Smocze Pieczary ⇒ [Stary trakt] Początek poszukiwań

[Ayathell]

Po długiej podróży dotarli do podnóży gór wznoszących się nad Szepczącym Lasem. Nayothal prowadziła oddziałek, kiedy półprzytomna Ayathell, na wpół leżąc, podróżowała na grzbiecie Andrewa. Zatrzymali się przy starym, ginącym w lesie trakcie, który według starej mapy miał prowadzić w okolice smoczych pieczar. Postanowili rozbić tu obóz. Bez zbędnych rozmów wszyscy zajęli się swoimi obowiązkami i w po kilkunastu minutach rozstawiono namiot i zapalono ogień. Dwóch zabójców udało się po wodę a reszta zaczęła się krzątać wokoło. Nayothal położyła "siostrę" na ziemi.
- Zajmij się nią. Postaram się znaleźć jakieś zioła które ją wzmocnią - powiedziała do Andrewa, wskazując na rozbity namiot, sama zaś udała się do lasu.

[Andrew]

Podróżowali bardzo długo. Ayathell to leżała, to siedziała obserwując mijany krajobraz. Wysoko umieszczona na grzbiecie niedźwiedzia, miała znakomity widok, a futro stanowiło bardzo przyjemne w dotyku posłanie kiedy kontynuowali podróż w nocy.
Gdy mijali jakąś kolejną ścieżkę prowadzącą w stronę gór, Nayothall zarządziła postój. Od wypadku na pustyni coraz częściej zdarzało jej się przejmować dowodzenie w trakcie podróży. Elfy szybko sobie poradziły z przygotowaniem miejsca na nocleg.
Jak tylko uporały się z podstawowymi zadaniami, takimi jak rozbicie namiotów i rozpalenie ognia, młoda elfka pomogła siostrze zejść z grzbietu zmiennokształtnego. Ten natomiast od razu zaczął wracać do swojej ludzkiej postaci.
Jak tylko podszedł do nich, Nayothall oddała mu siostrę w opiekę, a sama zniknęła w lesie. Odprowadził ją wzrokiem. Chciał dodać, że może pomóc w szukaniu ziół, jednak zdecydowanie wolał zostać i opiekować się wpółprzytomną Ayathell. Wziął kobietę na ręce i skierował swoje kroki w stronę namiotu. Kątem oka zwrócił uwagę, czy nord nie zaczyna rozrabiać korzystając z chwilowego zamieszania, jednak uspokojony jego zachowaniem pochylił się jak tylko mógł i wszedł do namiotu.
Ułożył elfkę na poduszkach i sam położył się obok niej. W tej pozycji mógł łatwo podziwiać jej spokojną i uśmiechniętą podczas snu twarz. Zaczesał jej włosy, skradł delikatny pocałunek z jej ust, po czym usiadł tuż przy wejściu do namiotu, żeby móc obserwować zarówno śpiącą, jak i sytuację na zewnątrz.

[Ayathell]

Ocknęła się tuż przed zmierzchem. Powoli otworzyła oczy i zakasłała, dusząc się przez chwilę. Próba podniesienia się do siadu zakończyła się fiaskiem, drobne niepowodzenie położyło ją z powrotem na posłaniu.
- Cholernie chce mi się pić - powiedziała we wspólnej mowie. Powoli obraz nabierał ostrości, sklepienie namiotu zarysowało się nad nią a do jej uszu dotarły odgłosy obozowiska. Odetchnęła z ulgą. Ponownie chciała się podnieść aby poszukać manierki lecz była jeszcze za słaba.
- Pić - wyszeptała. Oblizując spierzchnięte wargi zastanawiała się jak długo już tak leży i gdzie są w tej chwili. Przypomniała sobie cel podróży i zaklęła w duchu, czas ich gonił a ona w takim stanie nie była zdolna do do podjęcia jakichkolwiek działań. "Im yibin lu' xa'huuli ussta Jallil. Evagna uns'aa." Opadła bezwładnie i pozostała w tej pozycji nasłuchując i węsząc. Gdzieś musiał być w pobliżu Andrew, gdyż wyczóła jego zapach. Zebrała siły do jeszcze jednego wysiłku.
- Andrew.

[Andrew]

Zauważył słabe próby podniesienia się ze strony Ayathell. Wyczerpanie jednak nie pozwoliło jej spełnić tych zamiarów. Słysząc szept elfki, zgarnął po drodze bukłak i otworzył go, zanim podał. Przypadek sprawił, że akurat kiedy się nad nią pochylał, ta wyszeptała jego imię.
- Tak. Jestem tutaj. - Pomógł jej wstać i w tej pozycji podtrzymywał elfkę dłonią pod plecy. Przystawił dziewczynie otwór w bukłaku do ust i powoli przechylał, żeby mogła się napić. Kiedy zaspokoiła pragnienie, odczesał włosy ze smukłej twarzy i uśmiechnął do niej. Strasznie go niepokoił stan Ayathell, ale starał się dodać dziewczynie otuchy chociaż takim gestem.
- To jakie są plany i powiesz wreszcie co ci dolega? - Kucał tak obok siedzącej zaniepokojony, obserwując jej ciało. Nie wyglądało na bardzo zmienione. Jednak z Ayathell wprost emanowało zmęczenie. Nie mógł tego zrozumieć, gdyż w końcu całą drogę tutaj przejechała na jego grzbiecie. Nawet prowadzili rozmowę, jeśli czymś takim można nazwać monolog jednostronny przerywany od czasu do czasu przez słuchacza.
- Zaufanie zaufaniem, ale żądam odpowiedzi...