się o niedokończonego dreda, którego próbowała przez chwilę rozplątać zirytowana, aż w końcu poddała się i odrzuciła kosmyk na plecy, razem z resztą loków.

        Wciąż czując na wargach smak ust Namira, a w sercu zmieszanie, szła w stronę Samiela na miękkich nogach i z wyrzutami sumienia, ciążącymi jej, jak wypchany czyimś życiowym dobytkiem plecak. Rumieniła się silnie, nie potrafiąc znieść spojrzenia Zabójcy i co chwila spuszczając wzrok, nim znów podnosiła go lękliwie na mężczyznę. W końcu stanęła przed nim z opuszczoną głową i splecionymi przed sobą dłońmi, nawet nie zdając sobie sprawy, że przybrała pokorną pozycję niewolnicy, którą tak długo była. Umysł zareagował instynktownie „byłaś nieposłuszna, czeka cię kara”, a do tego tym razem naprawdę czuła się winna. Nie wiedziała nawet, czy jego to obchodzi, ale i tak czuła się okropnie. A przecież przed chwilą się uśmiechała! To wszystko było takie mylące…
        - Hej… - przywitała się niezręcznie, podnosząc wzrok na mężczyznę i zaraz znów opuszczając go w trawę. Milczała dobrą chwilę, nim znów odważyła się odezwać, mimo że nawet nie wiedziała co chce powiedzieć.
        - Samiel, ja… - mruknęła spomiędzy rudych włosów, za którymi jakby próbowała się schować – przepraszam, to tak nie powinno być, ja wiem, ale stało się tak szybko i ja... ja nie wiedziałam, że on… ale to też moja wina – podniosła nagle głowę, spoglądając na Samiela ze strachem w oczach, gdy przyszło jej do głowy, że on może być zły na Namira.
        Nie czuła się właściwie, by to była jej wina, ale czuła się winna, a to przecież prawie to samo, prawda? Poza tym… poza tym to wszystko było za trudne! Dlaczego? Nie chciała żeby Samiel był na nią zły. I nie chciała żeby Namir był taki dziwny, jak przed chwilą. Dlaczego nie mogło być tak jak wcześniej? Ale nie chciała by było jak wcześniej… gdy Namir ją pocałował, nagle zachciała, by było jeszcze lepiej. Leila westchnęła i zakryła twarz dłońmi. Ugh! To skomplikowane!
        - Przepraszam – westchnęła znów tylko i wyprostowała się w końcu, odejmując ręce od twarzy i spoglądając zrezygnowana na Samiela. – Gniewasz się?

[Samiel]

Leila zauważyła jego gest, jednak nie był pewien, czy zrozumiała, co chciał jej przekazać. Mimo wszystko, i tak oddalił się w dogodne miejsce i tam zaczekał na to, aż dziewczyna się zjawi. Czekał tak… jakiś czas, ale już wcześniej postanowił sobie, że nawet jeśli lisołaczka tu nie przyjdzie i nie będzie chciała z nim rozmawiać, to i tak postoi tu sobie jakiś czas i pomyśli o różnych rzeczach. Chwilę później okazało się, że nie będzie musiał tego robić, bo zauważył ją idącą właśnie w jego stronę. Zrozumiała sygnał. Dobrze. Poza tym to, że tu przyszła – prawdopodobnie – oznaczało, że będzie chciała z nim rozmawiać i zdaje sobie też sprawę z tego, o czym chciał z nią pomówić na osobności.
         – Nie gniewam się, może to będzie dla ciebie lepsze – odezwał się, gdy był pewien, że zmiennokształtna sama nie chce już niczego dodać. Właściwie, stojąc tu i czekając na nią, myślał też o pierwszych słowach, jakie chciałby jej powiedzieć… i były one trochę inne o tego, co usłyszała przed chwilą, jednak zakładał, że to on zacznie rozmowę – tak się nie stało, więc słowa też uległy zmianie.
         – Chodzi mi o to, że… Może lepiej będziesz się czuła podróżując w towarzystwie Namira i elfów, a nie w towarzystwie starego zabójcy, który ma problemy nawet z tym, żeby pokazać komuś emocje, które siedzą gdzieś w nim – kontynuował. Możliwe, że te konkretne słowa chciał powiedzieć jej wcześniej albo delikatnie zasugerować w jakiś sposób, że właśnie tak uważa, jednak nie zrobił tego z różnych powód. Cóż… teraz jest na to odpowiedni moment i prawdopodobnie powie jej jeszcze więcej tego, co siedziało w jego myślach i właśnie czekało też na taką rozmowę na osobności, bo słowa te były przeznaczone wyłącznie dla jej uszu. Na początku zresztą miał dziwne wrażenie, że Leila przyprowadzi ze sobą Namira albo sam lisołak postanowi zakraść się w pobliże miejsca, w którym rozmawiają z zamiarem podsłuchiwania tego… na jego szczęście, jednak nie zdecydował się tego zrobić. Samiel był dość pewien tego, że udałoby mu się wyczuć podsłuchującego mężczyznę, a wtedy nie miałby oporów przed tym, żeby posłać w jego stronę bełt albo otwarcie zaatakować go z bliska. Raczej nie zabiłby go. Raczej… Po prostu zraniłby go na tak, żeby miał nauczkę na następny raz i wiedział też, że nie powinien z nim zadzierać.
         – W dodatku, ty i Namir znacie się o wiele dłużej niż my. Poza tym, jemu bardziej na tobie zależy i dość otwarcie pokazuje, że coś do ciebie czuje. Wcześniej dawał ci takie sygnały, ale wasz pocałunek raczej nie pozostawił wątpliwości co to stanu jego emocji i uczuć względem ciebie. Myślę, że w jego towarzystwie będziesz czuła się lepiej niż w moim, a jeśli go poprosisz... podejrzewam, że nie będzie miał problemu z tym, żeby nauczyć cię walki i samoobrony – mówił dalej. Nie zakończył w sposób, który wskazywałby, że już skończył mówić i teraz czeka na to, aż ona coś powie. Chciał jej powiedzieć coś jeszcze.
         – I… Tak naprawdę, nie chciałbym, żebyś szła drogą, która ja poszedłem. W sensie, żebyś została zabójczynią działającą na zlecenie innych i zarabiającą na siebie śmiercią innych. To nie jest droga odpowiednia dla każdego i przez długi czas będą nawiedzać cię obrazy osób, które zabiłaś… Myślę, że to zajęcie nie jest dobre dla dziewczyny z twoim charakterem – odparł, wcześniej robiąc chwilę przerwy, zupełnie jakby zastanawiał się, w jaki sposób dobrać słowa i, jak je wypowiedzieć.
         – Z powozem elfów podróżowałem głównie przez ciebie i przez to, że mnie na to namówiłaś. A patrząc na to, że Namir, Filipie, Japker i Duilesgar są lepszym towarzystwem niż ja… Możliwe, że własną i samotną ścieżkę obiorę wcześniej, niż zakładałem na początku – powiedział na koniec. Zdawał sobie sprawę z tego, że powiedział jej więcej rzeczy i własnych przemyśleń niż wcześniej… właściwie, chyba w tej jednej rozmowie mogła go poznać trochę lepiej niż dotychczas, jeśli wiedziała jak zrozumieć i poprawnie rozwinąć te szczątkowe emocje, które mogła tu wyczuć. Teraz chciał wiedzieć, co ona o tym myśli – właściwie, może części tego, co powie i tak już się domyślał, jednak chciał to usłyszeć z jej ust.

Po rozmowie, którą odbyli, mogli już wrócić na plac i do mieszkańców wioski, którzy siedzą tam, jedzą i bawią się przy muzyce. Wracali w milczeniu, a przynajmniej Samiel się nie odzywał… Przynajmniej wyjaśnili sobie kilka rzeczy, a on mógł powiedzieć jej, co też myśli o całej tej sytuacji. Zdradził jej też małą część swojego planu, jednak możliwe, że akurat to zrobił trochę za wcześnie. Nie powiedział jej, że zniknie bez słowa, jednak zdawał sobie też sprawę, że osoba jego pokroju właśnie w ten sposób rozstaje się z towarzystwem, gdy nie chce, aby pozostali próbowali go zatrzymać… Tylko, że on zamierzał się pożegnać i może nawet powiedzieć im, dlaczego postanowił zdecydować się na ponowną, samotną wędrówkę.
         – Pójdę coś zjeść… Jeśli chcesz, możesz do mnie dołączyć, jeśli nie, to i tak nie będę się gniewał – odezwał się do lisołaczki. Nie kazał jej siedzieć przy nim i próbować z nim rozmawiać, może tym samym podejmując próbę zrozumienia go i tego, co w sobie ukrywa – w końcu nie była jego służką czy kimś innym, kto nie powinien go opuszczać.

[Namir]

        Namir, po płytkim westchnięciu, puknął się kilka razy zapaloną fajką w sam środek czoła. „Idiota” pomyślał, a czasu na ów przemyślenia miał w sumie sporo. Gdy zgasło w nim uczucie zazdrości i wymarły absurdalne scenariusze, mógł jasno dojść do wniosków, które ciążyły mu na duszy już od bardzo dawna, ale dopiero teraz dopuścił ich sens do swojej głowy. Nigdy nie pójdzie na przód, gdy będzie stał w miejscu. Proste? A jednak wymagało czasu.
        Nie chciał popełnić tego samego błędu co kiedyś. Musiał zdać się na Leilę i tym razem to on miał jej zaufać, a nie na odwrót. To z pewnością nie był łatwy orzech do rozłupania, ale czy miał inny wybór? Prędzej czy później doszłoby do opowiedzenia całej prawdy więc lepiej, gdy ona usłyszy to od niego niż od osoby trzeciej. Nie mógł wymagać od niej niczego, nie mógł jej do niczego zobowiązywać. Zmienili się, oboje. Żałował tych lat, gdy nie mogli być ze sobą blisko... z powodu jego błędu. Teraz był krok od tego by popełnić go znowu. Nie umiałby żyć z myślą „a gdyby” po raz kolejny. Szalenie ją kochał i za nią tęsknił, choćby miał się przed nią czołgać na kolanach, musi jej powiedzieć. Po prostu musi!
        Nagle lisołak poczuł mocne klepnięcie po plecach. Zdezorientowany rozejrzał się dookoła i zaraz wzrokiem wyłapał Joenę oraz Eace.
        - A co ty z taką grobową miną świętujesz? Ja bym poczuł się urażony takim gościem – rzucił medyk do uzdrowicielki.
        - Uhm, wybaczcie – mruknął Verka zaciągając się fajką.
        - Biedny, nie może zatopić rozterek w winie. Przynajmniej nie radziłbym – uśmiechnął się staruszek machając drewnianym kubkiem. - Nie po tym, co ci podałem.
        - Właściwie... Co my świętujemy?
        - Och, my świętujemy wyzwolenie. Kiedyś nasi przodkowie ściśle podlegali Menaos. To były jakieś polityczne potyczki, wojna domowa by wybuchnęła i inne cuda niewidy. Teraz żyją tam elfy i ludzie, ale nie zawsze było tak kolorowo. Długo by opowiadać o historii tych dwóch światów, rozległe i dalekie. Nikt do końca nie wie jak to było, ale polityka wówczas wrzała niesamowicie. My uważamy jedno, ludzie co innego... Tak czy siak, wybuchły zamieszki, było tylko gorzej i część niegdyś znaczących osób...podobno jakaś nawet sama księżna ze strony elfów, musiała uciekać podziemnymi korytarzami. Zostali oni wyprowadzeni, część musiała uciekać dalej, ale ci przywiązani do tej ziemi założyli naszą wioskę. Co się stało z ów księżną? Powiadają, że zbudowała królestwo na całkiem innej łusce Prasmoka. Dzisiejsza data nakłada się prawie z rocznicą śmierci wielkiego poety z Menaos, więc gdy tam dotrzecie zapewne będzie trwał festyn. W Menaos nikt nie przejmuje się małą wioską – zaśmiała się pogodnie elfka. - To tylko legenda, ale bardzo piękna... Gdybyś słuchał początkowej pieśni to byś wiedział – zwróciła zaczepnie uwagę Joena.
        - Chodź, nie marnuj się tu dla fajki. Wiesz, jakie oni tu rzeczy potrafią upichcić?
        Namir uśmiechnął się do starszego elfa i rozłożył ręce, jakby nie miał już żadnej linii obrony. Lisołak zaskoczył z siedzenia zagadując Joenę, a Eace spojrzał krótko na Filipie. Zmiennokształtny obrócił głowę i dostrzegł to uczucie tęsknoty, ale także i pragnienia jakim Eace obdarował aktorkę. Fui wydawała się to dostrzec, ale tylko skrzywiła usta wtulając się w bezpieczne objęcia Japkera.
Verce humor wydawał się poprawić i tak faktycznie było. Na niektóre przekąski aż usta same się wykrzywiały, zaś inne smaki całkowicie go zaskakiwały. Najbardziej wyczekiwane przez lisołaka było oczywiście mięso z królika! Ten jeleń z jabłkami mu tak bardzo nie podszedł, jak długouchy zwierz. Cieszył się też, że jego zmysły zostały przytłumione i zapachy wcale nie pobudzały go do polowania nocą. Poznał również kilku mieszkańców wioski, którzy najpierw podchodzili do niego sceptycznie, ale po usłyszeniu ładnie zaakcentowanego języka elfickiego otworzyli się przed nieznajomymi. Również względem Samiela i Leili.
        Namir dostrzegł ich z daleka i na krótki moment przechwycił spojrzenie zmiennokształtnej. Uśmiechnął się do niej łagodnie, z odrobiną troski. Namieszał jej w głowie, ale sam miał chaos w sercu. Niepotrzebnie psuł jej ten wieczór. Na demona również spojrzał, ze spokojem, bez wyrzutu, po prostu przywitał go w gronie elfów. Lisołak odwrócił głowę, gdy jeden z mieszkańców zaczepił go by zadać pytanie. Po chwili śmiał się z własnego przekrętu językowego, źle wypowiedzianego słowa. Atmosfera była luźna, wesoła, beztroska. Wszyscy grali, śpiewali, niektórzy tańczyli. Jeden z elfów dopadł się gitary i wskakując na białe, drewniane siedziska zaczął śpiewać rytmiczną, rymowaną piosenkę do zabawy. Filipie spojrzała wielkimi oczami na towarzystwo, gdy ktoś nagle porwał ją do łańcuszka. Zaśmiała się beztrosko tłumacząc, że już nie pamięta kroków a później skarżąc się, że nikt nie rymuje we wspólnej mowie, a przeco mają gości! Ktoś odważył się coś sklecić, Verka wybuchł śmiechem słysząc słowa:

        - Hej krasnolud, pije piwo
        -Ten trunek sprawdza się jako spoiwo!!
        - Bawić się trzeba, pisać pieśni
        - Tak by cię Prasmok jasnym okiem popieścił!
        - Ćwiczyć wszak trzeba kaligrafię!
        - Gdybym tylko miał... e... żyrafę!

        Wszyscy zaśmiali się głośno na ostatnie próby zrymowania jednego z mieszkańców. Verka, chcąc nie chcąc, również został zaciągnięty do łańcuszka. Patrzył na ruchy pozostałych rozkładając ręce na boki, aż wreszcie nie porwała go kucharka i wzięła w obroty. Niczym rodzona i niezwykle wymagająca matka deptała mu po palcach, gdy tylko się pomylił. Żartował, że ma bardzo niewyrozumiałą nauczycielkę i co rusz zasłaniał twarz dłonią nie mogąc spamiętać układu. Łzy rozbawienia ciekły mu po policzkach, elfy uwielbiały urozmaicenia, nawet w prostych zabawach! Krok, obrót, krok, krok, klaśnięcie, obrót, zamiana, krok, klaśnięcie. Z boku leżały stroje, gotowe do scenek komediowych. Fui zagryzała wargi nie mogąc się ich doczekać, choć wiedziałam, że dużo później zaplanowano ich wprowadzenie. Założyła tej nocy obcasy, nadepnęła kogoś, przeprosiła, zaśmiała się. Kręciła się w kółko, chciała wygrać tę zabawę. Wszyscy byli ciepli i bez ograniczeń. Ktoś rozrzucił kwiaty, Filipie zakręciła się między nimi.
        Nie chciał psuć jej tego wieczoru, a przynajmniej nie jeszcze bardziej. Nie chciał by Leila siedziała naburmuszona na ławce, lecz nie sądził aby wyrwanie ją do tłumu było dobrym rozwiązaniem. Pocałował ją i wcale tego nie żałuje. Znał ją, gdyby zaczął na nią naciskać ta wycofałaby się. Jeżeli siedziała choć trochę spokojniejsza przy Samielu to mógł się tym trochę cieszyć - że nie uciekła w las, jak spłoszony lis. Była tu i to było najważniejsze. Nawet jeżeli odrobinę na niego zła... albo zmieszana obecnością przyjaciela, który zdobył się na nieplanowany gest i który ma jej dokończyć dreda.

[Leila]

        Czekała na reakcję Samiela, jak na wyrok, a gdy padły pierwsze słowa uśmiechnęła się z ulgą… na moment. Po chwili uśmiech zgasł, a konsternacja na powrót objęła jej mimikę we władanie i dziewczyna w milczeniu próbowała pojąć sens wypowiedzi mężczyzny. Przechyliła lekko głowę i ośmieliła się postąpić jeszcze krok w stronę Zabójcy, szukając jego ciepła i może nieco podświadomie zakładając, że jej bliskość złagodzi jego zły humor, gdyby taki się pojawił. Korzystając więc z okazji, że nikt ich nie widzi, przytuliła się do mężczyzny, obejmując go w pasie, chowając twarz w jego kurtce i słuchając jego głosu. Nie przerywała mu, wiedziała, że tego nie lubi, więc czekała aż powie jej wszystko, co ma do powiedzenia.
        Miał rację, on zawsze miał rację. Namira znała od dziecka, a zabójczynią była beznadziejną, jak się okazywało. Ostatnim razem może i pokonała kilku przeciwników, ale przecież… no przecież w jednym utknął jej sztylet, na los, to było takie upokarzające! Była za słaba, musiała trenować… Ale słuchała. Nie obchodziło jej, że Samiel jest stary, ani że nie umie okazywać uczuć. Ona też nie umiała, robiła wszystko źle i na opak, przez połowę czasu samej w ogóle nie wiedząc co robi. Zesztywniała nieco, słysząc jak mężczyzna mówi, że Namirowi zależy na niej bardziej niż jemu. Ten niewielki płomyk nadziei, który tlił się w niej i rósł za każdym razem, gdy zabójca okazywał jej sympatię, zmalał teraz do żałosnych rozmiarów. I oczywiście, jak to ona ucieszyła się też nieco, bo przecież tak sformułowane zdanie znaczyło, że Samielowi też zależy! Zaraz jednak skarciła się za te dziecinne analizy. „Słuchaj dziewczyno, co on do ciebie mówi, a nie doszukuj się tego, co chciałabyś usłyszeć”, westchnęła w duchu.
        Widział pocałunek. Podejrzewała to, ale teraz była pewna. Co więcej, powiedział, że Namir wcześniej dawał jej sygnały. Jakie sygnały? Czemu ona ich nie zauważyła? To znaczy… może czasem zachowywał się nietypowo, jak na niego, ale przecież nie widzieli się od tak dawna, to normalne że ich relacje uległy zmianie… ach! Oszukiwała sama siebie, to nie fair wobec żadnego z nich. Przecież widziała, jak Namir czasem na nią spogląda, tylko to wypierała, przekonana, że łączy ich tylko przyjaźń. Bo przecież zawsze tak było! Uch! Miała ochotę tupać ze złości nogami i schować się jako lis gdzieś w norce w lesie, ale nie mogła. Nie wypadało już nawet chować się w objęciach Samiela, więc powoli i ostrożnie cofnęła się o krok, spoglądając na niego ze smutkiem w oczach. Nie chciał jej.
        - Zabijałam już i w ogóle mnie to nie prześladuje! – wyrzuciła z żalem w głosie, nie mogąc się już powstrzymać i przerywając zabójcy. Zabiła tamtych ludzi, którzy ją uprowadzili, zabiła wcześniej Dothra, a teraz tych, którzy ich napadli na trakcie. Kilku w każdym razie. No, dwóch. Czyli razem…czterech? Ale nie miała z tego powodu wyrzutów sumienia. I o jakim „jej charakterze” mówił? O to nie miała już odwagi zapytać.
        - Przepraszam – powtórzyła znów, już nie dbając o to, za co przeprasza. Chciała naprawić wszystkie swoje winy, jakiekolwiek by one nie były. – Nie chcę, żebyś odchodził – powiedziała smutno, tuląc się ostatni raz do Samiela. Nie była wystarczająco dojrzała, by uszanować jego wybór, ani docenić tego, że mężczyzna może naprawdę chcieć dla niej lepiej. Ona chciała by został, bo bała się zostać sama. Ale na wypowiedzenie tego na głos nie starczyło jej już odwagi. Pokiwała więc tylko głową, gdy powiedział, że wraca do ogniska, na chwilę zostając sama przy drzewie. Spoglądała za oddalającą się sylwetką, przenosząc później wzrok na inną, siedzącą w oddali, w kręgu elfów.
        - Uch! Czemu to musi być takie trudne! – mruknęła z niezadowoleniem i kopnęła w drzewo ze złości. Drzewo niestety oddało i lisołaczka syknęła na obolały palec u nogi – Aucia…

        Dogoniła Samiela przed samym ogniskiem, dobiegając do niego i zrównawszy z nim krok, ujmując go za dłoń. Może i nie była głodna, ale przecież nie będzie siedziała sama w lesie, gdy wszyscy są tutaj. Podchodząc bliżej kręgu dojrzała Namira i przez jej twarz przebiegła niepewność. Uśmiech lisołaka, tak łagodny, zamiast ją ukoić sprawił jednak, że dziewczyna zawahała się, na moment ściskając mocniej dłoń Samiela, nim doprowadziła się do porządku i odwzajemniła słaby uśmiech. Niepewnie, bo nadal nie rozumiała zachowania Namira (teraz jeszcze mniej niż po pocałunku, a to już dziwne!), ale wciąż był jej przyjacielem i nie umiała się do niego nie uśmiechać, po prostu. Po chwili jednak ktoś go zaczepił i lis zaśmiał się wesoło, a uśmiech Leili wreszcie nabrał radośniejszego wyrazu. Takiego go znała, roześmianego. Nie zawsze przy niej, właśnie częściej przy jego znajomych, gdy obserwowała go z boku, ale pewnego siebie i nie obawiającego się niczego.
        Po chwili i ją uprowadzono, gdy jedna z elfek nie przyjmowała „nie”, jako odpowiedzi, siłą prowadząc dziewczynę do stołu z jedzeniem.
        - Na Prasmoka dziewczyno, jesteś taka chuda! Musisz coś zjeść.
        - Właściwie to nie jestem głodna – protestowała nieśmiało lisica, której nos przyjemnie drażniły cudne zapachy, ale jakoś brakowało jej po tym wszystkim apetytu.
        To niestety nawet nie wchodziło w grę i już po chwili podgryzała niewielki szaszłyczek z przepiórki i papryki, który udało się elfce jej wcisnąć. Stała koło niej, jakby pilnując, czy dziewczyna na pewno zje całą zakąskę, a Leila posłusznie skubała mięso, z rozbawieniem obserwując zabawy toczące się przy ognisku. Od rymowanek po tańce, które sprawiły, że zamyślona dziewczyna odruchowo zaczęła kołysać biodrami do rytmu, co zaś szybko zostało wypatrzone.
        - Nie ma podpierania stołów, nie runą! – zaśmiała się jakaś młoda dziewczyna podbiegając do lisołaczki i nawet nie zwalniając, bez uprzedzenia złapała ją za dłoń, ciągnąc za sobą, aż lisica zgubiła patyczek.
        Z odruchowym dziewczęcym piśnięciem Leila wpadła w krąg, tańczący radośnie wokół ogniska, a gdy zorientowała się, że wszyscy powtarzają te same kroki, próbowała szybko uciec, nim zacznie przeszkadzać, nie znając przecież tańca. Koło się jednak zamknęło, nie wypuszczając speszonej i rozbawionej rudowłosej. Zaraz jednak została uratowana, świadomie lub nie, przez dziewczynkę, która wcześniej plotła z nią wianki. Teraz młodziutka elfka ciągnęła ją za rant namirowej koszuli, a gdy lisołaczka przykucnęła przy dziewczynce, ta nałożyła jej na głowę swój wianek z białych stokrotek. Ruda podziękowała z uśmiechem, a ośmielona młódka szybko pociągnęła ją za rękę do tańca i po chwili obie biegły wokół ogniska, nie przejmując się innymi tańczącymi.
        Muzyka zaś zrobiła resztę. Leila była tancerką i to było dla niej naturalne, a w ciepłym blasku ogniska, pod obsypanym gwiazdami nocnym niebem nie czuła lęku, który towarzyszył jej podczas tej czynności przez ostatnie lata. Ośmielona również zaczęła tańczyć, początkowo tylko wygłupiając się z dziewczynką, potem porywając z siedziska jednego z chłopców, który do tej pory tylko nieśmiało podrygiwał nogami, przyklejony zadkiem do ławki. Później zaś wirowała już sama, stąpając lekko jakby unoszona na wietrze, który wyginał jej ciało w rytm wybijanej na bębnach muzyki i oklasków, które stopniowo, ale rytmicznie zaczęły rozlegać się wokół. Wirująca peleryna rudych włosów dodawała ruchom lisicy rozmachu, a ich płynności nie potrafiła ukryć nawet za duża koszula, przesuwająca się gładko po szczupłym ciele. Leila tańczyła.

[Samiel]

Nie zrobił kroku w tył i nie odepchnął od siebie dziewczyny, gdy ta podeszła bliżej i po chwili przytuliła się do niego. W ten sposób mógłby pokazać jej, że rzeczywiście mu na niej nie zależy, a… tak właściwie nie było. Oczywiście, wiedział też, że lepiej będzie, jeśli ostatecznie Leila wybierze podróż z Namirem i elfami, jednak wiedział także, że zmiennokształtna nie była mu obojętna. Z drugiej strony, nie próbował jej też zatrzymać, gdy już w końcu chciała się odezwać i zrobiła krok w tył, żeby móc stanąć naprzeciw niego.
         – Tylko, że wtedy zabijałaś, bo walczyłaś o swoje życie, prawda? Właśnie… Chodzi o to, że zabijanie za pieniądze jest całkowicie inne, bo może być tak, że dana osoba, według ciebie, nie będzie zasługiwać na śmierć, a i tak będziesz musiała ją zabić… chyba, że chcesz przeciwstawić się pracodawcy, stracić pieniądze za zlecenie i nieco zniszczyć swoją reputację, jeśli już sobie taką wyrobiłaś – odezwał się, a słowa te brzmiały zupełnie tak, jakby wiedział, o czym mówi i kiedyś sam znalazł się w takiej sytuacji. Cóż… możliwe, że właśnie tak było – w końcu był dość stary i przeżył już naprawdę dużo, znajdując się przy tym w różnych sytuacjach i dzięki temu powiększał też swoje doświadczenie życiowe, a także uczył się na błędach.
         – Kiedyś i tak odejdę. Ostatecznie moja „droga samotnika” i tak się o mnie upomni – odezwał się znowu. Może się mylił, a może nie… jednak to przecież on sam wiedział o sobie najwięcej, a przez to wiedział też, co się stanie i jak się wtedy zachowa. Chyba zbyt często podróżował samotnie i w pojedynkę wykonywał zadania, a przez to już jakiś czas temu stało się tak, że zaczął lubić taką pracę, a także podróże i przez to trochę ciężej było mu przebywać przez dłuższy czas w towarzystwie jednej osoby lub grupy takich osób.
W końcu ich rozmowa zakończyła się – a przynajmniej teraz i na ten temat – a przez to chyba oboje mogli odetchnąć z ulgą. Samiel odszedł od miejsca ich rozmowy jako pierwszy, ale Leila i tak dołączyła do niego chwilę później. Nie sprzeciwił się, gdy postanowiła ująć go za dłoń – nie cofnął swojej i nie pokazał jej, że chciałby to zrobić, bo to też mogłoby sprawić, że pomyślałaby, że w ogóle mu na niej nie zależy. Zamiast tego, spojrzał tylko na ich połączone dłonie, a przez jego twarz przebiegł niewielki uśmiech – grymas był ledwo dostrzegalny, jednak lisołaczka mogłaby go ujrzeć, jeśli akurat wtedy spojrzałaby na jego twarz.

Dłonie przemienionego i zmiennokształtnej rozłączyły się, gdy dziewczyna została przechwycona przez jedną z elfek i niemalże zmuszona do tego, żeby coś zjeść. Samiel już wcześniej powiedział jej, że chciałby coś zjeść i właśnie to miał zamiar zrobić. Chwycił drewniany talerz i widelec, a później podszedł do rożna, na którym znajdował się jeleń – część mięsa była już odkrojona, więc Samiel mógł być pewien, że mięso nadaje się do zjedzenia. Dlatego też chwycił za nóż wbity w jelenia i odkroił sobie spory kawałek mięsa, a później usiadł przy najbliższym stoliku i zaczął jeść. Słyszał muzykę i właściwie widział też, jak część mieszkańców do niej tańczy – jedyni w parach, a inni w grupkach – jednak on… po prostu wolał to obserwować, już pomijając fakt, że nigdy nie przepadał za taką formą zabawy i przez to nie umiał tańczyć. Cechy fizyczne ciała mogłyby mu pomóc w tym, żeby nie deptać potencjalnej partnerki w tańcu i nie zachowywać się jak kłoda, spoglądając na inne tańczące pary i po prostu próbując tych ruchów, które widział u nich, ale… nie. Lepiej będzie, jeśli posiedzi tu sobie, naje się i poobserwuje. Może niektóre kobiety spoglądały na niego i myślały o tym, żeby jakoś zasugerować mu taniec albo poprosić go o to, jednak nawet te, które wcześniej go obserwowały i nawet nie odwracały wzroku, gdy na nie spojrzał, teraz nie miały tyle odwagi, żeby zaproponować mu coś takiego. Dziwił im się trochę, bo sam uważał się za osobę przeciętnej urody, ale i tak mu to nie przeszkadzało, bo mógł w spokoju zjeść, posłuchać muzyki i obserwować otoczenie. Z tego grona mógłby wykluczyć Filipie, bo domyślał się, że elfka podeszłaby do niego i poprosiła o taniec, gdyby chciała z nim zatańczyć, a gdyby jej odmówił... możliwe, że spróbowałaby go zaciągnąć, żeby to zrobił albo powiedziałaby lub zrobiła coś innego, co mogłoby go do tego przekonać... Samiel miał nadzieję, że do czegoś takiego nie dojdzie. Naprawdę na to liczył.
Zresztą, możliwe, że niedługo i tak będzie musiał przerwać to, co robił, bo dopiero teraz zauważył, że z jego talerza zniknęła cała porcja mięsa, którą wcześniej sobie nałożył. Było ono naprawdę dobre, a przez zamyślenie się nawet nie zauważył, że jego talerz zaczął świecić pustkami. Zabójca zamierzał coś z tym zrobić, więc wstał i znów ruszył w stronę ogniska, nad którym wisiało jelenie mięso.

[Namir]

        Verka bawił się bez najmniejszych oporów. Kucharka zajęła sporą część uwagi lisołaka machając na niego groźnie palcem. W pewnym jednak momencie dojrzał zmiennokształtną, która w pełni wyzwolona poruszała się u boku ogniska. Tańczyła. Leila tańczyła. Tak jak powinna, tak ja pragnęła, tak jak ona chciała. Krzycząca i krępa elfka rozmyła się gdzieś w przestrzeni, wzrok muzyka utkwił na dziewczynie. Cała fala rudych włosów mieniła się w płomieniach ogniska tysiącami refleksów. Ciepłe światło obejmowało ciało tancerki, zdecydowanie luźniejsza koszula opinała się momentami na jej biodrach, pośladkach czy piersiach. Powoli przykuwała spojrzenia innych, między innymi kucharki, która szturchnęła łokciem Namira. Zmiennokształtny spojrzał na mieszkankę wioski i nieco się zmieszał. Chciał przeprosić, ale kobieta uśmiechnęła pobłażliwie dając mu znak, że nie ma na co czekać. Lisołak odwrócił wzrok, niepewny swoich pragnień. On... on nigdy z nią nie tańczył.
        - Auć – syknął Namir czując obcas na śródstopiu.
        - Będziesz stał jak łysy dąb przez tysiące lat czy masz zamiar coś zrobić? - Rzuciła ostro kucharka krytykując spojrzeniem zmiennokształtnego.
        Leila zawirowała wokół własnej osi. Jej ciało odchyliło się do tyłu, wręcz prosiła się o objęcie, chwycenie w ramiona i Verka z automatu zbliżył się do dziewczyny ujmując jej dłoń i obracając ją jeszcze raz. Delikatnie przechylił dziewczynę. Rude włosy spłynęły w dół, jej talia była tak drobna, niewiele siły potrzebował by utrzymać lisicę w tej pozycji. Była lekka i filigranowa. Ich spojrzenia ponownie się ze sobą spotkały, Verka patrzył na nią spokojnie, nic nie powiedział na zmieszanie Leili. Uniósł ją i zdecydowanym ruchem postąpił krok w bok, jakby chciał się z nią podroczyć. Kącik jego ust uniósł się, nie odrywał od niej spojrzenia, nie rozplatał ich palców.
        - Jesteś mi winna taniec. Za naukę walki – rzucił całkiem pewny siebie głosem, po czym zatoczył koło wokół niej.
        Nigdy ze sobą nie tańczyli, a teraz delikatnie oddalił się od niej wciąż trzymając jej dłoń. Nieznacznym gestem, w całkiem naturalnej dla nich kolei rzeczy, postąpili dwa kroki w bok, by następnie postąpić kolejne dwa i wrócić do poprzedniego punktu. Skrzypce zwolniły tempo, grajek dostosował się do ich ruchów. Leila była zakłopotana, onieśmielona sytuacją, lecz Namir nie pozwolił jej na rozpływanie się w analizach. Ostrożnie, dla samego wprowadzenia, rozpoczął taniec. Najpierw w bardziej sztywnych ramach tanga, lecz styl ten powoli zanikał. Prosta sylwetka mężczyzny rozluźniała się już po chwili. Nie był w stanie nie zerkać na twarz lisołaczki, wręcz przeciwnie. Śledził jej spojrzenia. Odskoczył zgodnie z obrotem dziewczyny, lecz wciąż nie oddalał dłoni. Pociągnął ją dalej, mieszkańcy odsunęli się by dać im więcej miejsca. Gdyby miała suknie to spódnica wirowała by w przestrzeni tworząc obłoki i fale, po czym zatrzymała się wzburzona na zgrabnych nogach lisicy. Ich płynne i nieśmiałe ruchy, próba odnalezienia się w tańcu, powoli nabierała kształtu. Verka stawał się coraz odważniejszy, razem z nią podskoczył, puścił dziewczynę i wykonał piruet. Nie obawiał się, że będzie za szybki lub też za wolny, wyczuwał tempo swej partnerki, a ona zdawała się oddychać równo z nim. Był jej opoką, pewną dłonią, obietnicą, że złapie ją w każdej chwili. Gdy odchylała ciało do tyłu, on obejmował ją w pasie. Razem zakołysali biodrami, odsunął twarz, gdy poczuł, że są zbyt blisko siebie. Pragnął zaprowadzić ją na deski teatru i tam całkowicie ponieść się odważnym ruchom tańca, lecz teraz, w brzasku ognia, odważył się ja unieść i utrzymać na rękach. To trwało bardzo krótką chwilę, gdy rude włosy muskały jego twarz i ramiona, i oboje wirowali. Opuścił ją lekko, po czym zaśmiał się słysząc, jak muzyka nabiera tempa. Mocno zatopił palce Leili we własnym uścisku, wszyscy ponownie przyłączyli się do zabawy podskakując lub też klaszcząc. Wracali do zabawy, jaką rozpoczęły elfy. Tym razem jego partnerką była Leila, ani razu nie zgubił kroku i ani razu nie nadepnął jej na stopę. Kucharka zaśmiała się rzucając do mieszkańca obok luźny żart, że chłop musiał zmienić partnerkę, a nie zapamiętywać taniec. Verka zagryzł wargę, gdy wszyscy poruszali się coraz szybciej i szybciej. W jego oczach pojawiła się pasja i wolność, łamał zasady zabawy co jakiś czas wirując wraz z Leilą. Mocno uderzali piętą o ziemię, aż w końcu muzyka gwałtownie się urwała. Oboje stanęli naprzeciw siebie dysząc ze zmęczenia, ale lisołak (niechętnie) utrzymał odpowiedni dystans by nie płoszyć dodatkowo Leili. Zaśmiał się nieco nerwowo opuszczając ramiona.
        - Bałem się, że za tobą nie nadążę – powiedział rozbawionym głosem.
        - Dajesz radę, rudzielcu – dodał czochrając ją zaczepnie po głowie, a gdy Leila próbowała odratować fryzurę i utrzymać wianek na włosach, ten zdołał się już od niej oddalić.
        - Może napijesz się wody? - rzucił przez ramię.
        Namir zbliżył się do stołu, a tuz obok niego pojawiła się rozświergotana Filipie.
        - Mówiłam ci, mówiłam – rzuciła pośpiesznie aktorka, a Verka skierował na nią niejasne spojrzenie.
        - A... Nie, nie zagram Aighana – odpowiedział lisołak nalewając do kubka wodę.
        - Masz rację! Na Aighana to ty się totalnie nie nadajesz!
        - Tak, dokładnie. Nie pasują mi skrzydełka motyla – odpowiedział kwaśno Namir.
        - Powinieneś zagrać Rosvelta de LaVo! Leila zaś... Leila zaś byłaby idealną Lorence Kefre, zagubioną duszyczka z lasu Voregald, duchem przeszłości, wewnętrznym głosem, który jest delikatniejszy od samego wiatru – Filipie doskoczyła do lisicy obejmując czule dłonie rudowłosej i wpatrując się w nią niczym w boginię.
        - Płomyczku, jesteś prawdziwa inspiracją dla mojej wypłowiałej duszy! Jakże wielkim zaszczytem było cie cię oglądać, zarówno solo, jak i z partnerem! Nie możecie marnowac takiego talentu! - Wzburzyła się Fui, po czym sięgnęła po kubek z wodą, który Namir skierował do kobiet.
        - Pij, pij kochanie. To jest woda... Potem możemy ponieść się dalej, na alkohole. Wiesz, jakie dobry tworzą tu cydr z jabłek? Powinniście spróbować, ty i Samiel! Wyśmienite! Kochana, jak ty się mogła kryć przede mną z takim talentem? - Filipie ponownie wróciła do tematu poprawiając kołnierzyk Leili. Dla zasady, nie z jakiegoś konkretnego powodu.
        - Może właśnie dlatego... - burknął Verka upijając łyk wody. - Dziękuję za taniec – lisołak wzniósł delikatnie kubek, jako bezalkoholowy toast.
        - Samiel, widziałeś jak ona przepięknie tańczy?! Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej, że mam koło siebie taki talent? Hah! - Podniecała się Filipie.

[Leila]

        Leila już zapomniała o towarzyszącej jej wcześniej elfce, jak również o pozostałych wokół. Tańczyła do wygrywanego rytmu, rzadko kiedy w ogóle otwierając oczy. Nie potrzebowała widzieć, co dzieje się wokół, czuła to całym ciałem przemykając wokół ogniska na czubkach palców, jakby ledwie w ogóle stąpała po ziemi. Zapomniała się kompletnie, rozluźniła, tańczyła sama dla siebie i dla nikogo innego, przypominając sobie, że wcale tego nie nienawidzi. Kocha to, po prostu nie mogła znieść zakuwania jej pasji w okowy niewolnictwa. Teraz pierwszy raz od czasów, gdy była dzieckiem, tańczyła sama dla siebie i czuła się świetnie!
        Nagle poczuła czyjś dotyk, ktoś łapał ją za dłoń. Na jedno uderzenie serca zapomniała gdzie i z kim jest. Panika w czystej postaci na moment przyćmiła jej zmysły nim lisołaczka otworzyła szeroko oczy, ale wtedy wirowała znów wokół własnej osi. Winnego jej strachu rozpoznała jednak po jego dłoni i uczucie lęku odeszło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, chociaż serce wciąż łomotało ciężko o dziewczęcą pierś. Gdy w końcu wpadła w namirowe objęcia, pozwoliła się lekko odchylić. Tego wymagał taniec i ciało reagowało przed umysłem, całe szczęście, bo na ten nie było w tej chwili co liczyć. Leila speszyła się i spoglądała na przyjaciela z mieszaniną pytania, niepewności, nieśmiałości i zaskoczenia jednocześnie. Bo pocałował ją, gdy się tego nie spodziewała… nie, bo w ogóle ją pocałował! I dlatego, że później odszedł, tłumacząc się wyjaśnieniami, których nie rozumiała. I ponieważ teraz był taki spokojny i normalny, jak zawsze, mając jej pełne zaufanie. Ale przede wszystkim dlatego, że przecież, do jasnej ciasnej, Namir nie tańczył! To znaczy ewidentnie tańczył teraz z nią, ale był to szok na tyle wielki, że odebrał dziewczynie mowę. I szczęście, że tylko to.
        Spoglądała na niego bez słowa, gdy stawiał kolejne kroki, jakby była świadkiem jakiegoś niespotykanego widowiska. Ale bynajmniej nie odbierała tego źle, mężczyzna zawsze dobrze się ruszał, nie mógł być przecież drętwy, jak kłoda – widziała jak walczył ostrzami, ale mimo to nie spodziewała się, że tańczy! Dopasowanie się do jego ruchów nie było żadnym problem, ją całe dzieciństwo uczono wszystkich tańców, jakie kiedykolwiek wymyślono na Łusce plus jeden dodatkowy, wykształcony za zamku Arsena, przez jej nauczycielkę. Ale nie myślała o tym teraz, wodząc wciąż zaskoczonym spojrzeniem za obchodzącym ją lisołakiem. Skinęła głową na jego słowa, chociaż to była formalność.
        Gdy przeszło pierwsze zaskoczenie, wróciła niepewność i dziewczęce zawstydzenie. Co z tego, że umiała tańczyć, skoro nigdy nie tańczyła z mężczyzną? Dla jakiegoś owszem, ale nigdy z kimś. A teraz tańczyła z Namirem. Ale nie uciekała wzrokiem, nie umiała. Nie mogła odwrócić spojrzenia od znajomych wesołych oczu, które również nie opuszczały jej na moment. Tańczyli równo, krok w krok, idealnie, pierwszy raz w życiu i wpatrzeni w siebie, każde na swój sposób przeżywając sytuację.
        Zorientowała się, że muzyka zmieniła rytm, dopasowując się do nich i to znów ją speszyło – wszyscy patrzą. Ale nie zgubiła kroku ani razu, dając się miękko prowadzić i ufając przyjacielowi, którego w życiu nie widziała tańczącego. A ile razy go za rękę ciągnęła, by chociaż w wygłupach popląsał z nią po trawie na podwórzach zamku! Teraz unosił ją wysoko, trzymając mocno w talii, a ona opierała dłonie na jego ramionach i śmiała się wesoło, gdy jej rude włosy opadały mu na barki. Później znów opadła miękko na ziemię, oddając znów dłonie lisołakowi i ruszając do kolejnego tańca, tym razem już z resztą elfów i we wcześniejszym rytmie, zmuszona do szybkiej nauki kroków. Z głośnym śmiechem, błyszczącymi oczami i podskakującymi wesoło płomiennymi puklami, pląsała razem z innymi, uderzając piętą w ziemię, obracając się i podskakując, czasem porywana przez Namira, łamiącego idealną choreografię, by znów zawirować z nią wokół własnej osi. Nie protestowała.
        W końcu się zatrzymali, dysząc jak po biegu przez las, ale dziewczyna uśmiechała się szeroko, i ta radość obejmowała błękitne oczy. Nawet nie zwróciła uwagi na nerwowość lisołaka i prychnęła rozbawiona na jego słowa.
        - To ty mną tak szybko kręciłeś! – odgryzła się wesoło i zaraz pisnęła, odpychając ze śmiechem chłopaka, gdy ten poczochrał ją po włosach. Fuknęła rozbawiona i poprawiła na głowie wianek, który chociaż przechylił się lekko na bakier, trwał dzielnie wplątany w rude loki i problemem będzie właśnie wysupłanie stokrotek z włosów przed snem.
        - Chętnie! – zawołała z ulgą na rzuconą propozycję i odgarniając kosmyki z twarzy pognała w podskokach za Namirem.
Dopadła do stołu już w trakcie jego rozmowy z Felipie, ale zamarła na moment, spoglądając na Samiela. Uśmiechnęła się w końcu do niego nieśmiało, a po chwili przeniosła szybko wzrok na elfkę, gdy ta się do niej zwróciła. Zaraz jednak spłoniła się i spuściła skromnie oczy, gdy Fui wybuchła komplementami w ich stronę. Nie musiała się jednak martwić o jakąkolwiek konieczność odpowiedzi, bo nawet nie było jej to dane, gdy artystka trajkotała w najlepsze. W międzyczasie lisołaczka tylko przyjęła z chęcią kubek wody i rozgrzana wciąż po tańcu wypiła ją niemal duszkiem. Znad rantu naczynia zerknęła na Namira, który dziękował jej za taniec i opuściła zaraz kubek, wierzchem dłoni osuszając szybko usta i dygając odruchowo. Dopiero słysząc imię Zabójcy odszukała znów go wzrokiem, otwierając nieco szerzej oczy.
        Jak ona się w to wszystko wplątała? Szukała teraz na jego twarzy śladu po tym wcześniejszym uśmiechu. Widziała go wtedy, była wyczulona na te niewielkie zmiany i łowiła je, niby drobne nagrody za swoje zachowanie. Podobnie jak to, że nie odtrącił wówczas jej dłoni, to było miłe. To co mówił jednak… miał rację, zabijała w obronie własnej. Czy umiałaby podejść do kogoś obcego na ulicy, kobiety może nawet, i po prostu ją zabić? Już pomijając umiejętności właśnie, czy byłaby w ogóle do tego zdolna? Phi, wątpiła czy w tej chwili byłaby w ogóle zdolna przeciwstawić się potencjalnemu pracodawcy. Poza tym… co z tego, że Samiel się uśmiechał i trzymał ją za rękę. Powiedział jej wprost, że odejdzie. Nie rozumiała tego, nie wiedziała dlaczego teraz tu jest, a już planuje odejście… nic z tego nie miało dla niej sensu. Zanurzyła spojrzenie znowu w kubku z wodą.

[Samiel]

Przyglądał się temu, jak tańczy Leila. Było w tym coś, co… po prostu sprawiało, że nie chciało się oderwać od niej wzroku, poświęcając przez to całą uwagę właśnie tej rudowłosej tancerce. Owszem, można było pomyśleć o tym, że chce się odwrócić wzrok chociaż na chwilę… ale ostatecznie i tak się tego nie robiło. Samiel wiedział, że na jego talerzu nadal spoczywa połowa porcji jeleniego mięsa, które sobie wcześniej nałożył, ale nie chciał odrywać wzroku od lisołaczki i przerywać tego, co właśnie oglądał.
Aż w końcu stało się tak, że dołączył do niej Namir i cały czar właściwie prysł.
Zabójca nagle stracił zainteresowanie obserwacją i wrócił do niedokończonego posiłku. Nie chciał oglądać, jak Leila tańczy z kimś w parze, bo po prostu uważał, że jej solowy taniec był o wiele lepszy, jeśli chodziło o przyglądanie się mu. Wiedział też, że on raczej nigdy nie znajdzie się w takim położeniu i nie będzie z nią tańczył – nie lubił zabierać się za coś, czego nie umiał, a taniec właśnie był taką rzeczą. Dlatego też teraz wrócił do cieszenia się względnym spokojem i tym, że nie musi rozmawiać z mieszkankami wioski, odmawiać im tańca i w końcu przepraszać je za to, że spotkały się z odmową. Poza spokojem miał też jedzenie, jednak ono powoli się kończyło, więc pewnie znów będzie musiał wstawić i nałożyć sobie kolejną porcję. Tym razem prawdopodobnie będzie to coś innego niż mięso jelenia – owszem, było ono dobre, jednak nie było jedynym pożywieniem, które elfy przygotowały na dzisiejszy wieczór.
Chciał to zrobić, już nawet miał zamiar wstać od stołu, ale… wtedy muzyka przestała grać i nagle nie siedział już sam na ławie. Nagle w pobliżu pojawiła się Filipie, wychodząc naprzeciw lisołaków, które także szły w tym kierunku. Trudno, najwidoczniej teraz przyszedł czas na to, żeby trochę z nimi porozmawiał, bo wątpił w to, żeby elfka pozwoliła mu milczeć przez całą rozmowę, w której ona będzie uczestniczyć. Cały czas pamiętał o tym, co powiedziała mu wcześniej – że chce go lepiej poznać – i wydawało mu się, że będzie próbowała wykorzystać każdą okazję, aby dowiedzieć się o nim czegoś nowego.

         – Widziałem, pięknie tańczyła. Jednak nie wiedziałem, że tak dobrze jej to idzie… Z drugiej strony, mogłem się tego domyślić – odpowiedział Filipie. Przypomniał sobie taniec Rudej, który jeszcze nie tak dawno mógł obserwować, a później jego wspomnienia cofnęły się jeszcze bardziej – aż do karczmy w Adrionie, ich rozmowy tam i… innych rzeczy, które także stały się w pokoju, w którym wtedy przebywali. Wtedy dziewczyna także opowiedziała mu trochę o swoim poprzednim życiu, więc na podstawie tych informacji mógł też domyślić się, że jest świetną tancerką.
Przez oblicze Samiela przebiegł cień uśmiechu, gdy Leila spojrzała w jego stronę – szczątkowa emocja, którą mogła dostrzec wyłącznie dziewczyna i… właściwie to właśnie tylko do niej była ona skierowana. Przeznaczony wyłącznie dla jej błękitnych oczu. Nie wyglądał na wymuszony, jednak przemieniony musiał się troszeczkę zmusić do tego, żeby jego usta ułożyły się właśnie w taki uśmiech. Zrobił to dlatego, że poczuł, że powinien jej go pokazać. Później najzwyczajniej w świecie napił się wody z kubka, który wcześniej także sobie przyniósł – już, gdy zasiadał przy stole z pierwszą porcją jeleniego mięsa.
Przypomniał sobie też ich wcześniejszą rozmowę, tą którą odbyli po jej pocałunku z Namirem. Możliwe, że zdradził jej rzecz lub kilka rzeczy, o których niekoniecznie powinien jej mówić – na przykład, może mógł darować sobie wspominanie o tym, że planuje odejście i, że może zmienią się jego plany, a przez to opuści ich wcześniej, niż zakładał na początku. Z drugiej strony niezbyt żałował, że powiedział jej o tym wszystkim, bo teraz przynajmniej wiedziała, jak on sam patrzy na całą sytuację.

W czasie, gdy on spędził na rozmyślaniu i ewentualnym przysłuchiwaniu się rozmowie, która toczyła się w pobliżu, grajkowie zdążyli coś zjeść i chwilę odpocząć. I właśnie teraz zabrzmiały pierwsze dźwięki ich instrumentów, chociaż i tak niczego jeszcze nie grali – może sprawdzali instrumenty i dostrajali je do nowych dźwięków. Później zagrali… i już po pierwszych nutach można było wyczuć, że jest to wolny utwór.

[Namir]

        - Płomyczku! - Uniosła się z zachwytem Filipie i obejmując dziewczynę w talii, docisnęła ją do siebie na tyle mocno, by kubek usytuował się w strategicznym miejscu. Na wysokości klatek piersiowych obu płci pięknych, przy czym uszata nie dała możliwości lisicy opuścić jakkolwiek dłoni, które wsparły się na piersiach elfki.
        - Płonęłaś, jak ten ogień za twoimi plecami... W pewnym momencie już nie wiedziałam czy patrzę na ognisko czy na ciebie – wyznała z żarem w głosie artystka. - A nie paliłam opium! - Wytłumaczyła się szybko i z lekkim westchnieniem zwolniła uścisk - nie na tyle by całkowicie oddalić się od Leila, ale była trochę mniej natarczywa w swoim spoufalonym geście.
        Elfka na krótki moment spojrzała w niebo obejmując wzrokiem gwiazdy. Mruknęła rozmarzona, lecz cały czas trzymała blisko siebie zmiennokształtną. Napawała się ciepłem bijącym od ciała młodej dziewczyny oraz widokiem gęsto zaludnionych listków, które kryły między sobą jasne punkciki na granatowym tle.
        Namir upił kilka łyków trunku. Przyzwyczajony do nadmiernej „lepkości” swojej przyjaciółki, wcale nie dziwiło go zachowanie aktorki. Na krótko jego wzrok utknął na... ekhm, kubku, ale gdy aktorka spojrzała w górę, jego oczy również podążyły w wyznaczonym kierunku. Nigdy nie pozna czasu, który minął ani który nadejdzie, co okazało się być bardzo dziwnym uczuciem, bo w jednej chwili odebrano mu pewne prawa (choć zasadniczo sam sobie na to zasłużył). To zupełnie zmieniło perspektywę życia. Zaczyna czegoś w nim brakować, pewnego rodzaju wolności i swawoli. Los zamyka przed tobą kilka drzwi, których już nigdy nie otworzysz. To jak mówienie przez lata młodości o tym, że nie planuje się dziecka, lecz nagle okazuje się nie mieć takiej możliwości z powodu bezpłodności. Wówczas dopada pokrzywdzonego uczucia straty i braku. Psychika jest niestety sprawą złośliwą, bo najbardziej pragniemy mieć to czego mieć akurat nie możemy. Wieczna gonitwa i udręka. Dokładnie taki kurz zebrał się i osadził na klarownym szkle duszy lisołaka, lecz ten już raz srogo pożałował powrotu do tego, co wydawało się w zasięgu jego ręki.
        - Nie możesz mnie opuścić... Obiecaj mi to - powiedziała cichuteńko elfka chcąc podzielić się tymi słowami wyłącznie z rudowłosą dziewczyną. Filipie spojrzała na Leilę całkiem innymi oczami, bardziej otwartymi, codziennymi, nie błądzącymi w fantazjach i marzeniach.
        - To, że jestem tu z tobą nie dzieję się bez przyczyny. Wynajęłam cię Płomyczku żebyś mnie broniła i tobie powierzam swoje życie... To takie cudowne! - elfka pisnęła łamiąc zasady powagi, po czym puściła dziewczynę i zakręciła się wokół własnej osi.
        Verka drgnął spoglądając na jasnowłosą elfkę. Uśmiechnął się lekko, ale za trzaskającymi wesoło płomieniami dostrzegł Duila. Na czole mężczyzny widniały zmarszczki powstałe na wskutek irytacji, jaka nie opuściła go od kłótni z Filipie. Właściwie nikt do teraz nie wiedział o co się tak ze sobą pożarli, ale lisołak powoli zaczął odnosić wrażenie, że to na nim skupia się cały gniew aktora. Twarz artysty pokrył cień, wyglądał na dwa razy bardziej niezadowolonego niż normalnie. Nieco zdezorientowany lisołak sięgnął po kubek. Napił się nie zważając na to, co znajduje się w jego zawartości. Poczuł smak wina, rzucił okiem na czerwone zabarwienie trunku.
        „Zabij” podpowiedział znajomy głos w głowie zmiennoksztatlnego. Był on tak realny, tak głośny, że aż muzyk spojrzał za siebie i ujrzał... truciciela. Verka podskoczył wypuszczając kubek z rąk i kładąc dłoń na klatce piersiowej.
        - Na Prasmoka, kiedy się tu znalazłeś? - Spytał retorycznie lisołak potrząsając głową.
        - Tak pomyślałem, że ci zasmakuje – usta truciciela rozciągnęły się. Verka tym bardziej przyglądał się niepewnie Eace.
        - TE słowa z TWOICH ust brzmią bardzo niepokojąco... - wyznał zmiennoksztaltny odsuwając się od znajomego Fui.
        - Wiem i zawsze bawi mnie reakcja tych, co to usłyszą – uśmiechnął się wrednie stary elf, a Filipie głośno prychała wyrażając swoje niezadowolenie z powodu obecności Eace.
        - Co tak smęcisz stokroteczko? - mruknął pewnym siebie głosem staruszek spoglądając bladymi oczami na aktorkę.
        Policzki Filipie poczerwieniały, nie wiadomo czy to z powodu zawstydzenia (co wydawało się niemalże niemożliwe w jej przypadku, Filipie i wstyd nie szły ze sobą w parze) czy też może złości. Aktorka chwyciła kubek Leili napełniając go jeszcze raz, ale wciąż mierzyła się wzrokiem z trucicielem.
        - Nie sądzisz, że to panowie powinni polewać? - zaczepił ją staruszek pochylając się nad uchem Fui.
        - Phi, teraz się nad tym zastanawiasz? Jesteś za stary i za wolny by obsłużyć choćby jedną z nas – odpowiedziała kąśliwie jasnowłosa.
        - Ale wciąż znam się na rzeczy... - mruknął już ciszej.
        - Dobrze, że kobieta to nie rzecz.
        Elf wyprostował się.
        - Jesteś pewna, że chcesz ich tym poczęstować?
        - Agh! Będziesz każdego podpuszczał tym głupim tekstem?!
        - Nie moja wina, że mnie to tak bawi. Ha- ha – odpowiedział sucho elf.
        - Do później – burknęła zbierając kilka kubków i wciskając je w ręce przyjaciół, czyli Leili, Samielowi i Verce.

        Filipie odprowadziła trójkę na bok rozpoczynając luźną rozmowę. Fui nigdy nie brakowało języka w gębie, zawsze miała coś do opowiedzenia. Nawet gdy usiedli na wymalowanej białą farbą loży, wciąż gadała i gadała. Znalazła dla siebie odpowiednie miejsce, blisko Samiela, na którego często spoglądała badawczym wzrokiem. W pewnym momencie oczy elfki nabrały wyrazu nieco bardziej maślanego i rozczulonego. Jej wyraźny głos powoli cichł, mowa wspólna zaczęła przemieniać się w bełkot, gubiła sens zdań, aż w końcu westchnęła podpierając brodę na dłoniach.
        - Nie wiem, co mi jest... - mruknęła słodko elfka nie odrywając oczu od demona. - Ale gdybyś nie był tak brzydki to...
        Filipie złożyła usta w dzióbek marszcząc delikatnie brwi.
        - Znaczy! Miałam na myśli, że gdybyś nie był maszkarą to... Znaczy, te twoje wiotkie mięśnie... Znaczy! Co jest?! - wzburzyła się aktorka, a reszta spojrzała na nią z zakłopotaniem.
        - Dlaczego mówię, co chcę mówić?! Ekhm... Ja... Namir! Powiedz, co o mnie myślisz!
        - Co? - spytał tempo lisołak, po krótkiej chwili milczenia.
        - Uważasz, że nadaję się na Elizabthe Lagrud?!
        - Nie?...
        - Kurde, nie wiem czy mnie kłamiesz...
        - Dlaczego bym miał? - dziwił się coraz bardziej Namir nie rozumiejąc sedna rozmowy.
        - Uważasz mnie za najgorszą aktorkę świata? - naciskała dalej Fui.
        - Oczywiście, że tak – odpowiedział pewnym siebie głosem Namir, który zaraz ugryzł się w język. - Ja... Ach... - zamilkł lisołak czując dziwny gorąc w żołądku.
        - Ja chciałem powiedzieć, że... gorszej nie widziałem – Verka zakrył usta, jakby były mu całkiem obce. - Co jest? - mruknął pod nosem.
        FIlipie doskonale wiedziała, że nie jest najlepszą w świecie aktorką. Były młodsze, z ładniejszym głosem, zgrabniejszymi ruchami, ale nie tak doskonałym urokiem osobistym, co kwalifikowało ją do miana tych bardziej uwielbianych przez lud, a przez to i nie najgorszych.
        - Egh, Filipie... - za plecami jasnowłosej elfki pojawił się Duilesgar. Fui zalał zimny pot. - Może... Moglibyśmy porozmawiać?... - powiedział cicho aktor trzymając dłonie w kieszeniach.
- Nie – aktorka wolno obróciła się w stronę elfa. - Ekhm, ja...
        - Rozumiem, że jesteś jeszcze zła... ale chciałem wyjaśnić między nami...
        - Ty nic nie umiesz wyjaśniać - Filipie zakryła usta, ale jakaś siła popychała ja dalej w słowach. Duil nieco się spiął, ale nie dawał za wygraną.
        - Jasne, możemy pogadać jutro... - rzucił niby luźno artysta.
        - W ogóle nie chcę z tobą „pogadać” ani dziś, ani jutro, ani w ogóle! Tępy z ciebie buc!
        - Serio, aż tak się złościsz? - syknął Duilesgar, który miał się oddalić od towarzystwa, ale jego zbyt porywczy charakter był silniejszy. - Przecież chciałem dla ciebie dobrze!
        - Idź sobie stąd, psujesz mi zabawę!
        - Doskonale, więc baw się z innymi, a mi dupy już więcej nie zawracaj!
        - Wolę Namira od ciebie! Dupku!
        Duilesgar warknął, po czym machnął ręką i odszedł w stronę bawiących się mieszkańców. Fui wstrzymała ręce przy tułowi. Wiedziała, że pogorszy sprawę, gdy będzie mówić dalej, a tak bardzo nie chciała! Nie, gdy wciąż kłamała.
        - Dlaczego? - zastanowił się Namir, bo powoli zaczął rozumieć sytuację. Truciciel postanowił zabawić się kosztem towarzystwa, a jego słowa nie były rzucone na wiatr.
        - Eace... - syknęła Filipie zaciskając dłonie w pięści. - Wszystko, co mówię to prawda więc wierzcie w nią! Znaczy...agrrr! - wściekała się aktorka.
        - To na pewno nie on nam dolał tego specyfiku... - warknęła przez zaciśnięte wargi Fui. - Wiecie, co mam na myśli?! Gdzie on jest?!
Przeklęty! Gdyby tylko kłamała to pół biedy, ale tak korciło zarówno ją, jak i resztę oczarowanych eliksirem, by odpowiadać na każde słowa jakimś kłamstwem, wrednym, paskudnym kłamstwem! Zgniecie go na kwaśne jabłko, gdy go tylko odnajdzie! Ale... Truciciel nagle rozmył się w powietrzu.
        Filipie westchnęła z rezygnacją, gdy nie była w stanie odnaleźć w tłumie staruszka. Gdzieś musiał być! I musiał ich odczarować!

[Leila]

        Leila podniosła wzrok na Samiela, gdy ten się odezwał i z zadowoleniem przyjęła jego uśmiech, szybko jednak spuszczając oczy, gdy usłyszała kolejny komplement, tym razem z jego strony. Zaczerwienione od tańca policzki skryły rumieniec, gdy dziewczyna próbowała dojść do siebie po nadmiarze wrażeń oraz nietypowej dla niej atencji osób wokół. Słowa, chociaż niezwykle miłe i szczerze ją cieszące, wciąż ciążyły nieco, gdy nie umiała się do nich odnieść, bo głupio jej było dziękować za komplement, a i milcząc czuła się niezręcznie. Samielowi podziękowała więc jedynie uśmiechem i spojrzeniem, później tylko obracając w dłoniach kubek i wodząc spojrzeniem wokoło, ale na nikim nie skupiając się na zbyt długo.
        Felipie jednak nie umiała odpuścić i gdy jej pierwsze słowa skomentowane zostały jedynie kilkoma płochliwymi spojrzeniami i uśmiechem, wzięła sprawy w swoje ręce. Dosłownie. Leila zdążyła tylko westchnąć nim znalazła się w wyjątkowo silnym uścisku szczupłych przecież ramion elfki, obejmujących ją w talii. Tulące kubek dłonie zostały ściśnięte pomiędzy kobietami, chcąc nie chcąc lądując na biuście Fui i rozchlapując na nie obie wodę, ale elfka zdawała się w ogóle nie zwracać na to uwagi. Lisołaczka zaś nie miała możliwości manewru, więc stała tylko zaskoczona, nie wiedząc jak się zachować.
        - Oj! Dziękuję… - uśmiechnęła się lekko zawstydzona, ale nie potrafiąc nie odpowiedzieć na radość bijącą z uniesionej artystki.
        Zaśmiała się cicho, słysząc o opium i jej spojrzenie złagodniało, a gdy uścisk się lekko zwolnił, rozluźniła się wyraźnie, godząc z bliskością kobiety. Poza tym lubiła ją, naprawdę. Po kolejnych słowach uśmiechnęła się więc ciepło i z trudem oswobodziła ręce, by odstawić kubek i objąć kobietę, przytulając ją ostrożnie. Dopiero po chwili puściła, próbując ubrać myśli w słowa, by odpowiedzieć na tą nietypową prośbę oraz następującą po niej refleksję, nad którą zastanowiła się widocznie, wcale nie trywializując słów artystki, nawet jeśli nieco wzniosłych.
        - Nie mogę ci tego obiecać Felipie – powiedziała, jednak z niezmiennie miłym uśmiechem. – Sama nie wiem, co mnie czeka, naprawdę, każdy kolejny dzień jest dla mnie zaskoczeniem, nawet nie masz pojęcia jak bardzo… – odpowiadała cicho, tylko dla uszu adresatki, samej nie wiedząc dlaczego się tak otwiera. – Ale też się cieszę, że cię poznałam. I chociaż tak naprawdę to Samiel w głównej mierze odpowiada za twoje bezpieczeństwo to obiecuję, że będę robiła, co w mojej mocy.
        Już po tych słowach wiedziała, że nie nadaje się na zabójczynię. Dopiero teraz w pełni dotarł do niej sens tego zawodu i jego prawdziwe znaczenie. Nie chodzi o to, by potrafić kogoś zabić, ale by robić to dlatego, że ktoś inny za to płaci. Jak w ogóle mogło jej to przejść przez myśl? Czy ewoluowało samoistnie od zwykłej chęci, by umieć obronić się przed innymi, czy z zapatrzenia na Samiela? Ale przecież nigdy nie potrafiłaby skrzywdzić kogoś takiego jak Felipie, nie dla pieniędzy, nie dlatego, że ktoś po prostu sobie tego zażyczył. Ale miała zamiar chronić ją na ile starczy jej sił, nawet jeśli umiejętności mogą okazać się niewystarczające. Bo elfka była tym życiem, które lisołaczka tak sobie upodobała, które chciałaby mieć. Własne, prawdziwe i pełne szczęścia.
        Zaśmiała się, gdy Felipie zawirowała wokół własnej osi, a później wycofała dyskretnie, gdy wciągnęła się w rozmowę z Ecae, któremu rudowłosa tylko skinęła uprzejmie, przyglądając się niepewnie. Odebrała swój kubek od elfki, chętnie znów gasząc wodą pragnienie i pozwalając, by żarty odnośnie trunku, krążące między Namirem a trucicielem, pozostały tylko niewinnym droczeniem się. Artystka jednak wydawała się nieco osaczona i szybko pociągnęła ją, lisołaka i zabójcę kawałek dalej, gdzie dobiegały ich już tylko stłumione odgłosy muzyki i śmiechów, stanowiące przyjemne tło dla rozciągającej nad nimi swoje ramiona nocy.
        Leila trzymała się przy Namirze, gdy Felipie dopadła znów do Samiela, którym wydawała się nadmiernie zafascynowana. Nie rozpoczęła jednak sama rozmowy z przyjacielem, mimowolnie chcąc słyszeć wymianę zdań pomiędzy zabójcą i artystką. Nie była wcale zazdrosna, po prostu… chciała wiedzieć o czym rozmawiają. Tego, co padło z ust Fui jednak zupełnie się nie spodziewała i parsknęła cicho, przykrywając zaraz usta dłonią. To było dziwne! A później było tylko gorzej.
        - Felipie, wszystko w porządku? – zapytała, widząc jak elfka plącze się we własnych słowach i krzywi z niezadowoleniem, jakby walczyła z własnym, nieukładnym językiem. Później lisołak. Leila aż się zatrzymała, spoglądając na niego zaskoczona.
        - Namir! – rzuciła odruchowo, chcąc go powstrzymać. Dlaczego wygadywał takie rzeczy? Nawet jeśli Felipie nie była aż tak dobra, to nie trzeba było jej tego mówić w ogóle, albo przynajmniej nie w taki sposób. Lisołak jednak wyglądał na równie zaskoczonego własnymi słowami, co ona.
        Później zupełnie straciła orientację, w tym co się działo. Felipie zaczęła kłócić się z Duilem, wygadywać niestworzone rzeczy, Namir to samo. Dopiero z czasem to, co mówili zaczęło nabierać sensu, a ona spojrzała w swój kubek.
        - To możliwe – powiedziała i uniosła brwi, potrząsając głową. – Nie, miałam na myśli, że to możliwe! – powtórzyła z naciskiem i aż westchnęła z zaskoczenia. Dlaczego nie mogła powiedzieć tego, co chciała? Aż zmrużyła oczy, przyglądając się Felipie i z trudem odczytując przekaz ukryty pod zaklęciem, najwyraźniej.
        - Dlaczego miałby to robić? Przecież on zabija ludzi! – powiedziała i aż się zachłysnęła, przytykając rękę do ust. Okropne uczucie!
        - Felipie, nie czekaj! Ugh! – rzuciła zdezorientowana i pobiegła za elfką, ale zaraz odwróciła się w stronę mężczyzn. – Nie pomagajcie mi! O rany… - jęknęła, spoglądając bezradnie to na Namira, to na Samiela i nie ufając własnym słowom pogoniła ich gestem, by poszli za nią. – Dlaczego on tego nie zrobił? Po co? – pytała skołowana, jednocześnie chcąc dogonić Felipie i schować się w ramionach… o jejku. W czyich właściwie by chciała?
        - Nie cierpię was! Jesteście okropni! Wcale nie jest mi przykro, że to mówię! – rzuciła w końcu podniesionym głosem i z bólem w oczach pobiegła za Felipie.

[Samiel]

Zajął się jedzeniem, gdy pozostali rozmawiali, a sama ich rozmowa nie wymagała, aby też brał w niej udział. Dlatego też mógł słuchać i przy okazji zaspokajać głód, którego zresztą już i tak prawie nie czuł – to było dla niego wystarczającym znakiem, aby stwierdzić, że ta porcja jest jego ostatnią. Chociaż nie oznaczało to, że dzisiaj już nic nie zje. W końcu na jego talerzu zabrakło już mięsa, którym mógłby się zająć, a przez to musiał też podnieść wzrok i dodać wzrok, który teraz czujnie skakał z jednej osoby na drugą – zależy od tego, kto akurat się odezwał. Przyjął też kubek, który wcisnęła mu Filipie. Co prawda, wspomniał jej, że już wcześniej przyniósł sobie kubek, który w dodatku nadal nie był pusty, jednak kobieta nie przyjęła takiej formy sprzeciwu, a on był został niemalże zmuszony do wzięcia od niej drewnianego naczynia. Poza tym… wolałby siedzieć w miejscu, w którym znajdują się teraz, jednak tego także nie mógł zrobić, bo został przyłączony do grupki, którą Filipie zabrała na bok. Oczywiście, przeszkadzało mu też trochę to, że elfka zbyt często siadała tak blisko niego – a gdy dyskretnie się odsuwał… ona podążała za nim. Wydawało mu się, że takie próby odsunięcia chyba są dość dobrymi sygnałami co do tego, że jednak wolałby siedzieć w pewnej odległości od niej, a nie tuż obok, niemalże stykając się z nią ciałem.

Zwrócił uwagę na zmiany w sposobie mówienia kobiety. Czyżby wypity alkohol zaczął na nią działać? Może sposób mówienia mógłby na to wskazywać, jednak słowa, które padały z jej ust… były trochę dziwne. Chociaż, może to też można było zgonić na alkohol? Mieli to samo w kubkach, więc Samiel przystawił naczynie do nosa i powąchał jego zawartość. Cóż, alkohol pachniał tak, jak powinien i nie było w nim żadnego zapachu, który można było uznać za podejrzany – z drugiej strony, jego węch nie był tak dobry, jak Namira lub Rudej, więc może oni wyczuliby coś, co niekoniecznie powinno się tam znaleźć.
         – Słyszałem gorsze określenia kierowane w moim kierunku – odparł i wzruszył ramionami. Nie przejął się tym też dlatego, że miał pewne podejrzenia co do tej sytuacji, jednak żeby mieć pewność, najpierw musiał zrobić, coś, co niekoniecznie chciał. Przemieniony westchnął cicho i napił się z kubka, który trzymał w dłoni. Chciał sprawdzić, czy trunek ma coś wspólnego z tym, co wygaduje Filipie – żeby to zrobić, musiał się tego napić.
”Spróbujmy...” – powiedział do siebie w myślach i westchnął ponownie. Naprawdę wolałby, żeby to ilość wypitego alkoholu była przyczyną tego, co mówi elfka, jednak zaczął mieć poważne wątpliwości, gdy usłyszał, że Namir wyraża się podobnie.
         – Jestem pewien, że Eace nie miał nic wspólnego z tym, co się teraz dzieje… - odezwał się przemieniony. Niestety, właśnie dowiedział się, że to jednak w ich napojach znajdowało się coś, co powodowało takie zachowanie. Poza tym, właśnie sam padł ofiarą tego specyfiku i to w dodatku dość świadomie, bo przecież chciał sprawdzić, czy to ilość alkoholu, czy może w ich kubkach znajduje się coś podejrzanego i prawdopodobnie bezwonnego, a także bezsmakowego.
         – Nie szukajmy go i nie prośmy o to, żeby powiedział, jak to odwrócić – odezwał się ponownie. Mimo, że myślał o tym, co chciał powiedzieć, to ostatecznie i tak mówił coś przeciwnego. Zupełnie, jakby między jego umysłem, a ustami znajdowało się coś, co przekręca jego myśli związane z tym, jakie słowa lub zdania chce, żeby zostały przez niego wypowiedziane. To było denerwujące. Samiel rozejrzał się wokół, jednak nigdzie nie widział osobnika, który prawdopodobnie odpowiadał za to, co teraz działo się z każdym z nich.
         – Nic mu się nie stanie, gdy w końcu go znajdę. Na pewno nie będę próbował siłą wyciągnąć z niego informacji na temat tego, co nam zrobił, jeżeli nie powie po dobroci – powiedział i westchnął. Nie podobało mu się to, że nie panuje nad słowami, które wydobywają się z jego ust. Miał już nawet pewien pomysł związany z tym, jak może sprawić, że mimo tego utrudnienia i tak będzie mówi to, co chciałby, jednak to też najpierw musiałby sprawdzić. Może, jeśli będzie próbował powiedzieć odwrotność tego, co chciałby… Może wtedy wymówi to, co tak naprawdę chciał. Może warto będzie spróbować, ewentualnie mógł się też nie odzywać tak długo, jak nie będzie miał pewności, że ten dziwny efekt przestał działać.
         – Nie idę go szukać – powiedział trochę ciszej niż normalnie i wstał. Oczywiście, że miał zamiar poszukać tego osobnika. Aktualnie był on jedynym podejrzanym, poza tym nawet Filipie powiedziała, że to właśnie on może stać za tym wszystkim, a ona przecież znała go lepiej i dłużej.

Już wcześniej przeczucie podpowiadało mu, że poszukiwania te na pewno nie będą łatwe i, cóż… dokładnie tak było. Samiel nie próbował wołać elfa po imieniu, bo miał wrażenie, że ten ukrywa się specjalnie, więc takie wołania mogłyby mu tylko zdradzić to, że jednak zabrali się za szukanie. Dlatego też przemieniony wykorzystywał wzrok, słuch, a także ciche poruszanie się do tego, żeby znaleźć Eace. Tyle dobrze, że nie musiał z nikim rozmawiać. Jeszcze lepiej, że poruszając się po placu, na którego terenie odbywało się to wydarzenie, nie został też zauważony przez osobę albo osoby, które może chciałyby go o coś poprosić. Szkoda, że niewidzialność zapewniana przez jeden z jego sztyletów była tylko tymczasowa, bo takie coś mogłoby mu się przydać na czas poszukiwań i tego, gdy nie panuje nad tym, co mówi.