Danae ⇒ [Karczma "Ostatni ruen"] Nowy rozdział opowieści

[Aileen]

Kiedy zaskoczona Tilia na widok portalu prawie wpadła na swego konia, elfce przez chwilę wydawało się, że Akkarin robi to celowo. Odrzuciła jednak tą myśl, demon zdecydowanie popisywać się nie musiał. I tak każdy rozsądny schodził mu z drogi.
A ja miałam siebie za osobę rozsądną, analityczną i opanowaną - pomyślała elfka i westchnęła. Zapięła na grzbiecie Bzury to co zwykle zastępowało jej siodło - coś na kształt grubej i miękkiej od spodu derki, mocowanej za pomocą grubego popręgu. Kiedy wszyscy opuścili stajnię, elfka odwróciła się, zamierzając pomóc Tilii przy wsiadaniu na konia, co jednak okazało się zbędne. Aster okazał przy tym nader spokojną stronę swego charakteru, nie ruszając się z miejsca. Aileen wskoczyła z gracją na koński grzbiet i wszyscy razem podążyli za Tilią, która wyprowadziła ich z miasta. Nikt nie zwrócił na nich specjalnej uwagi, poza jedną osobą. Natchniony poeta wymamrotał kilka słów w łamanym języku elfów i zniknął w tłumie. Miał podbite oko i niezłego kaca. Elfka zerknęła wymownie na Akkarina, ten jednak nie zwrócił najmniejszej uwagi na bajarza. Całe szczęście, pomyślała.
Przy starciu z Akkarinem nie skończyłoby się na podbitym oku, niemniej jednak całe wspomnienie sprawiło, że elfka nie umiała powstrzymać śmiechu. Obiecała sobie, że kiedyś przetłumaczy mu wszystkie epitety, jakimi określił go bard.

Zgiełk miasta szybko pochłonęła cisza i spokój prastarego lasu. Tilia skierowała się na ścieżkę, której nie znała ani Aileen, ani Bzura. Uczęszczana była głównie przez zwierzęta, najwyraźniej nawet patrole Danae nieczęsto jej używały. Kilka razy odezwał się gołąb, przypominając Aileen wspomnienia sprzed kilku dni. Zerknęła za siebie, natychmiast napotykając przenikliwe spojrzenie demona. Odwróciła wzrok w dziwnym przypływie niepokoju. Dwieście lat i nadal pamiętał jej podstęp?
~ Siedzisz na nim jak worek kartofli. A ty robisz tyle hałasu co stado słoni! - fuknęła Bzura, przerywając ciszę. Aster zatrzymał się, zdając sobie sprawę, że druga część wypowiedzi była skierowana do niego.
~ To że mógłbyś staranować cały batalion wojska nie znaczy, że powinieneś człapać i zwieszać łeb do ziemi, jak wół w chomącie - produkowała się Bzura, ku zaskoczeniu wszystkich. Nawet gołębie przestały gruchać. Aster miał przy tym wyjątkowo głupią minę.
~ Złaź. Ty też. - Aileen spojrzała ze zdziwieniem na przyjaciółkę - Tak, ty. Ty nauczysz Tarana poruszać się jak koń, a ja nauczę ten worek mąki siedzieć jak człowiek.
Irytacja Bzury ją zdumiewała. Elfka wzruszyła tylko ramionami i zeskoczyła z jej grzbietu. Po chwili Tilia, znalazłszy się z powrotem na ziemi, cztery razy wchodziła i schodziła z grzbietu klaczy, zanim Bzura uznała, że zrobiła to dostatecznie poprawnie. Aileen taktownie powstrzymała się od okazywania wesołości.
Aster był trochę wyższy i dużo mocniej zbudowany niż Bzura. Istotnie, nigdy chyba nie miał na sobie jeźdźca. A Aileen ostatni raz układała konia kilka lat temu, w dodatku nie sama. Poklepała go po szyi. Od czegoś trzeba zacząć.
Tymczasem Bzura przesunęła się na początek pochodu, za to Aileen została z tyłu. Dziwnie się czuła utrzymując kontakt myślowy z innym zwierzęciem, które w dodatku nie jest do tego przyzwyczajone. Udało im się jednak zrobić jeden krok do przodu - Aster podniósł głowę.
~ Nie pochylaj się do przodu! - usłyszała Aileen, a ciche "Aua!" utwierdziło ją w przekonaniu, że Tilia właśnie wyrżnęła nosem w szyję Bzury, gdy ta gwałtownie się zatrzymała.
Cóż, jeden krok do przodu. Kto może uczyć jazdy konnej lepiej niż koń?


Ciąg dalszy...: http://granica-pbf.pl/viewtopic.php?f=17&t=1996